Kinderen
alle pijlers
baby overleden.....
zaterdag 10 juni 2006 om 18:13
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van onze eerste zoon Philip. Helaas wisten mijn vriend en ik al sinds vrijdag dat onze lieverd niet meer in leven was. Ik was zaterdag 3 juni 42 weken en op vrijdag al in het ziekenhuis voor de 42 weken afspraak. Op de ctg (hartfilmpje) en de opvolgende echo, die plaatsvonden tussen 12.30 en 14.00 uur was onze Philip nog in leven. We hebben zijn hartje nog een uur lang gehoord (je ligt naast de ctg...) en op de echo zien kloppen. Wel werd ik door verminderd vruchtwater in het ziekenhuis opgenomen. Om 20.00 uur die avond volgde een routine ctg: geen hartje meer, direct een echo, geen hartje meer. We gaan kapot van verdriet, ik heb de bevalling via de natuurlijke weg, met alle mogelijke pijnbestrijding zelf gedaan, zondags begonnen en dinsdagmiddag is Philip geboren. Sinds gisteren zijn we thuis.
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
donderdag 15 juni 2006 om 09:33
Parelhoen,
Wat fijn dat je al een babietje hebt kunnen vasthouden. Vrienden van ons hebben net een dochtertje gekregen en wij gaan daar ook eerdaags op bezoek. Ik wil hun kindje ook graag vasthouden, maar ben ook bang dat ik dan overstuur raak. Maar als ik jouw ervaring lees dan heb ik ook wel weer de hoop dat het gaat lukken.
Veel sterkte!
x Marie
Wat fijn dat je al een babietje hebt kunnen vasthouden. Vrienden van ons hebben net een dochtertje gekregen en wij gaan daar ook eerdaags op bezoek. Ik wil hun kindje ook graag vasthouden, maar ben ook bang dat ik dan overstuur raak. Maar als ik jouw ervaring lees dan heb ik ook wel weer de hoop dat het gaat lukken.
Veel sterkte!
x Marie
donderdag 15 juni 2006 om 09:41
Lieve Parelhoen,
zit met een brok in mijn keel en met tranen in mijn ogen te lezen wat je schrijft.
Wil je even laten weten dat ik heel erg veel respect voor je hebt, je komt over als een hele sterke vrouw.
Wat afschuwelijk gemeen is het toch om je kindje te moeten verliezen, en - zoals je schrijft - hem nooit vast te kunnen houden, voeden, over zijn buikje wrijven...alleen al van het idee breekt mijn hart.
nogmaals heel heel heel veel sterkte voor jullie samen!
liefs Mariken *;
zit met een brok in mijn keel en met tranen in mijn ogen te lezen wat je schrijft.
Wil je even laten weten dat ik heel erg veel respect voor je hebt, je komt over als een hele sterke vrouw.
Wat afschuwelijk gemeen is het toch om je kindje te moeten verliezen, en - zoals je schrijft - hem nooit vast te kunnen houden, voeden, over zijn buikje wrijven...alleen al van het idee breekt mijn hart.
nogmaals heel heel heel veel sterkte voor jullie samen!
liefs Mariken *;
donderdag 15 juni 2006 om 13:05
Lieve Marie,
Het was heel gek, maar ik vond het niet moeilijk om mijn yogavriendinnetje te zien met baby en ik vond het juist heel fijn dat zij mij eerst vroeg of ik haar zoontje wel vast wilde houden. Ik weet niet waarom het zo makkelijk ging, want jouw gedachte dat het eng is heb ik natuurlijk ook of dat je heel emotioneel wordt. Het gekke was dat ik er zo rustig van werd, haar zoontje was al moe, maar zijn ogen vielen lekker dicht toen hij in mijn armen lag. Het zal niet alleen voor jou, maar ook voor je vrienden een rare situatie zijn, zij hadden natuurlijk gehoopt 2 prachtige babytjes op de foto te zetten, die van die heerlijke pruttelende geluiden maken. Zij hadden gehoopt de ervaring te kunnen delen, ze durven misschien niet helemaal blij te zijn omdat ze zo verschrikkelijk verdrietig voor jou en je vriend zijn. Het is fijn dat iedereen zo verdrietig voor ons is natuurlijk, maar het is ook wel eens lekker om te genieten van iets blijs van een ander, althans, dat vind ik fijn. Ik zit nog te twijfelen of ik naar de babymassage-yoga gedoe ga, waar alle moeders heen gaan na de bevalling, daar zitten de meiden van wie ik de bloemen heb gehad. Maar ik moet mijn lichaam toch ook weer in vorm krijgen, ik ben ook aan het ontzwangeren en ik wil ook over mijn lijf en ontzwangeren kunnen praten. DAt zij allemaal een baby meenemen en ik niet, tja, aan die gedachten moet ik nog even wennen. DAarbij weten ze het allemaal en ik denk niet dat ze het erg vinden als ik een traantje laat als ik hen allemaal zie. Het zal met de dag zijn, dat je weer nieuwe dingen tegenkomt, waar je ontzettend verdrieitig van wordt, of waar je je iets veel ergers van voorgesteld had, dan dat het is, zoals wandelende vrouwen met kinderwagens, mannen met zo'n zakje met baby op hun borst (grrrrrrrrrrrr, wilde ik mijn vriend ook mee zien), gewoon kindertjes in het algemeen die er veel te leuk uit zien en zo....elke dag komt er weer wat bij. Hoe ervaar jij dit?
NB: ik ben vandaag naar de slager geweest: ik vooraf honderd keer bedacht dat hij wel zou vragen: en wat is het geworden? jongen, meisje en hoe ik dan zou antwoorden dat mijn zoontje Philip vorige week dood geboren is....de slager was er niet bij vandaag, de winkeljuffrouw ook niet, want ze hebben helemaal niets, helemaal niets gevraagd......zo kan het dus ook gaan. Ik maak me nu al druk om ontmoetingen die nog moeten plaatsvinden, telefoongesprekken die nog komen (men krijgt vandaag het rouwkaartje binnen...). Ach, het is vaak het totaal onverwachte wat je aan het huilen maakt.
