Carrière papa vs. carrière mama

Hoihoi, onze situatie is niet helemaal dezelfde, maar het is ook een carrière "man vs vrouw" kwestie zeg maar.

Mijn man en ik zijn allebei 39 en hebben twee zoontjes van nu 3 en 2 jaar oud. Ik ben van opleiding voedingskundige/diëtist en heb jaren een kleine praktijk gehad, met daarnaast een heel andere parttime baan in loondienst.

Mijn man werkte en werkt nog steeds fulltime, maar heeft tot jongstleden januari een dag in de week ouderschapsverlof gehad.

Toen mijn jongste zich aandiende, moest ik van mezelf kiezen: doorgaan in mijn loondienstbaan óf met de praktijk. Allebei was in combinatie met gezin voor mij teveel versnippering. Ik koos voor de zekerheid (en de enorme flexibiliteit) van mijn baan en stopte met mijn praktijk. Al noemde ik het 'tijdelijk op non-actief', haha, ik kon nog niet echt afscheid nemen denk ik.

Maar weer een jaar later hield mijn baan op te bestaan. En vlak daarvóór was mijn man van baan veranderd en inmiddels bezig met een pittige opleiding die daarbij hoorde.

Die baan-switch van mijn man was best een heet hangijzer geweest. Er zouden voordelen aanzitten, namelijk dat hij wisseldiensten ging draaien. Vroeg, dag en avond. En dus twee van de drie weken elke werkdag een dagdeel thuis zou zijn. Maar... hij zou ook zeer regelmatig voor enkele dagen tot een dikke week in het buitenland zijn.

Inmiddels is hij helemaal klaar met zijn opleiding en volledig inzetbaar in zijn nieuwe werk.

Zelf heb ik ook alweer een jaar een nieuwe baan, maar wel eentje voor 12 uur terwijl ik voorheen 24 uur werkte. Aanvankelijk was ik heel blij met deze situatie; mijn man ging in zijn nieuwe baan meer verdienen, waardoor het voor mij financieel ook mogelijk was een stap terug te doen in uren. En zo zou ik de gelegenheid hebben ook nog andere activiteiten te ontplooien. Want mijn ambities liggen op het gebied van schrijven en, ook nog, de voeding. Ik heb allerlei plannen.

Maar... en daar komt dus de 'maar'. Omdat ik maar 12 uur werk en dus veel thuis ben, komt de zorg voor huis en kinderen ook grotendeels op mij neer. Die 'andere activiteiten', daar komt hoegenaamd niets van.

En dus bevind ik me nu alweer een hele poos in de positie van veredelde huisvrouw met een klein baantje. Mijn man is een paar uur geleden geland in Dubai en komt zaterdag weer thuis. Hij moet daar natuurlijk werken, maar is wel vier dagen ontheven van zorgen. Soms kan ik daar enorm jaloers op zijn. Hij vliegt de hele wereld over en ik...

En toch, het is niet dat ik anders zou willen. Een groot punt is dat onze kinderen nogal vaak ziek zijn en de jongste bovendien vaak 's nachts nog wakker wordt. Dat maakt dat ik meestal moe ben. Tegenwoordig wordt het langzaam wat beter en dat merk ik meteen in mijn energie. Een redelijke nacht resulteert meteen in plannen maken en zin om dingen op te pakken. Dus ik heb nog hoop.

Maar dat er niet van komen: voor mij blijkt tijd om te werken die naar eigen behoefte en tijd enzovoort thuis is in te vullen, gewoon niet te werken. Als ik weet dat mijn kinderen niet graag op het dagverblijf zijn, breng ik ze er niet om half negen al naartoe om ze na vijven pas weer te gaan ophalen. En dus breng ik ze vaak pas tegen elf uur en sta voor vijf uur alweer daar. En als mijn man de ochtenden thuis is, zou ik om acht uur aan mijn pc kunnen zitten terwijl hij de kinderen aankleedt en ontbijt voor ze maakt, maar dan blijf ik gezellig liggen met ze tot half tien...

