Kinderen
alle pijlers
De zwangerschap missen
woensdag 23 september 2020 om 14:48
Hoi,
Dit is meer mentaal, maar alleen relevant voor mensen die ooit kinderen gehad hebben, dus toch maar in deze pijler.
Misschien een beetje een vreemde vraag, maar ben ik de enige die de zwangerschap zo mist?
Ik kan er nu bijna 5 maanden later nog steeds om huilen. Dat voelt zo krom, want ik weet dat mijn kleine meisje die baby in mijn buik was, en ik hou ontzettend veel van haar.
Mijn hele zwangerschap heb ik zitten klagen over hoe het liep. Ik had naast de gebruikelijke olifantenvoeten, misselijkheid, vermoeidheid, etc. twee complicaties. Een verkorte baarmoederhals waardoor er een risico op vroeggeboorte was. Ik ben bijna een maand te vroeg bevallen, en had toen ook een zwangerschapsvergiftiging. Ondanks dat ik wist dat het waarschijnlijk eerder ging gebeuren, voelde ik me volledig overrompeld door de bevalling. Het is echt iets dat me is overkomen, in plaats van iets dat ik heb gepresteerd. In de kraamweek heb ik verschrikkelijk gehuild omdat ik mijn zwangerschap weer terug wilde. Mijn baby is er zo'n beetje alien style uit geexplodeerd, met een totaalruptuur als gevolg, en ik heb de eerste 3 weken nauwelijks wat met de baby kunnen doen. Enkel voeden, en ook dat liep niet lekker en deed veel pijn. De kraamhulp had me gelukkig ontzettend goed geholpen met het gevoel dat ik van mijn baby beroofd was. Maar het idee dat ik gewoon weer lekker zwanger wil zijn blijft hangen. Ik word er ook best verdrietig van dat ik dit waarschijnlijk niet nog een keer ga doen. Dit duurde al 3,5 jaar voordat het lukte, mijn leeftijd speelt mee en nu de angst voor een herhaling van gebeurtenissen ook. Ik ben nu al erg aan het wikken en wegen of ik het nog een keer wil. Nog zo'n schatje erbij.
Ik heb nagedacht over waar het vandaan komt. Mijn beste theorie is dat je met zwanger zijn steeds meer in je bubbel met je baby gaat. Gedurende die 9 maanden (8 maanden) sluit je je steeds verder af, rond je steeds meer af, tot je alle stressfactoren weg hebt en klaar bent om te bevallen. Een heel veilig plekje. Ik was ook zo trots op mijn lijf en buik. En dan pats boem is je baby er en in mijn geval was er stress alom. Vervelend herstel, huilbaby, pijnlijke voedingen, zelf helemaal ontwricht en een grote aanpassing aan het moederschap. Natuurlijk mis ik de zwangerschap!
Toch hoor ik heel weinig moeders hierover. Vriendinnen herkennen het ook niet.
Is er iemand die dit herkent?
Misschien ook wat mensen die geen makkelijke weg hebben gehad en hoe ze ermee omgegaan zijn? Was je ooit weer klaar voor een tweede?
Dit is meer mentaal, maar alleen relevant voor mensen die ooit kinderen gehad hebben, dus toch maar in deze pijler.
Misschien een beetje een vreemde vraag, maar ben ik de enige die de zwangerschap zo mist?
Ik kan er nu bijna 5 maanden later nog steeds om huilen. Dat voelt zo krom, want ik weet dat mijn kleine meisje die baby in mijn buik was, en ik hou ontzettend veel van haar.
