Het godsgeschenk en leed dat plusouderschap heet.

Lieve mama's (al dan niet via een bloedband),


Ik heb mijn weg naar dit forum gevonden omdat ik jullie even keihard nodig heb, geloof ik. Vergeef me alvast voor dit lange verhaal.

Wie is die 'ik'?
Een 35-jarige 'plusmama' (ja, ik moet nog steeds wennen aan deze term) van 2 geweldige jongens; eentje van 4,5 jaar oud en eentje van 8 jaar oud.

Pakweg 2,5 jaar geleden had ik vast eens keihard gelachen bij de gedachte alleen al dat ik 1) nog een liefdespartner tegen het lijf zou lopen en 2) die ook nog eens kinderen zou hebben. Mannen had ik gelijk al jaren afgezworen en gezien mijn eigen achtergrond als 'stiefkind' van iets te veel 'stiefouders' (want zo heette dat destijds), wou ik al zeker niemand die al kinderen had. Sterker nog; ik zat al in de wachtzaal van het fertiliteitscentrum om het op mijn eentje te gaan doen via een spermadonor. Tot ik Daan leerde kennen.

Wat een beetje een gekke start was van ons liefdesverhaal, want we zijn eigenlijk geïntroduceerd aan elkaar door zijn ex-vrouw. Na enkele maanden heen en weer te appen over de meest doodgewone dagdagelijkse dingen tot het moeilijke parcours dat we beiden toch al hadden afgelegd de voorgaande jaren, zonder daadwerkelijk geflirt of de intentie om te gaan daten, moedigde zijn ex-vrouw en tevens moeder van zijn kinderen ons aan om daadwerkelijk eens met elkaar 'in real life' een gesprek te voeren.

"Ga nou eerst maar eens met elkaar op wandel en volg je hart!"
De dagen voordien had ik al 46 smoezen verzonnen om af te bellen en onderweg naar daar heb ik haar in alle stress opgebeld om te zeggen dat ik het niet kon, want afspreken met de ex-man van een vriendin is absoluut not done! Waarna ze mij alsnog had overtuigd om mijn moed te verzamelen en het een kans te geven, omdat de situatie helemaal anders was gezien ze erachter was gekomen dat ze helemaal niet op mannen valt en het alleen maar voordelen zou hebben dat Daan met iemand zou daten die zij kent én goedkeurd.
"Jij gaat gewoon wandelen en hij loopt er toevallig naast, om het maar geen date te noemen."
Het moment dat hij op me afstapte op de parking en me even kort omhelsde als begroeting, wist dat hart van mij al voor mijn hoofd dat ik verloren was. Game over.

Nadien volgde nog een paar weekends met 'niet-dates', een kleine grote paniekaanval bij ons beiden, tot die onvermijdelijke eerste kus. Sindsdien beleef ik de meest onwaarschijnlijk mooiste tijd van mijn leven, té mooi om waar te zijn, waardoor de paniek en oude demonen het vaak durven overnemen.

De eerste 6 maanden hebben we de kinderen er niet bij betrokken en wou ik dat we eerst elkaar goed leerden kennen. Want eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat het iets van lange duur zou zijn. Niets bleek minder waar en Daan deed steeds het tegenovergestelde van wat ik verwachtte. Zelfs wanneer ik alles op tafel gooide over mijn jeugd - waarvan ik vond dat hij het recht had dit te weten alvorens hij me voorstelde aan de kinderen - deinsde hij niet terug.

Die eerste ontmoeting met de jongens, waar we beiden enorme stress voor hadden, kon eigenlijk niet beter gegaan zijn. We hielden het simpel en gingen buitenshuis iets leuks doen, zonder meteen aan elkaars lijf te gaan plakken in het bijzijn van de kinderen. 's Avonds keken we nog even een film en de jongste kwam gelijk op mijn schoot zitten en kroelde met zijn kleine handjes door mijn haar. Smelt. Slik.

De periode daarvoor en tijdens ben ik verschillende keren op consult gegaan bij een gezinstherapeute om me te laten begeleiden. De liefde voor Daan nam zo hard toe dat ik niet meer terug kon en dat ook niet zou gewild hebben. Qua opvoeding zitten we eveneens voor 90% op dezelfde lijn. Falen was dus geen optie, maar we moesten het van de eerste keer goed doen. Voor de jongens. Zonder mezelf te veranderen of té hard mijn best te gaan doen. Ik had het natuurlijk van thuis uit vanuit hun perspectief gezien en dan vooral hoe ik het NIET wou doen. De jongens hadden al zoveel veranderingen doorstaan en een scheiding is voor kinderen niet te onderschatten. Mijn leven is toen 180 graden gekeerd en ik ben intussen zoveel van die 2 kereltjes gaan houden, dat mijn hart ervan overloopt. We hebben stapje voor stapje, op hun tempo, een mooie band opgebouwd en ik zou hen al niet meer kunnen wegdenken.

MAAR, zoals dat altijd gaat, is er steeds een "maar"... Het loopt natuurlijk niet 24/7 van een leien dakje. We hebben de testfase al goed ingezet, waarbij de jongens best wel mijn grenzen durven aftoetsen, inclusief de tantrums, huilbuien, korte nachtjes, natte bedjes, gewijzigde plannen, meningsverschillen, ...

