Kinderen
alle pijlers
Dochter voelt zich eenzaam en onbegrepen
dinsdag 6 november 2007 om 20:57
Hallo..mede forummers..
Sinds een jaar of 6 heb ik co-ouderschap met mijn ex man. De ene week bij mij, de andere bij hem.
Mijn dochters zijn 17 en 10. De oudste is verbaal sterk, de jongste is hoogsensitief en gevoelig dus, en verbaal niet sterk.
Hun vader woont zo'n jaar of 6 met zijn huidige vriendin waar ook 2 meiden van 14 en 12 bij zijn.
De ene week hebben zij 4 kids..de andere week niets. In die week zijn ze dus bij mij en mijn huidige partner.
In de week dat ze bij hun pa zijn voelen beide meiden zich ongelukkig. In dit geval gaat het nu even om de jongste E.
Zij wordt al jaar en dag gepest en getreiterd door haar stiefzusje. Als ze dat aangeeft aan haar vader en vriendin wordt dat afgedaan..dat ze maar van zich af moet bijten en assertiever moet worden.
Ik heb vaak aangegeven bij hem dat E hiermee zit. Maar krijg nauwelijks reactie hierop.
Hoogsensitief heeft hij weinig mee..doet t af als een teer zieltje.
Als E na een week weer bij ons komt. is t huilen en tegen alles aantrappen. Ze is de 1e paar dagen alleen maar moe.Ze voelt zich eenzaam..ongelukkig..niet begrepen bij haar vader. Haar woorden zijn dit. Ook wou ze wel eens dat ze niet geboren was.
Haar stiefzusje moet in therapie omdat die een gedragstoornis heeft..maar hierin wordt ze tegen gewerkt door haar vader(ingewikkeld).
Tijdens een 10 min gesprek met de juf..gaf de juf aan dat E op had geschreven dat ze ongelukkig is bij haar vader en eenzaam..en dat ze heel gelukkig is bij mama en daar veel plezier heeft. En dat ze met mama en vriend goed kan praten(want mama snapt mij wel).
Dat vond mijn ex niet leuk om te horen..en snapt er niks van.
Als hij in gesprek gaat met E dan blokt ze..Ik snap haar juist zo goed..omdat ik dat tijdens mijn huwelijk met hem heb ervaren. Hij staat niet open voor dingen..is niet open.
Ik heb E gevraagd of ze dan tijdelijk bij mij wil wonen en dan in de weekend naar haar vader gaat, om te kijken hoe het dan gaat.
Maar dat wil ze niet..want dan doet ze papa misschien verdriet..en miss gaat ze hem dan wel missen.
Zo langzamerhand ben ik er flauw van..dat dat kind niet happy is. En dat ik aan een dood paard trek betreft mijn ex man. Wij hebben hem gebeld afgelopen vrijdag dat dit echt niet meer kan, en een mail gestuurd voor de 3e keer met een aantal punten wat er nu loos is met E. Tot nu toe nog geen reaktie.
Tijdens dat telefoon gesprek heb ik aangegeven om in 3 gesprek te gaan met hem E en ik zelf. Hij zou kijken of hij tijd kon maken, wnat hij had het druk.
Inmiddels heb ik vandaag een afspraak gemaakt bij de juf..waar ik maandag mee in gesprek ga..en ook de huisarts stel ik hiervan op de hoogte. Ik denk nl dat E toch tools nodig heeft om sterker te worden. Maar vooral liefde en veiligheid nodig heeft. En dat voelt ze niet bij haar vader.
Ik weet het dit is een lang verhaal..maar het zit mij hoog.
En misschien dat er hier iemand is met een soort gelijke ervaring??
Gr v Modjoh
Sinds een jaar of 6 heb ik co-ouderschap met mijn ex man. De ene week bij mij, de andere bij hem.
Mijn dochters zijn 17 en 10. De oudste is verbaal sterk, de jongste is hoogsensitief en gevoelig dus, en verbaal niet sterk.
Hun vader woont zo'n jaar of 6 met zijn huidige vriendin waar ook 2 meiden van 14 en 12 bij zijn.
De ene week hebben zij 4 kids..de andere week niets. In die week zijn ze dus bij mij en mijn huidige partner.
