Kinderen
alle pijlers
(Huil)baby is niet weg te leggen
vrijdag 27 augustus 2021 om 12:25
Ruim drie weken geleden ben ik bevallen van onze dochter. Ze is dus nog maar mega jong.
Onze start was goed ellendig. Tijdens de bevalling had ze meconiumhoudend vruchtwater en was daarvan de eerste 3 dagen erg misselijk, veel spugen en wilde niet drinken, werd dan erg overstuur. Is tot 10% afgevallen. Ik kreeg een levensbedreigende complicatie na de bevalling. Ben een week opgenomen geweest in het ziekenhuis. Kon haar niet zelf optillen, flesje geven, verschonen, niks. Door medicatie mocht ik haar ook niet voeden.
Toen ik haar eenmaal wel weer mocht voeden, lukte het aanleggen niet. Dochter raakte erg overstuur en hapte niet aan. Uiteindelijk gekozen voor fulltime kolven, dit ging goed, maar dochter huilde met de dag meer tot ze op 2 weken leeftijd wel 13 uur op een dag huilde en dus ook amper sliep. CB arts vermoedde koemelkallergie, nu krijgt ze ruim 1 week speciale kunstvoeding.
Ik heb het idee dat deze andere voeding helpt. Drinkt goed, prima luiers, groeit nu ook weer goed. Zolang wij haar vast hebben is ze tevreden, maar anders wel nog steeds urenlang huilen.
Wat blijft spelen is dat dochter niet weg te leggen is. Ze wil constant vast gehouden worden en op je pink zuigen, en meestal werkt alleen de draagzak om haar in slaap te krijgen. In je armen met de pink is ze meestal tevreden maar valt niet in slaap, teveel prikkels denk ik. In de draagzak met de pink valt ze snel in slaap en slaapt dan ook goed. Maar, je kan haar niet weg leggen, je moet haar vast blijven houden. Speentjes hebben we al heel veel verschillende soorten gebruikt, maar die wil ze niet. Spuugt ze uit en huilen.
Dingen die we al geprobeerd hebben:
- in slaap laten vallen tot ze echt diep weg is en dan wegleggen in de box. Ze slaapt dan vaak nog zo'n 5 minuutjes, maar wordt dan wakker en huilen. We hebben al geprobeerd om haar 5 minuutjes te laten huilen, maar het wordt alleen maar heftiger en meer overstuur, neemt zeker niet af. Troosten in de box lukt niet (zingen, sussen, pink aanbieden, heen en weer wiegen). Bij optillen en pink aanbieden is ze direct stil.
- in de box leggen en daar in slaap proberen te krijgen door de pink aan te bieden. Dit is geen optie: huilt dan, wordt steeds hysterischer tot blauw aanlopen aan toe.
- Ook de wandelwagen, maxi cosi in de auto of een andere plek is geen optie. We hebben dit langere tijd geprobeerd (30min), omdat we weten dat veel kinderen zo wel in slaap vallen, maar ook dan raakt ze alleen maar meer overstuur.
Opvallend is dat de nachten wel goed gaan: ze slaapt dan of in haar eigen wieg (dat heeft onze voorkeur) maar als dat niet lukt dan in een babynestje tussen ons in. Ze wordt dan ingebakerd en heeft een geluidsmachine en we hebben rolluiken dus het is pikdonker. We hebben geprobeerd dit na te bootsen voor een dag slaapje, maar dan lukt het gek genoeg niet.
Uiteraard controleren we dat er niet iets anders speelt zoals honger, vieze luier, of krampjes. In onze armen is ze heel tevreden, tot het moment van wegleggen.
Ik heb aan mijn zwangerschap rugklachten overgehouden en haar nonstop in die draagzak is voor mij erg belastend. Bovendien kan ik niet kolven zolang ze erin zit. Toilet gaat ook bijna niet. Ik kan ook de deur niet uit, want dan moet ze in de wandelwagen of maxi cosi en krijst dan alles bij elkaar. Ik neem haar dagelijks een 45min mee in de draagzak als ik de honden uitlaat en dan slaapt ze lekker, maar daardoor is meer wandelen met haar niet te doen ivm mijn rug.
Nu is mijn man nog thuis, maar over een dikke 2 weken gaat die weer werken en dan ben ik alleen met haar. Dan wordt het wel heel erg belastend allemaal.
Ze is ons eerste kindje dat we zo jong al moeten verzorgen en ik weet niet of het realistisch is dat kindjes van deze leeftijd al in de box kunnen slapen, of dat dit normaal gedrag is. Ze zat natuurlijk tot recentelijk in mijn buik dus kan me voorstellen dat de wereld best alleen aanvoelt voor haar.
De kinderarts in het ziekenhuis en de CB arts kunnen verder niks bijzonders ontdekken aan haar lichamelijk. De CB arts gaf als advies om haar 5 minuten te laten huilen, maar daar vind ik haar nog te jong voor en bovendien helpt het niet.
Verwacht ik teveel van haar?
Onze start was goed ellendig. Tijdens de bevalling had ze meconiumhoudend vruchtwater en was daarvan de eerste 3 dagen erg misselijk, veel spugen en wilde niet drinken, werd dan erg overstuur. Is tot 10% afgevallen. Ik kreeg een levensbedreigende complicatie na de bevalling. Ben een week opgenomen geweest in het ziekenhuis. Kon haar niet zelf optillen, flesje geven, verschonen, niks. Door medicatie mocht ik haar ook niet voeden.
Toen ik haar eenmaal wel weer mocht voeden, lukte het aanleggen niet. Dochter raakte erg overstuur en hapte niet aan. Uiteindelijk gekozen voor fulltime kolven, dit ging goed, maar dochter huilde met de dag meer tot ze op 2 weken leeftijd wel 13 uur op een dag huilde en dus ook amper sliep. CB arts vermoedde koemelkallergie, nu krijgt ze ruim 1 week speciale kunstvoeding.