Ook de vriendschap die ik dacht te hebben met hun mama is niet wat ik eerst had gedacht/gehoopt dat ze was. Ze was blijkbaar niet altijd even eerlijk geweest over haar bewegingsredenen, de motivatie achter de scheiding en plots begon ze zich zorgen te maken over mijn huisdieren, mijn ouders, mijn opvoeding, enz. Tot op het punt dat ze zelfs intentioneel ruzie begon te stoken tussen mij en Daan. Wat een mooie extra dimensie had kunnen geven aan onze vriendschap, waarbij we allemaal in het belang van de kinderen zouden handelen en dingen samen zouden kunnen gaan doen, kwam plots een schaduw over ons heen. Eentje met leugens en afgunst.

Dat het een utopie was om als goeie vrienden een mooie toevoeging te geven aan het gezin, is eerlijk gezegd heel hard binnengekomen en het was enorm hard om te beseffen hoe naïef ik was geweest. De verhalen die ze plots over mij verspreidde waren zeer pijnlijk, idem met de twijfels die ze openlijk uitsprak naar Daan toe. Ze weet door onze initiële vriendschap verdomd goed waar mijn pijnpunten liggen en aarzelde geen seconde om deze tegen mij te gebruiken. Ze had het blijkbaar niet zien aankomen dat het iets serieus zou worden tussen ons en besefte gelijk ook dat ze een goeie man had laten gaan, ondanks de overtuiging over haar geaardheid waardoor ze in eerste instantie gescheiden zijn.



Los van dat gegeven, is het voor mij meer en meer duidelijk hoe groot mijn eigen kinderwens intussen is geworden. Waar ik eerst geen enkele man aan mijn zijde geschikt zag als papa (yup, daddy issues), zie ik bij Daan alles wat ik maar wensen kan in een vader. Tuurlijk heeft hij zijn mindere kantjes, maar tot nu toe werkelijk niets onoverkomelijk of waar ik niet mee zou kunnen leven.

Dagdagelijks die kinderliefde mogen ervaren, toegelaten worden in hun leven, hun vertrouwen krijgen, die kleine momentjes samen op de bank, hun verhalen na schooltijd, samen huiswerk maken, verjaardagen vieren, samen brooddozen maken voor het slapengaan, wandelingen maken met de hond, enz… Ook al kan en wil ik hun moeder nooit vervangen, het voelt vaak aan alsof ik op een dunne koord balanceer en mijn evenwicht naar alle kanten slingert. Je wilt niet té dicht komen, maar hen even goed ondersteunen waar je kan. Je wilt je eerder afzijdig houden in de opvoeding, maar wilt ook interesse tonen in hen. Je wilt hun vragen beantwoorden, maar wilt ook niets waardevols afnemen van mama en papa. Je wilt naar hun zorgen luisteren, maar niets slechts vertellen over hun mama. Je wilt ze dingen bijbrengen, maar sommige dingen zijn toch echt voor de ouders. Tegelijkertijd zijn ze nog zo klein en het zorgen is iets wat zonder nadenken verloopt. Wanneer je een snik hoort, loop je er zonder wikken en wegen heen om hen te troosten en wil je dat lachje kost wat kost terug toveren. Wanneer ze ziek zijn, zou je het per direct willen overnemen om hen niet zo te hoeven zien lijden.



Daan zelf wist natuurlijk van vooraf aan van mijn kinderwens af en heeft een 6-tal maanden terug aangegeven dat hij ook zielsgraag een kind wilt samen. De stap is intussen gezet en we zijn stilletjes aan hoopvol en voorzichtig begonnen met onze eerste stappen. 

Maar… ook daar verloopt het niet zo vlot. 35-plusser zijn, met endometriose, en vermoedelijke PCOS blijkt geen goeie combi om een kinderwens te vervullen. Mijn lichaam werkt niet zo goed mee en de kansen zijn behoorlijk klein. Komt dus steeds meer de emotie en angst boven… Wat als me dit niet lukt? Wat als mijn lichaam faalt?

Het is al behoorlijk kwetsend om te beseffen dat Daan al een eerste liefde, eerste huwelijk, eerste jaren in een bubbel zonder kinderen om elkaar écht te leren kennen, eerste zwangerschap, eerste én tweede kind, eerste huis, … Eerste zowat-alles wat je maar kan bedenken van mijlpalen, heeft meegemaakt met een vrouw die jij niet bent. Zou ik ermee kunnen leven dat ik zelf nooit zoiets zal kunnen meemaken? Dat een andere vrouw wél zijn kinderen heeft kunnen dragen en op de wereld heeft gezet en ik niet? Dat zij voor eeuwig in zijn leven zal zijn door de kinderen? Dat ik deel mag uitmaken van het leven van hun kinderen, zonder dat dit eigenlijk iets van mezelf is? Dat, wanneer het morgen zou gedaan zijn, ik met enkel de leegte achterblijf en niet één, maar 3 mannen kwijt ben waarvan ik hou?



De emoties lopen soms zeer hoog op, al dan niet door de hormonen die erbij komen kijken en het fertiliteitsparcours dat we doorlopen, als extra steun in een poging tot een zwangerschap. Meer en meer vraag ik me af waar ik mee bezig ben en wat als dit niet lukt? Wat zou dit voor onze toekomst betekenen? 



Wat als het wel lukt en zijn ex-vrouw de kinderen tegen ons begint op te zetten? Waarover ze al heel duidelijk is geweest dat ze het absoluut niet zou willen dat Daan nog maar aan kinderen zou dénken met een andere vrouw, omdat ze dat “marginaal” vindt? De wrevel zou absoluut een hoogtepunt kennen, met alle gevolgen van dien… Kunnen we de jongens dit wel aandoen?



Voor wie de moeite zou doen om dit alles te lezen, een welgemeende dankjewel. Uit de grond van mijn hart.



Liefs, 
Em