Kinderen
alle pijlers
Heel eerlijk: ik heb spijt van mijn kind
vrijdag 4 september 2020 om 17:08
Ik vermoed dat ik het hele forum over me heen ga krijgen, daarom heb ik een ander account aangemaakt. Ik wil hier heel eerlijk in zijn maar merk dat er absoluut een taboe op heerst.
Als je een kind hebt gekregen dat gezond is 'moet' je er perse dolgelukkig mee zijn. Terwijl je helemaal niet wist hoe het écht zou zijn. Een leven met een kind. Dat weet je pas echt als je er eentje hebt. En ik zal je eerlijk vertellen: ik heb er spijt van. Hoe ik er van tevoren ook naar uitkeek, ik vind het niks. Ik heb kinderen nooit leuk gevonden ook. Kinderen van anderen vermijd ik het liefst. Toch leek een kind van onszelf ons wél leuk.
Ik zorg wel goed voor mijn kind en er komt haar niks tekort. Ze is nu vijf maanden. Maar als ik eerlijk denk waar ik het meeste van geniet is dat de tijd die ik voor mijzelf heb en de tijd dat ik werk (eigen bedrijf). Mijn kind zie ik als een taak, iets dat verplicht nu eenmaal moet gebeuren.
Er komt ook zeker geen tweede kind. Ik kan niet wachten tot onze dochter zelfstandiger is en we meer vrijheid terug hebben.
Ik merk in het dagelijkse leven dat dit niet bespreekbaar is (met mijn man wel hoor, die heeft hetzelfde. We zijn nu eenmaal allebei gedreven ambitieuze mensen). Ik vind dat erg gek. Niemand weet immers hoe het leven met een kind is, totdat het kind er eenmaal is. Ik kan me niet voorstellen dat het bij niemand tegenvalt. Ik denk dat men hier niet over durft te praten.
P.s. Ik heb dit besproken met een psycholoog. Ik dacht dat ik misschien een postnatale depressie had. Maar dit is niet zo. Ik heb gewoon echt spijt van mijn kind. Hopelijk kan dit het taboe wat doorbreken.
Als je een kind hebt gekregen dat gezond is 'moet' je er perse dolgelukkig mee zijn. Terwijl je helemaal niet wist hoe het écht zou zijn. Een leven met een kind. Dat weet je pas echt als je er eentje hebt. En ik zal je eerlijk vertellen: ik heb er spijt van. Hoe ik er van tevoren ook naar uitkeek, ik vind het niks. Ik heb kinderen nooit leuk gevonden ook. Kinderen van anderen vermijd ik het liefst. Toch leek een kind van onszelf ons wél leuk.
Ik zorg wel goed voor mijn kind en er komt haar niks tekort. Ze is nu vijf maanden. Maar als ik eerlijk denk waar ik het meeste van geniet is dat de tijd die ik voor mijzelf heb en de tijd dat ik werk (eigen bedrijf). Mijn kind zie ik als een taak, iets dat verplicht nu eenmaal moet gebeuren.
Er komt ook zeker geen tweede kind. Ik kan niet wachten tot onze dochter zelfstandiger is en we meer vrijheid terug hebben.
Ik merk in het dagelijkse leven dat dit niet bespreekbaar is (met mijn man wel hoor, die heeft hetzelfde. We zijn nu eenmaal allebei gedreven ambitieuze mensen). Ik vind dat erg gek. Niemand weet immers hoe het leven met een kind is, totdat het kind er eenmaal is. Ik kan me niet voorstellen dat het bij niemand tegenvalt. Ik denk dat men hier niet over durft te praten.
