Kinderen
alle pijlers
baby overleden.....
zaterdag 10 juni 2006 om 18:13
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van onze eerste zoon Philip. Helaas wisten mijn vriend en ik al sinds vrijdag dat onze lieverd niet meer in leven was. Ik was zaterdag 3 juni 42 weken en op vrijdag al in het ziekenhuis voor de 42 weken afspraak. Op de ctg (hartfilmpje) en de opvolgende echo, die plaatsvonden tussen 12.30 en 14.00 uur was onze Philip nog in leven. We hebben zijn hartje nog een uur lang gehoord (je ligt naast de ctg...) en op de echo zien kloppen. Wel werd ik door verminderd vruchtwater in het ziekenhuis opgenomen. Om 20.00 uur die avond volgde een routine ctg: geen hartje meer, direct een echo, geen hartje meer. We gaan kapot van verdriet, ik heb de bevalling via de natuurlijke weg, met alle mogelijke pijnbestrijding zelf gedaan, zondags begonnen en dinsdagmiddag is Philip geboren. Sinds gisteren zijn we thuis.
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
maandag 19 juni 2006 om 07:02
Doet me goed om te lezen hoe jij er mee omgaat.
Het rare is, voor de rest ken ik je helemaal niet, maar ow wat leef ik mee.
En dit zo te lezen is beter dat je af te vragen, hoe zal ze zich voelen??
En je partner natuurlijk ook!!
Dus je moest M. nog bellen om er achter te komen, ze zal wel gelachen hebben zeker, lieve meid is dat he!
Ik plaats her en der eens een berichtje, maar ik ben niet zo super actief hier.
Dus ik zit niet vast aan 1 bepaald topic ofzo, maar waar ik wel eens kom : Babys, Beauty, Maatschappij, Media, Overig, Werk en Studie
Ja, de keuze om te stoppen met werken, was even moeilijk toen de knoop doorgehakt moest worden, misschien weet je dat nog wel, want ik zat toen met jou aan de telefoon, toen ik ontslag nam, huilend;)
Huisvrouw zijn is ook niet mijn hobby ofzo, maar het is voor mijn gevoel wel de beste keuze geweest!!
Sterkte nog en we "spreken" elkaar
B.
Het rare is, voor de rest ken ik je helemaal niet, maar ow wat leef ik mee.
En dit zo te lezen is beter dat je af te vragen, hoe zal ze zich voelen??
En je partner natuurlijk ook!!
Dus je moest M. nog bellen om er achter te komen, ze zal wel gelachen hebben zeker, lieve meid is dat he!
Ik plaats her en der eens een berichtje, maar ik ben niet zo super actief hier.
Dus ik zit niet vast aan 1 bepaald topic ofzo, maar waar ik wel eens kom : Babys, Beauty, Maatschappij, Media, Overig, Werk en Studie
Ja, de keuze om te stoppen met werken, was even moeilijk toen de knoop doorgehakt moest worden, misschien weet je dat nog wel, want ik zat toen met jou aan de telefoon, toen ik ontslag nam, huilend;)
Huisvrouw zijn is ook niet mijn hobby ofzo, maar het is voor mijn gevoel wel de beste keuze geweest!!
Sterkte nog en we "spreken" elkaar
B.
maandag 19 juni 2006 om 16:32
@beebuzz, ik weet nog dat je het een moeilijke keuze vond, maar ik kon het me helemaal voorstellen. Ook vanwege de afstand en door wat je had meegemaakt. Ach, er komt vast wel weer een dag dat je wel weer tijd en ruimte hebt om te gaan werken, als je dat wilt. Nu is het goed voor je zoontje toch?
Ik zal ook weer aan het solliciteren moeten over een paar weken. Dat vond ik altijd erg leuk, nu zie ik er een beetje tegenop omdat je op enig moment in een gesprek toch zult moeten toelichten waarom je contract niet verlengd was en waarom je een paar maanden thuis hebt moeten zitten....nou verwacht ik geen problemen van nieuwe werkgevers, alleen dat ze me misschien nog te labiel vinden of dat verwachten, ach, ja ik zie wel hoe dat loopt.
Vandaag ben ik naar een fotozaak gegaan om de foto's van Philip en van de begrafenis te laten afdrukken. Ik wilde ze gewoon hebben. Ik had niet verwacht dat dat zo emotioneel zou zijn. Al voor ik mijn cd-rommetje uit de tas pakte, stond ik al te huilen. Gelukkig waren de dames van de fotozaak erg lief en hielpen me meteen. Ik kon al een half uur later de foto's ophalen. Ze zijn erg mooi geworden. Daar ben ik zo gelukkig mee. Ik heb alle foto's op 2 schijfjes staan, op de computer en dus nu afgedrukt. Ik ga later een mooi plakboek maken. Ik ben gisteren ook begonnen het hele verhaal op papier te zetten. Dat vind ik ook prettig. Een vriendinnetje wat ik al 15 jaar ken, en slechts 1 x per jaar spreek of soms nog minder, zei hierover: goh, dat heb jij nou altijd al gedaan, dat opschrijven. Dat is ook zo, als ik terugdenk. En het lucht me ook op. Ook als ik het later teruglees. Net zoals fietsen en schoonmaken. Lekker buiten zijn doet me altijd goed. Mijn vriend en ik kunnen niet wachten om weer te kunnen fietsen. De begraafplaats ligt nl. ook langs een van onze fietsroutes, daarom hebben we daar voor gekozen.
Vandaag was best een goede dag. Hopelijk horen we later op de dag of morgen of we een vakantieplek hebben gevonden. Waar wij heen willen is bijna alles vol....hopelijk melden ze ons dat er toch nog een plaatsje is ergens....
LIefs Parelhoen.
Ik zal ook weer aan het solliciteren moeten over een paar weken. Dat vond ik altijd erg leuk, nu zie ik er een beetje tegenop omdat je op enig moment in een gesprek toch zult moeten toelichten waarom je contract niet verlengd was en waarom je een paar maanden thuis hebt moeten zitten....nou verwacht ik geen problemen van nieuwe werkgevers, alleen dat ze me misschien nog te labiel vinden of dat verwachten, ach, ja ik zie wel hoe dat loopt.
Vandaag ben ik naar een fotozaak gegaan om de foto's van Philip en van de begrafenis te laten afdrukken. Ik wilde ze gewoon hebben. Ik had niet verwacht dat dat zo emotioneel zou zijn. Al voor ik mijn cd-rommetje uit de tas pakte, stond ik al te huilen. Gelukkig waren de dames van de fotozaak erg lief en hielpen me meteen. Ik kon al een half uur later de foto's ophalen. Ze zijn erg mooi geworden. Daar ben ik zo gelukkig mee. Ik heb alle foto's op 2 schijfjes staan, op de computer en dus nu afgedrukt. Ik ga later een mooi plakboek maken. Ik ben gisteren ook begonnen het hele verhaal op papier te zetten. Dat vind ik ook prettig. Een vriendinnetje wat ik al 15 jaar ken, en slechts 1 x per jaar spreek of soms nog minder, zei hierover: goh, dat heb jij nou altijd al gedaan, dat opschrijven. Dat is ook zo, als ik terugdenk. En het lucht me ook op. Ook als ik het later teruglees. Net zoals fietsen en schoonmaken. Lekker buiten zijn doet me altijd goed. Mijn vriend en ik kunnen niet wachten om weer te kunnen fietsen. De begraafplaats ligt nl. ook langs een van onze fietsroutes, daarom hebben we daar voor gekozen.
Vandaag was best een goede dag. Hopelijk horen we later op de dag of morgen of we een vakantieplek hebben gevonden. Waar wij heen willen is bijna alles vol....hopelijk melden ze ons dat er toch nog een plaatsje is ergens....
LIefs Parelhoen.
maandag 19 juni 2006 om 19:41
Ja, ik ben erg blij thuis te zijn met de baby en met mijn dochter natuurlijk, zij wordt al bijna 8.
Zelf denk ik erover om over een jaar of 2/3 weer werk te zoeken.
Ja, het is vervelend dat je weer een andere baan moet zoeken, hopelijk vindt je snel iets wat je ligt.
En over de reden waarom je bij je vorige werkgever weg moest, kan je toch net zo vaag zijn als de reden die zij je gegeven hebben?? Ook zo iets ja!!
Knap hoor van je die foto's, het is iets tastbaars wat je dan nog van je knulletje hebt.
Inderdaad mooi plakboek maken, misschien ook met de foto's van je dikke buik...
Fietsen vind ik ook heerlijk.
Naar zijn grafje gaan geeft misschien wel een soort troost, ja ik weet niet hoor:( Ik kan wel van alles zeggen, maar het feit is, ik weet niet hoe het voelt.
Ik krijg een leeg gevoel een steek in me hart als ik aan je denk.
Ik bewonder je, de manier waarop je er over kan "praten".
Tegelijk ben ik bang om wat stoms te zeggen, weet ik veel, iets waarmee ik je kwets.:R
Waar wil je op vakantie dan??
Liefs B.
Zelf denk ik erover om over een jaar of 2/3 weer werk te zoeken.
Ja, het is vervelend dat je weer een andere baan moet zoeken, hopelijk vindt je snel iets wat je ligt.
