Kinderen
alle pijlers
baby overleden.....
zaterdag 10 juni 2006 om 18:13
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van onze eerste zoon Philip. Helaas wisten mijn vriend en ik al sinds vrijdag dat onze lieverd niet meer in leven was. Ik was zaterdag 3 juni 42 weken en op vrijdag al in het ziekenhuis voor de 42 weken afspraak. Op de ctg (hartfilmpje) en de opvolgende echo, die plaatsvonden tussen 12.30 en 14.00 uur was onze Philip nog in leven. We hebben zijn hartje nog een uur lang gehoord (je ligt naast de ctg...) en op de echo zien kloppen. Wel werd ik door verminderd vruchtwater in het ziekenhuis opgenomen. Om 20.00 uur die avond volgde een routine ctg: geen hartje meer, direct een echo, geen hartje meer. We gaan kapot van verdriet, ik heb de bevalling via de natuurlijke weg, met alle mogelijke pijnbestrijding zelf gedaan, zondags begonnen en dinsdagmiddag is Philip geboren. Sinds gisteren zijn we thuis.
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
maandag 12 juni 2006 om 19:32
Parelhoen, wat verschrikkelijk. Ik had al eerder je verhaal gelezen en ik wist eigenlijk niets nuttigs te zeggen. De enige juiste reactie die ik kan geven is het jou, je man en dierbaren alle sterkte toewensen. Ik hoop dat jullie vandaag op een mooie manier afscheid hebben kunnen nemen van jullie schat en dat hij een plaatsje kan vinden in jullie leven. :R
maandag 12 juni 2006 om 19:45
lieve parelhoen,
Wat verschrikkelijk voor jullie! Ik hoop dat jullie er samen goed doorheen zullen komen. Meer woorden kan ik niet vinden voor jullie verschrikkelijke verdriet.
Ik ken een site www.lieveengeltjes.nl, daar staan verhalen van ouders op die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Ik geloof dat je ook speciaal voor jullie phillip een pagina kunnen maken.
Voor iedereen die de site bezoekt moet ik wel even zeggen dat er ook foto's op staan van overleden kindjes. Dit zou misschien schokkend kunnen zijn als vind ik heht juist mooi.
Heel heel veel sterkte gewenst voor jullie beide.
*;
Wat verschrikkelijk voor jullie! Ik hoop dat jullie er samen goed doorheen zullen komen. Meer woorden kan ik niet vinden voor jullie verschrikkelijke verdriet.
Ik ken een site www.lieveengeltjes.nl, daar staan verhalen van ouders op die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Ik geloof dat je ook speciaal voor jullie phillip een pagina kunnen maken.
Voor iedereen die de site bezoekt moet ik wel even zeggen dat er ook foto's op staan van overleden kindjes. Dit zou misschien schokkend kunnen zijn als vind ik heht juist mooi.
Heel heel veel sterkte gewenst voor jullie beide.
*;
maandag 12 juni 2006 om 20:40
Lieve Parelhoen,
Woorden schieten bij mij te kort om te reageren op dit vreselijke nieuws.
Wij waren op dezelfde dag uitgerekend en ik heb je nog uitgenodigd om mee te schrijven bij de mei-moeders.
Ik kan me niet voorstellen hoeveel verdriet jullie moeten hebben, het leven is zo oneerlijk verdeeld..
Het enige wat ik kan doen is jullie veel sterkte en kracht toewensen om dit verdriet te verwerken. Ik hoop dat jullie veel steun krijgen aan jullie omgeving.
Ik zal een gebedje doen voor jullie mooie engeltje! O+*;O+
Liefs
Sushi
Woorden schieten bij mij te kort om te reageren op dit vreselijke nieuws.
Wij waren op dezelfde dag uitgerekend en ik heb je nog uitgenodigd om mee te schrijven bij de mei-moeders.
Ik kan me niet voorstellen hoeveel verdriet jullie moeten hebben, het leven is zo oneerlijk verdeeld..
