Kinderen
alle pijlers
De zwangerschap missen
woensdag 23 september 2020 om 14:48
Hoi,
Dit is meer mentaal, maar alleen relevant voor mensen die ooit kinderen gehad hebben, dus toch maar in deze pijler.
Misschien een beetje een vreemde vraag, maar ben ik de enige die de zwangerschap zo mist?
Ik kan er nu bijna 5 maanden later nog steeds om huilen. Dat voelt zo krom, want ik weet dat mijn kleine meisje die baby in mijn buik was, en ik hou ontzettend veel van haar.
Mijn hele zwangerschap heb ik zitten klagen over hoe het liep. Ik had naast de gebruikelijke olifantenvoeten, misselijkheid, vermoeidheid, etc. twee complicaties. Een verkorte baarmoederhals waardoor er een risico op vroeggeboorte was. Ik ben bijna een maand te vroeg bevallen, en had toen ook een zwangerschapsvergiftiging. Ondanks dat ik wist dat het waarschijnlijk eerder ging gebeuren, voelde ik me volledig overrompeld door de bevalling. Het is echt iets dat me is overkomen, in plaats van iets dat ik heb gepresteerd. In de kraamweek heb ik verschrikkelijk gehuild omdat ik mijn zwangerschap weer terug wilde. Mijn baby is er zo'n beetje alien style uit geexplodeerd, met een totaalruptuur als gevolg, en ik heb de eerste 3 weken nauwelijks wat met de baby kunnen doen. Enkel voeden, en ook dat liep niet lekker en deed veel pijn. De kraamhulp had me gelukkig ontzettend goed geholpen met het gevoel dat ik van mijn baby beroofd was. Maar het idee dat ik gewoon weer lekker zwanger wil zijn blijft hangen. Ik word er ook best verdrietig van dat ik dit waarschijnlijk niet nog een keer ga doen. Dit duurde al 3,5 jaar voordat het lukte, mijn leeftijd speelt mee en nu de angst voor een herhaling van gebeurtenissen ook. Ik ben nu al erg aan het wikken en wegen of ik het nog een keer wil. Nog zo'n schatje erbij.
Ik heb nagedacht over waar het vandaan komt. Mijn beste theorie is dat je met zwanger zijn steeds meer in je bubbel met je baby gaat. Gedurende die 9 maanden (8 maanden) sluit je je steeds verder af, rond je steeds meer af, tot je alle stressfactoren weg hebt en klaar bent om te bevallen. Een heel veilig plekje. Ik was ook zo trots op mijn lijf en buik. En dan pats boem is je baby er en in mijn geval was er stress alom. Vervelend herstel, huilbaby, pijnlijke voedingen, zelf helemaal ontwricht en een grote aanpassing aan het moederschap. Natuurlijk mis ik de zwangerschap!
Toch hoor ik heel weinig moeders hierover. Vriendinnen herkennen het ook niet.
Is er iemand die dit herkent?
Misschien ook wat mensen die geen makkelijke weg hebben gehad en hoe ze ermee omgegaan zijn? Was je ooit weer klaar voor een tweede?
Dit is meer mentaal, maar alleen relevant voor mensen die ooit kinderen gehad hebben, dus toch maar in deze pijler.
Misschien een beetje een vreemde vraag, maar ben ik de enige die de zwangerschap zo mist?
Ik kan er nu bijna 5 maanden later nog steeds om huilen. Dat voelt zo krom, want ik weet dat mijn kleine meisje die baby in mijn buik was, en ik hou ontzettend veel van haar.
