Kinderen
alle pijlers
Nog een kind: gevoel vs verstand
zaterdag 21 augustus 2021 om 12:38
Oke, ik kan bijna al raden wat de reacties gaan zijn, maar blijkbaar heb ik het toch nodig om te horen, dus hier mijn dilemma:
We (man en ik, halverwege 30) hebben 2 kinderen. Een van 8 en een van 4. Het zijn schatjes, maar niet makkelijk. Oudste heeft adhd en veel angsten, jongste lijkt die kant ook op te gaan. Maar het grootste probleem: ze gaan niet lekker samen. Ze houden van elkaar, dat weet ik zeker, maar kunnen niet met-, maar ook niet zonder elkaar. En dan vooral niet mét elkaar. Ik ben de hele dag politie-agent. Ze kunnen niks hebben van elkaar. Jaloezie, afpakken, elkaar slaan en schoppen en knijpen (jongste). Er is geen dag waarbij het niet een paar keer raak is. Naast elkaar in de auto is niet te doen, vakanties zijn niet leuk (uit ritme, niet slapen, spanning). Los van elkaar, wanneer we apart iets dien of er 1 bij opa en oma is, zijn ze echt lief en gezellig, een wereld van verschil.
We hebben het zwaar met opvoeden, verliezen echt wel regelmatig ons geduld, we balen dat het niet lekker loopt. Daarnaast ben ik psychisch ook niet heel sterk en heb ik regelmatig het gevoel het niet aan te kunnen.
Maar, tegelijkertijd kan ik geen baby zien of het begint te kriebelen. Ik hou van baby’s, vond die tijd ook heerlijk. Mijn gevoel/hormonen roepen: ja! een derde!
Maar mijn verstand roept net zo hard (harder meestal): nee! dat kunnen we niet aan! We zijn net door al die tropenjaren heen en de jongste gaat naar school!
Moet ik m’n gevoel negeren? Gevoel volgen? Of is dat vragen om nog meer drama? Blij zijn met wat ik heb? Gaan die rammelende eierstokken vanzelf over? Of zou een derde het misschien wel beter kunnen maken in de ‘flow’ van ons gezin?
We (man en ik, halverwege 30) hebben 2 kinderen. Een van 8 en een van 4. Het zijn schatjes, maar niet makkelijk. Oudste heeft adhd en veel angsten, jongste lijkt die kant ook op te gaan. Maar het grootste probleem: ze gaan niet lekker samen. Ze houden van elkaar, dat weet ik zeker, maar kunnen niet met-, maar ook niet zonder elkaar. En dan vooral niet mét elkaar. Ik ben de hele dag politie-agent. Ze kunnen niks hebben van elkaar. Jaloezie, afpakken, elkaar slaan en schoppen en knijpen (jongste). Er is geen dag waarbij het niet een paar keer raak is. Naast elkaar in de auto is niet te doen, vakanties zijn niet leuk (uit ritme, niet slapen, spanning). Los van elkaar, wanneer we apart iets dien of er 1 bij opa en oma is, zijn ze echt lief en gezellig, een wereld van verschil.
We hebben het zwaar met opvoeden, verliezen echt wel regelmatig ons geduld, we balen dat het niet lekker loopt. Daarnaast ben ik psychisch ook niet heel sterk en heb ik regelmatig het gevoel het niet aan te kunnen.
Maar, tegelijkertijd kan ik geen baby zien of het begint te kriebelen. Ik hou van baby’s, vond die tijd ook heerlijk. Mijn gevoel/hormonen roepen: ja! een derde!
Maar mijn verstand roept net zo hard (harder meestal): nee! dat kunnen we niet aan! We zijn net door al die tropenjaren heen en de jongste gaat naar school!
Moet ik m’n gevoel negeren? Gevoel volgen? Of is dat vragen om nog meer drama? Blij zijn met wat ik heb? Gaan die rammelende eierstokken vanzelf over? Of zou een derde het misschien wel beter kunnen maken in de ‘flow’ van ons gezin?
zaterdag 21 augustus 2021 om 12:51
zaterdag 21 augustus 2021 om 12:52
zaterdag 21 augustus 2021 om 12:53
Als je het nu al zwaar hebt wordt het met een 3de kind nog zwaarder. Focus op wat je nu hebt. De baby tijd is kort. Voor hetzelfde geld wil je nog een 4de want baby’s zijn zo schattig. Zo kan je wel doorgaan.
Probeer te kijken naar oplossingen voor de huidige situatie. Kinderen splitsen dus. De een boven spelen en de ander beneden, etc.
Probeer te kijken naar oplossingen voor de huidige situatie. Kinderen splitsen dus. De een boven spelen en de ander beneden, etc.
zaterdag 21 augustus 2021 om 12:53
Je thuissituatie is momenteel stressvol voor je kinderen. Ze hebben vaak ruzie, dat doen ze niet voor de lol. Hun ouders schieten regelmatig uit hun slof: ook niet wat je wil.