In de week dat ze bij hun pa zijn voelen beide meiden zich ongelukkig. In dit geval gaat het nu even om de jongste E.
Zij wordt al jaar en dag gepest en getreiterd door haar stiefzusje. Als ze dat aangeeft aan haar vader en vriendin wordt dat afgedaan..dat ze maar van zich af moet bijten en assertiever moet worden.
Ik heb vaak aangegeven bij hem dat E hiermee zit. Maar krijg nauwelijks reactie hierop.
Hoogsensitief heeft hij weinig mee..doet t af als een teer zieltje.
Als E na een week weer bij ons komt. is t huilen en tegen alles aantrappen. Ze is de 1e paar dagen alleen maar moe.Ze voelt zich eenzaam..ongelukkig..niet begrepen bij haar vader. Haar woorden zijn dit. Ook wou ze wel eens dat ze niet geboren was.
Haar stiefzusje moet in therapie omdat die een gedragstoornis heeft..maar hierin wordt ze tegen gewerkt door haar vader(ingewikkeld).
Tijdens een 10 min gesprek met de juf..gaf de juf aan dat E op had geschreven dat ze ongelukkig is bij haar vader en eenzaam..en dat ze heel gelukkig is bij mama en daar veel plezier heeft. En dat ze met mama en vriend goed kan praten(want mama snapt mij wel).
Dat vond mijn ex niet leuk om te horen..en snapt er niks van.
Als hij in gesprek gaat met E dan blokt ze..Ik snap haar juist zo goed..omdat ik dat tijdens mijn huwelijk met hem heb ervaren. Hij staat niet open voor dingen..is niet open.
Ik heb E gevraagd of ze dan tijdelijk bij mij wil wonen en dan in de weekend naar haar vader gaat, om te kijken hoe het dan gaat.
Maar dat wil ze niet..want dan doet ze papa misschien verdriet..en miss gaat ze hem dan wel missen.
Zo langzamerhand ben ik er flauw van..dat dat kind niet happy is. En dat ik aan een dood paard trek betreft mijn ex man. Wij hebben hem gebeld afgelopen vrijdag dat dit echt niet meer kan, en een mail gestuurd voor de 3e keer met een aantal punten wat er nu loos is met E. Tot nu toe nog geen reaktie.
Tijdens dat telefoon gesprek heb ik aangegeven om in 3 gesprek te gaan met hem E en ik zelf. Hij zou kijken of hij tijd kon maken, wnat hij had het druk.
Inmiddels heb ik vandaag een afspraak gemaakt bij de juf..waar ik maandag mee in gesprek ga..en ook de huisarts stel ik hiervan op de hoogte. Ik denk nl dat E toch tools nodig heeft om sterker te worden. Maar vooral liefde en veiligheid nodig heeft. En dat voelt ze niet bij haar vader.
Ik weet het dit is een lang verhaal..maar het zit mij hoog.
En misschien dat er hier iemand is met een soort gelijke ervaring??
Gr v Modjoh
dinsdag 6 november 2007 om 21:02
Ik heb de co ouderschap hetzelfde geregeld. Mijn kinderen zijn wat jonger, maar co ouderschap is altijd moeilijk. Met mijn oudste ben ik naar kinderpsycholoog gegaan. Is dat een idee voor haar? Zodat ze misschien leert dat ze niet verantwoordelijk is voor haar ouders, maar haar ouders voor haar? Dan kan ze misschien een keuze maken wat goed voor haar is, ipv goed voor papa.
Sterkte
Sterkte
dinsdag 6 november 2007 om 21:15
waarom laat je dr nog steeds hele weken naar dr vader gaan? kun je niet met hem afspreken om je jongste dochter even wat rust te gunnen, en dr alleen overdag naar dr vader te laten gaan? of in elk geval als het 'pestende' stiefzusje er niet is?
