Kinderen
alle pijlers
Help! Ik ben ineens fulltime stiefmoeder...
donderdag 10 april 2008 om 20:28
Hallo allemaal,
Ik ben al een tijdje stiefmoeder van de dochter van mijn man, maar pas sinds zeer kort ook echt fulltime om zo maar te zeggen. Eerlijk gezegd heb ik het best erg moeilijk om aan de situatie te wennen, ookal wist ik van tevoren dat zij bij ons zou kunnen komen te wonen. Ook vind ik het erg moeilijk om streng tegen haar te zijn, vanwege wat zij heeft meegemaakt.
Het meisje is 12 en heeft een hele nare jeugd gehad en worstelt daarom met allerlei problemen en complexen, die nu langzaam aan het licht komen.
Het is moeilijk om met mijn man op één lijn te komen en te blijven vooral. Ik vind het ook erg moeilijk om tijd voor mijzelf te maken. Ze heeft bij ons in de buurt geen vriendinnen, zit (nog) in een andere stad op school en sport. Mijn man werkt 's avonds en dus heb ik haar (behalve als ik werk) altijd om mij heen. Ik kan dus nergens heen (bijv. op visite bij een vriendin) zonder haar mee te nemen. Zij is erg bang alleen thuis. Als ik haar toch alleen laat, zit ik eigenlijk al niet meer op mijn gemak en bestookt zij mij met sms-jes of ik al weet hoe laat ik thuis kom en dan is er ineens van alles aan de hand met haar of met het huis.
Ik heb zelf totaal geen ervaring met opvoeden, want ik heb geen eigen kinderen. Er zijn dus regelmatig dingen waarvan ik geen idee heb wat ik ermee moet...
Ik heb een zeer goede relatie met mijn stiefdochter, maar ik heb soms erg veel moeite met haar. Zo is zij bijvoorbeeld erg paniekerig (een pukkeltje is meteen een teek bijv.) en ze is 's nachts bang dat zij haar ogen niet meer open krijgt. Ook zoekt zij in heel veel dingen bevestiging (bijv. als een van ons naar het toilet gaat zegt ze altijd: "tot zo") en zij kan zichzelf absoluut niet vermaken.
Het gaat mij er vooral om dat ik hier op dit forum mijn ei een beetje kwijt kan (ik kan er maar met weinig mensen over praten omdat zij er altijd bij is) en misschien dat er mensen zijn die voor bepaalde situaties tips hebben.
Nu is het bijvoorbeeld zo dat zij altijd wel ergens pijn heeft, of buikpijn heeft, of hoofdpijn heeft, of ze is misselijk. Echt abnormaal vaak. Moet ik daar nou iedere keer mee naar de dokter gaan om haar gerust te stellen (en om haar te leren dat zij niets kan verzinnen, want dan komt de dokter er toch wel achter dat zij niets heeft) of moet ik haar dan op een gegeven moment maar laten klagen? Met als gevolg dat als er écht iets is, ik haar niet serieus meer kan nemen.
En is het een gek idee om een kind van 12 met een therapeut te laten praten?
Alvast bedankt!
Ik ben al een tijdje stiefmoeder van de dochter van mijn man, maar pas sinds zeer kort ook echt fulltime om zo maar te zeggen. Eerlijk gezegd heb ik het best erg moeilijk om aan de situatie te wennen, ookal wist ik van tevoren dat zij bij ons zou kunnen komen te wonen. Ook vind ik het erg moeilijk om streng tegen haar te zijn, vanwege wat zij heeft meegemaakt.
Het meisje is 12 en heeft een hele nare jeugd gehad en worstelt daarom met allerlei problemen en complexen, die nu langzaam aan het licht komen.
Het is moeilijk om met mijn man op één lijn te komen en te blijven vooral. Ik vind het ook erg moeilijk om tijd voor mijzelf te maken. Ze heeft bij ons in de buurt geen vriendinnen, zit (nog) in een andere stad op school en sport. Mijn man werkt 's avonds en dus heb ik haar (behalve als ik werk) altijd om mij heen. Ik kan dus nergens heen (bijv. op visite bij een vriendin) zonder haar mee te nemen. Zij is erg bang alleen thuis. Als ik haar toch alleen laat, zit ik eigenlijk al niet meer op mijn gemak en bestookt zij mij met sms-jes of ik al weet hoe laat ik thuis kom en dan is er ineens van alles aan de hand met haar of met het huis.
Ik heb zelf totaal geen ervaring met opvoeden, want ik heb geen eigen kinderen. Er zijn dus regelmatig dingen waarvan ik geen idee heb wat ik ermee moet...
Ik heb een zeer goede relatie met mijn stiefdochter, maar ik heb soms erg veel moeite met haar. Zo is zij bijvoorbeeld erg paniekerig (een pukkeltje is meteen een teek bijv.) en ze is 's nachts bang dat zij haar ogen niet meer open krijgt. Ook zoekt zij in heel veel dingen bevestiging (bijv. als een van ons naar het toilet gaat zegt ze altijd: "tot zo") en zij kan zichzelf absoluut niet vermaken.