P.s. Ik heb dit besproken met een psycholoog. Ik dacht dat ik misschien een postnatale depressie had. Maar dit is niet zo. Ik heb gewoon echt spijt van mijn kind. Hopelijk kan dit het taboe wat doorbreken.
maandag 7 september 2020 om 02:59
Het is natuurlijk ontzettend in om te doen alsof het niet zo is, maar ja, moeders moeten andere dingen dan vaders. Als alle moeders ook vaders werden kwam verwaarlozing veel meer voor; maar dat mag je ook niet zeggen, want zijn manier ‘is ook goed’. - omdat moeder compenseert natuurlijk, niet omdat het ècht prima is om je kind iedere avond junkfood te geven in ongewassen kleren en pas om 22u op bed te leggen.
maandag 7 september 2020 om 07:43
Gelukkig groeien kinderen wel op tot volwassenen.Athan schreef: ↑07-09-2020 00:26Ik vind dit eigenlijk een heel verfrissend onderwerp. Het is een van de laatste taboes en ik denk dat het heel goed zou zijn als dat doorbroken zou worden. Het krijgen of hebben van een kind hoort zo'n beetje het mooiste in je leven te zijn en ik kan me werkelijk niet voorstellen dat dat ook altijd echt zo is. Ik denk dat heel veel mensen totaal onderschatten wat het inhoudt om de rest van je leven 24/7 ouder van een kind te zijn. Als daar eens wat beter over nagedacht zou worden, zouden er - hopelijk - heel wat minder kinderen gemaakt worden.
maandag 7 september 2020 om 07:44
Merk inderdaad nu hij ouder wordt het autisme steeds duidelijker wordt.redbulletje schreef: ↑06-09-2020 19:30Zal best lastig zijn om dat goed in te kunnen schatten als je zelf juist energie krijgt van een uitbundig sociaal leven.
Voor mijzelf geldt: less is more als het om sociale contacten gaat. Het vreet energie, hoe ouder ik word hoe uitputtender.
Online is lekker, dat pak je op op het moment dat je daar zin in hebt en het maakt geen geluid haha
maandag 7 september 2020 om 07:49
Er zijn mannen die echt hun deel doen ja. Maar vaker doet de moeder toch het meest.Lafae schreef: ↑07-09-2020 02:59Het is natuurlijk ontzettend in om te doen alsof het niet zo is, maar ja, moeders moeten andere dingen dan vaders. Als alle moeders ook vaders werden kwam verwaarlozing veel meer voor; maar dat mag je ook niet zeggen, want zijn manier ‘is ook goed’. - omdat moeder compenseert natuurlijk, niet omdat het ècht prima is om je kind iedere avond junkfood te geven in ongewassen kleren en pas om 22u op bed te leggen.
maandag 7 september 2020 om 07:50
Ik vermoed dat 5 maanden na de bevalling een redelijk deel van de ouders wilde dat ze er nooit aan begonnen waren. Dat soort gevoelens zijn echt heel normaal. Je leven staat compleet op de kop en daar moet je maar net tegen kunnen. Een band tussen ouder en kind moet ook groeien en sommige ouders zijn geen babyouders. Mijn vriendin vond het ouderschap pas écht leuk vinden toen haar kinderen pubers waren.
maandag 7 september 2020 om 08:04
Ik denk dat je er niet zoveel aan hebt om steeds te bedenken of je het wel leuk vindt en of je spijt hebt van dit of van dat. Dit kind is er nu eenmaal, die verantwoordelijkheid ben je aangegaan en daar zul je het mee moeten doen. Ik zou zeggen, evalueer eens na 25 jaar, das een mooi moment. Niet na 5 maanden want je doet er toch niks meer aan.
Net als bij iedere langere commitment zitten zaken die niet leuk zijn. En ja misschien zou je achteraf beslissen dat je dit niet nog een keer zou doen, prima. Maar deze keuze kun je niet overdoen. Nu al spijt hebben, of dit uitspreken heeft in mijn ogen dan ook weinig zin.
Geen kind 2 nemen iig.
Investeren in een brede sociale kring ter ondersteuning en goede mogelijkheden om het behapbaar voor jezelf te maken. Je moet nl nog wel even. En uit ervaring kan ik zeggen dat grotere kinderen andere issues met zich mee brengen maar niet per definitie makkelijker zijn. Iedere levensfase en opvoed fase heeft leuke en minder leuke dingen.