Mijn hele zwangerschap heb ik zitten klagen over hoe het liep. Ik had naast de gebruikelijke olifantenvoeten, misselijkheid, vermoeidheid, etc. twee complicaties. Een verkorte baarmoederhals waardoor er een risico op vroeggeboorte was. Ik ben bijna een maand te vroeg bevallen, en had toen ook een zwangerschapsvergiftiging. Ondanks dat ik wist dat het waarschijnlijk eerder ging gebeuren, voelde ik me volledig overrompeld door de bevalling. Het is echt iets dat me is overkomen, in plaats van iets dat ik heb gepresteerd. In de kraamweek heb ik verschrikkelijk gehuild omdat ik mijn zwangerschap weer terug wilde. Mijn baby is er zo'n beetje alien style uit geexplodeerd, met een totaalruptuur als gevolg, en ik heb de eerste 3 weken nauwelijks wat met de baby kunnen doen. Enkel voeden, en ook dat liep niet lekker en deed veel pijn. De kraamhulp had me gelukkig ontzettend goed geholpen met het gevoel dat ik van mijn baby beroofd was. Maar het idee dat ik gewoon weer lekker zwanger wil zijn blijft hangen. Ik word er ook best verdrietig van dat ik dit waarschijnlijk niet nog een keer ga doen. Dit duurde al 3,5 jaar voordat het lukte, mijn leeftijd speelt mee en nu de angst voor een herhaling van gebeurtenissen ook. Ik ben nu al erg aan het wikken en wegen of ik het nog een keer wil. Nog zo'n schatje erbij.
Ik heb nagedacht over waar het vandaan komt. Mijn beste theorie is dat je met zwanger zijn steeds meer in je bubbel met je baby gaat. Gedurende die 9 maanden (8 maanden) sluit je je steeds verder af, rond je steeds meer af, tot je alle stressfactoren weg hebt en klaar bent om te bevallen. Een heel veilig plekje. Ik was ook zo trots op mijn lijf en buik. En dan pats boem is je baby er en in mijn geval was er stress alom. Vervelend herstel, huilbaby, pijnlijke voedingen, zelf helemaal ontwricht en een grote aanpassing aan het moederschap. Natuurlijk mis ik de zwangerschap!
Toch hoor ik heel weinig moeders hierover. Vriendinnen herkennen het ook niet.
Is er iemand die dit herkent?
Misschien ook wat mensen die geen makkelijke weg hebben gehad en hoe ze ermee omgegaan zijn? Was je ooit weer klaar voor een tweede?
woensdag 23 september 2020 om 15:53
Ja ik vond t ook een lastige beslissing. Het heeft drie jaar geduurd en ik rekende er helemaal niet meer op. Dat was dus in eerste instantie ook even schakelen. Ik ben nu onwijs blij met mijn twee dochters hoor.Mollebol1 schreef: ↑23-09-2020 15:19Jouw verhaal vind ik mooi, een cadeautje
Heel bijzonder dat dat gewoon natuurlijk gelukt is dan.
Ik moet zeggen dat ik nu bijna 5 maanden later meer bekkenklachten heb dan tijdens de zwangerschap. Daar loop ik voor bij een bekkenfysio. En ik moet nog geopereerd worden om een verkleving weg te halen. Dus die tweede is bij ons echt alleen nog een gedachte, en ik voel me ook niet verplicht om daar een beslissing over te maken of die snel op de eerste te krijgen. Maar jouw instelling vind ik wel een mooie.
Ik ga eens opzoeken wat een haptotherapeut doet.
Je klinkt dapper. Ik hoop dat je lief voor jezelf bent. Succes!
where ever you go, go with your heart
woensdag 23 september 2020 om 16:08
woensdag 23 september 2020 om 16:15
Interessant om het zo te zien. Ik denk wel dat dat klopt. Het is misschien ook wel een beetje een obsessie in het moeten genieten van alles.aardbeitje8 schreef: ↑23-09-2020 15:50Mollebol:
Zou het ook kunnen komen dat je van te voren hele hoge verwachtingen had van je zwangerschap (vooral omdat je er lang over moest doen om eindelijk zwanger te worden). En eenmaal zwanger, dat de zwangerschap tegenviel (het was geen feest). En dat je die zwangerschap over had willen doen na de teleurstellende bevalling? En is het meer een verlangen om alles over te mogen doen?