Ik heb het idee dat deze andere voeding helpt. Drinkt goed, prima luiers, groeit nu ook weer goed. Zolang wij haar vast hebben is ze tevreden, maar anders wel nog steeds urenlang huilen.
Wat blijft spelen is dat dochter niet weg te leggen is. Ze wil constant vast gehouden worden en op je pink zuigen, en meestal werkt alleen de draagzak om haar in slaap te krijgen. In je armen met de pink is ze meestal tevreden maar valt niet in slaap, teveel prikkels denk ik. In de draagzak met de pink valt ze snel in slaap en slaapt dan ook goed. Maar, je kan haar niet weg leggen, je moet haar vast blijven houden. Speentjes hebben we al heel veel verschillende soorten gebruikt, maar die wil ze niet. Spuugt ze uit en huilen.
Dingen die we al geprobeerd hebben:
- in slaap laten vallen tot ze echt diep weg is en dan wegleggen in de box. Ze slaapt dan vaak nog zo'n 5 minuutjes, maar wordt dan wakker en huilen. We hebben al geprobeerd om haar 5 minuutjes te laten huilen, maar het wordt alleen maar heftiger en meer overstuur, neemt zeker niet af. Troosten in de box lukt niet (zingen, sussen, pink aanbieden, heen en weer wiegen). Bij optillen en pink aanbieden is ze direct stil.
- in de box leggen en daar in slaap proberen te krijgen door de pink aan te bieden. Dit is geen optie: huilt dan, wordt steeds hysterischer tot blauw aanlopen aan toe.
- Ook de wandelwagen, maxi cosi in de auto of een andere plek is geen optie. We hebben dit langere tijd geprobeerd (30min), omdat we weten dat veel kinderen zo wel in slaap vallen, maar ook dan raakt ze alleen maar meer overstuur.
Opvallend is dat de nachten wel goed gaan: ze slaapt dan of in haar eigen wieg (dat heeft onze voorkeur) maar als dat niet lukt dan in een babynestje tussen ons in. Ze wordt dan ingebakerd en heeft een geluidsmachine en we hebben rolluiken dus het is pikdonker. We hebben geprobeerd dit na te bootsen voor een dag slaapje, maar dan lukt het gek genoeg niet.
Uiteraard controleren we dat er niet iets anders speelt zoals honger, vieze luier, of krampjes. In onze armen is ze heel tevreden, tot het moment van wegleggen.
Ik heb aan mijn zwangerschap rugklachten overgehouden en haar nonstop in die draagzak is voor mij erg belastend. Bovendien kan ik niet kolven zolang ze erin zit. Toilet gaat ook bijna niet. Ik kan ook de deur niet uit, want dan moet ze in de wandelwagen of maxi cosi en krijst dan alles bij elkaar. Ik neem haar dagelijks een 45min mee in de draagzak als ik de honden uitlaat en dan slaapt ze lekker, maar daardoor is meer wandelen met haar niet te doen ivm mijn rug.
Nu is mijn man nog thuis, maar over een dikke 2 weken gaat die weer werken en dan ben ik alleen met haar. Dan wordt het wel heel erg belastend allemaal.
Ze is ons eerste kindje dat we zo jong al moeten verzorgen en ik weet niet of het realistisch is dat kindjes van deze leeftijd al in de box kunnen slapen, of dat dit normaal gedrag is. Ze zat natuurlijk tot recentelijk in mijn buik dus kan me voorstellen dat de wereld best alleen aanvoelt voor haar.
De kinderarts in het ziekenhuis en de CB arts kunnen verder niks bijzonders ontdekken aan haar lichamelijk. De CB arts gaf als advies om haar 5 minuten te laten huilen, maar daar vind ik haar nog te jong voor en bovendien helpt het niet.
Verwacht ik teveel van haar?
-
dinsdag 21 september 2021 om 23:28
Gefeliciteerd TO met jullie kleine.
Veel uit je verhaal is herkenbaar bij onze baby. Inmiddels 6 maanden. Nog steeds geen slapertje en wordt snachts minimaal elke 2 a 3 uur wakker.
De eerste 3 maanden was zij vaak na driekwartier slapen weer wakker. Enkele uren slaap achter elkaar was schaars. Je mag in ieder geval blij zijn dat jullie baby snachts wel slaapt. Blijft vervelend natuurlijk dat ze het overdag minder goed doet en onrustig blijft. Ook wij hebben bij de kinderarts gelopen. Zij gaf aan dat reflux eigenlijk bij vrijwel alle baby’s voorkomt. Zolang ze goed groeien en niet ziek ogen, wordt er vrij weinig gedaan. We hebben dagen gehad dat onze kleine uitsluitend op ons sliep en anders niet. Laatste optie was om haar op te nemen in het ziekenhuis om de vicieuze cirkel te doorbreken. Dit was uiteindelijk toch niet meer nodig. Ook ik las over osteopathie. De kinderarts raadde het echter af, omdat het geen bewezen effectieve methoden zijn en ze vaak het nekje manipuleren. Dat zij een keer heeft ervaren dat het juist averechts heeft gewerkt. Dus wellicht toch even jullie kinderarts raadplegen voordat jullie naar een osteopaat gaan?
Ik merkte overigens dat van alles proberen een negatief effect op mij had. Was iedere keer opnieuw teleurgesteld dat ook dit weer niet werkte en werd en moedeloos van. Uiteindelijk heb ik mij gewoon eraan over gegeven. Ik heb een gezond kindje en die is even wat pittiger. Wel met mijn partner afgesproken om meer rust ruimtes te creëren. Af en toe elkaar aflossen en schoonmoeder kwam oppassen zodat wij beide konden slapen. Want op momenten heb ik zelfs gehuild door vermoeidheid en ik gewoon echt moest slapen.