Wat ik je wel wil meegeven is dat iedere dag dat mijn kind op aarde is, ik er meer van van ben gaan houden
Dus in dat geval is 5 maanden nog niet zo lang. En meer houden van is ook meer overhebben voor.
Net als bij iedere langere commitment zitten zaken die niet leuk zijn. En ja misschien zou je achteraf beslissen dat je dit niet nog een keer zou doen, prima. Maar deze keuze kun je niet overdoen. Nu al spijt hebben, of dit uitspreken heeft in mijn ogen dan ook weinig zin.
Geen kind 2 nemen iig.
Investeren in een brede sociale kring ter ondersteuning en goede mogelijkheden om het behapbaar voor jezelf te maken. Je moet nl nog wel even. En uit ervaring kan ik zeggen dat grotere kinderen andere issues met zich mee brengen maar niet per definitie makkelijker zijn. Iedere levensfase en opvoed fase heeft leuke en minder leuke dingen.
Wat ik je wel wil meegeven is dat iedere dag dat mijn kind op aarde is, ik er meer van van ben gaan houden
Dus in dat geval is 5 maanden nog niet zo lang. En meer houden van is ook meer overhebben voor.
maandag 7 september 2020 om 08:28
Ik herken je gevoel heel goed. Toen mijn zoontje nog baby was, had ik ook spijt. Niet gewoon af en toe een dagje gek worden van gehuil en poepluiers, nee, ik voelde echt spijt van hoe mijn leven er nu uitzag: van een mooie ambitieuze carrière in het vooruitzicht tot grotendeels in mijn eentje verantwoordelijk zijn voor een kind. Ik wilde dat ik het terug kon draaien, ook al vond ik hem echt wel een lief mannetje. Ook ik heb dat nooit tegen iemand durven zeggen en deed altijd sociaal gewenst alsof het zo leuk was. Al heb ik in een stressvolle bui met deadlines van het werk en ziekte van mijn zoontje dus wel een keer mijn zoontje bij mijn partner afgegeven en gezegd dat ik er even een week tussenuit ging en dat hij nu even hoofdverantwoordelijk was en zijn werkdagen maar een keer moest opgeven, 'want hij wilde zo nodig een kind en nu kwam bijna alles op mij neer'.
Nu schaam ik me rot (al heb ik mijn zoontje nooit wat laten merken hoor). Helemaal toen de lockdown intrad, het KDV dicht ging en ik hem elke dag om me heen had, dacht ik ineens: wat is hij toch leuk!!! De combinatie babykind dat nog niet kan aangeven wat hij wil, slapeloze nachten, werkverwachtingen, sociaal leven was me denk ik toch iets teveel. Nu heb ik mijn werk iets aangepast, mijn partner doet iets meer (is iets meer 'moederig'), ik ben wat makkelijker (iets meer 'vaderig') en ben ik eigenlijk gelukkiger dan ooit met onze kleine jongen. Zo gelukkig dat er nu nog een frummel aankomt. De babytijd ga ik ongetwijfeld weer totaal niet leuk vinden, maar ik weet nu wat het resultaat is en kan het relativeren. Dat gelurk aan die tieten, het niet slapen, het gesleep met luiers en maxi-cosis, het sociale isolement: het is allemaal tijdelijk en een soort investering. Als ze beginnen te dreumesen en te peuteren, is het vervelende eraf en is het fantastisch wat die kleine mensjes met je doen. Dat had ik eigenlijk ook niet van mezelf verwacht na die spijt. Ik dacht dat ik mijn leven lang zou denken dat ik de verkeerde keuze had gemaakt, maar dat bleek dus gelukkig helemaal niet waar.
