Hoe was jullie eerste jaar met een baby?

Whomi schreef: ↑

18-09-2020 19:37

Ik vond het vreselijk. Dochter sliep de eerste 4 maanden best prima, maar ik had een pnd en heb 3 borstontsteking gehad in die eerste weken. Ben zo ontzettend ziek geweest en vond de babytijd echt niet leuk. Niet weten wat ze wil, ruzie met man over de verzorging (we zijn gewoon nog bij elkaar hoor ) , continu er voor baby moeten zijn enz. Na 4 maanden ging ze slecht slapen en dat duurde tot 15 maanden. Ik liep erbij als een zombie op een gegeven moment. Ik hoef denk ik niet te zeggen dat we maar 1 kind hebben maar vanaf zo’n 1,5 jaar (toen begon dochter al goed te praten) is het steeds beter gegaan en ik kan me geen leven meer voorstellen zonder haar. Ze is nu ruim 8 en ik geniet van elk moment met haar dus zelfs als het begin vreselijk is, komt het echt wel goed

Dit..

Dochter is nu bijna 3 maar bij ons blijft het ook bij 1. Loodzwaar vond ik het. Maar heb ook dames in mijn omgeving die het heerlijk vinden en bij wijze van spreken na 2 maanden alweer aan het bedenken waren wanneer de 2e in de planning stond. Iedereen ervaart het anders en wij hebben ook wel veel pech gehad met een huilbaby, een afwijking die was gezien op de 20 weken echo, een ziekenhuis opname van zowel mij als kind na de geboorte en dus geen kraamhulp meer. Dus alles wat tegen kon zitten..

Nu een heerlijke gezonde eigenwijze peuter, dat trek ik dan weer super goed en geniet ik echt van, in tegenstelling tot vriendinnen. Zo zie je maar.. ieder ervaart het op zijn eigen manier en alles is goed

Je wil het niet horen maar: je hebt het gewoon echt niet in de hand. Echt helemaal niet. Het hangt zo erg van je baby af.

Wij hadden een baby met koemelk allergie en reflux - een huilbaby - en de eerste drie maanden hebben we door een waas van tranen, slaapgebrek, afsnauwen en instortingen ternauwernood overleeft. Hier geen PND of klachten na de bevalling, maar pure wanhoop. We weten er gelukkig weinig meer van, die periode.

Toen kwamen we erachter wat er mis was met de baby, en ging het opeens beter. Niet alleen beter, hij bleek een hele chille vent te zijn die al snel ging doorslapen. En opeens waren we de meeste relaxte, ondernemende en vlotte moeders ooit (en toen kwam corona).

Volgens mij is het 5% hoe jij erin staat en 95% wat voor baby je krijgt. Good luck and may fortune be with you.

Het ventje is nu 14 maanden. En ik kan alle emoties wel opnoemen die er langsgekomen zijn haha. Een greep uit de selectie

- heeeeerlijke verloftijd, al die weken eerst voordat hij er was ALLE tijd aan jezelf. En daarna maanden met baby en heus niet alles was leuk , zie latere punten) maar oh wat was het heerlijk met een kleintje op je

- nuchtere ik die nooit hormonaal was was echt compleet mezelf kwijt. Ik heb nog nooit zo veel gehuild als de eerste maanden, en eigenlijk was ik mezelf echt niet

- de nachten vond ik heerlijk, mannetje op bed, drinken, en allemaal weer doorslapen en we sliepen ook direct weer

- er is een ritme eindelijk! En twee weken daarna weer niet hahaha

- alle eerste dingen, het lachje , het trotse gevoel als hij voor het eerst z’n hoofdje optilt , kruipt , een boterham eet, ik ben zo de kleine dingen gaan waarderen

- hobby’s en uitjes eerste maanden niet. Maar dat kwam omdat ik het zelf niet wilde, en m’n man ook erg moeite had met een kleine veel huilende baby waardoor ik liever thuis was bij m’n mannen. Nu gaat dat prima