Keiharde deadlines heb ik nodig, anders lukt het niet. Aan de andere kant zit ik daar totaal niet op te wachten, want dat geeft weer stress en daar heb ik helemáál geen behoefte aan.

Dus eigenlijk is het allemaal niet zo erg. En toch voel ik me dan soms opeens niet op mijn plek, alsof ik lang niet alles uit mezelf haal dat erin zit. Nu de veertig in beeld komt begint het harder en harder te jeuken.

De bal ligt toch echt bij mij, dat besef ik. Ik heb ingestemd met mijn man's sollicitatie naar deze baan toen, dus vind ik dat ik niet teveel moet klagen. Al was het eigenlijk niet echt een keuze, want ik wist hoezeer mijn man het in zijn vorige baan gehad had en hoe graag hij dit wilde.

Maar nu is hij 'voorgegaan' op het carrièrevlak en waar het erop leek dat ik alle mogelijkheden en kansen zou hebben, maak ik die niet waar.

Ik las laatst dat een beroemde Arabische schrijver (ben nu zijn naam en land van herkomst net even kwijt) in zijn vorige carrière internist was en 's morgens om vier uur opstond om te schrijven en zo zijn eerste roman voltooide. Dat zet mij dan wel aan het denken, het kán dus wel... als ik maar strenger voor mezelf zou zijn en gedisciplineerder...?

Het zou best kunnen, theoretisch, dat ik elke maand twee of drie dagen van huis ga om echt werk te verzetten. Maar dat doe ik niet, omdat ik weet dat de kinderen me dan missen. En ik ook vind dat de kinderen beter gedeien (gedijen?) met mij in de buurt. Mijn man is toch geen geboren zorger. Ik ook niet geloof ik, maar wel méér dan hij.



Hm, beetje onsamenhangend verhaal misschien. Maar het komt er wel een beetje op neer dat mijn man zijn droombaan gekregen heeft en ik hem die ruimte ook gegeven heb. En dat ik zelf nu achter het net lijk te vissen. Al dan niet door mijn 'eigen schuld'.

xx lisa.

Toen we allebei werkten en al kinderen hadden werkte ik drie dagen en Lief vier dagen. Op een bepaald moment had hij gesolliciteerd naar een betere baan, meer salaris, in een omgeving waar we graag wilden wonen, voldoende carriere mogelijkheden, maar toen hij bij de laatste twee zat en gesprekken met het opperhoofd had bleek dat het operhoofd niks zag in mannen die maar vier dagen wilden werken. En dat wil Lief. Maximaal vier dagen werken. Eventueel 4x9 uur, maar door de week wil hij een dag thuis zijn bij de kinderen (terwijl ik er niet ben). Dus heeft hij zelf besloten die baan toch niet te nemen. Daar stonden ze wel van te kijken.



Maar goed, hier heb je niks aan.

Ik bedoel dus eigenlijk te zeggen. Doen waar JIJ je geod bij voelt. ALs jullie je goed kunne voelen bij vijf dagen werken (hij) en vier dagen werken (jij) en op de andere dagen opvang voor het kind, doe dat dan. Als jij vindt dat jullie kind dan te veel naar de opvang moet, probeer dan toch voor een balans te zorgen. Je hebt er niks aan als jij het gevoel gaat krijgen dat jouw carriere op een zijspoor is gezet omdat hij anders geen carriere kon maken. Probeer eerst echt duidelijk te krijgen of die banen van jullie toch  niet echt in een dag minder (of een halve dag minder) te doen zijn. Waarom moet er per se vier of vijf dagen gewerkt worden? Hoe kijkt jouw man zelf aan tegen het full time werken en alleen in het weekend thuis te zijn? Hoe zie je jullie doordeweekse dagen voor je als je beiden veel werkt? Hebben jullie nu al stress over het huishouden, of valt dat mee? Hebben jullie een goed opvangnetwerk voor het geval jullie kind ziek is (niet naar de opvang kan) en jij/hij niet kunt werken? Heb je dan een flexible baas of genoeg achterwacht om je heen? 