Achteraf denk ik ook wel dat we signalen misten bij onze baby en die herkennen we steeds beter. Zodat we eerder ingrijpen voordat zij overstuur is. Misschien heb je iets aan deze ervaringen.
Dikke knuffel
Veel uit je verhaal is herkenbaar bij onze baby. Inmiddels 6 maanden. Nog steeds geen slapertje en wordt snachts minimaal elke 2 a 3 uur wakker.
De eerste 3 maanden was zij vaak na driekwartier slapen weer wakker. Enkele uren slaap achter elkaar was schaars. Je mag in ieder geval blij zijn dat jullie baby snachts wel slaapt. Blijft vervelend natuurlijk dat ze het overdag minder goed doet en onrustig blijft. Ook wij hebben bij de kinderarts gelopen. Zij gaf aan dat reflux eigenlijk bij vrijwel alle baby’s voorkomt. Zolang ze goed groeien en niet ziek ogen, wordt er vrij weinig gedaan. We hebben dagen gehad dat onze kleine uitsluitend op ons sliep en anders niet. Laatste optie was om haar op te nemen in het ziekenhuis om de vicieuze cirkel te doorbreken. Dit was uiteindelijk toch niet meer nodig. Ook ik las over osteopathie. De kinderarts raadde het echter af, omdat het geen bewezen effectieve methoden zijn en ze vaak het nekje manipuleren. Dat zij een keer heeft ervaren dat het juist averechts heeft gewerkt. Dus wellicht toch even jullie kinderarts raadplegen voordat jullie naar een osteopaat gaan?
Ik merkte overigens dat van alles proberen een negatief effect op mij had. Was iedere keer opnieuw teleurgesteld dat ook dit weer niet werkte en werd en moedeloos van. Uiteindelijk heb ik mij gewoon eraan over gegeven. Ik heb een gezond kindje en die is even wat pittiger. Wel met mijn partner afgesproken om meer rust ruimtes te creëren. Af en toe elkaar aflossen en schoonmoeder kwam oppassen zodat wij beide konden slapen. Want op momenten heb ik zelfs gehuild door vermoeidheid en ik gewoon echt moest slapen.
Achteraf denk ik ook wel dat we signalen misten bij onze baby en die herkennen we steeds beter. Zodat we eerder ingrijpen voordat zij overstuur is. Misschien heb je iets aan deze ervaringen.
Dikke knuffel
dinsdag 21 september 2021 om 23:32
Mijn vader heeft 1x dochter mee gehad maar luisterde niet naar mijn instructies en toen hij terugkwam bleek kind 2u lang in de kinderwagen gegild te hebben. Compleet over de rooie was ze. Dus dat doe ik niet meer. Mijn moeder nam vandaag vrij en toen ik vroeg of ze paar uurtjes dochter mee kon nemen ging dat echt niet, want de nieuwe gordijnen waren te lang en blijkbaar was dat een dusdanig drama dat ze dochter er niet bij kon hebben. Daar ben ik ook heel erg verdrietig om want ze past wel elke woensdag op de kinderen van mijn broer (haar enige vrije dag) terwijl wij altijd voor hun klaarstaan en mijn broer en zijn vrouw nooit een vinger uit steken. Maar goed dat is een ander onderwerp. Zoals je merkt heb ik met mijn broer geen goed contact. Mijn schoonmoeder is te oud om op te passen, mijn schoonzus is heel lief maar heeft zelf 4 kids en woont bovendien op anderhalf uur afstand. Vriendinnen werken fulltime.
-
dinsdag 21 september 2021 om 23:34
Opname wil ik trouwens zelf niet (is ook niet meer aangeboden door arts want niet medisch) want duurt 7 dagen en daar mogen wij niet bij zijn, paar uurtjes per dag bezoeken alleen. Dat wil ik echt niet. Lijkt me heel schadelijk voor mijn kindje (en mezelf ook trouwens) om haar opeens een hele week ‘weg’ te doen. Vind ik geen optie.
-
dinsdag 21 september 2021 om 23:40
En zijn vriendinnen niet in het weekend vrij? Met zo’n verhaal zou ik alles vrij maken om mijn vriendinnen te helpen.
Onbekenden ook trouwens. Als je bij mij in de buurt woont kom ik met liefde een paar uur oppassen hoor.
Rot dat je moeder je niet kon helpen, en vooral dat je weinig gevoel van steun hebt. Juist dat heb je nodig.
Onbekenden ook trouwens. Als je bij mij in de buurt woont kom ik met liefde een paar uur oppassen hoor.
Rot dat je moeder je niet kon helpen, en vooral dat je weinig gevoel van steun hebt. Juist dat heb je nodig.
dinsdag 21 september 2021 om 23:42
Wat erg van je familie!
Ik weet niet wat voor opname ze met jou hebben besproken maar onze opname was ik fulltime bij (had t anders ook zeker nooit gedaan, precies wat je zegt). Ik sliep aanvankelijk wel in een andere kamer maar die was op dezelfde gang en ik kon 24/7 naar mijn kind kijken en als ik wilde er naartoe. Dat zou wat zijn zeg.
