Kinderen
alle pijlers
Heel eerlijk: ik heb spijt van mijn kind
vrijdag 4 september 2020 om 17:08
Ik vermoed dat ik het hele forum over me heen ga krijgen, daarom heb ik een ander account aangemaakt. Ik wil hier heel eerlijk in zijn maar merk dat er absoluut een taboe op heerst.
Als je een kind hebt gekregen dat gezond is 'moet' je er perse dolgelukkig mee zijn. Terwijl je helemaal niet wist hoe het écht zou zijn. Een leven met een kind. Dat weet je pas echt als je er eentje hebt. En ik zal je eerlijk vertellen: ik heb er spijt van. Hoe ik er van tevoren ook naar uitkeek, ik vind het niks. Ik heb kinderen nooit leuk gevonden ook. Kinderen van anderen vermijd ik het liefst. Toch leek een kind van onszelf ons wél leuk.
Ik zorg wel goed voor mijn kind en er komt haar niks tekort. Ze is nu vijf maanden. Maar als ik eerlijk denk waar ik het meeste van geniet is dat de tijd die ik voor mijzelf heb en de tijd dat ik werk (eigen bedrijf). Mijn kind zie ik als een taak, iets dat verplicht nu eenmaal moet gebeuren.
Er komt ook zeker geen tweede kind. Ik kan niet wachten tot onze dochter zelfstandiger is en we meer vrijheid terug hebben.
Ik merk in het dagelijkse leven dat dit niet bespreekbaar is (met mijn man wel hoor, die heeft hetzelfde. We zijn nu eenmaal allebei gedreven ambitieuze mensen). Ik vind dat erg gek. Niemand weet immers hoe het leven met een kind is, totdat het kind er eenmaal is. Ik kan me niet voorstellen dat het bij niemand tegenvalt. Ik denk dat men hier niet over durft te praten.
P.s. Ik heb dit besproken met een psycholoog. Ik dacht dat ik misschien een postnatale depressie had. Maar dit is niet zo. Ik heb gewoon echt spijt van mijn kind. Hopelijk kan dit het taboe wat doorbreken.
Als je een kind hebt gekregen dat gezond is 'moet' je er perse dolgelukkig mee zijn. Terwijl je helemaal niet wist hoe het écht zou zijn. Een leven met een kind. Dat weet je pas echt als je er eentje hebt. En ik zal je eerlijk vertellen: ik heb er spijt van. Hoe ik er van tevoren ook naar uitkeek, ik vind het niks. Ik heb kinderen nooit leuk gevonden ook. Kinderen van anderen vermijd ik het liefst. Toch leek een kind van onszelf ons wél leuk.
Ik zorg wel goed voor mijn kind en er komt haar niks tekort. Ze is nu vijf maanden. Maar als ik eerlijk denk waar ik het meeste van geniet is dat de tijd die ik voor mijzelf heb en de tijd dat ik werk (eigen bedrijf). Mijn kind zie ik als een taak, iets dat verplicht nu eenmaal moet gebeuren.
Er komt ook zeker geen tweede kind. Ik kan niet wachten tot onze dochter zelfstandiger is en we meer vrijheid terug hebben.
Ik merk in het dagelijkse leven dat dit niet bespreekbaar is (met mijn man wel hoor, die heeft hetzelfde. We zijn nu eenmaal allebei gedreven ambitieuze mensen). Ik vind dat erg gek. Niemand weet immers hoe het leven met een kind is, totdat het kind er eenmaal is. Ik kan me niet voorstellen dat het bij niemand tegenvalt. Ik denk dat men hier niet over durft te praten.
P.s. Ik heb dit besproken met een psycholoog. Ik dacht dat ik misschien een postnatale depressie had. Maar dit is niet zo. Ik heb gewoon echt spijt van mijn kind. Hopelijk kan dit het taboe wat doorbreken.
zaterdag 5 september 2020 om 11:25
Wat goed dat je je verhaal doet. Ik heb absoluut geen spijt van mijn kinderen, want ik heb ingecalculeerd dat bepaalde zaken minder of niet meer kunnen als ze klein zijn. Hadden jullie hier wel over nagedacht? Wat leek jullie dan wel leuk aan kinderen? De eerste paar jaar is ook wel buffelen, dus ik hoop dat het wel beter gaat. Ik vind het ontzettend zielig voor je kind dat jullie allebei spijt hebben. Ze komt niets te kort, zeg je maar als je niet van je kind houdt zal ze het toch gaan merken.....
Weet je inderdaad zeker dan je geen pnd hebt?
Weet je inderdaad zeker dan je geen pnd hebt?