- de geluk en blijheid van zo’n kleintje en hoe dat zijn impact heeft op de omgeving, heeeeerlijk

- het machteloze gevoel dat wat je ook doet hij maar niet wil slapen Savonds (overigens slaapt ie nu al maanden klokje rond)

Ik kan nog eeuwen doorgaan. En de grap, het cliché is waar. Het gaat zooo snel dat je dingen vergeet. Ik lees hier dingen en denk oprecht ohjaaaa dat hadden wij ook!!! Alsof je kind al 15 is haha

Het hangt helemaal af van wat voor babt je krijgt en hoe je lichaam reageert op de hormonen. Allemaal toeval en niet op voor te bereiden.

Ik heb een huilbaby gehad waarbij alles tegen zat en ik heb een baby gehad die tegenovergesteld was. Sliep vanaf dag 1 's nachts door, sliep overdag ook veel, voeding ging super, baby huilde nooit behalve als het honger had.
Compleet andere ervaring. Daar had ik prima een opleiding naast kunnen doen, bij mijn andere baby zeker niet.

Je kan het gewoon niet voorspellen.

Ik sliep juist heel goed (tegelijk met baby) en had nergens last van. Ik gaf borstvoeding op aanvraag, waarvan één of twee keer in de nacht. Ik legde baby bij ons in bed en ben vaker zo in slaap gevallen (met baby aan de borst). Ze was al vanaf het begin een goede slaper. Verder ging ik ook veel uit: baby ging overal mee naartoe. Als ze moe was, sliep ze in haar reiswiegje. Maakte ze lawaai, dan deed ik haar aan de borst. Nooit ergens last van gehad.

Ze is nu 15 maanden en ik vind het eigenlijk lastiger worden. Ze slaapt niet meer in de kinderwagen, dus we zijn meer aan huis gebonden. Ook wil ze nu continu op pad, dus een restaurant of café is nu niet meer zo gezellig. Maar het eerste jaar vond ik zeker goed te doen!

Hoe was jullie eerste jaar met een baby?

Vreselijk zwaar. Teleurstellend. Niet gedacht dat een baby zo'n beslag op je leven en relatie zou leggen. Veel emoties: dieptepunten en hoogtepunten.
Uiteindelijk de basis om te gaan scheiden.

Lekker uitgestippeld allemaal. Eén dag met je baby??? eh ok.
Ik had ook alles mooi uitgestippeld. Baby kon mee naar werk, allemaal meiden die wel ff wilden voeden, kroelen etc. En ik zou dus natuuuurlijk blijven werken.
Toen kwam de zesde maand en werd het zienderogen zwaarder. Baas was heel blij met me dus trok meteen een tijdelijke kracht aan.
Ik ben nooit meer terug geweest. De bevalling was zwáár. Kind was een huilbaby en er was "iets mis" Dus niks niet meer werken, niks niet geen oppas en ik zat thuis.
Na maanden van hot naar haar bleek dat er idd van alles mis was met babe.
Dus helaas zit nu in de bijstand. Werken zal niet meer gaan en mijn zoon had te veel aandacht van mij nodig om ander werk te gaan doen.
Je kan het nog zo mooi uitstippelen er zijn er maar weinig waarbij het volgens het plan gaat. Baby\s en het leven trekken hun eigen plan.

Ik heb drie kids en kan oprecht zeggen dat het bij elk kind anders was het eerste jaar.

Bij de oudste was ik 22, begon na een aantal maanden aan mijn opleiding en we konden veel doen en bewegen en ook met haar op pad.

Bij de middelste was ik 26, raakte na enkele maanden door een trauma bevalling in een angststoornis (straatvrees) en heb daar echt een flinke tijd therapie voor gehad.

Bij de jongste was ik 33, superfijne bevalling. We zijn verhuisd toen zij een half jaar was...dat was nog stressvoller dan haar eerste jaar haha.

