Kinderen
alle pijlers
Bijna 38 en twijfel enorm over wel/niet tweede kindje.
dinsdag 8 april 2008 om 09:44
Hallo Ladies,
Het topic zegt het eigenlijk al. Ik ben 37 en heb een lief dochtertje van bijna 3 jaar. Ik loop sinds een paar maanden echt dagelijks te twijfelen over of ik wel of niet een tweede kindje wil. Ik vind het zo vreselijk moeilijk.
Ik was bij mn dochter onverwachts zwanger geworden. Het kwam niet echt handig uit, maar we zijn nu superblij met haar. Omdat mijn 38ste verjaardag nadert vind ik dat er nu ook wel druk achter staat door mijn leeftijd. Er zijn er genoeg van 40 die nog zwanger zijn, en dat vind ik prima, maar niet voor mij. Hier ligt een beetje de grens voor mij.
Daarbij zijn mijn vriend en ik allebei blij dat de gebroken nachten nu wel zo'n beetje over zijn. Ik vind baby's heel leuk hoor, maar nu ze groter worden vind ik het veeeel leuker!
Maar dan spookt het weer door mn hoofd; 1 kind is geen kind, je hebt niet echt een gezin met 1 kindje, wat zielig voor dr als ze alleen blijft, zo heeft ze niemand als jullie er niet meer zijn... etcetc Je moest een weten wat ik allemaal heb gehoord...
Ik vind het zelf niet zielig hoor, als ze alleen blijft. Ik wil namelijk geen 'speelkammeraadje' maken voor mn dochter, ik moet zelf ( excuses, wij moeten) een kindje willen.
Maar dat gehink steeds tussen, Jaaaa leuk we trekken de box weer uit de schuur, en Neeee heerlijk straks je handen vrij... Ik kom er niet uit.
Ik weet niet of we compleet zijn. Ik vond de zwangerschap eigenlijk niet echt heel erg leuk, de bevalling was een ramp en de tijd erna kwam ik maar niet aan mn rust toe. Mijn vriend is heel lief, maar niet een voorbeeld vader die uit zichzelf luiers verschoond helaas... dus ik zal het zelf moeten doen...
Wie zit er in hetzelfde schuitje?
Of nog liever, wie heeft uiteindelijk de knoop doorgehakt en houd het bij 1 kindje, of de andere kant, wie heeft er nu twee? En hoe bevalt dat? Spijt of helemaal heppie?
Het topic zegt het eigenlijk al. Ik ben 37 en heb een lief dochtertje van bijna 3 jaar. Ik loop sinds een paar maanden echt dagelijks te twijfelen over of ik wel of niet een tweede kindje wil. Ik vind het zo vreselijk moeilijk.
Ik was bij mn dochter onverwachts zwanger geworden. Het kwam niet echt handig uit, maar we zijn nu superblij met haar. Omdat mijn 38ste verjaardag nadert vind ik dat er nu ook wel druk achter staat door mijn leeftijd. Er zijn er genoeg van 40 die nog zwanger zijn, en dat vind ik prima, maar niet voor mij. Hier ligt een beetje de grens voor mij.
Daarbij zijn mijn vriend en ik allebei blij dat de gebroken nachten nu wel zo'n beetje over zijn. Ik vind baby's heel leuk hoor, maar nu ze groter worden vind ik het veeeel leuker!
Maar dan spookt het weer door mn hoofd; 1 kind is geen kind, je hebt niet echt een gezin met 1 kindje, wat zielig voor dr als ze alleen blijft, zo heeft ze niemand als jullie er niet meer zijn... etcetc Je moest een weten wat ik allemaal heb gehoord...
Ik vind het zelf niet zielig hoor, als ze alleen blijft. Ik wil namelijk geen 'speelkammeraadje' maken voor mn dochter, ik moet zelf ( excuses, wij moeten) een kindje willen.
Maar dat gehink steeds tussen, Jaaaa leuk we trekken de box weer uit de schuur, en Neeee heerlijk straks je handen vrij... Ik kom er niet uit.
Ik weet niet of we compleet zijn. Ik vond de zwangerschap eigenlijk niet echt heel erg leuk, de bevalling was een ramp en de tijd erna kwam ik maar niet aan mn rust toe. Mijn vriend is heel lief, maar niet een voorbeeld vader die uit zichzelf luiers verschoond helaas... dus ik zal het zelf moeten doen...
Wie zit er in hetzelfde schuitje?
Of nog liever, wie heeft uiteindelijk de knoop doorgehakt en houd het bij 1 kindje, of de andere kant, wie heeft er nu twee? En hoe bevalt dat? Spijt of helemaal heppie?
dinsdag 8 april 2008 om 14:23
hoi Lente,
Ik zit nu in een iets ander schuitje, alleen is het bij ons niet voor de tweede maar voor de vierde...
Toen wij onze oudste zoon kregen, had ik na de bevalling meteen zoiets van: dit wil ik nog een keer. 22 Maanden later kwam nummer 2. Tot dan toe had ik niet zo erbij stilgestaan of het druk zou worden, etc. Ik vond de overgang van 1 naar 2 wel zwaar, maar dat was meer omdat nr 1 nog helemaal niet zelfstandig was. Voordeel was wel dat ze beiden erg goed en lang hun middagdutje hadden (voor mij ook een lang rustmoment op de dag...). :-))))
Toen begon het bij mijn man te kriebelen voor een derde. Heel lang heb ik lopen twijfelen (bijna een jaar). De jongens sliepen vanaf 8 weken door. Je kon al vanalles met ze doen. Je was niet meer zo gebonden aan huis. De oudste ging inmiddels al naar groep 1, dus ook daar weer een stukje meer vrijheid. Wat heeft de doorslag gegeven? Ik kan het niet niet direct zeggen, maar het was meer een opeenstapeling van momenten en gevoelens, en toen ik opeens een babytje van een paar uur oud in mijn armen had liggen (mijn petekindje was net geboren), was de klik er. Gelukkig raakte ik snel zwanger en intussen is onze kleine vent al 9 maanden. Eigenlijk had ik na de bevalling van hem ook meteen weer het gevoel: hopelijk komt er nog 1. Nu begint echter ook mijn leeftijd mee te tellen. Over 5 maanden word ik 37. Wanneer kan ik het lichamelijk aan om weer ervoor te gaan en tot welke leeftijd/datum wil ik blijven proberen?
Als ik zie hoe, vooral de 2 oudsten, met elkaar spelen en hoe blij de jongste is als zijn broertjes komen en met hem spelen, dan ben ik vooral blij en trots.
Zelf ben ik dus wel enig kind en ik heb het dus wel als een gemis gevonden dat ik geen broers en/of zussen had. Heeft met een aantal factoren te maken, waar ik je nu niet mee wil vermoeien, maar een punt is wel: je staat overal alleen voor, net zoals missmara net schreef. Mijn ouders zijn gescheiden en mijn vader ernstig ziek en alleenstaand.Dus op wie komt het allemaal neer? Juist op mij. En er schreef ook iemand dat je niet weet of ze wel door 1 deur kunnen, maar dat zijn natuurlijk punten waar je wel vanuit gaat en probeert te stimuleren in je kinderen. Hoe het allemaal later gaat, kun je een beetje proberen te sturen, maar natuurlijk kiezen je kinderen later zelf hun eigen weg, met of zonder familie.
Succes met je beslissing!
Ik zit nu in een iets ander schuitje, alleen is het bij ons niet voor de tweede maar voor de vierde...
Toen wij onze oudste zoon kregen, had ik na de bevalling meteen zoiets van: dit wil ik nog een keer. 22 Maanden later kwam nummer 2. Tot dan toe had ik niet zo erbij stilgestaan of het druk zou worden, etc. Ik vond de overgang van 1 naar 2 wel zwaar, maar dat was meer omdat nr 1 nog helemaal niet zelfstandig was. Voordeel was wel dat ze beiden erg goed en lang hun middagdutje hadden (voor mij ook een lang rustmoment op de dag...). :-))))
Toen begon het bij mijn man te kriebelen voor een derde. Heel lang heb ik lopen twijfelen (bijna een jaar). De jongens sliepen vanaf 8 weken door. Je kon al vanalles met ze doen. Je was niet meer zo gebonden aan huis. De oudste ging inmiddels al naar groep 1, dus ook daar weer een stukje meer vrijheid. Wat heeft de doorslag gegeven? Ik kan het niet niet direct zeggen, maar het was meer een opeenstapeling van momenten en gevoelens, en toen ik opeens een babytje van een paar uur oud in mijn armen had liggen (mijn petekindje was net geboren), was de klik er. Gelukkig raakte ik snel zwanger en intussen is onze kleine vent al 9 maanden. Eigenlijk had ik na de bevalling van hem ook meteen weer het gevoel: hopelijk komt er nog 1. Nu begint echter ook mijn leeftijd mee te tellen. Over 5 maanden word ik 37. Wanneer kan ik het lichamelijk aan om weer ervoor te gaan en tot welke leeftijd/datum wil ik blijven proberen?
Als ik zie hoe, vooral de 2 oudsten, met elkaar spelen en hoe blij de jongste is als zijn broertjes komen en met hem spelen, dan ben ik vooral blij en trots.
Zelf ben ik dus wel enig kind en ik heb het dus wel als een gemis gevonden dat ik geen broers en/of zussen had. Heeft met een aantal factoren te maken, waar ik je nu niet mee wil vermoeien, maar een punt is wel: je staat overal alleen voor, net zoals missmara net schreef. Mijn ouders zijn gescheiden en mijn vader ernstig ziek en alleenstaand.Dus op wie komt het allemaal neer? Juist op mij. En er schreef ook iemand dat je niet weet of ze wel door 1 deur kunnen, maar dat zijn natuurlijk punten waar je wel vanuit gaat en probeert te stimuleren in je kinderen. Hoe het allemaal later gaat, kun je een beetje proberen te sturen, maar natuurlijk kiezen je kinderen later zelf hun eigen weg, met of zonder familie.