Het enige wat ik kan doen is jullie veel sterkte en kracht toewensen om dit verdriet te verwerken. Ik hoop dat jullie veel steun krijgen aan jullie omgeving.
Ik zal een gebedje doen voor jullie mooie engeltje! O+*;O+
Liefs
Sushi
maandag 12 juni 2006 om 23:25
Ben er stil van.
Heb tranen in mijn ogen.
T is zo verdrietig!!!
Dat dit kan gebeuren..
Waarom???
Gelukkig heb je dit forum ontdekt en ik hoop dat je hier nog lang de steun zult vinden die je zo nodig hebt in deze tijd.
Ik wens jullie heel, heel veel sterkte toe!!!!
Ik wilde dat ik het leed kon verzachten, iets kon betekenen, dat kan ik niet.
Kan alleen maar zeggen dat ik aan jullie denk en jullie heel erg veel sterkte toe wens en dat ik blij ben te lezen dat je wel heel erg van de zwangerschap hebt genoten. T heeft je ook wat gebracht..
Liefs Doortje.
Heb tranen in mijn ogen.
T is zo verdrietig!!!
Dat dit kan gebeuren..
Waarom???
Gelukkig heb je dit forum ontdekt en ik hoop dat je hier nog lang de steun zult vinden die je zo nodig hebt in deze tijd.
Ik wens jullie heel, heel veel sterkte toe!!!!
Ik wilde dat ik het leed kon verzachten, iets kon betekenen, dat kan ik niet.
Kan alleen maar zeggen dat ik aan jullie denk en jullie heel erg veel sterkte toe wens en dat ik blij ben te lezen dat je wel heel erg van de zwangerschap hebt genoten. T heeft je ook wat gebracht..
Liefs Doortje.
dinsdag 13 juni 2006 om 11:11
Ik heb aan jullie gedacht gister...
Ik hoop dat het een mooi afscheid was van jullie zoon. Heel veel sterkte en kracht de komende tijd!
De schoonzus van mijn zus heeft jaren geleden haar eerste zoontje gekregen. Hij is vlak voor de geboorte overleden. Inmiddels heeft ze een gezonde dochter en zoon...Nog altijd krijgt zij kaartjes op de geboortedag van haar eerste zoon; verjaardagskaartjes. Ik weet dat zij dat erg op prijs stelt, dat hij niet vergeten wordt.
Ik hoop dat het een mooi afscheid was van jullie zoon. Heel veel sterkte en kracht de komende tijd!
De schoonzus van mijn zus heeft jaren geleden haar eerste zoontje gekregen. Hij is vlak voor de geboorte overleden. Inmiddels heeft ze een gezonde dochter en zoon...Nog altijd krijgt zij kaartjes op de geboortedag van haar eerste zoon; verjaardagskaartjes. Ik weet dat zij dat erg op prijs stelt, dat hij niet vergeten wordt.
dinsdag 13 juni 2006 om 20:38
Lieve Parelhoen,
Gecondoleerd. Wat een afschuwelijk verhaal! Ik weet precies wat je doormaakt. Wij hebben afgelopen vrijdag ons zoontje begraven na een zwangerschap van 25 weken en zijn intens verdrietig. Gelukkig krijgen we veel steun van onze omgeving.
Ik wens jou en je partner veel sterkte en kracht toe.
Gecondoleerd. Wat een afschuwelijk verhaal! Ik weet precies wat je doormaakt. Wij hebben afgelopen vrijdag ons zoontje begraven na een zwangerschap van 25 weken en zijn intens verdrietig. Gelukkig krijgen we veel steun van onze omgeving.
Ik wens jou en je partner veel sterkte en kracht toe.
woensdag 14 juni 2006 om 20:58
Lieve allemaal,
Ik en mijn vriend, die inmiddels ook een groot deel van jullie reacties heeft gelezen, zijn overweldigd door al deze reacties. Wij ervaren het als zeer grote steun dat iedereen zo meeleeft, de verhalen met ons deelt van zichzelf of van mensen in hun omgeving en de tips voor boeken of de lieve engeltjes site. Verder vind ik het ontzettend lief dat mensen hun emailadres aanbieden. Ik ben nog niet in staat hier iets mee te doen, ik schrijf nu hier even en dat vind ik al erg prettig.
