Kinderen
alle pijlers
Heel eerlijk: ik heb spijt van mijn kind
vrijdag 4 september 2020 om 17:08
Ik vermoed dat ik het hele forum over me heen ga krijgen, daarom heb ik een ander account aangemaakt. Ik wil hier heel eerlijk in zijn maar merk dat er absoluut een taboe op heerst.
Als je een kind hebt gekregen dat gezond is 'moet' je er perse dolgelukkig mee zijn. Terwijl je helemaal niet wist hoe het écht zou zijn. Een leven met een kind. Dat weet je pas echt als je er eentje hebt. En ik zal je eerlijk vertellen: ik heb er spijt van. Hoe ik er van tevoren ook naar uitkeek, ik vind het niks. Ik heb kinderen nooit leuk gevonden ook. Kinderen van anderen vermijd ik het liefst. Toch leek een kind van onszelf ons wél leuk.
Ik zorg wel goed voor mijn kind en er komt haar niks tekort. Ze is nu vijf maanden. Maar als ik eerlijk denk waar ik het meeste van geniet is dat de tijd die ik voor mijzelf heb en de tijd dat ik werk (eigen bedrijf). Mijn kind zie ik als een taak, iets dat verplicht nu eenmaal moet gebeuren.
Er komt ook zeker geen tweede kind. Ik kan niet wachten tot onze dochter zelfstandiger is en we meer vrijheid terug hebben.
Ik merk in het dagelijkse leven dat dit niet bespreekbaar is (met mijn man wel hoor, die heeft hetzelfde. We zijn nu eenmaal allebei gedreven ambitieuze mensen). Ik vind dat erg gek. Niemand weet immers hoe het leven met een kind is, totdat het kind er eenmaal is. Ik kan me niet voorstellen dat het bij niemand tegenvalt. Ik denk dat men hier niet over durft te praten.
P.s. Ik heb dit besproken met een psycholoog. Ik dacht dat ik misschien een postnatale depressie had. Maar dit is niet zo. Ik heb gewoon echt spijt van mijn kind. Hopelijk kan dit het taboe wat doorbreken.
Als je een kind hebt gekregen dat gezond is 'moet' je er perse dolgelukkig mee zijn. Terwijl je helemaal niet wist hoe het écht zou zijn. Een leven met een kind. Dat weet je pas echt als je er eentje hebt. En ik zal je eerlijk vertellen: ik heb er spijt van. Hoe ik er van tevoren ook naar uitkeek, ik vind het niks. Ik heb kinderen nooit leuk gevonden ook. Kinderen van anderen vermijd ik het liefst. Toch leek een kind van onszelf ons wél leuk.
Ik zorg wel goed voor mijn kind en er komt haar niks tekort. Ze is nu vijf maanden. Maar als ik eerlijk denk waar ik het meeste van geniet is dat de tijd die ik voor mijzelf heb en de tijd dat ik werk (eigen bedrijf). Mijn kind zie ik als een taak, iets dat verplicht nu eenmaal moet gebeuren.
Er komt ook zeker geen tweede kind. Ik kan niet wachten tot onze dochter zelfstandiger is en we meer vrijheid terug hebben.
Ik merk in het dagelijkse leven dat dit niet bespreekbaar is (met mijn man wel hoor, die heeft hetzelfde. We zijn nu eenmaal allebei gedreven ambitieuze mensen). Ik vind dat erg gek. Niemand weet immers hoe het leven met een kind is, totdat het kind er eenmaal is. Ik kan me niet voorstellen dat het bij niemand tegenvalt. Ik denk dat men hier niet over durft te praten.
P.s. Ik heb dit besproken met een psycholoog. Ik dacht dat ik misschien een postnatale depressie had. Maar dit is niet zo. Ik heb gewoon echt spijt van mijn kind. Hopelijk kan dit het taboe wat doorbreken.
zaterdag 5 september 2020 om 12:22
En accepteer dat het de eerste 2 jaar gewoon uitzitten is. Dan heb je nog helemaal geen controle over de hoeveelheid slaap die ze doen, en wanneer ze wel en niet wakker worden, hoeveel ze wel en niet eten. Dan kan je niet tegen ze zeggen dat ze even zelf moeten gaan spelen. Zodra ze twee zijn geweest en wat meer beginnen te snappen, dan kan je vooral je eigen draai aan het ouderschap geven. En ook dan zijn er momenten dat je het even helemaal zat bent. Maar ik vind dat persoonlijk 100 keer zo makkelijk zodra je echt met ze kunt praten en je tussendoor ook de kans krijgt om op adem te komen haha.