Succes met je beslissing!
dinsdag 8 april 2008 om 14:33
Ja, hier nog een! Ik ben 35 en heb een dochter van bijna 3. Ik twijfel me bijna dagelijks suf of ik een tweede wil. De ene dag denk ik: "ja" om vervolgens de volgende dag te denken: nee. Dus ik begrijp je helemaal hoor. Het heeft bij mij ook te maken inderdaad met wat anderen zeggen. En het is zo makkelijk om dan te zeggen: niks van aantrekken. Het gaat erom dat je dan begint te twijfelen of het echt niet 'zielig' is voor je kind om enig kind te blijven. Want daarom twijfel ik dus ook. En soms wil ik het ook echt wel weer, zo'n kleintje.
Maar ik heb het met mijn zwangerschap niet makkelijk gehad, de bevalling was vreselijk met veel bloedverlies en daardoor heeft het heel lang geduurd voordat ik me weer een beetje goed voelde. En bovendien voel ik me nog steeds vaak heel moe. Komt nog bij dat ik 2 miskramen heb gehad en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap waarbij een eileider is verwijderd voordat ik zwanger was van mijn dochter.
Ik ben dan ook nog eens bang dat ik een tweede niet aan kan.
Maar ik heb zoiets van: zolang dat sterke verlangen er niet is zoals voor mijn eerste, onderneem ik maar niks, zeg maar.
Bovendien is bijna IEDEREEN om me heen zwanger van de tweede. Het heeft waarschijnlijk ook te maken met het eeuwige schuldgevoel dat moeders hebben ten opzichte van hun kinderen. Je wilt het beste voor ze en bent geneigd je eigen wil en gevoel daarvoor uit te schakelen, waardoor je niet goed weet wat je nou echt zelf wil. Tenminste, dat denk ik dat dit het geval bij mij is.
Ik moet wel zeggen dat ik het fijn vind om te lezen dat er meer mensen zijn met hetzelfde probleem. Kan je er toch even lekker over praten.
Mijn man wil trouwens niet heel graag meer een tweede. Hij is superblij met dochter en vindt ons als gezin al helemaal compleet. Hij is enig kind uit een eenouder gezin en heeft nooit iets gemist. Wel mist ie nu af en toe een broer of zus die het gezeur van mijn schoonmoeder ook een keer aan kan horen, haha!
Maar ik heb het met mijn zwangerschap niet makkelijk gehad, de bevalling was vreselijk met veel bloedverlies en daardoor heeft het heel lang geduurd voordat ik me weer een beetje goed voelde. En bovendien voel ik me nog steeds vaak heel moe. Komt nog bij dat ik 2 miskramen heb gehad en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap waarbij een eileider is verwijderd voordat ik zwanger was van mijn dochter.
Ik ben dan ook nog eens bang dat ik een tweede niet aan kan.
Maar ik heb zoiets van: zolang dat sterke verlangen er niet is zoals voor mijn eerste, onderneem ik maar niks, zeg maar.
Bovendien is bijna IEDEREEN om me heen zwanger van de tweede. Het heeft waarschijnlijk ook te maken met het eeuwige schuldgevoel dat moeders hebben ten opzichte van hun kinderen. Je wilt het beste voor ze en bent geneigd je eigen wil en gevoel daarvoor uit te schakelen, waardoor je niet goed weet wat je nou echt zelf wil. Tenminste, dat denk ik dat dit het geval bij mij is.
Ik moet wel zeggen dat ik het fijn vind om te lezen dat er meer mensen zijn met hetzelfde probleem. Kan je er toch even lekker over praten.
Mijn man wil trouwens niet heel graag meer een tweede. Hij is superblij met dochter en vindt ons als gezin al helemaal compleet. Hij is enig kind uit een eenouder gezin en heeft nooit iets gemist. Wel mist ie nu af en toe een broer of zus die het gezeur van mijn schoonmoeder ook een keer aan kan horen, haha!
dinsdag 8 april 2008 om 14:40
Heel herkenbaar. Ik zag er ook best tegenop, al wordt dat minder naarmate de zwangerschap volgt. Zal wel een hormonenkwestie zijn
. Maar dan denk ik: zo'n kindje is maar heel kort klein, en nog heel lang groot met al het plezier wat het me dan geeft!Lente, wil jouw man het wel? Stel dat jij nu bedenkt dat je graag nog een kindje wilt, houd er dan rekening mee dat dat verlangen heel sterk kan worden ineens. Tenminste, zo was dat bij mij. Echter, mijn vriend had dat verlangen niet en de periode dat ik wel heel graag wilde en hij dus niet, is lastig geweest en vooral ook pijnlijk voor mij.
dinsdag 8 april 2008 om 18:04
Dag dames,
Wat een reacties vandaag! Lente. Ik hoop dat je er iets aan hebt? Ik blijf maar dingen herkennen en herkennen...
Zouden de mannen er ook zo mee bezig zijn? Ik vermoed van niet..... Die van mij heeft nog een borrel en is later thuis...
Morrie. Jij schreef dat eindelijk je twijfel voorbij was en je er voor wilde gaan en dat je man toen niet wilde. In die situatie zit ik nu en dat is erg naar. Vorige maand ook erg ruzie over gehad want hij wilde niet meer vrijen rond mijn vruchtbare periode omdat ik dus niet meer aan de pil ben. En nog steeds hoeft het niet voor hem terwijl bij mij nu dus de twijfel bijna weg is. Althans dat ik het niet erg zou vinden om zwanger te worden. Twijfel over hoe het de 2e keer zou gaan, hoe zwaar het zou zijn etc. dat blijft...
Is echt erg balen hoor. Ik schrijf ook op een de topic 'je wilt een 2e maar je vriend niet o.i.d. '''....
Maar ben ons loopt alles nu redelijk makkelijk en gesmeerd en mijn man helpt veel mee. Hij verschoont net zo goed de luiers, gaat met mijn zoontje spelen er 's nachst uit en zaterdagochtend met hem eerder naar beneden zodat ik nog even uit kan slapen. Het lijkt soms wel of hij het juist beter aan kan dan ik. Maar hij werkt wel meer hoor. Ik werk drie dagen.
Groetjes Niekiet
Wat een reacties vandaag! Lente. Ik hoop dat je er iets aan hebt? Ik blijf maar dingen herkennen en herkennen...
Zouden de mannen er ook zo mee bezig zijn? Ik vermoed van niet..... Die van mij heeft nog een borrel en is later thuis...
Morrie. Jij schreef dat eindelijk je twijfel voorbij was en je er voor wilde gaan en dat je man toen niet wilde. In die situatie zit ik nu en dat is erg naar. Vorige maand ook erg ruzie over gehad want hij wilde niet meer vrijen rond mijn vruchtbare periode omdat ik dus niet meer aan de pil ben. En nog steeds hoeft het niet voor hem terwijl bij mij nu dus de twijfel bijna weg is. Althans dat ik het niet erg zou vinden om zwanger te worden. Twijfel over hoe het de 2e keer zou gaan, hoe zwaar het zou zijn etc. dat blijft...
Is echt erg balen hoor. Ik schrijf ook op een de topic 'je wilt een 2e maar je vriend niet o.i.d. '''....
Maar ben ons loopt alles nu redelijk makkelijk en gesmeerd en mijn man helpt veel mee. Hij verschoont net zo goed de luiers, gaat met mijn zoontje spelen er 's nachst uit en zaterdagochtend met hem eerder naar beneden zodat ik nog even uit kan slapen. Het lijkt soms wel of hij het juist beter aan kan dan ik. Maar hij werkt wel meer hoor. Ik werk drie dagen.
Groetjes Niekiet
Pluk de dag!
dinsdag 8 april 2008 om 19:45
Hai Lente,
Ook ik herken je twijfels. Ben bijna 34, mijn zoon is 4, ik heb altijd gedacht dat ik 2 kinderen wilde, maar tegelijkertijd ben ik veel te blij met het feit dat ik weer een beetje mezelf terugheb. Mijn werk zit in de lift en loopt lekker, na een paar zware klotejaren begin ik alles weer een beetje op orde te krijgen, mijn zoon is niet zo afhankelijk meer van me, en ik ben ook nog eens alleenstaand dus waar haal ik een man om me te bevruchten vandaan? En nog een keer alleen doen, dan hou ik echt geen eigen leven meer over, denk ik.
Bovendien: ik ben zo dol op dit kind, we zijn zo'n twee-eenheid, wat nou als een tweede kindje iets mankeert, niet leuk is, tegenvalt, weet ik het? En daar weer bovenop: ik heb een deadline. Ik wil geen hele oude moeder zijn, ik vind mezelf nu soms al oud. En 1 kind is ook lekker te combineren met alles, die sleep je overal mee naartoe, met twee kinderen ben je idd echt "een gezin" waar alles om de kinderen draait, stel ik me zo voor.