Het gaat mij er vooral om dat ik hier op dit forum mijn ei een beetje kwijt kan (ik kan er maar met weinig mensen over praten omdat zij er altijd bij is) en misschien dat er mensen zijn die voor bepaalde situaties tips hebben.
Nu is het bijvoorbeeld zo dat zij altijd wel ergens pijn heeft, of buikpijn heeft, of hoofdpijn heeft, of ze is misselijk. Echt abnormaal vaak. Moet ik daar nou iedere keer mee naar de dokter gaan om haar gerust te stellen (en om haar te leren dat zij niets kan verzinnen, want dan komt de dokter er toch wel achter dat zij niets heeft) of moet ik haar dan op een gegeven moment maar laten klagen? Met als gevolg dat als er écht iets is, ik haar niet serieus meer kan nemen.
En is het een gek idee om een kind van 12 met een therapeut te laten praten?
Alvast bedankt!
donderdag 10 april 2008 om 20:37
Natuurlijk is het geen gek idee om een kind van 12 met een therapeut te laten praten! Het klinkt alsof je stiefdochter nogal wat heeft meegemaakt en daar nog helemaal niet overheen is. Dat kun jij niet alleen oplossen, dus praat zeker eens over een therapeut met je man en eventueel met haar.
Verder kan ik je niet veel advies geven, ik heb zelf geen kinderen, behalve dat je wel ook een beetje om jezelf moet denken. En dan bedoel ik vooral dat je dus wel ook dingen voor jezelf moet doen. Ze zit toch wel eens op school, probeer dan eens met iemand af te spreken. Of kijk of het mogelijk is dat je man in ieder geval een avond thuis is of zo.
Het klinkt alsof je het beste met haar voor hebt, en dat is nu het belangrijkste. Het is al moeilijk om een kind op te voeden, laat staan die ineens op haar twaalfde bij je komt met een heel verleden. Ik vind het klinken alsof je echt al je best doet, en ik denk dat een beetje hulp daarbij voor jullie allebei heel goed zou zijn. Sterkte voor jullie beiden!
Verder kan ik je niet veel advies geven, ik heb zelf geen kinderen, behalve dat je wel ook een beetje om jezelf moet denken. En dan bedoel ik vooral dat je dus wel ook dingen voor jezelf moet doen. Ze zit toch wel eens op school, probeer dan eens met iemand af te spreken. Of kijk of het mogelijk is dat je man in ieder geval een avond thuis is of zo.
Het klinkt alsof je het beste met haar voor hebt, en dat is nu het belangrijkste. Het is al moeilijk om een kind op te voeden, laat staan die ineens op haar twaalfde bij je komt met een heel verleden. Ik vind het klinken alsof je echt al je best doet, en ik denk dat een beetje hulp daarbij voor jullie allebei heel goed zou zijn. Sterkte voor jullie beiden!
donderdag 10 april 2008 om 20:43
Poeh! Zelfs als een kind zonder problemen ineens in je leven komt, is het al pittig, maar als er dan ook nog eens het een en ander sluimert... ik kan me goed voorstellen dat je het zwaar vindt!
Het voordeel van 'gewoon' kinderen rijgen is dat je met ze meegroeit, van baby naar kleuter naar schoolkind naar puber. Je leert je kind kennen en weet wat je kan doen om je zin te krijgen. Als je dan ineens een puber in huis hebt, dan is dat behoorlijk wennen.
Ik denk dat het heel belangrijk is dat jij en je man op één lijn komen te zitten. Consequent zijn is ontzettend belangrijk in de opvoeding, en een kind heeft zo door dat als jij nee zegt, papa misschien wel ja zegt. Dat moet je niet hebben, want dan staan jij en je man ook nog eens tegenover elkaar.
Als je daar samen moeite mee hebt, is het denk ik handig om daar hulp bij in te roepen. Je zou eens met maatschappelijk werk kunnen gaan praten, voor tips, ideeen, adviezen, misschien wel een opvoedcursus?
Als je dat dan onder de knie hebt, kan je eens zien hoe je kind daar op reageert. Werkt dat niet, kan je altijd nog naar een therapeut gaan.
Want heel eerlijk denk ik dat het redelijk normaal gedrag is voor een twaalfjarige die opeens in een andere gezinssituatie wordt gedropt. Zeker als ze de nodige bagage heeft. Stress kan bij kinderen heel goed buikpijn of hoofdpijn veroorzaken, en stress heeft ze, momenteel. Je zou naar de huisarts kunnen gaan voor een onderzoek, om iets lichamelijks uit te sluiten (boek een dubbel consult, voor echt alle tijd en ruimte), en wie weet kan je huisarts je ook al ideeen geven over wat jullie kunnen gaan doen, of adressen waar je terecht kan voor advies.
Het voordeel van 'gewoon' kinderen rijgen is dat je met ze meegroeit, van baby naar kleuter naar schoolkind naar puber. Je leert je kind kennen en weet wat je kan doen om je zin te krijgen. Als je dan ineens een puber in huis hebt, dan is dat behoorlijk wennen.
