Kinderen
alle pijlers
Hoe kom ik er achter of ik een 2e kindje wens ???
maandag 14 mei 2007 om 15:11
Halloo mensen,
Ik zit al een tijd met de gedachten wel of niet een 2e kinderwens.
We hebben een dochter en manlief zou heel graag nog 2e kindje wensen. Ik ben inmiddels 37 en weet nog niet of ik echt wel of dan niet een 2e kindje wens. We hebben een dochter van 19 maanden en om mijn leeftijd zijn er inmiddels ook wat meer risoco's.
Ene moment denk ik ja graag een 2e en de andere dag is het weer anders. Het schommelt zo dat ik het echt niet weet.
Mijn wens was altijd maar 1 kindje, maar ja dat zei ik ook toen ik 25 was ofzo. Gewoon iets wat ik altijd al zei en wenste. Ik ben gewoon zo blij met onze dochter, en het moeder zijn vind ik ook geweldig.
Ik kan alleen niet exact zeggen wat me weerhoud.
Hoe hebben jullie die zekerheid gekregen dat het goed was dat er nog een 2e of 3e kwam?
Is er een stemmetje bij jullie die jullie gerust steld dat het goed is.
Misschien is het voor jullie heel stom wat ik jullie vraag maar misschien kunnen jullie mij helpen in mijn gedachtengang.
En iedereen in je omgeving zegt en vraagt standaard van ; wanneer de 2e komt?
Het is zo vanzelfspreken dat het niet bij 1 kind blijft. En dan van die mensen die het zielig vinden als een kind enigstkind blijft.
Ik ben gewoon nog onzeker over deze kinderwens.
Ik zit al een tijd met de gedachten wel of niet een 2e kinderwens.
We hebben een dochter en manlief zou heel graag nog 2e kindje wensen. Ik ben inmiddels 37 en weet nog niet of ik echt wel of dan niet een 2e kindje wens. We hebben een dochter van 19 maanden en om mijn leeftijd zijn er inmiddels ook wat meer risoco's.
Ene moment denk ik ja graag een 2e en de andere dag is het weer anders. Het schommelt zo dat ik het echt niet weet.
Mijn wens was altijd maar 1 kindje, maar ja dat zei ik ook toen ik 25 was ofzo. Gewoon iets wat ik altijd al zei en wenste. Ik ben gewoon zo blij met onze dochter, en het moeder zijn vind ik ook geweldig.
Ik kan alleen niet exact zeggen wat me weerhoud.
Hoe hebben jullie die zekerheid gekregen dat het goed was dat er nog een 2e of 3e kwam?
Is er een stemmetje bij jullie die jullie gerust steld dat het goed is.
Misschien is het voor jullie heel stom wat ik jullie vraag maar misschien kunnen jullie mij helpen in mijn gedachtengang.
En iedereen in je omgeving zegt en vraagt standaard van ; wanneer de 2e komt?
Het is zo vanzelfspreken dat het niet bij 1 kind blijft. En dan van die mensen die het zielig vinden als een kind enigstkind blijft.
Ik ben gewoon nog onzeker over deze kinderwens.
maandag 14 mei 2007 om 15:19
Je moet doen wat jij (jullie) wilt. Er zijn best veel gezinnen met maar 1 kindje.
En je kunt met 1 kindje vaak meer kanten op als met 2,3 of 4. (al hoewel niet iedereen het daarmee met mij eens is)
Maar als jij vind dat je gelukkig bent met 1. Waarom zou je er dan 2 wensen.
Ik zou er graag 4 wensen, maar manlief wil er niet meer als 2. We hebben nu 1 zoon. Hebben we het samen over gehad en besloten om het dan bij 2 te laten, mocht die er komen.
Je moet het er samen over eens zijn. En idd je gevoel is moeilijk uit te leggen.
Dat hadden wij met het bezichtigen van een huis, ik voelde mij daar niet prettig, en manlief snapte dat niet. Maar deed erg zijn best om het te begrijpen en op den duur snapte hij het een beetje. Tot we bij een huis kwamen waar hij het zelfde gevoel had, toen begreep hij mij wel.
Maar probeer gewoon je gevoel uit te leggen.
(Sorrie weet neit of je er iets aan hebt)
Maar succes met je keuze!
En je kunt met 1 kindje vaak meer kanten op als met 2,3 of 4. (al hoewel niet iedereen het daarmee met mij eens is)
Maar als jij vind dat je gelukkig bent met 1. Waarom zou je er dan 2 wensen.
