Kinderen
alle pijlers
Meer angst/zorg/twijfel voor 2e kind?
vrijdag 9 oktober 2020 om 20:09
Mijn zoontje is net 2 en ineens als een donderslag bij helder hemel wil ik een 2e kind. De wens is zelfs nog sterker dan de eerste keer, maar ik durf niet.
Mijn zoontje is enigszins een zorgenkind maar verder grotendeels heel makkelijk. Voor mijn gevoel hebben we al zoveel geluk gehad, dat kan bijna niet nogmaals. Ik ben bang voor een huilbaby, een zware kraamtijd, een 'lastig' kind. Of wat als er iets met het kindje is? Moet ik niet mijn zegeningen tellen en het bij 1 kind laten? Het leven is nu lekker op de rails en harmonieus.
Al deze angsten had ik vorige keer niet. Ik ging er eigenlijk heel naïef in. Achteraf heel fijn
Herkent iemand dit? Hoe gingen/gaan jullie hiermee om? En wat gaf de doorslag?
Mijn zoontje is enigszins een zorgenkind maar verder grotendeels heel makkelijk. Voor mijn gevoel hebben we al zoveel geluk gehad, dat kan bijna niet nogmaals. Ik ben bang voor een huilbaby, een zware kraamtijd, een 'lastig' kind. Of wat als er iets met het kindje is? Moet ik niet mijn zegeningen tellen en het bij 1 kind laten? Het leven is nu lekker op de rails en harmonieus.
Al deze angsten had ik vorige keer niet. Ik ging er eigenlijk heel naïef in. Achteraf heel fijn
Herkent iemand dit? Hoe gingen/gaan jullie hiermee om? En wat gaf de doorslag?
vrijdag 9 oktober 2020 om 20:17
Omg ja zo herkenbaar! Apart hé dat je dat bij de eerste niet hebt nu wel.
Maar wat ik altijd blijf denken: stel je voor het is niet makkelijk omdat het een moeilijke zwangerschap/kraamtijd/huilbaby wordt...hoe zwaar ook, dat is allemaal tijdelijk. Mijn 8 jarige dochter was altijd makkelijk, nu nog steeds. Mijn zoontje van net een jaar is zeker niet makkelijk, ik heb nog steeds een enorm slaaptekort maar ach het eerste jaar is ook alweer voorbij. Nog even op mn tandjes bijten en hij is zo groot. En de derde komt er gewoon bij.
En dan over een paar jaar slapen ze allemaal goed en nog later komen ze met kerst allemaal gezellig langs met m’n kleinkinderen
Dit geldt dan weer niet bij grotere zorgen zoals een kindje met een beperking oid, maar ik wil niet mijn leven inrichten gebaseerd op die gedachte. Mocht dat zo zijn dan komt dat ook uiteindelijk zo goed en kwaad als het gaat, ook wel weer goed.
Maar wat ik altijd blijf denken: stel je voor het is niet makkelijk omdat het een moeilijke zwangerschap/kraamtijd/huilbaby wordt...hoe zwaar ook, dat is allemaal tijdelijk. Mijn 8 jarige dochter was altijd makkelijk, nu nog steeds. Mijn zoontje van net een jaar is zeker niet makkelijk, ik heb nog steeds een enorm slaaptekort maar ach het eerste jaar is ook alweer voorbij. Nog even op mn tandjes bijten en hij is zo groot. En de derde komt er gewoon bij.
En dan over een paar jaar slapen ze allemaal goed en nog later komen ze met kerst allemaal gezellig langs met m’n kleinkinderen
Dit geldt dan weer niet bij grotere zorgen zoals een kindje met een beperking oid, maar ik wil niet mijn leven inrichten gebaseerd op die gedachte. Mocht dat zo zijn dan komt dat ook uiteindelijk zo goed en kwaad als het gaat, ook wel weer goed.
vrijdag 9 oktober 2020 om 20:17
Ik had dit bij mijn tweede niet. Ik ging er net zo 'naief' in als bij de eerste. Eerste was ook een makkelijk kind dus had er het volste vertrouwen in. Rondom de zwangerschap en geboorte veel angst en zorgen gehad ivm medische conditie kind. Dit is overigens allemaal goedgekomen. De wens voor een derde was er vurig maar bij partner niet. Hoe langer het duurt hoe meer ik nu ook denk van tel je zegeningen. Je hebt twee geweldigr kinderen, wat als het misgaat dan staat je leven maar ook dat van je kinderen op de kop. Weg zorgeloze jeugd. Ik kan dan gaan doemdenken.
