Kinderen
alle pijlers
hartje embryo 6 weken
donderdag 3 mei 2007 om 15:42
Afgelopen maandag moest ik voor een echo naar de verloskundige om de zwangerschapstermijn te bepalen (twijfel tussen 10 of 6 weken). Het bleek dus 6 weken en ze heeft het vruchtje met een inwendige echo bekeken. Ze trok een heel zorgelijk gezicht, dus ik vroeg: is er iets niet goed? Toen zei ze: nee het hartje klopt niet en dat zou wel moeten! Dus ik schrik me een ongeluk..! Ik vroeg kan het niet alsnog gaan kloppen dan? Jaja moeilijk zei ze, het zou bij 5 weken en 5 dagen moeten kloppen en jij bent 6 weken en 3 (vanaf de 1e dag laatste ongesteldheid). De bevruchting was 5 weken en 1 dag, maar nee ze kwam toch op 6 weken en 3 dagen uit zei ze. Ik moest me maar op het ergste voorbereiden en had een heel kleine kans dat het nog zou gaan kloppen. Moest over een week terugkomen om te kijken wat de status was.
Om een lang verhaal kort te maken: familie en vrienden hadden grote twijfels bij dit verhaal en adviseerden mij een second opinion te vragen. Dat heb ik gedaan bij meerdere verloskundigen en bij een aantal ziekenhuizen. Niet een heeft bevestigd wat zei heeft gezegd! Ze zeiden allemaal dat het een te vroeg stadium was om dit te zeggen en dat het hartje zelfs pas tussen 8 en 12 weken te zien kan zijn! Nou ik hou maar moed en heb me direct bij een andere verloskundige ingeschreven, die probeert het volgende week te zien met een echo. Ik hoop het zo....
Om een lang verhaal kort te maken: familie en vrienden hadden grote twijfels bij dit verhaal en adviseerden mij een second opinion te vragen. Dat heb ik gedaan bij meerdere verloskundigen en bij een aantal ziekenhuizen. Niet een heeft bevestigd wat zei heeft gezegd! Ze zeiden allemaal dat het een te vroeg stadium was om dit te zeggen en dat het hartje zelfs pas tussen 8 en 12 weken te zien kan zijn! Nou ik hou maar moed en heb me direct bij een andere verloskundige ingeschreven, die probeert het volgende week te zien met een echo. Ik hoop het zo....
vrijdag 11 mei 2007 om 15:00
vrijdag 11 mei 2007 om 16:02
Dank je wel meis, maar misschien zijn we wel voor iets ergers bespaard gebleven moet ik maar denken (bijv. dat je tijdens de prenetale testen te horen krijgt dat het kindje niet goed is en je de zwangerschap moet afbreken. Dat lijkt me eerlijk gezegd nog verschrikkelijker). Weet wat het is: het was een zgn ongelukje en we (mijn vriend en ik) hadden eigenlijk alles gedaan wat god verboden heeft zeg maar (op de avond dat het verwerkt is) en ik heb daarna nog antibiotica geslikt en veel asprines (had voorhoofdsholte ontsteking) en ik slikte best zware medicijnen tegen hoge bloeddruk. Ik heb dat natuurlijk allemaal niet meer genomen toen ik wist dat ik zwanger was maar goed het vruchtje was er al (± 2 weken). Dus ik was eerlijk gezegd al die tijd heel erg bang dat het vruchtje beschadigd zou zijn. Volgend keer kijken we wel extra goed uit natuurlijk dat begrijp je!
vrijdag 11 mei 2007 om 18:57
vrijdag 11 mei 2007 om 20:45
Ik moet weer even zeggen hoe lief ik jullie allemaal vind! Jullie kennen me niet eens maar hebben me zo ontzettend gesteund met al die lieve woorden en goede adviezen! Ik heb geen topic ervaring dus misschien ervaar ik dit daarom als super bijzonder, maar ik wist niet dat er nog zoveel lieve mensen bestonden! (terwijl sommige van jullie volgens mij ook de nodige verdrietjes en ellendes hebben). Daarom een een hele dikke dikke *; en voor jullie allemaal! X
zaterdag 12 mei 2007 om 09:25
Ja dat zijn julle zeker ;)! Mijn vriend was gisterenavond bij me ja en hij is zoveel mogelijk bij me eigenlijk (heel lief). Vandaag moet ie werken en mijn moeder komt misschien, maar misschien blijf ik ook wel alleen (even moederdagkadootjes kopen en huishoudelijke dingen doen (bleeeh)). Ik zit nu weer een beetje te huilen omdat ik weer zo vroeg wakker ben en dat ben ik al vanaf dat ik weet dat ik zwanger ben en nu weet ik dat ik niet meer zwanger ben en dat mijn lichaam me voor de gek houdt met die stomme hormonen. Gemeen hoor.
