Kinderen
alle pijlers
baby overleden.....
zaterdag 10 juni 2006 om 18:13
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van onze eerste zoon Philip. Helaas wisten mijn vriend en ik al sinds vrijdag dat onze lieverd niet meer in leven was. Ik was zaterdag 3 juni 42 weken en op vrijdag al in het ziekenhuis voor de 42 weken afspraak. Op de ctg (hartfilmpje) en de opvolgende echo, die plaatsvonden tussen 12.30 en 14.00 uur was onze Philip nog in leven. We hebben zijn hartje nog een uur lang gehoord (je ligt naast de ctg...) en op de echo zien kloppen. Wel werd ik door verminderd vruchtwater in het ziekenhuis opgenomen. Om 20.00 uur die avond volgde een routine ctg: geen hartje meer, direct een echo, geen hartje meer. We gaan kapot van verdriet, ik heb de bevalling via de natuurlijke weg, met alle mogelijke pijnbestrijding zelf gedaan, zondags begonnen en dinsdagmiddag is Philip geboren. Sinds gisteren zijn we thuis.
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
zondag 11 juni 2006 om 21:47
Beste Parelhoen,
Gecondoleerd met het overlijden van jullie zoontje Phillip. De grootste angst van ouders is voor jullie waarheid geworden, wat ontzettend verdrietig. Ik wens jullie heel erg veel kracht en moed om dit groot verlies een plekje te kunnen geven, Phillip zal altijd bij jullie zijn.
Gecondoleerd met het overlijden van jullie zoontje Phillip. De grootste angst van ouders is voor jullie waarheid geworden, wat ontzettend verdrietig. Ik wens jullie heel erg veel kracht en moed om dit groot verlies een plekje te kunnen geven, Phillip zal altijd bij jullie zijn.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 12 juni 2006 om 10:07
Lieve Parelhoen,
Lees net je bericht en krijg een grote brok in m'n keel. Wat moet dat vreselijk zijn, je kindje zo dichtbij voelen en tegelijkertijd was Philip al ver weg... Ik wens jou en je vriend ontzettend veel sterkte met het geven van een plek aan jullie verdriet.
De scherpe pijn zal in de loop van de tijd slijten, maar het verdriet om je verlies zal blijven. Niet altijd op de voorgrond, er komt vast een tijd dat je weer kunt genieten van andere dingen in het leven. Maar het is wel belangrijk om je verdriet te erkennen en een plek te geven. Advies: blijf praten met elkaar, en probeer ieders manier om het verdriet te verwerken te accepteren.
Héél veel sterkte!!
Coco
XXX
Lees net je bericht en krijg een grote brok in m'n keel. Wat moet dat vreselijk zijn, je kindje zo dichtbij voelen en tegelijkertijd was Philip al ver weg... Ik wens jou en je vriend ontzettend veel sterkte met het geven van een plek aan jullie verdriet.
De scherpe pijn zal in de loop van de tijd slijten, maar het verdriet om je verlies zal blijven. Niet altijd op de voorgrond, er komt vast een tijd dat je weer kunt genieten van andere dingen in het leven. Maar het is wel belangrijk om je verdriet te erkennen en een plek te geven. Advies: blijf praten met elkaar, en probeer ieders manier om het verdriet te verwerken te accepteren.
Héél veel sterkte!!
Coco
XXX
maandag 12 juni 2006 om 13:02
maandag 12 juni 2006 om 14:20
maandag 12 juni 2006 om 14:34
maandag 12 juni 2006 om 15:56
Lieve Parelhoen,
Een tijdje geleden reageerde ik nog op jouw topic over strippen. Ik zag je naam staan en de topictitel en echt de tranen sprongen in mijn ogen. Wat vreselijk voor je! Ik hoop dat je vandaag op een manier waar jij je fijn bij voelt afscheid kan nemen van Philip. Heel veel sterkte vandaag en de komende tijd.
*; Frans
Een tijdje geleden reageerde ik nog op jouw topic over strippen. Ik zag je naam staan en de topictitel en echt de tranen sprongen in mijn ogen. Wat vreselijk voor je! Ik hoop dat je vandaag op een manier waar jij je fijn bij voelt afscheid kan nemen van Philip. Heel veel sterkte vandaag en de komende tijd.
