Kinderen
alle pijlers
KIND AAN LEIDSEL/TEUGEL?
zondag 13 april 2008 om 20:24
Mijn zoontje van anderhalf is dol op lichaamsbeweging, rondrennen, meubilair versjouwen, buiten zijn. Hij rent alle kanten op en is watervlug. Ik woon in heel drukke wijk en houdt hem altijd angstvallig in zn wandelwagen totdat we op een groot speelplein zijn of in het Vondelpark. Daar kan meneer naar hartelust rondsjeezen. Mijn moeder vindt dat ik hem aan een leidsel/teugel moet doen als ik naar buiten ga, zo kan hij lekker lopen en kan ik hem ook weerhouden van plotseling het fietspad op te stappen of de straat op te racen..er bestaan fot's van mijzelf toen ik zoontjes leeftijd had dat ik ook aan zo'n teugel liep. Ik word altijd heeel verdrietig van die foto's, en eigelijk ook best wel boos. Voor een deel komt dat doordat ik me vaak beknot heb gevoeld door mijn hele lieve, maar overbezorgde moeder. Maar zo'n teugel..ik krijg er rotgevoel bij... alsof kind hond is ofzo..maar aan de andere kant durf ik dan wel weer met zoontje te lopen ipv karretje....wat vinden jullie? Argumenten voor/tegen graag..
maandag 14 april 2008 om 09:38
Hier in het durp wonen grooooooote gezinnen, en heb dan ook regelmatig een soort van uitlaatdienst voor kindertjes voorbij zien komen. (lees: een moeder met een heel stel kleine kindertjes aan riempjes)
Ik heb er zelfs ooit eentje gezien die 2 kinderen aan riempjes had, en een derde op haar buik in een buikdrager met een fopspeen VASTGEPLAKT MET TAPE!!!!!
Neem me niet kwalijk, maar ga dan niet winkelen of wandelen..
maandag 14 april 2008 om 09:47
Met consequent zijn alleen ben je er echt niet hoor.
Als het om de veiligheid van mijn kinderen gaat, ben ik consequent op het enge af. Maar waar de oudste drie gewoon kwamen als ik het ze vroeg, of op zijn laatst als ik zei: 'Nou doeg, ik ga!', daar blijft de jongste onverstoord doen wat hij zelf wil. Ik ben wel eens echt weggegaan, heb minuten lang om een hoekje staan gluren, maar mijn mannetje vroeg zich niet eens af waar ik naartoe was. Dus hijs ik hem op mijn nek, zeul hem honderden meters mee onder mijn arm of gesp hem gillend vast in de buggy. Voor hem zou een tuigje wel fijner zijn denk ik. Maar ik vrees dat het dramatische effect als hij dan toch nog niet mee wenst te lopen, vele malen groter is dan als ik hem gewoon in de buggy zet. Vandaar dat ik het maar niet doe.
En over het belonen van een kind dat goed luistert: ik presenteer het loslopen als de beloning voor luisteren.
Als het om de veiligheid van mijn kinderen gaat, ben ik consequent op het enge af. Maar waar de oudste drie gewoon kwamen als ik het ze vroeg, of op zijn laatst als ik zei: 'Nou doeg, ik ga!', daar blijft de jongste onverstoord doen wat hij zelf wil. Ik ben wel eens echt weggegaan, heb minuten lang om een hoekje staan gluren, maar mijn mannetje vroeg zich niet eens af waar ik naartoe was. Dus hijs ik hem op mijn nek, zeul hem honderden meters mee onder mijn arm of gesp hem gillend vast in de buggy. Voor hem zou een tuigje wel fijner zijn denk ik. Maar ik vrees dat het dramatische effect als hij dan toch nog niet mee wenst te lopen, vele malen groter is dan als ik hem gewoon in de buggy zet. Vandaar dat ik het maar niet doe.
En over het belonen van een kind dat goed luistert: ik presenteer het loslopen als de beloning voor luisteren.
maandag 14 april 2008 om 09:48
Ik ben het er overigens wel mee eens dat kinderen niet overal rond hoeven te rennen. Gelukkig ben ik gezegend met kinderen die altijd aan de hand willen lopen (errrrggg makkelijk 
).
Wat niet weg neemt dat ik zoon van 2 jaar pas op Schiphol 5 min kwijt ben geweest. Ik was druk met de baby en dochter in de gaten aan het houden en hij was ineens weg. Ik geloof dat ik in die 5 min minimaal 5 jaar ouder ben geworden. Ik kreeg al visioen van een ventje dat over de landingsbaan liep. Gelukkig was hij -alleen- maar even "vliegtuigen zoeken".
