Help! Ik heb ineens last van verlatingsangst...

Gewoon met 'm erover hebben? ik herken het zeker wel hoor, mijn vriend was nooit weg, en toen ik zo'n 20 weken zwanger was moest hij een paar keer voor zijn werk weg (ook 's nachts). Normaal voel ik me redelijk sterk, maar toen..... :(.... Gelukkig kon ik al m'n frustraties en angsten gewoon bij 'm kwijt. Grappig is ook wel dat ik het tegenovergestelde gevoel ook een paar keer heb gehad, zo'n gevoel van 'maakt me niet uit of je me in de steek laat, ik red me wel met ons kind, niks kan me deren'.

Dit hoort er denk ik gewoon bij helaas, dus ik zou het bespreekbaar maken, en praat er evt. met vriendinnen ofzo over?!

Een relatie kost ook tijd toch? Kwestie van prioriteiten?! Heb je zelf het gevoel (in een 'redelijke' bui) dat je teveel van 'm vraagt? Ik vind dat je, zeker als je zwanger bent, toch wel mag verwachten dat er ook tijd in jou geinvesteerd wordt. En als 'ie dan die tijd moet besteden aan het luisteren naar jouw onzekerheden en frustraties, dan is dat maar even zo toch? Je bent niet voor eeuwig zwanger en ik zie die hormonen als een probleem van beide. Maar dat kan ik natuurlijk makkelijk zeggen nu ze bij mij iets minder razen.....

Ik zou zeggen, maak het bespreekbaar. Maar wel op een rustige normale manier. Het is goed dat je vriend zijn verantwoordelijkheden serieus neetm en doet wat hij belooft, maar aan de andere kant krijgt hij er een veel grotere verantwoordelijkheid bij en daarvoor zullen sommige dingen moeten wijken. Of in ieder geval verminderen. Werk kom je vaak niet onder uit, al kom je met overleg best wel ver. Maar hobby´s en verenigingen zullen gewoon een tandje lager moeten. Dat is hier ook gebeurd. Manlief was zeer actief bij de vereniging, maar is UIT ZICHZELF gaan minderen toen hij zag dat ik hem nodig had. Ik hoefde er dus eigenlijk weinig over te zeggen, maar toen hij er naar vroeg heb ik het wel verteld. Dat ik behoefte aan hem had en het vervelend vond als hij veel weg was.

Succes!

Hoi Wyfke, wilde nog even op jouw laatste post reageren. Wat ik daaruit denk te lezen is dat jouw vriend en/of jij je niet helemaal realiseren wat er allemaal gaat veranderen en dat prioriteiten dan toch niet helemaal goed liggen..... Ik snap echt dat je in een relatie ook je eigen persoon moet blijven en eigen dingen moet blijven doen, maar de relatie moet niet de opvulling worden tussen werk, hobby's en andere vrijetijdsbesteding. Ik merk nu als kersverse moeder dat ik mijn vriend nóg harder nodig heb dan in de zwangerschap, en echt niet alleen om luiers te verschonen.

Gelukkig heeft de geboorte van onze dochter er bij hem ook voor gezorgd dat hij voornamelijk bij ons wil zijn, maar toch moet ik hem af en toe er toch even op wijzen dat ik 'm hard nodig heb en er niet blij mee ben als hij te vaak de hort op is.

Toen ik zwanger was realiseerde ik me al dat ik tot dan toe eigenlijk een 'ik' en 'jij' gevoel had gehad en dat dat langzaam aan het verschuiven was naar 'wij' en 'ons gezin'. Daar hoort wel een kleine mentaliteitsverandering bij, en ik denk dat als je ziet wat de vrouwen al doen voor een kind (figuur kwijt, vaak opgeven van (een deel) financiele zelfstandigheid als ze minder gaan werken, de lichamelijke/mentale/emotionele ongemakken van de zwangerschap en de bevalling en ga maar door), dan is naar jou onzekerheden luisteren (en ze serieus nemen) en af en toe een keer thuis blijven wel het minste wat een man kan doen.

Ik hoop voor je dat dat bij jullie net zo gemakkelijk gaat als bij ons.