Dochter voelt zich eenzaam en onbegrepen

Het is zo erg voor een kind om zelf te moeten kiezen tussen papa en mama. Ze wil liever naar jou, maar ze zal zich altijd schuldig voelen naar haar vader toe als "ZIJ" die keuze zelf moet maken. Die keuze zou je eigenlijk helemaal niet bij haar voor moeten leggen.



Dat zou JIJ samen met de vader moeten oplossen. JIJ moet beslissen wat het beste voor haar is. En als jij denkt dat ze het beste bij jou af is, dan moet JIJ die keus voor haar maken. Niet een onschuldig kind van 10 zoiets groots laten beslissen.



Natuurlijk houdt ze ook van haar vader, ook al merk ze zelf dat ze zich prettiger voelt bij jou. Een kind houdt van beide ouders, netzoals dat een moeder van haar beide kinderen evenveel houdt, ongeacht hun gedrag.



Jij weet dat ze eigenlijk liever bij jou is, al zou ze zelf die keus nooit durven maken tegenover haar vader. Zorg dan dat jij haar terugbrengt in een veilige wereld.

countessa schreef op 07 november 2007 @ 13:39:

Toen je je dochter zelf de keus liet gaf ze aan toch naar haar vader te willen gaan. Dus haar uit de situatie halen waar ze ongelukkig is lijkt niet echt een optie. Dus dan kan je proberen de situatie te veranderen, maar a) het gedragsgestoorde stiefzusje gaat niet binnen afzienbare tijd in therapie en b) vader ziet de ernst van de situatie niet zo in. Dan lijkt mij de enige optie die je nu hebt, het enige waar je invloed op hebt je dochter(s). Inderdaad kan je je oudste dochter aanmoedigen om meer een front te vormen met haar jongere zusje, zodat je jongste zich gesterkt voelt, omdat ze iemand heeft die achter haar staat. (het lijkt me niet slim dat haar zus de problemen op gaat lossen, maar als je jongste een goede vertrouwensband heeft met haar oudere zus kan ze alleen al daardoor zich sterker voelen). Een tweede punt is inderdaad weerbaarheidstraining/ gesprekken met een kinder- en jeugdpsycholoog. Je zegt dat je dochter een gevoelig meisje is. Hoewel je karakter inderdaad behoorlijk bepalend is, is dat niet 'set in stone'. Je kunt de manier waarop je dingen aanpakt, interpreteert, verwerkt WEL veranderen. Daar zijn methodes voor, en met wat steun kan jouw dochter haar gevoelige karakter, wat haar leven nu wat moeilijker maakt, ook ombuigen naar een gevoelig karakter wat haar helpt, maar met net iets minder kwetsbare punten.

Dus, je bent op de goede weg met het zoeken naar hulp voor je dochter. Ga zo door! Je bent goed bezig! Ik vind het hartverwarmend dat je zo betrokken bent bij het welzijn van je dochter.



Succes!

Juist, dit bedoel ik dus. Ik ben blij dat er mensen zijn die zich een stuk beter kunnen uiten dan ik. (zal m'n slechte jeugd wel zijn

Is het misschien een optie dat jouw dochters juist naar hun vader gaan in de week dat hun stiefzusjes er niet zijn? Dan wordt ze in elk geval niet gepest en bovendien kan hun vader (en stiefmoeder) dan meer aandacht aan hun besteden, dan wanneer er ineens 4 kinderen rondlopen. Dan is ze misschien ook niet meer zo moe als ze weer bij jou is.

absoluteEinstein schreef op 07 november 2007 @ 09:21:

Hier volgt waarschijnlijk een rare reactie, maar goed.



Ongelukkig zijn hoort bij het kind zijn. Je kan er niet voor zorgen dat je kind altijd gelukkig is. Er zullen altijd mensen zijn die pesten of onaardig zijn. Dan kunnen je broertjes, zusjes, ouders, klasgenootjes of docenten zijn.

Je hebt aan je dochter gevraagd of ze meer bij jou thuis wil zijn, maar blijkbaar vindt ze het belangrijker om haar vader te zien en heeft ze de nare stiefzus er voor over. Respecteer dat.



Probeer ook niet je eigen mislukte relatie met haar vader op haar relatie met haar vader te projecteren. Het is haar vader, dat is heel anders dan de relatie die jij met haar vader had.



Natuurlijk is het heel naar als je dochter ongelukkig is, maar maak het ook niet groter dan het is. Ze is tien, gepest worden hoort er bij.