Verder: voor de dames die momenteel hetzelfde doormaken: het maakt denk ik niet uit in welke week je je babytje hebt gekregen, of hoe je hem/haar bent verloren, je bent moeder geworden en het is gewoon verschrikkelijk oneerlijk dat je je 'taak' niet mag gaan uitvoeren. Ik kan boos worden om het feit dat ik Philip niet kan ruiken, vasthouden, zelf voeden, over zijn buik aaien, noem maar op. Aan de andere kant, kan ik nu al niet wachten weer zwanger te zijn, ook al zal dit angstig zijn, en nogmaals moeder te worden. Gelukkig hoef ik de volgende keer niet meer tot en met de 42e week te dragen, en wordt het volgende kindje via keizersnede ruim voor de 40e week gehaald. Misschien ook niet ideaal, maar het zal toch een gedeelte van de angst weghalen. Ik vond het zo heerlijk om eindelijk zwanger te zijn, als ik 1 ding altijd zeker wist, dan was het dat ik moeder wilde worden.
Voor DDD en Sushi, ik wilde jullie nog van harte feliciteren met jullie nieuwe babytjes, ik heb een beetje bij de meimoeders gevolgd hoe het nu met jullie gaat en zag al dat jullie beide moeder zijn geworden en ik had het graag willen delen. Hopelijk volgend jaar of over een paar jaar nog een keer! Vandaag is een dame van mijn zwangerschapsyoga-clubje langsgeweest, zomaar spontaan, om namens alle andere dames bloemen af te geven. Super. 'Zij had haar 7 weken oude zoontje bij zich. En vroeg of ik hem vast wilde houden. Ik heb het gedaan en het voelde zo heerlijk vertrouwd, zoals ik altijd al van jongs af aan van baby's en kinderen heb genoten. Het was zo heerlijk om met haar van haar zoontje mee te genieten. Hij ziet er prachtig uit. Ik heb over zijn buikje gewreven, zoals ik afgelopen zondag bij mijn PHilip heb gedaan, want dat zou precies zijn, wat ik had gedaan als ik hem wel thuis bij me had gehad. Ik hoop de andere dames van de yoga ook snel te zien, ik ben tenslotte ook moeder geworden en wil het ook hebben over de nog te dikke buik, pijnlijke bekken en knip die ik heb gehad, want dat gaat bij mij ook allemaal gewoon door.
Tot de volgende keer,
Liefs Parelhoen
Ik en mijn vriend, die inmiddels ook een groot deel van jullie reacties heeft gelezen, zijn overweldigd door al deze reacties. Wij ervaren het als zeer grote steun dat iedereen zo meeleeft, de verhalen met ons deelt van zichzelf of van mensen in hun omgeving en de tips voor boeken of de lieve engeltjes site. Verder vind ik het ontzettend lief dat mensen hun emailadres aanbieden. Ik ben nog niet in staat hier iets mee te doen, ik schrijf nu hier even en dat vind ik al erg prettig.
Verder: voor de dames die momenteel hetzelfde doormaken: het maakt denk ik niet uit in welke week je je babytje hebt gekregen, of hoe je hem/haar bent verloren, je bent moeder geworden en het is gewoon verschrikkelijk oneerlijk dat je je 'taak' niet mag gaan uitvoeren. Ik kan boos worden om het feit dat ik Philip niet kan ruiken, vasthouden, zelf voeden, over zijn buik aaien, noem maar op. Aan de andere kant, kan ik nu al niet wachten weer zwanger te zijn, ook al zal dit angstig zijn, en nogmaals moeder te worden. Gelukkig hoef ik de volgende keer niet meer tot en met de 42e week te dragen, en wordt het volgende kindje via keizersnede ruim voor de 40e week gehaald. Misschien ook niet ideaal, maar het zal toch een gedeelte van de angst weghalen. Ik vond het zo heerlijk om eindelijk zwanger te zijn, als ik 1 ding altijd zeker wist, dan was het dat ik moeder wilde worden.