Ik weet niet wat voor opname ze met jou hebben besproken maar onze opname was ik fulltime bij (had t anders ook zeker nooit gedaan, precies wat je zegt). Ik sliep aanvankelijk wel in een andere kamer maar die was op dezelfde gang en ik kon 24/7 naar mijn kind kijken en als ik wilde er naartoe. Dat zou wat zijn zeg.
dinsdag 21 september 2021 om 23:42
Maar zelfs als man verlof opneemt, is dat max 2 werkweken. Ze huilt al sinds dag 3, en ze is vandaag precies 7 weken oud. Dit is echt niet in 2 weken opgelost. Dan zit ik alsnog met haar. Dat is ook waarom ik zo wanhopig ben. Er komt geen eind aan. En ja, als ze paar uurtjes bij een ander is zou ik rust kunnen hebben, maar dan denk ik alleen aan dat dochter duidelijk zo verdrietig/pijnlijk is. Dan slaap ik niet. Bovendien komt ze na die 2u gewoon weer terug en zit ik er weer mee. Weer dan gegil, onophoudelijk.
-
dinsdag 21 september 2021 om 23:46
Als je niet wilt, wil je niet, maar toch nog een klein pleidooi voor evt opname (en dan hou ik er over op, beloofd). Dat is echt lang niet altijd op medische gronden, maar soms ook simpelweg nodig om de cirkel te doorbreken. En dat is gewoon een erkende indicatie, niet iets heel raars of zo. Ik snap dat het voelt alsof je haar ‘weg doet’, maar dat is echt niet zo. Zoals het nu gaat is voor haar ook niet prettig, dus het is niet ‘haar dumpen zodat jij op vakantie kan’ of zo. Het is proberen te doen wat je kunt om haar te helpen.
En wat betreft hulp, wat naar dat je familie zo weinig behulpzaam is. Ik kan me goed voorstellen dat je je dan nog meer alleen voelt. Maar als je mijn vriendin was, zou ik best een dag vrij willen nemen om je in elk geval even te ontlasten hoor. Een hele dag met een huilend kind rondlopen is vermoeiend, maar echt 1000x beter te dragen als je weet dat het ophoudt en dat je daarna gewoon weer naar huis gaat. Dus voor anderen is het minder heftig dan voor jou.
Dat is geen echte oplossing, dat snap ik ook wel. Maar je kunt dingen in elk geval beter aan als je weet dat er af en toe een adempauze in zit.
En wat betreft hulp, wat naar dat je familie zo weinig behulpzaam is. Ik kan me goed voorstellen dat je je dan nog meer alleen voelt. Maar als je mijn vriendin was, zou ik best een dag vrij willen nemen om je in elk geval even te ontlasten hoor. Een hele dag met een huilend kind rondlopen is vermoeiend, maar echt 1000x beter te dragen als je weet dat het ophoudt en dat je daarna gewoon weer naar huis gaat. Dus voor anderen is het minder heftig dan voor jou.
Dat is geen echte oplossing, dat snap ik ook wel. Maar je kunt dingen in elk geval beter aan als je weet dat er af en toe een adempauze in zit.
dinsdag 21 september 2021 om 23:46
Nou precies dit. Ik heb het hele topic mee gelezen en leef met je mee ook al heb ik zelf geen kinderen. Ik zou het geen probleem vinden om voor een vriendin/kennis/buurvrouw eens op een huilbaby te passen om de moeder even wat rust te gunnen. Zelfs bij jou wil ik het al aanbieden. Al kun je maar een paar uur uitrusten, denk dat dat al heel veel scheelt.Positivevibes schreef: ↑21-09-2021 23:40En zijn vriendinnen niet in het weekend vrij? Met zo’n verhaal zou ik alles vrij maken om mijn vriendinnen te helpen.
Onbekenden ook trouwens. Als je bij mij in de buurt woont kom ik met liefde een paar uur oppassen hoor.
Rot dat je moeder je niet kon helpen, en vooral dat je weinig gevoel van steun hebt. Juist dat heb je nodig.
dinsdag 21 september 2021 om 23:48
Ach wat vreselijk, dit.
Eens met de anderen: je man moet thuis zijn met jullie, want dit trek jij niet met baby alleen.
Hoe was je contact met je verloskundige? Het is nog zo kort geleden allemaal, je "mag" tot 6wk na de geboorte nog bij hen aankloppen hè, voor moeder én kind (en ik weet ook dat sommige na die zes weken ook nog wel in actie komen). Met kind gaat het niet goed, ze huilt echt niet zomaar; met jou gaat het zeker niet goed, en logisch ook, met zulke fysieke klachten deze situatie opvangen, je zou er van minder aan onderdoor gaan.
In mijn (beperkte) ervaring pakken de verloskundigen door, zeker als ze je kennen als een taaie. Bovendien kunnen zij net iets dringender binnenkomen bij een arts, en weten ze de weg in ondersteuning via andere kanalen. Ik zou dat proberen, morgen zodra de praktijk opent bellen, en je dan niet groot houden. Laat ze desnoods dit topic lezen.
Sterkte. Wat een klote-tijd voor jullie.
Eens met de anderen: je man moet thuis zijn met jullie, want dit trek jij niet met baby alleen.
Hoe was je contact met je verloskundige? Het is nog zo kort geleden allemaal, je "mag" tot 6wk na de geboorte nog bij hen aankloppen hè, voor moeder én kind (en ik weet ook dat sommige na die zes weken ook nog wel in actie komen). Met kind gaat het niet goed, ze huilt echt niet zomaar; met jou gaat het zeker niet goed, en logisch ook, met zulke fysieke klachten deze situatie opvangen, je zou er van minder aan onderdoor gaan.
In mijn (beperkte) ervaring pakken de verloskundigen door, zeker als ze je kennen als een taaie. Bovendien kunnen zij net iets dringender binnenkomen bij een arts, en weten ze de weg in ondersteuning via andere kanalen. Ik zou dat proberen, morgen zodra de praktijk opent bellen, en je dan niet groot houden. Laat ze desnoods dit topic lezen.