Kortom: je moet eigenlijk je teleurstelling van afgelopen jaren (zwanger worden, zwangerschap, bevalling) verwerken? Geen roze wolk, maar roze dolk. Jezelf vergeven dat niet alles perfect is gegaan (ook al kon je er soms niets aan doen)?
Zwanger worden, zwangerschap en bevalling is lichamelijk een hele zware klus (uitzonderingen nagelaten). Er wordt vaak een mooie plaatje over geschept die niet realistisch is. Te hoge verwachtingen/ eisen aan jezelf, te hoge teleurstellingen?
Helpt het om te kijken naar wat wel gelukt is en hoeveel liefde en verzorging je wel kan geven aan je baby (om wel te kunnen genieten van het heden)?
Ik deed dat niet tijdens de zwangerschap, veel angst over die mogelijke vroeggeboorte, irritante klachtjes. Achteraf waren er zulke mooie kanten waar ik wel intens van genoot en waar ik geen moment bewust bij stilgestaan heb.
Dat ga ik anders doen tijdens de kraamperiode. Daar bleek er ook niet altijd ruimte voor te zijn. Nu komt het genieten wel.
Maar zoals deze week, nu is ze ziek van haar eerste verkoudheid. Dan betrap ik mezelf weer op dat gevoel van beroofd worden van "leuke tijd" en dat ik het zo'n zielig vooruitzicht vind voor haar dat ze vanaf nu al die virusjes gaat doorlopen, zoveel slecht voelen terwijl je er pas net bent.
Misschien komt het wel uit die hoek.
Meer moeten accepteren dat de slechte dingen niet wegnemen van het genieten, en daar ook wat bewuster van zijn. Wat me de laatste weken zeker wel beter lukt denk ik.
woensdag 23 september 2020 om 16:17
herkenbaarhelena2 schreef: ↑23-09-2020 15:50O ja hoor, ik herken het wel. Niet dat ik er om kan huilen, het is ook al 13 jaar geleden. Maar ook bij mij kwam de eerste veel te vroeg (6 weken) vanwege ernstige zwangerschalsvergiftiging.
Ik was er helemaal nog niet klaar voor, had nog geen dag verlof gehad. Daarvoor was ik vooral bezig met alles af ronden op het werk en me te verheugen op hoe ik straks lekker met mn benen omhoog, kletsend met vriendinnen en een heerlijk dikke buik, op de bank zou hangen.
En toen was ze er opeens. En had ik dus voor mijn gevoel nog nauwelijks kunnen genieten van het zwanger zijn.
En als ik nu zwangere vrouwen zie, dan mis ik het. Dan wil ik het nog even terug. Het bijzondere gevoel.
Maar ach, dat went. En het is allemaal goedgekomen met mij en mn kind, dus ik denk met weemoed terug, maar geniet van het heden.
Zodat ik niet later denk: die periode toen ze 13 was heb ik ook gewoon voorbij laten gaan, zonder erbij stil te staan.
Anders blijf ik terugkijken op wat ik had, of had willen hebben. En vergeet ik wat ik nu heb. Zonde.
woensdag 23 september 2020 om 18:11
Ik lees dat je het best pittig hebt nu met je kleintje. Misschien verlang je eerder terug naar de meer zorgeloze blijdschap die je had in je zwangerschap? Het loopt nu anders dan je had gehoopt. Bij mijn eerste vond ik het ook loei zwaar en dan voelde ik me schuldig dat ik niet blij genoeg was. Toen hij een maand of zeven was kwam het omslagpunt; we snapte elkaar beter, ik voelde weer meer als mij, hij was meer tevreden ect.
Dus heel herkenbaar..... veel jonge ouders ploeteren een tijdje hoor. T punt is dat in de meeste gevallen de ploetertijd relatief kort is (je zit zo tien jaar verder en wat is dan 1 jaar) en we het nare ook een beetje wegstoppen
. Ik denk nu toch met een glimlach terug aan die babytijd van de oudste. Daardoor kan ik nu makkelijker genieten van de jongste. Ik laat het over me heen komen, drijf mee en voel me niet meer zo onzeker als toen.