Voor DDD en Sushi, ik wilde jullie nog van harte feliciteren met jullie nieuwe babytjes, ik heb een beetje bij de meimoeders gevolgd hoe het nu met jullie gaat en zag al dat jullie beide moeder zijn geworden en ik had het graag willen delen. Hopelijk volgend jaar of over een paar jaar nog een keer! Vandaag is een dame van mijn zwangerschapsyoga-clubje langsgeweest, zomaar spontaan, om namens alle andere dames bloemen af te geven. Super. 'Zij had haar 7 weken oude zoontje bij zich. En vroeg of ik hem vast wilde houden. Ik heb het gedaan en het voelde zo heerlijk vertrouwd, zoals ik altijd al van jongs af aan van baby's en kinderen heb genoten. Het was zo heerlijk om met haar van haar zoontje mee te genieten. Hij ziet er prachtig uit. Ik heb over zijn buikje gewreven, zoals ik afgelopen zondag bij mijn PHilip heb gedaan, want dat zou precies zijn, wat ik had gedaan als ik hem wel thuis bij me had gehad. Ik hoop de andere dames van de yoga ook snel te zien, ik ben tenslotte ook moeder geworden en wil het ook hebben over de nog te dikke buik, pijnlijke bekken en knip die ik heb gehad, want dat gaat bij mij ook allemaal gewoon door.
Tot de volgende keer,
Liefs Parelhoen
woensdag 14 juni 2006 om 21:03
Sjee Parelhoen, ik heb echt diep respect voor jou. Zoals jij er mee omgaat en alles onder woorden brengt, echt petje af. Vooral ook dat je de baby van je 'yogacollega' hebt vastgehouden. Wat fijn dat je dat kon en dat het goed voelde.
Blijf je hier nog schrijven de komende tijd? Ik leef graag me je mee namelijk.
Morrie
Blijf je hier nog schrijven de komende tijd? Ik leef graag me je mee namelijk.
Morrie
woensdag 14 juni 2006 om 21:04
Voor Peet en Mariesophie en anderen van wie ik de naam kwijt ben en die hetzelfde mee hebben gemaakt of maken,
Voor jullie veel sterkte, wat lief dat jullie reageren.
Peet, wat erg voor je dat niet alleen je kindje is ontnomen, maar dat je ook op andere gebieden veel rottigheid hebt moeten doormaken. Ik hoop dat jij en je partner de kracht vinden om op alle fronten, stapje voor stapje op te krabbelen en inderdaad nog eens aan een tweede kunnen beginnen.
Mariesophie, we zitten er nu samen middenin, net als jij ontvang ik als een warme deken ontzettend veel support van familie en vrienden. DAar put ik veel kracht uit: men laat mij huilen als het moet, maar zelfs af en toe lachen kan ook. De pijn komt er op de meest rare momenten uit, juist als je het niet wilt. Ik wens jou ook heel veel sterkte en zal aan je denken. Ik tref je wel op het forum.
LIefs Parelhoen
Voor jullie veel sterkte, wat lief dat jullie reageren.
Peet, wat erg voor je dat niet alleen je kindje is ontnomen, maar dat je ook op andere gebieden veel rottigheid hebt moeten doormaken. Ik hoop dat jij en je partner de kracht vinden om op alle fronten, stapje voor stapje op te krabbelen en inderdaad nog eens aan een tweede kunnen beginnen.
Mariesophie, we zitten er nu samen middenin, net als jij ontvang ik als een warme deken ontzettend veel support van familie en vrienden. DAar put ik veel kracht uit: men laat mij huilen als het moet, maar zelfs af en toe lachen kan ook. De pijn komt er op de meest rare momenten uit, juist als je het niet wilt. Ik wens jou ook heel veel sterkte en zal aan je denken. Ik tref je wel op het forum.
