Kinderen
alle pijlers
eind dertig, geen relatie, wel kinderwens
zondag 23 december 2007 om 02:07
Dit onderwerp is natuurlijk vast al ooit ter sprake geweest op het forum maar ik kon het in het archief niet vinden en ik wil toch graag weten hoe andere vrouwen met deze situatie omgaan. Er zijn er vast een aantal hier die, net als ik (37), in eerdere relatie's niet aan kinderen toegekomen zijn en die nu 'de tijd begint te dringen' -zoals anderen zo fijn voor ons vaststellen- niet de juiste man voor handen hebben. Zelf heb ik vriendinnen die het om verschillende redenen alleen doen maar eerlijk gezegd word ik daar niet altijd even vrolijk van en in mijn hart vind ik dat een kind twee ouders nodig heeft. Wat doen jullie? Laat je de hele ervaring van het moederschap aan je voorbij gaan? Zoek je een potentiele vader? Iets anders? En hoe voel je je daarbij?
zondag 23 december 2007 om 09:13
Ik ben dan wel geen eind 30, maar ik denk hier wel eens over na.
Wat als ik over een paar jaar nog mijn ware niet ben tegengekomen?
Ik denk dat mijn kinderwens wel zo groot is dat ik het alleen zou doen, al is het bij mij nog verder weg en dus nog niet concreet.
Alleen een kind opvoeden is ook niet mijn ideaal, maar het idee dat ik kinderloos zou blijven doet mijn hart breken...
Ik zou het me goed kunnen voorstellen dat je het doet!
zondag 23 december 2007 om 09:22
Ik ben bijna dertig en denk nu al: Wat als ik geen leuke man tegen ga komen. Ik wil zeker weten een kindje. Ben ook juf dus wil niet mn hele leven lang alleen voor andermans kinderen zorgen. Maar in je eentje een kindje opvoeden is wel zwaar. Ik denk dat je het vooral zwaar hebt als je zelf bv een griepje hebt en natuurlijk ook als je zelf fulltime moet blijven werken. Dan zit zo'n kindje de hele dag in de opvang. Dat lijkt me wel erg moeilijk.Misschien een rare vraag maar ben je al bewust op zoek gegaan naar een leuke man? IK bedoel via internet of iets dergelijk?
zondag 23 december 2007 om 13:25
Ook ik heb hier al heel vaak goed over nagedacht. Ik ben net 38 en inderdaad in eerdere relaties is het er nooit van gekomen en nu ben ik alweer een poosje single en de tijd begint wel heel hard te dringen....Ik heb ook de keuze overwogen om het alleen te doen maar ik heb besloten om dit toch niet te doen. Ik vind (als ik dan toch de keus heb) dat er een basis moet zijn voor een kind, een vader en een moeder. Natuurlijk kan de relatie ook fout lopen of in ergere gevallen kan de vader of moeder komen te overlijden, dat weet je natuurlijk nooit, maar om bewust te kiezen om alleen een kind op de wereld te zetten is niet mijn keuze. Ik ben dol op kinderen (en zij op mij) ik denk echt wel dat ik genoeg liefde zal hebben om een kind groot te brengen en ik denk ook echt wel dat ik het zou kunnen. Maar ik weet ook dat het een hele grote verantwoordelijkheid met zich mee brengt, en erg zwaar zal zijn. Ik zal full-time moeten blijven werken omdat er ook geld binnen moet komen en ik zou willen blijven wonen waar ik nu woon (huis met tuin) en dan zou mijn kind 5 dagen per week naar het kinderdagverblijf moeten, dat is iets wat ik niet zou willen. Wie voedt mijn kind dan op? Ik weet dat er sommige mensen zijn, die noodgedwongen 5 dagen moeten werken omdat ze het anders niet redden en ook kinderen hebben, die wil ik niet voor hun hoofd stoten door deze uitspraak want voor hen zal het zwaar zijn en zij zullen geen keuze hebben, maar het gaat hier over bewuste keuze.