Hoop dat je snel beter mag voelen, werk je ook?
Dus heel herkenbaar..... veel jonge ouders ploeteren een tijdje hoor. T punt is dat in de meeste gevallen de ploetertijd relatief kort is (je zit zo tien jaar verder en wat is dan 1 jaar) en we het nare ook een beetje wegstoppen
. Ik denk nu toch met een glimlach terug aan die babytijd van de oudste. Daardoor kan ik nu makkelijker genieten van de jongste. Ik laat het over me heen komen, drijf mee en voel me niet meer zo onzeker als toen.Hoop dat je snel beter mag voelen, werk je ook?
woensdag 23 september 2020 om 19:36
Dit herken ik heel erg. Ik had een top zwangerschap, baby kwam een maand te vroeg en ook nog eens heel snel. Ze was heel onrustig de eerste weken en ik super moe. Wat miste ik de zwangerschap! Inderdaad de hoeveelheid me-time en het fantaseren over de baby vond ik heerlijk. Het is nu 1.5 jaar later en ik denk er nog steeds met weemoed aan terug.Mollebol1 schreef: ↑23-09-2020 15:33
Ik weet niet wie het zei, maar ik vond het inderdaad erg aanpassen aan het leven als moeder. Mijn meisje huilde tot 14 weken heel erg veel, en afwisselen met andere mensen stond ze toen nog niet zo toe. Ik miste inderdaad best wel die zee van tijd die ik voor de bevalling nog voor mezelf had, zelfs met werk erbij.
Het klopt zeker dat ik een heel ander beeld van bevallen en de kraamperiode had. Vooraf had ik me voorbereid op dat er een hele grote verandering ging komen, met heel weinig me time. En als mens dat niet van verandering houdt wist ik al wel dat het pittig ging worden. Maar theorie is zo anders dan het ervaren in dit geval! En ik had dingen als zwangerschapsvergiftiging en totaalrupturen weggewuifd met al die praatjes over hoe klein de kans is dat dat gebeurt. Dus dat zou mij niet overkomen. Ook dacht ik aan weken lang knuffelen, baby op je buik te slapen, wiegen, nachtelijke momentjes... jees wat kan dat zwaar zijn! Dat heb ik zeker geidealiseerd. IK heb ook 3,5 jaar de tijd gehad om dat te idealiseren.
Dat soort dingen begin ik wel langzaam te accepteren voor wat ze zijn. Ik vind steeds meer een soort vrede en voel me steeds gelukkiger worden met de baby.
woensdag 23 september 2020 om 19:56
woensdag 23 september 2020 om 21:23
Ik herken het van mijn eerste niet, mijn zoon is á terme geboren.
Mijn 2e baby is 11 weken te vroeg geboren en daar heb ik het wel vreselijk moeilijk mee gehad. Zeker omdat ik voor de bevalling al vruchtwater verloor en nauwelijks een buik had. Het hele proces wat ik bij de oudste had, dikke enkels, zware buik, toe zijn aan bevallen heeft niet plaatsgevonden. Ik heb haar misschien 3 weken kunnen voelen in mijn buik en toen kwam ze.
Superkut, maar het is niet anders. Onze dochter is gezond, haalt haar achterstand glorieus in, heeft tot nu toe niks aan haar vroeggeboorte overgehouden.
Iedere keer als ik voel dat ik in die negatieve spiraal glijd, tel ik m'n zegeningen.
Even toevoegen: ik ga nog steeds wel heel slecht op vriendinnen die komen klagen dat het 3e trimester zo zwaar is. Ben ik echt niet de persoon voor.
Mijn 2e baby is 11 weken te vroeg geboren en daar heb ik het wel vreselijk moeilijk mee gehad. Zeker omdat ik voor de bevalling al vruchtwater verloor en nauwelijks een buik had. Het hele proces wat ik bij de oudste had, dikke enkels, zware buik, toe zijn aan bevallen heeft niet plaatsgevonden. Ik heb haar misschien 3 weken kunnen voelen in mijn buik en toen kwam ze.
