Kinderen
alle pijlers
Ex heeft nieuw gezin: ik voel me angstig en onzeker als mama
dinsdag 25 februari 2020 om 20:43
Hallo iedereen,
Ik ben nieuw op het forum en zoek hier naar een beetje herkenning en misschien wat goede raad…
Een korte situatieschets: ik ben een alleenstaande mama en momenteel ruim anderhalf jaar uit elkaar met mijn ex, de papa van mijn dochter van 3,5 jaar oud. De breuk was niet gemakkelijk maar gelukkig komen we intussen wel goed overeen en hebben we nog steeds dagelijks meerdere malen contact over onze dochter. We hebben een 50/50 regeling in co-ouderschap.
Sinds een 9-tal maanden heeft mijn ex een nieuwe relatie. Ik ben hier jammer genoeg via-via achtergekomen. Hierbij viel het mij niet zozeer zwaar om te horen dat hij een relatie had, maar wel het feit dat zijn nieuwe vriendin op dat moment blijkbaar al een aantal maanden in het leven van onze dochter was (bleef daar al elk weekend overnachten en ging mee naar familie-uitjes) en ik hier dus compleet niets van wist. Toen ik hem vroeg hoe lang onze dochter al met haar in contact was heeft hij hierover een aantal keren botweg gelogen, nadien heeft hij dit moeten bijstellen aangezien ik er ook was achtergekomen dat dit in realiteit al veel langer was dan hij liet uitschijnen.
De introductie van deze nieuwe relatie is dus eigenlijk niet zo ideaal verlopen, wat ik nog steeds enorm spijtig vind. Voor mij was het dus eventjes een schok om dit allemaal te moeten vernemen en te verwerken. En mij ook een plaatsje te zoeken in de nieuwe situatie.
Dit is tot op heden totaal niet gemakkelijk gebleken, vandaar dan ook mijn post hier…
De relatie van mijn ex heeft intussen al een aantal serieuze dieptepunten gekend waardoor het eigenlijk telkens opnieuw terug aanpassen was voor mij: een aantal keer de boodschap dat alles op z’n einde liep want de problemen en verschillen waren te groot, een week later was alles terug koek en ei. Wel in het leven van onze dochter, dan terug niet meer…
Gelukkig heeft onze dochter hier niet veel van gemerkt en was ze ook nog te klein om dit te beseffen.
Momenteel lijkt alles wat in rustiger vaarwater te zijn gekomen, het gaat al twee maanden opnieuw goed en nu komen dan ook in alle hevigheid alle twijfels en angsten terug boven die ik 9 maanden geleden ook al had: een nieuwe vrouw in het leven van mijn dochter! En deze keer lijkt het echt wel serieus te zijn. En dus lig ik nachtenlang wakker en moet ik al weken tegen de tranen vechten…
Omdat we nog dagelijks contact hebben weet ik dus ook wat er zich aan de andere kant afspeelt. Dat blijkt gelukkig superleuk te zijn en echt geweldig voor onze dochter. En ik ben dan ook oprecht blij voor haar. Maar als mama heb ik het hier echt veel moeilijker mee dan ik ooit had durven denken…
De nieuwe vriendin heeft twee jonge kinderen, dus qua speelkameraadjes is er daar altijd wel iemand. Zij zijn ook erg in het ‘uitstapjes doen’, dus bijna elke vrije dag gaan ze naar de binnenspeeltuin, het zwembad, een kermis, een pretpark… het is elke dag wel iets. Dit is allemaal fantastisch voor onze dochter, maar het steekt gewoon enorm en het maakt mij heel onzeker en vooral angstig. Ik ben meestal alleen met haar, hier zijn geen kleine kinderen in de buurt waar ze mee kan spelen. Ik heb ook niet de tijd om heel de dag actief met haar bezig te zijn omdat ik er alleen voor sta en de dagelijkse was en plas ook moet gedaan worden. Ik doe zeker wel uitstapjes met haar, maar ben van mening dat dit echt niet elke dag kan of hoeft, we kunnen gerust ook eens een dagje thuisblijven en ons ‘vervelen’. De laatste tijd heb ik dan ook meer en meer het gevoel dat ik haar ‘tekort doe’ en dat ze misschien veel liever bij papa is dan hier. De gedachte maakt mij bijna fysiek ziek. Het breekt mijn hart als ik haar verhalen hoor vertellen over wat ze daar allemaal heeft gedaan, ik reageer hier altijd positief op maar binnenin ga ik op dat moment kapot. Dan denk ik dat ze daar niet echt veel kan vertellen over hoe het bij mij is, misschien vindt ze het hier allemaal maar saai en kan ze niet wachten om terug naar haar papa te gaan. Hij kan haar wel een gezin geven en alles daarrond, terwijl het hier enkel mama is…
Ik ben blij dat de nieuwe vriendin goed voor mijn dochter zorgt en ik weet dat ik mijzelf gelukkig mag prijzen omdat er andere situaties zijn… maar dat neemt niet weg dat ik het heel moeilijk heb met het feit dat er iemand anders is voor mijn dochter die mij ‘vervangt’ in de week dat ze niet hier is… Die haar dan troost of knuffelt terwijl ik dat zo graag zelf wil doen. En nogmaals: ik besef dat dit een groot geluk is, maar ik kan er niet aan doen dat dit mij langs de andere kant ook gewoon enorm pijn doet.
