Kinderen
alle pijlers
Nog een kind: gevoel vs verstand
zaterdag 21 augustus 2021 om 12:38
Oke, ik kan bijna al raden wat de reacties gaan zijn, maar blijkbaar heb ik het toch nodig om te horen, dus hier mijn dilemma:
We (man en ik, halverwege 30) hebben 2 kinderen. Een van 8 en een van 4. Het zijn schatjes, maar niet makkelijk. Oudste heeft adhd en veel angsten, jongste lijkt die kant ook op te gaan. Maar het grootste probleem: ze gaan niet lekker samen. Ze houden van elkaar, dat weet ik zeker, maar kunnen niet met-, maar ook niet zonder elkaar. En dan vooral niet mét elkaar. Ik ben de hele dag politie-agent. Ze kunnen niks hebben van elkaar. Jaloezie, afpakken, elkaar slaan en schoppen en knijpen (jongste). Er is geen dag waarbij het niet een paar keer raak is. Naast elkaar in de auto is niet te doen, vakanties zijn niet leuk (uit ritme, niet slapen, spanning). Los van elkaar, wanneer we apart iets dien of er 1 bij opa en oma is, zijn ze echt lief en gezellig, een wereld van verschil.
We hebben het zwaar met opvoeden, verliezen echt wel regelmatig ons geduld, we balen dat het niet lekker loopt. Daarnaast ben ik psychisch ook niet heel sterk en heb ik regelmatig het gevoel het niet aan te kunnen.
Maar, tegelijkertijd kan ik geen baby zien of het begint te kriebelen. Ik hou van baby’s, vond die tijd ook heerlijk. Mijn gevoel/hormonen roepen: ja! een derde!
Maar mijn verstand roept net zo hard (harder meestal): nee! dat kunnen we niet aan! We zijn net door al die tropenjaren heen en de jongste gaat naar school!
Moet ik m’n gevoel negeren? Gevoel volgen? Of is dat vragen om nog meer drama? Blij zijn met wat ik heb? Gaan die rammelende eierstokken vanzelf over? Of zou een derde het misschien wel beter kunnen maken in de ‘flow’ van ons gezin?
We (man en ik, halverwege 30) hebben 2 kinderen. Een van 8 en een van 4. Het zijn schatjes, maar niet makkelijk. Oudste heeft adhd en veel angsten, jongste lijkt die kant ook op te gaan. Maar het grootste probleem: ze gaan niet lekker samen. Ze houden van elkaar, dat weet ik zeker, maar kunnen niet met-, maar ook niet zonder elkaar. En dan vooral niet mét elkaar. Ik ben de hele dag politie-agent. Ze kunnen niks hebben van elkaar. Jaloezie, afpakken, elkaar slaan en schoppen en knijpen (jongste). Er is geen dag waarbij het niet een paar keer raak is. Naast elkaar in de auto is niet te doen, vakanties zijn niet leuk (uit ritme, niet slapen, spanning). Los van elkaar, wanneer we apart iets dien of er 1 bij opa en oma is, zijn ze echt lief en gezellig, een wereld van verschil.
We hebben het zwaar met opvoeden, verliezen echt wel regelmatig ons geduld, we balen dat het niet lekker loopt. Daarnaast ben ik psychisch ook niet heel sterk en heb ik regelmatig het gevoel het niet aan te kunnen.
Maar, tegelijkertijd kan ik geen baby zien of het begint te kriebelen. Ik hou van baby’s, vond die tijd ook heerlijk. Mijn gevoel/hormonen roepen: ja! een derde!
Maar mijn verstand roept net zo hard (harder meestal): nee! dat kunnen we niet aan! We zijn net door al die tropenjaren heen en de jongste gaat naar school!