Zolang je maar wel je verantwoordelijkheid neemt en ze goed verzorgt, (vooral) ook op emotioneel vlak, denk ik dat er nog niet veel aan de hand is. Je wil geen hechtingsproblemen veroorzaken. Maar ik denk dat je dat ook prima doet, als ik het zo lees. Je kan ook gewoon totaal geen babymens zijn, maar meer met oudere kinderen hebben. Weer anderen zijn idolaat van baby's, maar hebben weer helemaal niets met de puberfase en hadden het kind het liefst klein gehouden. Dat maakt je niet per definitie een slechte ouder. Het is alleen wel lastig en iets waar je jezelf echt even goed overheen moet zetten, want als je kind er op één of andere manier iets van meekrijgt, is het wel schadelijk natuurlijk. Dus ik denk toch dat je even moet doorbijten (en misschien tijdelijk iets meer met rollen kan verschuiven met de vader).
Nu schaam ik me rot (al heb ik mijn zoontje nooit wat laten merken hoor). Helemaal toen de lockdown intrad, het KDV dicht ging en ik hem elke dag om me heen had, dacht ik ineens: wat is hij toch leuk!!! De combinatie babykind dat nog niet kan aangeven wat hij wil, slapeloze nachten, werkverwachtingen, sociaal leven was me denk ik toch iets teveel. Nu heb ik mijn werk iets aangepast, mijn partner doet iets meer (is iets meer 'moederig'), ik ben wat makkelijker (iets meer 'vaderig') en ben ik eigenlijk gelukkiger dan ooit met onze kleine jongen. Zo gelukkig dat er nu nog een frummel aankomt. De babytijd ga ik ongetwijfeld weer totaal niet leuk vinden, maar ik weet nu wat het resultaat is en kan het relativeren. Dat gelurk aan die tieten, het niet slapen, het gesleep met luiers en maxi-cosis, het sociale isolement: het is allemaal tijdelijk en een soort investering. Als ze beginnen te dreumesen en te peuteren, is het vervelende eraf en is het fantastisch wat die kleine mensjes met je doen. Dat had ik eigenlijk ook niet van mezelf verwacht na die spijt. Ik dacht dat ik mijn leven lang zou denken dat ik de verkeerde keuze had gemaakt, maar dat bleek dus gelukkig helemaal niet waar.
Zolang je maar wel je verantwoordelijkheid neemt en ze goed verzorgt, (vooral) ook op emotioneel vlak, denk ik dat er nog niet veel aan de hand is. Je wil geen hechtingsproblemen veroorzaken. Maar ik denk dat je dat ook prima doet, als ik het zo lees. Je kan ook gewoon totaal geen babymens zijn, maar meer met oudere kinderen hebben. Weer anderen zijn idolaat van baby's, maar hebben weer helemaal niets met de puberfase en hadden het kind het liefst klein gehouden. Dat maakt je niet per definitie een slechte ouder. Het is alleen wel lastig en iets waar je jezelf echt even goed overheen moet zetten, want als je kind er op één of andere manier iets van meekrijgt, is het wel schadelijk natuurlijk. Dus ik denk toch dat je even moet doorbijten (en misschien tijdelijk iets meer met rollen kan verschuiven met de vader).
maandag 7 september 2020 om 08:34
Ik heb trouwens nooit spijt van dingen die ik gedaan heb.
Soms denk ik achteraf wel dat ik dingen mss anders had moeten doen, maar spijt heb ik niet.
Ik ga dan vooral kijken hoe ik in de toekomst beter kan omgaan met zo'n situatie.
Je kunt achteraf wel denken dat je beter geen kind had kunnen krijgen, maar dat kind is er nu eenmaal, dus hoe ga je zorgen dat je daar toch een beetje goed mee om leert gaan?
Zodat zowel jij als je kind hier niet de dupe van worden.
Soms denk ik achteraf wel dat ik dingen mss anders had moeten doen, maar spijt heb ik niet.
Ik ga dan vooral kijken hoe ik in de toekomst beter kan omgaan met zo'n situatie.