Mijn hele zwangerschap heb ik zitten klagen over hoe het liep. Ik had naast de gebruikelijke olifantenvoeten, misselijkheid, vermoeidheid, etc. twee complicaties. Een verkorte baarmoederhals waardoor er een risico op vroeggeboorte was. Ik ben bijna een maand te vroeg bevallen, en had toen ook een zwangerschapsvergiftiging. Ondanks dat ik wist dat het waarschijnlijk eerder ging gebeuren, voelde ik me volledig overrompeld door de bevalling. Het is echt iets dat me is overkomen, in plaats van iets dat ik heb gepresteerd. In de kraamweek heb ik verschrikkelijk gehuild omdat ik mijn zwangerschap weer terug wilde. Mijn baby is er zo'n beetje alien style uit geexplodeerd, met een totaalruptuur als gevolg, en ik heb de eerste 3 weken nauwelijks wat met de baby kunnen doen. Enkel voeden, en ook dat liep niet lekker en deed veel pijn. De kraamhulp had me gelukkig ontzettend goed geholpen met het gevoel dat ik van mijn baby beroofd was. Maar het idee dat ik gewoon weer lekker zwanger wil zijn blijft hangen. Ik word er ook best verdrietig van dat ik dit waarschijnlijk niet nog een keer ga doen. Dit duurde al 3,5 jaar voordat het lukte, mijn leeftijd speelt mee en nu de angst voor een herhaling van gebeurtenissen ook. Ik ben nu al erg aan het wikken en wegen of ik het nog een keer wil. Nog zo'n schatje erbij.
Ik heb nagedacht over waar het vandaan komt. Mijn beste theorie is dat je met zwanger zijn steeds meer in je bubbel met je baby gaat. Gedurende die 9 maanden (8 maanden) sluit je je steeds verder af, rond je steeds meer af, tot je alle stressfactoren weg hebt en klaar bent om te bevallen. Een heel veilig plekje. Ik was ook zo trots op mijn lijf en buik. En dan pats boem is je baby er en in mijn geval was er stress alom. Vervelend herstel, huilbaby, pijnlijke voedingen, zelf helemaal ontwricht en een grote aanpassing aan het moederschap. Natuurlijk mis ik de zwangerschap!
Toch hoor ik heel weinig moeders hierover. Vriendinnen herkennen het ook niet.
Is er iemand die dit herkent?
Misschien ook wat mensen die geen makkelijke weg hebben gehad en hoe ze ermee omgegaan zijn? Was je ooit weer klaar voor een tweede?
woensdag 23 september 2020 om 14:58
Ik denk dat er moeders zijn die dit heel erg missen en moeders die blij zijn dat de zwangerschap voorbij is. Dat beleefd iedereen anders.
Ik denk (maar ik ben geen arts) dat het er bij jou vooral in zit dat je er niet echt bewust van hebt kunnen genieten!? En dan ook nog eens een hele andere bevalling dan je in je hoofd gepland had. Geen roze wolk in de kraamweek. Het gaat vaak ook gewoon anders dan de mooie verhalen die we horen!
Probeer er eens met iemand over te praten, neem desnoods even contact op met je verloskundige. Die kunnen je vast advies geven. Ook al is het al even geleden.
Verder: probeer vooral lekker te genieten van je kleine meisje. In deze periode gaan ze zoveel stapjes en sprongetjes maken, en die tijd krijg je ook niet meer terug!
En nooit meer zeggen dat je niks gepresteerd hebt! Je hebt je kindje gedragen, met vervelende klachten en complicaties. Een vervelende bevalling gehad. Dan vind ik juist dat je wat gepresteerd hebt!
Ik denk (maar ik ben geen arts) dat het er bij jou vooral in zit dat je er niet echt bewust van hebt kunnen genieten!? En dan ook nog eens een hele andere bevalling dan je in je hoofd gepland had. Geen roze wolk in de kraamweek. Het gaat vaak ook gewoon anders dan de mooie verhalen die we horen!
Probeer er eens met iemand over te praten, neem desnoods even contact op met je verloskundige. Die kunnen je vast advies geven. Ook al is het al even geleden.