En over de reden waarom je bij je vorige werkgever weg moest, kan je toch net zo vaag zijn als de reden die zij je gegeven hebben?? Ook zo iets ja!!
Knap hoor van je die foto's, het is iets tastbaars wat je dan nog van je knulletje hebt.
Inderdaad mooi plakboek maken, misschien ook met de foto's van je dikke buik...
Fietsen vind ik ook heerlijk.
Naar zijn grafje gaan geeft misschien wel een soort troost, ja ik weet niet hoor:( Ik kan wel van alles zeggen, maar het feit is, ik weet niet hoe het voelt.
Ik krijg een leeg gevoel een steek in me hart als ik aan je denk.
Ik bewonder je, de manier waarop je er over kan "praten".
Tegelijk ben ik bang om wat stoms te zeggen, weet ik veel, iets waarmee ik je kwets.:R
Waar wil je op vakantie dan??
Liefs B.
maandag 19 juni 2006 om 22:20
Hoi Beebuzz,
Je zult nooit iets stoms zeggen, het is al heerlijk dat je me terugmailt. En over andere dingen, over je eigen kindjes vertelt. Vind ik nl. heerlijk om te horen. Wat is jouw dochter al groot dan he? Ik kan me haar mooie ogen nog zo voor de geest halen, echt een prachtige meid. Dat zal me er een worden als ze gaat puberen! Haha. Goed idee van je om werken nog zo uit te stellen, als het kan, nu gewoon genieten van het thuis zijn en bij je kinderen zijn. Is belangrijk.
Hoe hard voor mij ook, het leven gaat door, en ik wil het leven leven. Het zal best tijd kosten voor ik niet meer continue een waas over dingen heel voel die ik doe, maar af en toe normaal praten, lachen is ook goed.
Ik heb trouwens van de week enorm de slappe lach gehad toen ik het topic las waarin klussen door neuken was vervangen, tjemig, ik kwam niet meer bij! lachen ligt dicht bij huilen, maar o wat heerlijk als je buikpijn van het lachen hebt.
We hebben vanavond rond 18.00 uur via de mail gehoord dat we terecht kunnen in Frankrijk, we gaan naar Normandie! We hebben een Bed & Breakfrast kunnen boeken, echt super, voor 5 nachten, niet te lang, niet te kort, gewoon even met zijn 2-en. Het is bij een Nlse dame en haar franse man. Als het nood aan de man is kan zij ons altijd verder helpen. En in een rustige omgeving. We kunnen autotochtjes maken, beetje eten hier en daar. Zwemmen in een zwembad, zee, uberhaupt liggen in een bad kan nog niet, dus bikini mee, maar met rok/jurk erover. Gewoon autorijden vinden mijn vriend en ik al heerlijk. Koelbox gaat dus ook mee, voor een picknick hier en daar. Lekker frans stokbroodje, kaasje hier en daar. We zijn van die kneuters.
Na de vakantie ga ik eens rustig bedenken wat ik nou eigenlijk wil/leuk vind. Ik heb door de vorige baan leuke contacten opgedaan bij uitzendbureaus en ik ga er van uit dat ze me goed zullen helpen bij het vinden van een nieuwe baan en ik ga lekker veel op internet zoeken. En je hebt gelijk, gewoon vaag vertellen wat de reden is waarom ik moest. Ik weet dat ik een goede referentie krijg van WtH, zeker na alles wat nu gebeurt is. Iedereen was er zo kapot van....ze zullen me nog best steunen. Ik ga misschien ook ergens in de komende weken langs op kantoor, wil iedereen nog even zien, is voor mij goed. Maar dat bekijk ik na mijn vakantie wel.
Tot morgen misschien en anders tot volgende week!
Liefs Parelhoen
Je zult nooit iets stoms zeggen, het is al heerlijk dat je me terugmailt. En over andere dingen, over je eigen kindjes vertelt. Vind ik nl. heerlijk om te horen. Wat is jouw dochter al groot dan he? Ik kan me haar mooie ogen nog zo voor de geest halen, echt een prachtige meid. Dat zal me er een worden als ze gaat puberen! Haha. Goed idee van je om werken nog zo uit te stellen, als het kan, nu gewoon genieten van het thuis zijn en bij je kinderen zijn. Is belangrijk.
Hoe hard voor mij ook, het leven gaat door, en ik wil het leven leven. Het zal best tijd kosten voor ik niet meer continue een waas over dingen heel voel die ik doe, maar af en toe normaal praten, lachen is ook goed.
Ik heb trouwens van de week enorm de slappe lach gehad toen ik het topic las waarin klussen door neuken was vervangen, tjemig, ik kwam niet meer bij! lachen ligt dicht bij huilen, maar o wat heerlijk als je buikpijn van het lachen hebt.
We hebben vanavond rond 18.00 uur via de mail gehoord dat we terecht kunnen in Frankrijk, we gaan naar Normandie! We hebben een Bed & Breakfrast kunnen boeken, echt super, voor 5 nachten, niet te lang, niet te kort, gewoon even met zijn 2-en. Het is bij een Nlse dame en haar franse man. Als het nood aan de man is kan zij ons altijd verder helpen. En in een rustige omgeving. We kunnen autotochtjes maken, beetje eten hier en daar. Zwemmen in een zwembad, zee, uberhaupt liggen in een bad kan nog niet, dus bikini mee, maar met rok/jurk erover. Gewoon autorijden vinden mijn vriend en ik al heerlijk. Koelbox gaat dus ook mee, voor een picknick hier en daar. Lekker frans stokbroodje, kaasje hier en daar. We zijn van die kneuters.
Na de vakantie ga ik eens rustig bedenken wat ik nou eigenlijk wil/leuk vind. Ik heb door de vorige baan leuke contacten opgedaan bij uitzendbureaus en ik ga er van uit dat ze me goed zullen helpen bij het vinden van een nieuwe baan en ik ga lekker veel op internet zoeken. En je hebt gelijk, gewoon vaag vertellen wat de reden is waarom ik moest. Ik weet dat ik een goede referentie krijg van WtH, zeker na alles wat nu gebeurt is. Iedereen was er zo kapot van....ze zullen me nog best steunen. Ik ga misschien ook ergens in de komende weken langs op kantoor, wil iedereen nog even zien, is voor mij goed. Maar dat bekijk ik na mijn vakantie wel.
Tot morgen misschien en anders tot volgende week!
Liefs Parelhoen
dinsdag 20 juni 2006 om 07:05
@Parelhoen: Ow jullie gaan meteen op vakantie???!! Heerlijk hoor, geniet ervan, leuk woord "kneuters", zijn wij denk ik ook;)
Wij gaan in augustus een weekje naar Terschelling in een chaletje op de camping.
Mijn man wilde eigenlijk camperen, maar ik ben geen campeerder en vooral nog niet met die kleine erbij, dus een chalet vond ik al knap genoeg van mijzelf:P
Super dat je een goede referentie krijgt, dan zal ik me helemaal nergens druk over maken!!
Geniet van je vriend, jullie vakantie en inderdaad goed nadenken over wat je nu echt leuk vindt.
Mijn man zei toevallig van de week tegen me: B. het leven is te kort om dingen te doen die je niet wilt doen ( ik heb vaak een probleem om "nee" te zeggen).
Ik heb ook zo gelachen om dat topic ja, wij hebben afgelopen weken net onze toilet beneden verneukt;) is mooi geworden hoor...
Nou, ik ga de kids uit bed halen, de dag begint, fijne dag en miss "spreek" ik je nog.
XXX B.
Wij gaan in augustus een weekje naar Terschelling in een chaletje op de camping.
Mijn man wilde eigenlijk camperen, maar ik ben geen campeerder en vooral nog niet met die kleine erbij, dus een chalet vond ik al knap genoeg van mijzelf:P
Super dat je een goede referentie krijgt, dan zal ik me helemaal nergens druk over maken!!
Geniet van je vriend, jullie vakantie en inderdaad goed nadenken over wat je nu echt leuk vindt.
Mijn man zei toevallig van de week tegen me: B. het leven is te kort om dingen te doen die je niet wilt doen ( ik heb vaak een probleem om "nee" te zeggen).
Ik heb ook zo gelachen om dat topic ja, wij hebben afgelopen weken net onze toilet beneden verneukt;) is mooi geworden hoor...
Nou, ik ga de kids uit bed halen, de dag begint, fijne dag en miss "spreek" ik je nog.
XXX B.
woensdag 21 juni 2006 om 09:31
Hoi Parelhoen,
We zitten inderdaad in een andere fase dan jullie. Wij moesten nog met heel veel dingen beginnen, terwijl jullie er al helemaal klaar voor waren. Krijgen jullie nog steeds veel steun of begint het al wat af te zakken?
Ik ben inderdaad geopereerd. Er zat een bloeding/scheur in mijn baarmoeder. Die kon alleen gedicht worden als ons zoontje zou worden geboren, want anders konden ze er niet goed bij. Hij is dan ook via een keizersnede gehaald en daarna gelijk in de couveuse gegaan. Ik heb de dagen voor de operatie heel veel echo's gehad. Daarop hebben ze hem steeds nagekeken, en hij was dus helemaal prima in orde. En daar heb ik het ook zo moeilijk mee, dat het gewoon zo'n gezond kereltje was, maar natuurlijk veels te vroeg geboren. En hij heeft het dan ook niet gered. En ik weet ook bijna niets meer van toen hij in de couveuse lag, omdat ik toen nog heel ziek was en onder de morfine zat. Alles is wazig. Onze enige troost is dat we heel veel foto's hebben.