LIefs Parelhoen
woensdag 14 juni 2006 om 21:07
Hoi Morrie,
Ik zal zeker hier blijven schrijven, ik vind het fijn om te schrijven, dat is mijn manier van beleven en dus verwerken. Het is hetzelfde voor mij als met een vriendinnetje bellen en alles suffe details van het geheel te mogen vertellen. En ik vind het prettig als ik reactie terugkrijg, gewoon zomaar of als mensen nog advies hebben of gewoon mee leven. Ik zal einde van de maand bijvoorbeeld een torenhoge telefoonrekening krijgen, ik heb echt iedereen gebeld, dat vind ik bijzonder fijn. GElukkig zijn er mensen in mijn omgeving die de drempel dureven nemen om me te bellen, dat is in zo'n situatie als deze toch ook wel afwachten.
Morrie, ben jij momenteel zwanger of aan het proberen?
Ik zal zeker hier blijven schrijven, ik vind het fijn om te schrijven, dat is mijn manier van beleven en dus verwerken. Het is hetzelfde voor mij als met een vriendinnetje bellen en alles suffe details van het geheel te mogen vertellen. En ik vind het prettig als ik reactie terugkrijg, gewoon zomaar of als mensen nog advies hebben of gewoon mee leven. Ik zal einde van de maand bijvoorbeeld een torenhoge telefoonrekening krijgen, ik heb echt iedereen gebeld, dat vind ik bijzonder fijn. GElukkig zijn er mensen in mijn omgeving die de drempel dureven nemen om me te bellen, dat is in zo'n situatie als deze toch ook wel afwachten.
Morrie, ben jij momenteel zwanger of aan het proberen?
woensdag 14 juni 2006 om 21:08
Hoi Morrie,
Ik zal zeker hier blijven schrijven, ik vind het fijn om te schrijven, dat is mijn manier van beleven en dus verwerken. Het is hetzelfde voor mij als met een vriendinnetje bellen en alles suffe details van het geheel te mogen vertellen. En ik vind het prettig als ik reactie terugkrijg, gewoon zomaar of als mensen nog advies hebben of gewoon mee leven. Ik zal einde van de maand bijvoorbeeld een torenhoge telefoonrekening krijgen, ik heb echt iedereen gebeld, dat vind ik bijzonder fijn. GElukkig zijn er mensen in mijn omgeving die de drempel dureven nemen om me te bellen, dat is in zo'n situatie als deze toch ook wel afwachten.
Morrie, ben jij momenteel zwanger of aan het proberen?
Ik zal zeker hier blijven schrijven, ik vind het fijn om te schrijven, dat is mijn manier van beleven en dus verwerken. Het is hetzelfde voor mij als met een vriendinnetje bellen en alles suffe details van het geheel te mogen vertellen. En ik vind het prettig als ik reactie terugkrijg, gewoon zomaar of als mensen nog advies hebben of gewoon mee leven. Ik zal einde van de maand bijvoorbeeld een torenhoge telefoonrekening krijgen, ik heb echt iedereen gebeld, dat vind ik bijzonder fijn. GElukkig zijn er mensen in mijn omgeving die de drempel dureven nemen om me te bellen, dat is in zo'n situatie als deze toch ook wel afwachten.
Morrie, ben jij momenteel zwanger of aan het proberen?
woensdag 14 juni 2006 om 21:08
Hoi Morrie,
Ik zal zeker hier blijven schrijven, ik vind het fijn om te schrijven, dat is mijn manier van beleven en dus verwerken. Het is hetzelfde voor mij als met een vriendinnetje bellen en alles suffe details van het geheel te mogen vertellen. En ik vind het prettig als ik reactie terugkrijg, gewoon zomaar of als mensen nog advies hebben of gewoon mee leven. Ik zal einde van de maand bijvoorbeeld een torenhoge telefoonrekening krijgen, ik heb echt iedereen gebeld, dat vind ik bijzonder fijn. GElukkig zijn er mensen in mijn omgeving die de drempel dureven nemen om me te bellen, dat is in zo'n situatie als deze toch ook wel afwachten.