Al met al, ik heb al zolang als ik kan herinneren slaapissues, dus een mindere nacht door één van de kids merk ik niet. Wij vonden onze weg wel in wat even niet meer kon en juist weer wel en konden ons er makkelijk neer bij leggen.

Nu is de jongste over 4 maanden twee, de echte babyfase ligt nu dus wel achter ons. Maar ik mis het zeker. De rust, de regelmaat en het fijne van het hele liefdevolle baby zijn.
Nu is het een temperamentvolle draak

Oh en eh relatiespanning, no althans niet door de kids.

Ik vond het beide keren verschrikkelijk zwaar. Maar ik had ook wel 2 moeilijke kinderen het eerste jaar. En achteraf gezien was ik veel te streng voor mijzelf. Mocht ik ooit nog een kind krijgen, dan neem ik mij voor om mij volledig over te geven aan dat eerste jaar. Je hebt totaal geen controle over wat voor baby je krijgt. Je relatie, je slaap, je huishouden het gaat allemaal misschien even niet zoals je wilt. Maar achteraf gezien duurt dat maar zo kort. Achteraf gezien baal ik mij dat ik mij druk heb gemaakt om dingen zoals het huishouden. Ik ben helemaal voor 9 maanden op en 9 maanden af. Als het niet langer is. Wees lief voor jezelf het eerste jaar. Moeder worden is een ontzettend ingrijpende gebeurtenis.

En ik vond het ook genieten hoor, tussen het slaapgebrek door haha. Het blijft toch bijzonder om zo'n klein baby'tje op te zien groeien tot een klein kindje met een eigen karakter.

Qua zwangerschapskilo's was ik na de bevalling 6 kg lichter dan voor de zwangerschap (wel 7 kg afgevallen in de 1e 4 maanden.

Slapen ging hier de 1e 7 maanden heel goed. Wel sliep ze vaak niet voor 23 u. Ik ben echt niet leuk met slaapgebrek dus heel blij met onze doorslaper. Daarna kreeg ze ivm heupdysplasie een spreidbroek en werd ze vaak wakker omdat ze zich klemdraaide.

1e jaar ben ik bewust thuisgebleven omdat mijn man lange perioden in het buitenland werkt. Moet ook eerlijk zeggen dat mijn hoofd totaal niet naar werken stond. Volgens mij stonden mijn hersenen ook gewoon uit.

Ik werk inmiddels 3 dagen per week,
Dochter 2 dagen opvang en blijft 1 nacht en dag bij opa en oma.

Studie zie ik mezelf er echt niet bij doen. Maar wellicht onder werktijd wel.

Ik denk dat het belangrijkste is: neem het zoals het komt en moet niet te veel van jezelf.

Ik vond het ook zwaar. Alles is nieuw, je moet zelf wennen aan de rol en in je verlof vooral de hele dag met baby. Ik vond het heel fijn om ook weer te gaan werken en met volwassen dingen bezig te zijn. Het slaapgebrek viel tot aan maand 10 erg mee, baby sliep relatief goed. Na maand 10 was het drama en nu met bijna 2 slaapt ze nog niet door. Na 15 maanden vond ik het wel makkelijker worden omdat ze meer communiceert, al is dat ook wel weer lastig soms Door dutjes zijn we wel aan huis gebonden, in de kinderwagen slaapt ze niet meer. Nu zwanger van nummer 2 en ik weet dat het eerste jaar praktisch vooral zwaar zal zijn, mentaal iets makkelijker doordat ik niet meer aan de rol hoef te wennen (dat duurde bij mij bij de 1e aardig lang).

Maar je gaat er doorheen, sommige momenten zijn heel zwaar en andere momenten weer heel leuk Als je het samen doet en goed kan afwisselen dan scheelt dat wel (bij ons in ieder geval).