Serieus??? Dit is echt idd een hele nare reactie met vooral heel veel onwetendheid erachter. Heb je enig idee wat echt gepest worden met je kind doet ook op langere termijn, nee want anders zou je zo niet reageren!

Ambrosia, misschien kun je eerst verder lezen voor je reageert.....

kunnen jouw dochters niet naar hun vader toe als de andere dochters er niet zijn? In de andere week dus? Al is het maar om het eens te proberen.



Het lijkt mij vreselijk trouwens om elke week een ander huis "thuis" te moeten noemen. Ik heb (als volwassene!) ongeveer een half jaar lang twee "thuizen" gehad. Doordeweeks zat ik in mijn eigen apartementje voor mijn werk. Hier had ik jaren met veel plezier gewoond, ook in die stad. Op vrijdag ging ik uit mijn werk meteen door naar mn ouders om bij mijn vriend te zijn die in die plaats woonde. Op zondagavond ging ik dan weer naar mn eigen apartement. Later werd dat zelfs maandagmorgen meteen door naar mn werk en daarna pas naar mn eigen huis. Het resulteerde er in dat ik me nergens meer thuis voelde. Ik voelde me niet meer thuis in het huis en in de stad waar ik met zoveel plezier gewoond had. Ik was stokongelukkig en was heel blij toen er een eind aan de situatie kwam.



Wat was precies de reden dat jullie voor het co-ouderschap hebben gekozen? En komen deze dingen (nog steeds) tot hun recht na vier jaar co-ouderschap?



Wat Einstein zegt kan ik trouwens ergens wel begrijpen. Ik had ook altijd ruzie met mijn broer. Hij was ouder, groter en sterker dan ik. Ik was zwak, een janker en kon me niet verweren.Bovendien had ik een heel negatief zelfbeeld. Later (aan het eind van de pubertijd) stond ik wat steviger in mn schoenen en leerde ik mezelf waarderen. Nu bijt ik van me af. Ik heb dit voornamelijk tijdens een baantje geleerd. Daarin moest ik mensen aanspreken en werd ik wat weerbaarder. Met mijn broer is de band nu super! Toen ik in de pubertijd kwam begon hij het voor me op te nemen tegenover mn ouders. We begonnen samen een front tegen hun te vormen. We kunnen het nu heel goed met elkaar vinden. Wat overigens niet wegneemt dat ik vind dat je actie moet ondernemen. Een weerbaarheidscursus oid lijkt me heel goed.



Ik hoop dat je dochtertje snel weer blij is om naar haar vader te gaan!

die eerste vraag van mij kan al weer geschrapt worden. Mosterd!

Ok ik had iets verder moeten lezen maar ik denk wel dat einstein een verdraaid beeld heeft van de werkelijkheid. Natuurlijk ben je als moeder niet almachtig en kun je niet altijd voorkomen dat je kind nare dingen mee maakt of zich niet gelukkig voelt. Maar je kunt echt wel dingen doen en het is niet normaal om gepest te worden, zeker niet. Ik heb er zelf heel veel ervaring mee en ik ben nu ook heel erg bezig met het onderzoeken van pestgedrag ook op scholen en het probleem is echt groter dan je denkt en het heeft hele serieuze gevolgen, de rol van de ouder is hier essentieel. Helaas zijn maar weinig ouders zo betrokken bij hun kinderen waardoor het probleem bijna nooit in het geheel opgelost kan worden. Maar TO is echt goed bezig en waarom zou je niet alles doen wat binnen je macht ligt om je kinderen gelukkig te maken.

ambrosia9 schreef op 07 november 2007 @ 22:41:

Helaas zijn maar weinig ouders zo betrokken bij hun kinderen waardoor het probleem bijna nooit in het geheel opgelost kan worden.

Wat een rare aanname.

Dat ouders misschien de impact niet begrijpen, wil nog niet zeggen dat ze niet betrokken zijn bij hun kinderen.

Hi Modjoh,



Moeilijke situatie hoor. Probeer - hoe lastig dit ook is - haar ervaringen los te koppelen van jouw ervaringen met je ex. Jij was met hem getrouwd, een andere relatie dan een vader-dochterrelatie. Natuurlijk herken je dezelfde dingen waar jij tegen aanliep tijdens jullie huwelijk, maar probeer haar hierin niet te bevestigen. Snap je wat ik bedoel? Dit gaat verder dan niet kwaad over je ex spreken tegenover je dochters. Kinderen hebben een radar voor dergelijke zaken en ook al zeg je dingen niet letterlijk, onbedoeld pikken ze toch sinalen etc. op. Ik besef terdege dat dit heel moeilijk is, vooral omdat je ex niet meewerkt. Enorm frustrerend.



