Kinderen
alle pijlers
KIND AAN LEIDSEL/TEUGEL?
zondag 13 april 2008 om 20:24
Mijn zoontje van anderhalf is dol op lichaamsbeweging, rondrennen, meubilair versjouwen, buiten zijn. Hij rent alle kanten op en is watervlug. Ik woon in heel drukke wijk en houdt hem altijd angstvallig in zn wandelwagen totdat we op een groot speelplein zijn of in het Vondelpark. Daar kan meneer naar hartelust rondsjeezen. Mijn moeder vindt dat ik hem aan een leidsel/teugel moet doen als ik naar buiten ga, zo kan hij lekker lopen en kan ik hem ook weerhouden van plotseling het fietspad op te stappen of de straat op te racen..er bestaan fot's van mijzelf toen ik zoontjes leeftijd had dat ik ook aan zo'n teugel liep. Ik word altijd heeel verdrietig van die foto's, en eigelijk ook best wel boos. Voor een deel komt dat doordat ik me vaak beknot heb gevoeld door mijn hele lieve, maar overbezorgde moeder. Maar zo'n teugel..ik krijg er rotgevoel bij... alsof kind hond is ofzo..maar aan de andere kant durf ik dan wel weer met zoontje te lopen ipv karretje....wat vinden jullie? Argumenten voor/tegen graag..
zondag 13 april 2008 om 20:27
Op zich doet een handje geven hetzelfde werk. Moet je alleen maar jezelf ervan verzekeren dat hij dat handje blijft geven. 't Is mij wel gelukt met mijn kroost, al zal ik ook best wel eens hebben gesjord aan een onwillig hangend kindje.
En inderdaad, het geeft een zalige rust: weten dat je kindje niet alle kanten op vliegt.
En inderdaad, het geeft een zalige rust: weten dat je kindje niet alle kanten op vliegt.
zondag 13 april 2008 om 20:27
Ik gebruikte wel gewoon zo'n ding hoor! Toen zoon 2,5 jaar was vond ik het ideaal; hij wilde dan zelf lopen maar ging er ook wel eens van door. Ik had twee polsbandjes met klittenband en daartussen een "telefoon"snoertje (opgekruld dus). Het ging prima. Je zag mensen wel eens kijken maar dat deden ze dan maar. Liever een kind dat bij mij blijft en aan zo'n bandje vastzit met zijn pols dan een kind dat wegloopt/de straat oploopt/mij kwijtraakt met alle stress vandien.
zondag 13 april 2008 om 20:31
Mensen lachen gerust om je kind als het in een tuigje met je meeloopt maar jij lacht het laatst als je kind niets kan overkomen!
Ik heb het ook gedaan met zoonlief en ik zou het zo weer doen. Hij had voldoende bewegingsvrijheid door het lijntje dat bij het tuigje zat maar kon nooit te ver lopen.
Ik had gewoon zo'n tuigje waarmee je je kind ook in een kinderstoel vast kunt zetten.
Ik heb het ook gedaan met zoonlief en ik zou het zo weer doen. Hij had voldoende bewegingsvrijheid door het lijntje dat bij het tuigje zat maar kon nooit te ver lopen.
Ik had gewoon zo'n tuigje waarmee je je kind ook in een kinderstoel vast kunt zetten.
zondag 13 april 2008 om 20:33
Ik weet zelf niet zo goed wat ik zou doen (mijn bloedjes lopen nog niet), maar ik kan me nog goed herinneren wat mijn ouders met mijn zusje hebben gedaan!
Mijn zusje was net als jouw zoontje: overal naar toe rennen en mijn ouders zijn haar dan ook regelmatig kwijt geweest. Het engste wat er ooit gebeurd is, is dat ze ineens een enorme sprint trok en zo bijna de kade afrende in Joegoslavie! Gelukkig was er een vrouw die haar tegen heeft kunnen houden, maar voor mijn ouders was de maat meer dan vol. Waar ze het eerst nog zielig vonden om mijn zusje in een tuigje te doen (inderdaad, net als een hondje!), zo vonden ze het veel meer waard dat ze haar in de buurt konden houden en dat er geen gevaarlijke dingen meer konden gebeuren. Er is dus een tuigje aangeschaft en mijn zusje heeft dat welgeteld een keer omgehad. Ze vond het zo vreselijk, dat mijn ouders alleen nog maar hoefden te zeggen dat ze het tuigje in ging als ze weer weg zou lopen! Nooit meer omgehad dus en mijn zusje was ineens braver dan braaf. Nou ja, ze liep in ieder geval niet meer weg en bleef braafjes bij mijn ouders in de buurt.
