Kinderen
alle pijlers
baby overleden.....
zaterdag 10 juni 2006 om 18:13
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van onze eerste zoon Philip. Helaas wisten mijn vriend en ik al sinds vrijdag dat onze lieverd niet meer in leven was. Ik was zaterdag 3 juni 42 weken en op vrijdag al in het ziekenhuis voor de 42 weken afspraak. Op de ctg (hartfilmpje) en de opvolgende echo, die plaatsvonden tussen 12.30 en 14.00 uur was onze Philip nog in leven. We hebben zijn hartje nog een uur lang gehoord (je ligt naast de ctg...) en op de echo zien kloppen. Wel werd ik door verminderd vruchtwater in het ziekenhuis opgenomen. Om 20.00 uur die avond volgde een routine ctg: geen hartje meer, direct een echo, geen hartje meer. We gaan kapot van verdriet, ik heb de bevalling via de natuurlijke weg, met alle mogelijke pijnbestrijding zelf gedaan, zondags begonnen en dinsdagmiddag is Philip geboren. Sinds gisteren zijn we thuis.
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
woensdag 12 juli 2006 om 13:57
woensdag 12 juli 2006 om 13:59
Lieve Parelhoen,
Wat vind ik het toch erg voor je, dat je de rest van je leven steeds weer met die datum geconfronteerd zult worden.
Dat je voor altijd je eerste zoontje moet missen.
Wat vreselijk oneerlijk.
Ik klaag altijd maar dat het moederschap me zo zwaar valt, maar nu besef ik toch weer dat ik zoo blij moet zijn met mijn 2 kindjes.
Ik wens je toe dat je snel toebent aan je tweede kindje, wat zul jij veel liefde kunnen geven aan je kindjes, veel meer dan ik ooit kan dromen.
Ik vind je zo knap :R
Wat vind ik het toch erg voor je, dat je de rest van je leven steeds weer met die datum geconfronteerd zult worden.
Dat je voor altijd je eerste zoontje moet missen.
Wat vreselijk oneerlijk.
Ik klaag altijd maar dat het moederschap me zo zwaar valt, maar nu besef ik toch weer dat ik zoo blij moet zijn met mijn 2 kindjes.
Ik wens je toe dat je snel toebent aan je tweede kindje, wat zul jij veel liefde kunnen geven aan je kindjes, veel meer dan ik ooit kan dromen.
Ik vind je zo knap :R
woensdag 12 juli 2006 om 14:24
Lieve Parelhoen,
Ik heb al een tijdje gelezen op je forum en wilde nu reageren. Je hebt me verbaasd en veel bewondering opgeroepen over hoe sterk je bent. Je verlies is zo onvoorstelbaar. Ik heb je berichten vaak met tranen zitten lezen. En toch blijf je zo lief en behulpzaam voor moeders in dezelfde situatie.
Uit je berichten klinkt dat je vriend en jij ontzettend veel respect hebben voor elkaar en elkaars gevoelens en dat vind ik zo mooi om te lezen. Ik wens je heel veel sterkte meid en je vriend ook. Heel dikke knuffel en kus.
Bloempje
Ik heb al een tijdje gelezen op je forum en wilde nu reageren. Je hebt me verbaasd en veel bewondering opgeroepen over hoe sterk je bent. Je verlies is zo onvoorstelbaar. Ik heb je berichten vaak met tranen zitten lezen. En toch blijf je zo lief en behulpzaam voor moeders in dezelfde situatie.
Uit je berichten klinkt dat je vriend en jij ontzettend veel respect hebben voor elkaar en elkaars gevoelens en dat vind ik zo mooi om te lezen. Ik wens je heel veel sterkte meid en je vriend ook. Heel dikke knuffel en kus.