Maargoed je weet het niet he net zoals niemand weet hoe het leven loopt. Het is ook zonde als je je laat leiden door angst en jezelf daardoor iets ontneemt. En wie weet mankeert je kindje wel iets die kans is er altijd maar ik troost me dan met de gedachte dat hij of zij heel welkom is en dat hij of zij geluk heeft om in zon warm nest te komen en dat we er iets moois van maken met zn allen.
Een gezond kindje kan ook opeens ernstig ziek worden of een ongeluk krijgen. God verhoede maar die verhalen ken ik ook uit mijn vriendenkring. Ook zij hebben een geweldig gezin en maken er iets van.
Succes met je beslissing
Maargoed je weet het niet he net zoals niemand weet hoe het leven loopt. Het is ook zonde als je je laat leiden door angst en jezelf daardoor iets ontneemt. En wie weet mankeert je kindje wel iets die kans is er altijd maar ik troost me dan met de gedachte dat hij of zij heel welkom is en dat hij of zij geluk heeft om in zon warm nest te komen en dat we er iets moois van maken met zn allen.
Een gezond kindje kan ook opeens ernstig ziek worden of een ongeluk krijgen. God verhoede maar die verhalen ken ik ook uit mijn vriendenkring. Ook zij hebben een geweldig gezin en maken er iets van.
Succes met je beslissing
vrijdag 9 oktober 2020 om 20:27
Ik herken het van toen ik nog met m'n verstand aan het bedenken was of ik een derde wil. Precies deze redenen had ik (onder andere) om het niet te doen. Inmiddels wil ik gevoelsmatig graag een derde en houd ik me gek genoeg veel minder met deze twijfels bezig. Verstand vs gevoel dingetje ofzo denk ik.
vrijdag 9 oktober 2020 om 20:41
Wij gingen voor de 2e omdat we vinden/vonden dat ons gezin compleet is met 2 en niet met 1 kind.
Ik vind de overgang van 1 naar 2 echt heel heftig, dat kan ik je eerlijk zeggen.
Nu ben ik na een heftige start met baby ook nog totaal niet mezelf, wat ook meespeelt.
Allebei de kinderen zijn gezond groeien goed en doen het goed en we maken goede nachten.
Ik vind de overgang van 1 naar 2 echt heel heftig, dat kan ik je eerlijk zeggen.
Nu ben ik na een heftige start met baby ook nog totaal niet mezelf, wat ook meespeelt.
Allebei de kinderen zijn gezond groeien goed en doen het goed en we maken goede nachten.
Tralalalala
vrijdag 9 oktober 2020 om 20:49
Ja herkenbaar. Al was ik niet zozeer bang voor een zware kraamtijd/huilbaby (dat hadden we al gedaan en Mede daarom zit er best een groot leeftijdsverschil tussen de kinderen) maar meer voor ernstige afwijkingen. Bij de eerste speelde het wel door mn hoofd maar bij de tweede vond ik het idee dat als er iets zou zijn de eerste er dan zwaar onder zou lijden zo lastig. Gelukkig heb ik twee relatief gezonde kinderen. Wat problemen maar niks onoverkomelijks. De interactie tussen de kinderen vind ik geweldig!
vrijdag 9 oktober 2020 om 20:59
Herken het niet (want geen tweede) maar wat ik hoorde van vriendinnen/buurvrouwen/collega’s die midden in die periode van twijfel zaten: de doorslag kwam eigenlijk als het verlangen groter werd dan de zorgen. En hoe enthousiaster de partner, des te sneller werden die zorgen in hun hoofd beheersbaar. Totdat ze op een punt kwamen waarbij ze net als bij de eerste het gevoel hadden: ‘Ik wil dit tweede kind, met alle eventuele risico’s”.