Verder: probeer vooral lekker te genieten van je kleine meisje. In deze periode gaan ze zoveel stapjes en sprongetjes maken, en die tijd krijg je ook niet meer terug!
En nooit meer zeggen dat je niks gepresteerd hebt! Je hebt je kindje gedragen, met vervelende klachten en complicaties. Een vervelende bevalling gehad. Dan vind ik juist dat je wat gepresteerd hebt!
woensdag 23 september 2020 om 15:00
Ach Mollebol 
.
Ik vind het best logisch klinken dat je verlangt naar je zwangerschap, gezien de heftige bevalling en kraamtijd, naast het feit dat je zo lang op je zwangerschap hebt moeten wachten.
Jammer dat je het idee hebt dat iedereen om je heen wel lekker op de roze wolk zit / zat. Want dat is lang niet overal zo.
Hopelijk kun je hier van je af schrijven en ervaringen kan delen. Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar zou wel zeggen, schroom ook niet om dit bij je huisarts of andere hulpverlener te bespreken!
. Ik vind het best logisch klinken dat je verlangt naar je zwangerschap, gezien de heftige bevalling en kraamtijd, naast het feit dat je zo lang op je zwangerschap hebt moeten wachten.
Jammer dat je het idee hebt dat iedereen om je heen wel lekker op de roze wolk zit / zat. Want dat is lang niet overal zo.
Hopelijk kun je hier van je af schrijven en ervaringen kan delen. Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar zou wel zeggen, schroom ook niet om dit bij je huisarts of andere hulpverlener te bespreken!
happiness = reality - expectations
woensdag 23 september 2020 om 15:02
Ik herken het niet, ik was juist opgelucht dat ik fysiek weer meer kon. Ik had last van mijn bekken tijdens de tweede zwangerschap.
Wel heb ik bij beiden geen makkelijke bevalling gehad, ook met hechtingen ect.
En van de eerste duurde t lang (Z-H traject gehad) voordat ik zwanger was. Ik heb daarna nooit meer voorbehoedsmiddelen gebruikt wij zeiden als ik nog keer zwanger raak is het een kado’tje en als t niet gebeurt hebben we het goed met ons drieën.
Ik weet niet wat jou zou kunnen helpen maar misschien heb je wat aan een haptotherapeut om je zwangerschap los te gaan laten
Wel heb ik bij beiden geen makkelijke bevalling gehad, ook met hechtingen ect.
En van de eerste duurde t lang (Z-H traject gehad) voordat ik zwanger was. Ik heb daarna nooit meer voorbehoedsmiddelen gebruikt wij zeiden als ik nog keer zwanger raak is het een kado’tje en als t niet gebeurt hebben we het goed met ons drieën.
Ik weet niet wat jou zou kunnen helpen maar misschien heb je wat aan een haptotherapeut om je zwangerschap los te gaan laten
where ever you go, go with your heart
woensdag 23 september 2020 om 15:04
Ik denk dat je het zelf al zegt, je was niet klaar voor de bevalling en je had het idee dat je kind ineens uit je was. Misschien een paar gesprekken met de poh voeren om dat een plekje te geven.
Overigens herken ik het deels wel hoor. Ik vond de zwangerschap geen hol aan en achteraf dacht ik had ik maar meer genoten. Ook wij hebben er lang over gedaan, 5,5 jaar, en de tweede is niet gelukt. Dus het nog een keer overdoen en meer genieten zit er gewoon niet in. Ik ben inmiddels 4 jaar verder dan jij en het komt eigenlijk nooit meer in me op dat ik zwanger wil zijn. Zeker niet toen ze terrorpeuter was.