Aan de andere kant: mijn eigen broer en ik schelen ook 5 jaar en dat heb ik altijd een mooi leeftijdsverschil gevonden. Babies zijn hartstikke lief. Ik zou nog wel een keer zwanger willen zijn, zeker omdat het de eerste keer niet leuk was. Stiekem hoop ik op een meisje. Nog een keer borstvoeding geven, zucht... Een zusje (of broertje) voor mijn kleine prins. Want wat nu als ik doodga, en niemand hem meer zal kennen zoals hij als kind was? En niemand mij met hem deelt, niemand die samen met hem kan lachen om die gekke mamma met haar rare neuroses en irritante gewoontes en "weet je nog, dat ze dan zei..." Niemand die met hem kan janken om het kind dat hij was. En tot overmaat van ramp lees ik dan net in jouw eigen postings "een gevaarlijk bezit". En ja hoor, dus heb ik er nu nog een twijfelargument bij. Ik kan me best voorstellen - ik weet het eigenlijk wel zeker - dat het leven geen zin meer voor mij zou hebben. Maar heb je nog een kind, dan móet je door.
En natuurlijk het idee dat mijn kleine prins dan grote broer is. En ik een oudste en een jongste heb. Twee kinderen die giechelend dingen doen waarvan ze weten dat het niet mag. Twee kinderen die elkaar de hersens in slaan. "Maaahaam, hij doet het weer!"
Ja, dat kan ik me ook wel allemaal voorstellen. Kortom, ik weet het niet. En dat is idd vermoeiend.
Ook ik herken je twijfels. Ben bijna 34, mijn zoon is 4, ik heb altijd gedacht dat ik 2 kinderen wilde, maar tegelijkertijd ben ik veel te blij met het feit dat ik weer een beetje mezelf terugheb. Mijn werk zit in de lift en loopt lekker, na een paar zware klotejaren begin ik alles weer een beetje op orde te krijgen, mijn zoon is niet zo afhankelijk meer van me, en ik ben ook nog eens alleenstaand dus waar haal ik een man om me te bevruchten vandaan? En nog een keer alleen doen, dan hou ik echt geen eigen leven meer over, denk ik.
Bovendien: ik ben zo dol op dit kind, we zijn zo'n twee-eenheid, wat nou als een tweede kindje iets mankeert, niet leuk is, tegenvalt, weet ik het? En daar weer bovenop: ik heb een deadline. Ik wil geen hele oude moeder zijn, ik vind mezelf nu soms al oud. En 1 kind is ook lekker te combineren met alles, die sleep je overal mee naartoe, met twee kinderen ben je idd echt "een gezin" waar alles om de kinderen draait, stel ik me zo voor.
Aan de andere kant: mijn eigen broer en ik schelen ook 5 jaar en dat heb ik altijd een mooi leeftijdsverschil gevonden. Babies zijn hartstikke lief. Ik zou nog wel een keer zwanger willen zijn, zeker omdat het de eerste keer niet leuk was. Stiekem hoop ik op een meisje. Nog een keer borstvoeding geven, zucht... Een zusje (of broertje) voor mijn kleine prins. Want wat nu als ik doodga, en niemand hem meer zal kennen zoals hij als kind was? En niemand mij met hem deelt, niemand die samen met hem kan lachen om die gekke mamma met haar rare neuroses en irritante gewoontes en "weet je nog, dat ze dan zei..." Niemand die met hem kan janken om het kind dat hij was. En tot overmaat van ramp lees ik dan net in jouw eigen postings "een gevaarlijk bezit". En ja hoor, dus heb ik er nu nog een twijfelargument bij. Ik kan me best voorstellen - ik weet het eigenlijk wel zeker - dat het leven geen zin meer voor mij zou hebben. Maar heb je nog een kind, dan móet je door.
En natuurlijk het idee dat mijn kleine prins dan grote broer is. En ik een oudste en een jongste heb. Twee kinderen die giechelend dingen doen waarvan ze weten dat het niet mag. Twee kinderen die elkaar de hersens in slaan. "Maaahaam, hij doet het weer!"
Ja, dat kan ik me ook wel allemaal voorstellen. Kortom, ik weet het niet. En dat is idd vermoeiend.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 8 april 2008 om 19:59
ik herken het probleem. Ben 39 heb een zoon van bijna 1,5. We hebben ook getwijfeld of we nog een tweede kindje erbij wilden. Ook ik werk als zelfstandige maar sinds mijn zoon er is nog maar 2 dagen per week.
Wil ik mijn 'bedrijf' weer een beetje tot leven brengen dan moet ik toch binnenkort meer gaan werken. Nog een paar maanden en dan gaat mijn zoon voor meer dagen naar de opvang, dan zou ik dus meer kunnen gaan werken. Maar ja een tweede is toch heel leuk. Maar als dat zou gebeuren dan zou ik er ook weer voor kiezen om 2 dagen te blijven werken totdat de 2e zo'n 2 jaar is. pfff lastig allemaal. We hebben nu besloten dat we gaan proberen een 2e kindje te krijgen, omdat wij dat leuk vinden ook voor onze zoon. Als het niet lukt dan niet, als het wel lukt hartstikke goed en blijf ik nog een tijd part-time werken..
Wil ik mijn 'bedrijf' weer een beetje tot leven brengen dan moet ik toch binnenkort meer gaan werken. Nog een paar maanden en dan gaat mijn zoon voor meer dagen naar de opvang, dan zou ik dus meer kunnen gaan werken. Maar ja een tweede is toch heel leuk. Maar als dat zou gebeuren dan zou ik er ook weer voor kiezen om 2 dagen te blijven werken totdat de 2e zo'n 2 jaar is. pfff lastig allemaal. We hebben nu besloten dat we gaan proberen een 2e kindje te krijgen, omdat wij dat leuk vinden ook voor onze zoon. Als het niet lukt dan niet, als het wel lukt hartstikke goed en blijf ik nog een tijd part-time werken..
dinsdag 8 april 2008 om 20:02
Ik vind het moeilijk te begrijpen waarom mensen vrijwillig voor 1 kind kiezen. In mijn ervaring zijn twee kinderen zoveel leuker. Voor jezelf (de interactie tussen je kinderen is heel mooi om mee te maken), maar ook voor de kinderen. Kinderen horen niet op te groeien tussen alleen maar volwassenen. En vriendjes kunnen broertjes en zusjes hierin niet vervangen. En wat is er eigenlijk mis met voor een tweede kiezen met het oog op de eerste? Er zijn zoveel dingen die je doet of laat voor je kind, of waarbij zijn of haar belangen zwaar meewegen.
Ik begrijp wel heel goed dat mensen tegen de zwangerschap en babytijd opzien. Ik ben nu zwanger van de derde en tel de dagen af, ik vind het helemaal niks en voel me hondsberoerd het grootste deel van de tijd. Heb ook nog geen zin in de bevalling. En na een jaar niet slapen zag ik bij de tweede ook niet naar de babytijd uit, maar dat bleek een makkie want de tweede deed niets anders dan slapen.
De zwangerschap en babytijd duren maar zo kort, maar hoe zie je het daarna voor je? Als een kind naar de lagere school gaat is het al best zelfstandig, zou je er dan niet liever toch twee hebben?
Ik begrijp wel heel goed dat mensen tegen de zwangerschap en babytijd opzien. Ik ben nu zwanger van de derde en tel de dagen af, ik vind het helemaal niks en voel me hondsberoerd het grootste deel van de tijd. Heb ook nog geen zin in de bevalling. En na een jaar niet slapen zag ik bij de tweede ook niet naar de babytijd uit, maar dat bleek een makkie want de tweede deed niets anders dan slapen.
De zwangerschap en babytijd duren maar zo kort, maar hoe zie je het daarna voor je? Als een kind naar de lagere school gaat is het al best zelfstandig, zou je er dan niet liever toch twee hebben?
dinsdag 8 april 2008 om 20:05
Ik kan me bij deze gedachtengang wel iets voorstellen en in feite heb ik het wel zo ervaren. Oudste ging lekker overal mee naar toe en onze ritmes sloten goed op elkaar aan. Toen kwam jongste er bij. Nog een ritme om rekening mee te houden. Zeker omdat deze ook nog erg veel huildde en alleen in een bed wil/kan slapen en niet in de kinderwagen, maxicosi oid.
Zeker als het twee ritmes zijn waarin het slapen elkaar afwisseld word je leven daardoor echt bepaald. Gelukkig wordt dat na verloop van tijd weer anders. Oudste gaat sinds een maand naar school en ik kan vanalles met jongste ondernemen.
En dan nog een kindje....... ?
dinsdag 8 april 2008 om 20:21
Ik herken het wel. Al heb ik nog álle tijd, want ben 24. Maar ik heb altijd vrij zeker geweten dat ik 2 of 3 kinderen wilde. 11 maanden na de geboorte van mijn dochter (die was ook ongepland) was ik weer zwanger en doordat zoon te vroeg kwam zit er 18 maanden tussen hen.
Ik vind dit ideaal, het is (vind ik) niet veel drukker dan met 1 kind. Als ik er langer tussen zou hebben gehad zou ik het meer ervaren als een grote stap terug en zou ik veel meer getwijfeld hebben. Maar hoewel ik weer wat minder vrijheid heb vind ik het absoluut meevallen, 2 kinderen.
Maar ik zie en zag mezelf nou eenmaal meer met 2 of 3 kinderen dan met 1, in de toekomst. Dan heb ik het niet over baby's, want ik héb niet zoveel met baby's. Ik vind de eerste maanden met een baby eigenlijk gewoon saai, zwaar en lastig. Ik zou heel graag nog een 3e kind willen, ooit. Maar dan graag kant en klaar afgeleverd zo rond een maand of 10/11 Nee, als ik ooit nog zwanger word is dat omdat ik nog een kínd wil, niet omdat ik nog een baby wil. (en ik moet er niet aan denken om 3 kinderen onder de 4 te hebben, dus voorlopig komt er niet nog 1) Ik zou het prettig vinden voor mijn kinderen om een wat grotere familie te hebben later.