Ergens ook logisch dat je wat meer nadenkt bij een volgend kind. Vóór de eerste kun je wel van alles weten, leren en bespreken, pas als je het kind hebt maak je het echt mee. Wat het allemaal doet met jou, jouw partner. Dan weet je wat je (globaal) te wachten staat uit eigen ervaring.
Ergens ook logisch dat je wat meer nadenkt bij een volgend kind. Vóór de eerste kun je wel van alles weten, leren en bespreken, pas als je het kind hebt maak je het echt mee. Wat het allemaal doet met jou, jouw partner. Dan weet je wat je (globaal) te wachten staat uit eigen ervaring.
Nee heb je, ja kun je krijgen
vrijdag 9 oktober 2020 om 21:30
Ik ging er niet helemaal naïef in, maar achteraf gezien toch wel té naïef. Ik vond de tweede echt super zwaar, en een hele andere ervaring als een eerste. Mijn tweede was officieel geen huilbaby, maar huilde wel de eerste drie maanden minstens één keer per dag een uur achter elkaar. Daar werd ik soms al gillend gek van. En dan heb je ook nog zo'n peutertje dat aandacht wilt en niet alleen wilt slapen. Hoe alleenstaande moeders het doen? Petje af echt waar.
Maar goed nu zijn ze bijna 3 en 6, en het is voor mij helemaal goed gekomen. Oke er is hier en daar wat geruzie, maar ze kunnen elkaar ook uren vermaken. En ik vind de dynamiek erg leuk met zijn viertjes. Het is de eerste tijd dubbel en dwars waard geweest.
En of het gezond is, die angst zou ik met een derde inderdaad ook wel meer hebben. Maar die kans blijft zo klein, dat ik mij daardoor niet zou laten beïnvloeden.
Maar goed nu zijn ze bijna 3 en 6, en het is voor mij helemaal goed gekomen. Oke er is hier en daar wat geruzie, maar ze kunnen elkaar ook uren vermaken. En ik vind de dynamiek erg leuk met zijn viertjes. Het is de eerste tijd dubbel en dwars waard geweest.
En of het gezond is, die angst zou ik met een derde inderdaad ook wel meer hebben. Maar die kans blijft zo klein, dat ik mij daardoor niet zou laten beïnvloeden.
vrijdag 9 oktober 2020 om 21:45
Ik heb daar helemaal niet zo ver over nagedacht. Ons gezin voelde gewoon nog niet compleet.
Onze tweede zoon was de eerste maanden een makkelijkere baby dan de eerste. En toen kon ie met 6 maanden kruipen en zoekt sindsdien alle grenzen op om er lachend overheen te gaan. Hij is zeker een grotere uitdaging dan zijn broer, maar als ik de liefde tussen de kinderen zie ben ik elke dag nog verliefder op ze.
Onze tweede zoon was de eerste maanden een makkelijkere baby dan de eerste. En toen kon ie met 6 maanden kruipen en zoekt sindsdien alle grenzen op om er lachend overheen te gaan. Hij is zeker een grotere uitdaging dan zijn broer, maar als ik de liefde tussen de kinderen zie ben ik elke dag nog verliefder op ze.
vrijdag 9 oktober 2020 om 22:15
Hmm, ik had direct na de eerste heel duidelijk het gevoel dat ons gezin nog niet compleet was.
En juist doordat oudste zo'n makkelijke baby was, durfden we het relatief snel weer aan ( ze was net een jaar toen we ervoor gingen en een maand later was ik zwanger).
Met in mijn achterhoofd dat ik 1 makkelijk kind had, mocht een tweede dan juist het tegenovergestelde zijn, dan was dat te overzien en wisten we ook dat het daarna klaar zou zijn. Zo makkelijk als de eerste kon bijna niet, was mijn idee.
Het is me al met al best meegevallen, ik vond van 0 naar 1 een aardverschuiving, van 1 naar 2 een kleine schokgolf. 2e is wel meer een handenbindertje, vooral doordat ze dus wel wat lastiger was de eerste periode ( minder goed slapen, erg veel last van reflux , inclusief medicatie e.d.). Ik was al moeder, wist wat een baby ongeveer inhield en waar ik mogelijk tegenaan zou lopen. Juist door dat besef stond ik er veel relaxter in en ook al was de tweede wat ' moeilijker', maakte me dat weinig uit en heeft ze veel tijd bij mij doorgebracht.