Ik denk dat het heel belangrijk is dat jij en je man op één lijn komen te zitten. Consequent zijn is ontzettend belangrijk in de opvoeding, en een kind heeft zo door dat als jij nee zegt, papa misschien wel ja zegt. Dat moet je niet hebben, want dan staan jij en je man ook nog eens tegenover elkaar.
Als je daar samen moeite mee hebt, is het denk ik handig om daar hulp bij in te roepen. Je zou eens met maatschappelijk werk kunnen gaan praten, voor tips, ideeen, adviezen, misschien wel een opvoedcursus?
Als je dat dan onder de knie hebt, kan je eens zien hoe je kind daar op reageert. Werkt dat niet, kan je altijd nog naar een therapeut gaan.
Want heel eerlijk denk ik dat het redelijk normaal gedrag is voor een twaalfjarige die opeens in een andere gezinssituatie wordt gedropt. Zeker als ze de nodige bagage heeft. Stress kan bij kinderen heel goed buikpijn of hoofdpijn veroorzaken, en stress heeft ze, momenteel. Je zou naar de huisarts kunnen gaan voor een onderzoek, om iets lichamelijks uit te sluiten (boek een dubbel consult, voor echt alle tijd en ruimte), en wie weet kan je huisarts je ook al ideeen geven over wat jullie kunnen gaan doen, of adressen waar je terecht kan voor advies.
donderdag 10 april 2008 om 20:45
Sparkle, waar is eigenlijk haar moeder gebleven?
Het is nogal wat waar je nu ineens de verantwoordelijkheid voor draagt. Haar vader, jouw partner geeft enorm veel van zijn verantwoordelijkheid aan jou en jij moet het maar zien te rooien.
Een kind van 12 wat heel veel meegemaakt heeft moet echt met een therapeut gaan praten. Ook moet een kind van 12 heel snel vrienden gaan maken in haar woonomgeving (zet haar op een of andere sportclub).
Maar bovenal een kind van 2 heeft in ieder geval een van haar ouders hard nodig. En die rol kan jij niet vervullen. Ook de rol van vrienden kan jij niet vervullen.
Maar jij raakt op deze manier ook je sociale kring kwijt.
Je draagt nu veel en veel te veel verantwoordelijkheid voor dit meisje.
Het is nogal wat waar je nu ineens de verantwoordelijkheid voor draagt. Haar vader, jouw partner geeft enorm veel van zijn verantwoordelijkheid aan jou en jij moet het maar zien te rooien.
Een kind van 12 wat heel veel meegemaakt heeft moet echt met een therapeut gaan praten. Ook moet een kind van 12 heel snel vrienden gaan maken in haar woonomgeving (zet haar op een of andere sportclub).
Maar bovenal een kind van 2 heeft in ieder geval een van haar ouders hard nodig. En die rol kan jij niet vervullen. Ook de rol van vrienden kan jij niet vervullen.
Maar jij raakt op deze manier ook je sociale kring kwijt.
Je draagt nu veel en veel te veel verantwoordelijkheid voor dit meisje.
donderdag 10 april 2008 om 20:52
Het lijkt mij juist heel belangrijk dat dit meisje met een kinderpsycholoog gaat praten, ze heeft het duidelijk erg moeilijk. Je beschrijft dat ze last heeft van angsten en veel lichamelijke klachten, die je psychosomatisch zou kunnen duiden.
Ik weet niet wat er met haar gebeurd is en waarom ze nu opeens helemaal bij jullie woont, maar ze kan er een behoorlijke klap van hebben gekregen dat ze niet meer bij haar moeder woont. Heeft ze nog wel contact met haar moeder? Misschien voelt ze zich erg afgewezen en ongewenst door haar. Haar gedrag als jij weg bent of als jullie naar de wc gaan, duidt er op dat ze bang zou kunnen zijn dat jullie haar ook in de steek laten. Nu vind ik 12 ook nog best jong om alleen thuis te zijn 's avonds, zeker als ze bang is. Als je weg wilt 's avonds, regel dan oppas en spreek met haar duidelijk een tijd af dat je terugkomt.
Het lijkt me zinvol als jullie hulp zoeken zowel voor haar, als voor jullie zelf, hoe je met dit meisje en haar problemen om kan gaan. Dat kan bij Bureau Jeugdzorg, maar ook bij andere instellingen die gespecialiseerd zijn in kinderen/jongeren en opvoeden.
Ik weet niet wat er met haar gebeurd is en waarom ze nu opeens helemaal bij jullie woont, maar ze kan er een behoorlijke klap van hebben gekregen dat ze niet meer bij haar moeder woont. Heeft ze nog wel contact met haar moeder? Misschien voelt ze zich erg afgewezen en ongewenst door haar. Haar gedrag als jij weg bent of als jullie naar de wc gaan, duidt er op dat ze bang zou kunnen zijn dat jullie haar ook in de steek laten. Nu vind ik 12 ook nog best jong om alleen thuis te zijn 's avonds, zeker als ze bang is. Als je weg wilt 's avonds, regel dan oppas en spreek met haar duidelijk een tijd af dat je terugkomt.