Liefs Parelhoen
Het was heel gek, maar ik vond het niet moeilijk om mijn yogavriendinnetje te zien met baby en ik vond het juist heel fijn dat zij mij eerst vroeg of ik haar zoontje wel vast wilde houden. Ik weet niet waarom het zo makkelijk ging, want jouw gedachte dat het eng is heb ik natuurlijk ook of dat je heel emotioneel wordt. Het gekke was dat ik er zo rustig van werd, haar zoontje was al moe, maar zijn ogen vielen lekker dicht toen hij in mijn armen lag. Het zal niet alleen voor jou, maar ook voor je vrienden een rare situatie zijn, zij hadden natuurlijk gehoopt 2 prachtige babytjes op de foto te zetten, die van die heerlijke pruttelende geluiden maken. Zij hadden gehoopt de ervaring te kunnen delen, ze durven misschien niet helemaal blij te zijn omdat ze zo verschrikkelijk verdrietig voor jou en je vriend zijn. Het is fijn dat iedereen zo verdrietig voor ons is natuurlijk, maar het is ook wel eens lekker om te genieten van iets blijs van een ander, althans, dat vind ik fijn. Ik zit nog te twijfelen of ik naar de babymassage-yoga gedoe ga, waar alle moeders heen gaan na de bevalling, daar zitten de meiden van wie ik de bloemen heb gehad. Maar ik moet mijn lichaam toch ook weer in vorm krijgen, ik ben ook aan het ontzwangeren en ik wil ook over mijn lijf en ontzwangeren kunnen praten. DAt zij allemaal een baby meenemen en ik niet, tja, aan die gedachten moet ik nog even wennen. DAarbij weten ze het allemaal en ik denk niet dat ze het erg vinden als ik een traantje laat als ik hen allemaal zie. Het zal met de dag zijn, dat je weer nieuwe dingen tegenkomt, waar je ontzettend verdrieitig van wordt, of waar je je iets veel ergers van voorgesteld had, dan dat het is, zoals wandelende vrouwen met kinderwagens, mannen met zo'n zakje met baby op hun borst (grrrrrrrrrrrr, wilde ik mijn vriend ook mee zien), gewoon kindertjes in het algemeen die er veel te leuk uit zien en zo....elke dag komt er weer wat bij. Hoe ervaar jij dit?
NB: ik ben vandaag naar de slager geweest: ik vooraf honderd keer bedacht dat hij wel zou vragen: en wat is het geworden? jongen, meisje en hoe ik dan zou antwoorden dat mijn zoontje Philip vorige week dood geboren is....de slager was er niet bij vandaag, de winkeljuffrouw ook niet, want ze hebben helemaal niets, helemaal niets gevraagd......zo kan het dus ook gaan. Ik maak me nu al druk om ontmoetingen die nog moeten plaatsvinden, telefoongesprekken die nog komen (men krijgt vandaag het rouwkaartje binnen...). Ach, het is vaak het totaal onverwachte wat je aan het huilen maakt.
Liefs Parelhoen
donderdag 15 juni 2006 om 17:26
Dit herken ik heel erg van mijn vriendin. Zij vond dat ook moeilijk. Mensen vragen met een stralend gezicht: O, ben je bevallen, wat is het geworden? En dan doe jij je verhaal, waarna het hele gesprek stokt want men verwacht dat ze na zo'n verhaal niet meer over koetjes en kalfjes kan beginnen. Het is iets waar je doorheen zal moeten, het zal je soms zwaar vallen, maar ik denk dat je juist ook hartverwarmende reacties zult krijgen uit onverwachtse hoeken. En je zult ook regelmatig mensen die het zelf meegemaakt hebben tegenkomen, maar waarvan je het niet wist. Tenminste, dat zegt mijn vriendin vaak.
Heb je een rouwadvertentie geplaatst?
Liefs,
Morrie
donderdag 15 juni 2006 om 19:05
Mijn allerbeste vriendin heeft een soortgelijk verhaal doorgemaakt afgelopen december. Haar zoontje is veel te vroeg geboren (na 22 weken zwangerschap) en zijn ademhaling is na de bevalling niet goed op gang gekomen.
Het is zo oneerlijk als het mooiste wat je als mens kan overkomen samenvalt met het meest trieste wat je kan overkomen. Geboorte en dood horen niet samen te gaan. Dat maakt het ook zo lastig om te bevatten, ook voor je omgeving. Mensen twijfelen over wat ze wel of niet kunnen zeggen...
Ik weet van mijn vriendin dat ze in het ziekenhuis (sophia kz) heel goed zijn begeleid en dat ze veel gesprekken heeft gehad met verpleegkundigen en een maatschappelijk werkster. Bij die gesprekken werd al gewaarschuwd voor het verschil in verwerkingsproces tussen haar en haar vriend. Helaas blijkt een drama als dit vaak een oorzaak van een relatiebreuk te zijn.
In het begin was I (haar vriend) heel erg aan het zorgen en "doen", W. (mijn vriendin) was juist veel aan het praten en stond erg dicht bij haar emoties. Een maand of 2 later merkte I. dat hij vastliep en geen kant op kon met zijn verhaal, hij heeft toen haptonomische rouwbegeleiding gekregen en dat heeft hem erg geholpen. Ik stond er zelf versteld van dat hij zo over zijn gevoel en onmacht heeft leren praten.
Op dit moment komt W. net uit een gat geklommen. Zij is na de eerste emoties juist helemaal dicht geslagen, kon alleen nog maar bezig zijn met haar lichaam weer in vorm krijgen, "weer gewoon werken", weer "gewoon" doen maar ze merkte dat haar gevoel haar wil niet volgde, ze voelde niets en miste haar leven van vroeger.
Ik heb veel met W. gepraat, vooral toen ik er achter kwam dat ik zelf in verwachting was. Heb haar ook gevraagd hoe zij dat ervaart. Langzaam aan gaat het beter. Toch denk ik dat je jezelf de tijd moet gunnen Parelhoen en M.Sophie (sorry, je naam is me ontschoten). In het ziekenhuis gaven ze aan dat het verwerkingsproces ongeveer 9 maanden tot een jaar gaat duren.
Hou er rekening mee dat jullie allebei een ander verwerkingsproces hebben, mannen zijn anders dan vrouwen en de verschillen worden scherper bij zo'n zwaar verlies. Gun jezelf die ruimte, probeer begrip te hebben voor dat andere proces. Het is geen teken van meer of minder verdriet hebben, alleen van een andere fase in de verwerking.
Ik wens jullie heel veel sterkte.
Het is zo oneerlijk als het mooiste wat je als mens kan overkomen samenvalt met het meest trieste wat je kan overkomen. Geboorte en dood horen niet samen te gaan. Dat maakt het ook zo lastig om te bevatten, ook voor je omgeving. Mensen twijfelen over wat ze wel of niet kunnen zeggen...
Ik weet van mijn vriendin dat ze in het ziekenhuis (sophia kz) heel goed zijn begeleid en dat ze veel gesprekken heeft gehad met verpleegkundigen en een maatschappelijk werkster. Bij die gesprekken werd al gewaarschuwd voor het verschil in verwerkingsproces tussen haar en haar vriend. Helaas blijkt een drama als dit vaak een oorzaak van een relatiebreuk te zijn.
In het begin was I (haar vriend) heel erg aan het zorgen en "doen", W. (mijn vriendin) was juist veel aan het praten en stond erg dicht bij haar emoties. Een maand of 2 later merkte I. dat hij vastliep en geen kant op kon met zijn verhaal, hij heeft toen haptonomische rouwbegeleiding gekregen en dat heeft hem erg geholpen. Ik stond er zelf versteld van dat hij zo over zijn gevoel en onmacht heeft leren praten.
Op dit moment komt W. net uit een gat geklommen. Zij is na de eerste emoties juist helemaal dicht geslagen, kon alleen nog maar bezig zijn met haar lichaam weer in vorm krijgen, "weer gewoon werken", weer "gewoon" doen maar ze merkte dat haar gevoel haar wil niet volgde, ze voelde niets en miste haar leven van vroeger.
Ik heb veel met W. gepraat, vooral toen ik er achter kwam dat ik zelf in verwachting was. Heb haar ook gevraagd hoe zij dat ervaart. Langzaam aan gaat het beter. Toch denk ik dat je jezelf de tijd moet gunnen Parelhoen en M.Sophie (sorry, je naam is me ontschoten). In het ziekenhuis gaven ze aan dat het verwerkingsproces ongeveer 9 maanden tot een jaar gaat duren.