En dan flitsen er ook automatisch dingen door je hoofd: vindt ze het daar leuker? Zal ze er niet beginnen tegenop kijken om naar hier te komen? Vindt ze haar plusmama leuker en interessanter dan ik? Elke week ben ik zenuwachtig om haar op te halen omdat ik bang ben dat ze op een gegeven dag gaat zeggen dat ze liever daar blijft. Het idee alleen al breekt mijn hart.
Het blijft allemaal maar door mijn hoofd malen en ik huil me de ogen uit de kop sinds deze week…
Graag had ik dan ook wat ervaringen van andere mama’s in mijn situatie. Hoe hebben jullie dit ervaren toen jullie ex een nieuwe partner kreeg? Hadden jullie ook zo’n gevoelens? Is dit normaal, want ik voel er mij wel heel slecht onder… alles loopt perfect voor mijn dochter en ik zit mij hier een beetje slecht te voelen…
Ik ben vooral bang dat zij in de toekomst eerder met tegenzin naar hier zal komen en de dagen gaat aftellen dat ze terug naar ‘haar gezin’ mag. Het beneemt me de adem soms om eerlijk te zijn. Ik had echt nooit verwacht dat ik zo’n gevoelens zou hebben, het heeft me allemaal totaal verrast. Dus heel graag jullie mening, mijn excuses voor de lange post… ik voel me gewoon echt heel slecht op dit moment.
Een verwarde mama.
Ik ben nieuw op het forum en zoek hier naar een beetje herkenning en misschien wat goede raad…
Een korte situatieschets: ik ben een alleenstaande mama en momenteel ruim anderhalf jaar uit elkaar met mijn ex, de papa van mijn dochter van 3,5 jaar oud. De breuk was niet gemakkelijk maar gelukkig komen we intussen wel goed overeen en hebben we nog steeds dagelijks meerdere malen contact over onze dochter. We hebben een 50/50 regeling in co-ouderschap.
Sinds een 9-tal maanden heeft mijn ex een nieuwe relatie. Ik ben hier jammer genoeg via-via achtergekomen. Hierbij viel het mij niet zozeer zwaar om te horen dat hij een relatie had, maar wel het feit dat zijn nieuwe vriendin op dat moment blijkbaar al een aantal maanden in het leven van onze dochter was (bleef daar al elk weekend overnachten en ging mee naar familie-uitjes) en ik hier dus compleet niets van wist. Toen ik hem vroeg hoe lang onze dochter al met haar in contact was heeft hij hierover een aantal keren botweg gelogen, nadien heeft hij dit moeten bijstellen aangezien ik er ook was achtergekomen dat dit in realiteit al veel langer was dan hij liet uitschijnen.
De introductie van deze nieuwe relatie is dus eigenlijk niet zo ideaal verlopen, wat ik nog steeds enorm spijtig vind. Voor mij was het dus eventjes een schok om dit allemaal te moeten vernemen en te verwerken. En mij ook een plaatsje te zoeken in de nieuwe situatie.
Dit is tot op heden totaal niet gemakkelijk gebleken, vandaar dan ook mijn post hier…
De relatie van mijn ex heeft intussen al een aantal serieuze dieptepunten gekend waardoor het eigenlijk telkens opnieuw terug aanpassen was voor mij: een aantal keer de boodschap dat alles op z’n einde liep want de problemen en verschillen waren te groot, een week later was alles terug koek en ei. Wel in het leven van onze dochter, dan terug niet meer…
Gelukkig heeft onze dochter hier niet veel van gemerkt en was ze ook nog te klein om dit te beseffen.
