Enig kind

fanatic schreef: ↑

18-10-2021 14:14

Hier een moeder van 1 kind.
Soms lopen dingen anders dan van te voren gedacht.
Na lang wikken en wegen hebben we rond haar 2e verjaardag de knoop doorgehakt dat ze een enig kind zou blijven. Dit deed pijn maar het was beter zo.

Inmiddels is ze bijna 12 jaar.
Ze heeft nooit om een broertje/zusje gevraagd.
Heb niet het idee dat ze er erg mee zit.

Achteraf gezien denk ik dat ik een leukere moeder ben voor 1 kind ipv voor 2.
Dus dan is het maar weer goed dat dingen anders gelopen zijn.

Heel herkenbaar, had het zelf kunnen schrijven.

lemoos2 schreef: ↑

18-10-2021 14:12

Voor mij persoonlijk voelt dat niet zo. Ik weet niet wat het is om er meer te hebben. Maar ik weet wel dat het de nachtmerrie is van iedere ouder, hoeveel kinderen je ook hebt. Want geen enkel kind is vervangbaar. Bij mij is het niet zozeer een grotere angst maar een soort wetenschap dat als mijn kind iets overkomt dat ik dan net zo goed ook dood kan gaan. Want ik heb geen andere kinderen voor wie ik door moet gaan, geen andere kinderen die ervoor zorgen dat ik toch naar bepaalde plekken moet gaan omdat ik ze niet eeuwig kan vermijden. Ik kan dan tien jaar lang onder mijn dekbed gaan leven, met just eat en de bezorgservice van de lokale supermarkt voor de basisbenodigdheden.

Het stomme is, ik praat nu natuurlijk alleen voor mijzelf, is dat ik die gedachte inderdaad ook had toen ik mijn oudste dochter nog alleen had. Zonder haar in mijn leven zou het voor mij niet meer hoeven, man schrok ook best wel toen ik dat zo eens uitsprak.

Nu ik een tweede dochter heb, is die gedachte wel wat veranderd. Nog altijd moet ik er niet aan denken, een van beiden te verliezen, het is mijn ergste nachtmerrie en ik kan er niet aan denken zonder direct een gevoel van stress te hebben en een naar drukkend gevoel in mijn binnenste en een nare brok in mijn keel.
Maar het gevoel dat het niet meer zou hoeven is wel vervaagd..

Geen enkel kind is vervangbaar en als ik kijk naar het verdriet van mijn oma toen ze 2 van haar 9 kinderen op latere leeftijd verloor aan die rotziekte, dan breekt het iemands hart echt verschrikkelijk. Doodgaan was voor haar daarom denk ik ook geen eng, vervelend of spannend iets, het ergste wat haar kon overkomen, het verlies van kinderen en daarvoor ook al van haar man, had ze al doorstaan.

Beschuitmetjam schreef: ↑

17-10-2021 19:13

Het is niet voor te stellen wat deze mensen meemaken. Dit is de grootste angst van iedere ouder denk ik.
Misschien, ik weet het niet, is de angst om je kind te verliezen nog groter bij ouders die maar één kind hebben. Dat idee heb ik zelf. Maar ik vind dat toch niet een goede reden om een tweede te krijgen.
Hoe sta jij daarin tanteslankie? Alle begrip als je geen antwoord wil geven op zo'n persoonlijke vraag. Maar ik krijg de indruk dat jij over dit soort zaken ook wel hebt nagedacht.

Ja vooral in het begin ging die gedachte wel eens door mijn hoofd. En ook nu hij dezelfde leeftijd heeft als neefje had toen hij dood ging.

Maar weet je, het overlijden van hem heeft me heel hard met de neus op feiten gedrukt dat het leven in veel opzichten niet maakbaar is. Dat we als mens kwetsbaar zijn, en dat het leven zo maar afgelopen kan zijn. Ook voor een twaalfjarige. Het feit dat mijn zwager en schoonzus dit onvoorstelbare verdriet overleefd hebben geeft mij hoop en vertrouwen dat het ons ook lukt mocht het ons gebeuren. De eerste keer dat mijn schoonzus lachte om een grapje stonden we allebei keihard te janken. Het kan dus. Maar het leven is nooit meer hetzelfde. Nooit meer. Altijd is er dat zwarte randje. Die vragen, hoe zou het zijn.....