Hij is 28 mei geboren en 30 mei overleden en pas op 9 juni begraven, we kregen uitstel omdat ik tot 8 juni in het ziekenhuis lag en nog niet in staat was om de begrafenis bij te wonen. De begrafenis hadden we alleen met ouders en broer en zussen met aanhang, dus heel klein gehouden, en jullie? Jullie zoon is toch op 12 juni begraven?
Door de operatie mag ik voorlopig niet zwanger worden. Ik ben 32 en dit is onze eerste, dus wil ook geen jaren meer wachten hoor. Weet op dit moment niet eens of ik het uberhaupt nog wel durf. Ik kan me voorstellen dat jij niet heel lang meer wilt wachten, je leeftijd gaat inderdaad toch echt meetellen. Maargoed, ik las al dat je de vorige keer binnen 3-4 maanden zwanger was, en dat is best heel snel vind ik, dus wie weet gaat het deze keer weer heel snel.
Liefs Marie
We zitten inderdaad in een andere fase dan jullie. Wij moesten nog met heel veel dingen beginnen, terwijl jullie er al helemaal klaar voor waren. Krijgen jullie nog steeds veel steun of begint het al wat af te zakken?
Ik ben inderdaad geopereerd. Er zat een bloeding/scheur in mijn baarmoeder. Die kon alleen gedicht worden als ons zoontje zou worden geboren, want anders konden ze er niet goed bij. Hij is dan ook via een keizersnede gehaald en daarna gelijk in de couveuse gegaan. Ik heb de dagen voor de operatie heel veel echo's gehad. Daarop hebben ze hem steeds nagekeken, en hij was dus helemaal prima in orde. En daar heb ik het ook zo moeilijk mee, dat het gewoon zo'n gezond kereltje was, maar natuurlijk veels te vroeg geboren. En hij heeft het dan ook niet gered. En ik weet ook bijna niets meer van toen hij in de couveuse lag, omdat ik toen nog heel ziek was en onder de morfine zat. Alles is wazig. Onze enige troost is dat we heel veel foto's hebben.
Hij is 28 mei geboren en 30 mei overleden en pas op 9 juni begraven, we kregen uitstel omdat ik tot 8 juni in het ziekenhuis lag en nog niet in staat was om de begrafenis bij te wonen. De begrafenis hadden we alleen met ouders en broer en zussen met aanhang, dus heel klein gehouden, en jullie? Jullie zoon is toch op 12 juni begraven?
Door de operatie mag ik voorlopig niet zwanger worden. Ik ben 32 en dit is onze eerste, dus wil ook geen jaren meer wachten hoor. Weet op dit moment niet eens of ik het uberhaupt nog wel durf. Ik kan me voorstellen dat jij niet heel lang meer wilt wachten, je leeftijd gaat inderdaad toch echt meetellen. Maargoed, ik las al dat je de vorige keer binnen 3-4 maanden zwanger was, en dat is best heel snel vind ik, dus wie weet gaat het deze keer weer heel snel.
Liefs Marie
dinsdag 27 juni 2006 om 15:02
Lieve Marie,
Goh, wat heb jij meegemaakt. Ik begrijp uit jouw verhaal dat je door de gescheurde baarmoeder, geopereerd werd en dat dat de reden/oorzaak is voor de geboorte van jullie dochter? Precies wat jij eraren hebt, de hele tijd zien dat je kindje nog 'perfect' is, dat alles het 'doet', zien dat er niets mis mee is, dat is zo zuur, nu je baby dood is. Wij horen over een paar weken wat de eventuele reden is dat Philip is overleden. Het is goed mogelijk dat wij er nooit achter zullen komen. Enig moment van benauwdheid....Het feit dat hij gezond was is wel weer een troost. Het geeft moed voor de volgende keer.
Ik neem aan dat jij een veel langere herstelweg hebt door jouw operatie, dan bij gewoon ontzwangeren? Weet jij al hoe lang, of wanneer je mag beginnen met proberen zwanger te worden? Ik kan me je angst ook voorstellen, of de vraag of je nog wel een keer durft. Het lijkt mij zeer angstig de eerste keer het hartje te horen de volgende keer, zeker omdat bij ons alles in de ochtend goed leek, en in de avond het hartje niet meer klonk.
Wel fijn trouwens dat je zoveel foto's hebt, ik hoop dat je dochter er mooi uitzag? En wat fijn ook dat de begrafenis uitgesteld werd, zodat je er bij kon zijn, dat is verdrietig, maar tegelijkertijd mooi. Wij hebben de begrafenis ook alleen met familie (ouders, broers en zussen en mijn lievelingstante) en aanhang en de 2 beste vrienden van mijn vriend gehad. Mijn beste vriendin is momenteel zwanger en ik wilde haar dit besparen, wel praat ze veel met me hoor.
Onze foto's zijn ook mooi, ik kijk ze regelmatig, mijn vriend helemaal niet, die heeft er geen behoefte aan. Hij wil wel liever alle meubeltjes laten staan, ook de wieg die in onze slaapkamer staat. Ik stelde vorige week voor de dekentjes af te halen om te wassen en het matrasje in plastic te wikkelen om het te beschermen, maar dat mag dus echt niet. Zo zie je maar hoe verschillend de reactie al is in een relatie. Het is goed om die van elkaar te accepteren.
Hoe is het nu lichamelijk gezien met jou? Kun jij alweer een aantal dingen zelf doen, ik bedoel dingen als boodschappen doen? Kom je daar wel al aan toe? Gaan jij en je vriend er nog even tussenuit? Of later dit jaar? Wij zijn net een paar dagen naar Frankrijk geweest. Is wel fijn hoor, je hebt je gedachten niet 24/7 aan staan en daardoor rust je wat uit. Ik ben nog erg moe, en als ik moe ben, erg emotioneel. Ik zag in Frankrijk een hoogzwangere dame lopen, die kwam in de supermarkt 3 x voorbij lopen, mijn vriend zag haar ook en zei tegen me: jij ook hoor liefje, volgend jaar...ik brullen (terwijl ik vleeswaar aan het bestellen was....). Zo gaat het dus gewoon. En op een andere dag is er weer niets aan de hand. Nu ik weer thuis ben, probeer ik wel weer dingen op te gaan pakken. Maar alleen als ik zin heb...
Verder zijn onze ouders en stiefouders enorm van slag, die lijken het soms nog zwaarder te hebben als dat wij het hebben. Willen er continue voor ons zijn en bij ons zijn, bellen veel, net als onze zussen en broers. Dat is als een warme deken, maar ik heb niet altijd behoefte om te praten moet ik zeggen. Hoe is dat bij jullie?
Wij krijgen nu nog steeds kaartjes en af en toe bloemen van vrienden, kennissen enz. DAt is ook echt overweldigend. Je zou het liefst iedereen persoonlijk willen bedanken en het verhaal willen vertellen, maar dat doen we niet, gewoon de energie niet voor. Maar het is wel heel wat waard dat iedereen zo met je meeleeft. Mijn vriendinnen zijn fantastisch, die bellen zo af en toe en praten met me over Philip en hoe het met me gaat, maar gelukkig ook weer over de gewonen dingen die zij meemaken, ze lachen met me en dat vind ik dus ook erg fijn. De gewonen dingen...
Liefs Parelhoen
Goh, wat heb jij meegemaakt. Ik begrijp uit jouw verhaal dat je door de gescheurde baarmoeder, geopereerd werd en dat dat de reden/oorzaak is voor de geboorte van jullie dochter? Precies wat jij eraren hebt, de hele tijd zien dat je kindje nog 'perfect' is, dat alles het 'doet', zien dat er niets mis mee is, dat is zo zuur, nu je baby dood is. Wij horen over een paar weken wat de eventuele reden is dat Philip is overleden. Het is goed mogelijk dat wij er nooit achter zullen komen. Enig moment van benauwdheid....Het feit dat hij gezond was is wel weer een troost. Het geeft moed voor de volgende keer.
Ik neem aan dat jij een veel langere herstelweg hebt door jouw operatie, dan bij gewoon ontzwangeren? Weet jij al hoe lang, of wanneer je mag beginnen met proberen zwanger te worden? Ik kan me je angst ook voorstellen, of de vraag of je nog wel een keer durft. Het lijkt mij zeer angstig de eerste keer het hartje te horen de volgende keer, zeker omdat bij ons alles in de ochtend goed leek, en in de avond het hartje niet meer klonk.
Wel fijn trouwens dat je zoveel foto's hebt, ik hoop dat je dochter er mooi uitzag? En wat fijn ook dat de begrafenis uitgesteld werd, zodat je er bij kon zijn, dat is verdrietig, maar tegelijkertijd mooi. Wij hebben de begrafenis ook alleen met familie (ouders, broers en zussen en mijn lievelingstante) en aanhang en de 2 beste vrienden van mijn vriend gehad. Mijn beste vriendin is momenteel zwanger en ik wilde haar dit besparen, wel praat ze veel met me hoor.