En ja, 2 is drukker dan 1, maar al met al vind ik het zoveel leuker nu met 2. Vooral de interactie tussen beiden en hoe gek ze op elkaar zijn ( al slaan ze elkaars hoofd nog wel eens bijna in.. Ze zij 3 en 1 dat wordt nog wat..
Bij de eerste hield ik me heel erg bezig met allerei mogelijke afwijkingen en ziektes, combinatietest laten doen, 20 weken echo e.d. Bij de tweede was ik vol vertrouwen dat het gezond zou zijn, wel NIPT en 20 weken echo gedaan, want ik vond wel dat ik een verantwoordelijkheid had richting mjin oudste, we waren tenslotte al met 3, voor haar zou het leven inmens veranderen als we een kindje zouden krijgen met een ziekte/afwijking.
Een derde zit er niet in, ik voel het niet, moet er niet aan denken weer die babyfase door te maken, weer die rotzwangerschap, ergens voelt dat een beetje als de goden verzoeken ofzo, 2 gezonde, lieve, mooie, leuke dochters, wat wil ik nog meer?
En juist doordat oudste zo'n makkelijke baby was, durfden we het relatief snel weer aan ( ze was net een jaar toen we ervoor gingen en een maand later was ik zwanger).
Met in mijn achterhoofd dat ik 1 makkelijk kind had, mocht een tweede dan juist het tegenovergestelde zijn, dan was dat te overzien en wisten we ook dat het daarna klaar zou zijn. Zo makkelijk als de eerste kon bijna niet, was mijn idee.
Het is me al met al best meegevallen, ik vond van 0 naar 1 een aardverschuiving, van 1 naar 2 een kleine schokgolf. 2e is wel meer een handenbindertje, vooral doordat ze dus wel wat lastiger was de eerste periode ( minder goed slapen, erg veel last van reflux , inclusief medicatie e.d.). Ik was al moeder, wist wat een baby ongeveer inhield en waar ik mogelijk tegenaan zou lopen. Juist door dat besef stond ik er veel relaxter in en ook al was de tweede wat ' moeilijker', maakte me dat weinig uit en heeft ze veel tijd bij mij doorgebracht.
En ja, 2 is drukker dan 1, maar al met al vind ik het zoveel leuker nu met 2. Vooral de interactie tussen beiden en hoe gek ze op elkaar zijn ( al slaan ze elkaars hoofd nog wel eens bijna in.. Ze zij 3 en 1 dat wordt nog wat..
Bij de eerste hield ik me heel erg bezig met allerei mogelijke afwijkingen en ziektes, combinatietest laten doen, 20 weken echo e.d. Bij de tweede was ik vol vertrouwen dat het gezond zou zijn, wel NIPT en 20 weken echo gedaan, want ik vond wel dat ik een verantwoordelijkheid had richting mjin oudste, we waren tenslotte al met 3, voor haar zou het leven inmens veranderen als we een kindje zouden krijgen met een ziekte/afwijking.
Een derde zit er niet in, ik voel het niet, moet er niet aan denken weer die babyfase door te maken, weer die rotzwangerschap, ergens voelt dat een beetje als de goden verzoeken ofzo, 2 gezonde, lieve, mooie, leuke dochters, wat wil ik nog meer?
vrijdag 9 oktober 2020 om 22:49
Leuk om jullie ervaringen te lezen!
Tja, verstand of gevoel. Verstandelijk zou ik gewoon voor 1 kind kiezen. Rust, we weten wat we hebben, etc etc Maar ik heb nu meer klapperende eierstokken dan ik ooit eerder heb gehad
Soms denk ik ook dat ik vooral de moeilijke momenten nog een keer 'goed' wil overdoen. Ik heb een ellendige ervaring en een ppd door borstvoeding gehad en ik kan er nog steeds verdrietig van worden als ik denk over hoe het had kunnen zijn.