Een assertiviteitstraining voor je dochter waarin ze leert grenzen te stellen en voor zichzelf op te komen lijkt me inderdaad een goede zet. Daarnaast is inderdaad het loyaliteitsaspect iets wat hierin moet worden meegenomen. Loyaliteit en respect komt van beide kanten, dat mag ze dus ook van haar vader verwachten.Zij is niet alleen verantwoordelijk voor het onderhouden van een (goede) gezonde relatie; andere mensen moeten ook hierin investeren. Liever gezegd: in haar investeren. De liefde moet niet van 1 kant komen. Dat is iets waar zij recht op heeft, wat zij waard is. Zelfbewustzijn en eigenwaarde ontwikkelen is m.i. belangrijk voor je dochter. Tools waardoor zij zelfverzekerder wordt.



Sterkte!

Hi Modjoh, misschien een ideetje maar is het niet slimmer als jij hem mailt in plaats van je vriend? Per slot van rekening is het jullie dochter en een zaak tussen jou en je ex. Ik kan me voorstellen dat dat irritatie opwekt bij je ex.

Modjoh, kan E. ook naar een zelfverdedigingscursus, of vechtsport? Daar kan ze zich veeeeel zekerder door voelen, zo kan ze ook haar energie kwijt, ze zal rechtop staan.... Ze moet het wel leuk vinden natuurlijk, anders heeft het zo weinig zin. Of een andere sport, ééntje waar ze goed in is? Zodat ze zelfvertrouwen krijgt, het gevoel krijgt dat ze sommige dingen heel goed kan. En dat het dus niet aan haar hoeft te liggen als mensen stom tegen haar doen...

Naar dat je ex de boel niet wat serieuzer neemt en het bij je dochter neerlegt....

Poezewoes schreef op 07 november 2007 @ 22:50:

[...]



Wat een rare aanname.

Dat ouders misschien de impact niet begrijpen, wil nog niet zeggen dat ze niet betrokken zijn bij hun kinderen.

Dit is niet zomaar een aanname hoor. Ik heb met medestudenten een grote enquete gehouden onder alle ouders van basisschoolleerlingen. 90% wist niet of zijn of haar kind gepest werd, 80 % was ook niet bereid om mee te werken aan een oplossing om het pesten binnen en buiten school aan te pakken. Gek genoeg waren het veelal de ouders van de gepeste en de pesters die geen flauw idee hadden wat er zich op school afspeelde.

Ik zou haar vragen wat ze nu zelf het allerfijnste zou vinden. En dan mag ze dus niet nadenken/invullen wat haar vader zou willen. Nee, wat wil zij nu echt zelf? Als er uitkomt dat ze graag even tot rust zou komen en alleen bij jou zou willen zijn, dan moet je daar denk ik in mee gaan. En je kunt haar ook vragen wat ze zelf een goede oplossing zou vinden voor probleemsituaties als ze wel bij haar vader is. Kinderen zijn heel inventief en komen zelf vaak met de beste oplossingen. Heeft ze een eigen kamertje bij haar vader, of moet ze dat delen met een (stief)zus? Misschien helpt het voor haar als ze een veilig plekje heeft waar ze zich terug kan trekken? En hoe staat de vriendin van je ex in dit verhaal?



Wat een leed kan een scheiding toch met zich meebrengen..echt rot.

Nog iets anders; ik lees nu dat je meent dat haar ongelukkigzijn het probleem van je ex en zijn vriendin is. Dat vind ik niet! Het is de dochter van jou en je ex, en haar welzijn gaat jullie beiden dus aan! Als je dochter nu alleen veiligheid bij jou ervaart, is de belasting misschien wel scheef, maar daar wordt soms niet naar gevraagd. Jij bent het ankerpunt van je dochter, niet je ex. Jullie hebben (samen) besloten voor een scheiding, samen voor co-ouderschap en dan nu dus ook samen voor oplossing van problemen.



Ik denk inderdaad ook dat je duidelijke afspraken moet maken met je ex. Maar eerst (samen) heel goed naar je dochter luisteren! Gehoord worden is de eerste voorwaarde. Ik denk wel dat dit onder begeleiding zou moeten; gevoelig en loyaal als je dochter is, zal ze wellicht niet haar wensen durven uit spreken als jullie tegenover haar zitten en zeker niet als haar vader het maar lastig en moeilijk en overdreven vindt.