Ik zou er graag 4 wensen, maar manlief wil er niet meer als 2. We hebben nu 1 zoon. Hebben we het samen over gehad en besloten om het dan bij 2 te laten, mocht die er komen.
Je moet het er samen over eens zijn. En idd je gevoel is moeilijk uit te leggen.
Dat hadden wij met het bezichtigen van een huis, ik voelde mij daar niet prettig, en manlief snapte dat niet. Maar deed erg zijn best om het te begrijpen en op den duur snapte hij het een beetje. Tot we bij een huis kwamen waar hij het zelfde gevoel had, toen begreep hij mij wel.
Maar probeer gewoon je gevoel uit te leggen.
(Sorrie weet neit of je er iets aan hebt)
Maar succes met je keuze!
maandag 14 mei 2007 om 15:21
Hoi Nurse,
Ik neem dus ook aan dat je altijd al 2 kinderen of misschien meer wenste, want anders kun je dat denk ik ook niet doen zo dicht op elkaar.
Tenzij het een ongelukje is.
Het is wel zo mocht het ooit zo zijn, dan is het zo en dan is het van harte welkom.
Maar ik pieker gewoon heel erg van wel of niet.
Voordelen nadelen, en de andere dag zit ik namen te bedenken het is allemaal zo dubbel.
Ik pas 1 dag in de week op een kindje dat netzo oud is als mijn dochter, en ze spelen geweldig met elkaar. En ze zijn heel gek met elkaar en daar geniet ik ook van.
Maar wil ik dat 7 dagen in de week 24 uur per dag.
Ik neem dus ook aan dat je altijd al 2 kinderen of misschien meer wenste, want anders kun je dat denk ik ook niet doen zo dicht op elkaar.
Tenzij het een ongelukje is.
Het is wel zo mocht het ooit zo zijn, dan is het zo en dan is het van harte welkom.
Maar ik pieker gewoon heel erg van wel of niet.
Voordelen nadelen, en de andere dag zit ik namen te bedenken het is allemaal zo dubbel.
Ik pas 1 dag in de week op een kindje dat netzo oud is als mijn dochter, en ze spelen geweldig met elkaar. En ze zijn heel gek met elkaar en daar geniet ik ook van.
Maar wil ik dat 7 dagen in de week 24 uur per dag.
maandag 14 mei 2007 om 15:26
Bedankt Sophie,
Aan alles heb ik wat, ik heb niet iemand waar ik zo goed hier over kan praten. Mijn man en ik hebben het er heeeeeel vaak over.
En hij heeft ook veel begrip en geduld voor mij, maar hij hoeft erook niet over na te denken. Hij wil wel, maar als ik niet meer zou willen dan staat hij achter mij.
Het is dus wel iets wat we samen doen.
Aan alles heb ik wat, ik heb niet iemand waar ik zo goed hier over kan praten. Mijn man en ik hebben het er heeeeeel vaak over.
En hij heeft ook veel begrip en geduld voor mij, maar hij hoeft erook niet over na te denken. Hij wil wel, maar als ik niet meer zou willen dan staat hij achter mij.
Het is dus wel iets wat we samen doen.
maandag 14 mei 2007 om 15:30
Bij mij was het gewoon een gevoel dat ik nóg een keertje zwanger wilde zijn, nóg een keertje die babytijd wilde doormaken. En ik vond het ontzettend leuk, mijn zoon, dat ik het geweldig zou vinden als er nog zo'n leuk kindje bij zou komen.
Nu heb ik er drie en ik zou nóg wel een kindje willen. Ik blijf het gewoon leuk vinden denk ik (en dan maakt de hoeveelheid niet uit, denk ik)
Mijn kids zijn nu 10 jaar, 7 jaar en 11 weken, die twee oudsten spelen heel leuk met elkaar (soms ook niet)
Elke leeftijd heeft leuke dingen maar ook minder leuke dingen (zoon is bv heel erg brutaal, nog maar een paar jaar tot de pubertijd :P)
Als jij niet die oergevoelens hebt, tja, dan weet ik niet wat je moet doen. Voor je kind hoef je het niet te doen hoor, die weet niet beter. Een kind krijgen is een egoistische keuze, jíj moet het willen en niet je kind, of de omgeving!
maandag 14 mei 2007 om 15:31
Ik heb altijd geroepen dat ik graag 2 kindjes wilde, omdat ze dan wat aan elkaar zouden hebben, 1 is maar alleen. EN ik wilde ze kort op elkaar.