Dus misschien kun je je dat afvragen, laat die babytijd/zwangerschap eens achterwege bij je overwegingen. Zie je jezelf in de toekomst dan met 1 of met meerdere kinderen? Die babytijd en zwangerschap is overkomelijk, hoewel misschien niet leuk of zelfs zwaar.
En heeft het voor jou echt geen toegevoegde waarde, dan laat je het lekker bij 1.
Ik vind dit ideaal, het is (vind ik) niet veel drukker dan met 1 kind. Als ik er langer tussen zou hebben gehad zou ik het meer ervaren als een grote stap terug en zou ik veel meer getwijfeld hebben. Maar hoewel ik weer wat minder vrijheid heb vind ik het absoluut meevallen, 2 kinderen.
Maar ik zie en zag mezelf nou eenmaal meer met 2 of 3 kinderen dan met 1, in de toekomst. Dan heb ik het niet over baby's, want ik héb niet zoveel met baby's. Ik vind de eerste maanden met een baby eigenlijk gewoon saai, zwaar en lastig. Ik zou heel graag nog een 3e kind willen, ooit. Maar dan graag kant en klaar afgeleverd zo rond een maand of 10/11
Nee, als ik ooit nog zwanger word is dat omdat ik nog een kínd wil, niet omdat ik nog een baby wil. (en ik moet er niet aan denken om 3 kinderen onder de 4 te hebben, dus voorlopig komt er niet nog 1) Ik zou het prettig vinden voor mijn kinderen om een wat grotere familie te hebben later. Dus misschien kun je je dat afvragen, laat die babytijd/zwangerschap eens achterwege bij je overwegingen. Zie je jezelf in de toekomst dan met 1 of met meerdere kinderen? Die babytijd en zwangerschap is overkomelijk, hoewel misschien niet leuk of zelfs zwaar.
En heeft het voor jou echt geen toegevoegde waarde, dan laat je het lekker bij 1.
dinsdag 8 april 2008 om 20:38
En er was dus nog een pagina hahaha. Wat suf zeg, die zie ik nu pas. Ben pas sinds vandaag lid dus moet nog even inkomen.
Maar wat een herkenning in al jullie verhalen!
Een paar opmerkingen blijven echt hangen bij me. In ieder geval die van dat die babytijd vrij snel over is en dat je dan je hele leven nog kunt genieten van je kinderen. Is heel erg waar. Ik focus me nu steeds op die slapeloze nachten ( en de daarbij horende wallen haha) maar ze worden al zo snel groot en zelfstandig. En mijn fotografie kan ik natuurlijk later weer oppakken, dat is waar.
En het punt over een tweede nemen omdat 1 zo'n gevaarlijk/ kostbaar bezit is... tja nu ik het zo lees, mocht de een wat overkomen dan ga je door voor de ander. Kan ik me toch ook helemaal in vinden...
Ik vind het echt heeeeel erg prettig om te lezen dat er meer dus rondlopen met dit dilemma, en dat er dus ook niet zomaar een antwoord op is. Het is zoals ik het voel, een soort tweestrijd tussen emotioneel en rationeel. Emotioneel wil ik absoluut, lekker babykleertjes winkelen, keuvelen met andere zwangeren, wegdromen bij het getrappel etc. Maar dan hebben we nog rationeel, en dat zegt dus hele andere dingen tegen me. Die gaat van; zou je het nou wel doen? Je hebt nou net alles prima voor elkaar, je kunt doen en laten wat je wilt.
Oja, of mijn vriend wel een tweede wil.. Nou die heeft dus ook precies hetzelfde als ik. Eerlijk gezegd zou ik het wel heel fijn vinden als hij nou eens heel duidelijk zou zeggen wat hij wilde, maar ik denk niet dat hij zich er mee bezig houd. Ik gooi vaak genoeg het balletje op, maar het maakt het eigenlijk niet uit zegt hij. En dat vind ik ook weer zo... tja.. laks ofzo. Zo ongeinteresseerd. Maar ja, ik heb het zelf ook, dus wie neem ik wat kwalijk. Misschien had ik liever dat hij het echt heeeel graag wou, of juist heeeel graag niet. Wat een zeikerd vind ik mezelf als ik dit allemaal zo oplepel hahaha.
Waar ik nu ook aan zit te denken was een verhaaltje wat ik een paar maanden na de bevalling had geschreven. Mijn relatie met mijn vriend is echt razendsnel gegaan. We kenden elkaar net 3 maanden en gingen samenwonen. Precies 1 jaar samen en onverwacht zwanger. Moesten dus gelijk weer verhuizen omdat we geen babykamer hadden ( ze kon niet op het balkon :-) En de bevalling was nogal een slachting waarvan ik heel lang heb moeten bijkomen, wat me niet zo best afging. waar was die roze wolk? Iedereen zei dat kinderen krijgen het beste was wat ze was overkomen... Ik had het gevoel er te zijn ingeluisd...
Ik zal het zo even hieronder posten, kun je het skippen als je het niet wilt lezen.
Ruma, ik kan me voorstellen dat je trots bent op je kinderen. Ik denk dat die trots wel groeit naarmate je er meer op de wereld zet. Ik denk dat de twijfel die wij hebben ook zit bij mensen die twijfelen tussen wel of niet een kind, en wel of niet een derde, vierde of vijfde. Het is een periode die al dan niet afgesloten moet worden en op een of andere manier hebben wij moeders het daar moeilijk mee.
Nikiet, ik heb echt heel veel aan alle verhalen. Ben er erg blij mee!
Fashionvictim, sorry dat je er nu weer een punt bij hebt. En moet erg grinniken om die verhalen van broer-zus ( MAAHAAM hij doet ut weer!!) Die herinneringen heb ik ook van vroeger en zou ik mijn dochter ook mee willen geven als ik eerlijk ben.
Ik ben begonnen toen ze 3 maanden was met een soort dagboekje te maken van alle dingen die ik met haar meemaak. Ik knip en plak er een heleboel foto's bij. Ik wil haar dat graag geven als ze eenmaal uit huis gaat. ( heeft ze wat te lezen) Ook omdat ik bang ben dat ik dingen vergeet...
En Oef, zelfde schuitje. Succes met zwanger worden. Misschien doe ik wel binnenkort mee :-)
Nogmaals ontzettend bedankt voor alle berichten. Ik zal nu nog even dat verhaal posten van mij na de bevalling.
Ik had vandaag een vrije dag, dus ik heb heerlijk genoten van een dagje surfen op internet. Ik zal de aankomende tijd dus niet zo veel als vandaag hier komen, maar ik hou het wel in de gaten.
Zo, nu een wijntje :-)
Maar wat een herkenning in al jullie verhalen!
Een paar opmerkingen blijven echt hangen bij me. In ieder geval die van dat die babytijd vrij snel over is en dat je dan je hele leven nog kunt genieten van je kinderen. Is heel erg waar. Ik focus me nu steeds op die slapeloze nachten ( en de daarbij horende wallen haha) maar ze worden al zo snel groot en zelfstandig. En mijn fotografie kan ik natuurlijk later weer oppakken, dat is waar.
En het punt over een tweede nemen omdat 1 zo'n gevaarlijk/ kostbaar bezit is... tja nu ik het zo lees, mocht de een wat overkomen dan ga je door voor de ander. Kan ik me toch ook helemaal in vinden...
Ik vind het echt heeeeel erg prettig om te lezen dat er meer dus rondlopen met dit dilemma, en dat er dus ook niet zomaar een antwoord op is. Het is zoals ik het voel, een soort tweestrijd tussen emotioneel en rationeel. Emotioneel wil ik absoluut, lekker babykleertjes winkelen, keuvelen met andere zwangeren, wegdromen bij het getrappel etc. Maar dan hebben we nog rationeel, en dat zegt dus hele andere dingen tegen me. Die gaat van; zou je het nou wel doen? Je hebt nou net alles prima voor elkaar, je kunt doen en laten wat je wilt.
Oja, of mijn vriend wel een tweede wil.. Nou die heeft dus ook precies hetzelfde als ik. Eerlijk gezegd zou ik het wel heel fijn vinden als hij nou eens heel duidelijk zou zeggen wat hij wilde, maar ik denk niet dat hij zich er mee bezig houd. Ik gooi vaak genoeg het balletje op, maar het maakt het eigenlijk niet uit zegt hij. En dat vind ik ook weer zo... tja.. laks ofzo. Zo ongeinteresseerd. Maar ja, ik heb het zelf ook, dus wie neem ik wat kwalijk. Misschien had ik liever dat hij het echt heeeel graag wou, of juist heeeel graag niet. Wat een zeikerd vind ik mezelf als ik dit allemaal zo oplepel hahaha.
Waar ik nu ook aan zit te denken was een verhaaltje wat ik een paar maanden na de bevalling had geschreven. Mijn relatie met mijn vriend is echt razendsnel gegaan. We kenden elkaar net 3 maanden en gingen samenwonen. Precies 1 jaar samen en onverwacht zwanger. Moesten dus gelijk weer verhuizen omdat we geen babykamer hadden ( ze kon niet op het balkon :-) En de bevalling was nogal een slachting waarvan ik heel lang heb moeten bijkomen, wat me niet zo best afging. waar was die roze wolk? Iedereen zei dat kinderen krijgen het beste was wat ze was overkomen... Ik had het gevoel er te zijn ingeluisd...
Ik zal het zo even hieronder posten, kun je het skippen als je het niet wilt lezen.
Ruma, ik kan me voorstellen dat je trots bent op je kinderen. Ik denk dat die trots wel groeit naarmate je er meer op de wereld zet. Ik denk dat de twijfel die wij hebben ook zit bij mensen die twijfelen tussen wel of niet een kind, en wel of niet een derde, vierde of vijfde. Het is een periode die al dan niet afgesloten moet worden en op een of andere manier hebben wij moeders het daar moeilijk mee.