Oh de zwangerschapskilos heb ik trouwens niet op gelet, ik had geen weegschaal. Het ging aardig snel om weer wat in vorm te komen, ik denk 6 maanden, maar over het algemeen heb ik niet heel veel moeite om op gewicht te blijven. Het ligt aan je lichaam. Het duurt altijd langer dan je wil, maar je bent ook in 9 maanden zoveel kg aangekomen Dus neem de tijd, je lichaam heeft tijd nodig om te herstellen

Qua kind was het aanpoten, terwijl hij erg tevreden was als baby, alleen hij sliep weinig, minder dan ik had gehoord, iedereen vertelde me dat baby’s grotendeels alleen maar slapen op een dag. Niet dus. Ja in de kraamweek, toen de kraamverzorgster er nog was.

Wat mij wel erg tegenviel was dat ik en man minder tijd voor elkaar hadden, als ik moest kiezen tussen een paar uur slaap of even samen met man op de bank of wippen, dan koos ik voor slapen.
Dat vertellen ze van te voren niet, dat je relatie, hoe goed die ook is, echt wel even onder spanning komt te staan.

En wat ze niet vertellen dat de roze wolk er echt niet altijd gelijk is, ik voelde me echt verplicht er van te genieten terwijl ik er soms echt geen reet aan vond als ik weer een uur wiegend door het huis heen liep met een baby die moest slapen volgens de regels, hoe het me tegenviel dat ik ineens alle aandacht aan een baby moest geven de hele dag door en geen tijd meer voor mezelf had. Dat ik er van genoot om savonds een halfuur even boodschappen te gaan halen, omdat ik dan eindelijk even alleen was en geen plakkende baby aan me vastgekleefd had zitten.

Maar nu is deze baby een jongen van 4 en gaat het me veel te hard, dat eerste jaar is aanpoten maar als je dan zo’n lief koppie ziet dan stroomt je hart weer over van liefde.

Maar het is voor iedereen verschillend hè, wat voor de een moeilijk was, kan voor de ander makkelijk zijn.
Het komt vanzelf, en hoe het er dan aan toe gaat kom je vanzelf achter.
Maak je er voorlopig nog niet te druk om, je hebt nog een paar maanden om je voor te bereiden.

Maída schreef: ↑

18-09-2020 21:29

Je hebt vanaf dit jaar het geboorteverlof voor partner van totaal 6 weken, daar scheelt denk ik ook al een hoop in voor de aanstaande moeders. Partner gaat alles aansluitend opnemen dus we zijn zes weken samen thuis met de baby

6 weken verlof scheelt veel! Mijn vriend had 2 weken verlof en heeft er nog wat aan vastgeplakt. Later heeft hij nog een maand vrij genomen toen ik werkte. Wat hier hielp is om soms alleen even weg te gaan, dan kreeg 1 van ons weer energie en kon het later van de ander overnemen (vooral toen ze veel huilde).

Ik vond het eerste jaar echt niet leuk. In kraamweek elke 3 kwartier een krijsende baby aan de borst. Totdat ik zei tegen kraamverzorgster dat ik dít echt niet wilde...
Meteen flesvoeding en dat ging meteen stukken beter.
Die krijsperiode heeft er echter wel aan bijgedragen dat ik (nu nog steeds en dochter is 2) in een kramp schiet als ze huilt. En soms moet ze huilen, want tja, soms mag iets toch echt niet, maar ik schiet in de stress. Tel daarbij op dat onze lieve peuter graag dingen wilt doen die ze nog niet kan en dus best redelijk gefrustreerd is af en toe...
En toch... Soms zie ik foto's van toen en zou ik het met haar zeker nog eens over willen doen

OldWood schreef: ↑

18-09-2020 21:29

Qua kind was het aanpoten, terwijl hij erg tevreden was als baby, alleen hij sliep weinig, minder dan ik had gehoord, iedereen vertelde me dat baby’s grotendeels alleen maar slapen op een dag. Niet dus. Ja in de kraamweek, toen de kraamverzorgster er nog was.

Wat mij wel erg tegenviel was dat ik en man minder tijd voor elkaar hadden, als ik moest kiezen tussen een paar uur slaap of even samen met man op de bank of wippen, dan koos ik voor slapen.
Dat vertellen ze van te voren niet, dat je relatie, hoe goed die ook is, echt wel even onder spanning komt te staan.