lijkt me toch duidelijk dat t niet goed gaat met je dochtertje nu....succes! pien
lijkt me toch duidelijk dat t niet goed gaat met je dochtertje nu....succes! pien
dinsdag 6 november 2007 om 22:00
Ze zit natuurlijk ook in de knoop met de loyaliteit naar haar vader toe. Want hoe rot ze het daar ook vindt, het blijft haar vader. Misschien dat jullie dat ook even kunnen aankaarten. Want het moet voor haar heel duidelijk zijn dat als ze er voor kiest om voor het grootste gedeelte bij jou te wonen, ze niet tegen haar vader kiest. Anders heb je kans dat ze in een loyaliteitsconflict komt en dat de problemen alleen maar erger worden. Ze moet met een gerust hart voor zichzelf kunnen kiezen, maar dat is echt supermoeilijk. Goed dat je er ook contact over hebt met de juf, dan weet die ook wat er in haar om gaat en wat er thuis speelt. Ik vind het wel raar dat de vader zo blind is voor de problemen van zijn eigen dochter, is hij soms bang om zijn nieuwe vriendin en haar dochter af te vallen? Lijkt me enorm belangrijk dat je het hem aan zijn verstand timmert dat hij toch echt iets beter naar zijn dochter moet luisteren en ook voor haar belangen moet opkomen. Als hij dat niet doet zal je dochter alleen nog maar verder van hem verwijderd raken en dat wil niemand neem ik aan. Je dochter heeft iig heel erg geluk met zo'n lieve moeder die het allerbelangrijkst vindt dat haar dochter gelukkig is.
dinsdag 6 november 2007 om 22:27
Arme meid, ineens twee grote stiefzussen erbij.
Het breekt volgens mij echt je moederhart als je dochter om de week zo ongelukkig en gefrustreerd thuiskomt.
Ik denk ook dat je in dit geval misschien de keuze zelf moet maken (in overleg met haar vader) op basis van wat goed is voor haar en niet op basis van waar zei zich het minst schuldig bij voelt.
Als je met zijn drieen om tafel gaat zitten zal je dochter toch proberen om niemand pijn te doen. Jullie kunnen met zijn tweeen het beste bepalen wat het beste voor haar is, zeker als ze ook op school al zo duidelijk aangeeft wat het probleem is.
Als ze zelf de keuze niet heeft zal ze zich misschien ook minder schuldig voelen en het is natuurlijk in eerste instantie maar tijdelijk.
Alleen het weekend klinkt als een goede oplossing, dan ziet ze toch met regelmaat haar vader.
Het breekt volgens mij echt je moederhart als je dochter om de week zo ongelukkig en gefrustreerd thuiskomt.
Ik denk ook dat je in dit geval misschien de keuze zelf moet maken (in overleg met haar vader) op basis van wat goed is voor haar en niet op basis van waar zei zich het minst schuldig bij voelt.
Als je met zijn drieen om tafel gaat zitten zal je dochter toch proberen om niemand pijn te doen. Jullie kunnen met zijn tweeen het beste bepalen wat het beste voor haar is, zeker als ze ook op school al zo duidelijk aangeeft wat het probleem is.
Als ze zelf de keuze niet heeft zal ze zich misschien ook minder schuldig voelen en het is natuurlijk in eerste instantie maar tijdelijk.
Alleen het weekend klinkt als een goede oplossing, dan ziet ze toch met regelmaat haar vader.
woensdag 7 november 2007 om 08:03
woensdag 7 november 2007 om 08:07
Waar je dus wel heel erg mee moet uitkijken is dat je haar vader niet openlijk afvalt waar je dochter bij is. Dan plaats je haar in een hele moeilijke positie en zullen haal gevoelens alleen maar sterker worden. Belangrijk is dus dat je met haar praat over hoe ze zich voelt en wat ze bijvoorbeeld zou kiezen als ze met niemand rekening zou hoeven houden. Dat je uitlegt dat ze ook niemand tekort doet en ook geen partij kiest als ze bij jou gaat wonen door de weeks iig. Het beste is dat je helemaal niet over schuld praat maar wel haar problemen erkent, op het moment dat je over schuld praat laat je haar kiezen en dat is nou net wat het niet zal verbeteren.
woensdag 7 november 2007 om 09:02
woensdag 7 november 2007 om 09:21
Hier volgt waarschijnlijk een rare reactie, maar goed.