Superkut, maar het is niet anders. Onze dochter is gezond, haalt haar achterstand glorieus in, heeft tot nu toe niks aan haar vroeggeboorte overgehouden.
Iedere keer als ik voel dat ik in die negatieve spiraal glijd, tel ik m'n zegeningen.
Even toevoegen: ik ga nog steeds wel heel slecht op vriendinnen die komen klagen dat het 3e trimester zo zwaar is. Ben ik echt niet de persoon voor.
woensdag 23 september 2020 om 21:43
woensdag 23 september 2020 om 21:46
Eens! Ik vermoed dat je eerste tijd met de baby best pittig voelt? Ook in vergelijking met de zwangerschap, al heb je die niet perse als prettig ervaren?Saartjepoes2 schreef: ↑23-09-2020 18:11Ik lees dat je het best pittig hebt nu met je kleintje. Misschien verlang je eerder terug naar de meer zorgeloze blijdschap die je had in je zwangerschap? Het loopt nu anders dan je had gehoopt. Bij mijn eerste vond ik het ook loei zwaar en dan voelde ik me schuldig dat ik niet blij genoeg was. Toen hij een maand of zeven was kwam het omslagpunt; we snapte elkaar beter, ik voelde weer meer als mij, hij was meer tevreden ect.
Dus heel herkenbaar..... veel jonge ouders ploeteren een tijdje hoor. T punt is dat in de meeste gevallen de ploetertijd relatief kort is (je zit zo tien jaar verder en wat is dan 1 jaar) en we het nare ook een beetje wegstoppen
Hoop dat je snel beter mag voelen, werk je ook?
donderdag 24 september 2020 om 07:13
Ik vond het heeeeerlijk om zwanger te zijn. Alle mensen om je heen die zo lief en voorzichtig met je om gaan. Vreemden die je willen helpen met boodschappen op de band zetten, de conducteur die me meeneemt naar een andere coupé omdat 'het daar veel rustiger is voor u, mevrouw'. Ik vond de algehele zachtheid van de maatschappij richting De Zwangere Mevrouw écht heerlijk. Een warm bad.
En toen werd de baby geboren na een helse bevalling, was er vanalles kapot, was ik uitgeput en gilde mijn baby de hele tijd en was er geen seconde om me zo zacht en veilig en gekoesterd te voelen. Ja, ik dacht ook vaak, huilend, verlangend terug naar mijn zwangerschap.
En toen werd de baby geboren na een helse bevalling, was er vanalles kapot, was ik uitgeput en gilde mijn baby de hele tijd en was er geen seconde om me zo zacht en veilig en gekoesterd te voelen. Ja, ik dacht ook vaak, huilend, verlangend terug naar mijn zwangerschap.
donderdag 24 september 2020 om 07:23
Mollebol, ik herken het wel en mis(te) mijn zwangerschap ook bij tijd en wijlen. Ik ben na een lang medisch traject uiteindelijk zwanger geworden van onze dochter, maar kon daar tijdens de zwangerschap absoluut niet goed van genieten, omdat mijn angst dat het alsnog mis zou gaan zo ontzettend groot was. Aan de ene kant vond ik zwanger zijn geweldig, aan de andere kant was er altijd dat gevoel dat het kindje ons alsnog ontnomen zou worden. Toen ze eenmaal geboren was was er aan de ene kant een enorme opluchting (want in mijn beleving was ze veilig), maar aan de andere kant ook verdriet dat ik niet, althans niet voldoende, had durven/kunnen genieten. Zwanger worden en een baby kunnen dragen is immers toch wel bijzonder. Ik zou mij zo kunnen voorstellen dat dit bij jou ook een rol speelt en helemaal na zo'n extreem heftige turbo bevalling. In ons geval komt er geen tweede overigens dus misschien vind ik het daarom wel extra jammer dat het geen onbezorgde zwangerschap is geweest.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 24 september 2020 om 19:35