En wat ze niet vertellen dat de roze wolk er echt niet altijd gelijk is, ik voelde me echt verplicht er van te genieten terwijl ik er soms echt geen reet aan vond als ik weer een uur wiegend door het huis heen liep met een baby die moest slapen volgens de regels, hoe het me tegenviel dat ik ineens alle aandacht aan een baby moest geven de hele dag door en geen tijd meer voor mezelf had. Dat ik er van genoot om savonds een halfuur even boodschappen te gaan halen, omdat ik dan eindelijk even alleen was en geen plakkende baby aan me vastgekleefd had zitten.

Maar nu is deze baby een jongen van 4 en gaat het me veel te hard, dat eerste jaar is aanpoten maar als je dan zo’n lief koppie ziet dan stroomt je hart weer over van liefde.

Maar het is voor iedereen verschillend hè, wat voor de een moeilijk was, kan voor de ander makkelijk zijn.
Het komt vanzelf, en hoe het er dan aan toe gaat kom je vanzelf achter.
Maak je er voorlopig nog niet te druk om, je hebt nog een paar maanden om je voor te bereiden.

Zo heb ik het ook ervaren. Nu als ik terugkijk weet ik dat het tijdelijk is, maar dat vergeet je soms als je er middenin zit

Ik vond bij de 1e vooral het heel erg wennen dat alles om de baby draait. Je kan niet spontaan de deur uit voor eventjes een brief posten. Pas toen ze naar de psz ging had ik weer eens tijd om rustig een kop thee te drinken met een tijdschrift erbij. Om in mn eentje naar de wc te gaan e.d.

Ik vond het heel erg meevallen.

Je hele leven veranderd wel, dat is gewoon zo. Slaapgebrek heb ik niet gehad. Ik sliep de laatste 10 weken van m'n zwangerschap zo zo zo beroerd dat ik die blokjes slaap van 2.5 en later 3.5 uur 's nachts als verademing zag. En eindelijk weer op m'n buik. Nee die nachtvoedingen vond ik helemaal niet erg en ik kon ook direct weer inslapen na het flesje.
Dochter sliep met 6 weken door en is daarna nooit weer 's nachts wakker geweest.
Onze relatie heeft ook niet echt onder spanning gestaan, maar mijn vriend heeft meer geduld met huilen etc. dan ik en het was voor ons wel eens lastig als ik mijn geduld verloor. Maar dat zijn echt dingen waaraan ik herinnert moet worden hoor. Ik lepel dat niet zo op als ik denk aan de babytijd.

Het meest ingrijpende vond ik nog die schema's en tijden en dit mee en dat mee en dat je met zoveel rekening moet houden. En dat ze huilen om niks en je dan met je handen in het haar zit, want wat is er nou?
Daarmee hielp mijn ongeduld ook niet.

Maar overall vond ik het een leuke tijd, zeker met ups en downs en nu (ze is 2.5) is het veel leuker, maar zo'n klein babytje is ook heerlijk. Gelukkig voor ons komt er over 10 weken weer 1.

Maída schreef: ↑

18-09-2020 21:23

Erg vervelend voor je, maar je veroordelende toon is ook naar en wat zuur. Had je dat ook gezegd als een man dit had getypt?

Suggereer ik ergens dat het met een plan per se zo zal gaan? Het is toch logisch om opvang en werk uren te plannen lijkt me.

Ja, je kunt er moeilijk helemaal niet over nadenken en dan na je verlof ineens denken ‘oh ja, werk, dat had ik ook nog’.