Bloempje
woensdag 12 juli 2006 om 19:35
wat een fijne plek om te kunnen schrijven wat ik voel en wat zijn jullie allemaal lief dat je met me meeleeft. dat ontroert me, zit ik ook weer met tranen. dat ik gewoon niet alleen ben. vanmiddag ben ik voor het eerst alleen naar het grafje geweest. lief moest werken. ik heb zonnebloemen gekocht en in een vaasje gezet. ik moest huilen, maar dat kon eigenlijk niet, voelde niet zo ok, er liepen ongeveer 8 tuinmannen om me heen, de heg te snoeien, hun werk te doen. ook wel weer grappig, dat je daarom maar op een nuchtere manier probeert, door de herrie van zo'n heggezaag heen je gedachten te focussen op Philip en alle liefs van alle familieleden over te brengen. Ik had dat mijn moeder en schoonmoeder beloofd. En toen ging het eigenlijk wel weer. het buurjongetje van Philip, die er nog korter ligt zeg maar, daar hebben ze een knalrode brievenbus bij geplaatst. Erop staat: post voor (naam). Echt gaaf. Ik had al meteen de neiging om een brief te posten. Zo van: lieve (naam), jij hebt net wat langer geleefd, je bent ouder, zou jij op mijn Philip willen passen. Dan zal Philip natuurlijk ook op jou passen, dan zijn jouw mama en papa en wij wat geruster dat het goed met jullie gaat. Met zulke gedachten liep ik van het kerkhof af en dan wilde ik er ook inzetten: ga maar bij tante Annie langs (MG Schmidt, ligt ook op het kerkhof), die leest jullie wel voor of zingt een liedje. Daar word ik dan weer blijer van. Meteen daarna lief gebeld, die was blij dat ik was geweest.
Liefs Parelhoen
Liefs Parelhoen
woensdag 12 juli 2006 om 20:01
"ik ben verdrietig, ik ben vandaag niet flink"
Ik lees al een poosje mee, maar nu moet ik echt even flink meehuilen.....
Hoezo je bent niet flink! Dat hoeft toch ook niet??? Oooooh meis.... Huil! Huil hard, wees niet zo flink!!!!
En je verhaal over dat andere kindje.... en Annie die voorleest... Tranen met tuiten hier.
:R
Ik lees al een poosje mee, maar nu moet ik echt even flink meehuilen.....
Hoezo je bent niet flink! Dat hoeft toch ook niet??? Oooooh meis.... Huil! Huil hard, wees niet zo flink!!!!
En je verhaal over dat andere kindje.... en Annie die voorleest... Tranen met tuiten hier.
:R
woensdag 12 juli 2006 om 20:06
woensdag 12 juli 2006 om 20:06
hier 't zelfde....wat ben jij sterk zeg en wat kun je je gevoelens prachtig verwoorden. Ik las je strip-vraag destijds en keek af en toe of je al bevallen was en of het strippen dus had geholpen en toen kwam je schokkende verhaal...heb sindsdien regelmatig meegelezen, maar wil nu toch even zeggen tegen je hoe geweldig ik je vind ook al ken ik je niet!
Huil als je voelt dat je moet huilen, dat heb je zo nodig!
heel veel sterkte!!!
woensdag 12 juli 2006 om 20:21
Lieve Parelhoen,
Al een paar keer ben ik aan een berichtje voor je begonnen, maar weet steeds niet wat ik moet zeggen, word zo stil van je verhalen. Ik ben blij voor je dat je hier een plek hebt gevonden om van je af te schrijven en waar je een luistered oor vindt. Ik vind het heel knap hoe je jezelf samen met je man hier door heen probeert te slaan, maar probeer niet te streng voor jezelf te zijn. Huil maar, wees verdrietig en wordt boos. Langzaam zul je het een echt plekje kunnen geven in je hart. Wil dat niet te snel, wees niet te flink! Heel veel sterkte*;
Manon
Al een paar keer ben ik aan een berichtje voor je begonnen, maar weet steeds niet wat ik moet zeggen, word zo stil van je verhalen. Ik ben blij voor je dat je hier een plek hebt gevonden om van je af te schrijven en waar je een luistered oor vindt. Ik vind het heel knap hoe je jezelf samen met je man hier door heen probeert te slaan, maar probeer niet te streng voor jezelf te zijn. Huil maar, wees verdrietig en wordt boos. Langzaam zul je het een echt plekje kunnen geven in je hart. Wil dat niet te snel, wees niet te flink! Heel veel sterkte*;
Manon
woensdag 12 juli 2006 om 20:25
donderdag 13 juli 2006 om 10:31
Lieve Parelhoen, hoop dat je je vandaag een beetje beter voelt. Wat een lief idee zeg, die brievenbus. En tof dat Annie over je kindje kan waken. Toch een van 's lands lieve oma's!