Het lijkt me zinvol als jullie hulp zoeken zowel voor haar, als voor jullie zelf, hoe je met dit meisje en haar problemen om kan gaan. Dat kan bij Bureau Jeugdzorg, maar ook bij andere instellingen die gespecialiseerd zijn in kinderen/jongeren en opvoeden.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 10 april 2008 om 21:47
http://www.stiefmoederforum.nl/phpBB3/
kijk hier voor ervaringsdeskundigen.
en o ja, het is ZIJN kind, waarom voed jij het op????
kijk hier voor ervaringsdeskundigen.
en o ja, het is ZIJN kind, waarom voed jij het op????
donderdag 10 april 2008 om 21:48
De eerste tips die in mij opkomen:
-zeker hulp voor haar zoeken, niks mis met een goede kinderpsycholoog!
-zo snel mogelijk wat doen aan school/sportsituatie en zorgen dat ze vriendinnen in de buurt krijgt.
-samen met je man duidelijke regels en afspraken maken. Ik snap dat je streng zijn moeilijk vind in deze situatie en ik lees ook niks waaruit blijkt dat dat hard nodig is ofzo, maar hoe meer duidelijkheid, hoe veiliger kinderen zich vaak voelen. En als jullie niet op een lijn zitten zal ze dat zeker merken en daar juist ook onzeker of angstig van kunnen worden.
Sterkte in elk geval! Moeilijke situatie voor jullie allebei.
-zeker hulp voor haar zoeken, niks mis met een goede kinderpsycholoog!
-zo snel mogelijk wat doen aan school/sportsituatie en zorgen dat ze vriendinnen in de buurt krijgt.
-samen met je man duidelijke regels en afspraken maken. Ik snap dat je streng zijn moeilijk vind in deze situatie en ik lees ook niks waaruit blijkt dat dat hard nodig is ofzo, maar hoe meer duidelijkheid, hoe veiliger kinderen zich vaak voelen. En als jullie niet op een lijn zitten zal ze dat zeker merken en daar juist ook onzeker of angstig van kunnen worden.
Sterkte in elk geval! Moeilijke situatie voor jullie allebei.
donderdag 10 april 2008 om 22:13
Ik vind je in ieder geval heel daadkrachtig en liefdevol overkomen.
En dat zijn al gelijk de belangrijkste eigenschappen die een opvoeder moet hebben.
Heel veel goede opmerkingen zijn al door anderen gemaakt.
Ik vind het inschakelen van bureau jeugdzorg geen slecht idee.Vooral voor jullie allemaal om wat sturing te krijgen in deze situatie.
Aangezien je deze leeftijd ineens in je schoot geworpen krijgt lijkt het mij ook moeilijk als je geen referentiekader hebt. Je kan wat boeken lezen over kinderen in die leeftijd,of tijdschriften(j/m).
Zo leer je zelf een beetje wat er leeft in deze leeftijdsfase.
Daarnaast herken ik het probleem wat je aankaart dat ze vaak paniekerig is. Mijn zoon van 11 heeft dat ook. Hij heeft 2 jaar geleden een dwangstoornis gehad(smetvrees). Nu maakt hij zich ook vaak zorgen over pijntjes en kwaaltjes. Hij is vooral bang dat hij iets ergs heeft. Ik vind het ook heel lastig om daar mee om te gaan. Ik probeer hem gerust te stellen door naar hem te luisteren en samen te bedenken waar die pijn vandaan kan komen. Buikpijn door wat je hebt gegeten,of hoofdpijn omdat je moe bent of te druk bv.
Ik heb tegen hem gezegd,als je echt zorgen blijft houden gaan we naar de huisarts. Dat wil hij niet omdat hij dan weer paniekerig wordt over het feit dat er wel echt iets ergs is.
Tsja lastige kwetsie. Ik denk wel dat je het moet afbakenen. 1 keer goed luisteren naar haar pijntje en serieus nemen,maar niet continue aandacht. Anders kan het weleens een negatieve manier van aandacht vragen worden.
Hmm..volgens mij maak ik er een vaag verhaal van. Ik hoop dat je er wat mee kan. Kom nog wel mee lezen,kan ik het de volgende manier mischien beter verwoorden.
Veel liefde en positieve aandacht kan nooit kwaad!
Maar leer haar ook dat je niet elke minuut van de dag klaar hoeft te staan.
Hobby uitzoeken samen met haar? zodat je haar eens aan het werk kan zetten.
Sterkte in ieder geval!
En dat zijn al gelijk de belangrijkste eigenschappen die een opvoeder moet hebben.
Heel veel goede opmerkingen zijn al door anderen gemaakt.
Ik vind het inschakelen van bureau jeugdzorg geen slecht idee.Vooral voor jullie allemaal om wat sturing te krijgen in deze situatie.
Aangezien je deze leeftijd ineens in je schoot geworpen krijgt lijkt het mij ook moeilijk als je geen referentiekader hebt. Je kan wat boeken lezen over kinderen in die leeftijd,of tijdschriften(j/m).