Na mijn eerste was dat gevoel weg. Ik genoot van mijn zoontje, en voelde me zelfs schuldig dat ik nog een 2e zou willen; alsof hij niet goed genoeg was. En ook de mindere kanten natuurlijk; wéér zo'n lange zwangerschap, mss wel weer beroerd, de bevalling, het herstel, al die gebroken nachten...
Het hoefde niet meer zo nodig, en helemaal niet toen we een huis kochtten die nog helemaal verbouwd moest worden (jaren-plan).
Vriend wilde wel weer graag, maar dat vond ik makkelijk praten, wel de lusten, niet de lasten!
Tot we een keertje onveilig hadden gevreeen. Getest en jawel; een vaag streepje. Vriend blij, ik minder. Gelijk de zorgen en het schuldgevoel weer. Tot ik ongesteld werd. Ik merkte dat ik aan het idee gewend was geraakt, dat we nu ook een prachtkind hadden en dat het eigenlijk een eer was om weer moeder te mogen worden. En dat er wel oplossingen voor de problemen zouden zijn. Dus toen was ik ineens weer teleurgesteld dat het niet doorgezet had!:$
TOEN wist ik het dus; ik was klaar voor de 2e! Inmiddels ben ik 11 weken zwanger en mijn zoontje is bijna 15mnd.
Lang verhaal, maar ook beetje was The Nurse zegt; je weet het definitief zeker als je weer zwanger bent. En wat je zelf al aangaf; je klok tikt door.
Maar aan de andere kant, wil je niet meer, of lukt het niet meer; je hebt al een mooi kind, en je kunt van het moederschap genieten!
Succes met je keuze!
maandag 14 mei 2007 om 15:40
Als het zo zijn dat ik zwanger ben, dan weet ik ook zeker dat ik er blij mee ben. Maar verstand en gevoel is nu zo dubbel.
Ik moet zeggen dat jullie gedachten mij ook anders laten inzien.
Tegenwoordig zijn wij in de luxe positie dat je er over na kunt denken.
En natuurlijk is het vertederend zo'n klein hummeltje daar smelt je toch ook van. Maar ja dat is met een paar maand ook weg.
En iedere leeftijd heeft zijn voor en na delen.
En onze dochter begint nu heel grappig te worden. Maar dat gepieker is niet leuk. Ik ben zowiezo een grote piekeraar en een zwartwitkijker. En dat is een groot nadeel in dit geval.
Ik moet zeggen dat jullie gedachten mij ook anders laten inzien.
Tegenwoordig zijn wij in de luxe positie dat je er over na kunt denken.
En natuurlijk is het vertederend zo'n klein hummeltje daar smelt je toch ook van. Maar ja dat is met een paar maand ook weg.
En iedere leeftijd heeft zijn voor en na delen.
En onze dochter begint nu heel grappig te worden. Maar dat gepieker is niet leuk. Ik ben zowiezo een grote piekeraar en een zwartwitkijker. En dat is een groot nadeel in dit geval.
maandag 14 mei 2007 om 15:47
Hier was er geen kriebel of zo voor een tweede. Geen gevoel van er MOET er nog eentje komen... Maar we hadden zoiets, als er nog eentje komt is dat wel gezellig. We dachten we kijken wel waar het schip strandt. Het was vast eb want een maand na die beslissing was ik al weer zwanger. Ik heb nu een dreumes van bijna 20 maanden en kan elk moment bevallen. Mijn moeder zei altijd, als we niet gewoon voor die tweede waren gegaan had die kriebel nooit gekomen. Ik denk dat die bij mij ook niet gekomen was. Het is dat ik een beeld had gevormd van 2 kindjes. Maar kriebelen van het moet NU, nee dat heb ik niet gehad.
Het blijft jouw beslissing, als jij je goed voelt bij 1 kindje... Dan is dat jouw beslissing, ik kan wel zeggen dat het zo leuk voor je dochtertje is om een broertje of een zusje te krijgen. Maar lekker met zijn drietjes blijven heeft ook voordelen.
Er is een topic van 40+ misschien moet je daar eens lezen over zwanger op latere leeftijd. Als dat je grootste drempel is.