Morrie, ben jij momenteel zwanger of aan het proberen?
Ik zal zeker hier blijven schrijven, ik vind het fijn om te schrijven, dat is mijn manier van beleven en dus verwerken. Het is hetzelfde voor mij als met een vriendinnetje bellen en alles suffe details van het geheel te mogen vertellen. En ik vind het prettig als ik reactie terugkrijg, gewoon zomaar of als mensen nog advies hebben of gewoon mee leven. Ik zal einde van de maand bijvoorbeeld een torenhoge telefoonrekening krijgen, ik heb echt iedereen gebeld, dat vind ik bijzonder fijn. GElukkig zijn er mensen in mijn omgeving die de drempel dureven nemen om me te bellen, dat is in zo'n situatie als deze toch ook wel afwachten.
Morrie, ben jij momenteel zwanger of aan het proberen?
woensdag 14 juni 2006 om 21:09
Hoi Morrie,
Ik zal zeker hier blijven schrijven, ik vind het fijn om te schrijven, dat is mijn manier van beleven en dus verwerken. Het is hetzelfde voor mij als met een vriendinnetje bellen en alles suffe details van het geheel te mogen vertellen. En ik vind het prettig als ik reactie terugkrijg, gewoon zomaar of als mensen nog advies hebben of gewoon mee leven. Ik zal einde van de maand bijvoorbeeld een torenhoge telefoonrekening krijgen, ik heb echt iedereen gebeld, dat vind ik bijzonder fijn. GElukkig zijn er mensen in mijn omgeving die de drempel dureven nemen om me te bellen, dat is in zo'n situatie als deze toch ook wel afwachten.
Morrie, ben jij momenteel zwanger of aan het proberen?
Ik zal zeker hier blijven schrijven, ik vind het fijn om te schrijven, dat is mijn manier van beleven en dus verwerken. Het is hetzelfde voor mij als met een vriendinnetje bellen en alles suffe details van het geheel te mogen vertellen. En ik vind het prettig als ik reactie terugkrijg, gewoon zomaar of als mensen nog advies hebben of gewoon mee leven. Ik zal einde van de maand bijvoorbeeld een torenhoge telefoonrekening krijgen, ik heb echt iedereen gebeld, dat vind ik bijzonder fijn. GElukkig zijn er mensen in mijn omgeving die de drempel dureven nemen om me te bellen, dat is in zo'n situatie als deze toch ook wel afwachten.
Morrie, ben jij momenteel zwanger of aan het proberen?
woensdag 14 juni 2006 om 21:12
Nee, ik ben niet zwanger en ook niet bezig. Ik heb een zoontje van 21 maanden.
Ik lees je verhaal graag mee, mede omdat ik wat jij meemaakt van heel nabij ook heb meegemaakt. Mijn beste vriendin heeft een van haar kindjes verloren aan het eind van de zwangerschap. Ik moet wel zeggen dat zij er heel anders mee omging, voor zover ik dat natuurlijk kan beoordelen. Zij was ontzettend verbitterd. Die emotie bemerk ik bij jou absoluut niet. En dat lijkt me heel fijn want dat zij zo verbitterd was heeft voor haar het verwerken wel moeilijker gemaakt en heeft het voor haar omgeving ook heel moeilijk gemaakt om haar te blijven steunen.
Ik lees je verhaal graag mee, mede omdat ik wat jij meemaakt van heel nabij ook heb meegemaakt. Mijn beste vriendin heeft een van haar kindjes verloren aan het eind van de zwangerschap. Ik moet wel zeggen dat zij er heel anders mee omging, voor zover ik dat natuurlijk kan beoordelen. Zij was ontzettend verbitterd. Die emotie bemerk ik bij jou absoluut niet. En dat lijkt me heel fijn want dat zij zo verbitterd was heeft voor haar het verwerken wel moeilijker gemaakt en heeft het voor haar omgeving ook heel moeilijk gemaakt om haar te blijven steunen.
woensdag 14 juni 2006 om 21:13
woensdag 14 juni 2006 om 21:22
Twinkle, twinkle, little star,
How I wonder what you are.
