Kinderen
alle pijlers
baby overleden.....
zaterdag 10 juni 2006 om 18:13
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van onze eerste zoon Philip. Helaas wisten mijn vriend en ik al sinds vrijdag dat onze lieverd niet meer in leven was. Ik was zaterdag 3 juni 42 weken en op vrijdag al in het ziekenhuis voor de 42 weken afspraak. Op de ctg (hartfilmpje) en de opvolgende echo, die plaatsvonden tussen 12.30 en 14.00 uur was onze Philip nog in leven. We hebben zijn hartje nog een uur lang gehoord (je ligt naast de ctg...) en op de echo zien kloppen. Wel werd ik door verminderd vruchtwater in het ziekenhuis opgenomen. Om 20.00 uur die avond volgde een routine ctg: geen hartje meer, direct een echo, geen hartje meer. We gaan kapot van verdriet, ik heb de bevalling via de natuurlijke weg, met alle mogelijke pijnbestrijding zelf gedaan, zondags begonnen en dinsdagmiddag is Philip geboren. Sinds gisteren zijn we thuis.
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
zondag 2 juli 2006 om 16:42
hoi pollie,
wat heftig zeg, dat jouw zoontje geboren is met een hartafwijking. Ik begrijp uit jouw schrijven dat jouw zoontje leeft, maar dat jij en je partner waarschijnlijk diep in de medische molen zitten, afwachtend op het volgende en het volgende en het volgende. En het volgende is dus (weer?) een operatie? Ik kan me niet voorstellen hoe angstig dit voor je moet zijn om door te staan wat jij moet doorstaan en ik vind het knap dat je het dus al 8 maanden volhoudt met de spanning en angst. Wat zal jij veel van je zoontje houden en hij veel van jou.
Ik wens je alle sterkte en kracht toe om vol te houden en dat lukt je ook, want je bent sterk. Ook mij kunnen ze op momenten opvegen, maar weet je, het feit dat je er nog steeds bent, op deze site kunt schrijven en vertellen, net als ik, over je zoontje, maakt je beresterk! En vergeet dat maar niet: je bent sterker dan je zelf denkt. Nogmaals: veel sterkte.
Vandaag was het bij ons precies een maand geleden dat we in het ziekenhuis waren. Tot 14.30 was alles ok, We stonden rond 13.30 aan het grafje van Philip, en toen moest ik toch wel even een traantje wegpinken. De gedachte dat ik precies een maand geleden het hartje van Philip op de echo zag kloppen en ik nog gewoon een gezonden zoon in me droeg is echt zuur, echt pijnlijk. Ik kan het niet terugdraaien, ik kan niets meer doen, maar potverdorie hij leefde gewoon nog. Vanavond om 20.00 wisten we een maand geleden dat het over was. En dat moment zal ik nooit meer vergeten. Ik was mijn hele zwangerschap warm geweest en nu was mijn gevoel koud. De film van die middag avond speelt bij mij en mijn vriend nog vaak door ons hoofd. Hadden we niet.... voelde ik me niet anders....hadden de artsen niet iets anders moeten doen....had ik niet.....nee, nee, neee, neee, we hebben niets kunnen doen, we wisten niet dat er wat was, ik voelde me zeer goed en zeker niet anders.
Je haalt je van alles in je hoofd. Er is 1 moment geweest die middag waarop ik me benauwd heb gevoeld, althans, eerder claustrofobisch. We stapten in het ziekenhuis in een kleine lift om naar de 8e verdieping te gaan. Mijn vriend en ik stapten als eerste in, nog 3 mensen volgden ons. 1 van die mensen was een man en deze man heeft denk ik niet gezien dat ik zwanger was. Ik moest me een kwartslag draaien, zodat we toch allemaal in de lift pasten. Ik herinner me nog zo goed dat ik toen dacht: 'meneer let nou op, ik ben zwanger, je drukt mijn kind weg' of zoiets, zoiets als: 'je verdringt mijn baby'. Ik heb dat niet op dat moment tegen mijn vriend gezegd. Maar achteraf herinner ik het me zo goed en ik vraag me af of dat het moment misschien is geweest dat Philip het benauwd had. Niet vanwege die man natuurlijk, maar misschien was die man wel symbolisch voor zijn benauwdheid. Ach, ik ben niet bijgelovig, veel te nuchter voor dit soort dingen, maar mijn gedachten gaan wel af en toe zo. Net zoals dat we op vakantie naar Normandie zijn gegaan om uit te waaien en er daar achter komen dat D-day 1944 op 6 juni was.....je komt gewoon nu rare toevaligheden tegen.
Liefs Parelhoen
NB: we hebben vandaag in een park gelegen waar we nog nooit geweest waren, vlak bij ons huis. Niemand lag op het grasveld toen wij aankwamen en toen we weggingen, zaten ver van ons af nog 2 setjes mensen. Een nieuwe plek om af en toe te picknicken. Op onze manier hebben we daar vandaag van genoten, dat we zo'n mooie plek hebben gevonden, zo dicht bij ons huis, zo rustig en precies zoals we al lang zochten.....aan de Amstel. Waar onze Philip ook ligt.
wat heftig zeg, dat jouw zoontje geboren is met een hartafwijking. Ik begrijp uit jouw schrijven dat jouw zoontje leeft, maar dat jij en je partner waarschijnlijk diep in de medische molen zitten, afwachtend op het volgende en het volgende en het volgende. En het volgende is dus (weer?) een operatie? Ik kan me niet voorstellen hoe angstig dit voor je moet zijn om door te staan wat jij moet doorstaan en ik vind het knap dat je het dus al 8 maanden volhoudt met de spanning en angst. Wat zal jij veel van je zoontje houden en hij veel van jou.