Mijn man staat er trouwens heel neutraal in. Dat helpt ook niet inderdaad
Tja, verstand of gevoel. Verstandelijk zou ik gewoon voor 1 kind kiezen. Rust, we weten wat we hebben, etc etc Maar ik heb nu meer klapperende eierstokken dan ik ooit eerder heb gehad
Soms denk ik ook dat ik vooral de moeilijke momenten nog een keer 'goed' wil overdoen. Ik heb een ellendige ervaring en een ppd door borstvoeding gehad en ik kan er nog steeds verdrietig van worden als ik denk over hoe het had kunnen zijn.
Mijn man staat er trouwens heel neutraal in. Dat helpt ook niet inderdaad
vrijdag 9 oktober 2020 om 23:56
Zo makkelijk als de eerste kan bijna niet en is het niet de goden verzoeken is precíes hoe ik het ook ervaar. Maar dan met 1 al. Ik heb een fantastische, lieve, slimme zoon. Wat wil ik nog meer?Chantilly21_2 schreef: ↑09-10-2020 22:15Hmm, ik had direct na de eerste heel duidelijk het gevoel dat ons gezin nog niet compleet was.
En juist doordat oudste zo'n makkelijke baby was, durfden we het relatief snel weer aan ( ze was net een jaar toen we ervoor gingen en een maand later was ik zwanger).
Met in mijn achterhoofd dat ik 1 makkelijk kind had, mocht een tweede dan juist het tegenovergestelde zijn, dan was dat te overzien en wisten we ook dat het daarna klaar zou zijn. Zo makkelijk als de eerste kon bijna niet, was mijn idee.
Het is me al met al best meegevallen, ik vond van 0 naar 1 een aardverschuiving, van 1 naar 2 een kleine schokgolf. 2e is wel meer een handenbindertje, vooral doordat ze dus wel wat lastiger was de eerste periode ( minder goed slapen, erg veel last van reflux , inclusief medicatie e.d.). Ik was al moeder, wist wat een baby ongeveer inhield en waar ik mogelijk tegenaan zou lopen. Juist door dat besef stond ik er veel relaxter in en ook al was de tweede wat ' moeilijker', maakte me dat weinig uit en heeft ze veel tijd bij mij doorgebracht.
En ja, 2 is drukker dan 1, maar al met al vind ik het zoveel leuker nu met 2. Vooral de interactie tussen beiden en hoe gek ze op elkaar zijn ( al slaan ze elkaars hoofd nog wel eens bijna in.. Ze zij 3 en 1 dat wordt nog wat..
Bij de eerste hield ik me heel erg bezig met allerei mogelijke afwijkingen en ziektes, combinatietest laten doen, 20 weken echo e.d. Bij de tweede was ik vol vertrouwen dat het gezond zou zijn, wel NIPT en 20 weken echo gedaan, want ik vond wel dat ik een verantwoordelijkheid had richting mjin oudste, we waren tenslotte al met 3, voor haar zou het leven inmens veranderen als we een kindje zouden krijgen met een ziekte/afwijking.
Een derde zit er niet in, ik voel het niet, moet er niet aan denken weer die babyfase door te maken, weer die rotzwangerschap, ergens voelt dat een beetje als de goden verzoeken ofzo, 2 gezonde, lieve, mooie, leuke dochters, wat wil ik nog meer?
Nou ja, nog een kind dus haha
zaterdag 10 oktober 2020 om 06:35
Dit dacht ik ook na de eerste, maar de tweede was echt zeker zo makkelijk. Al heb ik nooit getwijfeld aan een tweede, die wilden we sowieso.Positivevibes schreef: ↑09-10-2020 23:56Zo makkelijk als de eerste kan bijna niet en is het niet de goden verzoeken is precíes hoe ik het ook ervaar. Maar dan met 1 al. Ik heb een fantastische, lieve, slimme zoon. Wat wil ik nog meer?
Nou ja, nog een kind dus haha
Bij de wens voor een 3e speelt dat trouwens ook niet mee. Ik denk dat ik ook een moeilijkere baby kan handelen en heb inmiddels ervaren dat de babytijd voorbij vliegt.
zaterdag 10 oktober 2020 om 07:55
Ik pik dit er even uit. Ik zou wel goed onderzoeken of je dan echt een tweede kind wil of eigenlijk een “do-over” van je eerste (negatieve) ervaringen.Positivevibes schreef: ↑09-10-2020 22:49Leuk om jullie ervaringen te lezen!