Het blijft jouw beslissing, als jij je goed voelt bij 1 kindje... Dan is dat jouw beslissing, ik kan wel zeggen dat het zo leuk voor je dochtertje is om een broertje of een zusje te krijgen. Maar lekker met zijn drietjes blijven heeft ook voordelen.
Er is een topic van 40+ misschien moet je daar eens lezen over zwanger op latere leeftijd. Als dat je grootste drempel is.
maandag 14 mei 2007 om 17:14
Dus de kriebels van de 1e zwangerschap/wens heb je niet bij de 2e.
Dat lees ik toch wel een beetje uit al jullie verhalen.
Ik zal die 40 plussers is op zoeken hihihihihi.
Ik maak natuurlijk nu wel meer kans op meerlingen, dus dan zouden het er 3 kunnenzijn strak en dat lijkt me heel erg druk en veel.
Dat is ook wel een van de dingen wat me weerhoud die drukte die dat allemaal mee brengt.
Het zwangerzijn nog niet eens zo, daar zou ik het niet om laten. Ondanks ziek zwak en heel misselijk was die dikke buik wel heel bijzonder dat kleine mensje in je. En dan nog niet over de fijne bevalling daar gelaten van 28 uur.
Hoe ervaren de moeders met meer kinderen het verschil van 1 naar 2. Hoe is dat te doen, hoe druk is het?
Heb je nog tijd voor elkaar, je zelf evenveel aandacht voor beiden en dat soort dingen en gevoelens????
Hoe zijn jullie ervaringen dat zou ik ook graag horen, hoe is het als ze 4 en 6 zijn of nog andere leeftijden de sporten waar ze naartoe moeten en de zwemlessen en al die andere dingen waar ik nog niet eens aan denk.
Dat lees ik toch wel een beetje uit al jullie verhalen.
Ik zal die 40 plussers is op zoeken hihihihihi.
Ik maak natuurlijk nu wel meer kans op meerlingen, dus dan zouden het er 3 kunnenzijn strak en dat lijkt me heel erg druk en veel.
Dat is ook wel een van de dingen wat me weerhoud die drukte die dat allemaal mee brengt.
Het zwangerzijn nog niet eens zo, daar zou ik het niet om laten. Ondanks ziek zwak en heel misselijk was die dikke buik wel heel bijzonder dat kleine mensje in je. En dan nog niet over de fijne bevalling daar gelaten van 28 uur.
Hoe ervaren de moeders met meer kinderen het verschil van 1 naar 2. Hoe is dat te doen, hoe druk is het?
Heb je nog tijd voor elkaar, je zelf evenveel aandacht voor beiden en dat soort dingen en gevoelens????
Hoe zijn jullie ervaringen dat zou ik ook graag horen, hoe is het als ze 4 en 6 zijn of nog andere leeftijden de sporten waar ze naartoe moeten en de zwemlessen en al die andere dingen waar ik nog niet eens aan denk.
maandag 14 mei 2007 om 17:44
Helaas geen ervaringen Anastacia, maar je gevoelens zijn wel heel herkenbaar. Onze dochter is nu 15 maanden en ik begin er nu toch ook weer regelmatig over na te denken om voor een 2e te gaan (of niet). MIjn man en ik twijfelen allebei moet ik zeggen. Ik ben enig kind, dus ik weet dat je echt niet zielig bent als je zonder broer/zus opgroeid, maar ik zou het misschien toch wel als completer ervaren als we met z'n vieren zouden zijn . Maar ja, ik ben soms wel eens bang als ik er aan denk hoeveel drukker het gaat worden met 2 kids (is dat ook zo, ik bedoel, hoe ervaren mensen met 2 kinderen dit?). Ahhh, allemaal verschillende gedachtes dus als ik ga nadenken over hoe het moet zijn met nog een kindje erbij. Ik zou het trouwens wel weer super vinden om zwanger te zijn, maar denk wel dat het minder speciaal zal voelen dan de zwangerschap van mijn dochter, het schijnt zelfs dat je het soms vergeet omdat je er al eentje rond hebt lopen. Dat idee vind ik dan ook wel weer minder leuk.
Nou, volgens mij heb je helemaal niets aan mijn verhaal, maar goed, ik wil eigenlijk alleen maar zeggen dat ik het herkenbaar vindt :-D
Nou, volgens mij heb je helemaal niets aan mijn verhaal, maar goed, ik wil eigenlijk alleen maar zeggen dat ik het herkenbaar vindt :-D
maandag 14 mei 2007 om 18:51
Ik heb altijd geweten dat ik graag kinderen wilde krijgen. Ik heb ook altijd geweten dat ik meer dan een kind wilde, als het zou kunnen.