*; Frans
maandag 12 juni 2006 om 16:33
Geen woord drukt uit de droefheiden niets geeft weer de pijnaan alles wat wij wenstenen dat niet zo mocht zijn Lieve mama van Philip,In november 2002 ben ik met 36 wkn en 4 dagen moeder geworden van ons engeltje Tycho, hij was echter ook voor de geboorte gestorven.Ik weet wat je voelt en hoe diep en hard de pijn is en ik kan je vertellen dat dit een wond is die nooit meer geneest maar dat neemt niet weg dat het wel op termijn goed te hanteren word. Mijn hele verhaal kun je wanneer je wilt hier nalezen lieve-engeltjes.nl schuine streep engeltje schuine streep TychoS Wij hebben nog geen tweede poging kunnen wagen omdat alles wat mis kan gaan na zijn geboorte is misgegaan zo'n beetje (baan kwijt, schoonmoeder overleden, man overspannen, financiele ellende je wilt t niet weten) maar zijn nog wel van plan om voor een tweede te gaan als het ons gegeven is.Ik heb veel gehad aan lieve-engeltjes.nl het is een warme club waar je direct contact hebt met ouders die hetzelfde hebben meegemaakt en die kan ik je dus van harte aanraden. Voor nu heel veel sterkte, neem je tijd want je zult zien dat de wereld voor iedereen behalve jullie heel snel weer door draait. De kunst is om je nieuwe normaal te vinden zonder terug te verlangen naar hoe het was voor de geboorte van Philip want hoe het toen was dat komt nooit meer terug. Als je wil mag je mij altijd mailen peet apestaart seijn punt comIk heb ook nog wel een boekenlijst met aanraders aan leesmateriaal.In ieder geval heel veel sterkte en een warme arm om je heen via dit medium,Peet
maandag 12 juni 2006 om 16:38
maandag 12 juni 2006 om 17:04
Lieve Parelhoen en man,
Wat een verdriet moeten jullie hebben. Hier zijn geen woorden voor en het is zooo onterecht en oneerlijk! Jullie mooie mannetje dat jullie nooit zullen horen huilen en lachen..... Wat een pijn moet dit doen.
Je verhaal laat me sinds ik het gelezen heb niet meer los.
Je verwoordt ook heel mooi al je gevoelens.Ik vond het vooral "mooi" om te lezen van de hand van je vriend op je buik....en dat je de zwangerschap als prettig hebt ervaren etc. Dat je dat zo goed kunt verwoorden, daar spreekt voor mij zeker een kracht uit.
Mijn oom en tante zijn ook hun zoontje verloren. Tijdens het laatste bezoek aan de gyn, bleek het hartje niet meer te kloppen. Wat een verdriet hebben we gehad met zijn allen. Het was zo'n mooi kindje. Het leek net of hij sliep. Bij mijn oom en tante en mijn oma staat een foto van hem, zo hoort hij echt bij de andere (klein)kinderen. Binnen een jaar of 2 hebben ze een tweeling gekregen.
Heel veel sterkte met het verlies van jullie mooie kindje.... *;
Wat een verdriet moeten jullie hebben. Hier zijn geen woorden voor en het is zooo onterecht en oneerlijk! Jullie mooie mannetje dat jullie nooit zullen horen huilen en lachen..... Wat een pijn moet dit doen.
Je verhaal laat me sinds ik het gelezen heb niet meer los.
Je verwoordt ook heel mooi al je gevoelens.Ik vond het vooral "mooi" om te lezen van de hand van je vriend op je buik....en dat je de zwangerschap als prettig hebt ervaren etc. Dat je dat zo goed kunt verwoorden, daar spreekt voor mij zeker een kracht uit.
Mijn oom en tante zijn ook hun zoontje verloren. Tijdens het laatste bezoek aan de gyn, bleek het hartje niet meer te kloppen. Wat een verdriet hebben we gehad met zijn allen. Het was zo'n mooi kindje. Het leek net of hij sliep. Bij mijn oom en tante en mijn oma staat een foto van hem, zo hoort hij echt bij de andere (klein)kinderen. Binnen een jaar of 2 hebben ze een tweeling gekregen.
Heel veel sterkte met het verlies van jullie mooie kindje.... *;
maandag 12 juni 2006 om 18:37
Meid, afschuwelijk! Ik heb met de tranen over mijn wangen je verhaal zitten lezen. Je was pas net bij de mei-moeders gekomen, maar we hadden heel graag veel leuke ervaringen met je gedeeld. Ik weet niet wat ik kan zeggen om je te laten weten hoe erg ik het voor je vind. Mijn schoonzusje is hetzelfde overkomen. Met 42 thuis nog leven, onderweg naar het ziekenhuis is de kleine overleden en daar dus dood geboren. Inmiddels heeft ze 2 gezonde kinderen met goed verlopen zwangerschappen, maar Rick is bij ons allemaal ook nog regelmatig in onze gedachten. Ik geloof dat zij ook op een website steun heeft gevonden bij mensen met dezelfde ervaring, maar ik weet niet meer hoe deze heet, ik geloof iets van engelenweb, maar kan het zo snel niet gevonden krijgen. Heel veel sterkte met het verwerken van dit vreselijke verlies.