Onze zoon groeit op, leeft zijn leven met ons en wij met hem. Geen mens heeft garanties en dat besef maakt dat we extra proberen te genieten en van kleine dingen een feestje te maken. Wij zijn een volwaardig en compleet gezin, met z'n drietjes. En terwijl ik dit typ vraag ik ons kind nog maar eens een keertje: lieverd ben je eenzaam, had je graag een broer of zus gehad? Euh, nee mam, helemaal niet!!! Klaar.

tanteslankie schreef: ↑

18-10-2021 14:25

Dat kan dus ook anders. Ik hoop dat je je realiseert dat vriendschappen ook voor het leven kunnen zijn. Mijn ouders hebben dat, mijn man en ik. Ik heb 3 vriendinnen die ik al bijna 40 jaar ken. Ons hele leven zijn we met elkaar verbonden, hebben trouwerijen, kinderen krijgen, scheidingen, rouw en verdriet, depressies maar ook hele mooie dingen samen meegemaakt. Mijn moeder is er 1 van 9. 4 zijn er overleden, de rest ziet elkaar niet meer vanwege misverstanden. Waar zij verjaardag mee viert zijn haar vrienden, vriendinnen en buren. Al jarenlang vieren ze lief en leed.

Met mijn familie heb ik dat helemaal niet. Mijn neven en nichten zie of spreek ik nauwelijks. Mijn broer woont ver weg en heeft een heel ander leven dan ik. Ik heb heel weinig met hen en zou ze nooit boven mijn vrienden verkiezen.

Ik denk dat je juist, naast je familie, ook vrienden nodig hebt, wat negatief gezegd: je hebt je familie niet zelf uitgekozen. Het is een kwestie van mazzel hebben.
Ik ken net wat teveel voorbeelden in mijn naaste omgeving waarbij familieleden zich tot elkaar veroordeeld voelen, met elkaar opgescheept zitten, terwijl ze niets liever willen dan afstand van elkaar nemen, vaak komt er ook een stuk gremzeloze loyaliteit bij kijken als het om familie gaat, waardoor men blijft hangen in een onmogelijke of zeer moeizame, soms zelfs destructieve relatie.

Janiva schreef: ↑

18-10-2021 14:36

Ik denk dat je juist, naast je familie, ook vrienden nodig hebt, wat negatief gezegd: je hebt je familie niet zelf uitgekozen. Het is een kwestie van mazzel hebben.
Ik ken net wat teveel voorbeelden in mijn naaste omgeving waarbij familieleden zich tot elkaar veroordeeld voelen, met elkaar opgescheept zitten, terwijl ze niets liever willen dan afstand van elkaar nemen, vaak komt er ook een stuk gremzeloze loyaliteit bij kijken als het om familie gaat, waardoor men blijft hangen in een onmogelijke of zeer moeizame, soms zelfs destructieve relatie.

Ik denk dat je helemaal gelijk hebt. Ik ken mijn schoonfamilie nu 34 jaar en hoe vaak ik niet zo ontzettend tegen verjaardagen en kerst op zag. Ik deel heel weinig met hen. Ze zijn erg materalistisch, hechten veel waarde aan geld en dure spullen. Een hoop blabla. Sinds we dat anders invullen en ook de feestdagen met vrienden vieren (kerst met schoonfamilie een week voor kerst met een etentje en 1x in het jaar familiedag voor alle verjaardagen. Zij hebben uiteraard ook niets met mij en dit is een geweldige oplossing) is het een stuk leuker!

Janiva schreef: ↑

18-10-2021 14:36

Ik denk dat je juist, naast je familie, ook vrienden nodig hebt, wat negatief gezegd: je hebt je familie niet zelf uitgekozen. Het is een kwestie van mazzel hebben.
Ik ken net wat teveel voorbeelden in mijn naaste omgeving waarbij familieleden zich tot elkaar veroordeeld voelen, met elkaar opgescheept zitten, terwijl ze niets liever willen dan afstand van elkaar nemen, vaak komt er ook een stuk gremzeloze loyaliteit bij kijken als het om familie gaat, waardoor men blijft hangen in een onmogelijke of zeer moeizame, soms zelfs destructieve relatie.

Dit wilde ik net schrijven… Ik heb een broer: weinig gemeen. Wij hebben allebei een dochter: die van hem is 10 maanden ouder dan mijn dochter. We zien elkaar met kerst of verjaardagen (ik woon niet in Nederland dus de laatste 1,5 jaar minder door Corona). Wij zijn totaal verschillend in karakter.
Daarnaast heb ik een geadopteerde neef uit Colombia. Heel veel contact met hem en zijn vrouw en kids. Met hem heb ik meer contact dan mijn broer (muv de familie app).
En dan heb ik ook nog mijn vrienden die ik daadwerkelijk heb uitgezocht en die ik heel belangrijk vind. Het idee dat mijn broer vanwege zijn rol de belangrijkste is, valt in de praktijk nogal tegen. Als wij geen familie waren, hadden wij elkaar niet opgezocht. Wij hebben geen ruzie, maar zijn enorm verschillend - ondanks de bloedband.