Onze foto's zijn ook mooi, ik kijk ze regelmatig, mijn vriend helemaal niet, die heeft er geen behoefte aan. Hij wil wel liever alle meubeltjes laten staan, ook de wieg die in onze slaapkamer staat. Ik stelde vorige week voor de dekentjes af te halen om te wassen en het matrasje in plastic te wikkelen om het te beschermen, maar dat mag dus echt niet. Zo zie je maar hoe verschillend de reactie al is in een relatie. Het is goed om die van elkaar te accepteren.
Hoe is het nu lichamelijk gezien met jou? Kun jij alweer een aantal dingen zelf doen, ik bedoel dingen als boodschappen doen? Kom je daar wel al aan toe? Gaan jij en je vriend er nog even tussenuit? Of later dit jaar? Wij zijn net een paar dagen naar Frankrijk geweest. Is wel fijn hoor, je hebt je gedachten niet 24/7 aan staan en daardoor rust je wat uit. Ik ben nog erg moe, en als ik moe ben, erg emotioneel. Ik zag in Frankrijk een hoogzwangere dame lopen, die kwam in de supermarkt 3 x voorbij lopen, mijn vriend zag haar ook en zei tegen me: jij ook hoor liefje, volgend jaar...ik brullen (terwijl ik vleeswaar aan het bestellen was....). Zo gaat het dus gewoon. En op een andere dag is er weer niets aan de hand. Nu ik weer thuis ben, probeer ik wel weer dingen op te gaan pakken. Maar alleen als ik zin heb...
Verder zijn onze ouders en stiefouders enorm van slag, die lijken het soms nog zwaarder te hebben als dat wij het hebben. Willen er continue voor ons zijn en bij ons zijn, bellen veel, net als onze zussen en broers. Dat is als een warme deken, maar ik heb niet altijd behoefte om te praten moet ik zeggen. Hoe is dat bij jullie?
Wij krijgen nu nog steeds kaartjes en af en toe bloemen van vrienden, kennissen enz. DAt is ook echt overweldigend. Je zou het liefst iedereen persoonlijk willen bedanken en het verhaal willen vertellen, maar dat doen we niet, gewoon de energie niet voor. Maar het is wel heel wat waard dat iedereen zo met je meeleeft. Mijn vriendinnen zijn fantastisch, die bellen zo af en toe en praten met me over Philip en hoe het met me gaat, maar gelukkig ook weer over de gewonen dingen die zij meemaken, ze lachen met me en dat vind ik dus ook erg fijn. De gewonen dingen...
Liefs Parelhoen
dinsdag 27 juni 2006 om 15:33
Jeetje, Parelhoen, ik lees je verhaal met zoooo veel bewondering!! Wat ben jij een oersterke en realistische vrouw.
Van dichtbij heb ik ook de doodgeboorte van een supergezond kindje meegemaakt, echt zo raar, zo ongelooflijk wreed en het lijkt wel of álles opeens verkeerd omgaat. De extreem blije emoties van de geboorte van een nieuw leven, wordt extreem verdriet en rouw. De telefoontjes om het blijde nieuws te vertellen worden uitnodigingen voor een begravenis etc etc. Twee uitersten.
Over die gebeurtenis wil ik eigenlijk niet zoveel kwijt, want het lijkt me vervelend als de desbetreffende moeder (ik ken haar man heel goed) hier mee zou lezen.
Maar ik weet wel dat een enorme wissel in hun leven heeft getrokken en dat er nog steeds veel verdriet en angst is.
Als ik jouw verhalen zo lees klinkt het of je met heel je hart en ziel deze rouwperiode doormaakt maar niet ´gebroken´ bent. Weet natuurlijk niet hoe je soms ook voelt en je emoties belanden misschien soms in de meest akelige achtbanen, maar je klinkt zo veerkrachtig! Ik wilde je laten weten hoeveel bewondering ik daarvoor heb.
Wat een mooi mens!
Ik wens je heel erg veel sterkte om deze ontzettend nare gebeurtenis te verwerken en ook heel erg veel geluk in jullie verdere leven.
liefs
amiba
Van dichtbij heb ik ook de doodgeboorte van een supergezond kindje meegemaakt, echt zo raar, zo ongelooflijk wreed en het lijkt wel of álles opeens verkeerd omgaat. De extreem blije emoties van de geboorte van een nieuw leven, wordt extreem verdriet en rouw. De telefoontjes om het blijde nieuws te vertellen worden uitnodigingen voor een begravenis etc etc. Twee uitersten.
Over die gebeurtenis wil ik eigenlijk niet zoveel kwijt, want het lijkt me vervelend als de desbetreffende moeder (ik ken haar man heel goed) hier mee zou lezen.
Maar ik weet wel dat een enorme wissel in hun leven heeft getrokken en dat er nog steeds veel verdriet en angst is.
Als ik jouw verhalen zo lees klinkt het of je met heel je hart en ziel deze rouwperiode doormaakt maar niet ´gebroken´ bent. Weet natuurlijk niet hoe je soms ook voelt en je emoties belanden misschien soms in de meest akelige achtbanen, maar je klinkt zo veerkrachtig! Ik wilde je laten weten hoeveel bewondering ik daarvoor heb.
Wat een mooi mens!
Ik wens je heel erg veel sterkte om deze ontzettend nare gebeurtenis te verwerken en ook heel erg veel geluk in jullie verdere leven.
liefs
amiba
dinsdag 27 juni 2006 om 16:41
Hoi Parelhoen
Het moet het meest afschuwelijke zijn wat er is wat je hebt meegemaakt. In mijn omgeving heeft ook iemand het meegemaakt bij 31 weken en daar is nooit een oorzaak voor gevonden. WAAROM GEBEUREN DIT SOORT DINGEN??? Gelukkig is zij nu weer zwanger en gaat alles prima, ze is de 31 weken ruimschoots gepasseerd en heeft heel veel echo's gekregen puur ter geruststelling. Mijn kind is bijna 1 en ik probeer me voor te stellen hoe het moet zijn dat je thuiskomt uit het ziekenhuis en je ziet zijn kamertje, kleertjes, knuffels en realiseert je dat hij er nooit in zal liggen. Ik word er gewoon misselijk van. Ik wens jullie heel veel sterkte! En ik vind het onwijs knap dat je zo sterk bent.
Liefs Nickas
Het moet het meest afschuwelijke zijn wat er is wat je hebt meegemaakt. In mijn omgeving heeft ook iemand het meegemaakt bij 31 weken en daar is nooit een oorzaak voor gevonden. WAAROM GEBEUREN DIT SOORT DINGEN??? Gelukkig is zij nu weer zwanger en gaat alles prima, ze is de 31 weken ruimschoots gepasseerd en heeft heel veel echo's gekregen puur ter geruststelling. Mijn kind is bijna 1 en ik probeer me voor te stellen hoe het moet zijn dat je thuiskomt uit het ziekenhuis en je ziet zijn kamertje, kleertjes, knuffels en realiseert je dat hij er nooit in zal liggen. Ik word er gewoon misselijk van. Ik wens jullie heel veel sterkte! En ik vind het onwijs knap dat je zo sterk bent.
Liefs Nickas
woensdag 28 juni 2006 om 21:09
Ben vandaag met vriend naar het kerkhof geweest. Was weer erg prettig, hoe gek dit ook klinkt. We konden de laatste bloemen van de begrafenis weggooien, het plekje van Philip wat opruimen en meteen hebben we besloten de volgende keer nog meer plantjes met vrolijke bloemetjes te planten. Dit hebben we vorige keer ook gedaan, maar de bloemetjes zijn nog niet uit.
Verder ligt ook Annie M.G. op dit kerkhof, vandaag bedachten we met een lach, dat zij Philip en de andere baby's en kindertjes dan mooi nog wat verhaaltjes kan voorlezen.
Verder was de moeder van het 'buurjongetje' van Philip er nu ook. In doodse stilte heb ik naast haar gestaan. Zeg maar een stilte vol begrip. Haar kind is eind april overleden, erg raar om naast elkaar te staan. Allebei met je rugtas vol verdriet en op dat moment misschien ook wel vol vrede omdat je daar zo staat bij de plek waar je kind is. Ik vond het prettig. Toen wij weggingen, kwam er weer een ander ouderstel aan. Het is druk op het kinderhofje....
Ook maar meteen info gevraagd op kantoor over grafzerkjes, stenen of wat je dan ook kiest. Het klopt nog steeds niet dat wij, jongen ouders, op een kerkhof lopen om naar het graf van onze baby te gaan. Het klopt gewoon niet.
En dan nog iets bizars: op mijn 21ste heb ik verzekeringen afgesloten en een oudere man bij de bank waar ik toen bijzat, heeft mij toen een uitvaartverzekering aangesmeerd (?????). Deze komt hoe bizar ook, nu dus van pas....
En nog iets bizars: wij gingen om uit te waaien naar Normandie, strand en zo...Zijn we wat gaan rondtoeren langs de D-day plaatsen, Omaha beach, Amerikaanse kerkhof voor oorlogsslachtoffers. D-day was op 6 juni 1944, 6 juni, de overlijdensdag van Philip. Dat we nou uitgerekend Normandie kozen om uit te rusten....het lijkt haas of het zo heeft moeten zijn...We zijn wel echt uitgerust hoor, we zaten in een pittoresk huis bij hele fijne mensen. Maar als je veel tijd hebt om na te denken...