Ik wens je alle sterkte en kracht toe om vol te houden en dat lukt je ook, want je bent sterk. Ook mij kunnen ze op momenten opvegen, maar weet je, het feit dat je er nog steeds bent, op deze site kunt schrijven en vertellen, net als ik, over je zoontje, maakt je beresterk! En vergeet dat maar niet: je bent sterker dan je zelf denkt. Nogmaals: veel sterkte.
Vandaag was het bij ons precies een maand geleden dat we in het ziekenhuis waren. Tot 14.30 was alles ok, We stonden rond 13.30 aan het grafje van Philip, en toen moest ik toch wel even een traantje wegpinken. De gedachte dat ik precies een maand geleden het hartje van Philip op de echo zag kloppen en ik nog gewoon een gezonden zoon in me droeg is echt zuur, echt pijnlijk. Ik kan het niet terugdraaien, ik kan niets meer doen, maar potverdorie hij leefde gewoon nog. Vanavond om 20.00 wisten we een maand geleden dat het over was. En dat moment zal ik nooit meer vergeten. Ik was mijn hele zwangerschap warm geweest en nu was mijn gevoel koud. De film van die middag avond speelt bij mij en mijn vriend nog vaak door ons hoofd. Hadden we niet.... voelde ik me niet anders....hadden de artsen niet iets anders moeten doen....had ik niet.....nee, nee, neee, neee, we hebben niets kunnen doen, we wisten niet dat er wat was, ik voelde me zeer goed en zeker niet anders.
Je haalt je van alles in je hoofd. Er is 1 moment geweest die middag waarop ik me benauwd heb gevoeld, althans, eerder claustrofobisch. We stapten in het ziekenhuis in een kleine lift om naar de 8e verdieping te gaan. Mijn vriend en ik stapten als eerste in, nog 3 mensen volgden ons. 1 van die mensen was een man en deze man heeft denk ik niet gezien dat ik zwanger was. Ik moest me een kwartslag draaien, zodat we toch allemaal in de lift pasten. Ik herinner me nog zo goed dat ik toen dacht: 'meneer let nou op, ik ben zwanger, je drukt mijn kind weg' of zoiets, zoiets als: 'je verdringt mijn baby'. Ik heb dat niet op dat moment tegen mijn vriend gezegd. Maar achteraf herinner ik het me zo goed en ik vraag me af of dat het moment misschien is geweest dat Philip het benauwd had. Niet vanwege die man natuurlijk, maar misschien was die man wel symbolisch voor zijn benauwdheid. Ach, ik ben niet bijgelovig, veel te nuchter voor dit soort dingen, maar mijn gedachten gaan wel af en toe zo. Net zoals dat we op vakantie naar Normandie zijn gegaan om uit te waaien en er daar achter komen dat D-day 1944 op 6 juni was.....je komt gewoon nu rare toevaligheden tegen.
Liefs Parelhoen
NB: we hebben vandaag in een park gelegen waar we nog nooit geweest waren, vlak bij ons huis. Niemand lag op het grasveld toen wij aankwamen en toen we weggingen, zaten ver van ons af nog 2 setjes mensen. Een nieuwe plek om af en toe te picknicken. Op onze manier hebben we daar vandaag van genoten, dat we zo'n mooie plek hebben gevonden, zo dicht bij ons huis, zo rustig en precies zoals we al lang zochten.....aan de Amstel. Waar onze Philip ook ligt.
zondag 2 juli 2006 om 23:37
maandag 3 juli 2006 om 15:16
Beste Parelhoen,
ook ik las je berichtje met erg veel kippenvel.
Voor mij is het ook nog niet zo lang geleden dat ik mijn lieve zoontje Tijn verloor. Tijn werd op 10 april geboren. In eerste instantie leek hij kerngezond, maar na een paar dagen kwamen ze erachter dat hij een ernstige hartafwijking had. Hij moest met spoed naar de IC in het radboudziekenhuis in Nijmegen. Daar heeft hij nog vijf weken voor zijn leven gevochten, maar de stijd was oneerlijk......op 17 mei is hij overleden in onze armen.
Tijdens zijn verblijf in Nijmegen werd tijdens onderzoek ontdekt dat hij een chromosoomafwijking had, het VCF syndroom. Hij heeft ook nooit een eerlijke kans gehad.....
Ik kan me dus wel voorstellen hoe je je voelt. Het is zo oneerlijk en zo ontzettend pijnlijk om je kindje te moeten laten gaan.....er zijn geen woorden voor die dat gevoel kunnen beschrijven.....
Mijn man en ik hebben het altijd over een groot gezin gehad. We hebben nu al een dochter van 21 maanden (die overigens kerngezond is) die voor heel veel levensvreugde zorg in ons gezinnejte. Maar we willen zo graag nog meer kindjes. Ik vind het alleen zo'n vreemd idee om weer zwanger te zijn, of om weer te moeten bevallen. Ik weet niet of ik dat emotioneel wel aankan....
Ik wil je heel erg veel sterkte wensen vooral nu, in de tijd dat alles weer gewoon doorgaat en mensen bijna van je verwachten dat je de pijn alweer vergeten bent.
Veel liefs van Wepje
ook ik las je berichtje met erg veel kippenvel.
Voor mij is het ook nog niet zo lang geleden dat ik mijn lieve zoontje Tijn verloor. Tijn werd op 10 april geboren. In eerste instantie leek hij kerngezond, maar na een paar dagen kwamen ze erachter dat hij een ernstige hartafwijking had. Hij moest met spoed naar de IC in het radboudziekenhuis in Nijmegen. Daar heeft hij nog vijf weken voor zijn leven gevochten, maar de stijd was oneerlijk......op 17 mei is hij overleden in onze armen.