zaterdag 5 september 2020 om 12:23
Het is een heel beladen taboe onderwerp. Misschien komt TO nooit meer terug, maar dan hebben anderen die geen topic over dit onderwerp durven te openen er toch nog veel aan.Betty_Slocombe schreef: ↑05-09-2020 12:19Ik zou hier hulp voor zoeken. Voor de rest vind ik je joviale schrijfstijl, in combinatie met je nick (naam+jaartal) vrij opvallend. Ik zeg verder niks, maar misschien is het niet handig dat mensen zich in dit topic heel kwetsbaar opstellen.
zaterdag 5 september 2020 om 12:23
Ja, tuurlijk wel.essychan schreef: ↑05-09-2020 12:11Ik kan mij ook heel goed voorstellen dat een kind je leven compleet omgooit, je moet opeens extra zorgen voor zo’n wezen, verplichte playdates, kinderverjaardagen, elke avond gedoe bij het eten omdat ze niet willen eten, altijd janken om niks.
Ik vraag me dan af of andere hier niet bij stilstaan van te voren?
Maar wat jij als heullll zwaar ervaart, enormmmmm belastend, intensss suf , dat geldt niet automatisch voor de hele mensheid, he.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 5 september 2020 om 12:24
Waarom noem je het naïef?Qiyara schreef: ↑05-09-2020 12:22Ja precies, als bewust kinderloze vraag ik me exact hetzelfde af.
Juist omdat het zo zwaar is doe ik het niet. Soms zou ik willen dat ik zo naïef was, want wellicht ervaar ik het omgekeerde en vind ik mijn kinderen fantastisch.
Maar de angst voor het scenario van TO overwint.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 5 september 2020 om 12:28
Nee, maar wel voor TO. Ze heeft kinderen nooit wat gevonden schrijft ze, ze mijd kinderen van anderen.blijfgewoonbianca schreef: ↑05-09-2020 12:23Ja, tuurlijk wel.
Maar wat jij als heullll zwaar ervaart, enormmmmm belastend, intensss suf , dat geldt niet automatisch voor de hele mensheid, he.
En dan is haar kind opeens wel leuk?
Dat noem ik naïef om antwoord te geven op je vraag naar mij.
Er zijn meer dan genoeg mensen die genieten van kinderen. En gelukkig maar!
Mijn opmerking gaat over TO.
zaterdag 5 september 2020 om 12:30
Dit ja. Ik voel een 'lees ook' column aankomen.Betty_Slocombe schreef: ↑05-09-2020 12:19Ik zou hier hulp voor zoeken. Voor de rest vind ik je joviale schrijfstijl, in combinatie met je nick (naam+jaartal) vrij opvallend. Ik zeg verder niks, maar misschien is het niet handig dat mensen zich in dit topic heel kwetsbaar opstellen.
zaterdag 5 september 2020 om 12:32
Jammer is dat.
Want als topic heeft het veel potentie. Zeker met alle fijne, nuancerende reacties die gegeven worden.
Hips, hopsakee en pierlala.
zaterdag 5 september 2020 om 12:33
De enigen die dat zien, zijn degenen die hier toch al zijn
zaterdag 5 september 2020 om 12:36
Dit idd. Ik zag de nadelen altijd al in grote neonverlichting voor me. Een no brainer dus om het zelf niet te overwegen.essychan schreef: ↑05-09-2020 12:11Zelf ben ik bewust kinderloos. Ik heb echt totaal niks met kinderen. Ik vind ze smerig, niet zelfstandig (logisch), irritant, druk en nog wel veel meer.
Ik kan mij ook heel goed voorstellen dat een kind je leven compleet omgooit, je moet opeens extra zorgen voor zo’n wezen, verplichte playdates, kinderverjaardagen, elke avond gedoe bij het eten omdat ze niet willen eten, altijd janken om niks.
Ik vraag me dan af of andere hier niet bij stilstaan van te voren? Sommige zeggen “je weet niet hoe zwaar het is, tot je een kind hebt”. Uhh ja hoor, daarom heb ik er geen.