Ik hoop dat je wat met je verhaal doet wat je opgeschreven hebt. Misschien nu nog niet, maar misschien ooit in de toekomst. Ik denk dat heel veel mensen veel steun en kracht putten door de manier waarop je met dit verlies omgaat. Je bent een echte inspiratie en ook al heb ik je nooit ontmoet, je klinkt als een top vrouw, moeder en partner!!
Ik hoop dat je wat met je verhaal doet wat je opgeschreven hebt. Misschien nu nog niet, maar misschien ooit in de toekomst. Ik denk dat heel veel mensen veel steun en kracht putten door de manier waarop je met dit verlies omgaat. Je bent een echte inspiratie en ook al heb ik je nooit ontmoet, je klinkt als een top vrouw, moeder en partner!!
donderdag 13 juli 2006 om 11:12
Jij bent een superlieve mamma!
Die gedachtes van jou over die brievenbus zijn zo mooi! En Annie leest nu vast heel veel verhaaltjes aan Philp voor die wij niet kennen omdat ze ze niet opgeschreven had.
Ik vind jou enorm flink trouwens. Ik ken verder helemaal niet veel mensen die alles zo mooi kunnen verwoorden en zo sterk zijn als jij. Jij geeft ondanks je eigen grote verdriet zoveel steun aan andere mensen hier. Echt zo knap vind ik dat! Bovendien hoef jij helemaal niet flink te zijn hoor! Huil als je moet huilen (sje die tuinmannen, tja)!
*;
Die gedachtes van jou over die brievenbus zijn zo mooi! En Annie leest nu vast heel veel verhaaltjes aan Philp voor die wij niet kennen omdat ze ze niet opgeschreven had.
Ik vind jou enorm flink trouwens. Ik ken verder helemaal niet veel mensen die alles zo mooi kunnen verwoorden en zo sterk zijn als jij. Jij geeft ondanks je eigen grote verdriet zoveel steun aan andere mensen hier. Echt zo knap vind ik dat! Bovendien hoef jij helemaal niet flink te zijn hoor! Huil als je moet huilen (sje die tuinmannen, tja)!
*;
donderdag 13 juli 2006 om 19:22
vandaag was best weer een goede dag: bij de uroloog geweest. Mijn blaasprobleem is over. Joegahee. Weer een stap verder naar volledig herstel zeg maar. Niet meer katheretiseren, joepie!
DAarna naar oude werk gegaan om collega's te zien. Was minder emotioneel dan ik had verwacht. Het was gewoon prettig om iedereen te zien en weer eens op kantoor te zijn. Toch ben ik blij dat ik voorlopig niet hoef te werken. Ben ik echt veel te moe voor. Er waren overigens wel collega's die het even te zwaar kregen nadat ik het volledige verhaal had gedaan. Vooral de moeders die zelf net een kleine hadden gehad. Tja, die weten wat het is om zo'n prulletje vast te houden.
Morgen naar de gyn voor nacontrole. Ben benieuwd of er al wat uitslagen zijn.
nu even tv kijken. even nixen. en, o ja, voorbereiden op de kapper. dat moet ook weer gebeuren.