Tja, verstand of gevoel. Verstandelijk zou ik gewoon voor 1 kind kiezen. Rust, we weten wat we hebben, etc etc Maar ik heb nu meer klapperende eierstokken dan ik ooit eerder heb gehad
Soms denk ik ook dat ik vooral de moeilijke momenten nog een keer 'goed' wil overdoen. Ik heb een ellendige ervaring en een ppd door borstvoeding gehad en ik kan er nog steeds verdrietig van worden als ik denk over hoe het had kunnen zijn.
Mijn man staat er trouwens heel neutraal in. Dat helpt ook niet inderdaad
zaterdag 10 oktober 2020 om 08:40
Dat is een goed punt en vind ik zelf ook. Maar het is ook lastiger om die dingen van elkaar te scheiden dan het klinktHerfstblaadje19 schreef: ↑10-10-2020 07:55Ik pik dit er even uit. Ik zou wel goed onderzoeken of je dan echt een tweede kind wil of eigenlijk een “do-over” van je eerste (negatieve) ervaringen.
Praktische zaken spelen ook nog wel mee. We hebben een heel fijn huis en willen eigenlijk niet verhuizen maar een extra slaapkamer creëren is lastig. We zouden wel kunnen ruilen zodat de kinderen tzt samen op de grote slaapkamer gaan. Voor mij maakt dit allemaal niet zoveel uit maar mijn man hangt er meer aan.
zaterdag 10 oktober 2020 om 08:57
Ik herken de gevoelens in zoverre dat ik het vooral moeilijk vond het leven van de oudste 'te veranderen'. Dat een (tweede) kindje, in het algemeen, maar vooral als er iets met het tweede kindje zou zijn, ook heel bepalend zou zijn voor het leven van de eerste. Waar ik bij de eerste dacht: als we te maken hebben met een moeilijke situatie/ongezond kindje etc. dan is dat iets waar alleen wij als ouders op moeten inspelen, in eerste instantie dan...
En ik voelde me soort van 'ondankbaar'. Heel de weg naar de eerste toe, de zwangerschap, babytijd etc. voelde het alsof onze grootste wens was vervuld, het voelde ook echt compleet. Tot hij ca 15 maanden was en toen ineens toch het gevoel ontstond hoe leuk een tweede erbij zou zijn. En achteraf klinkt dat dan alsof die tweede echt best snel is gekomen (ze schelen iets meer dan 2 jaar) maar ik heb me voor mijn gevoel ook best lang overtuigd moeder van bewust 1 kind gevoeld. Om bovenstaande redenen.
En ik voelde me soort van 'ondankbaar'. Heel de weg naar de eerste toe, de zwangerschap, babytijd etc. voelde het alsof onze grootste wens was vervuld, het voelde ook echt compleet. Tot hij ca 15 maanden was en toen ineens toch het gevoel ontstond hoe leuk een tweede erbij zou zijn. En achteraf klinkt dat dan alsof die tweede echt best snel is gekomen (ze schelen iets meer dan 2 jaar) maar ik heb me voor mijn gevoel ook best lang overtuigd moeder van bewust 1 kind gevoeld. Om bovenstaande redenen.
zaterdag 10 oktober 2020 om 09:07
Dat is heel erg herkenbaar NYC. Ik voelde me ook echt moeder van 1 kind en 'het is goed zo'. Op zich heb ik dat nog steeds, in de zin dat ik me al een mega geluksvogel voel. Maar het kriebelt dus wel.
Heb jij (of jullie) nog getwijfeld daarna of niet echt? Als het gevoel rond 15 maanden kwam en ze 2 jaar schelen is het inderdaad ineens snel gegaan denk ik?