Find people who will make you better (M. Obama)
zaterdag 5 september 2020 om 11:33
Ahh de eerste boze mama! To, volkomen logisch. Je bent gewoon geen type voor kleine kinderen. SChaam je nergens voorikBedoelHetGoed schreef: ↑05-09-2020 11:14Misschien kun je haar naar het asiel brengen. Lees: haar laten adopteren door ouders die wel liefdevol zijn. Kun jij je lekker op je werk concentreren.
zaterdag 5 september 2020 om 11:37
Ik vind het mooi dat je eerlijk durft te schrijven wat je ervaart. Het kan inderdaad heel erg teleurstellen, omdat de praktijk anders is dan hoe je het had voorgesteld. Lastig!
Waar ik wel een beetje van schrik is dat dat partner hetzelfde ervaart.
Hoe gaan jullie dat een plek geven?
En denk je dat het daardoor nog lastiger voor je is, omdat partner je gevoel onderschrijft ipv de andere kant te belichten?
Waar ik wel een beetje van schrik is dat dat partner hetzelfde ervaart.
Hoe gaan jullie dat een plek geven?
En denk je dat het daardoor nog lastiger voor je is, omdat partner je gevoel onderschrijft ipv de andere kant te belichten?
Hips, hopsakee en pierlala.
zaterdag 5 september 2020 om 11:38
Wat rot dat jij je zo voelt.Ik heb ook wel eens de gedachte gehad hoor, waar zijn we in vredesnaam aan begonnen?! Sommige dingen vielen, zeker in het begin, enorm tegen. Ik miste mijn vrije tijd, gewoon even spontaan er op uit gaan 's avonds enz. Dit zegt niks over de liefde die ik voel(de) voor mijn zoon, maar het was gewoon heel erg wennen allemaal en ik ben iemand die veel tijd nodig heeft om op te laden en dat kan niet met een klein kind. Dat is me echt vies tegengevallen destijds.
Gun jezelf ook de tijd om te wennen aan jullie nieuwe leven en nieuwe ritme. Het is allemaal nog heel pril. Over een paar maanden sta je er misschien alweer heel anders in. En als dat zo is, voel je dan zeker niet schuldig dat jij je zo hebt gevoeld; er zijn veel moeders die heel erg moeten wennen aan de verantwoordelijkheid voor een kind.
Gun jezelf ook de tijd om te wennen aan jullie nieuwe leven en nieuwe ritme. Het is allemaal nog heel pril. Over een paar maanden sta je er misschien alweer heel anders in. En als dat zo is, voel je dan zeker niet schuldig dat jij je zo hebt gevoeld; er zijn veel moeders die heel erg moeten wennen aan de verantwoordelijkheid voor een kind.
zaterdag 5 september 2020 om 11:40
Jammer dat je niet naar je gevoel geluisterd hebt; dat je kinderen niet leuk vindt.
Zelfs al had je je eigen kind ontzettend leuk gevonden, je zult je door je kind veel in kinderrijke omgevingen moeten begeven (school, uitvoeringen, sport, clubs etc etc) en kinderen van anderen over de vloer moeten tolereren (speelafspraakjes)
Een kind op de wereld zetten is de enige beslissing die je nooit meer terug kunt draaien helaas, dus veel sterkte.
Zijn er financieel opties om een aupair/nanny in te zetten?
Zelfs al had je je eigen kind ontzettend leuk gevonden, je zult je door je kind veel in kinderrijke omgevingen moeten begeven (school, uitvoeringen, sport, clubs etc etc) en kinderen van anderen over de vloer moeten tolereren (speelafspraakjes)
Een kind op de wereld zetten is de enige beslissing die je nooit meer terug kunt draaien helaas, dus veel sterkte.
Zijn er financieel opties om een aupair/nanny in te zetten?
zaterdag 5 september 2020 om 11:41
To, goed dat je hier anoniem eerlijk kan zijn. De reden waarom het zo taboe is, is waarschijnlijk ook wel omdat het erg sneu (zo niet traumatisch) is voor een kind als de ouders openlijk gaan vertellen over spijt. Dat wil je het kind toch niet aandoen, neem ik aan. Dus wel begrijpelijk dat dit een taboe is waar je bij voorkeur anoniem over praat.
Geen herkenning hier.
Maar ik zou je wel willen adviseren om er met een open blik in te blijven staan. Je kind is pas vijf maanden. Je gevoel kan nog alle kanten op, geef het de ruimte.
Geen herkenning hier.