zaterdag 12 mei 2007 om 10:30
zaterdag 12 mei 2007 om 11:00
O wat erg als je dit al 2x mee hebt gemaakt! Ik zat al te denken: dat ik dit niet nog een keer wil meemaken, dus dat er waarschijnlijk geen volgende zwangerschap meer komt. Maar dat is ook zo'n moeilijk punt want ik ben al 38 dus als ik het nog wel wil moet ik niet te lang meer wachten! Maar goed daar ben ik nu sowieso nog niet aan toe natuurlijk. Ik zie inderdaad heel erg tegen de curretage op omdat ik een panische angst voor ziekenhuizen in het algemeen heb, maar ik heb al een beetje op diverse topics rondgeneusd en ik lees inderdaad opvallend vaak dat een curretage meevalt. Ik heb het bewust nog 2 weken uitgesteld (terwijl ik de 1e x toen ik hoorde dat het niet goed zou zijn geljk riep: dan moet het eruit!) maar nu wilde ik dat weer niet? Vreemd. Ik heb wel een zeurderig gevoel in min onderbuik dus heb toch een beetje hoop dat het vanzelf komt. Maar daar lees ik juist weer guwelverhalen over, dat je dan ontzettend veel bloed verliest enzo. Dus durf nu eigenlijk weer niet te ver van huis te gaan voor het geval dat k ga bloeden! Pfff moeilijk allemaal weer. Maar bedankt voor je steun alvast. X
zaterdag 12 mei 2007 om 13:21
oei kaas, wat een verdrietig nieuws...... Helaas heb ik het zelf ook meegemaakt en zeker wat je schrijft dat je het niet meer wil meemaken herken ik erg. Geloof me, dit gevoel trok bij, hoe verdrietig ik het nog steeds vond. Ik heb daarna nog een kindje gekregen. Wat wel belangrijk is is dat je dit goed verwertk, ik heb bewust afscheid genomen van dit kindje en deze zwangerschap en dat heeft mij erg geholpen. Ik wilde juist niet gecureteerd en kan je dus wel wat vertellen over hoe het bij mij ging als je dat wilt. Het vruchtje heb ik daarna op een mooi plekje begraven (voelde me er eerst een beetje opgelaten bij, maar het heeft mij op die manier toch veel vrede gegeven). Nog steeds als ik langs die plek kom denk ik er even aan terug en het is al 5 jaar geleden inmiddels.
zaterdag 12 mei 2007 om 13:30
Ik wil er ook toch liever bewust afscheid van nemen. Daarom wilde ik het toch liever afwachten en ik denk dat het een dezer dagen gebeurt. Ik heb nu echt zo'n ongesteldheidsgevoel heel de tijd en mijn borsten zijn al minder gespannen en ik ben binnen een paar dagen ruim 2 kilo afgevallen, mijn pupillen zijn minder groot enz enz, heel raar maar misschien is het psychisch maar de uiterlijke kenmerken van de zwangerschap lijken te verdwijnen, de inerlijke gevoelens nog niet echt hoor. Maar hoe ging het bij jou dan? Ik weet wel dat het bj iedereen ander is maar wil het toch graag weten als je het wilt vertellen. X
zaterdag 12 mei 2007 om 13:37
Kaas, ik ben ook "al" 37, toen ik voor het eerst zwanger was 35. Gelukkig kan ik je ook vertellen dat ik nu een fantastisch zoontje heb van 9 maanden!
Ik had juist na een tijdje wel weer heel sterk de drang om zwanger te worden, terwijl ik daarvoor helemaal niet zo'n sterke kinderwens had. Ik vond het zo bijzonder!
Helaas was de 2e keer ook weer mis, met een echo van 7wk3 zagen we dat het vruchtje niet verder was dan 5 weken. Ook een week later terug gegaan, maar helaas. Ja dat was wel weer een schok en een zware teleurstelling.
Gelukkig trof ik een ontzettende aardige gynaecoloog bij nacontrole en die beloofde mij dat ik, zodra ik weer zwanger was, zo snel mogelijkbij hem op controle mocht komen voor een echo. De 3e keer met 6wk3 een echo gehad en toen wel een kloppend hartje!
Deze gyn heeft mij m'n hele zwangerschap begeleid en me er enorm doorheen getrokken. Want geloof me, zwanger zijn is daarna ontzettend beladen en nooit meer onbevangen.
Maar houdt goeie moed.....ik hoop dat je dit snel een plekje kunt geven.