Ongelukkig zijn hoort bij het kind zijn. Je kan er niet voor zorgen dat je kind altijd gelukkig is. Er zullen altijd mensen zijn die pesten of onaardig zijn. Dan kunnen je broertjes, zusjes, ouders, klasgenootjes of docenten zijn.
Je hebt aan je dochter gevraagd of ze meer bij jou thuis wil zijn, maar blijkbaar vindt ze het belangrijker om haar vader te zien en heeft ze de nare stiefzus er voor over. Respecteer dat.
Probeer ook niet je eigen mislukte relatie met haar vader op haar relatie met haar vader te projecteren. Het is haar vader, dat is heel anders dan de relatie die jij met haar vader had.
Natuurlijk is het heel naar als je dochter ongelukkig is, maar maak het ook niet groter dan het is. Ze is tien, gepest worden hoort er bij.
Ongelukkig zijn hoort bij het kind zijn. Je kan er niet voor zorgen dat je kind altijd gelukkig is. Er zullen altijd mensen zijn die pesten of onaardig zijn. Dan kunnen je broertjes, zusjes, ouders, klasgenootjes of docenten zijn.
Je hebt aan je dochter gevraagd of ze meer bij jou thuis wil zijn, maar blijkbaar vindt ze het belangrijker om haar vader te zien en heeft ze de nare stiefzus er voor over. Respecteer dat.
Probeer ook niet je eigen mislukte relatie met haar vader op haar relatie met haar vader te projecteren. Het is haar vader, dat is heel anders dan de relatie die jij met haar vader had.
Natuurlijk is het heel naar als je dochter ongelukkig is, maar maak het ook niet groter dan het is. Ze is tien, gepest worden hoort er bij.
woensdag 7 november 2007 om 10:23
Sorry maar dat ben ik absoluut niet met je eens. Een kind hoort zich thuis veilig te voelen en niet ongelukkig. Wanneer je je in je eigen huis al niet gelukkig kan of mag voelen, waar dan wel? Ik ben nooit gepest dus dan heb ik wat gemist in mijn leven? Weet je wel hoe kinderen blijvende schade op kunnen lopen door pesten? Het is niet voor niets dat er heel veel aandacht aan wordt besteed op scholen. Pesten hoort er absoluut niet bij! Een keer een beetje geplaagd worden op school of in huiselijke situatie (door een broertje of zusje), dat moet inderdaad kunnen maar ik vind dit wel even wat anders!
woensdag 7 november 2007 om 10:33
AbsoluteEinstein, ik vind het zeker een rare reactie!
Wanneer een kind geen klinische stoornis heeft, dan zijn het de omgevingsfactoren die het kind ongelukkig maken.
De omgeving heeft juist allés te maken met het geluk of ongeluk van een kind! Een kind moet zich veilig en geborgen kunnen voelen en pesten is zeker niet iets dat hoort bij het ouder worden, integendeel! Pesten kan menslevens behoorlijk verzieken.
Een kind dat ongelukkig is moet zeker worden geholpen, want wat ze nu meemaakt, zal ze uiteindelijk der hele leven bij zich dragen. Dan ook niet raar opkijken dat over 20 jaar het viva-forum vol staat met iemand die problemen heeft met het aangaan van relaties.
Modjoh, goed dat je actie onderneemt!
Misschien kan een IB'er binnen de school eens verder kijken hoe jullie haar kunnen helpen. Suc6!
Wanneer een kind geen klinische stoornis heeft, dan zijn het de omgevingsfactoren die het kind ongelukkig maken.
De omgeving heeft juist allés te maken met het geluk of ongeluk van een kind! Een kind moet zich veilig en geborgen kunnen voelen en pesten is zeker niet iets dat hoort bij het ouder worden, integendeel! Pesten kan menslevens behoorlijk verzieken.
Een kind dat ongelukkig is moet zeker worden geholpen, want wat ze nu meemaakt, zal ze uiteindelijk der hele leven bij zich dragen. Dan ook niet raar opkijken dat over 20 jaar het viva-forum vol staat met iemand die problemen heeft met het aangaan van relaties.
Modjoh, goed dat je actie onderneemt!
Misschien kan een IB'er binnen de school eens verder kijken hoe jullie haar kunnen helpen. Suc6!
woensdag 7 november 2007 om 11:08
Zijn jullie als kind niet onbegrepen en eenzaam geweest?