Nikiet, ik heb echt heel veel aan alle verhalen. Ben er erg blij mee!
Fashionvictim, sorry dat je er nu weer een punt bij hebt. En moet erg grinniken om die verhalen van broer-zus ( MAAHAAM hij doet ut weer!!) Die herinneringen heb ik ook van vroeger en zou ik mijn dochter ook mee willen geven als ik eerlijk ben.
Ik ben begonnen toen ze 3 maanden was met een soort dagboekje te maken van alle dingen die ik met haar meemaak. Ik knip en plak er een heleboel foto's bij. Ik wil haar dat graag geven als ze eenmaal uit huis gaat. ( heeft ze wat te lezen) Ook omdat ik bang ben dat ik dingen vergeet...
En Oef, zelfde schuitje. Succes met zwanger worden. Misschien doe ik wel binnenkort mee :-)
Nogmaals ontzettend bedankt voor alle berichten. Ik zal nu nog even dat verhaal posten van mij na de bevalling.
Ik had vandaag een vrije dag, dus ik heb heerlijk genoten van een dagje surfen op internet. Ik zal de aankomende tijd dus niet zo veel als vandaag hier komen, maar ik hou het wel in de gaten.
Zo, nu een wijntje :-)
dinsdag 8 april 2008 om 20:47
Toch vind ik het raar, als je van zoveel kanten hoort dat "Een kind "geen kind" zou zijn" of dat je dan geen gezin zou vormen. Wij hebben nu twee kinderen maar het heeft er erg lang naar uitgezien dat zoon (net 10) alleen zou blijven. In zijn klas (witte school in een van de vier grote steden), zijn geloof ik (nog) zes of zeven andere enig kinderen (het was een tijdje 1 op 4 kinderen die enig kind waren). Het percentage een-kind-gezinnen neemt gewoon toe dus daar hoef je je niet zo druk om te maken.
Maar misschien kun je eens proberen om vanuit je toekomstbeeld naar je huidige situatie te kijken? Hoe zou je leven er over dertig jaar uit kunnen zien? Zou het dan kunnen zijn dat je verteerd wordt door spijt door het bij een kind te laten? Of weet je nu al dat je daar vrede mee zou hebben en dat je niets zou missen?
Maar misschien kun je eens proberen om vanuit je toekomstbeeld naar je huidige situatie te kijken? Hoe zou je leven er over dertig jaar uit kunnen zien? Zou het dan kunnen zijn dat je verteerd wordt door spijt door het bij een kind te laten? Of weet je nu al dat je daar vrede mee zou hebben en dat je niets zou missen?
dinsdag 8 april 2008 om 20:52
@Mirjam, ik vind het ook onzin hoor, maar toch blijven die uitspraken dan hangen in mn hoofd. Als het bij ons bij 1 blijft is dat ook prima.
Ik word alleen zo moe van dat ik me het dus elke dag weer meerdere malen afvraag... wel of niet. En ik vind het fijn om al jullie verhalen te lezen. Dat is het eigenlijk, meer niet. Ik hoef niet perse een oplossing, ik zocht gewoon een beetje naar gelijkgestemden zeg maar.
Ik word alleen zo moe van dat ik me het dus elke dag weer meerdere malen afvraag... wel of niet. En ik vind het fijn om al jullie verhalen te lezen. Dat is het eigenlijk, meer niet. Ik hoef niet perse een oplossing, ik zocht gewoon een beetje naar gelijkgestemden zeg maar.
dinsdag 8 april 2008 om 20:57
Overigens zag ik zelf enorm op tegen de slapeloze nachten die we bij een tweede weer zouden krijgen. Zoon spookte nooit en ik was dus verwend. Het zou vast veel minder gaan bij een tweede. En inderdaad 
Dochter heeft het eerste jaar vrijwel nooit doorgeslapen. Toch sprong ik met liefde en plezier mijn bed uit om haar te troosten, ook al was dat twee keer per nacht (wat het heel lang is geweest, soms zelfs drie keer). Het maakte me allemaal niet uit maar dat had ik van te voren ook niet kunnen bedenken: ik dacht dat mijn nachtrust heilig was voor me. (nu moet ik er wel bij zeggen dat het jaren heeft geduurd voordat dochter zich aankondigde..en een mens wordt kennelijk heel tolerant voor de nachtelijke kuren van zo'n lang gewenst kadootje )
Dochter heeft het eerste jaar vrijwel nooit doorgeslapen. Toch sprong ik met liefde en plezier mijn bed uit om haar te troosten, ook al was dat twee keer per nacht (wat het heel lang is geweest, soms zelfs drie keer). Het maakte me allemaal niet uit maar dat had ik van te voren ook niet kunnen bedenken: ik dacht dat mijn nachtrust heilig was voor me. (nu moet ik er wel bij zeggen dat het jaren heeft geduurd voordat dochter zich aankondigde..en een mens wordt kennelijk heel tolerant voor de nachtelijke kuren van zo'n lang gewenst kadootje )
dinsdag 8 april 2008 om 21:00
Lente, ik ben 37 en zwanger van ons tweede kindje. Doorslag voor ons was dat mijn man zijn moeder ook "ouder" was en hij enig kind was (twee van haar kinderen waren aan kinderziektes overleden lang voordat hij kwam). Ze leeft nu niet meer maar toen ze nog leefde leunde ze heel erg op mijn man, bijna onredelijk veel. En toen ze overleed was er ineens niks meer, niemand met wie hij de zorg kon delen toen ze ziek was, maar ook niemand met wie hij herinneringen kon delen, etc. Dat willen wij dus niet voor onze zoon. Natuurlijk weet je niet wat het leven je biedt, maar voor ons voelt het zo goed!
dinsdag 8 april 2008 om 23:29
Hoi Lente, ik lees geloof ik eerder tussen de regels door dat je juist meer neigt naar de kant van we gaan voor een tweede...
Ik denk eerder dat je later 'spijt' zal krijgen dat je hebt besloten om niet voor een tweede te gaan dan andersom.
Een 'gevaarlijk' bezit... Deze uitspraak kende ik niet maar vind ik inderdaad een hele goeie om over na te denken.
Ikzelf heb 2 meiden met een leeftijdsverschil van ruim 3,5 jaar. Ik moest eerst ook wel heel erg wennen weer, maar ach als je het goed beschouwt is die tijd ook zo weer voorbij!
Het leeftijdsverschil vind ik trouwens ideaal want toen de jongste werd geboren duurde het 4 maanden en toen ging de oudste naar de basisschool. Dus had ik alle tijd voor de jongste en kon ik zelfs even bijslapen na weer een gebroken nacht.
Als ik nu zie hoe de oudste haar bekommert om de jongste en hoeveel lol ze kunnen hebben samen ben ik zo blij dat de oudste niet 'alleen' is gebleven!
Wij hebben voor een tweede kindje gekozen omdat we dat graag wilden, maar stiekem speelde bij mij wel mee dat als ons iets overkwam dat mijn kind dan nog iemand had om samen herinneringen mee op te halen of als we later in een tehuis zitten ofzo dat ze dan niet alle zorg alleen hoeft te doen maar dat ze dingen kan delen.
Tuurlijk is het niet gezegd dat het later nog zo goed klikt of dat ze überhaupt nog naar ons omkijken maar daar ga je natuurlijk wel van uit.
Ik deel je twijfel dus niet, maar heb wel een aantal dingen opgeschreven die misschien meehelpen om je beslissing makkelijker te maken.
Oja, wat ik wel met je deel is dat ik de opvoeding ook practisch alleen doe. Mijn partner heeft een goedlopend bedrijf waar hij veel, heel veel tijd insteekt. Ik help hem zoveel ik kan en heb er verder ook geen betaalde baan bij dus automatisch doe ik dan meer in de huishouding en ook zit het niet in mijn partner om uit zichzelf even een luier te verschonen of een kind te badderen...
Succes!
Ik denk eerder dat je later 'spijt' zal krijgen dat je hebt besloten om niet voor een tweede te gaan dan andersom.
Een 'gevaarlijk' bezit... Deze uitspraak kende ik niet maar vind ik inderdaad een hele goeie om over na te denken.
Ikzelf heb 2 meiden met een leeftijdsverschil van ruim 3,5 jaar. Ik moest eerst ook wel heel erg wennen weer, maar ach als je het goed beschouwt is die tijd ook zo weer voorbij!
Het leeftijdsverschil vind ik trouwens ideaal want toen de jongste werd geboren duurde het 4 maanden en toen ging de oudste naar de basisschool. Dus had ik alle tijd voor de jongste en kon ik zelfs even bijslapen na weer een gebroken nacht.
Als ik nu zie hoe de oudste haar bekommert om de jongste en hoeveel lol ze kunnen hebben samen ben ik zo blij dat de oudste niet 'alleen' is gebleven!
Wij hebben voor een tweede kindje gekozen omdat we dat graag wilden, maar stiekem speelde bij mij wel mee dat als ons iets overkwam dat mijn kind dan nog iemand had om samen herinneringen mee op te halen of als we later in een tehuis zitten ofzo dat ze dan niet alle zorg alleen hoeft te doen maar dat ze dingen kan delen.
Tuurlijk is het niet gezegd dat het later nog zo goed klikt of dat ze überhaupt nog naar ons omkijken maar daar ga je natuurlijk wel van uit.
Ik deel je twijfel dus niet, maar heb wel een aantal dingen opgeschreven die misschien meehelpen om je beslissing makkelijker te maken.