Wat naar dat je dat zo ervaren hebt. Het klinkt heel herkenbaar ja. Het hele eerste trimester heb ik in angst voor nog een miskraam doorgebracht. En net toen ik een beetje vertrouwen kreeg, kreeg ik met 18 weken al regelmatige krampen. Bleek mijn baarmoederhals echt te kort. Ik heb de rest van de zwangerschap rust moeten houden, maar zo af en toe lukte dat niet, en dan had ik weer gerommel. Toen ik met 34 weken bij de verloskundige zat (in goed overleg daar gebleven, met regelmatige controles in het ziekenhuis), zei ze dat ze bang was dat ik echt veel te vroeg zou bevallen. Maar dat we een veiligere periode hadden bereikt. Een paar dagen later was ze er. Daar kon ik dan wel om lachen. Maar ik ben hierdoor wel mijn hele zwangerschap bang geweest dat ze me afgenomen zou worden.Baggal schreef: ↑24-09-2020 07:23Mollebol, ik herken het wel en mis(te) mijn zwangerschap ook bij tijd en wijlen. Ik ben na een lang medisch traject uiteindelijk zwanger geworden van onze dochter, maar kon daar tijdens de zwangerschap absoluut niet goed van genieten, omdat mijn angst dat het alsnog mis zou gaan zo ontzettend groot was. Aan de ene kant vond ik zwanger zijn geweldig, aan de andere kant was er altijd dat gevoel dat het kindje ons alsnog ontnomen zou worden. Toen ze eenmaal geboren was was er aan de ene kant een enorme opluchting (want in mijn beleving was ze veilig), maar aan de andere kant ook verdriet dat ik niet, althans niet voldoende, had durven/kunnen genieten. Zwanger worden en een baby kunnen dragen is immers toch wel bijzonder. Ik zou mij zo kunnen voorstellen dat dit bij jou ook een rol speelt en helemaal na zo'n extreem heftige turbo bevalling. In ons geval komt er geen tweede overigens dus misschien vind ik het daarom wel extra jammer dat het geen onbezorgde zwangerschap is geweest.
Dit hield me erg bezig en de vergiftiging, andere klachten. Achteraf realiseerde ik me pas waar het mooie van een zwangerschap wel in zit. Ik vind het heel jammer dat ik me dat toen niet realiseerde en er ook een beetje van genoot.
donderdag 24 september 2020 om 19:43
Verschillende mensen vroegen dit: De eerste weken vond ik heel pittig ja. Niet alleen de omslag naar moederschap, een totaal nieuwe manier van zijn is dat eigenlijk. Maar ook het herstel van de bevalling, het afscheid nemen van borstvoeding (nog zoiets dat ik heel erg geidealiseerd had), het verwerken van het einde van de zwangerschap, de bevalling en de nasleep. Ik kreeg er nachtmerries van. De kraamtranen vloeiden goed hier, en meer dan 1 weekje, oeps! En zij huilde harder dan ik.
Pas bij 4 maanden dacht ik voor het eerst in termen dat we eigenlijk wel een beetje op de rit waren als gezin. Nu is er nog geen ritme, maar wel meer routine. En dat vind ik fijn. Ik ben blijer, vrij van borstvoeden, herstel is ver genoeg dat ik grotendeels gewoon functioneer, ik voel me niet meer zo ontwricht. De baby is blijer, zelfstandiger, beter in slapen geworden etc. Geen gekibbel met mijn man meer over wie het meest moe is. Het gaat nu lekker. En mentaal ben ik hard bezig alles te overdenken en soort van sorteren, plaatsen enzo. De laatste knopen eruit werken, zoiets.