Hou er rekening mee dat jullie allebei een ander verwerkingsproces hebben, mannen zijn anders dan vrouwen en de verschillen worden scherper bij zo'n zwaar verlies. Gun jezelf die ruimte, probeer begrip te hebben voor dat andere proces. Het is geen teken van meer of minder verdriet hebben, alleen van een andere fase in de verwerking.
Ik wens jullie heel veel sterkte.
donderdag 15 juni 2006 om 20:38
Hoi Morrie, A1mee,
DAnk voor jullie reacties. Ik herken wel wat in jullie ervaringen met jullie vriendinnen. En merk ook meteen dat ik nog zo aan het begin sta. Wat ik nu al herken is het idee dat het zo lekker is dat ik me nu af en toe, een ochtend of middag of avond 'normaal' voel. Zo kort op dat Philip is overleden. Ik doe de hele dag niets anders dan op internet zitten, krantje lezen, rondhangen, tv-kijken, koken. Al deze suffe dingen maken dat ik deze 'gewone' dingen doen heerlijk vind. Een soort ritme probeer te pakken wat ik dagelijks kan hanteren. Gisteren had ik een k-dag, die was dan weer over rond 5 uur, toen ik ging koken. Eten smaakte me gisteren niet. Vandaag was beter, vroeg naar de huisarts, voor het eerst boodschappen doen en alweer rond 10 uur thuis. Middagdutje gedaan, koken, vandaag wel weer trek, het vlliegt voorbij. Het feit dat er al zo'n groot verschil tussen gisteren en vandaag zat geeft wat mij betreft aan dat je het verlies van je kind voor altijd zult dragen, dat de pijn ongenadig toeslaat op momenten dat je het niet verwacht. En dat maakt het zo raar. Ik hoorde van de huisarts en eerder al van de verpleging in het VU (wij zijn daar echt helemaal super opgevangen door de verpleging en heel erg goed begeleid) dat de verwerking van man en vrouw anders is (logisch bijna zou je denken, vrouw heeft de baby 9 maanden gedragen en de binding voor de man met het kind zou pas echt beginnen na de geboorte enz enz.). Dat verschil merk ik nu al. Ik praat en schrijf en bel me helemaal suf, ook met mijn vriend, en hij is veel korter en bondiger van stof, hij kan ook uren zitten malen op de bank. Hij heeft meteen voor een paar weken vrij genomen (kan gelukkig want hij is eigen baas) en we vinden het allebei prettig nu samen uit te rusten, we zijn beiden erg moe, en samen te zijn, maar vrij snel is ons duidelijk geworden dat we zaken toch anders aanpakken, verwerken. Sommige dingen gaan/doen we samen, andere zaken doen we los van elkaar. We hebben dit snel van elkaar gezien en laten elkaar dan ook op sommige momenten in het 'eigen' proces. Wel zijn we allebei erg toekomstgericht: we proberen een paar 'doelen' in het voouruitzicht te hebben. Ik heb geen baan meer, hij gaat studeren misschien, en het allerbelangrijkste: we waren al verloofd, maar hadden nog geen trouwdatum, deze is nu geprikt, dat is echt iets waar we allebei van zeggen: maximaal genieten en nog meer genieten en vooral doen waar je erg gelukkig van wordt. Vooral niet doen wat je niet leuk vindt. Zover dit mogelijk is natuurlijk. En dat genieten is nu een raar begrip, want overal zit een waas over. Maar dat komt vast wel weer, daar ben ik in ieder geval van overtuigd.
Parelhoen
DAnk voor jullie reacties. Ik herken wel wat in jullie ervaringen met jullie vriendinnen. En merk ook meteen dat ik nog zo aan het begin sta. Wat ik nu al herken is het idee dat het zo lekker is dat ik me nu af en toe, een ochtend of middag of avond 'normaal' voel. Zo kort op dat Philip is overleden. Ik doe de hele dag niets anders dan op internet zitten, krantje lezen, rondhangen, tv-kijken, koken. Al deze suffe dingen maken dat ik deze 'gewone' dingen doen heerlijk vind. Een soort ritme probeer te pakken wat ik dagelijks kan hanteren. Gisteren had ik een k-dag, die was dan weer over rond 5 uur, toen ik ging koken. Eten smaakte me gisteren niet. Vandaag was beter, vroeg naar de huisarts, voor het eerst boodschappen doen en alweer rond 10 uur thuis. Middagdutje gedaan, koken, vandaag wel weer trek, het vlliegt voorbij. Het feit dat er al zo'n groot verschil tussen gisteren en vandaag zat geeft wat mij betreft aan dat je het verlies van je kind voor altijd zult dragen, dat de pijn ongenadig toeslaat op momenten dat je het niet verwacht. En dat maakt het zo raar. Ik hoorde van de huisarts en eerder al van de verpleging in het VU (wij zijn daar echt helemaal super opgevangen door de verpleging en heel erg goed begeleid) dat de verwerking van man en vrouw anders is (logisch bijna zou je denken, vrouw heeft de baby 9 maanden gedragen en de binding voor de man met het kind zou pas echt beginnen na de geboorte enz enz.). Dat verschil merk ik nu al. Ik praat en schrijf en bel me helemaal suf, ook met mijn vriend, en hij is veel korter en bondiger van stof, hij kan ook uren zitten malen op de bank. Hij heeft meteen voor een paar weken vrij genomen (kan gelukkig want hij is eigen baas) en we vinden het allebei prettig nu samen uit te rusten, we zijn beiden erg moe, en samen te zijn, maar vrij snel is ons duidelijk geworden dat we zaken toch anders aanpakken, verwerken. Sommige dingen gaan/doen we samen, andere zaken doen we los van elkaar. We hebben dit snel van elkaar gezien en laten elkaar dan ook op sommige momenten in het 'eigen' proces. Wel zijn we allebei erg toekomstgericht: we proberen een paar 'doelen' in het voouruitzicht te hebben. Ik heb geen baan meer, hij gaat studeren misschien, en het allerbelangrijkste: we waren al verloofd, maar hadden nog geen trouwdatum, deze is nu geprikt, dat is echt iets waar we allebei van zeggen: maximaal genieten en nog meer genieten en vooral doen waar je erg gelukkig van wordt. Vooral niet doen wat je niet leuk vindt. Zover dit mogelijk is natuurlijk. En dat genieten is nu een raar begrip, want overal zit een waas over. Maar dat komt vast wel weer, daar ben ik in ieder geval van overtuigd.
Parelhoen
donderdag 15 juni 2006 om 21:01
lieve parelhoen,
Eerst een hele dikke knuffel *; voor jou! Meid, wat heb ik een bewondering voor jou! Toen ik jouw verhaal las, liepen de tranen over mijn wangen en als ik er nu weer aan denk krijg ik een brok in mijn keel. Wat is dit oneerlijk zeg!! Ik heb bewondering voor de manier hoe je je verwoord. Wat eerlijk en puur. Zoals iemand anders al zei; je bent een moeder uit duizenden. Ik hoop dan ook dat je over een tijd wél lekker kan kriebelen over t buikje van je eigen babietje en niet over die van iemand anders.