Oja, wat ik wel met je deel is dat ik de opvoeding ook practisch alleen doe. Mijn partner heeft een goedlopend bedrijf waar hij veel, heel veel tijd insteekt. Ik help hem zoveel ik kan en heb er verder ook geen betaalde baan bij dus automatisch doe ik dan meer in de huishouding en ook zit het niet in mijn partner om uit zichzelf even een luier te verschonen of een kind te badderen...
Succes!
woensdag 9 april 2008 om 00:54
Hai Lente, ik ben dan welliswaar geen oudere moeder (31), maar had wel dezelfde twijfels en ik heb gekozen om het niet te doen.
Ik had vroeger nooit een kinderwens, die uiteindelijk toch gegroeid is. In dat nieuw verworven plaatje van kinderen kwamen in mijn fantasie 2 kinderen voor (of misschien zelfs meer) en dan vooral het tafereeltje van samen aan tafel gezellig eten met de kids. In dat plaatje zag ik vooral wat oudere kindjes. Je kunt je er misschien iets bij voorstellen, lekker babbelende kinderen over hun dag op school en wat ze allemaal gedaan hadden die dag.
Ik was 28 toen mijn dochter geboren werd (ze wordt bijna 3) en ook mijn zwangerschap vond ik eigenlijk niet leuk, bevalling nog minder en daarna, pffffff, ook daarna was het eigenlijk wereldshocking wat er op me afkwam (nogal understatement). Dus eigenlijk ben ik vooral blij dat dochter nu ouder wordt, straks naar school gaat en ik mijn eigen leventje langzaamaan weer een beetje terug krijg.
En toch, toch was daar die mega twijfel. Vanwege dat plaatje in mijn hoofd, vanwege het feit dat iedereen in mijn omgeving zwanger werd van de 2e en soms zelfs de 3e.
Omdat ik misschien toch nog een keertje wilde meemaken om nog eens zwanger te zijn, borstvoeding te geven (zou het deze keer wel leuk zijn en lukken?), zou het deze keer na de bevalling wel leuk zijn, omdat ik al weet wat ik kan verwachten? Ook de redenen voor mijn kind, zielig als ze alleen blijft, etc. Genoeg redenen om het te doen. Ik had dan welliswaar geen tijdsdruk van leeftijd (hoewel ik zelf zoiets heb, als ik de drukte weer over me afroep, dan maar liever nu dan dat ik weer helemaal gewend ben aan de rust. Bovendien leek me een groot leeftijdsverschil me niet wenselijk), maar toch was er door andere reden genoeg pressie in mijn hoofd om een keuze te moeten maken.
Maar ik heb voor mezelf een keuze gemaakt. Zolang ik geen JA voel, doe ik het niet. Er is tot nu toe geen goede reden op de wereld die mij weer met alle onzekerheid zo'n periode in wil storten. Ik heb schuldgevoelens gehad tov dochter, ik heb afscheid moeten nemen van het idee weer zwanger te zijn en borstvoeding geven en kleine kleertjes en allemaal dingen die horen bij babys. Maar ik heb er verdomd goede redenen voor. Ik wil het gewoon niet. Ik heb een groeiend gevoel dat wat ik heb gemist tijdens de zwangerschap en babytijd van dochter niet per definitie wordt goedgemaakt door een nieuwe baby. Ik heb het gevoel dat zoals het was het goed was. Ik heb het gevoel dat een 2e kind nooit mijn dochter zou kunnen vervangen, ook als haar wat zou overkomen. Ik heb het gevoel dat mijn dochter een gelukkig en sociaal kind is met genoeg vermogens tot het aangaan van fijne vriendschappen, ik heb het gevoel dat mijn zusje met haar (toekomstige) kinderen ook een back up zal zijn als ons wat overkomt, ik heb juist het gevoel dat ik wellicht mijn dochter tekort doe door een volgend kind te krijgen. De rust waar ik naar verlang zal er dan niet komen en ik denk dat die frustratie bij perioden dan ook merkbaar zal zijn.
Ik ben juist erg toe aan een nieuwe levensweg, waarin ook werken weer naar voren komt (ik heb nu geen baan). Ik zou het niet trekken of weten hoe het weer op te pakken met een nieuwe zwangerschap en baby. Terwijl ik juist zo graag weer terug in het zadel wil. Dus moet ik keuzes maken.
Eerst was ik heel verdrietig om mijn keuze, want tevens afscheid nemen van ook wat had kunnen zijn. Maar nu geeft het me juist rust te weten dat ik niet kies voor een 2e, tenzij mijn gevoel uitdrukkelijk de leuke kanten boven de minder leuke kanten ziet. De weegschaal moet op gevoelsbasis vanzelf de goede kant uitslaan. En als niet, dan heeft dat een goede reden gehad. Zo zie ik het dan maar.
En wonderwel voel ik me daar zalig relaxed onder.
Succes met jouw kueze
Oh, btw, mijn vriend ziet het zelf ook niet zitten haha. Klein probleempje ; )
Ik had vroeger nooit een kinderwens, die uiteindelijk toch gegroeid is. In dat nieuw verworven plaatje van kinderen kwamen in mijn fantasie 2 kinderen voor (of misschien zelfs meer) en dan vooral het tafereeltje van samen aan tafel gezellig eten met de kids. In dat plaatje zag ik vooral wat oudere kindjes. Je kunt je er misschien iets bij voorstellen, lekker babbelende kinderen over hun dag op school en wat ze allemaal gedaan hadden die dag.
Ik was 28 toen mijn dochter geboren werd (ze wordt bijna 3) en ook mijn zwangerschap vond ik eigenlijk niet leuk, bevalling nog minder en daarna, pffffff, ook daarna was het eigenlijk wereldshocking wat er op me afkwam (nogal understatement). Dus eigenlijk ben ik vooral blij dat dochter nu ouder wordt, straks naar school gaat en ik mijn eigen leventje langzaamaan weer een beetje terug krijg.
En toch, toch was daar die mega twijfel. Vanwege dat plaatje in mijn hoofd, vanwege het feit dat iedereen in mijn omgeving zwanger werd van de 2e en soms zelfs de 3e.
Omdat ik misschien toch nog een keertje wilde meemaken om nog eens zwanger te zijn, borstvoeding te geven (zou het deze keer wel leuk zijn en lukken?), zou het deze keer na de bevalling wel leuk zijn, omdat ik al weet wat ik kan verwachten? Ook de redenen voor mijn kind, zielig als ze alleen blijft, etc. Genoeg redenen om het te doen. Ik had dan welliswaar geen tijdsdruk van leeftijd (hoewel ik zelf zoiets heb, als ik de drukte weer over me afroep, dan maar liever nu dan dat ik weer helemaal gewend ben aan de rust. Bovendien leek me een groot leeftijdsverschil me niet wenselijk), maar toch was er door andere reden genoeg pressie in mijn hoofd om een keuze te moeten maken.
Maar ik heb voor mezelf een keuze gemaakt. Zolang ik geen JA voel, doe ik het niet. Er is tot nu toe geen goede reden op de wereld die mij weer met alle onzekerheid zo'n periode in wil storten. Ik heb schuldgevoelens gehad tov dochter, ik heb afscheid moeten nemen van het idee weer zwanger te zijn en borstvoeding geven en kleine kleertjes en allemaal dingen die horen bij babys. Maar ik heb er verdomd goede redenen voor. Ik wil het gewoon niet. Ik heb een groeiend gevoel dat wat ik heb gemist tijdens de zwangerschap en babytijd van dochter niet per definitie wordt goedgemaakt door een nieuwe baby. Ik heb het gevoel dat zoals het was het goed was. Ik heb het gevoel dat een 2e kind nooit mijn dochter zou kunnen vervangen, ook als haar wat zou overkomen. Ik heb het gevoel dat mijn dochter een gelukkig en sociaal kind is met genoeg vermogens tot het aangaan van fijne vriendschappen, ik heb het gevoel dat mijn zusje met haar (toekomstige) kinderen ook een back up zal zijn als ons wat overkomt, ik heb juist het gevoel dat ik wellicht mijn dochter tekort doe door een volgend kind te krijgen. De rust waar ik naar verlang zal er dan niet komen en ik denk dat die frustratie bij perioden dan ook merkbaar zal zijn.
Ik ben juist erg toe aan een nieuwe levensweg, waarin ook werken weer naar voren komt (ik heb nu geen baan). Ik zou het niet trekken of weten hoe het weer op te pakken met een nieuwe zwangerschap en baby. Terwijl ik juist zo graag weer terug in het zadel wil. Dus moet ik keuzes maken.
Eerst was ik heel verdrietig om mijn keuze, want tevens afscheid nemen van ook wat had kunnen zijn. Maar nu geeft het me juist rust te weten dat ik niet kies voor een 2e, tenzij mijn gevoel uitdrukkelijk de leuke kanten boven de minder leuke kanten ziet. De weegschaal moet op gevoelsbasis vanzelf de goede kant uitslaan. En als niet, dan heeft dat een goede reden gehad. Zo zie ik het dan maar.
En wonderwel voel ik me daar zalig relaxed onder.
Succes met jouw kueze
Oh, btw, mijn vriend ziet het zelf ook niet zitten haha. Klein probleempje ; )
woensdag 9 april 2008 om 00:57
BTW, genoeg verhalen van meer kinderen in mijn omgeving die juist nadelig hebben uitgepakt voor de rest van het gezin.
Niet om te suggereren dat die 2e kinderen nadeeltjes zijn. Maar je weet gewoonweg niet hoe het loopt.
Kinderen kunnen juist niet met elkaar overweg, 2e kindje is ernstig gehandicapt en zal het oudere kindje vooral een zorg geven wanneer ouders wegvallen, etc.
Niet om te suggereren dat die 2e kinderen nadeeltjes zijn. Maar je weet gewoonweg niet hoe het loopt.