Bovendien zou ik ook nog wel eens wat tijd voor mezelf willen hebben (niet veel maar ik wil toch ook wel eens met een vriendin naar de stad, of uit eten of naar het theater) en dan zou het kind weer naar de oppas moeten....dat zie ik niet zitten. Met alle respect hoor voor de moeders (en of vaders) die hun kind alleen opvoeden en die daar wel bewust of onbewust voor gekozen hebben, daar neem ik zelfs mijn petje voor af! Maar dat is dan al dan niet hun keuze gewees.tEen kennis van mijn moeder heeft deze keuze destijds wel gemaakt, Zij was de ware nog niet tegen gekomen en zij heeft op haar 37ste bewust gekozen om alleen een kind op de wereld te zetten. Ik was toen stapelgek op die kleine en heb vanaf de dag dat hij geboren werd heel vaak op hem gepast zodat zij ook soms tijd voor zichzelf had of om gewoon eens even snel de boodschappen te doen, of naar de stad te gaan. Zij gaf altijd aan dat ze daar zo blij mee was, dat ze er eens even alleen op uit kon, zeker in het begin. Het is heel zwaar geweest soms maar het ging heel goed en ik vind dat ook echt een hele prestatie! "die kleine" is inmiddels 15 jaar oud en het gaat nog steeds goed dus het kan zeker! Vandaar dat ik deze keus ook heel goed heb overwogen.
Zelf vind ik het nogal een grote beslissing en een grote verantwoording om nu voor iemand die nog niet geboren is te beslissen dat hij of zij geen vader zal hebben en dus niet weet wie hij is, waar hij vandaan komt. Tegenwoordig blijft de zaaddonor anoniem. Tenzij je het zo regelt dat je daar iemand uit je omgeving voor kunt vinden en daar goede afspraken mee kunt maken. Dat kan natuurlijk ook maar voor mijzelf wil ik dat niet en ken ik op dit moment ook niemand die dat zou willen doen.
Ik zou graag nog een kind krijgen maar dan wel met een partner samen. Ik zie om mij heen ook dat het echt een grote verantwoordelijkheid is om een kind te krijgen en op te voeden en dat het echt niet alleen rozegeur en maneschijn is! Een vriendin van me heeft een puber waar echt geen land mee te bezeilen is....als je er dan alleen voor staat moet je dus echt heel sterk in je schoenen staan!
Dus ik zie wel of het nog op mijn pad komt of niet. Ik zit soms op een datingsite en heb ook soms een date dus we zien het wel, je kunt het toch niet afdwingen.
Ik ken ook iemand in mijn kennissenkring die de bewuste keuzeom een kind te krijgen samen met haar vriend had gemaakt haar vriend is toen hun dochtertje 8 weken oud was plotseling overleden en dan sta je er ook alleen voor en dan moet je ook verder, alleen. Hoe moeilijk dat soms ook is. Dus ik weet ook wel dat je niet altijd de keus hebt.
Maar voor degenen die er wel bewust voor kiezen om het vanaf hetbegin af aan alleen te doen is dat hun goed recht en daar neem ik mijn petje voor af!
Bovendien zou ik ook nog wel eens wat tijd voor mezelf willen hebben (niet veel maar ik wil toch ook wel eens met een vriendin naar de stad, of uit eten of naar het theater) en dan zou het kind weer naar de oppas moeten....dat zie ik niet zitten. Met alle respect hoor voor de moeders (en of vaders) die hun kind alleen opvoeden en die daar wel bewust of onbewust voor gekozen hebben, daar neem ik zelfs mijn petje voor af! Maar dat is dan al dan niet hun keuze gewees.tEen kennis van mijn moeder heeft deze keuze destijds wel gemaakt, Zij was de ware nog niet tegen gekomen en zij heeft op haar 37ste bewust gekozen om alleen een kind op de wereld te zetten. Ik was toen stapelgek op die kleine en heb vanaf de dag dat hij geboren werd heel vaak op hem gepast zodat zij ook soms tijd voor zichzelf had of om gewoon eens even snel de boodschappen te doen, of naar de stad te gaan. Zij gaf altijd aan dat ze daar zo blij mee was, dat ze er eens even alleen op uit kon, zeker in het begin. Het is heel zwaar geweest soms maar het ging heel goed en ik vind dat ook echt een hele prestatie! "die kleine" is inmiddels 15 jaar oud en het gaat nog steeds goed dus het kan zeker! Vandaar dat ik deze keus ook heel goed heb overwogen.
Zelf vind ik het nogal een grote beslissing en een grote verantwoording om nu voor iemand die nog niet geboren is te beslissen dat hij of zij geen vader zal hebben en dus niet weet wie hij is, waar hij vandaan komt. Tegenwoordig blijft de zaaddonor anoniem. Tenzij je het zo regelt dat je daar iemand uit je omgeving voor kunt vinden en daar goede afspraken mee kunt maken. Dat kan natuurlijk ook maar voor mijzelf wil ik dat niet en ken ik op dit moment ook niemand die dat zou willen doen.