Momenteel lijkt alles wat in rustiger vaarwater te zijn gekomen, het gaat al twee maanden opnieuw goed en nu komen dan ook in alle hevigheid alle twijfels en angsten terug boven die ik 9 maanden geleden ook al had: een nieuwe vrouw in het leven van mijn dochter! En deze keer lijkt het echt wel serieus te zijn. En dus lig ik nachtenlang wakker en moet ik al weken tegen de tranen vechten…
Omdat we nog dagelijks contact hebben weet ik dus ook wat er zich aan de andere kant afspeelt. Dat blijkt gelukkig superleuk te zijn en echt geweldig voor onze dochter. En ik ben dan ook oprecht blij voor haar. Maar als mama heb ik het hier echt veel moeilijker mee dan ik ooit had durven denken…
De nieuwe vriendin heeft twee jonge kinderen, dus qua speelkameraadjes is er daar altijd wel iemand. Zij zijn ook erg in het ‘uitstapjes doen’, dus bijna elke vrije dag gaan ze naar de binnenspeeltuin, het zwembad, een kermis, een pretpark… het is elke dag wel iets. Dit is allemaal fantastisch voor onze dochter, maar het steekt gewoon enorm en het maakt mij heel onzeker en vooral angstig. Ik ben meestal alleen met haar, hier zijn geen kleine kinderen in de buurt waar ze mee kan spelen. Ik heb ook niet de tijd om heel de dag actief met haar bezig te zijn omdat ik er alleen voor sta en de dagelijkse was en plas ook moet gedaan worden. Ik doe zeker wel uitstapjes met haar, maar ben van mening dat dit echt niet elke dag kan of hoeft, we kunnen gerust ook eens een dagje thuisblijven en ons ‘vervelen’. De laatste tijd heb ik dan ook meer en meer het gevoel dat ik haar ‘tekort doe’ en dat ze misschien veel liever bij papa is dan hier. De gedachte maakt mij bijna fysiek ziek. Het breekt mijn hart als ik haar verhalen hoor vertellen over wat ze daar allemaal heeft gedaan, ik reageer hier altijd positief op maar binnenin ga ik op dat moment kapot. Dan denk ik dat ze daar niet echt veel kan vertellen over hoe het bij mij is, misschien vindt ze het hier allemaal maar saai en kan ze niet wachten om terug naar haar papa te gaan. Hij kan haar wel een gezin geven en alles daarrond, terwijl het hier enkel mama is…
Ik ben blij dat de nieuwe vriendin goed voor mijn dochter zorgt en ik weet dat ik mijzelf gelukkig mag prijzen omdat er andere situaties zijn… maar dat neemt niet weg dat ik het heel moeilijk heb met het feit dat er iemand anders is voor mijn dochter die mij ‘vervangt’ in de week dat ze niet hier is… Die haar dan troost of knuffelt terwijl ik dat zo graag zelf wil doen. En nogmaals: ik besef dat dit een groot geluk is, maar ik kan er niet aan doen dat dit mij langs de andere kant ook gewoon enorm pijn doet.
En dan flitsen er ook automatisch dingen door je hoofd: vindt ze het daar leuker? Zal ze er niet beginnen tegenop kijken om naar hier te komen? Vindt ze haar plusmama leuker en interessanter dan ik? Elke week ben ik zenuwachtig om haar op te halen omdat ik bang ben dat ze op een gegeven dag gaat zeggen dat ze liever daar blijft. Het idee alleen al breekt mijn hart.
Het blijft allemaal maar door mijn hoofd malen en ik huil me de ogen uit de kop sinds deze week…
Graag had ik dan ook wat ervaringen van andere mama’s in mijn situatie. Hoe hebben jullie dit ervaren toen jullie ex een nieuwe partner kreeg? Hadden jullie ook zo’n gevoelens? Is dit normaal, want ik voel er mij wel heel slecht onder… alles loopt perfect voor mijn dochter en ik zit mij hier een beetje slecht te voelen…
Ik ben vooral bang dat zij in de toekomst eerder met tegenzin naar hier zal komen en de dagen gaat aftellen dat ze terug naar ‘haar gezin’ mag. Het beneemt me de adem soms om eerlijk te zijn. Ik had echt nooit verwacht dat ik zo’n gevoelens zou hebben, het heeft me allemaal totaal verrast. Dus heel graag jullie mening, mijn excuses voor de lange post… ik voel me gewoon echt heel slecht op dit moment.