Om je misschien wat hoop te geven. Mn broer heeft ook net een tweede kleine, als ik vraag hoe het is, zegt hij zwaar. Eigenlijk weinig positiefs. Zijn eerste is nu 3 jaar en daar loopt hij helemaal mee weg. Dus ik denk/hoop dat je de babyfase even door moet.
zaterdag 5 september 2020 om 12:36
zaterdag 5 september 2020 om 12:37
Geniaal omschreven.-Lucille- schreef: ↑05-09-2020 12:00.
Ik was liever een vader van mijn kinderen geworden.
Sinds ik me dat besef, is het prima. Een vader is ook een goede ouder! Maar dan zonder al die opgelegde dingen.
Vaders haten zwemlessen openlijk en trakteren gewoon op zakjes chips zonder schuldgevoel en niemand kijkt ze daarop aan.
Vaders doen een dutje op de bank in plaats van verplichte Memory speel uurtjes en de kinderen vinden hem net zo lief.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zaterdag 5 september 2020 om 12:38
Hier ook twee jonge kinderen en ik geniet ook het meest als ze op bed liggen, hahaha. Echt. Ondertussen balend dat ik zelf zo moe ben en beter ook maar naar bed kan gaan. Denkend aan vrijheid, verlangend naar niet om 6.45 weer verplicht die mallemolen in, heel de dag weer ingericht op de kinderen (vaste tijden, speeltuin, samen spelen, heel de dag draait om hen). Etc. Etc. En daarna denk ik aan een leven zonder kinderen en hoe dat dan zou zijn, nou waarschijnlijk zat ik dan te verlangen naar kinderen en een invulling van mijn dagen, die anders toch wel erg op elkaar leken en blabla.
Je verlangt vaak naar iets wat er op dat moment niet is. Ik weet niet zeker of het spijt is bij mij. Maar ik vind het nu ook wel vaak een taak, ja. Zoals zoveel in het leven.
Geef je eraan over.
Je verlangt vaak naar iets wat er op dat moment niet is. Ik weet niet zeker of het spijt is bij mij. Maar ik vind het nu ook wel vaak een taak, ja. Zoals zoveel in het leven.
Geef je eraan over.
zaterdag 5 september 2020 om 12:40
Even nog een reactie, want het houdt me bezig. To, je kletst niet echt lekker mee, maar toch: je schrijft dat je het taboe wil helpen doorbreken. Waarom wil je dat? Ik denk eerlijk gezegd dat sommige dingen beter taboe kunnen blijven. Erover kunnen praten, met een therapeut of op een anoniem forum, prima. Maar bijzonder lullig voor het kind als openlijk de hele omgeving weet dat mama spijt heeft van jou. Dat vind ik zo verschrikkelijk schrijnend, dat dit best in de taboesfeer mag blijven.
zaterdag 5 september 2020 om 12:42
Precies.essychan schreef: ↑05-09-2020 12:11Zelf ben ik bewust kinderloos. Ik heb echt totaal niks met kinderen. Ik vind ze smerig, niet zelfstandig (logisch), irritant, druk en nog wel veel meer.
Ik kan mij ook heel goed voorstellen dat een kind je leven compleet omgooit, je moet opeens extra zorgen voor zo’n wezen, verplichte playdates, kinderverjaardagen, elke avond gedoe bij het eten omdat ze niet willen eten, altijd janken om niks.
Ik vraag me dan af of andere hier niet bij stilstaan van te voren? Sommige zeggen “je weet niet hoe zwaar het is, tot je een kind hebt”. Uhh ja hoor, daarom heb ik er geen.
Om je misschien wat hoop te geven. Mn broer heeft ook net een tweede kleine, als ik vraag hoe het is, zegt hij zwaar. Eigenlijk weinig positiefs. Zijn eerste is nu 3 jaar en daar loopt hij helemaal mee weg. Dus ik denk/hoop dat je de babyfase even door moet.
Mij maak je niet wijs dat twee volwassen mensen niet weten wat je allemaal opoffert voor een koter. En als je bij voorbaat al weet dat het niet aan jou besteed is waarom dan toch een kind de wereld in schoppen? Sociale druk, status dingetje? Diep triest gewoon.