Ik zou graag nog een kind krijgen maar dan wel met een partner samen. Ik zie om mij heen ook dat het echt een grote verantwoordelijkheid is om een kind te krijgen en op te voeden en dat het echt niet alleen rozegeur en maneschijn is! Een vriendin van me heeft een puber waar echt geen land mee te bezeilen is....als je er dan alleen voor staat moet je dus echt heel sterk in je schoenen staan!
Dus ik zie wel of het nog op mijn pad komt of niet. Ik zit soms op een datingsite en heb ook soms een date dus we zien het wel, je kunt het toch niet afdwingen.
Ik ken ook iemand in mijn kennissenkring die de bewuste keuzeom een kind te krijgen samen met haar vriend had gemaakt haar vriend is toen hun dochtertje 8 weken oud was plotseling overleden en dan sta je er ook alleen voor en dan moet je ook verder, alleen. Hoe moeilijk dat soms ook is. Dus ik weet ook wel dat je niet altijd de keus hebt.
Maar voor degenen die er wel bewust voor kiezen om het vanaf hetbegin af aan alleen te doen is dat hun goed recht en daar neem ik mijn petje voor af!
zondag 23 december 2007 om 14:37
Tja inderdaad zijn er gevallen te bedenken waar het met 1 ouder (meestal de moeder) toch allemaal goed is gekomen maar wat westlife schrijft is waar: er is een verschil tussen een bewuste keuze en een situatie van overlijden/scheiden etc. Je moet je kind tzt toch een goed en accepteerbaar verhaal kunnen voorschotelen. Zelf vraag ik me af in hoeverre een kinderwens uit ons natuurlijk moedergevoel voortkomt en waar het overgaat in egoisme (ik wil het!). Hoe dan ook is het antwoord daarop is ook geen oplossing voor het probleem... Sterk hoor van Westlife om de belangen van het kind voorop te stellen en het niet te doen!
@Rose Red2: ik doe ook al een jaartje wel een beetje aan internetdaten maar er is nog nooit iets romantisch uit voortgekomen. Het cliche he? Hoogopgeleide vrouwen zijn kritisch en het moeilijkst te matchen. In real life heb ik na de laatste lange relatie van 3 jaar geleden een paar soort van 'affaires' gehad maar dat was zeker geen vadermateriaal en het gevoel van een kindje willen is eigenlijk pas het laatste jaar echt sterk geworden.
@Westlife: Een anonieme donor zou sws nooit mijn keuze zijn. Dan liever een man die ik ken (bijv. een ex-vriend) die het geen probleem vindt. akkoord gaat met een beperkte rol als vader / verantwoordelijkheid en wel bekend mag zijn. Ik ga ervan uit dat er in dat geval later in mijn leven wel weer een relatieman opduikt. Met of zonder eigen kinderen van zijn kant.
Het meest nare scenario lijkt mij dat je DE man ontmoet net wanneer het biologisch eigenlijk net te laat is om nog kinderen te kunnen krijgen. Natuurlijk is het ook waar dat er nog 1000 andere manieren zijn om leuke dingen met je leven te doen maar alleen dit is zo tijdgebonden voor vrouwen althans. Het is oneerlijk :(
@Rose Red2: ik doe ook al een jaartje wel een beetje aan internetdaten maar er is nog nooit iets romantisch uit voortgekomen. Het cliche he? Hoogopgeleide vrouwen zijn kritisch en het moeilijkst te matchen. In real life heb ik na de laatste lange relatie van 3 jaar geleden een paar soort van 'affaires' gehad maar dat was zeker geen vadermateriaal en het gevoel van een kindje willen is eigenlijk pas het laatste jaar echt sterk geworden.
@Westlife: Een anonieme donor zou sws nooit mijn keuze zijn. Dan liever een man die ik ken (bijv. een ex-vriend) die het geen probleem vindt. akkoord gaat met een beperkte rol als vader / verantwoordelijkheid en wel bekend mag zijn. Ik ga ervan uit dat er in dat geval later in mijn leven wel weer een relatieman opduikt. Met of zonder eigen kinderen van zijn kant.