Zo leer je zelf een beetje wat er leeft in deze leeftijdsfase.
Daarnaast herken ik het probleem wat je aankaart dat ze vaak paniekerig is. Mijn zoon van 11 heeft dat ook. Hij heeft 2 jaar geleden een dwangstoornis gehad(smetvrees). Nu maakt hij zich ook vaak zorgen over pijntjes en kwaaltjes. Hij is vooral bang dat hij iets ergs heeft. Ik vind het ook heel lastig om daar mee om te gaan. Ik probeer hem gerust te stellen door naar hem te luisteren en samen te bedenken waar die pijn vandaan kan komen. Buikpijn door wat je hebt gegeten,of hoofdpijn omdat je moe bent of te druk bv.
Ik heb tegen hem gezegd,als je echt zorgen blijft houden gaan we naar de huisarts. Dat wil hij niet omdat hij dan weer paniekerig wordt over het feit dat er wel echt iets ergs is.
Tsja lastige kwetsie. Ik denk wel dat je het moet afbakenen. 1 keer goed luisteren naar haar pijntje en serieus nemen,maar niet continue aandacht. Anders kan het weleens een negatieve manier van aandacht vragen worden.
Hmm..volgens mij maak ik er een vaag verhaal van. Ik hoop dat je er wat mee kan. Kom nog wel mee lezen,kan ik het de volgende manier mischien beter verwoorden.
Veel liefde en positieve aandacht kan nooit kwaad!
Maar leer haar ook dat je niet elke minuut van de dag klaar hoeft te staan.
Hobby uitzoeken samen met haar? zodat je haar eens aan het werk kan zetten.
Sterkte in ieder geval!
donderdag 10 april 2008 om 22:39
donderdag 10 april 2008 om 23:09
ik weet niet of je je meteen voor buro jeugdzorg moet aanmelden. ik werk zelf in de jeugdhulpverlening en merk dat we juist voor deze problematiek minder goeie therapieen in huis hebben. en buro jeugdzorg heeft zon burocratie en lange wachtlijsten!
je kan ook zelf op zoek gaan naar een kinderpsycholoog. misschien weet je via via iemand, anders kun je zoeken via internet?
maar ik zou zeer zeker hulp gaan zoeken voor dit meisje,.
en echt respect voor wat je allemaal voor haar doet. vind het echt erg knap van je!!! je hebt zelf al geen kinderen gehad, en ineens moet je een puber mee gaan opvoeden. vreselijk moeilijk lijkt me dat!
je kan ook zelf op zoek gaan naar een kinderpsycholoog. misschien weet je via via iemand, anders kun je zoeken via internet?
maar ik zou zeer zeker hulp gaan zoeken voor dit meisje,.
en echt respect voor wat je allemaal voor haar doet. vind het echt erg knap van je!!! je hebt zelf al geen kinderen gehad, en ineens moet je een puber mee gaan opvoeden. vreselijk moeilijk lijkt me dat!
donderdag 10 april 2008 om 23:52
Jeetje... heftig!
Ook ik ben stiefmama (al gebruik ik liever de term cadeau mama). Samen met vriendlief heb ik een dochter van 3. Cadeau dochter is 10. Als zij bij ons in zou trekken zou dat ook zeer zeker heel erg wennen zijn.
Het allerbelangrijkste is dat je niet probeert haar moeder te zijn!
Stel je eigen regels en grenzen en hou je daaraan. Acceptatie daarvan door haar is het beste wat je kan overkomen.
Daarbij komt idd nog dat je best je tijd kan eisen... Ok.. jij wist dat vriend (of man) een dochter had. Ok, ze komt bij jullie wonen.. Maar jij bent ook zeer zeker een belangrijke schakel in dit verhaal! Laat jezelf niet op je kop zitten en blijf bij jezelf, en je eigen regels en grenzen! Pas als beide (vader en dochter) geaccepteerd hebben dat jij geen bloedband hebt met haar, kan het verhaal een kans van slagen hebben!!
Suc6. Mocht je tips nodig hebben... Vraag gerust!
Ook ik ben stiefmama (al gebruik ik liever de term cadeau mama). Samen met vriendlief heb ik een dochter van 3. Cadeau dochter is 10. Als zij bij ons in zou trekken zou dat ook zeer zeker heel erg wennen zijn.
Het allerbelangrijkste is dat je niet probeert haar moeder te zijn!
Stel je eigen regels en grenzen en hou je daaraan. Acceptatie daarvan door haar is het beste wat je kan overkomen.
Daarbij komt idd nog dat je best je tijd kan eisen... Ok.. jij wist dat vriend (of man) een dochter had. Ok, ze komt bij jullie wonen.. Maar jij bent ook zeer zeker een belangrijke schakel in dit verhaal! Laat jezelf niet op je kop zitten en blijf bij jezelf, en je eigen regels en grenzen! Pas als beide (vader en dochter) geaccepteerd hebben dat jij geen bloedband hebt met haar, kan het verhaal een kans van slagen hebben!!