Ben je nu voor je leven getekend?
Natuurlijk vind ik het heel erg voor dat meisje. Maar zij wil naar haar vader toe. Vader wil niets doen aan stiefzus en luistert niet. Zo is het leven.
Je kan niet altijd gelukkig zijn en je kan niet je dochter gelukkig maken.
Je kan alle randvoorwaarden leveren, zoals de optie om meer bij moeder te zijn. Haar te laten praten met moeder. Dochter misschien op een vechtsport doen zodat haar houding verandert en ze wat meer van zich af kan bijten. Dochter met iemand anders laten praten (zoals een psycholoog).
Maar als puntje bij paaltje komt ben je niet verantwoordelijk voor het geluk van je dochter. Ze is tien, binnenkort wordt ze puber.
Ik gok dat ze dan ook wel eenzaam en onbegrepen zal zijn. En ook daar kun je niets aan doen.
Ben je nu voor je leven getekend?
Natuurlijk vind ik het heel erg voor dat meisje. Maar zij wil naar haar vader toe. Vader wil niets doen aan stiefzus en luistert niet. Zo is het leven.
Je kan niet altijd gelukkig zijn en je kan niet je dochter gelukkig maken.
Je kan alle randvoorwaarden leveren, zoals de optie om meer bij moeder te zijn. Haar te laten praten met moeder. Dochter misschien op een vechtsport doen zodat haar houding verandert en ze wat meer van zich af kan bijten. Dochter met iemand anders laten praten (zoals een psycholoog).
Maar als puntje bij paaltje komt ben je niet verantwoordelijk voor het geluk van je dochter. Ze is tien, binnenkort wordt ze puber.
Ik gok dat ze dan ook wel eenzaam en onbegrepen zal zijn. En ook daar kun je niets aan doen.
woensdag 7 november 2007 om 11:09
Hallo..
Fijn dat jullie reageren..
Allereerst zal ik haar vader never afvallen waar de meiden bij zijn. Hoewel ze heel goed door hebben hoe hij is..want dat geven ze zelf al aan.
Ik heb wel uitgelegd aan E dat niet iedereen elkaar begrijpt en snapt..dat mijn vader mij ook niet altijd begrijpt..maar dat ik wel aangeef, als er wat met mij is o.i.d, zodat hij weet wat er bij mij speelt. En wat hij daar dan meedoet is aan hem. Is een voorbeeld hè.
Vergis je niet in pest gedrag..dat kan heel vervelend uitpakken. E heeft nu al geen zelfvertrouwen en een slecht zelfbeeld.
Ze is onzeker en soms angstig.
Als de privé omgeving al niet goed is..dan is dat voor haar onveilig. Waar je gepest wordt in dit geval, geeft een onveilige situatie. Steeds als ze naar hem toe gaat met de gedachte “als ik maar niet weer gepest wordt”lijkt mij niet goed.
Ik kom net bij de huisarts vandaan, en hij acht het wel ernstig..ook omdat ze wel eens aangeeft niet geboren had willen worden.
Hij stuurt ons door naar Acare..zodat ze tools krijgt om hiermee te handelen en om te gaan. En ik denk dat dat heel belangrijk is. Ook gaf hij aan om idd zelf de keus te maken om haar naar mij toe te trekken door de weeks.
Idd..haar die keus te laten maken dat is niet goed..dan creeer je idd misschien schuld gevoel..en dat kan ze er nu net niet bij hebben.
Komende maandag heb ik een gesprek met haar juf.
Modjoh
Fijn dat jullie reageren..
Allereerst zal ik haar vader never afvallen waar de meiden bij zijn. Hoewel ze heel goed door hebben hoe hij is..want dat geven ze zelf al aan.
Ik heb wel uitgelegd aan E dat niet iedereen elkaar begrijpt en snapt..dat mijn vader mij ook niet altijd begrijpt..maar dat ik wel aangeef, als er wat met mij is o.i.d, zodat hij weet wat er bij mij speelt. En wat hij daar dan meedoet is aan hem. Is een voorbeeld hè.