Tijdens zijn verblijf in Nijmegen werd tijdens onderzoek ontdekt dat hij een chromosoomafwijking had, het VCF syndroom. Hij heeft ook nooit een eerlijke kans gehad.....
Ik kan me dus wel voorstellen hoe je je voelt. Het is zo oneerlijk en zo ontzettend pijnlijk om je kindje te moeten laten gaan.....er zijn geen woorden voor die dat gevoel kunnen beschrijven.....
Mijn man en ik hebben het altijd over een groot gezin gehad. We hebben nu al een dochter van 21 maanden (die overigens kerngezond is) die voor heel veel levensvreugde zorg in ons gezinnejte. Maar we willen zo graag nog meer kindjes. Ik vind het alleen zo'n vreemd idee om weer zwanger te zijn, of om weer te moeten bevallen. Ik weet niet of ik dat emotioneel wel aankan....
Ik wil je heel erg veel sterkte wensen vooral nu, in de tijd dat alles weer gewoon doorgaat en mensen bijna van je verwachten dat je de pijn alweer vergeten bent.
Veel liefs van Wepje
maandag 3 juli 2006 om 18:39
Lieve Wepje,
Wat een tragedie hoe jij je lieve zoontje Tijn verloren bent. Het leven is niet eerlijk en wat doet het veel verdriet he? Hoe is het met jou? Hoe gaat het nu? Heb jij ook het gevoel dat het al zo lang geleden is, maar toch ook weer alsof het gisteren was?
Heb je, ondanks alle spanning en spannende tijden in het ziekenhuis in Nijmegen, nog veel tijd door kunnen brengen met Tijn en voor hem kunnen zorgen en hem liefhebben, vasthouden, knuffelen? Heb je daar goede herinneringen aan? Laat je me dat weten? Hebben jullie en mooie plek voor Tijn? Ga je er nog naar toe? En jullie oudste kind, hoe is het daar mee? Ik kan me voorstellen dat hij/zij jullie in ieder geval alle reden geeft om dagelijks de dingen te doen die moeten en misschien ook wel wat afleiding verzorgt?
Ik wens jou ook heel veel sterkte, ik zal aan je denken.
Parelhoen
Wat een tragedie hoe jij je lieve zoontje Tijn verloren bent. Het leven is niet eerlijk en wat doet het veel verdriet he? Hoe is het met jou? Hoe gaat het nu? Heb jij ook het gevoel dat het al zo lang geleden is, maar toch ook weer alsof het gisteren was?
Heb je, ondanks alle spanning en spannende tijden in het ziekenhuis in Nijmegen, nog veel tijd door kunnen brengen met Tijn en voor hem kunnen zorgen en hem liefhebben, vasthouden, knuffelen? Heb je daar goede herinneringen aan? Laat je me dat weten? Hebben jullie en mooie plek voor Tijn? Ga je er nog naar toe? En jullie oudste kind, hoe is het daar mee? Ik kan me voorstellen dat hij/zij jullie in ieder geval alle reden geeft om dagelijks de dingen te doen die moeten en misschien ook wel wat afleiding verzorgt?
Ik wens jou ook heel veel sterkte, ik zal aan je denken.
Parelhoen
maandag 3 juli 2006 om 21:09
Lieve Parelhoen,
Op zich gaat het met mij best wel goed. Het is inderdaad een hele troost dat er al een kindje rondloopt. Die zorgt er voor dat de dag gewoon doorgaat. Je hebt niet veel tijd om stil te staan bij dingen.
Ik vind het vreemd om te zeggen dat het best wel goed gaat. Mensen verwachten van je dat je helemaal in tranen bent als je ze belt. Het is inderdaad een beetje zoals bij jou. Ze snappen niet dat je ook weer over andere dingen kunt praten en dat je ook weer kan lachen.
Ik heb inderdaad ook heel erg het gevoel ddat het allemaal heeeel lang gelden is gebeurd, maar als ik foto's terug zie van ons manneke dan komt het allemaal weer heel dichtbij. Logisch ook denk ik....
De tijd dat Tijn* in het ziekenhuis lag was voor ons erg zwaar. Mijn ouders wonen in Venray, daar zijn we al die tijd gebleven. Onze dochter kon daar dan blijven als we naar het ziekenhuis moesten. Dat was erg fijn. We konden Tijn* na een paar dagen al niet meer vasthouden omdat hij aan de beademing lag. Hij was ook erg moeilijk te prikken en de artsen waren als de dood dat er een infuusje uit zou vallen. Dus het was een zeer zware tijd. We konden alleen over zijn bolletje aaien en zijn hadjes vasthouden......dat viel me erg zwaar. Je krijdt niet eens de kans om je aan je kindje te hechten. Het wordt er allemaal zo medisch door. We zijn iedere dag op en neer gereden van Venray naar Nijmegen, meestal als onze dochter in bed lag zodat zij er zo min mogelijk van mee zou krijgen. Ze voelde heel goed dat er iets aan de hand was, maar echt uitleggen kan nog niet, daar is ze te jong voor. Misschien maar goed ook.....
We hebben nog geen plekje voor Tijn*. Zijn as is nu nog bij het crematorium in Helmond. Daar wonene wij nog geen vijf minuten vandaan. Ze hebben daar een mooie tuin waar de as uitgestrooid kan worden. Waarschijnlijk gaan we dat doen. Ik vind het een akelig idee dat hij bij ons thuis in een urn zou staan....We hebben van vrienden een soort ballon gekregen die je kan oplaten met een kaarje erin. Je moet daar dan je allerliefste wens in zetten. Die gaan we oplaten als we de as gaan uitstrooien....heel symbolisch.