Sterkte. Wat een klote-tijd voor jullie.
dinsdag 21 september 2021 om 23:49
2 uurtjes heeft inderdaad niet veel zin, maar een wat langere periode kun je in elk geval even ongestoord voor je uit staren. Al slaap je niet.
En 1x een paar uur zal het verschil wellicht ook niet maken, maar gewoon weten dat die adempauzes er zijn wellicht wel. In eerste instantie zit je hoofd waarschijnlijk inderdaad nog steeds bij dochter, dat moet je ook even weer ontwennen.
En 1x een paar uur zal het verschil wellicht ook niet maken, maar gewoon weten dat die adempauzes er zijn wellicht wel. In eerste instantie zit je hoofd waarschijnlijk inderdaad nog steeds bij dochter, dat moet je ook even weer ontwennen.
dinsdag 21 september 2021 om 23:54
Wat onwijs naar, TO...
Ik heb het begin van je topic gelezen en nu de laatste pagina's. Ik wou dat ik de gouden tip voor je had, maar helaas. Wel wilde ik even meegeven dat babynestjes niet veilig genoeg worden geacht om in te slapen. Niet iedereen weet dat.
Dit komt nu misschien heel ellendig over, omdat dit juist een van de enige manieren was waarop het slapen nog enigszins lukte bij jullie. En je situatie is al ingewikkeld genoeg, dat besef ik goed...
Hopelijk wordt het snel beter
Ik heb het begin van je topic gelezen en nu de laatste pagina's. Ik wou dat ik de gouden tip voor je had, maar helaas. Wel wilde ik even meegeven dat babynestjes niet veilig genoeg worden geacht om in te slapen. Niet iedereen weet dat.
Dit komt nu misschien heel ellendig over, omdat dit juist een van de enige manieren was waarop het slapen nog enigszins lukte bij jullie. En je situatie is al ingewikkeld genoeg, dat besef ik goed...
Hopelijk wordt het snel beter
dinsdag 21 september 2021 om 23:57
Na de nexium had ze 3 goede dagen: opeens tevreden in de reiswieg, stil in de maxi cosi, vrolijk en lachen. En toen sloeg het opeens allemaal weer om.
Ze krijgt momenteel gedeeltelijk pepti (omdat die niet op was) en deels afgekolfde melk. Ze gilde op de pepti en ze gilt op mijn eigen melk dus maakt geen verschil. Ik heb niet meer genoeg melk om haar vol op mijn te houden dus krijgt kunst erbij.
Ik heb 3 goede vriendinnen. Een heeft zelf een ernstig ziek kind en heeft haar handen vol. Snap ik ook compleet maar ze weet amper wat er hier gaande is en belt ook nooit. Neem het haar niet kwalijk in haar situatie maar is nu ook ff eenzaam voor me. De andere 2 hebben aangeboden wel een keer te willen opvangen wat superlief is maar is structureel ook geen oplossing.
Ik denk dat er ook niet echt een structurele oplossing is en daar word ik dan weer heel verdrietig van. Ik heb er geen vertrouwen in dat dit nog beter kan worden.
Ze krijgt momenteel gedeeltelijk pepti (omdat die niet op was) en deels afgekolfde melk. Ze gilde op de pepti en ze gilt op mijn eigen melk dus maakt geen verschil. Ik heb niet meer genoeg melk om haar vol op mijn te houden dus krijgt kunst erbij.
Ik heb 3 goede vriendinnen. Een heeft zelf een ernstig ziek kind en heeft haar handen vol. Snap ik ook compleet maar ze weet amper wat er hier gaande is en belt ook nooit. Neem het haar niet kwalijk in haar situatie maar is nu ook ff eenzaam voor me. De andere 2 hebben aangeboden wel een keer te willen opvangen wat superlief is maar is structureel ook geen oplossing.
Ik denk dat er ook niet echt een structurele oplossing is en daar word ik dan weer heel verdrietig van. Ik heb er geen vertrouwen in dat dit nog beter kan worden.
phloxx wijzigde dit bericht op 22-09-2021 00:10
0.05% gewijzigd
-
woensdag 22 september 2021 om 00:05
Dat gevoel is heel logisch, maar dat komt ook omdat jij nu middenin de shit zit en oververmoeid bent. Dan zie je er geen gat meer in.
Sowieso zit hier een einddatum aan. Ze zal echt niet tot haar 18e blijven gillen. Er gaat echt iets veranderen.
Ver vooruit kijken kun je nu niet, maar als die vriendinnen jou bijvoorbeeld morgen en overmorgen allebei een paar uurtjes kunnen helpen, heb je in ieder geval even wat lucht. Ik zou me meer richten op het hier en nu. Hoe kom ik deze dag/week door. Misschien krijg je door die hulp iets meer rust, weer een beetje slaap, en dan ziet de wereld er misschien ook al ietsje anders uit.
Hou vol!
woensdag 22 september 2021 om 05:35
Je moet ook praktisch denken: je dochter huilt bij jou en ze huilt bij anderen. Als je haar voor een paar uur meegeeft aan een ander huilt ze gezelschap van een ander. Anders doet ze dat bij jou.Phloxx schreef: ↑21-09-2021 23:42Maar zelfs als man verlof opneemt, is dat max 2 werkweken. Ze huilt al sinds dag 3, en ze is vandaag precies 7 weken oud. Dit is echt niet in 2 weken opgelost. Dan zit ik alsnog met haar. Dat is ook waarom ik zo wanhopig ben. Er komt geen eind aan. En ja, als ze paar uurtjes bij een ander is zou ik rust kunnen hebben, maar dan denk ik alleen aan dat dochter duidelijk zo verdrietig/pijnlijk is. Dan slaap ik niet. Bovendien komt ze na die 2u gewoon weer terug en zit ik er weer mee. Weer dan gegil, onophoudelijk.