Vergis je niet in pest gedrag..dat kan heel vervelend uitpakken. E heeft nu al geen zelfvertrouwen en een slecht zelfbeeld.
Ze is onzeker en soms angstig.
Als de privé omgeving al niet goed is..dan is dat voor haar onveilig. Waar je gepest wordt in dit geval, geeft een onveilige situatie. Steeds als ze naar hem toe gaat met de gedachte “als ik maar niet weer gepest wordt”lijkt mij niet goed.
Ik kom net bij de huisarts vandaan, en hij acht het wel ernstig..ook omdat ze wel eens aangeeft niet geboren had willen worden.
Hij stuurt ons door naar Acare..zodat ze tools krijgt om hiermee te handelen en om te gaan. En ik denk dat dat heel belangrijk is. Ook gaf hij aan om idd zelf de keus te maken om haar naar mij toe te trekken door de weeks.
Idd..haar die keus te laten maken dat is niet goed..dan creeer je idd misschien schuld gevoel..en dat kan ze er nu net niet bij hebben.
Komende maandag heb ik een gesprek met haar juf.
Modjoh
woensdag 7 november 2007 om 11:12
Wat een bullshit Einstein (....)
Als ouders zijnde ben je verantwoordelijk voor je kind (ze is notabene pás 10!) zowel de vader als de moeder. Zou lekker zijn als mama nu zegt; ja kind, je wilt zelf naar papa dus je zusje neem je maar voor lief inclusief pesterijen. Dat is toch de omgekeerde wereld?! Ik vind juist dat moeder zich hier niet aan haar plicht onttrekt en vader wel. Want hij schept geen veilige thuishaven voor zijn dochter.
Als ouders zijnde ben je verantwoordelijk voor je kind (ze is notabene pás 10!) zowel de vader als de moeder. Zou lekker zijn als mama nu zegt; ja kind, je wilt zelf naar papa dus je zusje neem je maar voor lief inclusief pesterijen. Dat is toch de omgekeerde wereld?! Ik vind juist dat moeder zich hier niet aan haar plicht onttrekt en vader wel. Want hij schept geen veilige thuishaven voor zijn dochter.
woensdag 7 november 2007 om 11:16
Ok, misschien betrek ik het te veel op mezelf. Ik was altijd ongelukkig als kind en vond dat normaal. Het leven werd pas leuk vanaf een jaar of 18.
Voor mij een reden om geen kinderen te willen.
Ik wens niemand een jeugd toe.
Maar geen idee hoe mijn ouders dit hadden kunnen voorkomen.
Het is ook meer bedoelt als steun naar jou toe Modjoh. Als je dochter ongelukkig is, is dat niet jouw schuld. Je kan er alles aan doen, maar als het niet lukt, ligt het echt niet aan jou.
Voor mij een reden om geen kinderen te willen.
Ik wens niemand een jeugd toe.
Maar geen idee hoe mijn ouders dit hadden kunnen voorkomen.
Het is ook meer bedoelt als steun naar jou toe Modjoh. Als je dochter ongelukkig is, is dat niet jouw schuld. Je kan er alles aan doen, maar als het niet lukt, ligt het echt niet aan jou.
woensdag 7 november 2007 om 11:18
Op deze manier druk je je al wat gelukkiger uit Einstein. Zó begrijp ik ook waar je reactie vandaan komt. Geloof me; het is niet "normaal" om als kind altijd ongelukkig te zijn. Als ouders zijnde kun je inderdaad niet voorkomen dat je kind nóóit ongelukkig is (al zou dat wel mooi zijn 
) maar de basisvoorwaarden, waaronder een veilige thuishaven, dát zijn juist de dingen waar de ouders wel aan kunnen werken, ook in co-ouderschap.
) maar de basisvoorwaarden, waaronder een veilige thuishaven, dát zijn juist de dingen waar de ouders wel aan kunnen werken, ook in co-ouderschap.
woensdag 7 november 2007 om 11:41
Hoe naar ik het ook voor je vindt, maar als ik jouw stukken doorlees dan denk ik dat het geen onverstandige keus van je is.