Hij heeft hier in huis ook een mooi plekje. Van vrienden hebben we een mooie foto van Finne (onze dochter) en Tijn* op een linnen doek gedrukt gekregen. Die hangt aan de muur in de woonkamer. Erg mooi....
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk, maar in ons hart weten we dat Tijn* een heel zwaar leventje zou hebben gehad, waar waarschijnlijk niemand erg blij van zou worden. Dat is een schrale troost, het maakt ons niet minder verdrietig, maar het maakt het wel makkelijker om te verwerken.
Ik wens jou ook erg veel sterkte toe, hoop dat je (net zoals wij) samen met je partner sterker wordt door deze situatie.
Veel liefs Wepje
Op zich gaat het met mij best wel goed. Het is inderdaad een hele troost dat er al een kindje rondloopt. Die zorgt er voor dat de dag gewoon doorgaat. Je hebt niet veel tijd om stil te staan bij dingen.
Ik vind het vreemd om te zeggen dat het best wel goed gaat. Mensen verwachten van je dat je helemaal in tranen bent als je ze belt. Het is inderdaad een beetje zoals bij jou. Ze snappen niet dat je ook weer over andere dingen kunt praten en dat je ook weer kan lachen.
Ik heb inderdaad ook heel erg het gevoel ddat het allemaal heeeel lang gelden is gebeurd, maar als ik foto's terug zie van ons manneke dan komt het allemaal weer heel dichtbij. Logisch ook denk ik....
De tijd dat Tijn* in het ziekenhuis lag was voor ons erg zwaar. Mijn ouders wonen in Venray, daar zijn we al die tijd gebleven. Onze dochter kon daar dan blijven als we naar het ziekenhuis moesten. Dat was erg fijn. We konden Tijn* na een paar dagen al niet meer vasthouden omdat hij aan de beademing lag. Hij was ook erg moeilijk te prikken en de artsen waren als de dood dat er een infuusje uit zou vallen. Dus het was een zeer zware tijd. We konden alleen over zijn bolletje aaien en zijn hadjes vasthouden......dat viel me erg zwaar. Je krijdt niet eens de kans om je aan je kindje te hechten. Het wordt er allemaal zo medisch door. We zijn iedere dag op en neer gereden van Venray naar Nijmegen, meestal als onze dochter in bed lag zodat zij er zo min mogelijk van mee zou krijgen. Ze voelde heel goed dat er iets aan de hand was, maar echt uitleggen kan nog niet, daar is ze te jong voor. Misschien maar goed ook.....
We hebben nog geen plekje voor Tijn*. Zijn as is nu nog bij het crematorium in Helmond. Daar wonene wij nog geen vijf minuten vandaan. Ze hebben daar een mooie tuin waar de as uitgestrooid kan worden. Waarschijnlijk gaan we dat doen. Ik vind het een akelig idee dat hij bij ons thuis in een urn zou staan....We hebben van vrienden een soort ballon gekregen die je kan oplaten met een kaarje erin. Je moet daar dan je allerliefste wens in zetten. Die gaan we oplaten als we de as gaan uitstrooien....heel symbolisch.
Hij heeft hier in huis ook een mooi plekje. Van vrienden hebben we een mooie foto van Finne (onze dochter) en Tijn* op een linnen doek gedrukt gekregen. Die hangt aan de muur in de woonkamer. Erg mooi....
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk, maar in ons hart weten we dat Tijn* een heel zwaar leventje zou hebben gehad, waar waarschijnlijk niemand erg blij van zou worden. Dat is een schrale troost, het maakt ons niet minder verdrietig, maar het maakt het wel makkelijker om te verwerken.
Ik wens jou ook erg veel sterkte toe, hoop dat je (net zoals wij) samen met je partner sterker wordt door deze situatie.
Veel liefs Wepje
maandag 3 juli 2006 om 21:47
Parelhoen, Mariesophie, Linnepin, Wepje, af en toe lees ik mee, en ik blijf er heel stil van. Ik vind het heel knap hoe jullie met zo'n groot verdriet omgaan. Een *; en vanavond zal ik voor jullie allemaal een kaarsje branden.
Ik weet helemaal niet wat ik kan zeggen, maar wilde toch een reactie geven.
Ik weet helemaal niet wat ik kan zeggen, maar wilde toch een reactie geven.
dinsdag 4 juli 2006 om 09:10
hallo wepje,
wat een zware tijd hebben jullie gehad zeg. het is voor mij moeilijk voor te stellen wat het op en neer reizen, ziekenhuisbezoek en je kindje zo zien liggen/lijden inhoudt. Fijn om te horen dat ook jij ervaart dat je je af en toe weer 'normaal' voelt en goed voelt. En weer eens aan andere zaken denkt.
Bij hoeveel weken is jouw zoontje ter wereld gekomen? Wanneer wisten jullie dat hij een hartafwijking had? Ik begrijp net na de bevalling, maar was men snel achter de hartafwijking?
Wat fijn trouwens dat Tijn zo dicht bij jullie is, in de vorm van de foto en ook dat zijn as dichtbij in het crematorium is. Het zal een bijzonder moment zijn, hem uitstrooien. Wil je dat met jullie gezin doen of met familie? Hoe zijn de opa's en oma's eronder bij jullie? En je man? Dat schijnt ook nog verschillend te zijn, tussen de man en vrouw, dat merk ik bij ons ook wel (ik prater en mijn partner is stiller, hoewel ik wel altijd bij hem kan uithuilen en babbelen, daar laat hij mij vrij in, net als ik hem stil laat zijn). De gedachtes die mijn vriend heeft zijn ook anders dan die van mij.
Je hebt gelijk: er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan Philip denk en aan wat had kunnen zijn.