Hier hebben we ook een eigen familie gecreëerd, de vrienden van mijn ouders.

Ik heb eigenlijk tig ooms, tantes, neven en nichten, ( totaal 18 ooms en tantes samen, en zij hebben weer 40 kinderen gekregen en weer tig kleinkinderen) maar mijn moeder heeft gebroken met een groot deel van haar familie.
De broers en zus waar ze mee om ging, zijn helaas al vroeg overleden en met de overige broers en zus heeft ze niets en heeft ze vooral heel veel verdriet van gehad.
Ik kan dus zomaar een oom of tante tegenkomen, zonder ze te kennen. Enige tijd geleden heb ik een neef ontmoet, per toeval, maar ook dat is nu weer verwaterd.

Mijn vader is enig kind en toen mijn moeder eenmaal de banden door had gesneden, hebben ze een groep vrienden om zich heen verzameld, die voor mij aanvoelen als familie en ik koester ze ontzettend.
Zij waren mijn familie op mijn bruiloft, daar had ik geen ooms of tantes voor nodig, zij waren er. Voor mijn zusje geldt hetzelfde, zij trouwt over 4 weken, maar de 'familie' zijn deze vrienden, die al vanaf mijn geboorte aanwezig zijn en dus ook vanaf die van haar.

Man heeft daar wel wat aan moeten wennen, want voor hem ging familie voor vrienden. Tja, als je geen familie hebt waar je wat mee kunt of wilt, dan zijn er andere keuzes te maken. Hij heeft geluk dat zijn familie klein is en ze allemaal goed met elkaar door 1 deur kunnen.

Ik ben dolblij met deze gemaakte familie/ mensen in mijn leven, het is misschien geen bloedband, maar voor mij zijn ze gewoon mijn familie en absoluut meer dan die oom of tante waar ik dan wel een bloedband mee heb, maar die niets betekenen voor mij.

Baggal schreef: ↑

18-10-2021 12:55

Dat herken ik wel hoor, Beschuitje. Zie ook mijn eerdere post. Het is mijn grootste angst.

En toch vind ik dit geen reden om meerdere kinderen te hebben. Ik denk dat als mijn man jonger was geweest en kinderen krijgen makkelijker was geweest… we het misschien wel hadden gedaan. Net na de geboorte van SA had ik nl. nog wel een korte wens. Maar nooit vanuit het idee dat ik mijn dochter anders te kort zou doen.

Maar tegelijkertijd meen ik dat een kind ook echt helemaal bij ons past - de drukte van een tweede of derde past ook niet bij mij. Naast het moederschap werk ik thans 50 uur per week en bij sommige projecten zelfs meer dan dat.

Ik heb al enkele keren het verschil tussen 'vroeger' en 'nu' aangehaald. Dit is ook een belangrijk verschil, denk ik. In de tijd en omgeving waar ik ben opgegroeid was het nog heel gebruikelijk dat je stopte met werken als je moeder werd. Dat heb ik destijds ook gedaan, en natuurlijk is een meer-kind-gezin veel makkelijker te doen als je thuisblijfmoeder bent. Ik ben weer halve dagen gaan werken toen de jongste naar school ging, mijn ouders pasten op als ze vakantie hadden of ziek waren. (Dat was dan wel weer een voordeel van enig kind zijn, ik hoefde oppas-oma en oppas-opa niet met broers of zussen te delen ). Pas toen de jongste een jaar of 15 was, ben ik full time gaan werken.

Mijn dochters en mijn schoondochter zijn wel alle drie blijven werken toen ze moeder werden. En natuurlijk merk ik dat het gezinsleven voor hen en hun partners veel meer organisatie vergt als voor mij destijds. Dus ik snap het best hoor, dat er tegenwoordig veel meer 1-kind-gezinnen zijn dan vroeger. En dat heeft dan weer als positief gevolg dat die kinderen die nu zonder broers en zussen opgroeien daarin veel minder een buitenbeentje zijn dan ik destijds.

Baggal schreef: ↑

18-10-2021 12:55

Dat herken ik wel hoor, Beschuitje. Zie ook mijn eerdere post. Het is mijn grootste angst.