Liefs Parelhoen
Verder ligt ook Annie M.G. op dit kerkhof, vandaag bedachten we met een lach, dat zij Philip en de andere baby's en kindertjes dan mooi nog wat verhaaltjes kan voorlezen.
Verder was de moeder van het 'buurjongetje' van Philip er nu ook. In doodse stilte heb ik naast haar gestaan. Zeg maar een stilte vol begrip. Haar kind is eind april overleden, erg raar om naast elkaar te staan. Allebei met je rugtas vol verdriet en op dat moment misschien ook wel vol vrede omdat je daar zo staat bij de plek waar je kind is. Ik vond het prettig. Toen wij weggingen, kwam er weer een ander ouderstel aan. Het is druk op het kinderhofje....
Ook maar meteen info gevraagd op kantoor over grafzerkjes, stenen of wat je dan ook kiest. Het klopt nog steeds niet dat wij, jongen ouders, op een kerkhof lopen om naar het graf van onze baby te gaan. Het klopt gewoon niet.
En dan nog iets bizars: op mijn 21ste heb ik verzekeringen afgesloten en een oudere man bij de bank waar ik toen bijzat, heeft mij toen een uitvaartverzekering aangesmeerd (?????). Deze komt hoe bizar ook, nu dus van pas....
En nog iets bizars: wij gingen om uit te waaien naar Normandie, strand en zo...Zijn we wat gaan rondtoeren langs de D-day plaatsen, Omaha beach, Amerikaanse kerkhof voor oorlogsslachtoffers. D-day was op 6 juni 1944, 6 juni, de overlijdensdag van Philip. Dat we nou uitgerekend Normandie kozen om uit te rusten....het lijkt haas of het zo heeft moeten zijn...We zijn wel echt uitgerust hoor, we zaten in een pittoresk huis bij hele fijne mensen. Maar als je veel tijd hebt om na te denken...
Liefs Parelhoen
woensdag 28 juni 2006 om 21:59
Lieve Parelhoen,
Ik lees je stukjes en wil dan zoveel zeggen.. maar woorden komen niet.. heb al tig keer iets ingetypt en het vervolgens weer weg gehaald..
Ik ga dit nu posten.. het moet! omdat ik je wil laten weten dat ik heel erg veel respect heb voor jou en je man, hoe jullie samen dit grote verdriet dragen.
Ik vind het echt zo mooi zoals je de dingen omschrijft. puur uit je gevoel dingen opschrijft en het zo, precies goed weet te zeggen..
Philip is vast heel trots op jullie. *;
Ik lees je stukjes en wil dan zoveel zeggen.. maar woorden komen niet.. heb al tig keer iets ingetypt en het vervolgens weer weg gehaald..
Ik ga dit nu posten.. het moet! omdat ik je wil laten weten dat ik heel erg veel respect heb voor jou en je man, hoe jullie samen dit grote verdriet dragen.
Ik vind het echt zo mooi zoals je de dingen omschrijft. puur uit je gevoel dingen opschrijft en het zo, precies goed weet te zeggen..
Philip is vast heel trots op jullie. *;
donderdag 29 juni 2006 om 09:00
Hoi Parelhoen,
Wat fijn dat je even op vakantie bent geweest. Je rust toch even uit inderdaad, en een andere omgeving is vaak wel even goed denk ik. Thuis wordt je natuurlijk met alles geconfronteerd de hele tijd, en op vakantie doe je toch steeds nieuwe indrukken op, dus zijn je gedachten af en toe ook even ergens anders. Wij waren net op vakantie geweest, en een week later belandde ik in het ziekenhuis. Ik weet ook niet of we verder nog op vakantie gaan dit jaar, misschien een weekendje weg maar geen langere vakantie denk ik.
De operatie aan de scheur in mijn baarmoeder was inderdaad de reden dat onze zoon (en dus niet dochter zoals jij dacht) is geboren. Ze konden anders niet goed bij die scheur, dus hij moest er wel uit. Ze zijn nu aan het onderzoeken wat nou precies de oorzaak is van de scheur. Ze waren er wel redelijk uit dachten wij, maar gisteren weer naar het ziekenhuis geweest en toen hoorde we dat het toch weer niet helemaal duidelijk is, en er misschien een kijkoperatie komt. Bij het woord operatie werd ik al niet goed, maar als ik die kijkoperatie krijg dan duurt het sowieso nog wel een paar maanden. En zwanger mag ik voorlopig niet meer worden, dus wij zullen als ze verder geen enge dingen ontdekken toch echt moeten wachten tot in het nieuwe jaar, want de littekens hebben min. een half jaar nodig om te herstellen.
Hebben ze nog geen idee waarom Philip is overleden? Hebben jullie obductie laten doen? Moeilijk he dat afwachten, je wilt het toch precies allemaal weten wat er gebeurd is, ook om het beter te verwerken, althans dat hebben wij wel. En ook natuurlijk naar de toekomst/volgende zwangerschap toe.
Lichamelijk gezien gaat het beter met me. Ik kan weer veel alleen tillen mag ik niet, dus mijn vriend doet echt de zware dingen. Boodschappen doen ga ik wel eens mee, maar hij loopt dus in z'n eentje te slepen, ik mag alleen een paar lichte dingen tillen. En verder nog wel een beetje last van een trekkerig litteken. Hoe gaat het bij jou verder, en pas je al een beetje in je 'normale' kleding, of draag jij ook nog veel positiekleding? Heb jij trouwens na de bevalling nog last gehad van melkproduktie? Ik wel, en moest afkolven, heel raar natuurlijk, maar ook wel weer 'goed' om te zien dat dat werkte.
Ik heb net als jij niet altijd behoeft om te praten. Wel met mijn vriend, maar het roept gewoon zo veel emotie op. En iedereen zegt wel huilen is goed, en dan komt het er allemaal uit, maar het doet gewoon zo veel pijn allemaal. En ik las dat jij veel steun hebt van vriendinnen. Ik heb heel veel vriendinnen nog niet eens gesproken (wel van iedereen een kaart gehad). Heb jij zelf je vriendinnen gebeld, of belde zij jou? Ik vind het heel zwaar om mensen te bellen/spreken, maar ik denk bij sommige ook wel eens van, nou wanneer hoor ik eens wat. Bij mij vriend is dat heel anders, die krijgt veel steun uit z'n vriendengroep.
Vinden jullie het niet moeilijk om een steen voor het grafje te 'kiezen'? Ik heb al een beetje zitten kijken op internet, maar vind de meeste stenen een beetje te volwassen zeg maar. Die zie je ook op graven van ouderen, maar dan voor kinderen hebben ze de kleine versie. Ik had zelf geeneens een uitvaartverzekering. Mijn vriend wel, maar die wilde hij opzeggen. Toch maar niet gedaan, en toen hadden we hem dus opeens nodig. Maarja, daar denk je toch niet aan!!
Wij ervaren het ook als heel prettig om naar het grafje te gaan. Inderdaad beetje opruimen. Wij hebben geen tuin, en zeggen altijd we hebben nu een tuintje, want we zijn bijna aan het tuinieren daar, hoe belachelijk dat misschien ook klinkt.
Sterkte en liefs van Marie
Wat fijn dat je even op vakantie bent geweest. Je rust toch even uit inderdaad, en een andere omgeving is vaak wel even goed denk ik. Thuis wordt je natuurlijk met alles geconfronteerd de hele tijd, en op vakantie doe je toch steeds nieuwe indrukken op, dus zijn je gedachten af en toe ook even ergens anders. Wij waren net op vakantie geweest, en een week later belandde ik in het ziekenhuis. Ik weet ook niet of we verder nog op vakantie gaan dit jaar, misschien een weekendje weg maar geen langere vakantie denk ik.
De operatie aan de scheur in mijn baarmoeder was inderdaad de reden dat onze zoon (en dus niet dochter zoals jij dacht) is geboren. Ze konden anders niet goed bij die scheur, dus hij moest er wel uit. Ze zijn nu aan het onderzoeken wat nou precies de oorzaak is van de scheur. Ze waren er wel redelijk uit dachten wij, maar gisteren weer naar het ziekenhuis geweest en toen hoorde we dat het toch weer niet helemaal duidelijk is, en er misschien een kijkoperatie komt. Bij het woord operatie werd ik al niet goed, maar als ik die kijkoperatie krijg dan duurt het sowieso nog wel een paar maanden. En zwanger mag ik voorlopig niet meer worden, dus wij zullen als ze verder geen enge dingen ontdekken toch echt moeten wachten tot in het nieuwe jaar, want de littekens hebben min. een half jaar nodig om te herstellen.
Hebben ze nog geen idee waarom Philip is overleden? Hebben jullie obductie laten doen? Moeilijk he dat afwachten, je wilt het toch precies allemaal weten wat er gebeurd is, ook om het beter te verwerken, althans dat hebben wij wel. En ook natuurlijk naar de toekomst/volgende zwangerschap toe.