Ik hoop echt dat je dochter binnenkort weer een beetje gelukkiger is!

Vervelend Modjoh, dan is het inderdaad trekken aan een dood paard

In situaties zoals deze lijkt het me bovenal belangrijk om de communicatie goed te houden. Jij lijkt me in deze situatie de verstandigste, dus probeer de rust en lieve vrede te bewaren. Hoe moeilijk het ook af en toe zal zijn om je niet eens lekker te laten gaan uit onmacht, woede ten opzichte van de vader dat hij het hele probleem zo serieus niet neemt... Dan zou de boel kunnen escaleren en een slechte verstandhouding tussen jou en je ex lijkt me helemaal niet bevorderlijk voor deze situatie. Dus dat wil ik je even als tip meegeven. Blijf je best doen om een zo goed mogelijk contact te onderhouden (hoe moeilijk dat ook is met een dood paard ;)).



Verder dacht ik bij het lezen ook... waarom gaan de meisjes niet naar vader in de week dat de stiefzusjes er niet zijn? Daar heb je inmiddels antwoord op gegeven, maar ik vind het maar een beetje een belachelijk antwoord van je ex hoor. Zal vast lekker zijn om steeds maar een week de kinderen te hebben en daarna een week met alleen zn vriendin, maar kom op... gaat dat boven het welzijn van je eigen kinderen? Egoïstisch hoor. Natuurlijk hebben ze dingen met werk geregeld, gaat dit ook zijn vriendin aan, enzovoort, maar goed als je kind ongelukkig is en het lijkt mij echt geen aanstelleritus, dan zoek je toch naar oplossingen in plaats van het zo makkelijk af te doen?



Ik zou hem als ik jou was op een rustige manier voor het blok zetten. Je hebt geprobeerd met hem te praten, hij vindt het allemaal niet zo problematisch maar jij wel. Doe, als hij niet wil praten schriftelijk, een voorstel: als hij de kinderen niet een andere week wil nemen, dan moet in ieder geval bekeken worden hoe je het verblijf van je kinderen in dezelfde week als de stiefzusjes zo positief mogelijk gemaakt kan worden. Idd, gesprekken met de school (met ex erbij), gesprekken met de huisarts, gesprekken met een eventuele deskundige (psycholoog bijvoorbeeld) die jullie handvaten uitreikt om zo goed mogelijk op de problemen van je kind in te spelen. Je kunt best eisen van je ex dat hij zich hiertoe bereid stelt. Hij moet maar bereid zijn de gevoelens van jullie dochter(s) als problematisch te zien en van het standpunt af te stappen dat ze maar harder moeten worden. Hij moet maar bereid zijn eraan te werken de situatie voor jullie kinderen te verbeteren. Als stiefzusje met gedragsproblemen een grote oorzaak is voor de problemen met jullie kinderen dan moeten ze daar inderdaad maar wat aan doen. Wanneer hij hier allemaal niet aan mee wil werken dan kun je zeggen, dan kies ik voor het welzijn van mijn kinderen en houd ik ze thuis. Ik weet niet of je een omgangsregeling hebt, rechterlijk, dan moet je misschien wel het een en ander regelen, want vader heeft ook recht om zijn kinderen te zien. Maar hij moet er idd wel zorg voor dragen dat het kind op kan groeien in een veilige omgeving en als een kind van 10 zich thuis niet eens veilig voelt, zich eenzaam voelt, en wenst dat ze nooit geboren was, als dat ook op school bekend is en misschien ook wel bij anderen, dan lijkt het me dat je ex daar op dit moment niet aan voldoet.



Dus mijn advies is: zet je ex voor het blok. Blijf daarbij wel redelijk en rustig in de communicatie, doe het uit je eigen naam, niet uit die van je vriend en laat hem enkel de keus om of deze situatie te verbeteren of jij doet het, wat inhoudt dat je je kind gewoonweg niet naar je ex kan sturen wanneer de situatie niet veranderd. Reageert hij hier ook niet op, weet niet precies hoe erg het is in jouw geval, dan hou ze gewoon eens thuis. Staat hij vast zo op de stoep, maar probeer ook dan voor een goede communicatie te zorgen! (Dat ik daar zo op hamer is omdat ik het regelmatig helemaal fout zie gaan in de communicatie en dan wordt het praktisch verbeteren van de situatie vaak tientallen keren moeilijker.)



Sterkte ermee!