Ik kan me je bedenkingen heel goed voorstellen, maar misschien werkt het bij jouw zoontje net als bij mijn zusje!
Mijn zusje was net als jouw zoontje: overal naar toe rennen en mijn ouders zijn haar dan ook regelmatig kwijt geweest. Het engste wat er ooit gebeurd is, is dat ze ineens een enorme sprint trok en zo bijna de kade afrende in Joegoslavie! Gelukkig was er een vrouw die haar tegen heeft kunnen houden, maar voor mijn ouders was de maat meer dan vol. Waar ze het eerst nog zielig vonden om mijn zusje in een tuigje te doen (inderdaad, net als een hondje!), zo vonden ze het veel meer waard dat ze haar in de buurt konden houden en dat er geen gevaarlijke dingen meer konden gebeuren. Er is dus een tuigje aangeschaft en mijn zusje heeft dat welgeteld een keer omgehad. Ze vond het zo vreselijk, dat mijn ouders alleen nog maar hoefden te zeggen dat ze het tuigje in ging als ze weer weg zou lopen! Nooit meer omgehad dus en mijn zusje was ineens braver dan braaf. Nou ja, ze liep in ieder geval niet meer weg en bleef braafjes bij mijn ouders in de buurt.
Ik kan me je bedenkingen heel goed voorstellen, maar misschien werkt het bij jouw zoontje net als bij mijn zusje!
zondag 13 april 2008 om 20:45
Een tuigje heeft het effect dat het gevaar wijkt en het gedrag voorkomen kan worden. Maar om dan toch maar op de honden manier te beginnen waarom je kind niet belonen (b.v. met een klein snoepje) op het moment dat hij of zij terug komt als jij roept.
Een vriendin van mij doet het zo en het werkt prima
Een vriendin van mij doet het zo en het werkt prima
zondag 13 april 2008 om 20:48
Jaren geleden is er in Groningen een kindje onder de achterwielen van een stadsbus gekomen. Ik was toen 14 en vond het een afschuwelijk bericht.
Moppekind heeft daarom altijd in een tuigje gelopen, en vond het nooit een probleem. Hij heeft nooit geprotesteerd tegen het tuigje, het gaf juist een soort vrijheid, omdat hij niet steeds teruggeroepen werd.
Toen hij ruim 3,5 jaar oud was leek hij voldoende besef te hebben van "handje vasthouden", en daarna is het tuigje nooit weer om gedaan. Het werd hem ook te klein. Daarna ging het ook goed.
Natuurlijk krijg je reacties dat het "zielig" zou zijn, maar een kindje dood vind ik nog veel zieliger. En het gegil naar kinderen HIIIIEEERRRRRRR !!!!! -alsof het hondjes zijn- is voor mijn gevoel een stuk irritanter voor de omgeving én jezelf.
Moppekind heeft daarom altijd in een tuigje gelopen, en vond het nooit een probleem. Hij heeft nooit geprotesteerd tegen het tuigje, het gaf juist een soort vrijheid, omdat hij niet steeds teruggeroepen werd.
Toen hij ruim 3,5 jaar oud was leek hij voldoende besef te hebben van "handje vasthouden", en daarna is het tuigje nooit weer om gedaan. Het werd hem ook te klein. Daarna ging het ook goed.
Natuurlijk krijg je reacties dat het "zielig" zou zijn, maar een kindje dood vind ik nog veel zieliger. En het gegil naar kinderen HIIIIEEERRRRRRR !!!!! -alsof het hondjes zijn- is voor mijn gevoel een stuk irritanter voor de omgeving én jezelf.
zondag 13 april 2008 om 20:49
Ik denk dat aan een lijn lopen op drukke stukken, je zoon minder belemmerd dan aan de hand moeten lopen van zijn lange mamma. Het gaat om de veiligheid van je kind, dus laat de mensen maar kijken hoor.
Probeer je eigen gevoelens ten opzichte van je moeder niet te projecteren op je zoon. Dat jij je beknot hebt gevoeld, heeft waarschijnlijk met veel meer en andere dingen te maken dan alleen dat tuigje.
Met anderhalf is je kind moeilijker te begrenzen dan als hij twee en een half is. Naar mate hij ouder wordt, gaat hij meer begrijpen en wordt zijn blikveld groter. Voor nu zou ik hem lekker aanlijnen, en in het park kan hij lekker ronddarren zoveel hij wil.
Probeer je eigen gevoelens ten opzichte van je moeder niet te projecteren op je zoon. Dat jij je beknot hebt gevoeld, heeft waarschijnlijk met veel meer en andere dingen te maken dan alleen dat tuigje.