Lichamelijk gezien gaat het beter met me. Ik kan weer veel alleen tillen mag ik niet, dus mijn vriend doet echt de zware dingen. Boodschappen doen ga ik wel eens mee, maar hij loopt dus in z'n eentje te slepen, ik mag alleen een paar lichte dingen tillen. En verder nog wel een beetje last van een trekkerig litteken. Hoe gaat het bij jou verder, en pas je al een beetje in je 'normale' kleding, of draag jij ook nog veel positiekleding? Heb jij trouwens na de bevalling nog last gehad van melkproduktie? Ik wel, en moest afkolven, heel raar natuurlijk, maar ook wel weer 'goed' om te zien dat dat werkte.
Ik heb net als jij niet altijd behoeft om te praten. Wel met mijn vriend, maar het roept gewoon zo veel emotie op. En iedereen zegt wel huilen is goed, en dan komt het er allemaal uit, maar het doet gewoon zo veel pijn allemaal. En ik las dat jij veel steun hebt van vriendinnen. Ik heb heel veel vriendinnen nog niet eens gesproken (wel van iedereen een kaart gehad). Heb jij zelf je vriendinnen gebeld, of belde zij jou? Ik vind het heel zwaar om mensen te bellen/spreken, maar ik denk bij sommige ook wel eens van, nou wanneer hoor ik eens wat. Bij mij vriend is dat heel anders, die krijgt veel steun uit z'n vriendengroep.
Vinden jullie het niet moeilijk om een steen voor het grafje te 'kiezen'? Ik heb al een beetje zitten kijken op internet, maar vind de meeste stenen een beetje te volwassen zeg maar. Die zie je ook op graven van ouderen, maar dan voor kinderen hebben ze de kleine versie. Ik had zelf geeneens een uitvaartverzekering. Mijn vriend wel, maar die wilde hij opzeggen. Toch maar niet gedaan, en toen hadden we hem dus opeens nodig. Maarja, daar denk je toch niet aan!!
Wij ervaren het ook als heel prettig om naar het grafje te gaan. Inderdaad beetje opruimen. Wij hebben geen tuin, en zeggen altijd we hebben nu een tuintje, want we zijn bijna aan het tuinieren daar, hoe belachelijk dat misschien ook klinkt.
Sterkte en liefs van Marie
donderdag 29 juni 2006 om 21:09
Lieve Debbeltje,
Je mag alles opschrijven wat je wilt, want weet je, ik schrijf wat ik op dat moment voel en ik herken wat je schrijft dat je het soms niet weet wat je moet schrijven. Het gekke is dat ik precies hetzelfde bij totaal andere onderwerpen op dit babyforum heb. Dan denk ik, ach, laat ook maar, ik schrijf wel niet, terwijl het zo fijn is juist als iemand precies schrijft wat ie vindt. Althans, dat ervaar ik nu. Dus: als je wilt schrijven, vragen, of niet, doe het maar, ik reageer wel en dan schrijf ik weer.
Liefs Parelhoen
Je mag alles opschrijven wat je wilt, want weet je, ik schrijf wat ik op dat moment voel en ik herken wat je schrijft dat je het soms niet weet wat je moet schrijven. Het gekke is dat ik precies hetzelfde bij totaal andere onderwerpen op dit babyforum heb. Dan denk ik, ach, laat ook maar, ik schrijf wel niet, terwijl het zo fijn is juist als iemand precies schrijft wat ie vindt. Althans, dat ervaar ik nu. Dus: als je wilt schrijven, vragen, of niet, doe het maar, ik reageer wel en dan schrijf ik weer.
Liefs Parelhoen
donderdag 29 juni 2006 om 21:39
o lieve marie sophie,
ik kom elke keer papier tekort lijkt het wel, ik herken zoveel bij jou en zie ook wel verschillen natuurlijk. maar het is zo fijn dat ik ook echt dingen herken. af en toe een klein beetje humor, zoals het tuinieren en nu je eigen tuin hebben...Annie M.G. Schmidt ligt op het kerkhof bij Philip en gisteren zei ik tegen mijn vriend: wel een fijn idee, kan ze af en toe toch nog verhaaltjes voorlezen. ik vind het wel prettig om die humor ook af en toe te hebben.
En mijn lijf: tja, daar ben ik wel boos op hoor, was 20 kilo aangekomen, heb potverdorie 41 en 6 dagen er prachtig zwanger uit gezien en dan draag ik nu nog mijn zwangerschapskleding. Ik zie eruit alsof ik zwanger ben, zeg maar op de helft of meer en ik heb niet eens een kind! Dan ben ik wel boos op mijn lijf hoor. Wil nu weer gewoon mijn oude maat zijn. Maar dat zal nog wel even duren. Ik heb meteen na de bevalling een pil gehad die de borstvoeding direct platlegde. Nou had ik al vanaf 2,5 maand voor de bevalling lekkende borsten en 1 borst lekt nu nog steeds af en toe, maar verder heeft die pil meteen gewerkt (wist je trouwens dat in Italie vrouwen deze pil op doktersvoorschrift krijgen na bijvoorbeeld 6 maanden borstvoeding, terwijl in NL bijna niemand van het bestaan van deze pil afweet.....). Maar goed. Ik kan nu alweer goed lopen, niet te lang. Kan ook weer redelijk zitten (had een grote knip en ze hebben echt hard moeten trekken en duwen aan mij en aan Philip, toen ik onder narcose was, om hem uit mij te bevrijden, zijn hoofdje was al geboren, maar hij bleef achter mijn bekkensteken). Ik heel best snel, maar heb nog wel een blaasprobleem. Kan inmiddels weer zelfstandig plassen, maar dan moet ik zelf nacatheretiseren. Dat is eenvoudig hoor, maar ik hoop wel dat het bijvoorbeeld over 2-3 maanden weer helemaal goed is.
Ik heb niet altijd behoefte om te praten, inderdaad met mijn vriend gaat het altijd door als we daar zin/behoefte in/aan hebben. Ik heb een paar vriendinnetjes die vanaf het moment dat ze het weten hebben gebeld. Voor hen is de drempel zeer groot geweest, maar ze namen hem wel en als ik de behoefte voelde was ik ze voor en belde hen. Ik kan me voorstellen dat het voor sommige mensen om me heen moeilijk is mij te benaderen en als ik dat merk (of niet) dan bel ik zelf. Ik geef ook bij iedereen aan, per mail of per telefoon, hoe fijn ik het vind als ze bellen of mailen en dat ik het waardeer als ze dat blijven doen. De eerste keer moet de betreffende vriend of vriendin (mee)huilen, weten ze geen woorden te vinden en laten mij maar babbelen, maar ik heb ook gewoon behoefte om gewoon weer eens over wat anders te kletsen en te weten hoe het met hen gaat. Vanaf volgende week hoop ik dan ook weer eens theeafspraakjes, lunchafspraakjes of zo te hebben. Meer kan ik toch niet, daar ben ik te snel te moe voor, maar ik wil ze wel weer zien. Ik heb ook geen zin om zielig gevonden te worden. Bij ons op de galerij zijn 2 dames die met uitgestrekte armen elke keer op mijn vriend en mij afkomen en dan heel hard, ooohhhh en aaaahhh roepen en ons omhelzen en maar blijven herhalen hoe erg het allemaal wel niet is en hoe erg ze het voor ons vinden. Terwijl ik ook wel eens wil zeggen: wat een mooi weer vandaag he? Maar je kunt het denk ik mensen niet kwalijk nemen die er niet dagelijks inzitten dat het voor ons niet 24 uur per dag heeeeel erg is. We hebben wel verdriet en huilen ook (althans ik dan). En ik probeer elke dag de reacties van verschillende mensen maar te nemen zoals ze zijn.
Wat bizar eigenlijk dat jouw vriend en ik allebei zo jong al een uitvaartverzekering hadden en wat bizar dat je hem nu nodig blijkt te hebben. Dat klopt toch ook niet he? Ik heb pas gisteren een rits adressen van grafzerkjes gevraagd bij het kantoor van het kerkhof. Op de lijst staan steenhouwers (20), aanbrengers van teksten (2), beeldend kunstenaars (10) en makers van glazen monumenten (3). Heb jij ook zo'n soort lijst of ben je via internet aan het zoeken. Want ik neem aan dat er meer is dan alleen grauwe zerken? Wij weten nog niet wat we willen, ik moet nog gaan kijken op internet. Ik heb allen telefoonnummers, maar hoop via de namen, via internet wat meer te weten te komen.
Ik ga trouwens morgen contact zoeken met mijn oude psychotherapeut. Zij heeft me 5 jaar geleden zo geholpen, dat ik nu stabiel en sterk ben en dit aankan (hoe gek dat ook klinkt). Ik hoop dat met wat gesprekken met haar, ze me net dat zetje kan geven wat ik voor mijn gevoel nodig heb. Ik ga ook contact zoeken met zo'n vereniging. Hebben jullie daar behoefte aan of aan ander soort hulp? Ik wel, mijn vriend alleen aan zo'n lotgenotengroep.