Weet je man van jouw gevoelens? Hoe kijkt hij daar naar?

ALs je eenmaal kinderen hebt veranderen dingen. Je hoeft niet automatisch part-time te gaan werken bij een kantoor dicht bij huis, maar zoals het vroeguh was (flexible zijn in je tijd en vrije tijd. door kunnen werken als het druk is, laat eten, enzovoort), zo wordt het nooit meer. Omdat er opeens een minimensje is dat er niks mee te maken heeft dat jij een deadline hebt of je uren voor die week nog moet maken. Dus dan worden dingen als een baan waar je per se vijf dagen moet werken (en ook nog eens een eind voor moet reizen) opeens minder leuk dan dat het carrieretechnisch misschien goed voor je is.

Succes  met keuzes maken. Om de tafel (of in bed) met vent dus, praten over jullie dromen, wensen en de mogelijkheden. Hoe je je leven graag ini wilt richten, wat voor een ouder je wilt zijn. Reuze ingewikkeld en spannend soms, maar wel belangrijk!

Oh ja, ik ben een nieuwsgierig mens trouwens, dus hoor graag hoe het bij jullie uiteindelijk gaat aflopen TO!

Het lijkt mij heel lastig. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken maar ik zou het Spaans benauwd krijgen bij het idee afhankelijk te zijn van mijn vriend. Ik ben erg gesteld op mijn zelfstandigheid en dat uit zich ook in het feit dat ik een volledige baan voor mezelf wil hebben.



Een goede vriendin van mij heeft haar baan opgegeven voor haar vriend en kind en nu de twee uit elkaar zijn, blijft zij achter met niets en hij met een vette bankrekening. Als ik dat soort dingen dan hoor dan denk ik: ik zal nooit mijn baan opgeven voor mijn vriend. Als dat aan de orde zou komen dan zou er wat mij betreft echt een tussenoplossing gevonden moeten worden.



Maar is het echt zo dat alleen je man een carriere kan hebben en jij daarnaast niet?

Lastige situatie lijkt me. Ikzelf heb een baan, geen carriere, want ik heb namelijk totaal geen ambitie :D, vind t prima zoals t gaat, hoef niet hogerop, zie mn baan als er even- thuis- tussenuit zijn. Man idem dito, dus zelf hebben we dat probleem niet. (gelukkig, als ik het zo lees, want het lijkt me erg lastig beslissen)

Maar ik zie het wel bij mijn vriendin. Zelf ambitie, en haar vriend ook, maar ze hebben twee kinderen, die gaan nu 4 dagen naar het kinderdagverblijf en allebei willen ze een nieuwe functie, die 5 dagen werken inhoudt. Maar eentje zal deze carrierekans opzij moeten gaan zetten. Ze hebben allebei een baan aangeboden gekregen, en eentje kan de baan maar nemen, want kinderen 5 dagen naar creche vinden ze beiden geen optie. Ik vrees met grote vrees dat mijn vriendin het onderspit gaat delven, en dat is puur een financiele kwestie. Het scheelt geloof ik 200 euro per maand netto als haar man 5 dagen gaat werken ipv zij. Had zij meer verdiend dan had zij waarschijnlijk die baan genomen, want hij is absoluut niet van mijn carriere gaat voor de jouwe.

In het geval van Sunlight haar vrienden zou ik bijna zeggen: dan maar allebei niet en alles bij het oude laten. Het lijkt me zo lastig! Ik ben blij dat mijn vriend en ik allebei 4 dagen werken, en dat ook allebei willen blijven doen.