Heb jij (of jullie) nog getwijfeld daarna of niet echt? Als het gevoel rond 15 maanden kwam en ze 2 jaar schelen is het inderdaad ineens snel gegaan denk ik?
zaterdag 10 oktober 2020 om 09:07
Het is ook lastig, en gevoel en ratio lopen in elkaar over.Positivevibes schreef: ↑10-10-2020 08:40Dat is een goed punt en vind ik zelf ook. Maar het is ook lastiger om die dingen van elkaar te scheiden dan het klinkt
Praktische zaken spelen ook nog wel mee. We hebben een heel fijn huis en willen eigenlijk niet verhuizen maar een extra slaapkamer creëren is lastig. We zouden wel kunnen ruilen zodat de kinderen tzt samen op de grote slaapkamer gaan. Voor mij maakt dit allemaal niet zoveel uit maar mijn man hangt er meer aan.
Wij hebben ook lang het gevoel gehad dat het bij 1 bleef. Toen zoon 3 was geworden kwamen bij ons allebei toch de kriebels.. We hebben dit een paar maanden aangekeken om zeker te weten dat het geen bevlieging was, en besloten er toen voor te gaan en ik was gelijk zwanger. En wat bleek: de jongste is nóg makkelijker dan de oudste! Kon haast niet dachten wij. 
zaterdag 10 oktober 2020 om 09:14
zaterdag 10 oktober 2020 om 09:27
Zeer herkenbaar.
Ik wist vroeger altijd zeker dat ik twee kinderen wilde. Nu heb ik 1 zoontje van 8 maanden. Een zorgeloze zwangerschap en makkelijke baby. Ik besef me nu pas dat dat echt niet vanzelfsprekend is. Ik ben dan ook ontzettend bang dat het met een tweede allemaal niet zo goed gaat, en dan heb je er ook nog een peuter bij, wat het ook weer zwaarder maakt.
Vriend staat er hier ook wat neutraler in. Hij heeft alleen aangeven dat als er een tweede komt, hij niet te lang wil wachten (max 2 jaar). Dus voor ons geen keuze die nu gemaakt moet worden. Maar ik vraag me af of de wens bij mij groter wordt dan de zorgen.
Ik wist vroeger altijd zeker dat ik twee kinderen wilde. Nu heb ik 1 zoontje van 8 maanden. Een zorgeloze zwangerschap en makkelijke baby. Ik besef me nu pas dat dat echt niet vanzelfsprekend is. Ik ben dan ook ontzettend bang dat het met een tweede allemaal niet zo goed gaat, en dan heb je er ook nog een peuter bij, wat het ook weer zwaarder maakt.
Vriend staat er hier ook wat neutraler in. Hij heeft alleen aangeven dat als er een tweede komt, hij niet te lang wil wachten (max 2 jaar). Dus voor ons geen keuze die nu gemaakt moet worden. Maar ik vraag me af of de wens bij mij groter wordt dan de zorgen.
zondag 11 oktober 2020 om 23:54
Ik was best wel snel zwanger van onze tweede waardoor het verschil ook niet zo groot is. Wij hebben altijd gedacht en gezegd dat we graag twee kinderen wilden. En toen we onze tweede kind kregen ging het er heel anders aan toe. We hadden heel veel zorgen want ze was heel snel heel ziek geworden. Al met al heeft dit jaren geduurd. En ondanks dat het zo ontzettend zwaar was, denk ik nu ook weleens hoe hebben we dat gedaan? Hoe hebben we dat volgehouden. Maar het is wel ons gelukt. En ondanks dat we zo zeker waren, ben ik bijna uitgerekend van onze 3de kindje. En het klopt, je weet het niet van te voren. Maar dat is het, je weet het nooit van te voren. Je hebt er geen invloed op maar de vraag is, wat weegt zwaarder?
maandag 12 oktober 2020 om 07:30
Ik ervaar momenteel hetzelfde. We hebben een dochtertje van 2 en ineens zijn daar de kriebels naar een 2e maar ook twijfels! De wens is iig niet zo hevig als bij de eerste maar daar hebben we ook wel lang op moeten wachten dus toen werd het verlangen steeds groter.
Ons dochtertje is echt een makkelijk kind maar ja dat geeft geen garanties dat een 2e ook zo is
Wij waren er altijd van overtuigd maar 1 kindje te willen dus dat we nu zo twijfelen is even wennen.
Ons dochtertje is echt een makkelijk kind maar ja dat geeft geen garanties dat een 2e ook zo is
Wij waren er altijd van overtuigd maar 1 kindje te willen dus dat we nu zo twijfelen is even wennen.