Een verwarde mama.
woensdag 26 februari 2020 om 01:27
Jufjoke schreef: ↑25-02-2020 22:03Je hoeft je niet te vergelijken. Je hoeft niet bang te zijn om er schamel bij af te steken. Jij bent de moeder. De enige. En moeder is de liefste. Daar verandert een uitstapje niets aan. Honderd uitstapjes ook niet. Op dat punt is er dus geen enkele reden om onzeker te zijn of je minder te voelen.
Wel een aandachtspunt in mijn ogen: je maakt het wel erg groot! Van het begin van de relatie, tot de uitstapjes, haar kennismaking met de familie, wekenlang vechten tegen de tranen, je de ogen uit de kop huilen als je kind daar is....kom op joh, get a grip! Laat je niet zo ontzettend meeslepen in je eigen emoties. Daar wordt het niet beter van.
Mensen steken je hier een hart onder de riem, neem die boost als gelegenheid om jezelf wat meer bij elkaar te rapen.
Zo had ik het ook kunnen zeggen.
Hier sta ik, ik kan niet anders (zonder legpuzzels)
woensdag 26 februari 2020 om 07:00
Hoe moeilijk ook, ik zou je ex wat meer loslaten. Elke dag meermaals appen klinkt nogal onnodig en het lijkt alsof je hetzelfde overleg verwacht als in de relatie maar jullie zijn niet voor niets uit elkaar. Stop met er de hele tijd tussen zitten en verwacht niet dat hij elke scheet die hij laat toelicht aan jou. Wat hij doet in de tijd dat hij dochter heeft is zijn zaak zolang hij haar niet mishandelt of verwaarloost.
Het is juist fijn wanneer je kind het daar ook leuk heeft. Pas op dat je haar niet in een loyaliteitsconflict brengt door onbewust over te dragen dat het daar niet leuk mag zijn.
Het is juist fijn wanneer je kind het daar ook leuk heeft. Pas op dat je haar niet in een loyaliteitsconflict brengt door onbewust over te dragen dat het daar niet leuk mag zijn.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 26 februari 2020 om 07:16
Mijn vader had vaker lieve vriendinnen met kinderen en wij zaten altijd mokkend in de auto, want we wilden pappa ALLEEN zien. Waarom die vrouw er altijd bij met die kinderen.
Daarna lekker weer naar huis naar mama, waar we dan wel vervelend tegen deden maar dat was omdat we dan de hele dag op onze tenen hadden gelopen.
Niet omdat we mama niet lief vonden, maar die was stabiel en veilig en bij die andere mensen moesten we beleefd zijn en met de andere kinderen meedoen want je bent toch 'te gast'.
Kortom wees zelfverzekerd, je kind heeft maar 1 moeder. Natuurlijk gaat ze op een gegeven moment zeuren en vergelijken, liefst willen ze en het fijne veilige van dagelijks en het feest ieder weekend bij pappa
Maar dat zegt niks over hun liefde voor jou.
Daarna lekker weer naar huis naar mama, waar we dan wel vervelend tegen deden maar dat was omdat we dan de hele dag op onze tenen hadden gelopen.
Niet omdat we mama niet lief vonden, maar die was stabiel en veilig en bij die andere mensen moesten we beleefd zijn en met de andere kinderen meedoen want je bent toch 'te gast'.
Kortom wees zelfverzekerd, je kind heeft maar 1 moeder. Natuurlijk gaat ze op een gegeven moment zeuren en vergelijken, liefst willen ze en het fijne veilige van dagelijks en het feest ieder weekend bij pappa
Maar dat zegt niks over hun liefde voor jou.
donderdag 27 februari 2020 om 00:59
To, vergeet niet dat die vriendin van je ex waarschijnlijk vooral erg haar best doet om leuk te zijn en leuk over te komen naar jullie kind. Geen enkele vrouw zit op de verzorging en het vermaken van het kind van een ander te wachten want dat is alleen maar zwaar vermoeiend en kost ook nog eens extra geld. Bovendien heeft ze ook nog erg weinig quality time met je ex omdat jullie kind er meestal bij is.. Overschat haar positie dus niet. Ze doet waarschijnlijk erg haar best om er iets van te maken voor je kind omdat ze gek is op je ex en hem behouden wil.