Maar eerst door die rotte onzekere periode heen, waarin je leven zo in de wacht staat. Ik ging ook nergens heen, bang om te gaan vloeien.
Mocht je gecuretteerd worden dan is mijn ervaring dat ze je heel goed begeleiden in het ziekenhuis. Tenminste hier wel. Ik was ook als de dood voor de narcose enzo, maar het ging allemaal heel goed.
Hou je taai!!!
Ik had juist na een tijdje wel weer heel sterk de drang om zwanger te worden, terwijl ik daarvoor helemaal niet zo'n sterke kinderwens had. Ik vond het zo bijzonder!
Helaas was de 2e keer ook weer mis, met een echo van 7wk3 zagen we dat het vruchtje niet verder was dan 5 weken. Ook een week later terug gegaan, maar helaas. Ja dat was wel weer een schok en een zware teleurstelling.
Gelukkig trof ik een ontzettende aardige gynaecoloog bij nacontrole en die beloofde mij dat ik, zodra ik weer zwanger was, zo snel mogelijkbij hem op controle mocht komen voor een echo. De 3e keer met 6wk3 een echo gehad en toen wel een kloppend hartje!
Deze gyn heeft mij m'n hele zwangerschap begeleid en me er enorm doorheen getrokken. Want geloof me, zwanger zijn is daarna ontzettend beladen en nooit meer onbevangen.
Maar houdt goeie moed.....ik hoop dat je dit snel een plekje kunt geven.
Maar eerst door die rotte onzekere periode heen, waarin je leven zo in de wacht staat. Ik ging ook nergens heen, bang om te gaan vloeien.
Mocht je gecuretteerd worden dan is mijn ervaring dat ze je heel goed begeleiden in het ziekenhuis. Tenminste hier wel. Ik was ook als de dood voor de narcose enzo, maar het ging allemaal heel goed.
Hou je taai!!!
zaterdag 12 mei 2007 om 13:42
He nee he Kaas, zit hier bijna met tranen in mijn ogen.
Vooral omdat ik je zoooo begrijp, omdat ik het natuurlijk ook heb meegemaakt. Had het echt niet verwacht, dat echt dat het goed zat nu bij je. :(
Maar je moet jezelf niet schuldig gaan voelen hoor, de eerste weken heb je geen bloedverbinding met het vruchtje, dus dat kan het echt niet zijn. Iets was er niet goed aan en dat is het een wonder dat je lichaam dan zegt; dit klopt niet, dit moet weg.
Maar probeer ook je rust te nemen. Ik was na het nieuws 1 week "ziek" thuis en daarna was ik een weekje vrij. (kerst en zo) Na oud en nieuw ben ik weer gaan werken, ik dacht gaat weer goed. Maar dat viel vies tegen. Iedereen vraagt hoe het met je gaat (hoe goed ze het ook bedoelen!) en dan merk je weer dat je thuis toch wel erg veilig zat. Dat gevoel had ik iig wel. Dus toen heb ik weer 1 week thuis gezeten, tot de curettage.
Die viel me heeeeeel erg mee. Echt waar. Maar ik begrijp je gevoel absoluut. Ik zag er zo tegenop. En iedereen maar zeggen; geloof me, het valt mee. Dat kunnen ze dan wel zeggen, maar dit is jouw gevoel.
Maar uit de grond van mijn hart kan ik je iig zeggen dat het mij 100 % is meegevallen. Iedereen was zo lief voor me. Daarna heb ik ook weinig last gehad.
Alleen het geestelijke heb ik nog last van. Het is zo ingrijpend en nu 4 maanden erna heb ik nog huilbuien. Maar daar geef ik me dan aan over. Het is niet anders.
Ik wil je een hele dikke knuffel geven en ik hoop dat je vriend en jij het samen goed kunnen verwerken en dat deze ellende snel voor bij is voor jullie. xxx *;
Vooral omdat ik je zoooo begrijp, omdat ik het natuurlijk ook heb meegemaakt. Had het echt niet verwacht, dat echt dat het goed zat nu bij je. :(
Maar je moet jezelf niet schuldig gaan voelen hoor, de eerste weken heb je geen bloedverbinding met het vruchtje, dus dat kan het echt niet zijn. Iets was er niet goed aan en dat is het een wonder dat je lichaam dan zegt; dit klopt niet, dit moet weg.
Maar probeer ook je rust te nemen. Ik was na het nieuws 1 week "ziek" thuis en daarna was ik een weekje vrij. (kerst en zo) Na oud en nieuw ben ik weer gaan werken, ik dacht gaat weer goed. Maar dat viel vies tegen. Iedereen vraagt hoe het met je gaat (hoe goed ze het ook bedoelen!) en dan merk je weer dat je thuis toch wel erg veilig zat. Dat gevoel had ik iig wel. Dus toen heb ik weer 1 week thuis gezeten, tot de curettage.