DAarna naar oude werk gegaan om collega's te zien. Was minder emotioneel dan ik had verwacht. Het was gewoon prettig om iedereen te zien en weer eens op kantoor te zijn. Toch ben ik blij dat ik voorlopig niet hoef te werken. Ben ik echt veel te moe voor. Er waren overigens wel collega's die het even te zwaar kregen nadat ik het volledige verhaal had gedaan. Vooral de moeders die zelf net een kleine hadden gehad. Tja, die weten wat het is om zo'n prulletje vast te houden.
Morgen naar de gyn voor nacontrole. Ben benieuwd of er al wat uitslagen zijn.
nu even tv kijken. even nixen. en, o ja, voorbereiden op de kapper. dat moet ook weer gebeuren.
donderdag 13 juli 2006 om 21:28
Hoi Parelhoen,
Toen ik jou verhaal las kwam de pijn en het verdriet en uiteraard de tranen weer naar boven.
Ik ben in september 2 jaar geleden bevallen van een tweeling, meisje en jongen. Mijn dochter kwam als eerste kerngezond ter wereld en daarna werd mijn zoon stil geboren. Slechts enkele minuten voordat hij ter wereld kwam hebben wij ook nog zijn hartje gehoord. Hij heeft tijdens het laatste stukje een hersenbloeding gekregen.
Ik voel wat jij nu voelt, en zelfs na mijn eigen ervaring kan ik je nog niet voorspellen hoe het de komende tijd zal gaan. Ook ik en mijn vriend hadden het geluk zo'n goede band te hebben en die is ook sterker geworden en gelukkig had ik nog mijn dochter waar ik voor moest vechten.
En zelfs nu na 2 jaar doet het nog steeds pijn. Het word echt wel minder maar het duurt lang voordat je het kan accepteren, misschien zelfs nooit.
Ik vind het zo erg voor jullie. Ik weet wat je nu doormaakt en wat je nog gaat doormaken. Ik wil jullie heel veel sterkte wensen en als je vragen aan mij hebt zal ik die met alle liefde zo goed mogelijk proberen te beantwoorden
liefs
engelsdropje
Toen ik jou verhaal las kwam de pijn en het verdriet en uiteraard de tranen weer naar boven.
Ik ben in september 2 jaar geleden bevallen van een tweeling, meisje en jongen. Mijn dochter kwam als eerste kerngezond ter wereld en daarna werd mijn zoon stil geboren. Slechts enkele minuten voordat hij ter wereld kwam hebben wij ook nog zijn hartje gehoord. Hij heeft tijdens het laatste stukje een hersenbloeding gekregen.
Ik voel wat jij nu voelt, en zelfs na mijn eigen ervaring kan ik je nog niet voorspellen hoe het de komende tijd zal gaan. Ook ik en mijn vriend hadden het geluk zo'n goede band te hebben en die is ook sterker geworden en gelukkig had ik nog mijn dochter waar ik voor moest vechten.
En zelfs nu na 2 jaar doet het nog steeds pijn. Het word echt wel minder maar het duurt lang voordat je het kan accepteren, misschien zelfs nooit.
Ik vind het zo erg voor jullie. Ik weet wat je nu doormaakt en wat je nog gaat doormaken. Ik wil jullie heel veel sterkte wensen en als je vragen aan mij hebt zal ik die met alle liefde zo goed mogelijk proberen te beantwoorden
liefs
engelsdropje
vrijdag 14 juli 2006 om 09:34
oh en om nog even je vraag te beantwoorden, ik durf nu na 2 jaar pas weer een nieuwe zwangerschap aan te gaan. Ik ben net gestopt met de pil. Maar nog blijft het wel een beetje spoken in mijn hoofd. En mocht ik zwanger raken dan zal ik ook zeker tegen het einde erg nerveus worden. Maar ik weet dat dit niet gauw nog een keer bij iemand kan voorkomen dus dat zal mijn gedachten wel sussen.
Veel sterkte!
Veel sterkte!