Het meest nare scenario lijkt mij dat je DE man ontmoet net wanneer het biologisch eigenlijk net te laat is om nog kinderen te kunnen krijgen. Natuurlijk is het ook waar dat er nog 1000 andere manieren zijn om leuke dingen met je leven te doen maar alleen dit is zo tijdgebonden voor vrouwen althans. Het is oneerlijk :(
zondag 23 december 2007 om 15:07
Ja dat het voor vrouwen zo tijdsgebonden is, dat is oneerlijk he! Maar toch, ik ken 2 gevallen uit mijn directe omgeving. Een van mijn vriendinnen leerde haar ware jacob op haar 38ste kennen en zij had ook al heel lang een kinderwens dus haar geluk kon niet op! Nu was het mogelijk!! Helaas bleek dat hij geen kinderen kon krijgen...tenminste niet via de natuurlijke manier...na een lange weg hebben zij uiteindelijk toch een kindje gekregen, mijn vriendin was toen bijna 43!!
Een andere vriendin van me zelfde verhaal, zij ontmoette haar ware jacob toen ze 36 was maar ze raakte niet zwanger. Ook de medische molen in, een hoop ellende, een eileider kwijtgeraakt door bmmzwangerschap en de laatste IVF poging was het toch raak! Ze kregen een gezonde dochter! Ze hadden er nooit meer op gerekend! En nu is ze 40 en voelde zich al een tijdje zo raar.....wat bleek: ze was zwanger van de 2e zomaar spontaan!
Zo zie je maar je weet het nooit hoe iets loopt!
Mijn nichtje is pas 24, vorig jaar getrouwd en zij wilden ook dolgraag een kindje.....ze is een aantal keren zwanger geweest wat eindigde in een miskraam en 2 keer een bmm zwangerschap waardoor ze nu beide eileiders kwijt is geraakt.........zij kan dus nooit meer "zomaar" zwanger worden.
Ik heb zoiets van als het voor je bestemd is zal het wel goed komen en ik vertrouw daar dan ook op. Is niet altijd gemakkelijk maar het geeft wel rust.
Ik dwaal even af van het onderwerp....maar deze voorvallen hebben mij er op een andere manier naar doen kijken, misschien helpt het jullie ook.
Een andere vriendin van me zelfde verhaal, zij ontmoette haar ware jacob toen ze 36 was maar ze raakte niet zwanger. Ook de medische molen in, een hoop ellende, een eileider kwijtgeraakt door bmmzwangerschap en de laatste IVF poging was het toch raak! Ze kregen een gezonde dochter! Ze hadden er nooit meer op gerekend! En nu is ze 40 en voelde zich al een tijdje zo raar.....wat bleek: ze was zwanger van de 2e zomaar spontaan!
Zo zie je maar je weet het nooit hoe iets loopt!
Mijn nichtje is pas 24, vorig jaar getrouwd en zij wilden ook dolgraag een kindje.....ze is een aantal keren zwanger geweest wat eindigde in een miskraam en 2 keer een bmm zwangerschap waardoor ze nu beide eileiders kwijt is geraakt.........zij kan dus nooit meer "zomaar" zwanger worden.
Ik heb zoiets van als het voor je bestemd is zal het wel goed komen en ik vertrouw daar dan ook op. Is niet altijd gemakkelijk maar het geeft wel rust.
Ik dwaal even af van het onderwerp....maar deze voorvallen hebben mij er op een andere manier naar doen kijken, misschien helpt het jullie ook.
zondag 23 december 2007 om 15:41
Juist niet!
Sinds 1 juni 2004 is de ‘Wet donorgegevens kunstmatige bevruchting' van kracht, waardoor het vanaf dat moment niet langer mogelijk is voor donoren om anoniem te blijven. Voor donaties van voor die datum blijft anonimiteit gegarandeerd indien de donor dit wenst.
De nieuwe wet gaat ervan uit dat kinderen in beginsel het recht hebben om te achterhalen van wie zij afstammen. Als een bevruchting heeft plaatsgevonden met donorzaad, moet de behandelende kliniek bepaalde gegevens – waaronder de persoonsidentificerende gegevens – van de donor verstrekken aan de Stichting donorgegevens kunstmatige bevruchting. Daar komen de gegevens in een database te staan. Op verzoek van een kind, ouder of arts kan de Stichting bepaalde gegevens vrijgeven. Meer informatie over de afspraken rond deze wet kunt u vinden in de brochure ‘Weten van wie je afstamt' uitgegeven door het Ministerie van VWS.
(Komt van de site van Freya)