En toch vind ik dit geen reden om meerdere kinderen te hebben. Ik denk dat als mijn man jonger was geweest en kinderen krijgen makkelijker was geweest… we het misschien wel hadden gedaan. Net na de geboorte van SA had ik nl. nog wel een korte wens. Maar nooit vanuit het idee dat ik mijn dochter anders te kort zou doen.

Maar tegelijkertijd meen ik dat een kind ook echt helemaal bij ons past - de drukte van een tweede of derde past ook niet bij mij. Naast het moederschap werk ik thans 50 uur per week en bij sommige projecten zelfs meer dan dat.

Wij hebben dat idee ook sterk, 1 kind past bij ons. Alles is in balans wat ik erg belangrijk vind. En ook het gevoel dat, wat ons kind ook voor problemen krijgt in de toekomst, klein of groot, we kunnen het aan. Er is mentale, fysieke en financiële ruimte om ons aan te kunnen passen. Dat geeft me veel rust, altijd op het randje leven hou ik niet van.

lemoos2 schreef: ↑

18-10-2021 14:12

Voor mij persoonlijk voelt dat niet zo. Ik weet niet wat het is om er meer te hebben. Maar ik weet wel dat het de nachtmerrie is van iedere ouder, hoeveel kinderen je ook hebt. Want geen enkel kind is vervangbaar. Bij mij is het niet zozeer een grotere angst maar een soort wetenschap dat als mijn kind iets overkomt dat ik dan net zo goed ook dood kan gaan. Want ik heb geen andere kinderen voor wie ik door moet gaan, geen andere kinderen die ervoor zorgen dat ik toch naar bepaalde plekken moet gaan omdat ik ze niet eeuwig kan vermijden. Ik kan dan tien jaar lang onder mijn dekbed gaan leven, met just eat en de bezorgservice van de lokale supermarkt voor de basisbenodigdheden.

Ik snap wat je bedoelt. Dat is het misschien meer, waar leef je dan nog voor. Fijn om ook even jouw visie te lezen.

tanteslankie schreef: ↑

18-10-2021 14:34

Ja vooral in het begin ging die gedachte wel eens door mijn hoofd. En ook nu hij dezelfde leeftijd heeft als neefje had toen hij dood ging.

Maar weet je, het overlijden van hem heeft me heel hard met de neus op feiten gedrukt dat het leven in veel opzichten niet maakbaar is. Dat we als mens kwetsbaar zijn, en dat het leven zo maar afgelopen kan zijn. Ook voor een twaalfjarige. Het feit dat mijn zwager en schoonzus dit onvoorstelbare verdriet overleefd hebben geeft mij hoop en vertrouwen dat het ons ook lukt mocht het ons gebeuren. De eerste keer dat mijn schoonzus lachte om een grapje stonden we allebei keihard te janken. Het kan dus. Maar het leven is nooit meer hetzelfde. Nooit meer. Altijd is er dat zwarte randje. Die vragen, hoe zou het zijn.....

Onze zoon groeit op, leeft zijn leven met ons en wij met hem. Geen mens heeft garanties en dat besef maakt dat we extra proberen te genieten en van kleine dingen een feestje te maken. Wij zijn een volwaardig en compleet gezin, met z'n drietjes. En terwijl ik dit typ vraag ik ons kind nog maar eens een keertje: lieverd ben je eenzaam, had je graag een broer of zus gehad? Euh, nee mam, helemaal niet!!! Klaar.

Dank voor je reactie. Mooi gezegd. Jij hebt dus eigenlijk het vertrouwen dat, mocht het ergste jou overkomen, dat je toch ooit, ergens in de toekomst, op één of andere manier weer enigzins van het leven kan genieten.

AnnaBet, ik denk inderdaad dat het nu, in deze tijd, wel anders opgroeien is voor enig kinderen. Het komt simpelweg vaker voor en sowieso zijn de gezinnen nu kleiner.

AnnaBet: ik kan het me heel goed voorstellen dat in jouw situatie het allesbehalve leuk was om enig kind te zijn.

AnnaBet schreef: ↑

18-10-2021 18:57

Ik heb al enkele keren het verschil tussen 'vroeger' en 'nu' aangehaald. Dit is ook een belangrijk verschil, denk ik. In de tijd en omgeving waar ik ben opgegroeid was het nog heel gebruikelijk dat je stopte met werken als je moeder werd. Dat heb ik destijds ook gedaan, en natuurlijk is een meer-kind-gezin veel makkelijker te doen als je thuisblijfmoeder bent. Ik ben weer halve dagen gaan werken toen de jongste naar school ging, mijn ouders pasten op als ze vakantie hadden of ziek waren. (Dat was dan wel weer een voordeel van enig kind zijn, ik hoefde oppas-oma en oppas-opa niet met broers of zussen te delen ). Pas toen de jongste een jaar of 15 was, ben ik full time gaan werken.