Vandaag heb ik een verdrietige dag, ik weet niet wat ik zou kunnen missen (ik heb Philip nooit levend gezien), maar als ik dan hier op de site diverse topics lees, waar ik ook aan mee had kunnen doen (over voeding (mijn borsten lekken nog af en toe witte meld, ondanks de medicijnen die ik kreeg om het zaakje in 1 keer plat te leggen), over eerste lachjes, kleding, buikjes, ontmoetingen met andere moeders). Tja, ik moet misschien niet op die topics gaan, maar ik had zo graag mee willen doen.
Ik wil zo graag een babytje om voor te zorgen, lief te hebben...ik had al zolang gewacht voor mijn gevoel. Gelukkig ga ik donderdag met een therapeut praten, dan kan ik mijn angsten eens bespreken.
Gisteren hoorde ik via een kennis van mijn moeder dat in hun omgeving ook 2 baby's in de 42.e week overleden waren geboren. Dat maakt me kwaad hoor: waarom is Philip niet gewoon 1 week eerder ter wereld gekomen/gehaald? De dochter van die kennis heeft nu (door alle verhalen om haar heen bang geworden) bedongen dat ze in de 41e week haar babytje mag krijgen, althans men gaat kijken of het dan verantwoord is. Ze heert hier erg op moeten aandringen, maar toch. Als ik dit hoor, dan vind ik het erg verdrietig dat niemand dit mij had kunnen laten weten. En natuurlijk weet ik dat het ook hel vaak goed gaat, dat het beter is voor babys langer in de buik te blijven (rijping longetjes e.d.), maar toch....
Ach, het is 'zo'n dag'. Hij gaat wel weer voorbij....gewoon een paar keer goed huilen. Ik word ook zo moe van het hete weer, ben nou eenmaal een voorjaars en najaarstype, geen hete zomertype...
liefs en sterkte Parelhoen
wat een zware tijd hebben jullie gehad zeg. het is voor mij moeilijk voor te stellen wat het op en neer reizen, ziekenhuisbezoek en je kindje zo zien liggen/lijden inhoudt. Fijn om te horen dat ook jij ervaart dat je je af en toe weer 'normaal' voelt en goed voelt. En weer eens aan andere zaken denkt.
Bij hoeveel weken is jouw zoontje ter wereld gekomen? Wanneer wisten jullie dat hij een hartafwijking had? Ik begrijp net na de bevalling, maar was men snel achter de hartafwijking?
Wat fijn trouwens dat Tijn zo dicht bij jullie is, in de vorm van de foto en ook dat zijn as dichtbij in het crematorium is. Het zal een bijzonder moment zijn, hem uitstrooien. Wil je dat met jullie gezin doen of met familie? Hoe zijn de opa's en oma's eronder bij jullie? En je man? Dat schijnt ook nog verschillend te zijn, tussen de man en vrouw, dat merk ik bij ons ook wel (ik prater en mijn partner is stiller, hoewel ik wel altijd bij hem kan uithuilen en babbelen, daar laat hij mij vrij in, net als ik hem stil laat zijn). De gedachtes die mijn vriend heeft zijn ook anders dan die van mij.
Je hebt gelijk: er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan Philip denk en aan wat had kunnen zijn.
Vandaag heb ik een verdrietige dag, ik weet niet wat ik zou kunnen missen (ik heb Philip nooit levend gezien), maar als ik dan hier op de site diverse topics lees, waar ik ook aan mee had kunnen doen (over voeding (mijn borsten lekken nog af en toe witte meld, ondanks de medicijnen die ik kreeg om het zaakje in 1 keer plat te leggen), over eerste lachjes, kleding, buikjes, ontmoetingen met andere moeders). Tja, ik moet misschien niet op die topics gaan, maar ik had zo graag mee willen doen.
Ik wil zo graag een babytje om voor te zorgen, lief te hebben...ik had al zolang gewacht voor mijn gevoel. Gelukkig ga ik donderdag met een therapeut praten, dan kan ik mijn angsten eens bespreken.
Gisteren hoorde ik via een kennis van mijn moeder dat in hun omgeving ook 2 baby's in de 42.e week overleden waren geboren. Dat maakt me kwaad hoor: waarom is Philip niet gewoon 1 week eerder ter wereld gekomen/gehaald? De dochter van die kennis heeft nu (door alle verhalen om haar heen bang geworden) bedongen dat ze in de 41e week haar babytje mag krijgen, althans men gaat kijken of het dan verantwoord is. Ze heert hier erg op moeten aandringen, maar toch. Als ik dit hoor, dan vind ik het erg verdrietig dat niemand dit mij had kunnen laten weten. En natuurlijk weet ik dat het ook hel vaak goed gaat, dat het beter is voor babys langer in de buik te blijven (rijping longetjes e.d.), maar toch....
Ach, het is 'zo'n dag'. Hij gaat wel weer voorbij....gewoon een paar keer goed huilen. Ik word ook zo moe van het hete weer, ben nou eenmaal een voorjaars en najaarstype, geen hete zomertype...
liefs en sterkte Parelhoen
donderdag 6 juli 2006 om 15:11
wat een avontuur gisteren, ik had al 3 dagen opnieuw gestarte bloedigen, niet erg veel, maar wel een naar, menstruatie-achtig gevoel. Raar hoor. Misschien alweer menstruatie? Kan haast niet dacht ik, ik heb mijn ovulatie nog niet gevoeld. is ook nog erg vroeg. de pijn werd einde middag, avond elke keer erger. gisteren vk gebeld. daarna ziekenhuis omdat ik niet gerust was. we mochten gelijk komen. na onderzoek bleek gewoon dat ik veel te veel al aan het doen was: moet meer rusten en rust nemen. via inwendige echo zag baarmoeder er goed uit, baarmoedermond al gesloten. Erg fijn om te horen dat ook knip e.d. er ook goed uitzien. toch nog even urinetest en jawel hoor: blaasontsteking: nog nooit gehad. ik katheretiseer zelf sinds 3 weken, en dan is de kans op ontsteking groter dan normaal.
maar goed, ga dus nu maar even slapen.
ben vanmorgen naar therapeut geweest. toch wel fijn. zij had er 5 jaar geleden mede voor gezorgd dat ik zo stabiel in het leven sta (althans, dat voelt zo) en na de door van Philip wankel je dan zo, ben je zo verdrietig en zijn dingen af en toe verwarrend. misschien met een paar sessies hulp bij rouwverwerking dat ik toch weer wat mee kan krijgen en nog meer met beide benen op de grond sta.