Wat Toetje oppert vind ik nog wel een goede to, toch nog vragen of de baan van je vriend niet in minder uren kan? En vindt hij het zelf niet vervelend? Als ik kijk naar mijn eigen vriend, die zou het helemaal niet leuk vinden om zijn vrije-vrijdag-met-zoon op te moeten geven. Heb je het al eens ter sprake gebracht?

Het ligt ook helemaal aan je situatie en aan je kinderen. Als mijn kinderen juichend naar het dagverblijf zouden gaan, zou het voor mij heel anders zijn. Aan het eind van de ochtend mijn jongens weggebracht, oudste in tranen. Voor ons het echt geen optie de kinderen daar vier hele dagen naartoe te brengen. Tenminste, dat druist tegen mijn gevoel in omdat mijn kinderen dat gewoon niet trekken. Andere kinderen misschien juist wel.

Onze oudste gaat eind augustus naar de basisschool. Die is tegenover ons huis, dat is heerljik praktisch. Maar het wordt wel weer meer regelen omdat hij lang middagpauze heeft. Natuurlijk kan hij overblijven, maar ook dat druist op dit moment helemaal tegen mijn gevoel in. Hij is nog zo klein, moet al die grote stap gaan zetten naar die grote school, en dan tussen de middag daar min of meer zijn eigen boontjes doppen... dat staat me tegen. Maar wie weet valt het allemaal harstikke mee.

Hoe dan ook: het is een geregel maar ik ben heel blij dat ik zo flexibel kan zijn. Ik weet echt niet hoe ik het zou trekken om vier dagen per week de kinderen al voor achten gewassen en gekleed en gevoed in de auto of op de fiets te hebben! En dan 's avonds moe thuis van het werk en ook nog al die zorgtaken verrichten... ik raak al uitgeput bij het idee.

xx lisa.

hoi tori,



ben zelf net zwanger, maar ook hier is dat onderwerp van discussie, ik verdien meer (en geld speelt toch een rol) en mijn vriend werkt in een mannenbranche, waar ouderschapsverlof en papadagen niet echt ingeburgerd zijn.



wij gaan proberen allebei vier dagen te werken, maar weten nog niet of het lukt



een optie bij vriend is om eerst gebruik te maken van ouderschapsverlof (met een vast contract kan de werkgever daar bijna niet onderuit), als hij dan geruime tijd 4 dagen per week heeft gewerkt met ouderschapsverlof, kan het bedrijf daarna een verzoek om deeltijd werk (weer 4 dagen per week) niet zomaar meer weigeren.



natuurlijk weet ik niet of het in de praktijk ook zo werkt, misschien wil ik als het kindje er is juist zelf wel minder gaan werken



maar je man kan dus wachten op een vast contract en daarna om arbeidstijdverkorting vragen, wat hem dan niet zomaar geweigerd kan worden.



verder blijft het idd een kwestie van waar jullie je zelf fijn bij voelen,

hoop toch dat je er iets aan hebt,



groetjes m

Lastig probleem. Mijn gevoel zegt dat jij meer te winnen hebt en dat jij tot nu toe ook meer ingeleverd hebt (omdat je nu maar 3 dagen werkt, waarschijnlijk sinds de komst van je zoon?) en dus dat het jouw beurt is. Jouw man kan wellicht ook een andere leuke baan vinden die wel in 4 dagen kan, voor jou is dat misschien lastiger?



Wij hebben wel een soortgelijke situatie gehad. Wij werkten beiden 4 dagen, maar in andere delen van het land. Toen de kinderen op de creche zaten ging dat nog, maar toen ze op school zaten niet meer. Uiteindelijk gaf mijn baan meer zekerheid en kreeg hij een baan in mijn buurt aangeboden, en dat hebben we toen gedaan. Maar ik vond het heel moeilijk, voor ons gezin is dit veel beter maar hij moest toch een baan opgeven die hij erg leuk vond, en dat voor mij. Ik snap je dilemma dus.