Up above the world so high,
Like a diamond in the sky.
Twinkle, twinkle, little star,
How I wonder what you are!
When the blazing sun is gone,
When he nothing shines upon,
Then you show your little light,
Twinkle, twinkle, all the night.
Twinkle, twinkle, little star,
How I wonder what you are!
Then the traveler in the dark
Thanks you for your tiny spark;
He could not see which way to go,
If you did not twinkle so.
Twinkle, twinkle, little star,
How I wonder what you are!
How I wonder what you are.
Up above the world so high,
Like a diamond in the sky.
Twinkle, twinkle, little star,
How I wonder what you are!
When the blazing sun is gone,
When he nothing shines upon,
Then you show your little light,
Twinkle, twinkle, all the night.
Twinkle, twinkle, little star,
How I wonder what you are!
Then the traveler in the dark
Thanks you for your tiny spark;
He could not see which way to go,
If you did not twinkle so.
Twinkle, twinkle, little star,
How I wonder what you are!
woensdag 14 juni 2006 om 21:33
Parelhoen,
Hier ook heel veel respect voor de sterke en mooie manier waarop je met dit alles omgaat. Ik weet heel zeker dat ik niet zo sterk zou zijn.
Mooi om te zien hoe een zelfde gedachte bij meerdere mensen die het zelfde meemaken zich kan vormen....engelen en sterren. Ook logisch, omdat het iets is wat buiten ons bereik is, maar aan de andere kant dichtbij. Ik was net mijn dochter op bed aan het leggen na het lezen van je berichtje en wreef gedachtenloos even over haar buikje. Jouw liefde is aanstekelijk.
Ik heb zelf een miskraam gehad een aantal jaren geleden.....toen kwam mijn moeder met het idee van een ster. We liepen samen over het strand en ze wilde iets troostends zeggen. De ster die ze me aanwees was alleen een planeet. Mars. Toen moest ik voor het eerst sinds het hele gebeuren weer even lachen:D.
Fijn dat jij en je vriend zo samen alles delen...ook de berichten hier op het forum. Dat is van zoveel waarde. Ik ben na de miskraam echt gaan kluizenaren en mijn toenmalige partner ook, waardoor we elkaar ook nogeens kwijt raakten. Houd elkaar vooral goed vast.
Heel veel sterkte en liefs,
Inad
Hier ook heel veel respect voor de sterke en mooie manier waarop je met dit alles omgaat. Ik weet heel zeker dat ik niet zo sterk zou zijn.
Mooi om te zien hoe een zelfde gedachte bij meerdere mensen die het zelfde meemaken zich kan vormen....engelen en sterren. Ook logisch, omdat het iets is wat buiten ons bereik is, maar aan de andere kant dichtbij. Ik was net mijn dochter op bed aan het leggen na het lezen van je berichtje en wreef gedachtenloos even over haar buikje. Jouw liefde is aanstekelijk.
Ik heb zelf een miskraam gehad een aantal jaren geleden.....toen kwam mijn moeder met het idee van een ster. We liepen samen over het strand en ze wilde iets troostends zeggen. De ster die ze me aanwees was alleen een planeet. Mars. Toen moest ik voor het eerst sinds het hele gebeuren weer even lachen:D.
Fijn dat jij en je vriend zo samen alles delen...ook de berichten hier op het forum. Dat is van zoveel waarde. Ik ben na de miskraam echt gaan kluizenaren en mijn toenmalige partner ook, waardoor we elkaar ook nogeens kwijt raakten. Houd elkaar vooral goed vast.