donderdag 27 februari 2020 om 13:41
TO, ik snap je helemaal en dit is ook mijn grootste angst. Met mijn man ook weleens mindere tijden gehad en ben als de dood als we uit elkaar zouden gaan dat dit dan het scenario wordt. Hij heeft heel veel meer geld dan ik, dus heeft het financieel makkelijker. Heeft meer te bieden op dat gebied. maar goed, een kind heeft zoveel meer nodig. Het gaat erom of je een ouder hebt die je ziet, die er voor je is. En dan maakt het echt niet zoveel uit of je weet ik wat voor activiteiten doet. Als ik denk aan mijn eigen jeugd, dan komen echt niet de duurste uitstapjes naar boven die ik zie als warme herinnering. De meest simpele dingen kunnen als mooiste herinnering voelen en meest geborgen voelen.
Maar, wat je zelf al schrijft, het is wel super fijn dat er iemand is die lief voor haar is. Hopelijk ook stabiel, dat ze blijft, en niet elke keer een andere vrouw,
Maar dat maakt het nog niet makkelijk. Jij bent haar moeder en zou gewoon bij haar moeten in plaats van een andere vrouw. Maar wat de rest ook al schrijft, jij bent haar mama en die plaats kan en hoeft ook niemand in te nemen. Dat ze het met een ander leuk heeft, doet echt niets af aan haar band met jou. Is het een idee dat je kennismaakt met die vrouw? Misschien als jullie elkaar kennen en wellicht ook wel aardig vinden dat het voor iedereen minder moeilijk is?
En geef het de tijd, het is allemaal nog zo vers. Het zal echt steeds meer wennen als je in je hoofd het op een rijtje krijgt. Dat jij echt altijd haar moeder blijft. En misschien lukt het dan ook de voordelen in te zien in plaats van alleen maar nadelen; meer quality time voor jezelf?
Hoe dan ook ik begrijp je helemaal, lijk me ook moeilijk hoor want het is een stukje loslaten
Maar, wat je zelf al schrijft, het is wel super fijn dat er iemand is die lief voor haar is. Hopelijk ook stabiel, dat ze blijft, en niet elke keer een andere vrouw,
Maar dat maakt het nog niet makkelijk. Jij bent haar moeder en zou gewoon bij haar moeten in plaats van een andere vrouw. Maar wat de rest ook al schrijft, jij bent haar mama en die plaats kan en hoeft ook niemand in te nemen. Dat ze het met een ander leuk heeft, doet echt niets af aan haar band met jou. Is het een idee dat je kennismaakt met die vrouw? Misschien als jullie elkaar kennen en wellicht ook wel aardig vinden dat het voor iedereen minder moeilijk is?
En geef het de tijd, het is allemaal nog zo vers. Het zal echt steeds meer wennen als je in je hoofd het op een rijtje krijgt. Dat jij echt altijd haar moeder blijft. En misschien lukt het dan ook de voordelen in te zien in plaats van alleen maar nadelen; meer quality time voor jezelf?
Hoe dan ook ik begrijp je helemaal, lijk me ook moeilijk hoor want het is een stukje loslaten
zaterdag 29 februari 2020 om 07:47
Iedereen is hier lief voor je, logisch, maar ik zou je toch ook echt willen aanraden om hier met iemand over te praten. Je emoties zijn wel erg heftig en je zit jezelf (en daarmee natuurlijk ook je dochter, ook al denk je dat ze niks doorheeft) in de weg. Ik lees er ook veel verdriet in over dat je haar geen gezinsleven kunt bieden, ik lees er héél veel onzekerheid over jouzelf en je rol als moeder in, kortom, ik lees er vooral ook veel onverwerkt verdriet van jouzelf in. Over het verlies van het plaatje dat je had, het feit dat je iets wil bieden wat je helemaal niet kán bieden. Ga hiermee aan de slag, zou ik zeggen. De kans dat het allemaal vanzelf verdwijnt en beter gaat, lijkt me eerlijk gezegd klein.
maandag 2 maart 2020 om 12:50
Hallo iedereen,
Bedankt voor al jullie woorden en goede raad.
Ik besef ergens wel dat ik haar mama ben en altijd zal blijven, het doet mij inderdaad pijn dat ik haar niet kan geven wat ik zo graag voor haar gewenst had: een warm gezin, samen met mama én papa. Het feit dat ze dit dan wél heeft aan de andere kant maakt mij dan bang en heel onzeker, omdat ik er automatisch van uit ga dat ze het daar beter en interessanter heeft dan bij mij alleen.