Weten jullie eigenlijk wat de oorzaak is geweest, of hebben jullie besloten om t te laten voor wat t is?
Dikke, dikke kus, Snico
Eerst een hele dikke knuffel *; voor jou! Meid, wat heb ik een bewondering voor jou! Toen ik jouw verhaal las, liepen de tranen over mijn wangen en als ik er nu weer aan denk krijg ik een brok in mijn keel. Wat is dit oneerlijk zeg!! Ik heb bewondering voor de manier hoe je je verwoord. Wat eerlijk en puur. Zoals iemand anders al zei; je bent een moeder uit duizenden. Ik hoop dan ook dat je over een tijd wél lekker kan kriebelen over t buikje van je eigen babietje en niet over die van iemand anders.
Weten jullie eigenlijk wat de oorzaak is geweest, of hebben jullie besloten om t te laten voor wat t is?
Dikke, dikke kus, Snico
vrijdag 16 juni 2006 om 08:56
Lieve Parelhoen,
Ik las net dat je in de Vu hebt gelegen. Daar heb ik ook gelegen, en ik ben het met je eens dat de begeleiding daar super is. Mijn vriend heeft ook al die tijd bij mij op de kamer geslapen, en iedereen nam echt de tijd voor ons, dus dat was echt ontzettend fijn.
En tja dan kom je thuis. En dan zie je steeds dingen waar je verdrietig van wordt. Inderdaad met je eigen kinderfoto's, daar raakte ik ook van overstuur, en buiten zie ik zo veel zwangere vrouwen en vrouwen met kinderwagens. Maar daar ben ik nu wat meer aan gewend. Op de dag dat wij thuis kwamen werd net de kinderwagen bezorgd. Die wilde ik eerst nog houden, want ik had het gevoel dat ik anders nog meer afstand moest doen van de zwangerschap en ons zoontje. Maar we hebben hem toch maar weggedaan, want we hebben er voorlopig niets aan.
Ik merk dat ik veel moeite heb met mensen die 'schreeuwen' tegen hun kinderen en zeggen dat ze zo vervelend zijn. Daar krijg ik echt zo'n rotgevoel van. En die 2 kinderen in Purmerend die dood zijn gevonden, dat komt nu nog harder aan. En ik hoor nu zoveel verhalen dat mensen ook iemand kennen of het ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt als wij. Je zou bijna denken dat het normaler is dat het fout gaat dan omgekeerd.
Heb jij niet dat je je heel schuldig voel/voelde als je iets 'normaals' deed? Dat had ik heel erg en soms nog wel. Als ik bijvoorbeeld heb gelezen en even niet aan alles dacht dan heb ik soms al het gevoel van, he ik vond dat lezen best leuk en ik heb niet aan alle ellende gedacht. Dat 'hoort' toch niet. Bijna zo'n gevoel dat ik iets niet leuk mag vinden ofzo. En verder probeer ik niet te veel naar de toekomst te kijken. Ook omdat ik daar me nog ellendiger door ga voelen. Ik weet namelijk niet precies wat ik met mijn werk aanmoet, en dacht, ach dat zie ik wel na mijn verlof, en ik wil ook lekker voor de baby zorgen die staat op nr. 1. Maarja, dat is nu natuurlijk niet meer aan de orde en daar raakte ik behoorlijk nerveus van, dus ik heb zoiets van dat zie ik dan wel weer.
Ik concentreer me eerst op mijn herstel. Voor mijn vriend is het iets lastiger, want die moet binnenkort wel echt weer aan het werk, iets waar hij vreselijk tegenop ziet.
En ja, in het ziekenhuis zeiden ze al, je moet goed voor jezelf zorgen, dus vooral geen dingen doen waar je geen zin in hebt, dus daar concentreren we ons nu op.
Sterkte!
Liefs Marie
Ik las net dat je in de Vu hebt gelegen. Daar heb ik ook gelegen, en ik ben het met je eens dat de begeleiding daar super is. Mijn vriend heeft ook al die tijd bij mij op de kamer geslapen, en iedereen nam echt de tijd voor ons, dus dat was echt ontzettend fijn.
En tja dan kom je thuis. En dan zie je steeds dingen waar je verdrietig van wordt. Inderdaad met je eigen kinderfoto's, daar raakte ik ook van overstuur, en buiten zie ik zo veel zwangere vrouwen en vrouwen met kinderwagens. Maar daar ben ik nu wat meer aan gewend. Op de dag dat wij thuis kwamen werd net de kinderwagen bezorgd. Die wilde ik eerst nog houden, want ik had het gevoel dat ik anders nog meer afstand moest doen van de zwangerschap en ons zoontje. Maar we hebben hem toch maar weggedaan, want we hebben er voorlopig niets aan.
Ik merk dat ik veel moeite heb met mensen die 'schreeuwen' tegen hun kinderen en zeggen dat ze zo vervelend zijn. Daar krijg ik echt zo'n rotgevoel van. En die 2 kinderen in Purmerend die dood zijn gevonden, dat komt nu nog harder aan. En ik hoor nu zoveel verhalen dat mensen ook iemand kennen of het ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt als wij. Je zou bijna denken dat het normaler is dat het fout gaat dan omgekeerd.
Heb jij niet dat je je heel schuldig voel/voelde als je iets 'normaals' deed? Dat had ik heel erg en soms nog wel. Als ik bijvoorbeeld heb gelezen en even niet aan alles dacht dan heb ik soms al het gevoel van, he ik vond dat lezen best leuk en ik heb niet aan alle ellende gedacht. Dat 'hoort' toch niet. Bijna zo'n gevoel dat ik iets niet leuk mag vinden ofzo. En verder probeer ik niet te veel naar de toekomst te kijken. Ook omdat ik daar me nog ellendiger door ga voelen. Ik weet namelijk niet precies wat ik met mijn werk aanmoet, en dacht, ach dat zie ik wel na mijn verlof, en ik wil ook lekker voor de baby zorgen die staat op nr. 1. Maarja, dat is nu natuurlijk niet meer aan de orde en daar raakte ik behoorlijk nerveus van, dus ik heb zoiets van dat zie ik dan wel weer.
Ik concentreer me eerst op mijn herstel. Voor mijn vriend is het iets lastiger, want die moet binnenkort wel echt weer aan het werk, iets waar hij vreselijk tegenop ziet.
En ja, in het ziekenhuis zeiden ze al, je moet goed voor jezelf zorgen, dus vooral geen dingen doen waar je geen zin in hebt, dus daar concentreren we ons nu op.
Sterkte!
Liefs Marie
vrijdag 16 juni 2006 om 09:49
Pfff, ik heb geen idee wat ik hierop moet zeggen...
Soms kun je gewoon geen woorden vinden...
Kan me ook absoluut niet voorstellen hoe jij je nu moet voelen..
Maar als ik alleen al dénk aan hoe het zóu zijn krijg ik al kippevel..
Heel veel sterkte met het verwerken van het verlies van je kindje..
Tamara
Soms kun je gewoon geen woorden vinden...
Kan me ook absoluut niet voorstellen hoe jij je nu moet voelen..