Maar ik zou je wel willen adviseren om er met een open blik in te blijven staan. Je kind is pas vijf maanden. Je gevoel kan nog alle kanten op, geef het de ruimte.
zaterdag 5 september 2020 om 11:42
zaterdag 5 september 2020 om 11:47
Als dat je gevoel is, dan is het sowieso goed om dit bespreekbaar te maken.
Ik denk wel dat de eerste 5 maanden niet heel representatief zijn. Je kind is nog volkomen afhankelijk en doet een aanslag op je slaapritme. De afhankelijkheid wordt na een tijdje minder, de zelfstandigheid groter en het is vooral mooi om te zien hoe een kind langzaam maar zeker een eigen persoonlijkheid en identiteit ontwikkelt. Er is een kans dat de spijt plaatsmaakt voor acceptatie en zingeving / plezier
Ik denk wel dat de eerste 5 maanden niet heel representatief zijn. Je kind is nog volkomen afhankelijk en doet een aanslag op je slaapritme. De afhankelijkheid wordt na een tijdje minder, de zelfstandigheid groter en het is vooral mooi om te zien hoe een kind langzaam maar zeker een eigen persoonlijkheid en identiteit ontwikkelt. Er is een kans dat de spijt plaatsmaakt voor acceptatie en zingeving / plezier
zaterdag 5 september 2020 om 11:48
Ik herken je echt. Heb precies hetzelfde ervaren toen we een kind kregen. Ik kon er met niemand over praten, al mijn subtiele hulpvragen werden door niemand opgepikt. Ik fantaseerde over mijn baby'tje thuis achter te laten in haar wiegje, zelf weg te lopen met al ons spaargeld zodat ik de keuze ongedaan kon maken.
Toen mijn kind 5 was liet ik per ongeluk iets los tegen een vage kennis en zij heeft ervoor gezorgd dat ik hulp kreeg. Uiteindelijk ben ik bij een goede psycholoog terecht gekomen, want het feit dat ik moeder was lag er nu eenmaal. Ik heb anders leren kijken naar de situatie en dat heeft mijn leven, het geluk van mijn kind en mijn huwelijk gered.
Blijf niet doortobben en je hoeft geen pnd te hebben om hier met een goede psycholoog anders naar te leren kijken. Want dat zal toch moeten gebeuren, de feiten liggen er, je hebt een kind en je zult je best moeten doen om het goed en liefdevol op te voeden. Maar daar heb jij hulp bij nodig, want je wilt niet de komende 18 jaar dagelijks hiermee dealen.
Veel sterkte.
Toen mijn kind 5 was liet ik per ongeluk iets los tegen een vage kennis en zij heeft ervoor gezorgd dat ik hulp kreeg. Uiteindelijk ben ik bij een goede psycholoog terecht gekomen, want het feit dat ik moeder was lag er nu eenmaal. Ik heb anders leren kijken naar de situatie en dat heeft mijn leven, het geluk van mijn kind en mijn huwelijk gered.
Blijf niet doortobben en je hoeft geen pnd te hebben om hier met een goede psycholoog anders naar te leren kijken. Want dat zal toch moeten gebeuren, de feiten liggen er, je hebt een kind en je zult je best moeten doen om het goed en liefdevol op te voeden. Maar daar heb jij hulp bij nodig, want je wilt niet de komende 18 jaar dagelijks hiermee dealen.
Veel sterkte.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
zaterdag 5 september 2020 om 11:49
Vind het reuze lullig voor jullie en verdrietig. En voor je kind is dit helemaal vreselijk treurig.
Toch komt bij mij dan de vraag, heb je je van tevoren wel genoeg verdiept en ervaring opgedaan?
Niet om te veroordelen, meer om inzicht te krijgen in hoe de stap naar een kind dan toch genomen is.
Ikzelf wil om deze reden geen kinderen, ik vind de leeftijd 0 tot een jaar of 10 echt killing. Daarna lijkt het me fantastisch. Maar ja, 10 jaar lang je kind als plicht zien is voor mij werkelijk geen optie. En voor mijn kind al helemaal niet. En wellicht is dat helemaal niet zo en ben ik dol op die kleine, alleen dat risico is mij veel en veel te groot.
Heel veel sterkte, lijkt me vreselijk deze gevoelens te hebben. Hopelijk veranderd dat met de jaren.
Toch komt bij mij dan de vraag, heb je je van tevoren wel genoeg verdiept en ervaring opgedaan?
Niet om te veroordelen, meer om inzicht te krijgen in hoe de stap naar een kind dan toch genomen is.