Mijn dochters en mijn schoondochter zijn wel alle drie blijven werken toen ze moeder werden. En natuurlijk merk ik dat het gezinsleven voor hen en hun partners veel meer organisatie vergt als voor mij destijds. Dus ik snap het best hoor, dat er tegenwoordig veel meer 1-kind-gezinnen zijn dan vroeger. En dat heeft dan weer als positief gevolg dat die kinderen die nu zonder broers en zussen opgroeien daarin veel minder een buitenbeentje zijn dan ik destijds.

Die 1kind gezinnen zijn er niet alleen omdat de moeders blijven werken.
Die 1kind gezinnen zijn er om tal van redenen, en volgens mij is een van de laatste redenen het blijven werken.

Ik vind je overigens heel prettig schrijven. Je legt jouw visie uit op een prettige en niet belerende manier. Dank daarvoor.

.

Ik wil hier wel even op reageren ook al is het topic al een aantal weken oud.

Laat me vooropstellen dat ik geen spijt heb van mijn tweede. Hij is een fantastisch, lief en heerlijk kind (net 1 jaar nu).

Maar sinds hij er is heb ik wel een andere droom grotendeels laten varen. En daar heb ik wel vrede mee. Maar ik merkte dat ik geen ruimte of energie meer had voor die droom, dat ik het gevoel had dat ik (IK PERSOONLIJK dus, even voor de duidelijkheid) de combinatie van die droom en 2 kinderen voldoende aandacht bieden niet aan zou kunnen.

Bovendien vindt mijn oudste zoon zijn broertje ontzettend leuk en lief, maar regelmatig ook heul vervelend en vindt hij het lastig om alles te moeten delen.

Overall zijn wij denk ik niet minder gelukkig als gezin van 4, maar ik kan nog best terugdenken aan de tijd als gezin van 3 en dat missen. Mijn oudste zoon ook. En ook al heeft hij een broertje, dat broertje kan veel minder dan hij, dus hij zoekt vooralsnog ook naar speelmaatjes in de speeltuin of speelt veel met ons. Hij heeft een aantal vriendjes die enig kind zijn en 1 van die moeders zegt altijd dat zij er toch ook nog 1 wil want haar zoon is ‘zo dol op baby’s’. Maar als hij hier is en die jongens bouwen een treinbaan en mijn ‘baby’ komt die weer afbreken wordt hij ook door de jongen die zo dol is op baby’s gewoon hardhandig aan de kant geschoven
Mijn zoons schelen trouwens 3.5 jaar.

Voor mij zijn de voordelen:
- 2 grote liefdes hebben. Dat zal nooit veranderen. Je krijgt een tweede persoon van wie je meer houdt dan van wat dan ook en dat is nergens mee te vergelijken
- het leven, de reuring in huis. Als er maar 1 thuis is vind ik het zo vreselijk stil.
- de band zien ontwikkelen tussen je kinderen. De ruzies, de liefde, het stoeien, het gegiechel op de achterbank
- voor mij was nr 2 een helende ervaring na nr 1, waarbij ik een heel zware zwangerschap en babytijd heb gehad

En de nadelen:
- minder tijd voor je eerste grote liefde, voor altijd je aandacht moeten verdelen, soms het gevoel hebben dat je daarin tekort schiet
- het LAWAAI in huis. Ik hou ervan en ik haat het omdat ik mezelf niet meer kan horen denken
- minder tijd en ruimte voor jezelf, je eigen dromen en wensen
- alles, maar dan ook echt ALLES is meer georganiseer en geregel

Ik heb ook 2x een IVF-traject achter de rug en heb bij de poging voor de tweede serieus overwogen te stoppen na 2 miskramen en een niet goed ontdooid cryo, maar mijn man wilde heeeel graag, dus we hebben toen afgesproken nog 1 poging te doen en met succes. Maar ik durf oprecht te beweren dat noch ik, noch mijn oudste zoon, ongelukkiger waren geweest als we waren gestopt. Voor beide levens valt wat te zeggen.

Beide paden waren goed geweest. En de toekomst… all we have is now, zeg ik altijd maar. Het enige dat je kunt doen is ze zo weerbaar mogelijk opvoeden.