Heel veel sterkte en liefs,
Inad
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
woensdag 14 juni 2006 om 21:49
tja het is raar hoe emoties werken. ik moet zeggen dat ik een aantal jaren geleden, om zaken uit het verleden te verwerken, een supergoede therapie heb gehad, vervolgens mijn allerliefste vriend ben tegengekomen en waarschijnlijk ook door het wat ouder worden (wat klink ik als een moeke) en beter kunnen relativeren, nu op een stabiel punt in mijn leven staat. Een soort van been there, done that enz. Ik heb sterk het gevoel dat, omdat ik tot 2 weken geleden zo 'stabiel' was, de basis van mijn bestaan, niet zomaar wegvalt. Ik wil ook per se niet terug naar het gevoel wat ik ooit had, verdrietig zijn, depressief zijn en er maar niet uitkomen, omdat je geen hulp zoekt.
Vandaag was tot 17.00 uur echt een klote dag. Ik was echt doodop (vergeet af en toe dat ik aan het ontzwangeren ben, een superzware bevalling heb gehad en lichamelijk en geestelijk echt nog heel veel rust moet hebben) en voelde me zwaar klote. Ik heb van 1 tot 4 op bed gelegen en geslapen en tussendoor gedroomd over de stomste dingen. Gelukkig komt mijn vriend dan kijken en vraagt dan hoe het gaat en dan kan ik bij hem goed uithuilen. Hij ook bij mij trouwens. En tja, dan ben ik blij dat ik kan koken, eten, bellen met een vriendinnetje en ja dan ben ik toch ook blij als ik mijn yogakennisje zie en dan hoop ik dat ik vriendinnen met haar kan zijn, want ik vind haar al een kanjer omdat zij gewoon aanbelt. STom hoor. Nu voel ik me dus goed, laten we zeggen: normaal. En dat is ook fijn. Want ik wil me niet de hele dag verdrietig voelen, ik wil normale dingen voelen en doen, zoals koken en morgen boodschappen doen, ik wil dingen doen. Ik ga over een paar weken op zoek naar een baan, want mijn vorige werkgever had mijn contract niet verlengd (grrrrrrrrr). Ik moet dus echt ook dingen gaan doen. Ik kan ook gaan studeren, ik ben vorig jaar een opleiding begonnen, die moet ik eigenlijk in september weer oppikken, na een jaar uitstel. HEb ik nog geen zin in en misschien ga ik het ook echt nu niet doen.
MOet stoppen.
groet Parelhoen
Vandaag was tot 17.00 uur echt een klote dag. Ik was echt doodop (vergeet af en toe dat ik aan het ontzwangeren ben, een superzware bevalling heb gehad en lichamelijk en geestelijk echt nog heel veel rust moet hebben) en voelde me zwaar klote. Ik heb van 1 tot 4 op bed gelegen en geslapen en tussendoor gedroomd over de stomste dingen. Gelukkig komt mijn vriend dan kijken en vraagt dan hoe het gaat en dan kan ik bij hem goed uithuilen. Hij ook bij mij trouwens. En tja, dan ben ik blij dat ik kan koken, eten, bellen met een vriendinnetje en ja dan ben ik toch ook blij als ik mijn yogakennisje zie en dan hoop ik dat ik vriendinnen met haar kan zijn, want ik vind haar al een kanjer omdat zij gewoon aanbelt. STom hoor. Nu voel ik me dus goed, laten we zeggen: normaal. En dat is ook fijn. Want ik wil me niet de hele dag verdrietig voelen, ik wil normale dingen voelen en doen, zoals koken en morgen boodschappen doen, ik wil dingen doen. Ik ga over een paar weken op zoek naar een baan, want mijn vorige werkgever had mijn contract niet verlengd (grrrrrrrrr). Ik moet dus echt ook dingen gaan doen. Ik kan ook gaan studeren, ik ben vorig jaar een opleiding begonnen, die moet ik eigenlijk in september weer oppikken, na een jaar uitstel. HEb ik nog geen zin in en misschien ga ik het ook echt nu niet doen.
MOet stoppen.
groet Parelhoen