Overigens herken ik het deels wel hoor. Ik vond de zwangerschap geen hol aan en achteraf dacht ik had ik maar meer genoten. Ook wij hebben er lang over gedaan, 5,5 jaar, en de tweede is niet gelukt. Dus het nog een keer overdoen en meer genieten zit er gewoon niet in. Ik ben inmiddels 4 jaar verder dan jij en het komt eigenlijk nooit meer in me op dat ik zwanger wil zijn. Zeker niet toen ze terrorpeuter was.
woensdag 23 september 2020 om 15:06
Ik vind zwanger zijn vreselijk (het is dat er zo'n geweldig kindje uit voort komt) .
Maar wat ik wilde zeggen is dat een vriendin van mij het zwanger zijn ook vreselijk mistte. Zij had niet zo'n abrupt einde van de zwangerschap en toch mistte ze het erg. Dus het zijn wel normale gevoelens en zeker in jouw geval. Je was er nog niet klaar voor.
Mijn verloskundige begeleidt vrouwen in dit soort situaties (en ook als de bevalling traumatisch was bijvoorbeeld etc). Misschien kan je eens bij je verloskundige hier naar vragen. Ik denk dat dat je wel zou kunnen helpen.
Zij kunnen je ook helpen met je vragen of angst of het bij een eventuele volgende weer zo zou gaan
Maar wat ik wilde zeggen is dat een vriendin van mij het zwanger zijn ook vreselijk mistte. Zij had niet zo'n abrupt einde van de zwangerschap en toch mistte ze het erg. Dus het zijn wel normale gevoelens en zeker in jouw geval. Je was er nog niet klaar voor.
Mijn verloskundige begeleidt vrouwen in dit soort situaties (en ook als de bevalling traumatisch was bijvoorbeeld etc). Misschien kan je eens bij je verloskundige hier naar vragen. Ik denk dat dat je wel zou kunnen helpen.
Zij kunnen je ook helpen met je vragen of angst of het bij een eventuele volgende weer zo zou gaan
woensdag 23 september 2020 om 15:07
Ik ben nog niet bevallen maar ik kan me er iets bij voorstellen. Op een of andere manier voel ik me nu heel 'speciaal' en zo word je ook wel een beetje behandeld. Iedereen (familie, vrienden, collega's) vraagt hoe je je voelt, is lief tegen je, galant, let op je, toont interesse etc. Partner behandelt me als een prinses, vind m'n lijf prachtig en neemt alles over als ik me slecht voel en dat zal ik vast missen, want zodra je kindje er is, is dat allemaal weer klaar en 'moet' je vooral van alles. Zeker na zo'n pittige bevalling en kraamtijd... Verder is het dragen van een baby ook een heel bijzonder gevoel wat je maar weinig gaat meemaken in je leven, dus ik kan me voorstellen dat je daarnaar terug verlangt.
Maar alsnog, geen ervaring hier, dit is mijn eerste zwangerachap. Ik lees op zwangerachapsfora wel regelmatig dit soort gevoelens langskomen, dus wellicht vind je daar wat herkenning en tips
Maar alsnog, geen ervaring hier, dit is mijn eerste zwangerachap. Ik lees op zwangerachapsfora wel regelmatig dit soort gevoelens langskomen, dus wellicht vind je daar wat herkenning en tips
woensdag 23 september 2020 om 15:12
Wat mij betreft was ik vooral erg klaar met zwanger zijn, dus daarom was de bevalling ook erg welkom. Zoon was wel behoorlijk bewerkelijk en ik miste soms de me time die ik zwanger had tov continu met zoon bezig moeten zijn, dus ik dacht ook regelmatig: zwanger zijn was makkelijker. Ik moest echt behoorlijk wennen aan de verandering van het leven met kind.
Ik was dus wel klaar om te bevallen, maar niet vanwege die bubbel die je beschrijft.
Ik denk eigenlijk vooral dat een heleboel dingen bij jou anders gelopen zijn dan je had gewild/gehoopt en dat je daar moeite mee hebt. En daarbij een beetje de illusie dat je het een volgende keer anders (beter) kunt doen. Ik denk dat het vooral belangrijk voor je is om het gebeuren een plek te geven. Want dit is de realiteit, het is zo gegaan. En je hebt het hartstikke goed gedaan!