Ik ben alleenstaand en mijn dochter is bijna 2. Ik heb de mazzel dat ik een goede slaper had s nachts, dus vanaf een week of vijf hoefde ik alleen 1x een fles te geven tussen 23-7. Alleen zo’n voeding is niet zo erg, zolang je maar niet uren met een ontroostbaar kind zit of echt elk uur uit je slaap gerukt wordt. Echt al vanaf de dag dat ze op haar eigen kamertje slaapt (die 5 weken dus) krijg ik te horen ‘wacht maar tot....’. En dan zou het dus dramatisch worden als ze drie maanden was, oh nee, met vijf maanden gaat het vaak mis, nou, met acht maanden kun je je lol op, als ze een jaar zijn, wordt het wel anders enz. Geen idee waarom mensen altijd denken van die doembeelden te moeten uiten, maar vooralsnog slaap ik dus al bijna 2 jaar prima.

Overigens is het soms ook wel een kwestie van hoe en er zelf in staat. Natuurlijk is een echte huilbaby niet ineens stil omdat jij positief denkt. Maar ik sprak een keer iemand die zo jaloers was, want haar kind sliep zoooooo slecht en ze vond het zo zwaar. Haar kind sliep dus overdag nauwelijks, alleen kleine half uurtjes op schoot, maar niet in box/bed. S nachts sliep ze wel 22-3 en dan na de fles weer tot half zeven. Dat was dus exact wat mijn dochter ook deed, alleen had ik het idee dat ze heel goed sliep. Omdat ik het vooral interessant vond wat ze s nachts deed, zodat ik ook kon slapen. Of ze nou overdag op schoot wilde slapen of in haar eigen bed boeide me niks. Ik had dus ook geen gedoe met steeds naar bed brengen, toch weer huilend troosten, weer terug enz. Ik hield haar gewoon op schoot en dan viel ze een keer in slaap. Nogmaals: daar schiet je niks mee op als je echt een huilbaby hebt. Maar als je per se wilt dat kind in bed slaapt, en het moet en zal minimaal zo lang zijn, maak je er een drama van wat helemaal niet nodig is.

Ik werkte altijd full time, maar in werkelijkheid eerder 6 dagen. Na mijn verlof ben ik full time in 4 dagen gaan werken. Dat is dus gewoon minder dan eerst, dus ik moet ook accepteren dat ik wat minder gedaan krijg. Maar eigenlijk gaat dat prima. Ik heb ook nooit moeite gehad met kind op de crèche achterlaten, ik vind het heerlijk om moeder te zijn, maar ik vind het ook heerlijk om even mijn eigen ding te kunnen doen met mensen die zelf voor hun drinken kunnen zorgen en zindelijk zijn. Natuurlijk, als mijn dochter niet gezond was geweest, of niet naar de opvang had gekund, was dat anders gelopen. Maar om daar nou bij voorbaat vanuit te gaan, is ook wat overdreven.

Qua relatie kan ik je weinig vertellen, want die had en heb ik dus niet. Qua ‘je leven stopt’, tja. Je moet voor iemand zorgen, dus samen spontaan de kroeg in of elk weekend samen stappen is lastig. Maar tenzij dat je hele leven was, valt het verder allemaal best mee. Je moet meer plannen van tevoren, dat wel.

Je weet gewoon niet hoe het zal lopen, maar ik werd (en word nog steeds) ook gewoon moe van alle doemverhalen.
Ik vond de eerste twee/drie weken overweldigend. Zowel in positieve als in negatieve zin. En door bloedverlies was ik ook gewoon wiebelig. Daarna ging het fysiek heel veel beter, en heb ik het eigenlijk alleen als zwaar ervaren toen ik in het begin van de Corona crisis behoorlijk ziek werd, en ivm infectierisico kind nergens heen kon. Dan is helemaal in je eentje voor een dreumes zorgen best wel heftig, en ze heeft aanzienlijk meer televisie gekeken dan ik eigenlijk zou willen. Maar ook dat hebben we overleefd.

Mijn advies zou zijn; denk gewoon na over hoe je dingen graag zou willen hebben. En plan daar op. Maar hou er rekening mee dat het anders kan lopen, en dat dat ook best ok kan zijn.