Ik ben haar zaterdagavond gaan ophalen en ze was heel enthousiast om mij te zien en mee te gaan, dus dat stelde mij opnieuw wat gerust. Maar als je haar dan zondag een paar keer hoort zeggen dat ze graag opnieuw naar papa wil... dat snijdt dan als een mes door je hart om eerlijk te zijn...
Wat de app’jes betreft: er wordt meer over-en-weer ge-appt op zijn vraag dan de mijne. We zijn dit steeds gewoon geweest maar aan het begin van zijn nieuwe relatie heb ik hier bewust meer afstand in genomen omdat mij inderdaad niet te veel wilde mengen in het leven daar. Ik heb hem dit ook gemeld en gezegd dat het geen probleem was voor mij om minder berichtjes te krijgen, omdat ik begreep dat de situatie was veranderd en we daar dan zeker ook nieuwe afspraken dienden rond te maken. Maar dit vond hij totaal niet nodig en zijn nieuwe vriendin moest zich er maar bij neerleggen dat er zoveel rondgestuurd werd.
Intussen merk ik wel dat hij veel minder appt dan voordien (wat ik ook perfect normaal vind) maar anderzijds krijg ik dan wel om de zoveel uur een bericht om te vragen of alles in orde is wanneer ik al een paar uur niets heb laten weten. Hij verwacht dit dus wel nog.
Ik hou mij wel degelijk op de achtergrond wat betreft hun gezin en alles daarrond, hij moet zeker geen verantwoording afleggen tov mij en geloof mij: ik wil zeker niet ‘de ex’ zijn die zich te pas en te onpas gaat bemoeien of wil weten wat ze ginder allemaal doen. Integendeel zelfs, dan kan ik hier ook niet mee in mijn hoofd zitten. Ik weet dat mijn dochter het goed stelt en dat is het allerbelangrijkste.
Qua activiteiten is het niet zo dat ik hele dagen met haar thuis zit: we doen regelmatig een uitstapje, ze gaat mee naar de winkel of op speeldate, en als we dan wel thuis zijn ben ik echt wel veel met haar bezig. Maar er zijn geen andere kindjes in de buurt, dus wanneer ik dan eten maak of de was opvouw of weetikveelwat dan moet ze wel eventjes zichzelf bezighouden. Ik denk dat dit ook in ‘normale’ gezinnen het geval is.
Ik voel me gewoon heel onzeker over het feit dat ze misschien veel liever bij haar papa is dan bij mij, en ik maak me dan ook zorgen over de toekomst. Dat ligt een beetje in mijn aard en zoals ik al zei: het is ook de eerste keer dat ik dit meemaak als mama, je hebt dan zoveel emoties en gedachten die samenkomen... Ik was dan ook op zoek naar wat herkenning en geruststelling dat deze gevoelens niet abnormaal zijn en hopelijk na een tijdje wel verdwijnen. En dat er gelijkaardige verhalen zijn van mama’s of papa’s die hier ook mee geworsteld hebben. Ik kan mij niet voorstellen dat iedereen staat te springen als de wekelijkse wissel eraan komt...
Ik merk in elk geval dat het mij enorm veel doet, de verhalen van bij papa en de ‘ik wil terug naar papa’-uitspraken, veel meer dan ik ooit had verwacht. Dus als dit blijft aanhouden ga ik inderdaad wel eens met iemand gaan praten. Ik wil inderdaad niet dat dit gevoel overslaat naar mijn dochter. Ik wil gewoon opnieuw de onbezorgde en vrolijke mama zijn.
Het van mij afschrijven helpt al een klein beetje, en jullie troostende woorden en raad ook. Dus nogmaals bedankt, ik heb hier wel veel aan.
Bedankt voor al jullie woorden en goede raad.
Ik besef ergens wel dat ik haar mama ben en altijd zal blijven, het doet mij inderdaad pijn dat ik haar niet kan geven wat ik zo graag voor haar gewenst had: een warm gezin, samen met mama én papa. Het feit dat ze dit dan wél heeft aan de andere kant maakt mij dan bang en heel onzeker, omdat ik er automatisch van uit ga dat ze het daar beter en interessanter heeft dan bij mij alleen.