Maar als ik alleen al dénk aan hoe het zóu zijn krijg ik al kippevel..
Heel veel sterkte met het verwerken van het verlies van je kindje..
Tamara
vrijdag 16 juni 2006 om 12:57
Parelhoen, Morrie en anderen - nog een steunbetuiging van iemand die geen woorden kan vinden. Collega van me heeft begin deze week hetzelfde meegemaakt, we hebben het hier op het werk vanochtend gehoord en na de eerste gesprekken zit ieder nu voor zich met zijn/haar gevoelens. De een gaat morgen met zwangerschapsverlof, de ander wordt over twee weken vader, de derde (moi) is net terug van verlof en kerverse moeder, de vierde is net aan een derde IVF behandeling begonnen - het raakt iedereen op een andere manier en iedereen is aangeslagen. Ik hoop dat mijn collega net als jij kracht en steun vindt, Parelhoen. Die dame van jouw yogaclub die spontaan langs kwam met haar babytje - dat vind ik echt klasse, en jouw reactie ook! Heel veel sterkte voor jou en de jouwen!
vrijdag 16 juni 2006 om 20:19
Hoi Marie, e.a.,
Goh, ik herken wel veel van wat je schrijft. Wat fijn dat jouw ervaring met het VU gelijk is aan dat van mij en gelukkig hebben mijn vriend en ik het ook als erg prettig en ook 'veilig' ervaring met zijn tweeen zo op de afdeling samen in een kamertje te hebben gelegen. Het was veilig, raar vertrouwd om je niet verder dan die paar vierkante meters met de wereld te hoeven bemoeien. Ook angstig om naar huis te moeten, maar tegelijk ook weer erg fijn. Wij hebben er bewust voor gekozen en vinden dat nu ook erg prettig, dat alle babyspullen en de babykamer nog 'intact' zijn. De kinderwagen staat nu in onze werkkamer achter me, de maxicosi in de gangkast. Op de kinderkamer heb ik vanwege zwaar geluidsoverlast door mij (enorm snurken en hijgen, haha) op ons logeerbed geslapen, dat de laatste 3 weken voor een eventuele thuisbevalling al op klossen stond. Deze baby-/logeer/kleedkamer is zo'n warme, gezellige, prettige en vertrouwde kamer, dat ik het nu niet anders zou willen. Wij willen ook zsm voor de volgende gaan, ik moet natuurlijk wel eerst lichamelijk herstellen, maar de wens om de 'taak' van ouder te vervullen, daadwerkelijk een kleintje in huis te hebben is enorm.
Wat ik ook herken is voor mezelf betreft dat ik niet weet wat ik met werk moet doen: ik heb nl. geen baan meer, mijn jaarcontract werd om onduidelijke reden (zwanger zijn....verwoord in functionele aspecten die niet in orde waren (?????)) niet verlengd. Ik zal dus eerst moeten solliciteren. Waar ik voorheen 5 dagen, 40 uur werkte, wil ik nu max 4 dagen gaan werken. Precies wat jij zegt: geen dingen doen die je niet of nog niet wilt. Zo zou ik mijn opleiding, na een jaar uitstel, in september moeten hervatten, maar ik heb daar absoluut geen zin in. Wie weet over een paar weken. Sowieso bekijk ik de dingen pas over een paar weken, rond 1 juli gaat mijn vriend weer aan het werk. Hij werkt voor zichzelf en heeft het geregeld met zijn opdrachtgever dat hij dan pas terug hoeft te komen. We gaan volgende week eerst nog even op pad met zijn tweeen, even er tussenuit.
Wat jij ook hebt, nieuwsberichten over kleine babytjes, die 2 dode kindjes in Purmerend, zo gemeen he? Die kindjes vragen er niet om geboren te worden en worden uit het leven gerukt. Ik moet zeggen dat ik daar meestal wel afstand van kan nemen, hoe gek ook.
Het 'normaal' voelen, tja, ik voel me niet schuldig, vraag me af en toe wel af of het ergste verdriet is geweest. Ik moest net, iets voor 8 wel effe janken, precies 2 weken vond de verpleegkundige het hartje niet op de ctg, toen was onze blijde verwachting in 1 klap over.
Vandaag zijn we naar de begraafplaats gegaan, hebben er plantjes gepland, wat Spaanse margrietjes en nog een paars plantje. Philip ligt op een prachtige plaats, veel bomen, tussen allemaal andere kinderen en babys. Het was heel mooi om daar vandaag heen te kunnen, zijn grafje wat op te ruimen en mooi te maken. Het was wel mega onwerkelijk om daar te staan. Het klopt gewoon niet. Meteen ook een bizar soort geruststelling, dat wij niet de enige zijn.
Marie, jij ook sterkte, ik hoop dat we kunnen blijven schrijven wat ons bezig houdt, wie weet kunnen we elkaar steunen en sterker maken?
Hoe is de steun van jouw familie en vrienden? Nu een maand later voor jou?
Liefs,
Parelhoen
Goh, ik herken wel veel van wat je schrijft. Wat fijn dat jouw ervaring met het VU gelijk is aan dat van mij en gelukkig hebben mijn vriend en ik het ook als erg prettig en ook 'veilig' ervaring met zijn tweeen zo op de afdeling samen in een kamertje te hebben gelegen. Het was veilig, raar vertrouwd om je niet verder dan die paar vierkante meters met de wereld te hoeven bemoeien. Ook angstig om naar huis te moeten, maar tegelijk ook weer erg fijn. Wij hebben er bewust voor gekozen en vinden dat nu ook erg prettig, dat alle babyspullen en de babykamer nog 'intact' zijn. De kinderwagen staat nu in onze werkkamer achter me, de maxicosi in de gangkast. Op de kinderkamer heb ik vanwege zwaar geluidsoverlast door mij (enorm snurken en hijgen, haha) op ons logeerbed geslapen, dat de laatste 3 weken voor een eventuele thuisbevalling al op klossen stond. Deze baby-/logeer/kleedkamer is zo'n warme, gezellige, prettige en vertrouwde kamer, dat ik het nu niet anders zou willen. Wij willen ook zsm voor de volgende gaan, ik moet natuurlijk wel eerst lichamelijk herstellen, maar de wens om de 'taak' van ouder te vervullen, daadwerkelijk een kleintje in huis te hebben is enorm.
Wat ik ook herken is voor mezelf betreft dat ik niet weet wat ik met werk moet doen: ik heb nl. geen baan meer, mijn jaarcontract werd om onduidelijke reden (zwanger zijn....verwoord in functionele aspecten die niet in orde waren (?????)) niet verlengd. Ik zal dus eerst moeten solliciteren. Waar ik voorheen 5 dagen, 40 uur werkte, wil ik nu max 4 dagen gaan werken. Precies wat jij zegt: geen dingen doen die je niet of nog niet wilt. Zo zou ik mijn opleiding, na een jaar uitstel, in september moeten hervatten, maar ik heb daar absoluut geen zin in. Wie weet over een paar weken. Sowieso bekijk ik de dingen pas over een paar weken, rond 1 juli gaat mijn vriend weer aan het werk. Hij werkt voor zichzelf en heeft het geregeld met zijn opdrachtgever dat hij dan pas terug hoeft te komen. We gaan volgende week eerst nog even op pad met zijn tweeen, even er tussenuit.