Ik was dus wel klaar om te bevallen, maar niet vanwege die bubbel die je beschrijft.
Ik denk eigenlijk vooral dat een heleboel dingen bij jou anders gelopen zijn dan je had gewild/gehoopt en dat je daar moeite mee hebt. En daarbij een beetje de illusie dat je het een volgende keer anders (beter) kunt doen. Ik denk dat het vooral belangrijk voor je is om het gebeuren een plek te geven. Want dit is de realiteit, het is zo gegaan. En je hebt het hartstikke goed gedaan!
woensdag 23 september 2020 om 15:19
Jouw verhaal vind ik mooi, een cadeautjeSkawa schreef: ↑23-09-2020 15:02Ik herken het niet, ik was juist opgelucht dat ik fysiek weer meer kon. Ik had last van mijn bekken tijdens de tweede zwangerschap.
Wel heb ik bij beiden geen makkelijke bevalling gehad, ook met hechtingen ect.
En van de eerste duurde t lang (Z-H traject gehad) voordat ik zwanger was. Ik heb daarna nooit meer voorbehoedsmiddelen gebruikt wij zeiden als ik nog keer zwanger raak is het een kado’tje en als t niet gebeurt hebben we het goed met ons drieën.
Ik weet niet wat jou zou kunnen helpen maar misschien heb je wat aan een haptotherapeut om je zwangerschap los te gaan laten
Heel bijzonder dat dat gewoon natuurlijk gelukt is dan.
Ik moet zeggen dat ik nu bijna 5 maanden later meer bekkenklachten heb dan tijdens de zwangerschap. Daar loop ik voor bij een bekkenfysio. En ik moet nog geopereerd worden om een verkleving weg te halen. Dus die tweede is bij ons echt alleen nog een gedachte, en ik voel me ook niet verplicht om daar een beslissing over te maken of die snel op de eerste te krijgen. Maar jouw instelling vind ik wel een mooie.
Ik ga eens opzoeken wat een haptotherapeut doet.
woensdag 23 september 2020 om 15:19
Ik heb juist altijd het gevoel dat iedereen om me heen de zwangerschap vreselijk mist en word geschokt aangekeken als ik zeg dat ik een zwangerschap als noodzakelijk kwaad zie.
De eerste werd met 26 weken geboren en hoewel ik het afgrijselijk vond dat ze er al was, want niet goed voor haar, was ik zozoZO blij niet meer zwanger te zijn. De zwangerschappen erna voelden ook als een eeuwigheid.
De eerste werd met 26 weken geboren en hoewel ik het afgrijselijk vond dat ze er al was, want niet goed voor haar, was ik zozoZO blij niet meer zwanger te zijn. De zwangerschappen erna voelden ook als een eeuwigheid.
woensdag 23 september 2020 om 15:21
Wat heftig TO. Ik herken het zwangerschap verlangen niet, maar wat je beschrijft doet mij denken aan PND (daar helaas wel ervaring mee). Zorg goed voor jezelf en het is altijd goed om met iemand te praten, het verwerken van dit alles lijkt me niet makkelijk!
(Verlangen voor een tweede kwam er toen ik mij mentaal beter voelde en dochter “makkelijker” werd rond haar 2e)
(Verlangen voor een tweede kwam er toen ik mij mentaal beter voelde en dochter “makkelijker” werd rond haar 2e)
woensdag 23 september 2020 om 15:28
Ja herkenbaar! Beide keren gehad. Inderdaad vond ik de bubbel heerlijk, en lekker de baby nog voor mezelf. Ik vond het geweldig als ik dan bijv op mijn werk heel serieuze gesprekken aan het voeren was, en dan ondertussen zo'n dansende baby in je buik. Snachts "ruzie" omdat ik op mijn zij wilde liggen en baby dat niets vond 
Bevallen hoefde van mij ook gewoon nog niet, alles ging prima. Toch kwamen beiden in de 39ste week.