Wat vind je man ervan?

@Murpeltje: voor mij geldt precies hetzelfde als bij jou.

De werkgever van mijn vriend is ook niet zo gemakkelijk. Die zegt rustig dat hij de andere dagen 10 uur per dag moet werken als hij een dag vrij wil.... :(... Mijn vriend gaat ook beginnen met een studie waarvoor hij een middag en aansluitend een avond naar school moet en toen hij dat ter sprake bracht werd inderdaad gezegd dat hij niet 36 uur kon werken, maar die vier uur op andere dagen in moest halen.... :(... Lekker als je wilt studeren...  En zo met een kleintje erbij...



Wij gaan ook proberen of hij ouderschapsverlof kan opnemen 1 dag in de week. Die dag valt voor hem dan ook meteen samen met de middag en avond studie.



Ik ben ook erg benieuwd hoe zijn werkgever gaat reageren, maar ja ik mag toch aannemen dat niemand een dief van zijn eigen portemonnee wil zijn... Ik hoop dan ook dat zijn werkgever dat ook inziet.

Een andere optie is dat hij wellicht meer salaris gaat krijgen om het verlies te compenseren als ik minder zou werken... Maar dat is erg veel.... dus...

We zien het wel...

Heb zelf geen kinderen, alleen stiefkinderen. Wat ik een heel klein beetje mis in deze discussie is de rol die de vaders in de opvoeding van de kinderen willen spelen.



Mijn vriend heeft twee kinderen die de helft van de tijd bij ons wonen. Mijn vriend heeft er destijds, toen ze geboren werden, voor gekozen om minder te gaan werken omdat hij intensief bij de kinderen betrokken wil zijn. Destijds werkten hij en zijn ex evenveel, geloof ik.

Op dit moment is hij min of meer zoekende qua werk wat hij wil doen en waar hij zich op zijn plek voelt, maar de aller aller aller belangrijkste voorwaarde voor hem bij een nieuwe baan is de mogelijkheid om parttime te werken en de kinderen op de dagen dat ze bij ons zijn naar school te brengen en dus enige flexibiliteit in begintijden 's morgens en bazen die niet steigeren als er een kind ziek is en hij besluit thuis te blijven bij zijn zieke kind. Ik denk dat als hij zou moeten kiezen tussen bij zijn zieke kind blijven of ontslagen worden hij kiest voor het laatste.



Welke rol speelt een vader nog in het leven van de kids als hij elke dag lang werkt en ook nog eens een pittige reistijd heeft, ook zonder file? Dan gaat ie 's morgens weg voor de kids uit bed zijn en komt ie terug als ze er al weer in liggen? In het weekend is ie doodmoe? Of zie ik dingen te zwart wit en ben ik (voor de toekomst als ik zelf nog eens kinderen krijg) te verwend met deze man die zijn werk belangrijk vindt, maar zijn kinderen nog vele malen belangrijker?

Mijn man wil ook een actieve en grote rol spelen in de dagelijkse opvoeding en verzorging van onze kinderen. Hij is vaak in het buitenland, maar daar staat tegenover dat hij twee van de drie weken altijd óf de ochtend, óf de middag thuis is. Op deze manier is hij toch in tijd vaker en intensiever bij de kinderen dan wanneer hij nooit dagen weg zou zijn, maar altijd om half zes thuis zou komen.

Hij heeft 2,5 jaar ouderschapsverlof gehad. Hij werkt in een 'echte mannenwereld' (de luchtmacht) maar toch was het daar heel normaal om dat op te nemen. In zijn nieuwe functie op een ander vliegveld trouwens minder. Zijn chef heeft eens tegen hem gezegd dat hij hem niet aangenomen zou hebben voor deze baan, als hij van dat ouderschapsverlof geweten had. Maar goed dat mijn man dat tijdens de sollicitatiegesprekken niet gemeld heeft!