Je kunt achteraf wel denken dat je beter geen kind had kunnen krijgen, maar dat kind is er nu eenmaal, dus hoe ga je zorgen dat je daar toch een beetje goed mee om leert gaan?
Zodat zowel jij als je kind hier niet de dupe van worden.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
maandag 7 september 2020 om 08:38
Wat vervelend dat je dit zo ervaart en knap dat je je gevoel uitspreekt.
Ik herken het niet. Vanaf moment dat kind er was was het goed, alsof ik nooit een ander leven had gekend. Maar ik ben dan ook niet ambitieus of heb veel eigen hobbys enz. Dan is de overgang minder groot.
Van belang om erover te blijven praten en steeds het belang van kind voorop te zetten zodat zij onbewust jullie spijt niet gaat voelen. En heel misschien zal het met verloop van tijd anders gaan voelen... dat weet je niet. Een baby is een baby en vraagt veel zorg waar je dan qua interactie minder voor terugkrijgt. Elke leeftijd is anders.
Je kunt nu niet meer terug maar kijk waar je momenten voor jezelf kunt inbouwen, structureel zodat je naast moeder zijn ook dingen voor jezelf hebt. Spreek dit af met partner, evt opa en oma of als je dit financieel kunt dragen een au pair. Ben je bewust van dat je op de momenten die je er wel bent er ook echt bent. Met volledige aandacht ( niet een hm hm vanachter de krant of telefoon)
Sterkte
Ik herken het niet. Vanaf moment dat kind er was was het goed, alsof ik nooit een ander leven had gekend. Maar ik ben dan ook niet ambitieus of heb veel eigen hobbys enz. Dan is de overgang minder groot.
Van belang om erover te blijven praten en steeds het belang van kind voorop te zetten zodat zij onbewust jullie spijt niet gaat voelen. En heel misschien zal het met verloop van tijd anders gaan voelen... dat weet je niet. Een baby is een baby en vraagt veel zorg waar je dan qua interactie minder voor terugkrijgt. Elke leeftijd is anders.
Je kunt nu niet meer terug maar kijk waar je momenten voor jezelf kunt inbouwen, structureel zodat je naast moeder zijn ook dingen voor jezelf hebt. Spreek dit af met partner, evt opa en oma of als je dit financieel kunt dragen een au pair. Ben je bewust van dat je op de momenten die je er wel bent er ook echt bent. Met volledige aandacht ( niet een hm hm vanachter de krant of telefoon)
Sterkte
maandag 7 september 2020 om 08:42
Wat denk ik ook wel anders is: vroeger was het normaal dat je een deel van je leven "opofferde" voor de kinderen. Tegenwoordig wordt dat juist niet van moeders (ouders) verwacht: je moet vooral carrière blijven maken, sporten, er goed uitzien, een bruisend sociaal leven hebben etcetera. Hoe je dat dan allemaal moet doen vertelt niemand er bij helaas.
Dit kan wel verkeerde verwachtingen geven van het ouderschap, vooral als het dan tegenvalt. Social media (met allemaal ideaalplaatjes) helpt hierin niet echt mee.
Zelf vond ik de Coronacrisis deels een openbaring. Het was zeker stressvol, maar ik ontdekte dat ik veel (sociale) verplichtingen buiten de deur geen seconde gemist heb en dat ik echt genoten heb van iets simpels als een bordspel of een dagelijkse wandeling met de jongste kinderen. Mijn pubers vonden het ook zalig.
Dit kan wel verkeerde verwachtingen geven van het ouderschap, vooral als het dan tegenvalt. Social media (met allemaal ideaalplaatjes) helpt hierin niet echt mee.