Wat jij ook hebt, nieuwsberichten over kleine babytjes, die 2 dode kindjes in Purmerend, zo gemeen he? Die kindjes vragen er niet om geboren te worden en worden uit het leven gerukt. Ik moet zeggen dat ik daar meestal wel afstand van kan nemen, hoe gek ook.
Het 'normaal' voelen, tja, ik voel me niet schuldig, vraag me af en toe wel af of het ergste verdriet is geweest. Ik moest net, iets voor 8 wel effe janken, precies 2 weken vond de verpleegkundige het hartje niet op de ctg, toen was onze blijde verwachting in 1 klap over.
Vandaag zijn we naar de begraafplaats gegaan, hebben er plantjes gepland, wat Spaanse margrietjes en nog een paars plantje. Philip ligt op een prachtige plaats, veel bomen, tussen allemaal andere kinderen en babys. Het was heel mooi om daar vandaag heen te kunnen, zijn grafje wat op te ruimen en mooi te maken. Het was wel mega onwerkelijk om daar te staan. Het klopt gewoon niet. Meteen ook een bizar soort geruststelling, dat wij niet de enige zijn.
Marie, jij ook sterkte, ik hoop dat we kunnen blijven schrijven wat ons bezig houdt, wie weet kunnen we elkaar steunen en sterker maken?
Hoe is de steun van jouw familie en vrienden? Nu een maand later voor jou?
Liefs,
Parelhoen
vrijdag 16 juni 2006 om 20:31
vrijdag 16 juni 2006 om 20:50
Parelhoen,
IK LEEF ZO MET JE MEE!!!
Dit is echt zo toevaliig dat ik je verhaal hier lees, want afgelopen week werd ik door Mireille gebeld met deze vreselijke mededeling. ( ik ben B. van H&H, ik lag toen in het ziekenhuis met ernstige zwangerschapsmisselijkheid).
De hele week spookt het al door me hoofd, ik vind het vreselijk voor jullie!!
IK LEEF ZO MET JE MEE!!!
Dit is echt zo toevaliig dat ik je verhaal hier lees, want afgelopen week werd ik door Mireille gebeld met deze vreselijke mededeling. ( ik ben B. van H&H, ik lag toen in het ziekenhuis met ernstige zwangerschapsmisselijkheid).
De hele week spookt het al door me hoofd, ik vind het vreselijk voor jullie!!
zondag 18 juni 2006 om 10:32
beebuzz, kun je nog een hint geven van welke H&H? ik breek mijn hersens zowat om je voor de geest te halen, wie je bent, en wat was Mireille geschrokken, ik heb haar nog een keer gesproken, vorige week zondag. Het is raar, maar zoveel verdriet ook om ons heen van mensen die ons zo graag ons 1e kindje gegund hadden....dat breekt mijn hart ook hoor en sterkt meteen in de gedachte dat ik meteen weer zwanger wil worden, dat wordt alleen maar sterker.. dank je voor je medeleven en wat een toeval dat je hier op de site zit. hoe is het nu met jou? hoe ver ben jij?
Was jij er de 22e april ook bij?
liefs Parelhoen
Was jij er de 22e april ook bij?
liefs Parelhoen
zondag 18 juni 2006 om 12:13
Hoi Parelhoen,
Wat fijn zeg dat je de 'babykamer' zo'n prettige kamer vind. Ik weet niet of ik dat zou hebben hoor, ik vind je echt heel sterk.
Wij hadden nog geen babykamer. We hadden net alles leeggehaald toen ik in het ziekenhuis belandde. En toen ik daar lag kregen we bericht dat de meubeltjes klaarstonden, maar dat hebben we maar afgezegd. Ik wilde het eigenlijk in eerste instantie graag hebben, maar toch maar niet gedaan, want we hebben er niets aan. Net als de kinderwagen, ook maar teruggestuurd (met pijn in mijn hart). En alle kleertjes die we hadden heb ik nog niet echt goed bekeken, want ik word daar zo verdrietig van. Ik had ook zo'n cadeaudoos gekregen van wij jonge ouders, ook weggegooit, maar toen moest ik ook echt onwijs huilen. Jullie hadden waarschijnlijk ook al alles klaar staan natuurlijk. Wij begonnen net een beetje met alles, want we hadden toch nog de hele zomer de tijd, dachten we.
Onze zoon is ook begraven. In eerste instantie dacht ik nog aan crematie, maar we wilde toch graag een plek hebben zodat we nog naar hem toe kunnen. Hij ligt ook op een stukje met kinderen. Dat vind ik wel fijn. Hij krijgt ook heel veel 'aandacht' van familie, mijn moeder gaat iedere dag naar z'n grafje. Zelf kunnen we dat niet zo makkelijk, omdat hij niet in onze woonplaats ligt, en ik nog niet echt goed ter been ben, i.v.m. mijn operatie. Maar we zijn wel blij dat hij daar ligt, ook al is het voor ons wat verder weg (hij ligt in mijn geboorteplaats waar mijn ouders en andere familie ook wonen/in de buurt wonen), want het is daar zo mooi en rustig en dat geeft ons een heel goed gevoel. Maar ik herken je gevoel dat het gewoon niet klopt. Wij gingen laatst naar het tuincentrum om wat dingen te kopen voor z'n grafje. Echt bizar gewoon, spullen kopen voor het grafje van je kind!!! Dat hoort gewoon niet.
Wij krijgen nog steeds veel steun van iedereen, al hebben we meer contact met familie dan met vrienden op dit moment. Iedereen wil graag bij ons langskomen, maar omdat ik vanwege die operatie gewoon nog heel moe ben heb ik niet zo veel behoefte daar aan. Dus het is meer mailen en af en toe bellen. En mijn vriend heeft wel veel meer contact met zijn vrienden moet ik zeggen, omdat het gewoon bij hem iets minder energie allemaal kost. Iedereen is erg begaan met ons en we krijgen nog steeds veel kaarten. Dus dat is wel fijn. En hoe gaat dat bij jou? Krijg jij nog veel steun van je familie en vrienden?
Ik snap trouwens heel goed dat jullie snel voor de volgende willen gaan. Ik heb dat ook heel erg, mijn moedergevoelens zijn nu nog meer aangewakkerd. Helaas moeten wij nog een flink tijdje wachten voor we weer 'mogen', omdat ik voorlopig niet zwanger mag worden. Dat is voor mij moet ik zeggen ook behoorlijk pijnlijk hoor, dat komt er ook nog eens extra weer bij. Gelukkig heb jij dat niet, en kunnen jullie als jullie er aan toe zijn wel weer voor de volgende gaan.
Liefs van Marie
Wat fijn zeg dat je de 'babykamer' zo'n prettige kamer vind. Ik weet niet of ik dat zou hebben hoor, ik vind je echt heel sterk.