Ik ben haar zaterdagavond gaan ophalen en ze was heel enthousiast om mij te zien en mee te gaan, dus dat stelde mij opnieuw wat gerust. Maar als je haar dan zondag een paar keer hoort zeggen dat ze graag opnieuw naar papa wil... dat snijdt dan als een mes door je hart om eerlijk te zijn...
Wat de app’jes betreft: er wordt meer over-en-weer ge-appt op zijn vraag dan de mijne. We zijn dit steeds gewoon geweest maar aan het begin van zijn nieuwe relatie heb ik hier bewust meer afstand in genomen omdat mij inderdaad niet te veel wilde mengen in het leven daar. Ik heb hem dit ook gemeld en gezegd dat het geen probleem was voor mij om minder berichtjes te krijgen, omdat ik begreep dat de situatie was veranderd en we daar dan zeker ook nieuwe afspraken dienden rond te maken. Maar dit vond hij totaal niet nodig en zijn nieuwe vriendin moest zich er maar bij neerleggen dat er zoveel rondgestuurd werd.
Intussen merk ik wel dat hij veel minder appt dan voordien (wat ik ook perfect normaal vind) maar anderzijds krijg ik dan wel om de zoveel uur een bericht om te vragen of alles in orde is wanneer ik al een paar uur niets heb laten weten. Hij verwacht dit dus wel nog.
Ik hou mij wel degelijk op de achtergrond wat betreft hun gezin en alles daarrond, hij moet zeker geen verantwoording afleggen tov mij en geloof mij: ik wil zeker niet ‘de ex’ zijn die zich te pas en te onpas gaat bemoeien of wil weten wat ze ginder allemaal doen. Integendeel zelfs, dan kan ik hier ook niet mee in mijn hoofd zitten. Ik weet dat mijn dochter het goed stelt en dat is het allerbelangrijkste.
Qua activiteiten is het niet zo dat ik hele dagen met haar thuis zit: we doen regelmatig een uitstapje, ze gaat mee naar de winkel of op speeldate, en als we dan wel thuis zijn ben ik echt wel veel met haar bezig. Maar er zijn geen andere kindjes in de buurt, dus wanneer ik dan eten maak of de was opvouw of weetikveelwat dan moet ze wel eventjes zichzelf bezighouden. Ik denk dat dit ook in ‘normale’ gezinnen het geval is.
Ik voel me gewoon heel onzeker over het feit dat ze misschien veel liever bij haar papa is dan bij mij, en ik maak me dan ook zorgen over de toekomst. Dat ligt een beetje in mijn aard en zoals ik al zei: het is ook de eerste keer dat ik dit meemaak als mama, je hebt dan zoveel emoties en gedachten die samenkomen... Ik was dan ook op zoek naar wat herkenning en geruststelling dat deze gevoelens niet abnormaal zijn en hopelijk na een tijdje wel verdwijnen. En dat er gelijkaardige verhalen zijn van mama’s of papa’s die hier ook mee geworsteld hebben. Ik kan mij niet voorstellen dat iedereen staat te springen als de wekelijkse wissel eraan komt...
Ik merk in elk geval dat het mij enorm veel doet, de verhalen van bij papa en de ‘ik wil terug naar papa’-uitspraken, veel meer dan ik ooit had verwacht. Dus als dit blijft aanhouden ga ik inderdaad wel eens met iemand gaan praten. Ik wil inderdaad niet dat dit gevoel overslaat naar mijn dochter. Ik wil gewoon opnieuw de onbezorgde en vrolijke mama zijn.
Het van mij afschrijven helpt al een klein beetje, en jullie troostende woorden en raad ook. Dus nogmaals bedankt, ik heb hier wel veel aan.
maandag 16 maart 2020 om 22:03
To, wat verdrietig dat je je zo voelt. Ik zou ook hulp zoeken, want jezelf als 'enkel' haar mama omschrijven zegt al heel veel. Ohja en mijn dochter is ook verdrietig als papa op zijn werk is en roept dan dat ze papa wil, maar als ik weg ben doet ze net zo en wil ze mij weer! Dus grote kans dat jouw dochter ook vaak genoeg zegt dat ze jou mist en naar jou toe wil. Hecht daar niet teveel waarde aan, en echt zoek hulp om je zelfvertrouwen te vergroten. Een moeder is onvervangbaar!!
woensdag 4 november 2020 om 17:00
Even een erg late reactie op jouw laatste post, to, nu dit topic toch weer boven komt.Lilla393 schreef: ↑02-03-2020 12:50Hallo iedereen,
Bedankt voor al jullie woorden en goede raad.
