Moeilijk kunnen loslaten

Is het je moederhart of je controlerang?
Ben je misschien stiekem ergens bang dat het heel goed gaat, dit lange weekend en je dus iets minder onmisbaar bent (tijdelijk) voor je kinderen dan je hoopt?

Ik denk niet dat je gek bent maar ik vind overbezorgdheid wel iets zorgelijks.
En natuurlijk hoop ik dat je gewoon heel erg kunt genieten van het weekend met je man.

Ik herken het niet, maar weet wel dat er genoeg moeders zijn die dat ook hebben. Iedereen is anders. Het zou alleen jammer zijn als je niet kunt genieten van de tijd alleen met je man terwijl je kinderen gewoon een leuk weekend hebben en er helemaal geen last van hebben dat jullie even weg zijn.

Of vind je het een fijn idee om nodig te zijn?

Hoe oud zijn je kinderen?
Als ze 10+ zijn en zelf ook graag ergens anders willen logeren, dan zou ik het proberen los te laten.
Tot die leeftijd, absoluut herkenbaar, mijn kinderen willen zeker niet een nachtje zonder één van de ouders.

Ik vind het gewoon het leukste als gezin samen dingen doen en onze oudste houdt niet van logeren dus wij hebben ook weinig nachten zonder de kinderen. Als baby eenmalig 2 nachten gelogeerd maar verder is het aantal nachten in 5 jaar op 1 hand te tellen. Sinds vorig jaar gaan man en ik eens per jaar 1 nachtje samen weg, maar dat is voor ons nu genoeg.

Ik vertrouw opa en oma waar ze dan logeren volledig trouwens hoor, maar vind het gewoon minder leuk zonder ze.

Ik herken het wel een beetje.
Meer omdat partner leunt op mijn werkwijze waardoor ik me afvraag of hij het wel kan.
Ja, hij kan het maar op zijn eigen manier is laatst gebleken. Is dat erg? Stiekem zegt mijn controle-modus van ja maar realistisch gezien niet.
Wat ik wel aan irriteer is dat ik me best doe om het los te laten maar mijn partner het dan niet oppakt. In zijn beleving ben ik er dan ook toch?
Wat ik doe is milder worden en hij ziet juist meer gevaren. Ik laat hem hier de leiding in nemen en doe soms ff de oogkleppen op.

Wat levert mij dit op? Rust tenslotte en daar doe ik het voor.

Zo niet alleen bij partner maar ook bijvoorbeeld bij (schoon)ouders. Ideaal en ik krijg meer vertrouwen in anderen bij het opvoeden van mijn kind. Want puntje bij paaltje is het iets waar IK aan moest werken.

Overigens dat weekendje weg vond ik zalig. Alleen zorgen voor mezelf. Hoe fijn is dat.

Ik herken je gevoel helemaal. Eerste keer weekend weg met mijn man zonder kind, heb ik echt enorm gehuild toen we wegreden. Sloeg echt nergens op, maar ik vond het zo heftig om haar achter te laten.

De laatste keer was het anders, we gingen weg en dat was prima, maar dag 3 (we gingen 4 dagen, 3 nachten) vond ik het eigenlijk wel mooi geweest, miste ik ze, en wilde ik weer naar huis.

Mijn kids zijn wel nog jong, oudste is 4.

Weekend weg doen we ongeveer één keer per jaar en ik heb ook echt geen behoefte aan meer. Avondjes weg wel vaker, maar ook niet elke week ofzo. Ik vind het prima zo, ik geniet enorm van mijn kinderen, dus waarom zou ik ze niet vaak meenemen als we iets gaan doen?

In mijn omgeving ken ik ook stellen die hun kinderen gemiddeld eens per maand een weekend ergens brengen om tijd te hebben voor zichzelf. Ik kan me daar dan weer niks bij voorstellen, ik zou ze veel te erg missen. Zo is iedereen weer anders!