Als jij daadwerkelijk vindt dat een kind van 10 op eigen benen moet kunnen staan en jij als ouder niet verantwoordelijk bent voor het geluk of ongeluk van je kind, dan is zo'n kind haast geboren om te mislukken. Ik zie het helaas maar al te vaak gebeuren.
woensdag 7 november 2007 om 12:04
Natuurlijk vind ik niet dat een kind van 10 op eigen benen moet kunnen staan. Ik vind wel dat een kind van 10 serieus genomen mag worden en je mag luisteren naar haar argumenten. Ik vind ook dat een moeder niet verantwoordelijk is voor het geluk van dat kind.
Je kan er alles aan doen en dat zou een ouder ook zeker moeten proberen, maar er zijn zo veel factoren die geluk bepalen.
Vader, school, broers en zusjes, de eigen instelling van het kind. Moeders voelen zich vaak veel te verantwoordelijk voor het geluk van een kind. Als het niet lukt, is het niet altijd de schuld van de moeder.
Ik wil gewoon niet dat Modjoh het gevoel heeft dat ze faalt als haar dochter ongelukkig is. Een moeder is niet almachtig.
woensdag 7 november 2007 om 13:26
Misschien klinkt het te extreem, maar ik zou naar jeugdzorg gaan. Ik weet dat er hele nare verhalen over jeugdzorg zijn, maar ik heb een heel ander ervaring mee. Ik ben vrijwillig naar jeugdzorg gegaan toen het consultatie bureau en de huisarts geen gehoor aan mijn verhaal gaven. Het is de moeite waard om te proberen voordat de situatie erger wordt.
Veel sterkte en geef een groot knuffel aan E.
Veel sterkte en geef een groot knuffel aan E.
woensdag 7 november 2007 om 13:39
Toen je je dochter zelf de keus liet gaf ze aan toch naar haar vader te willen gaan. Dus haar uit de situatie halen waar ze ongelukkig is lijkt niet echt een optie. Dus dan kan je proberen de situatie te veranderen, maar a) het gedragsgestoorde stiefzusje gaat niet binnen afzienbare tijd in therapie en b) vader ziet de ernst van de situatie niet zo in. Dan lijkt mij de enige optie die je nu hebt, het enige waar je invloed op hebt je dochter(s). Inderdaad kan je je oudste dochter aanmoedigen om meer een front te vormen met haar jongere zusje, zodat je jongste zich gesterkt voelt, omdat ze iemand heeft die achter haar staat. (het lijkt me niet slim dat haar zus de problemen op gaat lossen, maar als je jongste een goede vertrouwensband heeft met haar oudere zus kan ze alleen al daardoor zich sterker voelen). Een tweede punt is inderdaad weerbaarheidstraining/ gesprekken met een kinder- en jeugdpsycholoog. Je zegt dat je dochter een gevoelig meisje is. Hoewel je karakter inderdaad behoorlijk bepalend is, is dat niet 'set in stone'. Je kunt de manier waarop je dingen aanpakt, interpreteert, verwerkt WEL veranderen. Daar zijn methodes voor, en met wat steun kan jouw dochter haar gevoelige karakter, wat haar leven nu wat moeilijker maakt, ook ombuigen naar een gevoelig karakter wat haar helpt, maar met net iets minder kwetsbare punten.
Dus, je bent op de goede weg met het zoeken naar hulp voor je dochter. Ga zo door! Je bent goed bezig! Ik vind het hartverwarmend dat je zo betrokken bent bij het welzijn van je dochter.
Succes!
Dus, je bent op de goede weg met het zoeken naar hulp voor je dochter. Ga zo door! Je bent goed bezig! Ik vind het hartverwarmend dat je zo betrokken bent bij het welzijn van je dochter.
Succes!
woensdag 7 november 2007 om 13:46
Ow ja, en het voelt natuurlijk wel oneerlijk dat je dochter MOET veranderen terwijl er eigenlijk in de basis helemaal niets mis is met haar. Maar ja, het is juist voor gevoelige mensen wel prettig om vroeg in het leven handvatten aangereikt te krijgen waarmee ze met moeilijke situaties/ mensen leren omgaan. Dat is zelfs voor iedereen fijn. Dus, het is misschien wat oneerlijk, maar je kan het ook zien als een verrijking en een versterking voor haar. Een investering voor nu en de toekomst.