). Wat niet weg neemt dat ik zoon van 2 jaar pas op Schiphol 5 min kwijt ben geweest. Ik was druk met de baby en dochter in de gaten aan het houden en hij was ineens weg. Ik geloof dat ik in die 5 min minimaal 5 jaar ouder ben geworden. Ik kreeg al visioen van een ventje dat over de landingsbaan liep. Gelukkig was hij -alleen- maar even "vliegtuigen zoeken".
maandag 14 april 2008 om 09:50
Goh, misschien is mijn zoon dan wel écht heel gemakkelijk, want ik gebruikte de riempjes van de buggy echt nooit. Mijn zoon wist gewoon dat ie op het station even moest gaan zitten in de wagen, eigenlijk net als hoe MissChicken beschrijft. Gewoon uitleggen dat als je voor de trein valt dat je dan dood kunt gaan, en dat als er heel veel mensen rondlopen dat je mamma dan kwijt kunt raken, en dat als er heel veel autos zijn dat de autos dan tegen je aan kunnen rijden. En dat als mamma dus zegt dat je even moet gaan zitten dat je dan ook moet luisteren. Zo ook met handje vasthouden, bovendien werd ik ook gewoon heel erg boos als hij zich loswurmde of toch de wagen uitklom, en ik werd op die leeftijd eigenlijk niet vaak boos dus dat maakte nogal wat indruk.
Am Yisrael Chai!
maandag 14 april 2008 om 09:55
Mijn zoon is er ook nooit van onder de indruk geweest als ik wegliep, die is nogal koppig. Dus heb ik hem gewoon een paar keer mij echt kwijt laten zijn, wel gewoon voor de deur van onze eigen supermarkt waar iedereen hem en mij kent en waar ik hem kon zien maar hij mij niet. Dat heeft wel goed geholpen, hij is daar vreselijk van geschrokken. Bij mijn zoon moet ik altijd een langere adem hebben dan hij
.
Am Yisrael Chai!
maandag 14 april 2008 om 10:01
Ik zie het probleem van een tuigje helemaal niet.
Ik kan me zelf nog herinneren dat ik er vroeger mee heb gelopen: ik zie het witleren tuigje nog zó voor me. Ik was de jongste van 4 kinderen en ik kan me mijn ouders goed voorstellen. Ik heb er helemaal geen nare herinneringen aan.
Ik zou het ook bij mijn dochter kunnen doen als ze straks kan lopen.
Wat geeft 't nou? Ze lopen toch niet de hele dag in een tuigje? Zoals hierboven gezegd, zie ik het verschil ook niet met vastsnoeren in een buggy of buik-/rugdrager. En dat is inderdaad nóg zieliger, omdat een kindje dan helemaal niets meer kan.
Ik prefereer gemak nog altijd boven dat iets er leuk uit moet zien.
Ik kan me zelf nog herinneren dat ik er vroeger mee heb gelopen: ik zie het witleren tuigje nog zó voor me. Ik was de jongste van 4 kinderen en ik kan me mijn ouders goed voorstellen. Ik heb er helemaal geen nare herinneringen aan.
Ik zou het ook bij mijn dochter kunnen doen als ze straks kan lopen.
Wat geeft 't nou? Ze lopen toch niet de hele dag in een tuigje? Zoals hierboven gezegd, zie ik het verschil ook niet met vastsnoeren in een buggy of buik-/rugdrager. En dat is inderdaad nóg zieliger, omdat een kindje dan helemaal niets meer kan.
Ik prefereer gemak nog altijd boven dat iets er leuk uit moet zien.
What matters most is how you see yourself
maandag 14 april 2008 om 10:03
maandag 14 april 2008 om 10:04
Fash, ik snap je redenatie over niet vastsnoeren in de buggy, maar het zal maar fout gaan....
Ik heb het een paar jaar geleden van dichtbij meegemaakt. Een jongetje is in mijn straat overreden door een vrachtwagen, omdat ie niet vast zat in de buggy en de moeder uit schrik de buggy naar achteren trok. Het jongetje viel naar voren, onder die dikke wielen: dood.
Sindsdien zou ik het nooooooooit mijn kinderen los erin zetten.
Ik heb het een paar jaar geleden van dichtbij meegemaakt. Een jongetje is in mijn straat overreden door een vrachtwagen, omdat ie niet vast zat in de buggy en de moeder uit schrik de buggy naar achteren trok. Het jongetje viel naar voren, onder die dikke wielen: dood.
Sindsdien zou ik het nooooooooit mijn kinderen los erin zetten.
What matters most is how you see yourself
maandag 14 april 2008 om 10:08
een kind van 19 maanden los in de buggy? ik geloof niet dat het indruk maakt op mijn dochter als ik zeg, blijven zitten anders rijdt de trein over je heen en ben je plat.
En leren luisteren is toch een proces? of luisterden jullie kinderen vanaf dag 1 vanag het moment dat ze zelf konden lopen en hebben ze nooit hun grenzen proberen te verkennen? lijkt me stug. Aan leren luisteren gaat toch een heel proces vooraf?