Waarom?
Tja.. omdat ik denk dat het voor een kind het gezondst is om met een broer of zus op te groeien. Helemaal niet omdat ze dan zo leuk samen kunnen spelen (dat moet je maar net afwachten, misschien houdt de een van lezen en de ander van buitenspelen) maar omdat het goed is voor de ontwikkeling.
Ik sta zelf voor de klas op een middelbare school en ik pik enigst kinderen er zo uit. Ze zijn vaak (let op: vaak, niet altijd dus) minder goed in staat om zich op het sociale vlak te handhaven. Ze vinden het vaak lastig om met ruzies, vriendschappen, groepen, andere humor etc. om te gaan.
Dus: ik gunde mijn kind vooral een broer of zus, en vanuit die gedachte was het voor ons vanzelfsprekend om voor een tweede te gaan...
Waarom?
Tja.. omdat ik denk dat het voor een kind het gezondst is om met een broer of zus op te groeien. Helemaal niet omdat ze dan zo leuk samen kunnen spelen (dat moet je maar net afwachten, misschien houdt de een van lezen en de ander van buitenspelen) maar omdat het goed is voor de ontwikkeling.
Ik sta zelf voor de klas op een middelbare school en ik pik enigst kinderen er zo uit. Ze zijn vaak (let op: vaak, niet altijd dus) minder goed in staat om zich op het sociale vlak te handhaven. Ze vinden het vaak lastig om met ruzies, vriendschappen, groepen, andere humor etc. om te gaan.
Dus: ik gunde mijn kind vooral een broer of zus, en vanuit die gedachte was het voor ons vanzelfsprekend om voor een tweede te gaan...
maandag 14 mei 2007 om 18:57
Ik vind dit echt heel erg meevallen. Wij hebben een zoon van 2,5 en een zoon van vier weken. We ervaren het alsof we de tweede er gewoon een beetje bij doen. Bij alles wat je meemaakt denk je: O ja. Huiltjes etc. herken je veel sneller, je weet meer wat je te wachten staat en je bent minder overdonderd. Zoon vindt het vooral ook erg leuk, dat kleine broertje!
Moet ik er wel bij zeggen dat wij hier thuis erg van de rust en regelmaat zijn en dat onze kinderen het daar supergoed op doen, ze zijn nogal heel erg verschrikkelijk makkelijk allebei... Gewoon doen joh... Heb je ooit iemand gehoord die spijt had van haar kinderen?
maandag 14 mei 2007 om 19:08
Ik vond het makkelijker worden toen er een tweede kwam. Met 1 was het wij met zijn tweeen en een kind, en met 2 was het een gezin. Pas bij de tweede ben ik echt moeder geworden voor mijn gevoel.
Ik vind het trouwens ook veel gezonder om niet alleen op te groeien, een kind hoort niet tussen alleen volwassenen op te groeien. Alleen daarom al zou ik er 2 willen.
Ik vind het trouwens ook veel gezonder om niet alleen op te groeien, een kind hoort niet tussen alleen volwassenen op te groeien. Alleen daarom al zou ik er 2 willen.
maandag 14 mei 2007 om 19:18
Hoi Anastacia! Ten eerste.... ik kan je geen antwoorden geven! Ik zit nl. met dezelfde afwegingen als jij. En diezelfde twijfels, maand in maand uit. Op dagen dat ik niet vruchtbaar ben wil ik het wel, en rondom de vruchtbare dagen weet ik ineens weer zeker van niet. Zucht....
Ik ben 35 jaar, dochtertje van ruim 2,5 jaar, en ik kom er echt niet uit!
Ben ook net als jij dolgelukkig met mijn ene kind, heb vaak ook het gevoel dat het goed is zo, dat wij compleet zijn zo. En alhoewel ik het zelf heerlijk vond om uit een gezin met 3 kinderen te komen, weet ik ook wel (zie ik om me heen) dat een broer of zus zeker niet zaligmakend is. Je moet het maar met elkaar kunnen vinden he. En het is ook afhankelijk van het karakter van het kind en de opvoeding die je geeft, hoe jouw kind ermee om zal gaan om alleen te zijn.
Al die dingen bedenk ik me steeds, maar ja, het helpt ook mij niet over mijn twijfels heen....