Ik herken het niet (meer). Heeeerlijk zonder kinderen weg. Of dat ze lekker samen bij oma gaan logeren. En het weerzien is extra leuk

Maar oefening baart kunst; in het begin vond ik het ook heel moeilijk

Ik herken het wel van toen ze jonger waren. Ik vond het een soort Stockholm-syndroom. Het voelde verkeerd om de kooi uit te lopen als de deur eens open ging.

Herkenbaar hier. Het heeft me nooit weerhouden weg te gaan maar de angst was er altijd. En nog wel maar het wordt hanteerbaar en je went er aan. Ook nu ze ouder zijn en ze zich beter zelf redden. Maar dan komen er weer andere zorgen

Je zou eens kunnen zoeken op piekergedachten, er zijn wel mooie trucjes om het piekeren te verminderen.

Aan de andere kant; geef ook gewoon toe aan het gevoel. Je bent niet gek. Maar je kan het jezelf wel makkelijker maken. En dat begint bij het gevoel onderkennen en er dan iets mee doen.

Wees lief voor jezelf.

Ik vind het altijd dubbel, als we samen zijn dan voelt het compleet. Dus zonder mijn kinderen voelt altijd toch als gemis. Meestal kan ik dat goed parkeren en genieten van de tijd zonder voor hen te moeten zorgen, maar ben dan wel blij met een berichtje of een foto

Ik herken dit heel erg!
Bij mij heeft het ook te maken met een angststoornis die voortkomt uit mijn eigen jeugd. Mijn kinderen spiegelen mij heel erg, vooral sinds ik de oudste heb (ook een meisje) ben ik heel erg geconfronteerd met mijzelf als klein meisje.
Ik vind het heerlijk om samen met mijn man dingen te doen zonder kinderen. Tegelijkertijd durf ik niet een nachtje weg te gaan, we doen het wel heel af en toe maar dat is voor mij wel een struggle. Mijn grootste angst is namelijk dat ons beide dan wat gebeurd en onze kinderen wees worden. Het draait om de angst dat mijn kinderen alleen achter blijven, zonder ouders. Iets wat eigenlijk heel erg mijn eigen angst raakt die ik als jong meisje had en eigenlijk tot ver buiten mijn jeugd heb gehad.
Voor mij werkt een avond uit, zonder overnachting heel goed. Dan gaan we lekker uit eten en maken daar een lange avond van. Kinderen zijn bij de oppas die ik volledig vertrouw en dan ga ik zonder moeite weg. Maar...ik ben wel blij dat we 's avonds thuis zijn.
De angst dat er onderweg wat kan gebeuren is voor mij heel reeel, niet omdat er nou zo vaak wat gebeurd is, maar ik vind het een hele logische angst. Van huis weggaan tot het moment dat we thuis zijn kan er van alles gebeuren. Ik moet daar doorheen, eenmaal onderweg raak ik die angst ook weer kwijt hoor, ik heb er vooral vooraf last van. Ik kies het liefst ook voor korte afstanden, heel krom, want ook dan kan er wat gebeuren. Maar lange afstanden vind ik veel spannender, alsof er dan meer tijd en dus ruimte is voor die beren op de weg.

Het is jammer, want je doet vooral jezelf tekort. Ik weet het rationeel allemaal, maar angsten kunnen heel diep zitten.
Tegelijkertijd laat ik mijn kinderen wel vrij, ze mogen van mij gewoon naar buiten, oudste fietst zelf naar school (buitengebied) mogen logeren bij anderen. Daar heb ik totaal geen moeite mee. Het is bij mij dus vooral het zelf thuis zijn, of mijn man. En ook heel erg deze gedachte, maar ik ga het liefst met zn 4en op vakantie zodat als er iets ergs gebeurd we met zn 4en gaan en zij niet achterblijven. En geloof me, ik vind deze gedachte ook heel erg ,maar ik ben heel eerlijk.

Dat is ook controle dwang