Geef het arme kind op ter adoptie als het niet gewild is.
zaterdag 5 september 2020 om 12:42
Hoe is dat prima? Ik kan me voorstellen dat oprechte spijt van iets wat je niet meer terug kan draaien je leven behoorlijk beïnvloedt. Heel rot voor zo iemand, helemaal niet prima.
zaterdag 5 september 2020 om 12:45
Nee, niet prima.
Er zit ook een verschil tussen op een dag dat je 5 poepluiers hebt verschoond terwijl je andere kind op het behang gekleurd heeft bij jezelf denken "waarom wou ik in vredesnaam kinderen?" en elke dag volledig ongelukkig zijn met het feit dat je een kind hebt. Dat kind is voor zorg compleet van anderen afhankelijk. Als er niet van dat kind gehouden wordt, groeit dat kind ongelukkig en onveilig op. Een kind is geen experiment of een verzorgpony.
zaterdag 5 september 2020 om 12:46
Jufjoke schreef: ↑05-09-2020 12:40Even nog een reactie, want het houdt me bezig. To, je kletst niet echt lekker mee, maar toch: je schrijft dat je het taboe wil helpen doorbreken. Waarom wil je dat? Ik denk eerlijk gezegd dat sommige dingen beter taboe kunnen blijven. Erover kunnen praten, met een therapeut of op een anoniem forum, prima. Maar bijzonder lullig voor het kind als openlijk de hele omgeving weet dat mama spijt heeft van jou. Dat vind ik zo verschrikkelijk schrijnend, dat dit best in de taboesfeer mag blijven.
Ik zie dit meer als een onderwerp voor volwassenen onder elkaar, net zoals zoveel dingen niet besproken worden met kinderen. Dat je er onderling over praat en er onderling gene taboe van maakt, hoeft niet te betekenen dat je dit ook met je kind bespreekt natuurlijk.
zaterdag 5 september 2020 om 12:47
Ik vond het moeilijk dat ik niet meer vrij was. Dus zonder dingen te regelen zelf bepalen: wanneer slaap je, wanneer douche je, wanneer ga je de deur uit. Ook vrij in de zin van onbezorgd.
Toch heb ik nooit spijt gehad.
Je kan zelf anders in dingen gaan staan (meer een vader zijn
) en zaken delegeren. Toch hoop ik dat je oneindig veel van je dochter houdt en dat het nooit bij haar terecht komt dat je spijt van haar hebt.
Toch heb ik nooit spijt gehad.
Je kan zelf anders in dingen gaan staan (meer een vader zijn
) en zaken delegeren. Toch hoop ik dat je oneindig veel van je dochter houdt en dat het nooit bij haar terecht komt dat je spijt van haar hebt.
zaterdag 5 september 2020 om 12:47
zaterdag 5 september 2020 om 12:49
Dat snap ik. Maar vanuit mijn eigen referentiekader: ik woon in een klein dorp. Mensen zijn hier nieuwsgierig. Vertellen dingen rond. Linksom of rechtsom kan zoiets toch uiteindelijk op de verkeerde plek terecht komen. Dat zou heel makkelijk kunnen gebeuren en dat zou echt afschuwelijk zijn. Als ik het zou zijn: dat risico zou ik absoluut niet willen nemen, dus als dat betekent dat ik er alleen anoniem over zou kunnen praten, so be it.mindervanmij schreef: ↑05-09-2020 12:46Ik zie dit meer als een onderwerp voor volwassenen onder elkaar, net zoals zoveel dingen niet besproken worden met kinderen. Dat je er onderling over praat en er onderling gene taboe van maakt, hoeft niet te betekenen dat je dit ook met je kind bespreekt natuurlijk.
zaterdag 5 september 2020 om 12:55
TO, kun je sommige dingen niet beter regelen, zodat je minder last hebt van de nadelen voor jou?
En wat houdt voor jou ‘goed zorgen voor’ in?
Ik zou toch nog eens heel diep gaan nadenken over wat voor jullie precies de nadelen zijn en hoe je de toekomst zo prettig mogelijk kunt maken.
En wat houdt voor jou ‘goed zorgen voor’ in?
Ik zou toch nog eens heel diep gaan nadenken over wat voor jullie precies de nadelen zijn en hoe je de toekomst zo prettig mogelijk kunt maken.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