En leren luisteren is toch een proces? of luisterden jullie kinderen vanaf dag 1 vanag het moment dat ze zelf konden lopen en hebben ze nooit hun grenzen proberen te verkennen? lijkt me stug. Aan leren luisteren gaat toch een heel proces vooraf?
maandag 14 april 2008 om 10:12
maandag 14 april 2008 om 10:12
Die van mij zaten ook vast in de buggy, maar meer ondat ik ook een moeder ben die haar kinderen lanceert op de stoeprand
Maar wat is er mis met het kind gelijk weer terugzetten zodra het neigingen vertoont om eruit te willen klimmen of te gaan staan? En dit te blijven herhalen tot het licht gezien wordt? Jij maakt in dit geval toch uit of ze blijven zitten?
maandag 14 april 2008 om 10:20
omdat ik met 2 kleine kinderen op pad ga en soms op het station kom? kijk die aanpak werkt prima hier in het park of als ik rustig naar de supermarkt loop of gewoon in de buurt rond wandel met haar. Dan heb ik de tijd en is er geen gevaar verder. Ben ik met baby en peuter op pad en sta ik op amsterdam centraal station met 1000 anderen en drukke treinen, vind ik die aanpak iets te riskant. Met baby in de draagzak ben ik net wat minder mobiel en kan ik bijv niet makkelijk voorover bukken. En dan kan een fractie van een seconde net het verschil zijn tussen blijven zitten en voorover kukelen het perron af.:
[...]
Die van mij zaten ook vast in de buggy, maar meer ondat ik ook een moeder ben die haar kinderen lanceert op de stoeprand
Maar wat is er mis met het kind gelijk weer terugzetten zodra het neigingen vertoont om eruit te willen klimmen of te gaan staan? En dit te blijven herhalen tot het licht gezien wordt? Jij maakt in dit geval toch uit of ze blijven zitten?
maandag 14 april 2008 om 10:21
Ehm.. ik had het over al wat ouder hoor, in zo'n kleine inklapbuggy. Die andere - wat jij denk ik bedoelt, van de wandelwagen - die noem ik gewoon "de kar". Daarin zat hij wel vast uiteraard, maar ik dacht dat jullie zo'n klein ding bedoelden, snappie?
Mijn zoon is ook gewoon een luiwammes, die zit liever dan dat hij loopt (en was ook nog heel erg klein, dus snel moe) dus toen hij zo jong was had ik sowieso geen last van problemen om hem in de kar te houden.
Am Yisrael Chai!
maandag 14 april 2008 om 10:24
Ik liet hem dan gewoon doorlopen totdat je op dat koppie ziet gebeuren "hee mamma?" *slik* *kijkt driftig rond* "mamma?" en ik kwam pas terug als hij al huilde. Heel gemeen, dan bleef ik zelfs dan nog even wachten voordat ik hem kwam redden. Wie niet horen wil, moet maar voelen. Maar goed, ik ben zoals ik al zei daar nogal onverbiddelijk in, ik moet bij hem met alles een hele lange adem hebben, maar als het kwartje dan valt dan valt het meestal ook wel goed.:
Ik heb ook wel eens gedacht dat dat zou helpen Fash...laatst ging hij aan de wandel bij H&M, daar kent hij echt de weg niet. Ik heb hem toen op een afstand gevolgd (en af en toe kwijtgeraakt, want hij kan onder rekken door) maar het leek erop dat hij me helemaal niet zou gaan missen
Am Yisrael Chai!
![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif){kind=small}
maandag 14 april 2008 om 10:27
Mijn jongste kennende, is het zieliger als hij tegen zijn wil mee moet lopen aan een riempje, dan als ik hem tegen zijn wil in de buggy zet. Dat riempje zou wel eens op gesleep en getrek uit kunnen lopen, een gevecht dat natuurlijk eindigt als hij gillend en spartelend onder mijn arm verder wordt vervoerd.
Dan is een buggy toch een stuk makkelijker.
maandag 14 april 2008 om 10:27
Arwen,
Wat ik aan het begin al zei: ik kan me prima voorstellen dat het met twee kleine kinderen een heel ander verhaal wordt, ik heb er maar 1 en dan kan ik me eigenlijk geen situatie voorstellen waarbij je zelf niet gewoon je kind in de gaten zou kunnen houden. En dan nog, in die situaties koos ik dan liever voor op de arm nemen of in de kar zetten, dan dat ik hem ooit aan de riem zou doen. Die riem is in mijn belevingswereld gewoon geen optie, snap je? Niet uit principiele bezwaren ofzo, maar gewoon omdat het niet in mijn hoofd op zou komen dat je je kind als een hond zou kunnen vastbinden.
Wat ik aan het begin al zei: ik kan me prima voorstellen dat het met twee kleine kinderen een heel ander verhaal wordt, ik heb er maar 1 en dan kan ik me eigenlijk geen situatie voorstellen waarbij je zelf niet gewoon je kind in de gaten zou kunnen houden. En dan nog, in die situaties koos ik dan liever voor op de arm nemen of in de kar zetten, dan dat ik hem ooit aan de riem zou doen. Die riem is in mijn belevingswereld gewoon geen optie, snap je? Niet uit principiele bezwaren ofzo, maar gewoon omdat het niet in mijn hoofd op zou komen dat je je kind als een hond zou kunnen vastbinden.
Am Yisrael Chai!
