Kent iemand dit gevoel?

Ik vind je laatste zin erg vreemd. Is het het baren waar je dan tegenop ziet? Want in de tekst daarvoor heb je het over wel of niet er klaar voor zijn.

Ik herken me wel in jou (er loopt hier inmiddels een kind rond). Ik heb nooit iets gehad met kinderen. En smolt ook voor puppy's/kittens en nooit voor kinderen. Ik had ook nooit behoefte aan baby's vasthouden en ging met tegenzin maar vanuit een gevoel van verplichting op kraambezoek. Als we weggingen met vrienden of familie vond ik het irritant/jammer als er kinderen meegingen.

En toch heb ik nu zelf een kind/stabiel gezin. Ik vind jou nog erg jong. Ik heb zelf pas op mijn 33e een kind gekregen (en achteraf had het nog langer mogen duren, maar ook weer niet want hoe ouder hoe zwaarder het is, dus het is goed zo). En mijn ervaring is, toen ik zwanger was vond ik babydingen wel leuk en de periode daarna ook wel. Ik ging toen zelfs met plezier op kraamvisite, iets wat ik niet herken van mezelf. En nu is mijn kind 4 en vind ik wederom al die babydingen weer irritant en stom. En vind ik eigenlijk alleen de fase waar hij nu in zit leuk (ik groei erin mee). Ik ben erg op mijn eigen kind gericht en 'houd nog steeds niet van kinderen'. Ik ben andermans kinderen wel meer gaan waarderen en toch geniet ik nog steeds het meest van uitstapjes zonder kinderen (eigen kind uitgezonderd, al onderneem ik nog steeds graag dingen in mijn eentje of samen met man, even zonder kind, even op niveau).

Kortom, mijn ervaring: Je hoeft geen kinder/baby aanbidder te zijn om uiteindelijk toch een kind te hebben en een leuk gezin te vormen. Ik zag ons ook niet als ouders en zie nog het plaatje voor me van mijn man in de wachtkamer van de verloskundige (eerste afspraak) terwijl hij in een babyboek bladerde. De absurditeit, dit paste totáál niet bij ons (sidenote, familie was ook in shock toen we het bekend maakten ). Toch doen we het erg leuk als gezin. En we laten het bewust bij één kind. Beide hebben absoluut geen zin om nog een keer dit hele riedeltje te doorlopen. Voor één keer is het leuk, maar absoluut niet nog een keer.

Hopelijk heb je er iets aan.

Ik had ook nooit zoveel met baby’s en vond kinderen eigenlijk pas leuk vanaf een jaar of 8. Toch wist ik wel dat ik ooit wel kinderen wilde en dat als ik die zou krijgen, dat met mijn toen vriend, inmiddels man zou zijn.

Ik had geen klepperende eierstokken, maar op een bepaald moment besloten man en ik dat er eigenlijk geen reden meer was om er niet aan te beginnen. Ik was toen 29. Bleek meteen al de eerste ronde zwanger en vond het doodeng. Maar toen ze er eenmaal was, vond ik het fantastisch. Zo fantastisch zelfs dat ik inmiddels drie kinderen heb

Sinds ik zelf moeder ben, vind ik kinderen en baby’s, ook die van anderen, ineens wel heel leuk. Dat kan dus veranderen.

Ik herken dit gevoel (buiten alle twijfel om) enorm, maar ik weet dan ook zeker dat ik geen kinderen wil en zie mezelf in de toekomst dan ook zonder kinderen.
Gelukkig staat mijn vriend hier hetzelfde in. Beide zijn we 31.

Ik weet niet of het is wat je wil horen, maar zo kun je er dus ook in staan.

Ik ben van nature wat ongemakkelijk en niet zo zorgzaam in het fysieke. Voor goede gesprekken kan je wel bij me terecht, maar dat willen baby's vaak niet. Ik ben ook wat introvert en daar houden baby's ook geen rekening mee.
Maar ze zijn ook grappig en aandoenlijk. En het is zo 'eigen'. En onschuldig.

Mijn kinderwens kwam wat later, maar ik herken daarin meer het proces van ouder worden en realistisch worden, dan dat ik het niet graag genoeg zou willen.

Verder, om een wat nuchtere aanvulling te doen op al je twijfels: het wordt niet perfect, het is net als met relaties, absoluut de moeite waard, maar soms gewoon gedoe en irritant. Ook met kinderen moet je gewoon iets leuks of waardevols van het leven zien te maken. Je doet dat alleen wel in een andere vorm wellicht dan dat je zonder kinderen had gedaan.

Alleen: begin er niet aan als je wil dat je kind perfect wordt en dat het elke dag jou bevestigd over het feit dat jij de juiste keuze hebt gemaakt. Dat is zielig voor het kind

Vroeger vond ik kinderen stom. Toen ik ouder werd vond ik er gewoon niet zo veel van. En rond mijn 30e wilde ik graag kinderen. En nu heb ik er twee en is het goed.

Mijn kinderen zijn leuk en die van anderen zijn dat soms, en soms niet . Maar de mijne zijn het leukste, zelfs als ze soms irritant doen .

Je bent ook nog heel jong. Ik heb zelf ook echt heel lang getwijfeld, ik vind katten nog steeds leuker dan kinderen.

Mijn spiraal moest er uit toen ik 35 was en toen besefte ik ineens dat ik over nog 5 jaar een stuk minder te kiezen heb en dat ik toch graag een kind wil. Vriend wilde gelukkig ook.
Op een dag weet je het, wel of niet.

Geniet nog lekker lang van jong zijn. Dit zijn zorgen voor later .

Ik houd ook echt niet van kinderen in het algemeen, ben ook niet zorgzaam. Maar ik houd wel van mijn eigen kinderen. Soms vind ik het zwaar, de verantwoordelijkheid en de prikkels, maar ik zou ze niet willen missen. Ja een weekje, als ze op kamp gaan, dat vind ik echt heerlijk. Even weer man en ik alleen, vind ik echt heel fijn. Maar na een week is het ook weer fijn dat ze er zijn

Overigens; ik had een hele sterke kinderwens. Geen twijfel, maar op sommige vlakken had ik het wel onderschat eigenlijk

Hier exact hetzelfde hoor, wij zijn er op m’n 31ste voor gegaan, omdat je nooit weet hoe lang het duurt etc. Ik zag de toekomst altijd wel met een tafel vol pubers, maar niet echt met een baby.
Toen dochter er was, heeft het een hele tijd geduurd, voordat mezelf ‘moeder of mama’ noemen niet meer gek voelde.

Ik heb nog steeds weinig met andermans baby’s, maar oudere kinderen vind ik vaak wel leuk (altijd al wel).

De wens voor een tweede was wel veeeel meer rammelende eierstokken-achtig, al speelde ook wel echt mee dat ik absoluut niet een enig kind wilde zeg maar.

Verder heb ik nog steeds heel veel me-time nodig, doe ik uitjes ook het liefst zonder kinderen met vriendinnen, en hebben man en ik ook veel behoefte aan tijd voor ons samen.

Kinderen zijn nu 5 en 1 en ik ben intens blij dat het zwanger zijn en een baby hebben nu klaar is voor ons.
Net als jij had ook man het gerust van me over mogen nemen.

Mja ik redeneerde altijd maar: je wil een kind, niet een zwangerschap of puur een baby. Als je het verre toekomstplaatje wel met kinderen voor je ziet, kun je dus best wat rationeler besluiten ervoor te gaan.