Ik had echt geen pnd hoor, maar ben er toch heel lang wel soort van verdrietig om geweest. Nu komen er echt geen kinderen meer (mijne zijn nu net pubers) maar nog steeds vind ik het geweldig om een zwangere vrouw te zien. Al weet ik echt wel dat lang niet iedereen het zo ervaart.
Bevallen hoefde van mij ook gewoon nog niet, alles ging prima. Toch kwamen beiden in de 39ste week.
Ik had echt geen pnd hoor, maar ben er toch heel lang wel soort van verdrietig om geweest. Nu komen er echt geen kinderen meer (mijne zijn nu net pubers) maar nog steeds vind ik het geweldig om een zwangere vrouw te zien. Al weet ik echt wel dat lang niet iedereen het zo ervaart.
woensdag 23 september 2020 om 15:33
Wat fijn dat er toch wel mensen zijn die het herkennen of een deel ervan.
Ik weet niet wie het zei, maar ik vond het inderdaad erg aanpassen aan het leven als moeder. Mijn meisje huilde tot 14 weken heel erg veel, en afwisselen met andere mensen stond ze toen nog niet zo toe. Ik miste inderdaad best wel die zee van tijd die ik voor de bevalling nog voor mezelf had, zelfs met werk erbij.
Het klopt zeker dat ik een heel ander beeld van bevallen en de kraamperiode had. Vooraf had ik me voorbereid op dat er een hele grote verandering ging komen, met heel weinig me time. En als mens dat niet van verandering houdt wist ik al wel dat het pittig ging worden. Maar theorie is zo anders dan het ervaren in dit geval! En ik had dingen als zwangerschapsvergiftiging en totaalrupturen weggewuifd met al die praatjes over hoe klein de kans is dat dat gebeurt. Dus dat zou mij niet overkomen. Ook dacht ik aan weken lang knuffelen, baby op je buik te slapen, wiegen, nachtelijke momentjes... jees wat kan dat zwaar zijn! Dat heb ik zeker geidealiseerd. IK heb ook 3,5 jaar de tijd gehad om dat te idealiseren.
Dat soort dingen begin ik wel langzaam te accepteren voor wat ze zijn. Ik vind steeds meer een soort vrede en voel me steeds gelukkiger worden met de baby.
Ik heb om een PND te voorkomen gesproken met een coach van de kraamorganisatie, een maatschappelijk werker via de gyn in het ziekenhuis, en ik heb wat vaker gesprekken met een fijn mens bij het consultatiebureau. Zo krijgt alles wel langzaam een plekje. Ik voel me alleen af en toe zo schuldig dat ik de zwangerschap mis. Mijn baby is er en die is toch veel leuker?? En dat is in veel opzichten ook echt zo.
Het kost tijd denk ik, om emotioneel weer mezelf te worden.
Ik weet niet wie het zei, maar ik vond het inderdaad erg aanpassen aan het leven als moeder. Mijn meisje huilde tot 14 weken heel erg veel, en afwisselen met andere mensen stond ze toen nog niet zo toe. Ik miste inderdaad best wel die zee van tijd die ik voor de bevalling nog voor mezelf had, zelfs met werk erbij.
Het klopt zeker dat ik een heel ander beeld van bevallen en de kraamperiode had. Vooraf had ik me voorbereid op dat er een hele grote verandering ging komen, met heel weinig me time. En als mens dat niet van verandering houdt wist ik al wel dat het pittig ging worden. Maar theorie is zo anders dan het ervaren in dit geval! En ik had dingen als zwangerschapsvergiftiging en totaalrupturen weggewuifd met al die praatjes over hoe klein de kans is dat dat gebeurt. Dus dat zou mij niet overkomen. Ook dacht ik aan weken lang knuffelen, baby op je buik te slapen, wiegen, nachtelijke momentjes... jees wat kan dat zwaar zijn! Dat heb ik zeker geidealiseerd. IK heb ook 3,5 jaar de tijd gehad om dat te idealiseren.