Moet ik m’n gevoel negeren? Gevoel volgen? Of is dat vragen om nog meer drama? Blij zijn met wat ik heb? Gaan die rammelende eierstokken vanzelf over? Of zou een derde het misschien wel beter kunnen maken in de ‘flow’ van ons gezin?
zaterdag 21 augustus 2021 om 13:15
Wat mooi TO dat je zo eerlijk naar jullie zelf kunt kijken. Je ziet soms ouders om je heen die het allemaal lachend, fluitend en volkomen relaxed lijken te kunnen handelen. Ik hoor daar zelf ook niet bij en daarom is je verstand gebruiken gewoon het beste. Ik zie in mijn omgeving een stel dat het meer dan zwaar heeft en toch komt er nog een kind. Een soort bewijsdrang naar de buitenwereld ofzo; wij kunnen dit ook “gewoon”.Vesvalli schreef: ↑21-08-2021 13:04Ik denk dat ik ook vooral de wens heb om ouders te zijn die het allemaal makkelijk aankunnen. Maar dat zijn we niet, en gaan we denk ik ook niet worden. Maar die waarheid is voor mij soms zo pijnlijk.
Deze reacties zijn ook pijnlijk, maar wel wat ik eigenlijk dus moet horen en op me in moet laten werken.
zaterdag 21 augustus 2021 om 13:19
Streef hier meer naar. Dan wordt het voor iedereen leuker.
En schroom niet om hier meer hulp bij te zoeken. Er zijn bijvoorbeeld logeerweekends voor adhd'ers om het gezin te ontlasten. Kan iedereen even bijkomen
En niet alleen hulp in het kader van je kinderen, maar ga zelf ook naar een psycholoog om beter je stress te leren managen. Hoe kan een adhd'er ooit meer rust ervaren als zijn moeder half overspannen is?
zaterdag 21 augustus 2021 om 13:20
Ik zou mijn gevoel in deze echt compleet negeren. Het is een recept voor een regelrechte ramp.
Sommige dingen heb je gewoon niet te kiezen. Als je, de wankele balans die er momenteel is, op losse schroeven wil zetten en wil riskeren dat je het ouderschap op een dag niet meer aankunt met alle gevolgen van dien, moet je voor een derde gaan.
Ik vind dan alleen dat je dat vooral uit eigenbelang doet en niet omdat dat het beste is voor je kinderen.
Beeld je eens in hoe het zou zijn als jij het allemaal niet meer kunt dragen en je partner moet werken en daarbij voor twee kinderen moet zorgen die niet makkelijk zijn en ook altijd ruzie maken en daarbij nog voor een baby. Is dat een realistisch beeld. Is dat wat je wil riskeren?
Probeer je bestaande kinderen te geven wat ze nodig hebben en bedenk je ook alsjeblieft dat een derde kindje nog veel meer problemen kan hebben. Jij bent psychisch niet heel stabiel en je twee kinderen zijn het bewijs dat dat zich makkelijk door kan zetten in genen.
Als jullie derde kindje zwaar psychisch belast zou zijn, kun je niet meer terug.
En vergeet de zwangerschap niet. Ook daarvan weet je niks hoe die verloopt en hoe je lijf en psyche daaronder zullen zijn.
Het klinkt ontzettend hard hoe ik het nu neer zet. Maar ik spreek uit eigen ervaring. Ik ben zelf psychisch belast en tot mijn grote spijt onze dochter helaas ook. Wij hadden in een ideaal beeld graag drie kinderen gehad. Maar dat gaat hem niet worden. We houden het bij één, omdat de gevolgen niet te overzien zijn als we zo dom zouden zijn om iets door te drukken dat gewoon niet kan.
Het spijt me overigens wel voor je, dat je deze pech hebt. Want ik snap als geen ander hoe dat voelt.
Sommige dingen heb je gewoon niet te kiezen. Als je, de wankele balans die er momenteel is, op losse schroeven wil zetten en wil riskeren dat je het ouderschap op een dag niet meer aankunt met alle gevolgen van dien, moet je voor een derde gaan.
Ik vind dan alleen dat je dat vooral uit eigenbelang doet en niet omdat dat het beste is voor je kinderen.
Beeld je eens in hoe het zou zijn als jij het allemaal niet meer kunt dragen en je partner moet werken en daarbij voor twee kinderen moet zorgen die niet makkelijk zijn en ook altijd ruzie maken en daarbij nog voor een baby. Is dat een realistisch beeld. Is dat wat je wil riskeren?