VANTA schreef: ↑

18-09-2020 19:03

Je weet van tevoren niet hoe het wordt want er zijn nogal wat variabelen. Wellicht gaat alles vanzelf en denk je 'nou, zo kan ik er nog wel vier van hebben' of alles gaat kut en val je bijna over de rand van wat een mens aankan. Je weet het niet en probeer het nog maar niet in te vullen. Je zal het vanzelf wel merken.

Dit.

Ik ben toen mijn zoon geboren was coschappen gaan lopen. Inmiddels ben ik afgestudeerd en dus arts.

Het ging allemaal best wel hoor. Ik herinner me nu vooral de goede dingen. Dat je een tentamen zit te leren met een krijsend kind met 39 graden koorts op schoot vergeet je snel weer. Maar op zo’n moment is het écht niet grappig. Dat je tot 3 uur ‘s nachts aan je praatje zit omdat je peuter de hele avond de boel op stelten zette en hysterisch krijste ipv te gaan slapen terwijl je man net naar een vergadering is, dat vervaagt zo snel.
Maar het is wel vervelend als je constant beoordeeld wordt en onder een vergrootglas ligt en je bent eigenlijk niet op je best.

Maar dat ben je vaak toch niet. Of het nu de slapeloze nachten, krampjes, flesweigeren, huilbaby’en, geen vaste voeding willen, tandjesleed, enz. enz. enz. is, maakt niet zoveel uit. Je hebt maar 1 potje energie en voorheen gaf je dat aan jezelf uit, en als je een kind hebt geef je dat voor >90% uit aan iemand anders.

En daar kwam voor mij nog bij dat ik het een enorme aardverschuiving vond mentaal, om moeder te worden. Het verantwoordelijkheidsgevoel, de kwetsbaarheid van dat er iemand in je leven is waar je op die manier van houdt, dat gevoel van ‘voor mijn part fikt de hele wereld af als het met jou maar goed gaat’. Dat vond ik wennen, en met 36-40 uur werken en een baby kwam ik aan dat mentale stuk niet zo vaak toe.

Dus voor onze relatie en onze tijd voor onszelf was het absoluut een belasting. We deden het met en uit liefde, maar dat betekent niet dat we niks misten van ons oude leven, dat óók heel leuk was.

Laatst vroeg iemand me: als je het nog een keer over moest doen, zou je het dan weer zo doen? En daar kon ik zonder aarzelen een dikke JA op zeggen. Maar wel met erachteraan: ‘maar god, wat ben ik blij dat het nooit meer hóéft.’

Het combineren van een baby en een zware studie dan. Want met een week of 5 beginnen we aan het babygedeelte weer helemaal opnieuw

En het zal wel weer even zoeken worden, en dat is prima. Je hoeft het niet van tevoren helemaal uitgedacht te hebben, you learn as you go. Wat bij je kind past, bij jou past, bij je man past, bij jullie gezin past.

Misschien ben je een totaal andere moeder dan je gedacht hebt en misschien juist wel precies hetzelfde. Maar dat is juist het mooie aan moeder worden: je groeit erin. Je hoeft het allemaal niet op dag 1 uitgevogeld te hebben. Je mag wennen, leren, van koers veranderen, je mening bijstellen. Of niet, als het niet nodig is.

En ik zeg altijd maar: the highs wouldn’t be high if there were no lows.

Oehhhhh en wat ik vergeet.
Ze zijn nu 20 maanden en 7 maanden en kannonne klapperende eierstokken tot en met. Ondanks de drukte elke dag weer. Dat stralende smoeltje van de jongste als haar zus haar kamertje in komt gelopen, naast haar bedje staat en zegt: 'baby - naam dochter -

Echt. kan dan janken van geluk. Ook na de allerslechtste nacht.

Je begrijpt, ik heb een spiraaltje laten zetten. Want na twee kinderen in 13 maanden tijd is het tijd voor wat rust.

Vroeg naar bed (tussen de voedingen) is het nieuwe uitslapen....