Dat soort dingen begin ik wel langzaam te accepteren voor wat ze zijn. Ik vind steeds meer een soort vrede en voel me steeds gelukkiger worden met de baby.
Ik heb om een PND te voorkomen gesproken met een coach van de kraamorganisatie, een maatschappelijk werker via de gyn in het ziekenhuis, en ik heb wat vaker gesprekken met een fijn mens bij het consultatiebureau. Zo krijgt alles wel langzaam een plekje. Ik voel me alleen af en toe zo schuldig dat ik de zwangerschap mis. Mijn baby is er en die is toch veel leuker?? En dat is in veel opzichten ook echt zo.
Het kost tijd denk ik, om emotioneel weer mezelf te worden.
woensdag 23 september 2020 om 15:38
Ik heb precies het tegenovergestelde. Ik ben zó dankbaar dat ik niet (nooit) meer zwanger ben. Toen ze eenmaal geboren waren had ik pas het gevoel dat ik het gered had, dat mijn baby veilig was, en dat ik niet meer eenzaam en alleen verantwoordelijk was (ik voelde me echt een soort tijdbom. Voor elke week dat ik zwanger was leek er wel een verhaal hier, of elders: "baby overleden in buik bij xx weken").
Jij komt van een veilig gevoel, en bent de hectiek ingestuitert. Ik kwam van een heel onveilig gevoel naar opluchting dat het voorbij was. Ik denk dat dat is wat het voor jou moeilijk maakt. Praat er vooral over. Met je partner, vriendinnen, je verloskundige of je huisarts.
En dit:
Jij komt van een veilig gevoel, en bent de hectiek ingestuitert. Ik kwam van een heel onveilig gevoel naar opluchting dat het voorbij was. Ik denk dat dat is wat het voor jou moeilijk maakt. Praat er vooral over. Met je partner, vriendinnen, je verloskundige of je huisarts.
En dit:
is natuurlijk echt onzin. Je hebt die hele zwangerschap gepresteerd, en vervolgens een bevalling (hoe het ook gelopen is) gepresteerd (en een bevalling is maar een heel klein onderdeel). En dat geheel is iets waar je nog best trots op kan en mag zijn hoor!Het is echt iets dat me is overkomen, in plaats van iets dat ik heb gepresteerd.
woensdag 23 september 2020 om 15:42
Deze snap ik niet zo goed. Waarom zou het één het ander uitsluiten? Toen was je baby er ook al. Je mist gewoon die fase van je baby. Dat cocoonen veilig-met-z'n-tweetjes wat voor jou blijkbaar heel fijn was.
Net zoals ik nu al de melktandjes grijns van mijn oudste die nu grotemensentanden krijgt mis, of de periode dat mijn nu-peuter hele avonden bovenop ons sliep (terwijl ik dat toen ook echt wel eens anders zag).
Niet schuldig om voelen, is helemaal niks mis mee!
woensdag 23 september 2020 om 15:50
O ja hoor, ik herken het wel. Niet dat ik er om kan huilen, het is ook al 13 jaar geleden. Maar ook bij mij kwam de eerste veel te vroeg (6 weken) vanwege ernstige zwangerschalsvergiftiging.
Ik was er helemaal nog niet klaar voor, had nog geen dag verlof gehad. Daarvoor was ik vooral bezig met alles af ronden op het werk en me te verheugen op hoe ik straks lekker met mn benen omhoog, kletsend met vriendinnen en een heerlijk dikke buik, op de bank zou hangen.
En toen was ze er opeens. En had ik dus voor mijn gevoel nog nauwelijks kunnen genieten van het zwanger zijn.