Suc6. Mocht je tips nodig hebben... Vraag gerust!
vrijdag 11 april 2008 om 14:15
Ik ben ook fulltime stiefmoeder. Maar niet van een kind die al zoveel ellende heeft meegemaakt als die van jou. Erg sneu voor het meisje. Maar ik vind het stiefmoederschap al heel moeilijk.
Ik kan me je moeilijkheden heel goed voorstelen. Deze zijn natuurlijk tweeledig. Aan de ene kant het omgaan met een (zo te horen) getraumatiseerd kind en aan de andere kant de zorg voor een kind (dat niet de jouwe is) uberhaupt. Ga eens naar het forum van www.stiefmoeders.nl Ik denk dat je daar veel herkenning zult vinden.
Succes!
Ik kan me je moeilijkheden heel goed voorstelen. Deze zijn natuurlijk tweeledig. Aan de ene kant het omgaan met een (zo te horen) getraumatiseerd kind en aan de andere kant de zorg voor een kind (dat niet de jouwe is) uberhaupt. Ga eens naar het forum van www.stiefmoeders.nl Ik denk dat je daar veel herkenning zult vinden.
Succes!
vrijdag 11 april 2008 om 14:41
Allemaal tot zover alvast hartstikke bedankt voor de reacties! Heb al een aantal van jullie tips opgevolgd: op internet gezocht naar een kinderpsycholoog en leuke dingen in de buurt.
Helaas is de situatie dermate ingewikkeld dat wij op dit moment geen wijzigingen kunnen aanbrengen in de schoolsituatie. Dit omdat op dit moment een procedure loopt en het kind op papier nog bij de moeder woont.
Ik kan vanzelfsprekend niet teveel in detail treden over het hele gebeuren, ik wil namelijk niet dat het verhaal hier straks herkend wordt.
De reden dat zij bij ons is, is omdat zij door haar moeder vooral geestelijk mishandeld werd (en helaas nog steeds wordt).
Wij stimuleren het kind (ook op aandringen van de instanties) toch wel om naar de moeder te gaan, het is en blijft immers haar moeder, maar het kind wil dit zelf absoluut niet. Het bezoek loopt dan ook alles behalve positief en dit maakt het allemaal nóg moeilijker. Want hoe leg je dit aan het kind uit? Dat zij toch naar de moeder moet gaan zonder dat je het kind het idee meegeeft dat wat daar gebeurd is en gebeurt allemaal maar ok is. Het is erg moeilijk om op dit moment van instanties duidelijk te krijgen wat de rechten en plichten van het kind in deze zijn. Het gaat mij in ieder geval vreselijk aan het hart hoe het nu allemaal gaat, maar ik probeer er het beste van te maken en van het getouwtrek zo weinig mogelijk te laten merken aan het kind.
Met mijn man heb ik regelmatig gesprekken over de hele situatie. Ook dat ik er af en toe erg veel moeite mee heb en niet weet wat ik met sommige dingen moet. Hij heeft hetzelfde, maar het is toch moeilijk om begrip van hem te krijgen. Ook heeft hij een erg drukke baan en het is voor hem erg moeilijk om (extra) vrij te krijgen.
Heb inmiddels wel een aantal buurthuizen in de buurt gevonden die regelmatig leuke dingen voor buurtkinderen organiseren. Daar zal ik dit weekend samen met haar heen gaan en hopenlijk zal ze op die manier wat kinderen uit de buurt leren kennen.
In ieder geval heb ik weer een beetje energie teruggevonden. Op een gegeven moment betrap je jezelf er gewoon op dat je je alleen maar op de negatieve dingen focust, terwijl er natuurlijk ook een hele hoop mooie en leuke dingen bij komen kijken die je terugkrijgt van en door de aanwezigheid van het kind.
Ik heb het allerbeste met haar voor en ik wil alleen maar dat ze rust krijgt en gewoon lekker kind kan zijn.
Helaas is de situatie dermate ingewikkeld dat wij op dit moment geen wijzigingen kunnen aanbrengen in de schoolsituatie. Dit omdat op dit moment een procedure loopt en het kind op papier nog bij de moeder woont.
Ik kan vanzelfsprekend niet teveel in detail treden over het hele gebeuren, ik wil namelijk niet dat het verhaal hier straks herkend wordt.
De reden dat zij bij ons is, is omdat zij door haar moeder vooral geestelijk mishandeld werd (en helaas nog steeds wordt).
Wij stimuleren het kind (ook op aandringen van de instanties) toch wel om naar de moeder te gaan, het is en blijft immers haar moeder, maar het kind wil dit zelf absoluut niet. Het bezoek loopt dan ook alles behalve positief en dit maakt het allemaal nóg moeilijker. Want hoe leg je dit aan het kind uit? Dat zij toch naar de moeder moet gaan zonder dat je het kind het idee meegeeft dat wat daar gebeurd is en gebeurt allemaal maar ok is. Het is erg moeilijk om op dit moment van instanties duidelijk te krijgen wat de rechten en plichten van het kind in deze zijn. Het gaat mij in ieder geval vreselijk aan het hart hoe het nu allemaal gaat, maar ik probeer er het beste van te maken en van het getouwtrek zo weinig mogelijk te laten merken aan het kind.