Een vriendin van mij werkt bij Adecco, waar 75 % van de medewerkers vrouw is. Het is daar véél ongebruikelijker ouderschapsverlof op te nemen dan bij een traditioneel mannenbolwerk als de luchtmacht! Dat vind ik echt opmerkelijk.

Maar goed, parttime werken bij de luchtmacht, dat is zo goed als onmogelijk. Door de wisselende diensten vangen wij dat grotendeels op.

xx lisa.

Mijn man wil ook een actieve en grote rol spelen in de dagelijkse opvoeding en verzorging van onze kinderen. Hij is vaak in het buitenland, maar daar staat tegenover dat hij twee van de drie weken altijd óf de ochtend, óf de middag thuis is. Op deze manier is hij toch in tijd vaker en intensiever bij de kinderen dan wanneer hij nooit dagen weg zou zijn, maar altijd om half zes thuis zou komen.

Hij heeft 2,5 jaar ouderschapsverlof gehad. Hij werkt in een 'echte mannenwereld' (de luchtmacht) maar toch was het daar heel normaal om dat op te nemen. In zijn nieuwe functie op een ander vliegveld trouwens minder. Zijn chef heeft eens tegen hem gezegd dat hij hem niet aangenomen zou hebben voor deze baan, als hij van dat ouderschapsverlof geweten had. Maar goed dat mijn man dat tijdens de sollicitatiegesprekken niet gemeld heeft!

Een vriendin van mij werkt bij Adecco, waar 75 % van de medewerkers vrouw is. Het is daar véél ongebruikelijker ouderschapsverlof op te nemen dan bij een traditioneel mannenbolwerk als de luchtmacht! Dat vind ik echt opmerkelijk.

Maar goed, parttime werken bij de luchtmacht, dat is zo goed als onmogelijk. Door de wisselende diensten vangen wij dat grotendeels op.

xx lisa.

Ehm... uitzendbranche, daar werken toch alleen maar 22-jarigen die binnen het jaar weer weg zijn? Best logisch dan dat daar minder ouderschapsverlof wordt opgenomen.

Als jouw man 2 weken lang dagelijks een dagdeel thuis is dan is hij inderdaad veel meer betrokken dan iemand die 's morgens vroeg het huis verlaat en 's avonds laat weer terug is.



Wat mijn vriend betreft is het een kwestie van keuzes maken. Werkt je werkgever niet mee en wil je meer tijd met je kinderen doorbrengen (geldt voor zowel papa als mama) dan zoek je een andere werkgever. Of is dat te simpel gedacht?

Luchtmacht is een overheidsinstantie en zoals ik zelf weet uit eigen ervaring (ik werk nl. bij de overheid) zijn de secundaire arbeidsvoorwaarden bij overheidsinstanties veeeeel beter geregeld dan elders: meer vrije dagen, betaald ouderschapsverlof, zorgverlof e.d. Hierdoor zie ik mannelijke collega's, die deze keuze ook veel gemakkelijker maken om een dag in de week thuis te blijven.

Heeft in dit geval dus niet zoveel met mannenbolwerk te maken, maar met het type werkgever.



Ik zag ook de reactie van de 'stiefmoeder' (sorry, weet je naam niet meer), maar daarin vind ik wel dat je gelijk hebt. Als je als vader bewust kiest een grotere rol te spelen in het leven van je kinderen dan kies je dus ook voor dan maar even minder carrière oid. Dat is de praktijk nu eenmaal.

Over het algemeen zijn vrouwen daar meer mee bezig en sneller geneigd om de carrière op een lager pitje te zetten terwille van kinderen.



Ik hoef niet zo nodig nog hogerop. De afgelopen jaren heb ik kinderloos genoeg carrière gemaakt en daar kan ik nog wel een paar jaar in blijven 'hangen'. Vriendlief heeft nooit carrière gemaakt maar gaat nu studeren om hogerop te kunnen. Dan vind ik het logisch dat wanneer hij die mogelijkheid krijgt en dit financieel erg aantrekkelijk is en dat er goede secundaire arbeidsvoorwaarden zijn dat hij dan die stap zet. Hopelijk krijgt hij nog eens een kans bij een goede werkgever met goede sec. voorwaarden.... :DMaar ook daar zullen we samen goed op selecteren.