Zelf vond ik de Coronacrisis deels een openbaring. Het was zeker stressvol, maar ik ontdekte dat ik veel (sociale) verplichtingen buiten de deur geen seconde gemist heb en dat ik echt genoten heb van iets simpels als een bordspel of een dagelijkse wandeling met de jongste kinderen. Mijn pubers vonden het ook zalig.
anoniem_380947 wijzigde dit bericht op 07-09-2020 08:46
24.35% gewijzigd
maandag 7 september 2020 om 08:45
Rotopmerking dit.ikBedoelHetGoed schreef: ↑05-09-2020 11:14Misschien kun je haar naar het asiel brengen. Lees: haar laten adopteren door ouders die wel liefdevol zijn. Kun jij je lekker op je werk concentreren.
maandag 7 september 2020 om 08:47
En naast dat je jezelf moet blijven ontwikkelen moet je ook nog es onvoorwaardelijk van je kind houden én dat kind altijd voorop zetten, ook als dat ten koste van jezelf gaat.Alecta schreef: ↑07-09-2020 08:42Wat denk ik ook wel anders is: vroeger was het normaal dat je een deel van je leven "opofferde" voor de kinderen. Tegenwoordig wordt dat juist niet van moeders (ouders) verwacht: je moet vooral carrière blijven maken, sporten, er goed uitzien, een bruisend sociaal leven hebben etcetera. Hoe je dat dan allemaal moet doen vertelt niemand er bij helaas.
Dit kan wel verkeerde verwachtingen geven van het ouderschap, vooral als het dan tegenvalt. Social media (met allemaal ideaalplaatjes) helpt hierin niet echt mee.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
maandag 7 september 2020 om 08:48
Ik begrijp je , een baby is niet altijd even makkelijk.
Daarnaast houdt niet elke ouder van baby's.
Het is echter een fase en naar mate die kleintjes ouder worden krijg je steeds meer communicatie en daarmee wordt het naar mijn mening beter.
In welke levensfase zitten jullie vrienden en kennissen?
In wat voor wijk woon je?
Werk je met veelal met vrouwen die tevens al moeder zijn of met mannen.
Dat zijn wat mij betreft ook echt belangrijke zaken die het verschil kunnen maken.
Zorg dat je wekelijks naast het werk iets voor je zelf kunt doen, dus een hobby en daarnaast ook nog even sporten.Gewoon investeren in jezelf. Dat gaat die eerst maanden niet zo makkelijk, maar zie het als een taak.
Kunnen jullie af en toe met zijn tweetjes er tussenuit? Al is het even ergens lunchen of ergens een hapje eten. Jullie zijn ouders, maar ook partners en individuen. Zorg dat je nooit vergeet dat je meer dan een moeder bent!
Daarnaast houdt niet elke ouder van baby's.
Het is echter een fase en naar mate die kleintjes ouder worden krijg je steeds meer communicatie en daarmee wordt het naar mijn mening beter.
In welke levensfase zitten jullie vrienden en kennissen?
In wat voor wijk woon je?
Werk je met veelal met vrouwen die tevens al moeder zijn of met mannen.
Dat zijn wat mij betreft ook echt belangrijke zaken die het verschil kunnen maken.
Zorg dat je wekelijks naast het werk iets voor je zelf kunt doen, dus een hobby en daarnaast ook nog even sporten.Gewoon investeren in jezelf. Dat gaat die eerst maanden niet zo makkelijk, maar zie het als een taak.
Kunnen jullie af en toe met zijn tweetjes er tussenuit? Al is het even ergens lunchen of ergens een hapje eten. Jullie zijn ouders, maar ook partners en individuen. Zorg dat je nooit vergeet dat je meer dan een moeder bent!
maandag 7 september 2020 om 08:50
Ik denk idd dat zo'n kind dat helemaal niet hoeft te merken.
Want je kunt heel prima voor je kind zorgen, ook emotioneel, terwijl je daar weinig plezier aan beleeft.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
maandag 7 september 2020 om 08:51
Lieve lieve TO,
Ik heb de eerste maanden ook totaal niet van mijn kind genoten en me vaak afgevraagd waar ik in godsnaam aan begonnen was. Toen hij de 5 maanden gepasseerd was, en steeds meer een echt knulletje werd begon ik het steeds leuker te vinden! Oftewel, het echte ‘baby baby tijdperk’ is niet voor mij weggelegd. Ik vind een kindje dat op ontdekkingsjacht gaat juist fantastisch. Het constant liggen, luiers verschonen en flesjes geven hoort er nu eenmaal bij en is maar een fase dat voorbij gaat. Nu geniet ik juist volop!