Wel af en toe dus even aan een ander meegeven, juist voor jouw gesteldheid op lange termijn. Anderen kunnen ook goed voor haar zorgen. Maak niet de fout om te denken dat jij alleen voor haar kunt zorgen.
Opname in het ziekenhuis zou ik zeker niet meteen afschrijven. Soms zit je ook samen in een negatieve spiraal en kan een soort reset helpen om daar uit te komen.
Sterkte!
woensdag 22 september 2021 om 06:21
Wat ontzettend heftig, To! Het gekrijs van je kleine gaat door merg en been en het is zo vreselijk om aan te zien dat zij zich zo vervelend voelt. Jammer dat je omgeving zo weinig steun kan bieden.
Ben je met haar bij een osteopaat geweest? Je hebt osteopaten die ook fysiotherapeut zijn.
Slaapt ze snachts nog wel goed?
En idd een second opion bij een andere arts en toch de opname overwegen. Jullie zitten nu ook in een vicieuze cirkel met elkaar en als je meisje oververmoeid is, helpt dat ook alles behalve mee. Ik snap wel dat je een opname niet wil maar je kan zo toch ook niet doorgaan. Als de rust er wel wat meer mee terug komt, is dat voor jullie allemaal fijner.
Sterkte!
Ben je met haar bij een osteopaat geweest? Je hebt osteopaten die ook fysiotherapeut zijn.
Slaapt ze snachts nog wel goed?
En idd een second opion bij een andere arts en toch de opname overwegen. Jullie zitten nu ook in een vicieuze cirkel met elkaar en als je meisje oververmoeid is, helpt dat ook alles behalve mee. Ik snap wel dat je een opname niet wil maar je kan zo toch ook niet doorgaan. Als de rust er wel wat meer mee terug komt, is dat voor jullie allemaal fijner.
Sterkte!
woensdag 22 september 2021 om 07:02
TO, het is loodzwaar, en je klinkt alsof je er helemaal doorheen zit.
Je moet éerst goed voor jezelf zorgen, en dat moet je zo snel mogelijk gaan doen. Oplossingen afwijzen (zorgverlof partner) omdat het geen structurele oplossing is - die luxe heb je niet.
Je partner moet thuis zijn zodat jij een klein beetje op adem kan komen, en jullie sámen naar structurele oplossingen kunnen zoeken.
Het klinkt alsof je denkt dat alleen jij voor je kind kan zorgen, maar je kind krijgt écht geen hechtingsproblemen als ze een paar uur bij iemand anders is / huilt.
Vraag hulp. Vraag opnieuw je vader en je moeder, je vriendinnen, zoek een betaalde oppas.
Zoek ondersteuning voor jezelf, dan heb je meer energie om hulp te zoeken/regelen voor je baby.
Je baby huilt nu toch wel. Daar is een reden voor en om dat uit te kunnen zoeken heb jij voldoende energie nodig. Dus zoek ondersteuning om zelf wat rust te kunnen pakken.
Eigen zuurstofmasker eerst.
It takes a village to raise a child.
Regel ondersteuning. Eerst voor jezelf, daarna voor je kind.
Je moet éerst goed voor jezelf zorgen, en dat moet je zo snel mogelijk gaan doen. Oplossingen afwijzen (zorgverlof partner) omdat het geen structurele oplossing is - die luxe heb je niet.
Je partner moet thuis zijn zodat jij een klein beetje op adem kan komen, en jullie sámen naar structurele oplossingen kunnen zoeken.
Het klinkt alsof je denkt dat alleen jij voor je kind kan zorgen, maar je kind krijgt écht geen hechtingsproblemen als ze een paar uur bij iemand anders is / huilt.
Vraag hulp. Vraag opnieuw je vader en je moeder, je vriendinnen, zoek een betaalde oppas.
Zoek ondersteuning voor jezelf, dan heb je meer energie om hulp te zoeken/regelen voor je baby.
Je baby huilt nu toch wel. Daar is een reden voor en om dat uit te kunnen zoeken heb jij voldoende energie nodig. Dus zoek ondersteuning om zelf wat rust te kunnen pakken.
Eigen zuurstofmasker eerst.
It takes a village to raise a child.
Regel ondersteuning. Eerst voor jezelf, daarna voor je kind.
woensdag 22 september 2021 om 07:10
woensdag 22 september 2021 om 07:12
Ach Phloxx, wat naar.
Ik ga even iets zeggen dat je waarschijnlijk niet wil horen nu, maar mijn oudste was ook zo en tegen mij zeiden ze ook telkens ‘niet medisch’ en achteraf denk ik dat ze gelijk hadden.
Mijn kind huilde en huilde en huilde en huilde en ik was wanhopig, maar achteraf denk ik dat hij huilde om overprikkeling (iets waar hij nog steeds snel heel veel last van heeft). We waren in een cyclus van overprikkeling terecht gekomen en we kwamen er niet meer uit.
En ik had dezelfde gedachten als jij: dit komt nooit meer goed, ik ben niet de juiste moeder voor hem, ik hou dit geen dag langer meer vol, niemand helpt mij, niemand ziet hoe uitzichtloos het is.
Maar achteraf denk ik wel: ze hadden daarin ook gelijk. Ik hield het wél vol. Niet omdat het nou zo leuk was, maar omdat ik simpelweg geen keuze had. En het ging wél over. Vanaf 12 weken werd het langzamerhand telkens een klein beetje minder.
Ik kon mijn zoon niet bij me hebben en niet loslaten, ik zat totaal vast in wanhoop, oververmoeidheid, stress en het gevoel er helemaal alleen voor te staan.
Maar met mijn zoon was niks aan de hand. En uiteindelijk lag de oplossing dus ook niet in naar ‘nog een dokter’, uiteindelijk lag de oplossing veel meer in accepteren dat ik moeder zijn op dat moment gewoon ronduit het ergste vond dat me ooit had kunnen gebeuren.