Haha, heb je niks aan he! Maar dan weet je i.i.g. dat je daar niet alleen mee bent.
Ik ben 35 jaar, dochtertje van ruim 2,5 jaar, en ik kom er echt niet uit!
Ben ook net als jij dolgelukkig met mijn ene kind, heb vaak ook het gevoel dat het goed is zo, dat wij compleet zijn zo. En alhoewel ik het zelf heerlijk vond om uit een gezin met 3 kinderen te komen, weet ik ook wel (zie ik om me heen) dat een broer of zus zeker niet zaligmakend is. Je moet het maar met elkaar kunnen vinden he. En het is ook afhankelijk van het karakter van het kind en de opvoeding die je geeft, hoe jouw kind ermee om zal gaan om alleen te zijn.
Al die dingen bedenk ik me steeds, maar ja, het helpt ook mij niet over mijn twijfels heen....
Haha, heb je niks aan he! Maar dan weet je i.i.g. dat je daar niet alleen mee bent.
maandag 14 mei 2007 om 19:22
Zo zie je maar dat iedereen anders denkt. Ik voel me toch echt een gezin nu hoor, en zelfs compleet.
Wat betreft of het gezond is om tussen alleen volwassenen op te groeien; ik was zelf vroeger maar zelden thuis hoor, ook al had ik een broer en een zus. School, nadien buiten spelen en sporten, naar vriendinnen en later uitgaan, ze zagen me maar zelden. Dus daarin zie ik echt geen verschil. Ik denk wel dat je een enig kind de gelegenheid moet geven altijd mensen mee te mogen nemen etc., dus sociale activiteiten stimuleren, zoals ook sporten enzo. Maarja, dat geld natuurlijk voor alle kinderen he, hoe groot een gezin ook is.
maandag 14 mei 2007 om 20:08
Ik vond de overgang van 1 naar 2 kinderen veel groter dan van 0 naar 1. Bij een kindje heb je alle tijd voor die ene en kun je alles aanpassen op dat kind.
Maar met twee kinderen wordt dat allemaal een stuk lastiger, twee schema's, twee keer aandacht geven, twee keer zorgen........ In de eerste babytijd valt het allemaal nog wel mee, maar daarna is het toch echt aanpoten af en toe. Ik had het gevoel dat ik nergens meer kwam, jongste had veel rust en regelmaat nodig en ze wisselden elkaar af met slapen. Ik moest er enorm aan wennen om zo aan huis gebonden te zijn. Met 1 kind onderneem je makkelijker iets.
Toen de jongste ongeveer een jaar werd, werd het allemaal stukken makkelijker. Ze is inmiddels 14 maanden en gaat makkelijk mee. Met tijden slaapt ze nog eens een uurtje of 3 overdag en dat geeft mij de gelegenheid om iets te doen in huis of iets samen te doen met de oudste.
Maar of ik het had willen missen die tweede.... absoluut niet. Ik geniet er met volle teugen van en het is heerlijk om die twee kleintjes lol met elkaar te zien hebben. Ze schelen twee jaar en dat is een leuk leeftijdsverschil.
Hier wordt zelf nog gedacht over een derde, maar de twijfels slaan weer toe. Nog zo'n zwaar anderhalf jaar door zware zwangerschappen en het eerste jaar met het kind, het slaapgebrek in de eerste maanden, het zware eerste jaar met zo'n kleintje. Hoe zou de overgang van 2 naar 3 kinderen zijn?
Ik heb sinds kort een nieuwe baan met een jaarcontract en dan is zwanger zijn ook niet zo'n goed idee als je de eerste maanden van een zwangerschap ziek bent. We twijfelen hier nog even door. Ik heb altijd gezegd dat ik voor mijn 36ste klaar wilde zijn met kinderen krijgen. Maar die grens kan nog even doorgeschoven. Ik word over een maand 35 en ga de komende maanden zeker nog niet zwanger worden.
maandag 14 mei 2007 om 20:21
Hoi Anastacia,
hier even een reactie van een moeder van 3 kinderen, een zoon van bijna 11, een zoon van bijna 6 en een dochter van 1½ jaar.
Jouw vraag: Hoe ervaren de moeders met meer kinderen het verschil van 1 naar 2. Hoe is dat te doen, hoe druk is het?