Een baby geeft alleen maar meer stress. Je kinderen gaan namelijk niet magisch met elkaar op kunnen schieten. Enige verschil is dat jij dan stijf van de hormonen, met een baby aan je tiet, met je andere hand probeert hun gevecht op te breken.
Niet bepaald een roze wolk.
Zoek hulp voor je gezin. Dit is niet leuk opgroeien zo.
Een baby geeft alleen maar meer stress. Je kinderen gaan namelijk niet magisch met elkaar op kunnen schieten. Enige verschil is dat jij dan stijf van de hormonen, met een baby aan je tiet, met je andere hand probeert hun gevecht op te breken.
Niet bepaald een roze wolk.
Zoek hulp voor je gezin. Dit is niet leuk opgroeien zo.
zaterdag 21 augustus 2021 om 12:53
Dank voor de reacties. Ik neig zeker naar nee, en mijn man ook. Maar toch steeds die twijfel.. ik zou willen dat ik die niet had!
Ik hoop ook dat ze uiteindelijk fijn met elkaar overweg kunnen, en ik denk ook dat dat gaat gebeuren, zeker als de jongste naar school is (hij begint volgende week).
Dus ja, eigenlijk zijn we er al uit, maar op sommige momenten kan ik ineens zeggen: kom we gaan voor een derde!
WHY?
Ik hoop ook dat ze uiteindelijk fijn met elkaar overweg kunnen, en ik denk ook dat dat gaat gebeuren, zeker als de jongste naar school is (hij begint volgende week).
Dus ja, eigenlijk zijn we er al uit, maar op sommige momenten kan ik ineens zeggen: kom we gaan voor een derde!
WHY?
zaterdag 21 augustus 2021 om 12:55
Lieve TO, je verwoordt het zelf al perfect dus je weet precies hoe het zit. Die verdomde hormonen hè? Luister naar je verstand, echt. En hopen dat het met een baby allemaal een beetje leuker wordt? Klinkt alsof de baby dan een soort bliksemafleider zou moeten zijn. En een baby wordt ook groot hè. Ga jezelf niet tot het uiterste drijven. Je hebt je handen meer dan vol.
zaterdag 21 augustus 2021 om 12:56
zaterdag 21 augustus 2021 om 12:57
zaterdag 21 augustus 2021 om 12:58
Oh ja dit zou dan net zo geliefd zijn. Als we gaan voor een kind, dan weten we dat die kans er altijd is. Bij de eerste was dit, bij de tweede, en bij een derde dan dus ook.
Maar, lijkt me wel zwaarder als je er al 2 hebt, dat wel.
zaterdag 21 augustus 2021 om 13:01
Bij mij niet hoor! Ik had twee pittige kinderen en ben alleenstaand. Als ik een man had gehad en/of de zorg voor twee kinderen makkelijker was gegaan, qua energielevel en financieel e.d., had ik heel graag een derde gewild. En nog, ik denk dat dat pas overgaat als alle eieren verlept zijn
zaterdag 21 augustus 2021 om 13:04
Ik denk dat ik ook vooral de wens heb om ouders te zijn die het allemaal makkelijk aankunnen. Maar dat zijn we niet, en gaan we denk ik ook niet worden. Maar die waarheid is voor mij soms zo pijnlijk.
Deze reacties zijn ook pijnlijk, maar wel wat ik eigenlijk dus moet horen en op me in moet laten werken.
Deze reacties zijn ook pijnlijk, maar wel wat ik eigenlijk dus moet horen en op me in moet laten werken.
zaterdag 21 augustus 2021 om 13:04
zaterdag 21 augustus 2021 om 13:06
Wat eerlijk.
Besef je dat de struggles die jullie hebben niet voorbij gaan met een (makkelijke) baby. Integendeel, het wordt natuurlijk alleen maar drukker, ook al brengt een baby ook liefde in huis. Maar die baby wordt ook groter.
Ik zou je energie gebruiken voor het gezin dat jullie nu hebben.
zaterdag 21 augustus 2021 om 13:11
KamilleT schreef: ↑21-08-2021 13:01Bij mij niet hoor! Ik had twee pittige kinderen en ben alleenstaand. Als ik een man had gehad en/of de zorg voor twee kinderen makkelijker was gegaan, qua energielevel en financieel e.d., had ik heel graag een derde gewild. En nog, ik denk dat dat pas overgaat als alle eieren verlept zijn
Zelfs al zijn de eieren verlept, een baby blijft leuk!
Hier liep het zoals het liep en we hebben er vrede mee. Toch nog altijd jammer dat ons vierde kind er niet gekomen is.