Ik hoop dat jij hetzelfde zult ervaren! Alsnog knap dat je je hiervoor durft uit te spreken!
Ik heb de eerste maanden ook totaal niet van mijn kind genoten en me vaak afgevraagd waar ik in godsnaam aan begonnen was. Toen hij de 5 maanden gepasseerd was, en steeds meer een echt knulletje werd begon ik het steeds leuker te vinden! Oftewel, het echte ‘baby baby tijdperk’ is niet voor mij weggelegd. Ik vind een kindje dat op ontdekkingsjacht gaat juist fantastisch. Het constant liggen, luiers verschonen en flesjes geven hoort er nu eenmaal bij en is maar een fase dat voorbij gaat. Nu geniet ik juist volop!
Ik hoop dat jij hetzelfde zult ervaren! Alsnog knap dat je je hiervoor durft uit te spreken!
maandag 7 september 2020 om 08:53
maandag 7 september 2020 om 08:59
Het krijgen en hebben van een kind is helemaal niet de roze wolk die ons wordt voorgespiegeld. Sinds ik zelf kinderen heb, begrijp ik er helemaal niets van. Eeuwen lang doen vrouwen alsof dit het meest mooie is. Ik vind het juist goed dat er tegenberichten zijn. Het opvoeden van een kind heb ik ervaren als stressvol, Zorgelijk, zwaar en drukkend. Een grote dooddoener; je krijgt er zoveel voor terug is wat mij betreft ook niet waar. De band ouder-kind is onvoorwaardelijk dus je hoeft er niets voor terug te krijgen. En in de praktijk is dat ook zo, behalve vieze luiers en later een grote mond.
De mijne zijn nu groot en volwassen. Ik hou zielsveel van ze en zou ze voor geen goud willen missen. Had ik het opnieuw mogen doen zou ik er niet meer voor kiezen. Eerlijker dan dit kan ik niet zijn.
De mijne zijn nu groot en volwassen. Ik hou zielsveel van ze en zou ze voor geen goud willen missen. Had ik het opnieuw mogen doen zou ik er niet meer voor kiezen. Eerlijker dan dit kan ik niet zijn.
maandag 7 september 2020 om 09:03
maandag 7 september 2020 om 09:11
Helder, Bergje.
Voor mij is het anders. Ik vind kinderen opvoeden inderdaad mooi. Geen roze wolk, maar wel verdiepend, zinvol en een bron van vreugde en liefde, naast de zorgen en de stress. Want die ervaar ik ook: ik vind het ook moeilijk en zorgelijk. Toch, als ik het over zou mogen doen zou ik weer voor ze kiezen, ik vind ze zulke mooie mensen.
Maar wat me het meest dwarszit aan het opvoeden van kinderen, is dat het nog steeds grotendeels een taak is van de moeder. Die is ouder 1. De vader is ouder 2. Dat de verdeling zo scheef zou zijn (en het is bij ons niet eens zo scheef als ik bij sommige anderen zie, dus ik mag eigenlijk niet klagen) (en dat ik dat nu zo opschrijf vind ik heel erg! Want ik mag wèl klagen, zo hoort het niet), irriteert me mateloos. Onze kinderen zijn meer mijn taak dan die van mijn man. Als ik dat van te voren had geweten, had ik sommige dingen anders gedaan.
Voor mij is het anders. Ik vind kinderen opvoeden inderdaad mooi. Geen roze wolk, maar wel verdiepend, zinvol en een bron van vreugde en liefde, naast de zorgen en de stress. Want die ervaar ik ook: ik vind het ook moeilijk en zorgelijk. Toch, als ik het over zou mogen doen zou ik weer voor ze kiezen, ik vind ze zulke mooie mensen.