Die viel me heeeeeel erg mee. Echt waar. Maar ik begrijp je gevoel absoluut. Ik zag er zo tegenop. En iedereen maar zeggen; geloof me, het valt mee. Dat kunnen ze dan wel zeggen, maar dit is jouw gevoel.
Maar uit de grond van mijn hart kan ik je iig zeggen dat het mij 100 % is meegevallen. Iedereen was zo lief voor me. Daarna heb ik ook weinig last gehad.
Alleen het geestelijke heb ik nog last van. Het is zo ingrijpend en nu 4 maanden erna heb ik nog huilbuien. Maar daar geef ik me dan aan over. Het is niet anders.
Ik wil je een hele dikke knuffel geven en ik hoop dat je vriend en jij het samen goed kunnen verwerken en dat deze ellende snel voor bij is voor jullie. xxx *;
zaterdag 12 mei 2007 om 14:23
Ik dacht 12 weken zwanger te zijn en kreeg een termijnecho, daar bleek dat het hartje niet klopte en dat het gestopt was met groeien zo rond de 8 weken. Dat was een enorme klap, ik had het helemaal niet aan zien komen, want was nog steeds misselijk en dergelijke, zelfs mijn buik begon al te groeien. Zo`n ruime week daarna kreeg ik buikpijn, wat kramperigheid inderdaad een beetje als bij een menstruate. Ook verloor ik wat oud bruinig bloed. Op het moment dat het echt loskwam, dat was `s avonds, kwamen de krampen echt regelmatig (als weëen) en waren een stuk scherper. Ondertussen deed ik mijn zoontje in bad (die was toen 13 maanden) en gelukkig was papa ook thuis. Ik was natuurlijk verdrietig en net op het moment dat ik het gevoel kreeg dat het wel erg oneerlijk dicht bij echte weëen kwam voelde ik dat er iets aan zat te komen. Ik ving het op, zoals de verloskundige had gevraagd, en daar was inderdaad de vruchtzak. Het was ongeveer zo groot als een kleine kiwi. Ik heb de verloskunidge gebeld (ik was daar namelijk geweest op de dag van de echo en dat hadden we afgesproken) en zij heeft toen gekeken of het compleet was. Zij heeft me toen ook het vruchtje laten zien, dat vond ik heel mooi.Dat leek wel zo te zijn, ook hebben we nog een poosje samen gesproken (ik kende haar al van mijn eerste zwangerschap, dat scheelt natuurlijk).
De krampen waren verdwenen en het vloeien was zo goed als over dus we dachten dat dit het was. Helaas bleek de dag (of 2 dagen? )erna dat het toch nog niet volledig was:kramp en bloedverlies, dit hield een paar dagen aan. Niet continue hoor, maar af en toe. Uiteindelijk heeft de gynaecoloog met een tang nog een vliesrestje uit de baarmoedermond gehaald, daarna was het inderdaad helemaal achter de rug. Het was jammer dat het niet gelijk helemaal volledig was, waardoor het een wat slepend karakter kreeg, maar verder ben ik heel blij dat ik de natuur zijn werk heb laten doen en het zelf bewust heb meegemaakt. Op die manier had ik het gevoel dat ik er meer afscheid van kon nemen en bovendien was ik bang voor verklevingen na curretage. Bovendien heb ik het vruchtje dus in ene mooi doosje gedaan en begraven.
Ik hoop dat je wat aan dit verhaal hebt, als je meer wil weten moet je het maar zeggen.
De krampen waren verdwenen en het vloeien was zo goed als over dus we dachten dat dit het was. Helaas bleek de dag (of 2 dagen? )erna dat het toch nog niet volledig was:kramp en bloedverlies, dit hield een paar dagen aan. Niet continue hoor, maar af en toe. Uiteindelijk heeft de gynaecoloog met een tang nog een vliesrestje uit de baarmoedermond gehaald, daarna was het inderdaad helemaal achter de rug. Het was jammer dat het niet gelijk helemaal volledig was, waardoor het een wat slepend karakter kreeg, maar verder ben ik heel blij dat ik de natuur zijn werk heb laten doen en het zelf bewust heb meegemaakt. Op die manier had ik het gevoel dat ik er meer afscheid van kon nemen en bovendien was ik bang voor verklevingen na curretage. Bovendien heb ik het vruchtje dus in ene mooi doosje gedaan en begraven.
Ik hoop dat je wat aan dit verhaal hebt, als je meer wil weten moet je het maar zeggen.