Ikzelf wil om deze reden geen kinderen, ik vind de leeftijd 0 tot een jaar of 10 echt killing. Daarna lijkt het me fantastisch. Maar ja, 10 jaar lang je kind als plicht zien is voor mij werkelijk geen optie. En voor mijn kind al helemaal niet. En wellicht is dat helemaal niet zo en ben ik dol op die kleine, alleen dat risico is mij veel en veel te groot.
Heel veel sterkte, lijkt me vreselijk deze gevoelens te hebben. Hopelijk veranderd dat met de jaren.
anoniem_63e725841dfb3 wijzigde dit bericht op 05-09-2020 11:50
0.59% gewijzigd
zaterdag 5 september 2020 om 11:50
Spijt klinkt zo ongenuanceerd.
Ik ken veel mensen die zeggen: als ik alles van te voren wist, was ik er nooit aan begonnen. De zorgen, de hoeveelheid werk, de verantwoordelijkheden... het is van alles gewoon heel veel.
Ik hou van mijn kinderen, intens veel, alles wijkt voor hen. En toch zou ik er ook niet aan begonnen zijn als ik toen wist wat ik nu weet.
Is dat dan spijt?
En misschien hebben jullie meer tijd nodig om te wennen aan grote veranderingen. Dat kan! Het is ook nogal wat. Slapeloosheid, hormonen daar nog bij opgeteld. Natuurlijk is het nu niet leuk.
Is iets nu niet leuk vinden hetzelfde als ergens spijt van hebben?
Ik denk dat je het te groot maakt.
Ik ken veel mensen die zeggen: als ik alles van te voren wist, was ik er nooit aan begonnen. De zorgen, de hoeveelheid werk, de verantwoordelijkheden... het is van alles gewoon heel veel.
Ik hou van mijn kinderen, intens veel, alles wijkt voor hen. En toch zou ik er ook niet aan begonnen zijn als ik toen wist wat ik nu weet.
Is dat dan spijt?
En misschien hebben jullie meer tijd nodig om te wennen aan grote veranderingen. Dat kan! Het is ook nogal wat. Slapeloosheid, hormonen daar nog bij opgeteld. Natuurlijk is het nu niet leuk.
Is iets nu niet leuk vinden hetzelfde als ergens spijt van hebben?
Ik denk dat je het te groot maakt.
zaterdag 5 september 2020 om 11:58
Je zult het toch een plek moeten geven. Je kind heb je nou eenmaal willens en wetens op de wereld gezet, met alle verantwoordelijkheden die erbij horen. Je partner ook. Ik hoop alleen dat je kind niets meekrijgt van jullie dat ze eigenlijk niet zo gewenst is door beide ouders. Dat is het enige wat me zorgen baart in zo'n situatie.
Kan best dat het tegenvalt en je er spijt van hebt, maar laat je kind alle affectie en liefde van de wereld zien, alsjeblieft. Jullie allebei. En wel zo oprecht mogelijk, want kinderen voelen alles aan. Wat een rotsituatie voor iedereen in het gezin. Lijkt me vreselijk moeilijk.
Kan best dat het tegenvalt en je er spijt van hebt, maar laat je kind alle affectie en liefde van de wereld zien, alsjeblieft. Jullie allebei. En wel zo oprecht mogelijk, want kinderen voelen alles aan. Wat een rotsituatie voor iedereen in het gezin. Lijkt me vreselijk moeilijk.
zaterdag 5 september 2020 om 12:00
Ik haatte de beginjaren veel dingen aan her moederschap. De eeuwigdurende zwemlessen, chloordampen, schoolpleingedoe, speelafspraken, kinderfeestjes, Ballenbakken, leren fietsen, traktatie stress. En dacht dan ook dat ik er daarom maar niet aan had moeten beginnen. Maar als je eerlijk met andere moeders spreekt, haten er nog veel meer moeders al die dingen.
Ik was liever een vader van mijn kinderen geworden.
Sinds ik me dat besef, is het prima. Een vader is ook een goede ouder! Maar dan zonder al die opgelegde dingen.
Vaders haten zwemlessen openlijk en trakteren gewoon op zakjes chips zonder schuldgevoel en niemand kijkt ze daarop aan.
Vaders doen een dutje op de bank in plaats van verplichte Memory speel uurtjes en de kinderen vinden hem net zo lief.
Het moederschap is overweldigend, en daar mag je gewoon je eigen weg in zoeken. Je mag het op jouw ambitieuze vrije manier doen waarbij je gewoon jezelf mag blijven.
Ik was liever een vader van mijn kinderen geworden.
Sinds ik me dat besef, is het prima. Een vader is ook een goede ouder! Maar dan zonder al die opgelegde dingen.
Vaders haten zwemlessen openlijk en trakteren gewoon op zakjes chips zonder schuldgevoel en niemand kijkt ze daarop aan.