Ik heb dat met hulp van een psycholoog gedaan. Langzamerhand heeft zij me uit een postpartum- ik wil dal zeggen maar krater is een betere omschrijving- geholpen. Dat hielp op 2 manieren: ten eerste MOEST ik wel mijn kind achter laten bij mensen die ik incompetent vond om voor hem te zorgen (hij huilde trouwens ook aan een stuk door in de kinderwagen), dus ik was ook even fysiek weg van mijn kind, met volle aandacht voor mijn gevoelens. En ik dwong mezelf om daarna in mijn eentje een kop koffie te gaan drinken, om heel even een heel klein momentje een ‘normaal’ leven te hebben. Die afspraken 1x per week waren echt mijn stip aan de horizon.
Verder nog wat praktische dingen:
- op man’s vrije dagen kun je de baby aan hem geven en even weggaan om stoom af te blazen
- bij mijn zoon werkte het echt vele malen beter om hem maar op mij te laten liggen dan om te blijven proberen hem weg te leggen. Wegleggen deed ik alleen nog als ik even wilde douchen of het gewoon niet meer trok en dacht dat ik hem wat aan zou doen als ik hem nog een minuut zou horen huilen. Al het andere wegleggen ben ik gewoon mee gestopt. Ik keek uren en uren en uren suffe series op Netflix met een baby in de draagdoek.
- draag oordoppen. Ik droeg hele dagen oordoppen om de scherpe randjes eraf te halen. En dan niet die rozige pluisdingen want die werken voor geen meter, maar van die moldex oordoppen.
- als man uit werk komt laat hem dan de baby overnemen en mee naar buiten nemen. Een halfuur wandelen, naar de supermarkt, rondjes rijden, whatever. Dat jij heel even een halfuurtje hebt om adem te halen.
- Wb jouw lichamelijke klachten: zelfde als de psycholoog. Je baby afgeven bij iemand die haar in leven houdt. Even tijd voor maken. Je meisje overleeft dat wel.
Dan, ter geruststelling: ik ga niet liegen. Het eerste jaar met mijn oudste zoon is een van de zwaarste jaren uit mijn leven geweest. Op kdv had hij het ook heel erg moeilijk toen ik uiteindelijk weer aan het werk ging, ik voelde me echt heel eenzaam en lang heb ik gedacht nooit meer een kind te willen. Het ging wel echt vanaf een week of 12 heel langzaam elke week een beetje beter.
Vanaf een jaar of 1 was hij een droom van een dreumes. Peuterpuberteit hebben we niks noemenswaardigs in meegemaakt. Hij is nu 4. Hij is sociaal, slim, energiek, heeft veel vriendjes, hij is grappig, behulpzaam en gezellig. Dat huilen is voor mij alleen nog een vage herinnering.
En mijn tweede kind, wat ik dus pas vrij laat aandurfde, had dus wél koemelkallergie. Maar die heeft nooit zo gehuild als mijn oudste. Zolang ik (hij is nu 11 maanden en krijgt nog borstvoeding) maar geen dingen eet waar z’n buikje van op hol slaat is het een vrolijk kind. Dus ik ken het verschil tussen een medische oorzaak en een niet-medische oorzaak.
En in dit huis was de niet-medische oorzaak vele malen erger. Want niet oplosbaar.
Ik vond het eerste jaar traumatiserend. Echt waar. Ik werd zó overvallen door de heftigheid van het moederschap. Als ik met een baby als mijn tweede had mogen beginnen was het heel anders geweest.
Maar echt waar, je gaat dit volhouden. Hoe kut het ook is. En het gaat anders worden. Er gaat een dag komen dat jij deze post typt. Want er is een ‘erna’. Echt waar.
Veel sterkte meid
Ik ga even iets zeggen dat je waarschijnlijk niet wil horen nu, maar mijn oudste was ook zo en tegen mij zeiden ze ook telkens ‘niet medisch’ en achteraf denk ik dat ze gelijk hadden.
Mijn kind huilde en huilde en huilde en huilde en ik was wanhopig, maar achteraf denk ik dat hij huilde om overprikkeling (iets waar hij nog steeds snel heel veel last van heeft). We waren in een cyclus van overprikkeling terecht gekomen en we kwamen er niet meer uit.
En ik had dezelfde gedachten als jij: dit komt nooit meer goed, ik ben niet de juiste moeder voor hem, ik hou dit geen dag langer meer vol, niemand helpt mij, niemand ziet hoe uitzichtloos het is.
Maar achteraf denk ik wel: ze hadden daarin ook gelijk. Ik hield het wél vol. Niet omdat het nou zo leuk was, maar omdat ik simpelweg geen keuze had. En het ging wél over. Vanaf 12 weken werd het langzamerhand telkens een klein beetje minder.
Ik kon mijn zoon niet bij me hebben en niet loslaten, ik zat totaal vast in wanhoop, oververmoeidheid, stress en het gevoel er helemaal alleen voor te staan.
Maar met mijn zoon was niks aan de hand. En uiteindelijk lag de oplossing dus ook niet in naar ‘nog een dokter’, uiteindelijk lag de oplossing veel meer in accepteren dat ik moeder zijn op dat moment gewoon ronduit het ergste vond dat me ooit had kunnen gebeuren.