Wat vervelend trouwens dat je eventueel nog een kijkoperatie nodig hebt. Jij moet wel heel wat doorstaan zo, ik kan me voorstellen dat je dat vreselijk vindt. En wat kl... dat je de uitslag verwacht of hoopt te krijgen en dat ze het nog niet weten. Ik ben benieuwd of jij de zelfde gynaecoloog als wij hebben. Of bemoeit de professor zich ook met jullie? Ik moet zeggen dat wij wel een heel goed gevoel hebben bij de staf van het VU. Hoe ervaren jullie dat?
NB: ik ben vandaag nog door 1 van de verpleegkundigen gebeld, gewoon voor een praatje. Ik heb ze ook een brief geschreven, de staf dan, dat schrijven helpt me wel moet ik zeggen.
Wij moeten half juni en begin augustus nog voor nacontrole en voor uitslag van de obductie en andere onderzoeken. Ik verwacht daar niets van. Sorry dat het weer zo'n lap tekst is geworden...probeer het volgende keer wat korter te houden.
Liefs Parelhoen
ik kom elke keer papier tekort lijkt het wel, ik herken zoveel bij jou en zie ook wel verschillen natuurlijk. maar het is zo fijn dat ik ook echt dingen herken. af en toe een klein beetje humor, zoals het tuinieren en nu je eigen tuin hebben...Annie M.G. Schmidt ligt op het kerkhof bij Philip en gisteren zei ik tegen mijn vriend: wel een fijn idee, kan ze af en toe toch nog verhaaltjes voorlezen. ik vind het wel prettig om die humor ook af en toe te hebben.
En mijn lijf: tja, daar ben ik wel boos op hoor, was 20 kilo aangekomen, heb potverdorie 41 en 6 dagen er prachtig zwanger uit gezien en dan draag ik nu nog mijn zwangerschapskleding. Ik zie eruit alsof ik zwanger ben, zeg maar op de helft of meer en ik heb niet eens een kind! Dan ben ik wel boos op mijn lijf hoor. Wil nu weer gewoon mijn oude maat zijn. Maar dat zal nog wel even duren. Ik heb meteen na de bevalling een pil gehad die de borstvoeding direct platlegde. Nou had ik al vanaf 2,5 maand voor de bevalling lekkende borsten en 1 borst lekt nu nog steeds af en toe, maar verder heeft die pil meteen gewerkt (wist je trouwens dat in Italie vrouwen deze pil op doktersvoorschrift krijgen na bijvoorbeeld 6 maanden borstvoeding, terwijl in NL bijna niemand van het bestaan van deze pil afweet.....). Maar goed. Ik kan nu alweer goed lopen, niet te lang. Kan ook weer redelijk zitten (had een grote knip en ze hebben echt hard moeten trekken en duwen aan mij en aan Philip, toen ik onder narcose was, om hem uit mij te bevrijden, zijn hoofdje was al geboren, maar hij bleef achter mijn bekkensteken). Ik heel best snel, maar heb nog wel een blaasprobleem. Kan inmiddels weer zelfstandig plassen, maar dan moet ik zelf nacatheretiseren. Dat is eenvoudig hoor, maar ik hoop wel dat het bijvoorbeeld over 2-3 maanden weer helemaal goed is.
Ik heb niet altijd behoefte om te praten, inderdaad met mijn vriend gaat het altijd door als we daar zin/behoefte in/aan hebben. Ik heb een paar vriendinnetjes die vanaf het moment dat ze het weten hebben gebeld. Voor hen is de drempel zeer groot geweest, maar ze namen hem wel en als ik de behoefte voelde was ik ze voor en belde hen. Ik kan me voorstellen dat het voor sommige mensen om me heen moeilijk is mij te benaderen en als ik dat merk (of niet) dan bel ik zelf. Ik geef ook bij iedereen aan, per mail of per telefoon, hoe fijn ik het vind als ze bellen of mailen en dat ik het waardeer als ze dat blijven doen. De eerste keer moet de betreffende vriend of vriendin (mee)huilen, weten ze geen woorden te vinden en laten mij maar babbelen, maar ik heb ook gewoon behoefte om gewoon weer eens over wat anders te kletsen en te weten hoe het met hen gaat. Vanaf volgende week hoop ik dan ook weer eens theeafspraakjes, lunchafspraakjes of zo te hebben. Meer kan ik toch niet, daar ben ik te snel te moe voor, maar ik wil ze wel weer zien. Ik heb ook geen zin om zielig gevonden te worden. Bij ons op de galerij zijn 2 dames die met uitgestrekte armen elke keer op mijn vriend en mij afkomen en dan heel hard, ooohhhh en aaaahhh roepen en ons omhelzen en maar blijven herhalen hoe erg het allemaal wel niet is en hoe erg ze het voor ons vinden. Terwijl ik ook wel eens wil zeggen: wat een mooi weer vandaag he? Maar je kunt het denk ik mensen niet kwalijk nemen die er niet dagelijks inzitten dat het voor ons niet 24 uur per dag heeeeel erg is. We hebben wel verdriet en huilen ook (althans ik dan). En ik probeer elke dag de reacties van verschillende mensen maar te nemen zoals ze zijn.
Wat bizar eigenlijk dat jouw vriend en ik allebei zo jong al een uitvaartverzekering hadden en wat bizar dat je hem nu nodig blijkt te hebben. Dat klopt toch ook niet he? Ik heb pas gisteren een rits adressen van grafzerkjes gevraagd bij het kantoor van het kerkhof. Op de lijst staan steenhouwers (20), aanbrengers van teksten (2), beeldend kunstenaars (10) en makers van glazen monumenten (3). Heb jij ook zo'n soort lijst of ben je via internet aan het zoeken. Want ik neem aan dat er meer is dan alleen grauwe zerken? Wij weten nog niet wat we willen, ik moet nog gaan kijken op internet. Ik heb allen telefoonnummers, maar hoop via de namen, via internet wat meer te weten te komen.
Ik ga trouwens morgen contact zoeken met mijn oude psychotherapeut. Zij heeft me 5 jaar geleden zo geholpen, dat ik nu stabiel en sterk ben en dit aankan (hoe gek dat ook klinkt). Ik hoop dat met wat gesprekken met haar, ze me net dat zetje kan geven wat ik voor mijn gevoel nodig heb. Ik ga ook contact zoeken met zo'n vereniging. Hebben jullie daar behoefte aan of aan ander soort hulp? Ik wel, mijn vriend alleen aan zo'n lotgenotengroep.
Wat vervelend trouwens dat je eventueel nog een kijkoperatie nodig hebt. Jij moet wel heel wat doorstaan zo, ik kan me voorstellen dat je dat vreselijk vindt. En wat kl... dat je de uitslag verwacht of hoopt te krijgen en dat ze het nog niet weten. Ik ben benieuwd of jij de zelfde gynaecoloog als wij hebben. Of bemoeit de professor zich ook met jullie? Ik moet zeggen dat wij wel een heel goed gevoel hebben bij de staf van het VU. Hoe ervaren jullie dat?
NB: ik ben vandaag nog door 1 van de verpleegkundigen gebeld, gewoon voor een praatje. Ik heb ze ook een brief geschreven, de staf dan, dat schrijven helpt me wel moet ik zeggen.
Wij moeten half juni en begin augustus nog voor nacontrole en voor uitslag van de obductie en andere onderzoeken. Ik verwacht daar niets van. Sorry dat het weer zo'n lap tekst is geworden...probeer het volgende keer wat korter te houden.
Liefs Parelhoen
donderdag 29 juni 2006 om 21:40
Hoi Marie,
Ik vergeet nog 1 ding: als je het fijn vind als ik je een keer bel, dan hoor ik het graag. Ik heb alleen geen idee hoe we op een veilige manier aan elkaars nummer of mailadres komen. En voor de duidelijkheid: zo met elkaar mailen is ook al fijn, maar mocht je de behoefte hebben...
Liefs Parelhoen
Ik vergeet nog 1 ding: als je het fijn vind als ik je een keer bel, dan hoor ik het graag. Ik heb alleen geen idee hoe we op een veilige manier aan elkaars nummer of mailadres komen. En voor de duidelijkheid: zo met elkaar mailen is ook al fijn, maar mocht je de behoefte hebben...
Liefs Parelhoen
donderdag 29 juni 2006 om 22:30
Dappere Parelhoen en Mariesophie, als jullie met elkaar in contact willen komen, kunnen jullie mij mailen. Ik zorg er dan voor dat jullie gegevens bij elkaar terecht komen. Mijn mailadres is vivaangel4@gmail.com.
e-mail | redactievivaforum@gmail.com
vrijdag 30 juni 2006 om 10:15
Lieve parelhoen,
ik zag je topic weer staan en wilde even weten hoe het met je was.Vol bewondering heb ik zitten lezen hoe goed je bezig bent met het verwerken van je verdriet en het oppakken van je leven. Ik ben blij om te lezen dat jij en je lief veel steun aan elkaar hebben en er samen tussenuit geweest zijn. Lijkt me heel belangrijk.
Ik wil jullie nogmaals heel veel sterkte wensen en ik hoop dat de zon steeds verder door de wolken heen zal breken!
Liefs, Bloem (meimoeder van Milou)
ik zag je topic weer staan en wilde even weten hoe het met je was.Vol bewondering heb ik zitten lezen hoe goed je bezig bent met het verwerken van je verdriet en het oppakken van je leven. Ik ben blij om te lezen dat jij en je lief veel steun aan elkaar hebben en er samen tussenuit geweest zijn. Lijkt me heel belangrijk.