Vaders doen een dutje op de bank in plaats van verplichte Memory speel uurtjes en de kinderen vinden hem net zo lief.
Het moederschap is overweldigend, en daar mag je gewoon je eigen weg in zoeken. Je mag het op jouw ambitieuze vrije manier doen waarbij je gewoon jezelf mag blijven.
zaterdag 5 september 2020 om 12:04
Jullie kind is 5 maanden.. Ik deed het eerste jaar de hele dag voeden en de gebroken nachten ook als een taak en niet iets als wat ik met plezier deed. Je kunt best echt spijt hebben hoor, en er achter komen dat kinderen helemaal niks voor jullie is. Maar ik geloof niet dat je die conclusie al kunt trekken als je kind nog een baby is. En als dat gevoel wel blijft, blijf dat dan vooral met de psycholoog bespreken. Anders gaat jullie kind het erg zwaar krijgen. Die heeft helemaal nergens bewust voor gekozen.
zaterdag 5 september 2020 om 12:11
Zelf ben ik bewust kinderloos. Ik heb echt totaal niks met kinderen. Ik vind ze smerig, niet zelfstandig (logisch), irritant, druk en nog wel veel meer.
Ik kan mij ook heel goed voorstellen dat een kind je leven compleet omgooit, je moet opeens extra zorgen voor zo’n wezen, verplichte playdates, kinderverjaardagen, elke avond gedoe bij het eten omdat ze niet willen eten, altijd janken om niks.
Ik vraag me dan af of andere hier niet bij stilstaan van te voren? Sommige zeggen “je weet niet hoe zwaar het is, tot je een kind hebt”. Uhh ja hoor, daarom heb ik er geen.
Om je misschien wat hoop te geven. Mn broer heeft ook net een tweede kleine, als ik vraag hoe het is, zegt hij zwaar. Eigenlijk weinig positiefs. Zijn eerste is nu 3 jaar en daar loopt hij helemaal mee weg. Dus ik denk/hoop dat je de babyfase even door moet.
Ik kan mij ook heel goed voorstellen dat een kind je leven compleet omgooit, je moet opeens extra zorgen voor zo’n wezen, verplichte playdates, kinderverjaardagen, elke avond gedoe bij het eten omdat ze niet willen eten, altijd janken om niks.
Ik vraag me dan af of andere hier niet bij stilstaan van te voren? Sommige zeggen “je weet niet hoe zwaar het is, tot je een kind hebt”. Uhh ja hoor, daarom heb ik er geen.
Om je misschien wat hoop te geven. Mn broer heeft ook net een tweede kleine, als ik vraag hoe het is, zegt hij zwaar. Eigenlijk weinig positiefs. Zijn eerste is nu 3 jaar en daar loopt hij helemaal mee weg. Dus ik denk/hoop dat je de babyfase even door moet.
zaterdag 5 september 2020 om 12:15
Zoooooo herkenbaar. Het hoeft niet op de moedermanier, het mag ook als vader. Geeft veeeel meer ruimte om het op een manier te doen di e bij jepast ipv ‘hoe het heurt’-Lucille- schreef: ↑05-09-2020 12:00Ik haatte de beginjaren veel dingen aan her moederschap. De eeuwigdurende zwemlessen, chloordampen, schoolpleingedoe, speelafspraken, kinderfeestjes, Ballenbakken, leren fietsen, traktatie stress. En dacht dan ook dat ik er daarom maar niet aan had moeten beginnen. Maar als je eerlijk met andere moeders spreekt, haten er nog veel meer moeders al die dingen.
Ik was liever een vader van mijn kinderen geworden.
Sinds ik me dat besef, is het prima. Een vader is ook een goede ouder! Maar dan zonder al die opgelegde dingen.
Vaders haten zwemlessen openlijk en trakteren gewoon op zakjes chips zonder schuldgevoel en niemand kijkt ze daarop aan.
Vaders doen een dutje op de bank in plaats van verplichte Memory speel uurtjes en de kinderen vinden hem net zo lief.
Het moederschap is overweldigend, en daar mag je gewoon je eigen weg in zoeken. Je mag het op jouw ambitieuze vrije manier doen waarbij je gewoon jezelf mag blijven.
zaterdag 5 september 2020 om 12:22
Ja precies, als bewust kinderloze vraag ik me exact hetzelfde af.
Juist omdat het zo zwaar is doe ik het niet. Soms zou ik willen dat ik zo naïef was, want wellicht ervaar ik het omgekeerde en vind ik mijn kinderen fantastisch.
Maar de angst voor het scenario van TO overwint.