Ik heb dat met hulp van een psycholoog gedaan. Langzamerhand heeft zij me uit een postpartum- ik wil dal zeggen maar krater is een betere omschrijving- geholpen. Dat hielp op 2 manieren: ten eerste MOEST ik wel mijn kind achter laten bij mensen die ik incompetent vond om voor hem te zorgen (hij huilde trouwens ook aan een stuk door in de kinderwagen), dus ik was ook even fysiek weg van mijn kind, met volle aandacht voor mijn gevoelens. En ik dwong mezelf om daarna in mijn eentje een kop koffie te gaan drinken, om heel even een heel klein momentje een ‘normaal’ leven te hebben. Die afspraken 1x per week waren echt mijn stip aan de horizon.
Verder nog wat praktische dingen:
- op man’s vrije dagen kun je de baby aan hem geven en even weggaan om stoom af te blazen
- bij mijn zoon werkte het echt vele malen beter om hem maar op mij te laten liggen dan om te blijven proberen hem weg te leggen. Wegleggen deed ik alleen nog als ik even wilde douchen of het gewoon niet meer trok en dacht dat ik hem wat aan zou doen als ik hem nog een minuut zou horen huilen. Al het andere wegleggen ben ik gewoon mee gestopt. Ik keek uren en uren en uren suffe series op Netflix met een baby in de draagdoek.
- draag oordoppen. Ik droeg hele dagen oordoppen om de scherpe randjes eraf te halen. En dan niet die rozige pluisdingen want die werken voor geen meter, maar van die moldex oordoppen.
- als man uit werk komt laat hem dan de baby overnemen en mee naar buiten nemen. Een halfuur wandelen, naar de supermarkt, rondjes rijden, whatever. Dat jij heel even een halfuurtje hebt om adem te halen.
- Wb jouw lichamelijke klachten: zelfde als de psycholoog. Je baby afgeven bij iemand die haar in leven houdt. Even tijd voor maken. Je meisje overleeft dat wel.
Dan, ter geruststelling: ik ga niet liegen. Het eerste jaar met mijn oudste zoon is een van de zwaarste jaren uit mijn leven geweest. Op kdv had hij het ook heel erg moeilijk toen ik uiteindelijk weer aan het werk ging, ik voelde me echt heel eenzaam en lang heb ik gedacht nooit meer een kind te willen. Het ging wel echt vanaf een week of 12 heel langzaam elke week een beetje beter.
Vanaf een jaar of 1 was hij een droom van een dreumes. Peuterpuberteit hebben we niks noemenswaardigs in meegemaakt. Hij is nu 4. Hij is sociaal, slim, energiek, heeft veel vriendjes, hij is grappig, behulpzaam en gezellig. Dat huilen is voor mij alleen nog een vage herinnering.
En mijn tweede kind, wat ik dus pas vrij laat aandurfde, had dus wél koemelkallergie. Maar die heeft nooit zo gehuild als mijn oudste. Zolang ik (hij is nu 11 maanden en krijgt nog borstvoeding) maar geen dingen eet waar z’n buikje van op hol slaat is het een vrolijk kind. Dus ik ken het verschil tussen een medische oorzaak en een niet-medische oorzaak.
En in dit huis was de niet-medische oorzaak vele malen erger. Want niet oplosbaar.
Ik vond het eerste jaar traumatiserend. Echt waar. Ik werd zó overvallen door de heftigheid van het moederschap. Als ik met een baby als mijn tweede had mogen beginnen was het heel anders geweest.
Maar echt waar, je gaat dit volhouden. Hoe kut het ook is. En het gaat anders worden. Er gaat een dag komen dat jij deze post typt. Want er is een ‘erna’. Echt waar.
Veel sterkte meid
lux- wijzigde dit bericht op 22-09-2021 07:42
0.24% gewijzigd
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
woensdag 22 september 2021 om 07:15
Wat ontzettend naar Phloxx deze situatie
Kan je geen second opinion vragen bij een andere kinderarts? Heeft ze bijvoorbeeld al een bloedonderzoek gehad? Bij mijn dochter bleek daaruit dat ze een koemelkallergie had, de artsen hadden dat toen eigenlijk al uitgesloten. Alleen op neocate groeide ze. En wat raar dat je niet bij je dochter mag zijn bij opname. Ik mocht gewoon bij haar zijn en slapen in de kamer. Tegen de tijd van opname was ik echt uitgeput en zo moe!
Kan je geen second opinion vragen bij een andere kinderarts? Heeft ze bijvoorbeeld al een bloedonderzoek gehad? Bij mijn dochter bleek daaruit dat ze een koemelkallergie had, de artsen hadden dat toen eigenlijk al uitgesloten. Alleen op neocate groeide ze. En wat raar dat je niet bij je dochter mag zijn bij opname. Ik mocht gewoon bij haar zijn en slapen in de kamer. Tegen de tijd van opname was ik echt uitgeput en zo moe!
woensdag 22 september 2021 om 07:30
Ach, Phloxx, wat heftig! Ik kan me nog zo mijn eigen wanhoop herinneren. Wat Lux schrijft herken ik volkomen. Destijds hier ook weinig hulp.
Phloxx, ik zou met alle liefde een paar uur met je babytje willen komen wandelen. In huis, buiten, dat ze gilt geeft helemaal niks. Maar ik ben natuurlijk maar een vrouw van een forum, kan me voorstellen dat dat eng is. Zijn er vrouwen die misschien niet zo dichtbij staan als famlie / vriendinnen, maar die je wel voldoende kent die je zou kunnen vragen? Zodat jij heeeel even kan ademhalen zonder het gekrijs?
Phloxx, ik zou met alle liefde een paar uur met je babytje willen komen wandelen. In huis, buiten, dat ze gilt geeft helemaal niks. Maar ik ben natuurlijk maar een vrouw van een forum, kan me voorstellen dat dat eng is. Zijn er vrouwen die misschien niet zo dichtbij staan als famlie / vriendinnen, maar die je wel voldoende kent die je zou kunnen vragen? Zodat jij heeeel even kan ademhalen zonder het gekrijs?