Met mijn man heb ik regelmatig gesprekken over de hele situatie. Ook dat ik er af en toe erg veel moeite mee heb en niet weet wat ik met sommige dingen moet. Hij heeft hetzelfde, maar het is toch moeilijk om begrip van hem te krijgen. Ook heeft hij een erg drukke baan en het is voor hem erg moeilijk om (extra) vrij te krijgen.
Heb inmiddels wel een aantal buurthuizen in de buurt gevonden die regelmatig leuke dingen voor buurtkinderen organiseren. Daar zal ik dit weekend samen met haar heen gaan en hopenlijk zal ze op die manier wat kinderen uit de buurt leren kennen.
In ieder geval heb ik weer een beetje energie teruggevonden. Op een gegeven moment betrap je jezelf er gewoon op dat je je alleen maar op de negatieve dingen focust, terwijl er natuurlijk ook een hele hoop mooie en leuke dingen bij komen kijken die je terugkrijgt van en door de aanwezigheid van het kind.
Ik heb het allerbeste met haar voor en ik wil alleen maar dat ze rust krijgt en gewoon lekker kind kan zijn.
vrijdag 11 april 2008 om 14:43
Hoi Sparkle,
Om in te kunnen schatten hoe je haar het beste kunt helpen is het misschien ook een idee om eens met haar juf/meester te praten om te kijken hoe zij op school is. Heeft zij daar ook zo'n last van angsten of is zij daar een hele gewone leerling. Dit helpt jullie misschien om het plaatje compleet te krijgen.
Ook voor de leerkracht is het fijn om van de situatie thuis goed op de hoogte te zijn (zeg ik zelf als juf). De stap naar een psycholoog lijkt me zeker nooit verkeerd, al zou het alleen maar zijn om te horen dat het gewoon wat tijd kost om aan te passen.
Heel veel sterkte en hopelijk wordt het binnenkort makkelijker en zoals door anderen ook gezegd, blijf ook je eigen dingen doen, anders zit jij er straks ook snel doorheen!
Sas, mooie term: cadeau moeder!
Om in te kunnen schatten hoe je haar het beste kunt helpen is het misschien ook een idee om eens met haar juf/meester te praten om te kijken hoe zij op school is. Heeft zij daar ook zo'n last van angsten of is zij daar een hele gewone leerling. Dit helpt jullie misschien om het plaatje compleet te krijgen.
Ook voor de leerkracht is het fijn om van de situatie thuis goed op de hoogte te zijn (zeg ik zelf als juf). De stap naar een psycholoog lijkt me zeker nooit verkeerd, al zou het alleen maar zijn om te horen dat het gewoon wat tijd kost om aan te passen.
Heel veel sterkte en hopelijk wordt het binnenkort makkelijker en zoals door anderen ook gezegd, blijf ook je eigen dingen doen, anders zit jij er straks ook snel doorheen!
Sas, mooie term: cadeau moeder!
vrijdag 11 april 2008 om 15:02
Op school spelen ook al zolang ik haar ken (zo'n 9 jaar) allerlei problemen. Met name op het gebied van de concentratie is het heel erg problematisch, maar er zijn meer probleemgebieden.
Helaas hebben wij geen hoge pet op van de school, waardoor
het extra zuur is dat wij op dat gebied niets mogen wijzigen op dit moment. Ieder rapport komen dezelfde aantekeningen weer terug, maar de school speelt hier niet op in, met als gevolg dat het kind het gevoel heeft dat zij aandacht tekort komt op school. Bovendien gaat zij zometeen met een enorme achterstand het voortgezet onderwijs tegemoet en dat baart ons ook enorme zorgen.
Dat verhoogt ook de druk thuis, want dat betekent dat zij thuis heel erg veel extra aandacht en hulp nodig heeft bij huiswerk en andere schoolopdrachten. En hoe leer je een kind hoe je moet leren? Dat vind ik in eerste instantie een taak van de school. Bovendien zijn breuken en staartdelingen voor mij ook al bijna 20 jaar geleden!
Ik werk fulltime, doe daarnaast de administratie van het bedrijf van mijn man, volg een opleiding en heb het dus al erg druk. Ik vind het erg moeilijk om daarnaast ook nog extra aandacht te besteden aan het kind en vooral om tijd voor mijzelf op te eisen. Ik kan bij wijze van spreken nog niet eens een half uurtje naar de supermarkt zonder paniek!
Zeker ook omdat anderen (die ik ook in hoge mate verantwoordelijk acht voor haar opvoeding en ontwikkeling) zoals de school en overige familieleden het ernstig af laten weten, is de druk op mij voor mijn gevoel erg hoog. Maar het kind dan maar aan haar lot overlaten, dat weiger ik!