Met anderhalf is je kind moeilijker te begrenzen dan als hij twee en een half is. Naar mate hij ouder wordt, gaat hij meer begrijpen en wordt zijn blikveld groter. Voor nu zou ik hem lekker aanlijnen, en in het park kan hij lekker ronddarren zoveel hij wil.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 13 april 2008 om 20:49
Belonen voor gedrag dat vanzelfsprekend zou moeten zijn ??????:
Een tuigje heeft het effect dat het gevaar wijkt en het gedrag voorkomen kan worden. Maar om dan toch maar op de honden manier te beginnen waarom je kind niet belonen (b.v. met een klein snoepje) op het moment dat hij of zij terug komt als jij roept.
Een vriendin van mij doet het zo en het werkt prima
En wat doet ze met het snoepje als het kind niet terugkomt ?????
zondag 13 april 2008 om 20:50
Tuurlijk werkt dat, maar het is wel heel erg korte-termijndenken. Eten op die manier koppelen aan belonen lijkt me niet echt verantwoord opvoeden...:
Een tuigje heeft het effect dat het gevaar wijkt en het gedrag voorkomen kan worden. Maar om dan toch maar op de honden manier te beginnen waarom je kind niet belonen (b.v. met een klein snoepje) op het moment dat hij of zij terug komt als jij roept.
Een vriendin van mij doet het zo en het werkt prima
zondag 13 april 2008 om 20:52
Als het kind niet komt is het niet vanzelfsprekend en zal er dus getraind moeten worden. Je kunt wel vinden dat het vanzelfsprekend zou moeten zijn maar als het dat niet is is het waarschijnlijk niet goed aangeleerd.
Het snoepje gebruik je niet als lok middel maar als beloning. Je gaat dus niet met een zak snoep staan zwaaien
Maar op het moment dat je kind goed komt geef je een klein snoepje.
zondag 13 april 2008 om 20:52
Jaaaa! En zo komen kindertjes dus aan overgewicht!:
Een tuigje heeft het effect dat het gevaar wijkt en het gedrag voorkomen kan worden. Maar om dan toch maar op de honden manier te beginnen waarom je kind niet belonen (b.v. met een klein snoepje) op het moment dat hij of zij terug komt als jij roept.
Een vriendin van mij doet het zo en het werkt prima
zondag 13 april 2008 om 20:55
Waarom korte termijn. Je moet natuurlijk niet blijven belonen maar goed dat doe je bij honden ook niet. Het is een positieve trainingsmethode die kun je voor dieren of mensen gebruiken. En eigenlijk vind ik dit heel verantwoord. Dit leert je namelijk als ouder om gedrag voor te zijn of te negeren en goed gedrag te belonen. Beter dan die schreeuwende ouders of nog erger er achteraan gaan rennen.
zondag 13 april 2008 om 21:04
Wat denk jij dan dat er gebeurt wanneer je stopt met belonen?
''MAMAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA IK WIL SNOEHOEHOEHOEP BOEHOEHOE"
Korte termijn, omdat je geen rekening houdt met de basis die er wordt gelegd in dat kleine koppie, namelijk de koppeling tussen belonen en eten. Belonen kan je ook op een andere manier, bovendien is dat bij voldoende autoriteit niet nodig. Als ouder zijnde je gezag laten gelden (op een autoritatieve manier) is een stuk nuttiger dan je kind leren om te luisteren naar het snoepje ipv naar zijn moeder.
Oh TO, die laatste opmerking was absoluut niet naar jou bedoeld, maar alleen als reactie op mara.
anoniem_60816 wijzigde dit bericht op 13-04-2008 21:08
Reden: kleine toevoeging
Reden: kleine toevoeging
% gewijzigd
zondag 13 april 2008 om 21:05
zondag 13 april 2008 om 21:11
Mararoulette, er zijn meer manieren om een kind te belonen dan met iets lekkers. Een kind zoekt graag erkenning bij zijn ouders, dus hem prijzen, zeggen dat het een grote knul is en dat mama trots is op hem omdat hij zus of zo goed kan, lijkt me een betere methode dan snoepjes geven.
Ik spreek met mijn dochter in moeilijke tijden af, dat al het een hele dag goed is gegaan, zij mag uitkiezen wat we voorlezen saafs. Werkt als een speer bij een vijfjarige.
Ik spreek met mijn dochter in moeilijke tijden af, dat al het een hele dag goed is gegaan, zij mag uitkiezen wat we voorlezen saafs. Werkt als een speer bij een vijfjarige.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