Mijn antwoord: ik vond het van 1 naar 2 kinderen wel veel drukker, maar dat komt misschien ook omdat mijn 2e kind gewoon een veel drukker kind is dan mijn eerste. Wat voor mij wel veel scheelde, is dat mijn oudste al een beetje zelf dingen kon en naar school ging toen de 2e kwam (en toen de 3e kwam was de 2e ook zo ver). Al met al was/is het wel te doen. Van 0 naar 1 blijft het heftigste!
Heb je nog tijd voor elkaar, je zelf evenveel aandacht voor beiden en dat soort dingen en gevoelens????
Ik heb niet altijd evenveel aandacht voor elk kind. Ik geef aandacht aan het kind dat dat op dat moment of in die periode nodig heeft, soms is dat de een, dan weer de ander. Ik heb wel het gevoel dat ze allemaal genoeg aandacht krijgen. Dat ze soms op elkaar moeten wachten voor ze ''aan de beurt'' zijn lijkt me niet slecht voor ze. Voor elkaar heb je overdag soms wat minder tijd, maar 's avonds hebben mijn man en ik genoeg tijd voor elkaar.
Hoe zijn jullie ervaringen dat zou ik ook graag horen, hoe is het als ze 4 en 6 zijn of nog andere leeftijden de sporten waar ze naartoe moeten en de zwemlessen en al die andere dingen waar ik nog niet eens aan denk.
Dat vind ik soms wel wat lastig. Verschillende school- en/of peuterzaaltijden, zwemlessen, spelen met vriendjes en om van verjaardagsfeestjes dan nog maar te zwijgen en als er dan ook nog 1 ziek is of zo... Nu heb ik gelukkig niet van die kinderen die op 101 clubjes willen, maar soms is het wat passen en meten. Soms kun je het combineren met het halen/brengen met andere moeders en vaders, dat scheelt wel.
Wat ik zelf ervaar als HET leuke van het hebben van meerdere kinderen is de wisselwerking die ze met elkaar hebben en hoe verschillend ze allemaal zijn. Het is super om te zien hoe lief en zorgzaam de oudste zijn kleine zusje knuffelt en troost, hoewel hij aan de andere kant te stoer is om zijn moeder een kus te geven op het schoolplein. En hoe trots de middelste is op zijn grote broer. En andersom. Niet dat ze elkaar nooit in de haren vliegen hoor. Maar toch!
Ik vind het niet zielig voor een enig kind dat hij/zij enig kind is. Maar zelf zou ik het wel jammer vinden als de kinderen die wisselwerking met elkaar niet zouden hebben (hoewel ik het zelf misschien ook niet zou missen als ik het niet zelf had meegemaakt met ze).... Het blijft een persoonlijke keuze! Succes ermee...
hier even een reactie van een moeder van 3 kinderen, een zoon van bijna 11, een zoon van bijna 6 en een dochter van 1½ jaar.
Jouw vraag: Hoe ervaren de moeders met meer kinderen het verschil van 1 naar 2. Hoe is dat te doen, hoe druk is het?
Mijn antwoord: ik vond het van 1 naar 2 kinderen wel veel drukker, maar dat komt misschien ook omdat mijn 2e kind gewoon een veel drukker kind is dan mijn eerste. Wat voor mij wel veel scheelde, is dat mijn oudste al een beetje zelf dingen kon en naar school ging toen de 2e kwam (en toen de 3e kwam was de 2e ook zo ver). Al met al was/is het wel te doen. Van 0 naar 1 blijft het heftigste!
Heb je nog tijd voor elkaar, je zelf evenveel aandacht voor beiden en dat soort dingen en gevoelens????
Ik heb niet altijd evenveel aandacht voor elk kind. Ik geef aandacht aan het kind dat dat op dat moment of in die periode nodig heeft, soms is dat de een, dan weer de ander. Ik heb wel het gevoel dat ze allemaal genoeg aandacht krijgen. Dat ze soms op elkaar moeten wachten voor ze ''aan de beurt'' zijn lijkt me niet slecht voor ze. Voor elkaar heb je overdag soms wat minder tijd, maar 's avonds hebben mijn man en ik genoeg tijd voor elkaar.
Hoe zijn jullie ervaringen dat zou ik ook graag horen, hoe is het als ze 4 en 6 zijn of nog andere leeftijden de sporten waar ze naartoe moeten en de zwemlessen en al die andere dingen waar ik nog niet eens aan denk.