Parelhoen
maar goed, ga dus nu maar even slapen.
ben vanmorgen naar therapeut geweest. toch wel fijn. zij had er 5 jaar geleden mede voor gezorgd dat ik zo stabiel in het leven sta (althans, dat voelt zo) en na de door van Philip wankel je dan zo, ben je zo verdrietig en zijn dingen af en toe verwarrend. misschien met een paar sessies hulp bij rouwverwerking dat ik toch weer wat mee kan krijgen en nog meer met beide benen op de grond sta.
Parelhoen
vrijdag 7 juli 2006 om 21:55
hallo allemaal en dank voor jullie lieve woorden en reacties.
@ beebuzz: leuk dat je er weer bent B. Grappig, kunnen elkaar B-en!
Het gaat best goed op het moment, klinkt raar, maar het is bijna fijn dat er weer ritme in de dag komt. lichamelijk knap ik best op, op de blaasontsteking na dan. Maar dat komt ook goed. Ik hoop dat ik me over een paar weekjes weer lekkerder voel, kan ik weer wat meer gaan bewegen. Ik heb nu strikte orders van lief en arts: NIET TE VEEL DOEN. Maar daar ben ik niet zo goed in. toch een bezig bijtje.
en jij? Heeft je dochter al schoolvakantie, of is dat over 1 week? ik ben de verdeling van dit jaar kwijt, ik weet allen dat het zuiden al 1 week vakantie heeft. ging jij nou nog met vakantie? ja toch? weekje naar een NLs eiland toch? of ik ben in de war met iemand anders.
nou, groetjes, en liefs dat je er nog even was.
parelhoen
@ beebuzz: leuk dat je er weer bent B. Grappig, kunnen elkaar B-en!
Het gaat best goed op het moment, klinkt raar, maar het is bijna fijn dat er weer ritme in de dag komt. lichamelijk knap ik best op, op de blaasontsteking na dan. Maar dat komt ook goed. Ik hoop dat ik me over een paar weekjes weer lekkerder voel, kan ik weer wat meer gaan bewegen. Ik heb nu strikte orders van lief en arts: NIET TE VEEL DOEN. Maar daar ben ik niet zo goed in. toch een bezig bijtje.
en jij? Heeft je dochter al schoolvakantie, of is dat over 1 week? ik ben de verdeling van dit jaar kwijt, ik weet allen dat het zuiden al 1 week vakantie heeft. ging jij nou nog met vakantie? ja toch? weekje naar een NLs eiland toch? of ik ben in de war met iemand anders.
nou, groetjes, en liefs dat je er nog even was.
parelhoen
vrijdag 7 juli 2006 om 21:58
is er iemand die dit leest die mij kan helpen met het zoeken van het juiste topic?
Ik wil me graag aansluiten bij een groepje dat aan het proberen is voor een eerste of tweede kindje. ik wil alleen geen mensen afschrikken. misschien zijn er mensen die hetzelfde hebben meegemaakt?
ik weet dat ik pas kan beginnen aan een tweede als mijn cyclus weer op gang is, maar het is zo heerlijk er over te kunnen praten, vandaar.
Iemand?
Parelhoen
Ik wil me graag aansluiten bij een groepje dat aan het proberen is voor een eerste of tweede kindje. ik wil alleen geen mensen afschrikken. misschien zijn er mensen die hetzelfde hebben meegemaakt?
ik weet dat ik pas kan beginnen aan een tweede als mijn cyclus weer op gang is, maar het is zo heerlijk er over te kunnen praten, vandaar.
Iemand?
Parelhoen
vrijdag 7 juli 2006 om 22:11
Parelhoen,je kunt mij wel mailen.Ik klets ook met meiden die hetzelfde hebben meegemaakt.Sommige hebben een engeltje en zijn proberen om voor de tweede keer zwanger te worden,sommige zijn al zwanger en sommige als ik hebben na een engeltje een tweede kind gekregen.Het is een leuke club.je kunt je gerust aansluiten
vrijdag 7 juli 2006 om 22:23
Beste Parelhoen,
Hier ook even een berichtje van een ´meeleefster´en een ´meeleester`. Ik ben blij te horen dat het je weer wat beter gaat.
Over het juiste topic kan ik je helaas geen advies geven, maar ik denk dat je zeker geen mensen afschrikt als je schrijft over wat je hebt meegemaakt de afgelopen tijd. Ik denk juist dat je mensen tot steun kan zijn, ook al hebben ze niet hetzelfde meegemaakt als jij. Ik vind je schrijfstijl heel helder en duidelijk en vooral de vergelijking met Annie M.G. Schmidt vind ik heel mooi. Schrijf je alleen hier of heb je ook een eigen dagboekje waarin je één en ander opschrijft?
Ik wens je verder alle goeds voor de toekomst!
Louisa
Hier ook even een berichtje van een ´meeleefster´en een ´meeleester`. Ik ben blij te horen dat het je weer wat beter gaat.