Wij hadden nog geen babykamer. We hadden net alles leeggehaald toen ik in het ziekenhuis belandde. En toen ik daar lag kregen we bericht dat de meubeltjes klaarstonden, maar dat hebben we maar afgezegd. Ik wilde het eigenlijk in eerste instantie graag hebben, maar toch maar niet gedaan, want we hebben er niets aan. Net als de kinderwagen, ook maar teruggestuurd (met pijn in mijn hart). En alle kleertjes die we hadden heb ik nog niet echt goed bekeken, want ik word daar zo verdrietig van. Ik had ook zo'n cadeaudoos gekregen van wij jonge ouders, ook weggegooit, maar toen moest ik ook echt onwijs huilen. Jullie hadden waarschijnlijk ook al alles klaar staan natuurlijk. Wij begonnen net een beetje met alles, want we hadden toch nog de hele zomer de tijd, dachten we.
Onze zoon is ook begraven. In eerste instantie dacht ik nog aan crematie, maar we wilde toch graag een plek hebben zodat we nog naar hem toe kunnen. Hij ligt ook op een stukje met kinderen. Dat vind ik wel fijn. Hij krijgt ook heel veel 'aandacht' van familie, mijn moeder gaat iedere dag naar z'n grafje. Zelf kunnen we dat niet zo makkelijk, omdat hij niet in onze woonplaats ligt, en ik nog niet echt goed ter been ben, i.v.m. mijn operatie. Maar we zijn wel blij dat hij daar ligt, ook al is het voor ons wat verder weg (hij ligt in mijn geboorteplaats waar mijn ouders en andere familie ook wonen/in de buurt wonen), want het is daar zo mooi en rustig en dat geeft ons een heel goed gevoel. Maar ik herken je gevoel dat het gewoon niet klopt. Wij gingen laatst naar het tuincentrum om wat dingen te kopen voor z'n grafje. Echt bizar gewoon, spullen kopen voor het grafje van je kind!!! Dat hoort gewoon niet.
Wij krijgen nog steeds veel steun van iedereen, al hebben we meer contact met familie dan met vrienden op dit moment. Iedereen wil graag bij ons langskomen, maar omdat ik vanwege die operatie gewoon nog heel moe ben heb ik niet zo veel behoefte daar aan. Dus het is meer mailen en af en toe bellen. En mijn vriend heeft wel veel meer contact met zijn vrienden moet ik zeggen, omdat het gewoon bij hem iets minder energie allemaal kost. Iedereen is erg begaan met ons en we krijgen nog steeds veel kaarten. Dus dat is wel fijn. En hoe gaat dat bij jou? Krijg jij nog veel steun van je familie en vrienden?
Ik snap trouwens heel goed dat jullie snel voor de volgende willen gaan. Ik heb dat ook heel erg, mijn moedergevoelens zijn nu nog meer aangewakkerd. Helaas moeten wij nog een flink tijdje wachten voor we weer 'mogen', omdat ik voorlopig niet zwanger mag worden. Dat is voor mij moet ik zeggen ook behoorlijk pijnlijk hoor, dat komt er ook nog eens extra weer bij. Gelukkig heb jij dat niet, en kunnen jullie als jullie er aan toe zijn wel weer voor de volgende gaan.
Liefs van Marie
zondag 18 juni 2006 om 15:53
Hoi Parelhoen,
Ik werkte bij de H&H waar jij ook werkte, ik werkte de andere dagen, wanneer Mireille niet werkte;).
Maar toen jij kwam, lag ik in en uit het ziekenhuis en ben jij nog een keer met Mireille en Pauline bij mij thuis op ziekenbezoek geweest, om alvast kennis te maken met me, voor als ik van zwangerschapsverlof terug zou komen, maar tijdens mijn zwangerschapsverlof heb ik ontslag genomen.
Snap je het nog??
Je zou toen ook met ze mee gaan op kraambezoek, maar toen kwam er bij jou wat tussen.
En ik ben nog een keer op kantoor geweest voor me afscheid, maar toen was je ziek.
Dus ik heb je maar 1 keer ontmoet.
Mijn zoontje is nu 14 maanden.
Ik hoorde van Mireille, dat degene voor wie jij toen in de plaats kwam (M.) nu kanker heeft.
Dus Mireille belde vorige week met 2 vreselijke mededelingen:(
Ik werkte bij de H&H waar jij ook werkte, ik werkte de andere dagen, wanneer Mireille niet werkte;).
Maar toen jij kwam, lag ik in en uit het ziekenhuis en ben jij nog een keer met Mireille en Pauline bij mij thuis op ziekenbezoek geweest, om alvast kennis te maken met me, voor als ik van zwangerschapsverlof terug zou komen, maar tijdens mijn zwangerschapsverlof heb ik ontslag genomen.
Snap je het nog??
Je zou toen ook met ze mee gaan op kraambezoek, maar toen kwam er bij jou wat tussen.
En ik ben nog een keer op kantoor geweest voor me afscheid, maar toen was je ziek.
Dus ik heb je maar 1 keer ontmoet.
Mijn zoontje is nu 14 maanden.
Ik hoorde van Mireille, dat degene voor wie jij toen in de plaats kwam (M.) nu kanker heeft.
Dus Mireille belde vorige week met 2 vreselijke mededelingen:(
zondag 18 juni 2006 om 22:20
@beebuzz, ik weet inmiddels wie je bent, sorry hoor voor de verwarring, ik heb Mireille meteen gebeld vandaag. Zij wist meteen wie ik bedoelde ha ha, ze vertelde al dat je haar had gesproken. WAt fijn dat jouw knulletje al weer 14 maanden is zeg, loopt hij al? Jij hebt ook zo groot gelijk gehad dat je thuis bent gaan genieten, zeker na jouw zwangerschapsperiode. Toch fijn, dat we elkaar hier weer tegenkomen! En fijn dat je meteen een berichtje hebt geplaatst. Ik blijf hier voorlopig nog wel even doorschrijven, dus we komen elkaar vast tegen. WElke topics zit jij?
@Marie,
IK vind het fijn zo met je te schrijven, omdat we zo dicht op elkaar hetzelfde meemaken. Ik merk wel verschil in ervaring bij ons beide, maar dat merk ik met mijn eigen vriend ook. Bij ons is het ook zo dat vanaf het begin en nu nog we meer contact hebben met ouders, broers en zussen en familie. Toch is mijn behoefte met vriendinnen te bellen en veel te praten en ook af en toe weer over hen te praten en wat er bij hen gebeurt, heel groot. Mijn vriend is altijd al degene geweest die het liefst thuis is met mij en met mij dingen onderneemt. Hij is de denker en kan uren denken en voor zichzelff alle mogelijke 'filmpjes' afdraaien afdraaien in zijn hoofd. Deze deelt hij dan met mij, hij is niet zo'n beller. Ik ben zelf ook afgelopen week op onze galerij bij de buurtjes langsgeweest en heb zelf de kaart afgegeven van Philip, ik wilde iedereen zelf het verhaal van Philip vertellen. De meeste hadden al van de buren die ik gebeld had gehoord wat er ongeveer aan de hand was. Nu kunnen mijn vriend en ik gewoon weer over de galerij lopen, zonder dat mensen ons raar aankijken. Ze wilden ook allemaal zo graag iets doen, een boodschap, de was, ze hadden allemaal zo meegeleefd de laatste maanden. @ buren hebben zelf ook kleine kinderen, die waren helemaal van slag. 1 buurman wist nog van niets, gelukkig kon ik hem zelf vertellen wat er was. Dat is dan toch fijner dan hem later tegenkomen zonder buik.