Maar wat me het meest dwarszit aan het opvoeden van kinderen, is dat het nog steeds grotendeels een taak is van de moeder. Die is ouder 1. De vader is ouder 2. Dat de verdeling zo scheef zou zijn (en het is bij ons niet eens zo scheef als ik bij sommige anderen zie, dus ik mag eigenlijk niet klagen) (en dat ik dat nu zo opschrijf vind ik heel erg! Want ik mag wèl klagen, zo hoort het niet), irriteert me mateloos. Onze kinderen zijn meer mijn taak dan die van mijn man. Als ik dat van te voren had geweten, had ik sommige dingen anders gedaan.
maandag 7 september 2020 om 09:25
Oke "Karen"ikBedoelHetGoed schreef: ↑05-09-2020 11:14Misschien kun je haar naar het asiel brengen. Lees: haar laten adopteren door ouders die wel liefdevol zijn. Kun jij je lekker op je werk concentreren.
TO wat een rotgevoel he, heb je dit 24/7 of zijn er ook perioden dat je oprecht geniet?
Ik kan niet garanderen dat het beter wordt, maar bij mij was dit wel het geval. Veel beter zelfs.
maandag 7 september 2020 om 09:29
Klopt! Ik denk dat dat voor een deel biologisch is en verankerd in onze genen. De moderne vader lijkt op het eerste gezicht heel erg betrokken, met zijn vaste ‘papadag’, maar dat valt in de praktijk vaak vies tegen. Want wie houdt de luiervoorraad in de gaten, maakt zich druk om opvoedkwesties en bedenkt dat de crèche moet worden afgebeld voor de vakantieperiode? Het is nog altijd vaak de vrouw die voor deze onbetaalde arbeid opdraait. Gelijkwaardige relaties worden opeens traditioneel zodra er kinderen komen.Lafae schreef: ↑07-09-2020 09:11Helder, Bergje.
Voor mij is het anders. Ik vind kinderen opvoeden inderdaad mooi. Geen roze wolk, maar wel verdiepend, zinvol en een bron van vreugde en liefde, naast de zorgen en de stress. Want die ervaar ik ook: ik vind het ook moeilijk en zorgelijk. Toch, als ik het over zou mogen doen zou ik weer voor ze kiezen, ik vind ze zulke mooie mensen.
Maar wat me het meest dwarszit aan het opvoeden van kinderen, is dat het nog steeds grotendeels een taak is van de moeder. Die is ouder 1. De vader is ouder 2. Dat de verdeling zo scheef zou zijn (en het is bij ons niet eens zo scheef als ik bij sommige anderen zie, dus ik mag eigenlijk niet klagen) (en dat ik dat nu zo opschrijf vind ik heel erg! Want ik mag wèl klagen, zo hoort het niet), irriteert me mateloos. Onze kinderen zijn meer mijn taak dan die van mijn man. Als ik dat van te voren had geweten, had ik sommige dingen anders gedaan.
Jammer.
maandag 7 september 2020 om 09:31
Ik merk het altijd sterk als iemand iets niet leuk vindt waar hij/zij mee naartoe gaat voor de ander. Bespaar jezelf liever de moeite en ga wat leukers doen. Het vergalt mijn plezier als ik merk dat mijn gezelschap er alleen maar zit om mij 'n plezier te doen.
maandag 7 september 2020 om 09:31
Nou dit was ook het eerste wat ik dacht.
O wat moeilijk, ik moet even een nieuwe nick aanmaken. (Er was dus al een nick, dus dat rondhangen op het forum was er al)
En vervolgens besteed ik mijn tijd liever aan andere dingen.
Nou TO soort van tip.
Verwijderen al je accounts, en besteed je spaarzame tijd zoveel mogelijk aan echt leuke dingen, en dus niet aan je kind en het forum.