Over het juiste topic kan ik je helaas geen advies geven, maar ik denk dat je zeker geen mensen afschrikt als je schrijft over wat je hebt meegemaakt de afgelopen tijd. Ik denk juist dat je mensen tot steun kan zijn, ook al hebben ze niet hetzelfde meegemaakt als jij. Ik vind je schrijfstijl heel helder en duidelijk en vooral de vergelijking met Annie M.G. Schmidt vind ik heel mooi. Schrijf je alleen hier of heb je ook een eigen dagboekje waarin je één en ander opschrijft?
Ik wens je verder alle goeds voor de toekomst!
Louisa
zaterdag 8 juli 2006 om 20:15
hoi christel, louisa en snico,
dank voor jullie tips, ik heb inderdaad op de topics gekeken van meiden die 1 of meerdere miskramen hebben gekregen. doe ik nog een keer.
christel: bedoel je dat er een topic is of moet ik angel4 je mailadres vragen of zorg jij dat ik je mailadres krijg? ik ben nog niet errug handig met bijvoorbeeld msnnen, dat zou ik dan even moeten installeren en leren bijvoorbeeld (ik voel me nu echt zo'n oma die nog nooit een computer heeft aangezet.....). ik hoor het graag van je. en meteen een vraag: heb jij ook iets dergelijks meegemaakt?
louisa: ik heb tijdens mijn zwangerschap 2 keer een stuk geschreven over mijn zwangerschap en aan mijn ongeboren kind. toen ik dat teruglas nadat Philip was overleden besloot ik meteen het 'verhaal' af te maken. Ik heb inmiddels uitgebreid geschreven over het verloop van het einde van mijn zwangerschap en het verloop van de gebeurtenissen in het ziekenhuis, de constatering van zijn dood en een paar dagen later de inleiding van zijn geboorte, de dagen daar naar toe en de begrafenis. dat heeft enorm geholpen. verder hebben mijn vriend en ik gisteren een fotoalbum gekocht. ik ga een plakboek maken van mijn zwangerschap, de foto's van mijn zwangere lijf en zo, de echo's, de kaarten die ik kreeg tijdens mijn zwangerschap. Verder maak ik een plakboek van alle kaarten en brieven die wij na het overlijden van Philip hebben gekregen. Het is ongelooflijk, maar die stapel is zo enorm groot, kan ik een plakboek/fotoboek mee vullen....
liefs Parelhoen
dank voor jullie tips, ik heb inderdaad op de topics gekeken van meiden die 1 of meerdere miskramen hebben gekregen. doe ik nog een keer.
christel: bedoel je dat er een topic is of moet ik angel4 je mailadres vragen of zorg jij dat ik je mailadres krijg? ik ben nog niet errug handig met bijvoorbeeld msnnen, dat zou ik dan even moeten installeren en leren bijvoorbeeld (ik voel me nu echt zo'n oma die nog nooit een computer heeft aangezet.....). ik hoor het graag van je. en meteen een vraag: heb jij ook iets dergelijks meegemaakt?
louisa: ik heb tijdens mijn zwangerschap 2 keer een stuk geschreven over mijn zwangerschap en aan mijn ongeboren kind. toen ik dat teruglas nadat Philip was overleden besloot ik meteen het 'verhaal' af te maken. Ik heb inmiddels uitgebreid geschreven over het verloop van het einde van mijn zwangerschap en het verloop van de gebeurtenissen in het ziekenhuis, de constatering van zijn dood en een paar dagen later de inleiding van zijn geboorte, de dagen daar naar toe en de begrafenis. dat heeft enorm geholpen. verder hebben mijn vriend en ik gisteren een fotoalbum gekocht. ik ga een plakboek maken van mijn zwangerschap, de foto's van mijn zwangere lijf en zo, de echo's, de kaarten die ik kreeg tijdens mijn zwangerschap. Verder maak ik een plakboek van alle kaarten en brieven die wij na het overlijden van Philip hebben gekregen. Het is ongelooflijk, maar die stapel is zo enorm groot, kan ik een plakboek/fotoboek mee vullen....
liefs Parelhoen
zaterdag 8 juli 2006 om 21:23
zaterdag 8 juli 2006 om 21:57
Parelhoen,
Ik wilde je even laten weten dat ik je topic volg en je stukjes echt met veel bewondering lees. Wat ben jij sterk zeg! Wat kun jij je gevoelens goed beschrijven en wat snap jij goed wat je voelt. En je klinkt zo verdrietig en toch zo realistisch. Ik "kende" je nog van het strippen topic en omdat je samen met een digidinnetje van mij (DDDJ) overtijd liep in mei. Ik vind het zo kl*te voor je. Uit jouw berichtjes straalt zoveel liefde voor Philip! Ook al zijn hier niet altijd veel reacties misschien, ik weet zeker dat nog heel veel mensen zoals ik dit topic lezen en niet altijd wat tegen jou zeggen, maar wel meeleven.
Liefs Frans
Ik wilde je even laten weten dat ik je topic volg en je stukjes echt met veel bewondering lees. Wat ben jij sterk zeg! Wat kun jij je gevoelens goed beschrijven en wat snap jij goed wat je voelt. En je klinkt zo verdrietig en toch zo realistisch. Ik "kende" je nog van het strippen topic en omdat je samen met een digidinnetje van mij (DDDJ) overtijd liep in mei. Ik vind het zo kl*te voor je. Uit jouw berichtjes straalt zoveel liefde voor Philip! Ook al zijn hier niet altijd veel reacties misschien, ik weet zeker dat nog heel veel mensen zoals ik dit topic lezen en niet altijd wat tegen jou zeggen, maar wel meeleven.