Wij hebben vrijdag ook inderdaad plantjes gekocht voor op het grafje. Wat je zegt, het klopt gewoon niet, dat je plantjes koopt voor op het graf van je kind. Toch vond ik het graf bezoeken wel geruststellend. Ik heb daar ook niet hoeven huilen of zo, was eerder bevredigd dat hij op zo'n mooie plek ligt.
Wanneer is jouw dochtertje geboren eigenlijk en wanneer was jullie begrafenis? Jij schreef eerder dat het op een vrijdag was, maar was dat zo kort voor onze begrafenis of nog iets eerder? Hebben jullie de begrafenis met familie gedaan of ook nog vrienden erbij?
Ik merk wel dat jij met jouw vriend in een andere fase van de zwangerschap je kindje hebt gekregen, inderdaad was bij ons alles al klaar, kleertjes allemaal gewassen en gestreken, wiegje opgemaakt, bedje in wandelwagen opgemaakt, kleertjes in tas voor thuiskomst na bevalling in ziekenhuis. Alles gekocht en compleet. Ik had zelfs een vette aanbieding voor 3 grote pakken luiers gekocht, ha ha, die bewaar ik gewoon.
Ik kan me wel voorstellen dat je alles hebt afbesteld, ik kan me iets voorstellen bij het feit dat je alles nog moest inrichten en dat het erg confronterend is als je alles voor de eerste keer zou zien. Voor wat de kleertjes betreft: de eerste keer dat ik de lade met pakjes opentrok moest ik flink huilen, nu kijk ik af en toe en vind het alleen maar fijn. Lekker zacht allemaal en vooral veel gekregen pakjes van alle mensen die ons nu ook weer steunen.
Wat voor een operatie heb jij gehad trouwens, ik begreep eerder of heb al die tijd gedacht dat jij ook zelf bevallen was, maar ben je daarna geopereerd of heb je toch een keizersnede gehad of zo? Het is wel zo dat je als je zo zwanger bent geweest, je verlangens naar een volgende kindje nog groter zijn, dat gevoel heb ik ook. Wat naar dat je nog niet meteen 'door' mag. Ons is geadviseerd het lichaam rust te geven, maar ik ben 35 en hoop nog meerdere kinderen te krijgen. Wij hadden al bij het proberen voor de 1e te horen gekregen dat je gewoon goed naar je lijf moet luisteren. We weten 1 ding zeker, ik neem nu alle rust, maar zodra ik me weer goed voel gaan we gewoon proberen, mijn lijf geeft zelf wel aan of het er aan toe is. Geen voorbehoedsmiddelen dus. We zien wel. Gezien mijn leeftijd moet je sowieso meetellen dat het wel eens lang kan duren voor je zwanger bent. De vorige keer duurde het 3-4 maanden, je weet nu niet hoe het loopt.
Liefs Parelhoen
@Marie,
IK vind het fijn zo met je te schrijven, omdat we zo dicht op elkaar hetzelfde meemaken. Ik merk wel verschil in ervaring bij ons beide, maar dat merk ik met mijn eigen vriend ook. Bij ons is het ook zo dat vanaf het begin en nu nog we meer contact hebben met ouders, broers en zussen en familie. Toch is mijn behoefte met vriendinnen te bellen en veel te praten en ook af en toe weer over hen te praten en wat er bij hen gebeurt, heel groot. Mijn vriend is altijd al degene geweest die het liefst thuis is met mij en met mij dingen onderneemt. Hij is de denker en kan uren denken en voor zichzelff alle mogelijke 'filmpjes' afdraaien afdraaien in zijn hoofd. Deze deelt hij dan met mij, hij is niet zo'n beller. Ik ben zelf ook afgelopen week op onze galerij bij de buurtjes langsgeweest en heb zelf de kaart afgegeven van Philip, ik wilde iedereen zelf het verhaal van Philip vertellen. De meeste hadden al van de buren die ik gebeld had gehoord wat er ongeveer aan de hand was. Nu kunnen mijn vriend en ik gewoon weer over de galerij lopen, zonder dat mensen ons raar aankijken. Ze wilden ook allemaal zo graag iets doen, een boodschap, de was, ze hadden allemaal zo meegeleefd de laatste maanden. @ buren hebben zelf ook kleine kinderen, die waren helemaal van slag. 1 buurman wist nog van niets, gelukkig kon ik hem zelf vertellen wat er was. Dat is dan toch fijner dan hem later tegenkomen zonder buik.
Wij hebben vrijdag ook inderdaad plantjes gekocht voor op het grafje. Wat je zegt, het klopt gewoon niet, dat je plantjes koopt voor op het graf van je kind. Toch vond ik het graf bezoeken wel geruststellend. Ik heb daar ook niet hoeven huilen of zo, was eerder bevredigd dat hij op zo'n mooie plek ligt.
Wanneer is jouw dochtertje geboren eigenlijk en wanneer was jullie begrafenis? Jij schreef eerder dat het op een vrijdag was, maar was dat zo kort voor onze begrafenis of nog iets eerder? Hebben jullie de begrafenis met familie gedaan of ook nog vrienden erbij?
Ik merk wel dat jij met jouw vriend in een andere fase van de zwangerschap je kindje hebt gekregen, inderdaad was bij ons alles al klaar, kleertjes allemaal gewassen en gestreken, wiegje opgemaakt, bedje in wandelwagen opgemaakt, kleertjes in tas voor thuiskomst na bevalling in ziekenhuis. Alles gekocht en compleet. Ik had zelfs een vette aanbieding voor 3 grote pakken luiers gekocht, ha ha, die bewaar ik gewoon.
Ik kan me wel voorstellen dat je alles hebt afbesteld, ik kan me iets voorstellen bij het feit dat je alles nog moest inrichten en dat het erg confronterend is als je alles voor de eerste keer zou zien. Voor wat de kleertjes betreft: de eerste keer dat ik de lade met pakjes opentrok moest ik flink huilen, nu kijk ik af en toe en vind het alleen maar fijn. Lekker zacht allemaal en vooral veel gekregen pakjes van alle mensen die ons nu ook weer steunen.
Wat voor een operatie heb jij gehad trouwens, ik begreep eerder of heb al die tijd gedacht dat jij ook zelf bevallen was, maar ben je daarna geopereerd of heb je toch een keizersnede gehad of zo? Het is wel zo dat je als je zo zwanger bent geweest, je verlangens naar een volgende kindje nog groter zijn, dat gevoel heb ik ook. Wat naar dat je nog niet meteen 'door' mag. Ons is geadviseerd het lichaam rust te geven, maar ik ben 35 en hoop nog meerdere kinderen te krijgen. Wij hadden al bij het proberen voor de 1e te horen gekregen dat je gewoon goed naar je lijf moet luisteren. We weten 1 ding zeker, ik neem nu alle rust, maar zodra ik me weer goed voel gaan we gewoon proberen, mijn lijf geeft zelf wel aan of het er aan toe is. Geen voorbehoedsmiddelen dus. We zien wel. Gezien mijn leeftijd moet je sowieso meetellen dat het wel eens lang kan duren voor je zwanger bent. De vorige keer duurde het 3-4 maanden, je weet nu niet hoe het loopt.
Liefs Parelhoen