Kinderen kunnen juist niet met elkaar overweg, 2e kindje is ernstig gehandicapt en zal het oudere kindje vooral een zorg geven wanneer ouders wegvallen, etc.
woensdag 9 april 2008 om 10:29
Intiem,
Heeeeeeeeel herkenbaar je verhaal! Ik twijfel alleen helaas nog, maar ik herken zoveel in wat je zegt.. Misschien moet ik ook maar afscheid gaan nemen van het idee.
Ik vind het ook zo vervelend dat mensen je dan toch een schuldgevoel gaan aanpraten dat het dan zielig voor je kind is. Ik bedoel, een kind heeft ideaal ook een vader en moeder nodig, maar dat is ook niet altijd het geval. Een scheiding is ook niet ideaal voor een kind, maar dat overleefd het ook. En zo zijn er wel meer dingen die je je kind gunt, maar niet altijd kan geven. Een kind is vooral gebaat bij veel liefde en ouders die relaxed in het leven staan. En ik weet dat ik nu niet heel relaxed zou worden van nog een kindje. Omdat ik gewoon ook veel rust nodig heb en mijn eigen ik niet wil verliezen. Ik ben denk ik niet zo'n geboren moeder. Ook voor mij was het wereldschokkend om moeder te worden. Begrijp me niet verkeerd, ik geniet van mijn dochter, ben nog steeds elke dag verliefd op haar, maar het is soms gewoon zwaar. Tenminste, zo ervaar ik het.
Heeeeeeeeel herkenbaar je verhaal! Ik twijfel alleen helaas nog, maar ik herken zoveel in wat je zegt.. Misschien moet ik ook maar afscheid gaan nemen van het idee.
Ik vind het ook zo vervelend dat mensen je dan toch een schuldgevoel gaan aanpraten dat het dan zielig voor je kind is. Ik bedoel, een kind heeft ideaal ook een vader en moeder nodig, maar dat is ook niet altijd het geval. Een scheiding is ook niet ideaal voor een kind, maar dat overleefd het ook. En zo zijn er wel meer dingen die je je kind gunt, maar niet altijd kan geven. Een kind is vooral gebaat bij veel liefde en ouders die relaxed in het leven staan. En ik weet dat ik nu niet heel relaxed zou worden van nog een kindje. Omdat ik gewoon ook veel rust nodig heb en mijn eigen ik niet wil verliezen. Ik ben denk ik niet zo'n geboren moeder. Ook voor mij was het wereldschokkend om moeder te worden. Begrijp me niet verkeerd, ik geniet van mijn dochter, ben nog steeds elke dag verliefd op haar, maar het is soms gewoon zwaar. Tenminste, zo ervaar ik het.
woensdag 9 april 2008 om 13:13
Hai Merel,
ik heb echt kunnen accepteren dat de mindere ervaringsverhalen van anderen ook echt, echt waar kunnen zijn. Als ik nl. "negatieve" ervaringen hoorde van stellen met meerdere kinderen, bleef ik de hele tijd in mijn hoofd 'ja, maar....' denken. Net alsof dat allemaal wel meevalt of niet zo is of vast niet zo vaak voorkomt. Ik wilde me blijven focussen op de positieve verhalen om daar toch nog een soort bevestiging uit te halen dat ik het wel moest doen.
Maar ik ben eens hard gaan nadenken wat er nu werkelijk zo verschrikkelijk negatief aan is voor mijn dochter. Voor mezelf ben ik er nl. wel uit, ik meen wel te kunnen leven met het niet nog een keertje mee te maken. Jammer, dat wel, maar niet onoverkomelijk. Ik had vooral erg veel last van schuldgevoel naar dochter.
Maar ik bedacht me dat ik dochter en 2e kind misschien juist wel meer ellende aandoe. Want ik ben dan vast snibbiger, moeier, klageriger of wat dan ook. Ok, ze heeft dan wel een broertje/zusje, maar waarschijnlijk een minder leuke mama.
Verder heb ik goed in mijn omgeving gekeken. Ik wil nl. per se niet dat dochter het gevoel alleen op de wereld krijgt als ze groter is. Maar ik heb een zusje die erg gek is op mijn kind en die zelf ook kinderen krijgt (ze is nu zwanger van de eerste, maar als het lukt wil ze er wel drie). Ik weet zeker dat mijn kind welkom zal zijn bij haar, als wij om wat voor reden dan ook wegvallen.
Ik zie mijn dochter met haar sociale mogelijkheden en ik denk, dat komt wel goed.
Daarnaast denk ik ook, dat het inderdaad maar net zo moet uitpakken dat ze een goeie band krijgt met dat broertje of zusje of dat het kindje uberhaupt gezond is. Stel dat het kindje down syndroom heeft, dan heeft ze wel een brusje, maar tevens een zorg erbij ipv minder als we ouder worden. En hoewel het theoretisch misschien niet standaard is, heb ik het toch al twee keer van dichtbij mogen meemaken dat het idee was, oh leuk, een 2e kindje, leuk voor de oudste. En dat werd wel een zwaar down kindje. Kortom, je moet het vooral doen voor jezelf en niet omdat je je kind iets wilt geven denk ik.
Mijn vriend heeft 2 zussen, 1 spreekt hij nooit en de ander gaat nu weer mondjesmaat. Nou, ook niet echt een gezellig voorbeeld.
Ook heb ik een aantal volwassenen in mijn omgeving die enigstkind zijn. Sommigen hebben er nul problemen mee en anderen wel. Tis niet gezegd dat je kind zielig wordt. Veel hangt denk ik ook af hoe je er als ouder mee omgaat, of je kind zich lekker en vrij kan ontwikkelen, of er vriendjes en andere familie is, etc. Ik kan proberen zo goed mogelijk voor de randvoorwaarden te zorgen en de rest zal ze toch zelf moeten doen. Maar dat lukt vast.
En ik hoef echt geen reserve kind die zorgt voor de dingen die ik wil "hebben" als dochter het niet kan of wil. Ik hoef geen reserve kind om te zorgen dat ik kleinkinderen krijg, ik hoef geen reservekind in de hoop dat er op volwassen leeftijd ten minste 1 kind is die goed contact heeft met mij, ik hoef geen reservekind, zodat ik garanties krijg dat er ten minste 1 kind is die voor mij zorgt als ik oud ben, ik hoef geen reservekind dat achterblijft als er met het andere kind iets gebeurt, ik hoef geen reservekind dat in nederland blijft als de ander emigreert en ik ten minste nog iets overhou, etc.......
Ik kan alleen maar zorgen dat ik geniet van haar om alles wat er wél is! En wat het elven verder brengt, dat weet toch geen mens. Daar hoef ik geen reserves voor aan te leggen. Niet als het gaat om mijn kind ten minste. Daar is er nl. toch maar 1 van en niks of niemand kan dat vervangen.
En als behoeften van mij op latere leeftijd niet vervult worden doordat dochter andere keuzes maken, dan pas ik MIJN leven daar wel op aan. Dan ga ik wel lekker tutten met andermans (klein)kinderen, dan wil ik wel adoptieoma worden ofzo, dan probeer ik mijn eigen sociale leven weer fut in te blazen zodat contacten in mijn leven blijven, etc.
ik heb echt kunnen accepteren dat de mindere ervaringsverhalen van anderen ook echt, echt waar kunnen zijn. Als ik nl. "negatieve" ervaringen hoorde van stellen met meerdere kinderen, bleef ik de hele tijd in mijn hoofd 'ja, maar....' denken. Net alsof dat allemaal wel meevalt of niet zo is of vast niet zo vaak voorkomt. Ik wilde me blijven focussen op de positieve verhalen om daar toch nog een soort bevestiging uit te halen dat ik het wel moest doen.
Maar ik ben eens hard gaan nadenken wat er nu werkelijk zo verschrikkelijk negatief aan is voor mijn dochter. Voor mezelf ben ik er nl. wel uit, ik meen wel te kunnen leven met het niet nog een keertje mee te maken. Jammer, dat wel, maar niet onoverkomelijk. Ik had vooral erg veel last van schuldgevoel naar dochter.
Maar ik bedacht me dat ik dochter en 2e kind misschien juist wel meer ellende aandoe. Want ik ben dan vast snibbiger, moeier, klageriger of wat dan ook. Ok, ze heeft dan wel een broertje/zusje, maar waarschijnlijk een minder leuke mama.
Verder heb ik goed in mijn omgeving gekeken. Ik wil nl. per se niet dat dochter het gevoel alleen op de wereld krijgt als ze groter is. Maar ik heb een zusje die erg gek is op mijn kind en die zelf ook kinderen krijgt (ze is nu zwanger van de eerste, maar als het lukt wil ze er wel drie). Ik weet zeker dat mijn kind welkom zal zijn bij haar, als wij om wat voor reden dan ook wegvallen.
Ik zie mijn dochter met haar sociale mogelijkheden en ik denk, dat komt wel goed.
Daarnaast denk ik ook, dat het inderdaad maar net zo moet uitpakken dat ze een goeie band krijgt met dat broertje of zusje of dat het kindje uberhaupt gezond is. Stel dat het kindje down syndroom heeft, dan heeft ze wel een brusje, maar tevens een zorg erbij ipv minder als we ouder worden. En hoewel het theoretisch misschien niet standaard is, heb ik het toch al twee keer van dichtbij mogen meemaken dat het idee was, oh leuk, een 2e kindje, leuk voor de oudste. En dat werd wel een zwaar down kindje. Kortom, je moet het vooral doen voor jezelf en niet omdat je je kind iets wilt geven denk ik.
Mijn vriend heeft 2 zussen, 1 spreekt hij nooit en de ander gaat nu weer mondjesmaat. Nou, ook niet echt een gezellig voorbeeld.