Liefs Frans
zaterdag 8 juli 2006 om 23:10
Parelhoen, wat oneerlijk he ons leven gaat gewoon maar door, ik kan me voorstellen dat het jou pijn doet dat de meimoeders elkaar live gaan ontmoeten en daar erg uit kijken. Ik zou zeggen wees welkom maar ik kan niet voor de anderen spreken en misschien heb je daar zelf helemaal geen zin in. Wat moeilijk dat je nog allerlei dingen hebt zoals melk die en knip maar geen kindje levend er voor terug... Ik lees ook nog mee ik hoop dat je snel weer zwanger mag worden*;
zondag 9 juli 2006 om 01:09
je kunt de angel wel om mijn mail vragen.Dan kunnen we gewoon mailen,hoeft dus niet perse te msn-en.Ik heb vorig jaar mijn eerste zoon verloren,17 mei 2006 is mijn tweede zoon geboren.Maar op het forum zijn er dus ook meiden die het net als jou net hebben meegemaakt en die ook nog niet zwanger zijn.Dus in precies dezelfde situatie als jij nu inzit
zondag 9 juli 2006 om 11:16
lieve allemaal,
@ meimoeders: lief dat jullie me uitnodigen, maar ik zat sowieso nog maar 3 weken voor de uitgerekende datum op het forum, dus ik 'kende' jullie ook nog maar net. Ik heb inderdaad veel lieve reacties van jullie gehad. ik zal helaas niet bij de ontmoeting zijn, maar hoop volgend jaar bij een volgende club moeders er wel bij te zijn!
@christel, ik zal de angel je adres vragen, het mijne ook te geven. dank.
parelhoen
NB: ik heb me ook ff aangemeld op topic 'miskraam en weer zwanger willen worden', nog dank voor de tip die ik van iemand kreeg.
@ meimoeders: lief dat jullie me uitnodigen, maar ik zat sowieso nog maar 3 weken voor de uitgerekende datum op het forum, dus ik 'kende' jullie ook nog maar net. Ik heb inderdaad veel lieve reacties van jullie gehad. ik zal helaas niet bij de ontmoeting zijn, maar hoop volgend jaar bij een volgende club moeders er wel bij te zijn!
@christel, ik zal de angel je adres vragen, het mijne ook te geven. dank.
parelhoen
NB: ik heb me ook ff aangemeld op topic 'miskraam en weer zwanger willen worden', nog dank voor de tip die ik van iemand kreeg.
zondag 9 juli 2006 om 12:17
Lieve Parelhoen,
Ik vind jou (en andere die ditzelfde hebben doorgemaakt/doormaken) zo sterk! Je verhalen zijn zo mooi geschreven, ik krijg er elke keer een brok van in m'n keel. Ik ben blij voor je dat je zoveel steun vind hier op het forum en van andere lotgenoten. Ik hoop dat je volgend jaar een gezond kindje van jullie zelf in de armen mogen sluiten. Ik weet verder niet zo goed wat ik moet zeggen, maar wil jullie veel kracht en sterkte wensen in deze moeilijke tijd. *;
Ik vind jou (en andere die ditzelfde hebben doorgemaakt/doormaken) zo sterk! Je verhalen zijn zo mooi geschreven, ik krijg er elke keer een brok van in m'n keel. Ik ben blij voor je dat je zoveel steun vind hier op het forum en van andere lotgenoten. Ik hoop dat je volgend jaar een gezond kindje van jullie zelf in de armen mogen sluiten. Ik weet verder niet zo goed wat ik moet zeggen, maar wil jullie veel kracht en sterkte wensen in deze moeilijke tijd. *;
woensdag 12 juli 2006 om 13:30
ik ben verdrietig, ik ben vandaag niet flink, ik huil me suf, ik ken dit niet en wil het ook liever niet, maar het gebeurt.
het begon vannacht, gisteravond. we lagen al op bed, ik hoorde dat lief al in slaap was gevallen en had gedachten waar ik verdrietig van werd en moest huilen. lief werd wakker terwijl ik stil huilde, vroeg wat er was en is thee met me gaan drinken. ik kon lekker bij hem uithuilen. en even praten over mijn gedachten. en over zijn gedachten.
vanmorgen werd ik wakker en moest meteen weer huilen.
vandaag is het een maand geleden dat Philip is begraven. ik heb net zonnebloemen gekocht en die ga ik op zijn grafje zetten. namens iedereen die er vandaag niet bij is. ik heb mijn moeder en liefs moeder al gesproken, ook die zijn erg verdrietig.
ik zou vandaag naar mijn moeder, maar heb afgebeld. ik ben nog kraamvrouw en doe al veel te veel. vandaag even dagje voor en met mezelf. gewoon maar eens toegeven aan alle shit.
gewoon eens goed doorhuilen.
parelhoen
het begon vannacht, gisteravond. we lagen al op bed, ik hoorde dat lief al in slaap was gevallen en had gedachten waar ik verdrietig van werd en moest huilen. lief werd wakker terwijl ik stil huilde, vroeg wat er was en is thee met me gaan drinken. ik kon lekker bij hem uithuilen. en even praten over mijn gedachten. en over zijn gedachten.
vanmorgen werd ik wakker en moest meteen weer huilen.
vandaag is het een maand geleden dat Philip is begraven. ik heb net zonnebloemen gekocht en die ga ik op zijn grafje zetten. namens iedereen die er vandaag niet bij is. ik heb mijn moeder en liefs moeder al gesproken, ook die zijn erg verdrietig.
ik zou vandaag naar mijn moeder, maar heb afgebeld. ik ben nog kraamvrouw en doe al veel te veel. vandaag even dagje voor en met mezelf. gewoon maar eens toegeven aan alle shit.
gewoon eens goed doorhuilen.
parelhoen