Ik besef ergens wel dat ik haar mama ben en altijd zal blijven, het doet mij inderdaad pijn dat ik haar niet kan geven wat ik zo graag voor haar gewenst had: een warm gezin, samen met mama én papa. Het feit dat ze dit dan wél heeft aan de andere kant maakt mij dan bang en heel onzeker, omdat ik er automatisch van uit ga dat ze het daar beter en interessanter heeft dan bij mij alleen.
Maar als je haar dan zondag een paar keer hoort zeggen dat ze graag opnieuw naar papa wil... dat snijdt dan als een mes door je hart om eerlijk te zijn...
Dit eerste stukje: dat is gewoon niet waar. Dat heeft ze helemaal niet 'aan de andere kant wél'. Ook aan de andere kant heeft ze niet een gezin met vader en moeder. Want JIJ bent de moeder. Je ziet dat dus echt verkeerd. De emoties zijn gebaseerd op een onjuiste opvatting.
Het is gewoon een kind met gescheiden ouders, dat contact heeft met papa en met mama. Zoals zo vreselijk veel andere kinderen.
De andere zin die ik heb laten staan in de quote illustreert mijn eerdere punt dat je dingen veel te dramatisch verwoord, wat rechtstreeks invloed heeft op hoe je gevoelsmatig de zaken ervaart. Jammer. Je saboteert jezelf.
donderdag 5 november 2020 om 14:17
Zoals anderen hier al zeggen. Een kind heeft behoefte aan rust en structuur. Een stabiele basis en echt contact met een ouder die er voor hem of haar is. Dat is veel belangrijker dan continu vermaakt worden.
Heeft je ex ook echt tijd en kan hij ook met je kind praten over wat ze wil (in de toekomst alleen nog maar belangrijker). Of moeten er continu activiteiten plaatsvinden? Kinderen moeten ook leren zichzelf te vermaken.
Wees niet langer onzeker. Jouw kind heeft bij jou de rust en ruimte om te doen wat ze wil. Bij haar vader 2 speelkameraadjes. Maar ook dat heeft voor en nadelen (meer drukte, vader niet voor zichzelf, 3e wiel aan de wagen kunnen worden etc).
Ga uit van je eigen kracht. En ze mag best merken dat jullie verschillen als je over belangrijke zaken maar kunt overleggen.
Heeft je ex ook echt tijd en kan hij ook met je kind praten over wat ze wil (in de toekomst alleen nog maar belangrijker). Of moeten er continu activiteiten plaatsvinden? Kinderen moeten ook leren zichzelf te vermaken.
Wees niet langer onzeker. Jouw kind heeft bij jou de rust en ruimte om te doen wat ze wil. Bij haar vader 2 speelkameraadjes. Maar ook dat heeft voor en nadelen (meer drukte, vader niet voor zichzelf, 3e wiel aan de wagen kunnen worden etc).
Ga uit van je eigen kracht. En ze mag best merken dat jullie verschillen als je over belangrijke zaken maar kunt overleggen.
donderdag 5 november 2020 om 14:41
Mijn eerste (ongerelateerde) vraag die ik me opkomt is: hoezo ben je een alleenstaande moeder? Jullie hebben zelfs een 50-50 co-ouderschap, dus dat snap ik niet.
Verder: ik denk dat je gevoels best normaal zijn en die er ook mogen zijn. Misschien kan je haar eens ontmoeten en zullen je gevoelens 'zwakken'. Met de tijd natuurlijk. Hopelijk zal je onzekerheid mettertijd verdwijnen, want natuurlijk ben jij de enige moeder en is er geen competitie tussen jou en de nieuwe vriendin van je ex.
Dingen zijn nu heel vers. Het ziet ernaar uit dat je dochter het verder wel leuk heeft, dus dat is in ieder geval fijn.
Verder: ik denk dat je gevoels best normaal zijn en die er ook mogen zijn. Misschien kan je haar eens ontmoeten en zullen je gevoelens 'zwakken'. Met de tijd natuurlijk. Hopelijk zal je onzekerheid mettertijd verdwijnen, want natuurlijk ben jij de enige moeder en is er geen competitie tussen jou en de nieuwe vriendin van je ex.
Dingen zijn nu heel vers. Het ziet ernaar uit dat je dochter het verder wel leuk heeft, dus dat is in ieder geval fijn.
Hakuna Matata