Pas bij 4 maanden dacht ik voor het eerst in termen dat we eigenlijk wel een beetje op de rit waren als gezin. Nu is er nog geen ritme, maar wel meer routine. En dat vind ik fijn. Ik ben blijer, vrij van borstvoeden, herstel is ver genoeg dat ik grotendeels gewoon functioneer, ik voel me niet meer zo ontwricht. De baby is blijer, zelfstandiger, beter in slapen geworden etc. Geen gekibbel met mijn man meer over wie het meest moe is. Het gaat nu lekker. En mentaal ben ik hard bezig alles te overdenken en soort van sorteren, plaatsen enzo. De laatste knopen eruit werken, zoiets.
donderdag 24 september 2020 om 19:44
Dat is fijn he? Aan zwanger zijn. Iedereen gaat zo mee in wat je zelf eigenlijk ook voelt. Lief voor jezelf en de baby zijn, goed verzorgen.Friezin71 schreef: ↑24-09-2020 07:13Ik vond het heeeeerlijk om zwanger te zijn. Alle mensen om je heen die zo lief en voorzichtig met je om gaan. Vreemden die je willen helpen met boodschappen op de band zetten, de conducteur die me meeneemt naar een andere coupé omdat 'het daar veel rustiger is voor u, mevrouw'. Ik vond de algehele zachtheid van de maatschappij richting De Zwangere Mevrouw écht heerlijk. Een warm bad.
En toen werd de baby geboren na een helse bevalling, was er vanalles kapot, was ik uitgeput en gilde mijn baby de hele tijd en was er geen seconde om me zo zacht en veilig en gekoesterd te voelen. Ja, ik dacht ook vaak, huilend, verlangend terug naar mijn zwangerschap.
donderdag 24 september 2020 om 19:47
Fijn om zoveel mensen over de minder leuke kanten te horen, en hoe iedereen eigenlijk wel moeite heeft met het een of ander.
Het is fijn om alles eens van me af te schrijven en andere input erover te krijgen.
Tijdens gesprekken hoor ik wel steeds hoe normaal het is en wat voor goede moeder ik ben. Maar het doet toch goed om het eens bevestigd te horen dat anderen dit ook op een of andere manier ervaren.
Het is fijn om alles eens van me af te schrijven en andere input erover te krijgen.
Tijdens gesprekken hoor ik wel steeds hoe normaal het is en wat voor goede moeder ik ben. Maar het doet toch goed om het eens bevestigd te horen dat anderen dit ook op een of andere manier ervaren.
donderdag 24 september 2020 om 21:28
Ik snap je gevoelens van overweldiging en een moeilijke bevalling en kraamtijd heel goed. Dat had ik ook. ik moest alleen heel veel huilen en voelde me kut maar ik projecteerde het niet op zwanger zijn zoals jij. Want dat is wat je doet: je voelt je slecht over je situatie nu en daar heb jij va n gemaakt in je hoofd dat je dus weer terug wil naar de voorgaande situatie. Toen dit er nog allemaal niet was.
Het gaat niet over dat je zwanger wil zijn, dit gaat over wat je voelt over het hier en nu. Daar moet je mee dealen.
Het gaat niet over dat je zwanger wil zijn, dit gaat over wat je voelt over het hier en nu. Daar moet je mee dealen.
vrijdag 25 september 2020 om 08:41
En dat herken ik dus heel erg.
Ik was tot op het laatste moment er niet van overtuigd dat alles goed zou gaan of dat er iets mis zou zijn dat niet was opgemerkt tijdens de zwangerschap. Mijn eerste reactie toen ze (via een geplande keizersnede geboren werd) was ook: "oh er zat dus echt een baby in
". Zo diep zat de angst blijkbaar. Achteraf had ik misschien eerder aan de bel moeten trekken overigens, maar op dat moment wilde ik vooral niet zeuren, want ik was eindelijk zwanger (iets dat ik in de jaren daarvoor niet voor ogen had gehouden). En nu is ze bijna 3 en is de angst wel weg en vind ik het jammer dat ik er toen niet wat relaxter in kon staan en er wat meer van heb kunnen genieten. Het is verdrietig wanneer je bijna 8,5 maand in standje overleven staat en toch kon ik op dat moment dat gevoel en de irrationele angst niet stoppen. Het is niet anders (en onder de streep heb ik een prachtige dochter dus ben ik zeer dankbaar en tevreden
).
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