Ik wil jullie nogmaals heel veel sterkte wensen en ik hoop dat de zon steeds verder door de wolken heen zal breken!
Liefs, Bloem (meimoeder van Milou)
vrijdag 30 juni 2006 om 10:44
lieve parelhoen,
Elke keer als ik zie dat er wat op dit topic geschreven is, "moet" ik t lezen. Ik heb zo'n bewondering voor je. Voor de manier hoe je met dit grote verlies omgaar. (Marie Sophie, jij trouwens ook. Laten we dat niet vergeten!!) Er gaar geen moment voorbij dat ik niet met de tranen in mijn ogen zit als ik iets op jouw topic lees. Ik ben wel eens via via op een site gekomen waar ouders van vlindertjes* een site hebben gemaakt ter nagedachtenis aan hun kindje. echt zó mooi. Het is het beest met www ervoor en site.nl erachter. Ik weet niet of je er wel eens van gehoord hebt en of je er behoefte aan hebt, maar ik wilde t gewoon ff melden aan je!
Liefs, snico*;
Elke keer als ik zie dat er wat op dit topic geschreven is, "moet" ik t lezen. Ik heb zo'n bewondering voor je. Voor de manier hoe je met dit grote verlies omgaar. (Marie Sophie, jij trouwens ook. Laten we dat niet vergeten!!) Er gaar geen moment voorbij dat ik niet met de tranen in mijn ogen zit als ik iets op jouw topic lees. Ik ben wel eens via via op een site gekomen waar ouders van vlindertjes* een site hebben gemaakt ter nagedachtenis aan hun kindje. echt zó mooi. Het is het beest met www ervoor en site.nl erachter. Ik weet niet of je er wel eens van gehoord hebt en of je er behoefte aan hebt, maar ik wilde t gewoon ff melden aan je!
Liefs, snico*;
vrijdag 30 juni 2006 om 12:23
vrijdag 30 juni 2006 om 23:03
hoi bloem en snico,
dank voor jullie medeleven. en snico, dank voor de tip van de vlindertjes site, had ik inderdaad nog niet van gehoord.
en hoi marie,
ik heb je adres ontvangen en idd, ik zal misschien hier blijven schrijven, maar vind het ook snel erg prive worden. Ik heb je net een mail gestuurd. Ik schrijf je snel!
Liefs Parelhoen
dank voor jullie medeleven. en snico, dank voor de tip van de vlindertjes site, had ik inderdaad nog niet van gehoord.
en hoi marie,
ik heb je adres ontvangen en idd, ik zal misschien hier blijven schrijven, maar vind het ook snel erg prive worden. Ik heb je net een mail gestuurd. Ik schrijf je snel!
Liefs Parelhoen
zaterdag 1 juli 2006 om 11:43
debbeltje bedankt!
Wat een heerlijk weer is het vandaag en ik vind het zo fijn dat we gisteren al bezig waren (mijn vriend en ik) om te bedenken wat we vandaag zouden gaan doen: picknickken, fietsen (kan nog niet, haha), autotochtje maken richting een meer, water, sloot of zo, terrasje pakken. Het geeft een goed gevoel dat we samen dingen willen doen en dat er weer 'gewone' dingen gebeuren. Maandag gaat vriendlief weer aan het werk, voor hem erg moeilijk omdat hij voor het eerst in weken natuurlijk geconfronteerd zal worden met zijn collega's. Misschien de dag door het verhaal nog een paar keer zal moeten vertellen, misschien mensen die hem aankijken met zo'n blik van: wat zielig voor jou (is het natuurlijk ook, maar we willen niet zielig gevonden worden, maar je kan het mensen ook weer niet kwalijk nemen, want het is al moeilijk genoeg wat wij meemaken en voor anderen niet voor te stellen en men weet dus misschien ook niet altijd hoe ze op ons moeten reageren...). Gewoon een rotte maandag. Tegelijkertijd stellen we ons allebei voor dat het juist ook erg prettig is de mensen te zien die ons zoveel gesteund hebben, die ons al die lieve woorden toezonden, die ons hebben gebeld, gemaild. Dat is dus ook weer mooi, dat warme bad waar je toch in terecht komt. Maar wij zitten zo middenin het geheel, dat wij alweer verder zijn dan mensen soms ook verwachten. Je merkt dat als mensen ons een paar weken niet gesproken hebben, ze twee wrakken van mensen zullen aantreffen, terwijl wij dus ook gewoon weer vragen hoe het met hun is, met hun kinderen, we lachen ook weer en ja, soms huil ik, ben ik geirriteerd, da's inderdaad het gedeelte waarvan ik ook niet altijd weet wanneer het komt of juist niet. Kortom: het is voor ons lastig, maar voor de mensen om ons heen ook. Wat nu wel fijn is, is dat doordat mijn vriend weer gaat werken, het erop lijkt dat 'het gewone leven' weer begint. Ik ga ook weer afsrpeken, ben fitter, tot meer in staat en wil weer wat zaken oppakken. Ik ga op zoek naar een tijdelijke baan, ik wil een bepaalde sport oppikken, ik wil het plakboek voor Philip gaan maken, ik wil veel vriendinnen eindelijk weer zien, gewoon dingen doen, actie,actie. Dat zal mij helpen e.e.a. weer op te pikken en te verwerken dat mijn zoon Philip overleden is.
En dus: gaan we vanmiddag op het terras zitten, met bitterballen of zo.
Dit hebben we gisteren ook al gedaan, met vrienden en dan voel je je toch weer even 'normaal'.
Liefs Parelhoen.
Wat een heerlijk weer is het vandaag en ik vind het zo fijn dat we gisteren al bezig waren (mijn vriend en ik) om te bedenken wat we vandaag zouden gaan doen: picknickken, fietsen (kan nog niet, haha), autotochtje maken richting een meer, water, sloot of zo, terrasje pakken. Het geeft een goed gevoel dat we samen dingen willen doen en dat er weer 'gewone' dingen gebeuren. Maandag gaat vriendlief weer aan het werk, voor hem erg moeilijk omdat hij voor het eerst in weken natuurlijk geconfronteerd zal worden met zijn collega's. Misschien de dag door het verhaal nog een paar keer zal moeten vertellen, misschien mensen die hem aankijken met zo'n blik van: wat zielig voor jou (is het natuurlijk ook, maar we willen niet zielig gevonden worden, maar je kan het mensen ook weer niet kwalijk nemen, want het is al moeilijk genoeg wat wij meemaken en voor anderen niet voor te stellen en men weet dus misschien ook niet altijd hoe ze op ons moeten reageren...). Gewoon een rotte maandag. Tegelijkertijd stellen we ons allebei voor dat het juist ook erg prettig is de mensen te zien die ons zoveel gesteund hebben, die ons al die lieve woorden toezonden, die ons hebben gebeld, gemaild. Dat is dus ook weer mooi, dat warme bad waar je toch in terecht komt. Maar wij zitten zo middenin het geheel, dat wij alweer verder zijn dan mensen soms ook verwachten. Je merkt dat als mensen ons een paar weken niet gesproken hebben, ze twee wrakken van mensen zullen aantreffen, terwijl wij dus ook gewoon weer vragen hoe het met hun is, met hun kinderen, we lachen ook weer en ja, soms huil ik, ben ik geirriteerd, da's inderdaad het gedeelte waarvan ik ook niet altijd weet wanneer het komt of juist niet. Kortom: het is voor ons lastig, maar voor de mensen om ons heen ook. Wat nu wel fijn is, is dat doordat mijn vriend weer gaat werken, het erop lijkt dat 'het gewone leven' weer begint. Ik ga ook weer afsrpeken, ben fitter, tot meer in staat en wil weer wat zaken oppakken. Ik ga op zoek naar een tijdelijke baan, ik wil een bepaalde sport oppikken, ik wil het plakboek voor Philip gaan maken, ik wil veel vriendinnen eindelijk weer zien, gewoon dingen doen, actie,actie. Dat zal mij helpen e.e.a. weer op te pikken en te verwerken dat mijn zoon Philip overleden is.
En dus: gaan we vanmiddag op het terras zitten, met bitterballen of zo.
Dit hebben we gisteren ook al gedaan, met vrienden en dan voel je je toch weer even 'normaal'.
Liefs Parelhoen.
zaterdag 1 juli 2006 om 21:09
lieve parelhoen, hier weer een 'meelezer' die vaak checkt of er nieuwe berichten in dit draadje zijn. Ik vind het ontroerend en krachtig hoe je over de verschrikking van de dood van kleine Philip schrijft. Het is bijna een roman, die je moet blijven lezen en waar je tegelijkertijd kippenvel van krijgt.Mijn zoontje is afgelopen oktober geboren met een hartafwijking, ik was er de eerste 2 weken van overtuigd dat hij zou sterven en mij kon je aanvegen. Nu ben ik nog steeds angstig en overstuur. Heel gek, maar ik put kracht uit jouw verhalen. Zo zou het dus ook kunnen, mocht mijn zoontje de volgende operatie niet halen....zo krachtig, zo down to earth en zo 'positief'.Ik omhels je vanuit de verte en blijf je volgen.Liefs Pollie