Ook heb ik een aantal volwassenen in mijn omgeving die enigstkind zijn. Sommigen hebben er nul problemen mee en anderen wel. Tis niet gezegd dat je kind zielig wordt. Veel hangt denk ik ook af hoe je er als ouder mee omgaat, of je kind zich lekker en vrij kan ontwikkelen, of er vriendjes en andere familie is, etc. Ik kan proberen zo goed mogelijk voor de randvoorwaarden te zorgen en de rest zal ze toch zelf moeten doen. Maar dat lukt vast.
En ik hoef echt geen reserve kind die zorgt voor de dingen die ik wil "hebben" als dochter het niet kan of wil. Ik hoef geen reserve kind om te zorgen dat ik kleinkinderen krijg, ik hoef geen reservekind in de hoop dat er op volwassen leeftijd ten minste 1 kind is die goed contact heeft met mij, ik hoef geen reservekind, zodat ik garanties krijg dat er ten minste 1 kind is die voor mij zorgt als ik oud ben, ik hoef geen reservekind dat achterblijft als er met het andere kind iets gebeurt, ik hoef geen reservekind dat in nederland blijft als de ander emigreert en ik ten minste nog iets overhou, etc.......
Ik kan alleen maar zorgen dat ik geniet van haar om alles wat er wél is! En wat het elven verder brengt, dat weet toch geen mens. Daar hoef ik geen reserves voor aan te leggen. Niet als het gaat om mijn kind ten minste. Daar is er nl. toch maar 1 van en niks of niemand kan dat vervangen.
En als behoeften van mij op latere leeftijd niet vervult worden doordat dochter andere keuzes maken, dan pas ik MIJN leven daar wel op aan. Dan ga ik wel lekker tutten met andermans (klein)kinderen, dan wil ik wel adoptieoma worden ofzo, dan probeer ik mijn eigen sociale leven weer fut in te blazen zodat contacten in mijn leven blijven, etc.
woensdag 9 april 2008 om 14:18
Je hebt helemaal gelijk Intiem. En als ik de keuze definitief heb gemaakt dan zal ik er helemaal precies hetzelfde over denken als jij.
Ook in mijn omgeving is nu echt iedereen zwanger. Een stuk of 5 dus, blijven er 2 over waarvan er 1 al klaar is met 3 kids.
Een goede vriendin van mij, die ook een tweede heeft heb ik toevallig laatst gesproken. Ik vroeg nog, hoe is het nou, 2? En ze zei; weet waar je aan begint. De oudste accepteert het heel soms, maar vaak niet dat er een kleine bij is gekomen. De jongste sliep pas door met 11 maanden en 1 week later kreeg de oudste last van nachtmerries. Ze is kapot en gaat hulp zoeken. Zo denk je nog; ha leuk, kunnen ze samen opgroeien, en zo valt het erg tegen
Ik weet het, en dat is ook precies wat ik bedoelde met; ik wil geen speelkammeraadje maken voor mn dochter. Ik moet er zelf zin in hebben om weer van voren af aan te beginnen. En dat was wat anders als ik jonger was geweest, maar nu met 38 geeft het ook wel heeel veel rimpels onder mn ogen ( grapjeee)
Ja nou, zoals je leest kan ik beide kanten zeer goed begrijpen. Ik neig ook te zeggen; we laten het hierbij, maar ik blijf ook steeds maar weer mn voet tussen die deur zetten. Ik doe hem niet helemaal dicht. Ik geef mezelf nog een paar maanden. Twee ofzo, en dan valt de beslissing want ik ga zo niet door blijven lopen. Mocht het JA zijn dan probeer ik het een paar maanden, en als het niet lukt dan is het ook prima. Ik zal niet blijven proberen in ieder geval.
Ik heb trouwens ook 2 zussen en helemaal niet zo'n hechte familieband. Ik spreek alleen de oudste, en de middelste leeft haar eigen leventje. Ik heb geen onwijs leuke herinneringen van vroeger spelen met mn zus. We scheelden 4 en 8 jaar dus dat waren bijna generatiekloven. ( voor mij dan he, er zijn er genoeg die prima met elkaar overweg kunnen) Wij niet zo erg.
Ohja, wij hebben ook een vrij rijk sociaal leven. Veel vrienden die langskomen, en die ook kinderen hebben. Mocht ons dochtertje enig kind blijven dan zal ik er wel voor zorgen dat we bv een vriendje meenemen met vakantie, of dat we haar juist een klein weekje meegeven aan goede vrienden met een zoontje van dezelfde leeftijd. Die dan uitwisselen, ook goed voor haar Nederlands :-)
Wederom ontzettend bedankt voor je posten. het zijn vaak langer verhalen :-) Fijn om te lezen, van beide kanten trouwens. (Dus degene die wel een tweede kiezen en degene die het zo laten)
Ik hou het hier nog wel in de gaten en mocht de beslissing zijn gevallen ( uiterlijk 2 maanden) dan laat ik het jullie wel even weten!!
Ook in mijn omgeving is nu echt iedereen zwanger. Een stuk of 5 dus, blijven er 2 over waarvan er 1 al klaar is met 3 kids.
Een goede vriendin van mij, die ook een tweede heeft heb ik toevallig laatst gesproken. Ik vroeg nog, hoe is het nou, 2? En ze zei; weet waar je aan begint. De oudste accepteert het heel soms, maar vaak niet dat er een kleine bij is gekomen. De jongste sliep pas door met 11 maanden en 1 week later kreeg de oudste last van nachtmerries. Ze is kapot en gaat hulp zoeken. Zo denk je nog; ha leuk, kunnen ze samen opgroeien, en zo valt het erg tegen
Ik weet het, en dat is ook precies wat ik bedoelde met; ik wil geen speelkammeraadje maken voor mn dochter. Ik moet er zelf zin in hebben om weer van voren af aan te beginnen. En dat was wat anders als ik jonger was geweest, maar nu met 38 geeft het ook wel heeel veel rimpels onder mn ogen ( grapjeee)
Ja nou, zoals je leest kan ik beide kanten zeer goed begrijpen. Ik neig ook te zeggen; we laten het hierbij, maar ik blijf ook steeds maar weer mn voet tussen die deur zetten. Ik doe hem niet helemaal dicht. Ik geef mezelf nog een paar maanden. Twee ofzo, en dan valt de beslissing want ik ga zo niet door blijven lopen. Mocht het JA zijn dan probeer ik het een paar maanden, en als het niet lukt dan is het ook prima. Ik zal niet blijven proberen in ieder geval.
Ik heb trouwens ook 2 zussen en helemaal niet zo'n hechte familieband. Ik spreek alleen de oudste, en de middelste leeft haar eigen leventje. Ik heb geen onwijs leuke herinneringen van vroeger spelen met mn zus. We scheelden 4 en 8 jaar dus dat waren bijna generatiekloven. ( voor mij dan he, er zijn er genoeg die prima met elkaar overweg kunnen) Wij niet zo erg.
Ohja, wij hebben ook een vrij rijk sociaal leven. Veel vrienden die langskomen, en die ook kinderen hebben. Mocht ons dochtertje enig kind blijven dan zal ik er wel voor zorgen dat we bv een vriendje meenemen met vakantie, of dat we haar juist een klein weekje meegeven aan goede vrienden met een zoontje van dezelfde leeftijd. Die dan uitwisselen, ook goed voor haar Nederlands :-)
Wederom ontzettend bedankt voor je posten. het zijn vaak langer verhalen :-) Fijn om te lezen, van beide kanten trouwens. (Dus degene die wel een tweede kiezen en degene die het zo laten)
Ik hou het hier nog wel in de gaten en mocht de beslissing zijn gevallen ( uiterlijk 2 maanden) dan laat ik het jullie wel even weten!!
woensdag 9 april 2008 om 14:21
Lente, hoe oud is het eerste kindje van die vriendin? Ik kan me zo voorstellen dat een kleiner leeftijdsverschil tussen 2 kindjes zwaarder is dan als er vier of meer jaar tussenzit.
BIj mijn zoon gaat er ook vier jaar tussenzitten, en omdat hij dan naar school gaat lijkt het me rustiger dan als er minder leeftijd tussenzit.
BIj mijn zoon gaat er ook vier jaar tussenzitten, en omdat hij dan naar school gaat lijkt het me rustiger dan als er minder leeftijd tussenzit.
woensdag 9 april 2008 om 15:04
Heey Sunlight! Ehm... er zit bijna 4 jaar tussen. De oudste gaat nu naar school en de jongste is net nog geen 1.
De oudste heeft natuurlijk altijd de ouders voor hem zelf gehad, en nu moet hij delen. daar vind ie niet zoveel aan haha. Ik denk dat dat ook erg wennen is hoor. Maar goed, het ligt naturlijk ook aan het karakter van dat jochie. Tis een schatje, maar hij moet dus ff een stapje opzij doen en dat vind ie niet zo leuk. Zal vast over een tijdje weer beter gaan lijkt me.
Ik woon in Frankrijk dus hier gaan ze vanaf 3 jaar al fulltime naar school! Dus vanaf september is dat al!
De oudste heeft natuurlijk altijd de ouders voor hem zelf gehad, en nu moet hij delen. daar vind ie niet zoveel aan haha. Ik denk dat dat ook erg wennen is hoor. Maar goed, het ligt naturlijk ook aan het karakter van dat jochie. Tis een schatje, maar hij moet dus ff een stapje opzij doen en dat vind ie niet zo leuk. Zal vast over een tijdje weer beter gaan lijkt me.
Ik woon in Frankrijk dus hier gaan ze vanaf 3 jaar al fulltime naar school! Dus vanaf september is dat al!