Dat vind ik soms wel wat lastig. Verschillende school- en/of peuterzaaltijden, zwemlessen, spelen met vriendjes en om van verjaardagsfeestjes dan nog maar te zwijgen en als er dan ook nog 1 ziek is of zo... Nu heb ik gelukkig niet van die kinderen die op 101 clubjes willen, maar soms is het wat passen en meten. Soms kun je het combineren met het halen/brengen met andere moeders en vaders, dat scheelt wel.
Wat ik zelf ervaar als HET leuke van het hebben van meerdere kinderen is de wisselwerking die ze met elkaar hebben en hoe verschillend ze allemaal zijn. Het is super om te zien hoe lief en zorgzaam de oudste zijn kleine zusje knuffelt en troost, hoewel hij aan de andere kant te stoer is om zijn moeder een kus te geven op het schoolplein. En hoe trots de middelste is op zijn grote broer. En andersom. Niet dat ze elkaar nooit in de haren vliegen hoor. Maar toch!
Ik vind het niet zielig voor een enig kind dat hij/zij enig kind is. Maar zelf zou ik het wel jammer vinden als de kinderen die wisselwerking met elkaar niet zouden hebben (hoewel ik het zelf misschien ook niet zou missen als ik het niet zelf had meegemaakt met ze).... Het blijft een persoonlijke keuze! Succes ermee...
maandag 14 mei 2007 om 20:33
Het is hartverwarmend hoe jullie reageren, ik vond het eerst wel eng om iets voor mezelf op viva te vragen. Sommigen worden hier nog wel eens afgebrand op rare vreemde vragen.
Ik ben jullie tips en adviesen erg dankbaar, en ik was net al in gesprek met mijn man over jullie reacties.
Het is alleen maar goed om er zo over na te denken vinden wij.
En alle mededelingen zijn nog steeds van harte welkom.
Ik ben jullie tips en adviesen erg dankbaar, en ik was net al in gesprek met mijn man over jullie reacties.
Het is alleen maar goed om er zo over na te denken vinden wij.
En alle mededelingen zijn nog steeds van harte welkom.
maandag 14 mei 2007 om 20:55
Hallo Anastacia
Gelukkig heb je je vraag wel gesteld. De laatste tijd merk ik ook vaker dat er soms raar op een vraag wordt gereageerd maar dan zijn meestal maar een paar mensen. Ik vind het juist zo leuk dat je al je vragen hier kunt stellen dus super dat je het toch gedaan hebt.
Ik kan je vraag natuurlijk niet beantwoorden maar ik kan misschien wel op een andere manier je vraag bekijken. In eerste instantie denk je natuurlijk aan het hebben van 2 kleine kinderen en is de vraag of je dat wel wilt.
Ik heb zelf een beetje zitten fantaseren over nog veel verder weg, over een jaar of 25-30. Het lijkt me dan zo geweldig om bruiloften van mijn kinderen mee te maken, hopelijk kleinkinderen en op feestdagen en tafel vol met mijn (volwassen) kinderen en aanhang. Ik kan me niet voorstellen dat ik tegen die tijd maar 1 kind zou hebben. Daardoor weet ik dus zeker dat ik het liefst meer kinderen zou willen, nu maar hopen dat dat ook werkelijkheid gaat worden.
Veel succes met je keuze
Groetjes Pebbles, moeder van Floor 4,5 maand.
Gelukkig heb je je vraag wel gesteld. De laatste tijd merk ik ook vaker dat er soms raar op een vraag wordt gereageerd maar dan zijn meestal maar een paar mensen. Ik vind het juist zo leuk dat je al je vragen hier kunt stellen dus super dat je het toch gedaan hebt.
Ik kan je vraag natuurlijk niet beantwoorden maar ik kan misschien wel op een andere manier je vraag bekijken. In eerste instantie denk je natuurlijk aan het hebben van 2 kleine kinderen en is de vraag of je dat wel wilt.
Ik heb zelf een beetje zitten fantaseren over nog veel verder weg, over een jaar of 25-30. Het lijkt me dan zo geweldig om bruiloften van mijn kinderen mee te maken, hopelijk kleinkinderen en op feestdagen en tafel vol met mijn (volwassen) kinderen en aanhang. Ik kan me niet voorstellen dat ik tegen die tijd maar 1 kind zou hebben. Daardoor weet ik dus zeker dat ik het liefst meer kinderen zou willen, nu maar hopen dat dat ook werkelijkheid gaat worden.
Veel succes met je keuze
Groetjes Pebbles, moeder van Floor 4,5 maand.