En als ik nu zwangere vrouwen zie, dan mis ik het. Dan wil ik het nog even terug. Het bijzondere gevoel.
Maar ach, dat went. En het is allemaal goedgekomen met mij en mn kind, dus ik denk met weemoed terug, maar geniet van het heden.
Zodat ik niet later denk: die periode toen ze 13 was heb ik ook gewoon voorbij laten gaan, zonder erbij stil te staan.
Anders blijf ik terugkijken op wat ik had, of had willen hebben. En vergeet ik wat ik nu heb. Zonde.
Ik was er helemaal nog niet klaar voor, had nog geen dag verlof gehad. Daarvoor was ik vooral bezig met alles af ronden op het werk en me te verheugen op hoe ik straks lekker met mn benen omhoog, kletsend met vriendinnen en een heerlijk dikke buik, op de bank zou hangen.
En toen was ze er opeens. En had ik dus voor mijn gevoel nog nauwelijks kunnen genieten van het zwanger zijn.
En als ik nu zwangere vrouwen zie, dan mis ik het. Dan wil ik het nog even terug. Het bijzondere gevoel.
Maar ach, dat went. En het is allemaal goedgekomen met mij en mn kind, dus ik denk met weemoed terug, maar geniet van het heden.
Zodat ik niet later denk: die periode toen ze 13 was heb ik ook gewoon voorbij laten gaan, zonder erbij stil te staan.
Anders blijf ik terugkijken op wat ik had, of had willen hebben. En vergeet ik wat ik nu heb. Zonde.
woensdag 23 september 2020 om 15:50
Mollebol:
Zou het ook kunnen komen dat je van te voren hele hoge verwachtingen had van je zwangerschap (vooral omdat je er lang over moest doen om eindelijk zwanger te worden). En eenmaal zwanger, dat de zwangerschap tegenviel (het was geen feest). En dat je die zwangerschap over had willen doen na de teleurstellende bevalling? En is het meer een verlangen om alles over te mogen doen?
Kortom: je moet eigenlijk je teleurstelling van afgelopen jaren (zwanger worden, zwangerschap, bevalling) verwerken? Geen roze wolk, maar roze dolk. Jezelf vergeven dat niet alles perfect is gegaan (ook al kon je er soms niets aan doen)?
Zwanger worden, zwangerschap en bevalling is lichamelijk een hele zware klus (uitzonderingen nagelaten). Er wordt vaak een mooie plaatje over geschept die niet realistisch is. Te hoge verwachtingen/ eisen aan jezelf, te hoge teleurstellingen?
Helpt het om te kijken naar wat wel gelukt is en hoeveel liefde en verzorging je wel kan geven aan je baby (om wel te kunnen genieten van het heden)?
Zou het ook kunnen komen dat je van te voren hele hoge verwachtingen had van je zwangerschap (vooral omdat je er lang over moest doen om eindelijk zwanger te worden). En eenmaal zwanger, dat de zwangerschap tegenviel (het was geen feest). En dat je die zwangerschap over had willen doen na de teleurstellende bevalling? En is het meer een verlangen om alles over te mogen doen?
Kortom: je moet eigenlijk je teleurstelling van afgelopen jaren (zwanger worden, zwangerschap, bevalling) verwerken? Geen roze wolk, maar roze dolk. Jezelf vergeven dat niet alles perfect is gegaan (ook al kon je er soms niets aan doen)?
Zwanger worden, zwangerschap en bevalling is lichamelijk een hele zware klus (uitzonderingen nagelaten). Er wordt vaak een mooie plaatje over geschept die niet realistisch is. Te hoge verwachtingen/ eisen aan jezelf, te hoge teleurstellingen?
Helpt het om te kijken naar wat wel gelukt is en hoeveel liefde en verzorging je wel kan geven aan je baby (om wel te kunnen genieten van het heden)?
I was reminded that my bloodtype is B positive.