Ik snap je dilemma. Ik ben geneigd me aan te sluiten bij Nippo wat betreft de stelling dat degene die nu 'aan de beurt' is om een stap vooruit te maken. Ook zou ik het enthousiasme van beiden voor deze specifieke nieuwe functies en eventuele toekomstige alternatieven als deze niet wordt gekozen, laten meespelen. Hoe graag willen jullie de aangeboden banen? Is dit echt zijn 'droombaan' qua mogelijkheden, ben jij superenthousiast over het aanbod dat jij hebt gekregen, of is het een tussenvorm van wat je nu doet en wat je graag zou willen? Ben jij in de toekomst nog in de gelegenheid om een switch te maken als je man deze baan neemt, of wordt dat moeilijk als hij fulltime werkt en een reistijd heeft van een uur enkele reis?

Als jij deze baan nu neemt, werk jij vier dagen en heeft hij nog de mogelijkheid om in de toekomt een alternatief te vinden waar hij ook vier dagen kan werken, en bovendien wellicht minder reistijd heeft. Omgekeerd, als hij nu deze baan neemt is de kans groot dat jouw doorgroei de komende jaren in de vriezer wordt gezet. Het is erg lastig om zelf een leuke carrière op poten te zetten als je partner lange dagen maakt en fulltime werkt. Ik zeg niet dat het onmogelijk is, maar wel op z'n minst lastig.



Stel nu dat hij de baan wel neemt en jij besluit voorlopig niet door te groeien, dan zou je nog kunnen besluiten om een avondopleiding te gaan volgen, om zodoende jezelf in ieder geval te blijven ontwikkelen. Wellicht dat er bij die nieuwe werkgever van je man toch meer te regelen valt dan nu lijkt, als hij er eenmaal werkt.



Een lastig dilemma, absoluut. Wat er nog bijkomt is - denk ik - het gevoel dat jij egoïstisch bent op het moment dat jij de jouw aangeboden kans aanneemt, zodat hij zijn aanbod niet kan accepteren. Wat absoluut onterecht zou zijn, maar ik denk dat veel vrouwen (moeders) zo in elkaar zitten. Omgekeerd zou jouw man zich - denk ik - niet egoïstisch vinden als hij zijn aanbod aanneemt en jou impliciet verhindert door te groeien. 'Want hij is toch de kostwinner'... Right. Als jullie nu rondkomen van het inkomen dat jullie nu hebben, is er geen belemmering wat betreft inkomen voor jou om je kans te nemen, toch? Jouw salaris zal door jouw stap wellicht wat meer in de richting van het zijne komen, maar dat lijkt me alleen maar positief. 



Ik denk dat ik in jullie situatie toch zelf voor de baan zou gaan, gezien het feit dat zijn nieuwe baan jouw mogelijkheden voor de nabije toekomst in feite ook ondermijnt, waardoor je aan je huidige functie(niveau) gebonden blijft.

Supersmollie, ehm... bij een grote uitzendorganisaties werken enorm veel mensen BIJ zo'n organisatie in een vaste baan. Consulenten, kantoorpersoneel, managers etc etc etc.

xx lisa.

Interessant topic, momenteel zijn man en ik nog fulltime aan het werk, in november verwachten we ons eerste kindje.



Ook in onze brache liggen de uitdagende banen voor minder dan 5 dagen niet voor het oprapen.

We denken nu beide 4 dagen te gaan werken (ik 32u, man 36u).

Maar wat me opvalt is dat mijn moedergevoel me nu al in de weg zit en dat vaders-to-be daar blijkbaar geen last van hebben.

