Kinderen
alle pijlers
Carrière papa vs. carrière mama
dinsdag 5 juni 2007 om 23:26
Hi,
Graag zou ik ervaringen/ideeën willen horen over het volgende:
Wij zijn de gelukkige ouders van een prachtig kereltje van anderhalf. Hij gaat twee dagen in de week naar de crèche, ik werk drie dagen, manlief 90% en eens per twee weken komt er 1 dag een oppas.
Op dit moment heb ik een baan die wel oké is, maar ik wil dit niet in lengte van dagen blijven doen. Na gesprekken op mijn werk, zijn ze ook enthousiast en willen ze mijn carrièreplannen ondersteunen. Hartstikke fijn, maar als ik echt stappen wil maken moet ik 4 dagen gaan werken.
Manlief is klaar met z'n vorige klus en heeft nu gesprekken voor een baan, waar hij helemaal blij van wordt en die goed is voor zijn carrière, maar... hij moet dan fulltime gaan werken en hij moet dagelijks één uur heen en één uur terug reizen (als er geen file is...). Met een beetje pech moeten we zelfs verhuizen en dan kan ik mijn plannen bij mijn huidige werkgever helemaal vergeten.
In de eerste plaats moet het onze zoon goed gaan. Dat staat voorop.
Maar ik vind het best lastig: ik gun manlief een goede/leuke baan, maar zou het toch jammer als ik aan mijn plannen dan weinig invulling kan geven. Hoe staan jullie daarin? Heb je de situatie meegemaakt dat je partner geen water bij de wijn kon doen en dat dit effect had op jouw ambities? Hoe vind je de goede balans voor jullie beiden?
Ik ben benieuwd naar jullie reacties (die hopelijk vooral gaan over het bovenstaande en niet uitmonden in de discussie over werk- en thuisblijfmoeders). Alvast bedankt.
Groetjes, Tori
Graag zou ik ervaringen/ideeën willen horen over het volgende:
Wij zijn de gelukkige ouders van een prachtig kereltje van anderhalf. Hij gaat twee dagen in de week naar de crèche, ik werk drie dagen, manlief 90% en eens per twee weken komt er 1 dag een oppas.
Op dit moment heb ik een baan die wel oké is, maar ik wil dit niet in lengte van dagen blijven doen. Na gesprekken op mijn werk, zijn ze ook enthousiast en willen ze mijn carrièreplannen ondersteunen. Hartstikke fijn, maar als ik echt stappen wil maken moet ik 4 dagen gaan werken.
Manlief is klaar met z'n vorige klus en heeft nu gesprekken voor een baan, waar hij helemaal blij van wordt en die goed is voor zijn carrière, maar... hij moet dan fulltime gaan werken en hij moet dagelijks één uur heen en één uur terug reizen (als er geen file is...). Met een beetje pech moeten we zelfs verhuizen en dan kan ik mijn plannen bij mijn huidige werkgever helemaal vergeten.
In de eerste plaats moet het onze zoon goed gaan. Dat staat voorop.
Maar ik vind het best lastig: ik gun manlief een goede/leuke baan, maar zou het toch jammer als ik aan mijn plannen dan weinig invulling kan geven. Hoe staan jullie daarin? Heb je de situatie meegemaakt dat je partner geen water bij de wijn kon doen en dat dit effect had op jouw ambities? Hoe vind je de goede balans voor jullie beiden?
Ik ben benieuwd naar jullie reacties (die hopelijk vooral gaan over het bovenstaande en niet uitmonden in de discussie over werk- en thuisblijfmoeders). Alvast bedankt.
Groetjes, Tori
vrijdag 8 juni 2007 om 00:03
Hoi Kreeft, was het maar zo simpel. Helaas heeft hij banen waar men nog behoorlijk conservatief is en waar je (m/v) 5 dagen per week verwacht wordt. In zijn afrondende klus was zijn werkgever er ook beslist niet blij mee dat hij aanspraak maakte op zijn contract van 36 uur. Mijn man vindt het ook heerlijk om met onze zoon thuis te zijn (al dan niet door mijn afwezigheid
), maar heeft het dus niet altijd zelf voor het kiezen (tenzij hij de baan natuurlijk afwijst).
vrijdag 8 juni 2007 om 13:05
Ik ben alleenstaand en ik heb dat gezeur van wie werkt hoeveel niet.
Ik werk 4 dagen per week (minder zou ik niet kunnen rondkomen, meer dan zit ik overspannen thuis), en ben zo trots als een pauw elke keer mijn eigen salaris te verdienen.
Ik vind het waanzin dat de vrouw een stap terug moet doen. Helaas is dit wel de praktijk en niet alleen qua werk, ook qua sociaal leven is het de moeder die het onderspit delft.
Wel zou ik met klem iedere moeder willen adviseren onafhankelijk te zijn. Je relatie kan nog zo'n mooi sprookje zijn, ook jij kan straks met je kind in een sociale huurwoning met een bijstandje zitten.... Geloof me ik heb het genoeg om me heen gezien.
Dus TO vooral in jouw geval. Nee, put your foot down, zou ik je willen zeggen. Het is nu jouw beurt. De arbeidsmartk is (zeker op dit moment) helemaal goed, ook en zelfs in hogere functies. Dus nee.
Wat betreft 4 dagen opvang. In het begin is het niet leuk en zwaar voor je kindje. Om eerlijk te zijn vond mijn zoon het pas leuk toen hij ongeveer een jaar was. Tja klote, hij gaat er niet dood aan. Het was nou eenmaal zo. Inmiddels is hij bijna 3 en vind het geweldig om naar het kdv te gaan.
Het ligt niet aan 'het kind' of ze de kdv wel trekken zo lang. Het ligt eraan wat ze gewend zijn (medische uitzonderingen daargelaten). Sommige dingen zijn nou eenmaal als ze zijn.
Ik werk 4 dagen per week (minder zou ik niet kunnen rondkomen, meer dan zit ik overspannen thuis), en ben zo trots als een pauw elke keer mijn eigen salaris te verdienen.
Ik vind het waanzin dat de vrouw een stap terug moet doen. Helaas is dit wel de praktijk en niet alleen qua werk, ook qua sociaal leven is het de moeder die het onderspit delft.
Wel zou ik met klem iedere moeder willen adviseren onafhankelijk te zijn. Je relatie kan nog zo'n mooi sprookje zijn, ook jij kan straks met je kind in een sociale huurwoning met een bijstandje zitten.... Geloof me ik heb het genoeg om me heen gezien.
Dus TO vooral in jouw geval. Nee, put your foot down, zou ik je willen zeggen. Het is nu jouw beurt. De arbeidsmartk is (zeker op dit moment) helemaal goed, ook en zelfs in hogere functies. Dus nee.
Wat betreft 4 dagen opvang. In het begin is het niet leuk en zwaar voor je kindje. Om eerlijk te zijn vond mijn zoon het pas leuk toen hij ongeveer een jaar was. Tja klote, hij gaat er niet dood aan. Het was nou eenmaal zo. Inmiddels is hij bijna 3 en vind het geweldig om naar het kdv te gaan.
Het ligt niet aan 'het kind' of ze de kdv wel trekken zo lang. Het ligt eraan wat ze gewend zijn (medische uitzonderingen daargelaten). Sommige dingen zijn nou eenmaal als ze zijn.