Vandaar dat ik hier (en ook op het andere forum voor stiefmoeders; nog bedankt voor die link!) mijn verhaal kwijt wil en ervaringen en tips wil uitwisselen. Ik zie af en toe door de bomen de simpelste dingen even niet meer. En eerlijk gezegd: het is af en toe best ook even prettig om te horen dat je niet de enige bent die met dit soort dingen worstelt en dat je je niet aanstelt als je zegt dat je het allemaal maar erg moeilijk vindt.
Helaas hebben wij geen hoge pet op van de school, waardoor
het extra zuur is dat wij op dat gebied niets mogen wijzigen op dit moment. Ieder rapport komen dezelfde aantekeningen weer terug, maar de school speelt hier niet op in, met als gevolg dat het kind het gevoel heeft dat zij aandacht tekort komt op school. Bovendien gaat zij zometeen met een enorme achterstand het voortgezet onderwijs tegemoet en dat baart ons ook enorme zorgen.
Dat verhoogt ook de druk thuis, want dat betekent dat zij thuis heel erg veel extra aandacht en hulp nodig heeft bij huiswerk en andere schoolopdrachten. En hoe leer je een kind hoe je moet leren? Dat vind ik in eerste instantie een taak van de school. Bovendien zijn breuken en staartdelingen voor mij ook al bijna 20 jaar geleden!
Ik werk fulltime, doe daarnaast de administratie van het bedrijf van mijn man, volg een opleiding en heb het dus al erg druk. Ik vind het erg moeilijk om daarnaast ook nog extra aandacht te besteden aan het kind en vooral om tijd voor mijzelf op te eisen. Ik kan bij wijze van spreken nog niet eens een half uurtje naar de supermarkt zonder paniek!
Zeker ook omdat anderen (die ik ook in hoge mate verantwoordelijk acht voor haar opvoeding en ontwikkeling) zoals de school en overige familieleden het ernstig af laten weten, is de druk op mij voor mijn gevoel erg hoog. Maar het kind dan maar aan haar lot overlaten, dat weiger ik!
Vandaar dat ik hier (en ook op het andere forum voor stiefmoeders; nog bedankt voor die link!) mijn verhaal kwijt wil en ervaringen en tips wil uitwisselen. Ik zie af en toe door de bomen de simpelste dingen even niet meer. En eerlijk gezegd: het is af en toe best ook even prettig om te horen dat je niet de enige bent die met dit soort dingen worstelt en dat je je niet aanstelt als je zegt dat je het allemaal maar erg moeilijk vindt.
vrijdag 11 april 2008 om 20:42
Sparkle, ik sluit me helemaal aan bij Zuss haar opmerking ergens hiervoor: Dit meisje heeft enorm geboft met een stiefmoeder zoals jij. Die bereid is om zich voor haar in te zetten en haar beste belang voor ogen heeft. Chapeau dame, want dat kan niet iedere stiefmoeder hoor!
Wel denk ik dat er wel erg veel op jouw schouders terecht komt. Ik kan me voorstellen dat je vriend met een eigen bedrijf niet zo heel veel keus heeft, maar hee, het is wel zijn dochter! En dit meisje heeft naast jou, ook heel erg hard haar vader nodig. En uiteindelijk moeten jullie dit met z'n drieën rooien en alledrie gelukkig worden met jullie gezin!
Ik kan me iets voorstellen bij procedures die lopen maar zal er verder ook niet op in gaan hier.
Ik heb dagelijks met dit soort situaties te maken, ik werk bij de Raad voor de Kinderbescherming. Als je wilt, mag je me wel mailen op poezewoes bij orange punt nl om misschien wat meer expliciete tips te krijgen...
Wel denk ik dat er wel erg veel op jouw schouders terecht komt. Ik kan me voorstellen dat je vriend met een eigen bedrijf niet zo heel veel keus heeft, maar hee, het is wel zijn dochter! En dit meisje heeft naast jou, ook heel erg hard haar vader nodig. En uiteindelijk moeten jullie dit met z'n drieën rooien en alledrie gelukkig worden met jullie gezin!
Ik kan me iets voorstellen bij procedures die lopen maar zal er verder ook niet op in gaan hier.
Ik heb dagelijks met dit soort situaties te maken, ik werk bij de Raad voor de Kinderbescherming. Als je wilt, mag je me wel mailen op poezewoes bij orange punt nl om misschien wat meer expliciete tips te krijgen...
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 11 april 2008 om 21:27
Dat veranderd de situatie eventjes zeg!
Wat een naar leventje heeft ze al achter de rug, en idd... wat lief dat je je zo voor haar inzet! Voor de dingen die bij jullie spelen kan ik je zo 1,2,3 niet veel tips geven, maar ben blij dat je, door je verhaal verteld te hebben, weer wat meer energie gekregen hebt!
Wat een naar leventje heeft ze al achter de rug, en idd... wat lief dat je je zo voor haar inzet! Voor de dingen die bij jullie spelen kan ik je zo 1,2,3 niet veel tips geven, maar ben blij dat je, door je verhaal verteld te hebben, weer wat meer energie gekregen hebt!