Mijn man heeft al aangegeven als hij een echte top functie kan krijgen (niet alleen qua salaris maar ook niet te lange reistijd en niet veel overwerk) hij 5 dagen wil gaan werken.

Wel roept hij dat hij het zonde vind van mijn carriere als ik minder dan 4 dagen ga werken, dat is namelijk in mijn beroep echt niet bevorderlijk en behoorlijk stressvol om alles in 3 dagen te proppen (minder is sowieso niet toegestaan). We hebben beide een universitaire studie afgerond en zijn normaliter erg voor "gelijkwaardigheid".



Maar nu zegt mijn moedergevoel (of ouderwets traditioneel rolmodel) me toch dat ik de eerste moet zijn die zou moeten inleveren als hij 5 dagen wil gaan werken.

Zelf zou ik nooit 5 dagen willen werken, denk ik nu, maar minder dan 4 is dus ook geen optie.

En 4 dagen opvang is ook in onze ogen niet goed voor het kind en dat gaat dus ook ECHT niet gebeuren.

Ook als ons kindje niet gezond mag zijn, ben ik voor mijn gevoel de eerste die moet inleveren. Gek eigenlijk, he?



Het is hier dus nog niet echt aan de orde, allebei 4 dagen zal zeker het eerste jaar wel lukken.

Ik hoop dus dat manlief gaat genieten van "zijn" dag en dat meeneemt in een toekomstige baankeuze.



Ik vind ons kind ten alle tijden belangrijker dan ons beide carriere en financieel hebben we niet te klagen, maar ik hecht wel aan gelijkwaardigheid!

Eerst maar eens afwachten hoe ik het als mama ga vinden om 4 dagen te werken, want dat is nu nog makkelijk praten.

Supersmollie, ehm... bij een grote uitzendorganisaties werken enorm veel mensen BIJ zo'n organisatie in een vaste baan. Consulenten, kantoorpersoneel, managers etc etc etc.

xx lisa.

:) Een vriend (36) van me werkt bij een uitzendorganisatie als consulent. Werkt er inmiddels 1,5 jaar en heeft inmiddels al zijn collega's (gemiddeld 22 jaar) van zijn begintijd al uitgezwaaid, geloof dat hij inmiddels in de 3e ronde zit qua nieuwe collega's. Bij andere vestigingen merkt hij ook dat de gemiddelde roulatietijd zo'n 9 tot 12 maanden is, dan komt er weer een nieuwe 22-jarige die binnen het jaar weer vertrokken is. Ken ook aantal mensen die in het begin van hun werkzame leven (rond hun 22e dus...) een tijdje uitzendconsulent zijn geweest, meestal een jaartje of zo...



Tuurlijk werken er genoeg mensen die ouder zijn en die er langer blijven, maar dit is toch mijn eerste associatie.



xx Smol (mede-diëtistje, nog wel in functie)

hallo Tori,



tja, ik denk er misschien wat eenvoudig over, maar WIJ hebben een kind gemaakt en gekregen en WIJ willen allebei carriere maken, dus doen WIJ allebei een stapje terug.



kortom: ik werk 4 dagen, man werkt 4 dagen en kreeftje gaat 3 dagen naar het kdv. in mijn ogen perfect!



kan je man niet een mooie, stoere baan krijgen bij een werkgever, die WEL accepteert dat ie 4 dagen werkt?



groetjes kreeft

die zijn er tegenwoordig genoeg!!!

alle jonge papa's die ik ken, gaan 4 dagen werken als de kleine er is. ook de grootste carrieretijgers! ze vinden zo'n dagje alleen met de kleine optrekken heerlijk. vooral omdat mama ze dan niet in de nek hijgt om te kijken of ze het allemaal wel goed doen.

Smol, ben altijd zo benieuwd of ik collega-diëtisten ken! Het wereldje is tenslotte vrij klein, hihi.

xx lisa.