Probeer je bestaande kinderen te geven wat ze nodig hebben en bedenk je ook alsjeblieft dat een derde kindje nog veel meer problemen kan hebben. Jij bent psychisch niet heel stabiel en je twee kinderen zijn het bewijs dat dat zich makkelijk door kan zetten in genen.
Als jullie derde kindje zwaar psychisch belast zou zijn, kun je niet meer terug.
En vergeet de zwangerschap niet. Ook daarvan weet je niks hoe die verloopt en hoe je lijf en psyche daaronder zullen zijn.
Het klinkt ontzettend hard hoe ik het nu neer zet. Maar ik spreek uit eigen ervaring. Ik ben zelf psychisch belast en tot mijn grote spijt onze dochter helaas ook. Wij hadden in een ideaal beeld graag drie kinderen gehad. Maar dat gaat hem niet worden. We houden het bij één, omdat de gevolgen niet te overzien zijn als we zo dom zouden zijn om iets door te drukken dat gewoon niet kan.
Het spijt me overigens wel voor je, dat je deze pech hebt. Want ik snap als geen ander hoe dat voelt.
zaterdag 21 augustus 2021 om 13:24
Of TO wil terug naar de tijd dat de andere kinderen nog baby waren, toen ze nog makkelijk waren.
Een nieuwe baby blijft geen baby, dat wordt ook een groter en bij tijd en wijlen irritant en jaloers kind. Maar dan heb je ook nog te maken met je oudste 2. Nu ben je (net?) van de middagslaapjes af en kun je met 2 kinderen nog de hele woensdagmiddag in de speeltuin doorbrengen (met vriendjes voor je kind, als bliksemafleider). Met baby ben je weer voor jaren aan huis gebonden, en als je baby groter is, en naar de speeltuin kan, vind je oudste speeltuinen saai en wil alleen nog maar winkelen/gamen.
3 kinderen met alledrie een eigen wil EN steeds 4-5 jaar leeftijdsverschil lijkt me echt een slecht idee.
zaterdag 21 augustus 2021 om 13:28
En wat hierboven al geschreven wordt, handel in het belang van de kinderen. Altijd.
Het is niet in t belang van de oudere kinderen dat er nog een baby bij komt. Het is niet in t belang van een evt. nieuwe baby om in een omgeving te zijn met veel stress. Het is ook niet in jullie eigen belang, je hebt nu al moeite om alle ballen hoog te houden.
Doe het niet!
Het is niet in t belang van de oudere kinderen dat er nog een baby bij komt. Het is niet in t belang van een evt. nieuwe baby om in een omgeving te zijn met veel stress. Het is ook niet in jullie eigen belang, je hebt nu al moeite om alle ballen hoog te houden.
Doe het niet!
ik geef mn bek ook maar een douw
zaterdag 21 augustus 2021 om 13:32
zaterdag 21 augustus 2021 om 13:55
Niet goed in zijn? Volgens mij doet TO met haar partner juist ontzettend haar best om een goede ouder te zijn! En volgens mij doet ze dat gewoon goed! Waar haal jij het vandaan dat ze er niet goed in is?
Kinderen zijn niet altijd makkelijk. Pittige kinderen zijn ook niet altijd makkelijk. Maar dat maakt niet dat je slecht bent in opvoeden. Kom nou!
zaterdag 21 augustus 2021 om 13:56
En, lieve TO, nog iets dat ik zeker weet:
Het verdriet over het feit dat het voor jullie zo is gelopen en dat jullie droom daardoor niet uitkomt, is vele malen makkelijker te dragen, dan elke dag van jullie (al zware) leven zitten stressen in overspannenheid, boosheid, verdriet en ruzies.
Spijt hebben van je kinderen doet nog veel meer pijn dan spijt over het feit dat er geen kindje meer komt.
En onthou altijd, als je de keus om het niet te doen hebt gemaakt, en de tijd verstrijkt, waarvoor je dat hebt gedaan en dat je het goed hebt gedaan, een geweldige moeder bent. En dat verdriet, dat mag er zijn, dat zul je voelen en mag je voelen.
Het verdriet over het feit dat het voor jullie zo is gelopen en dat jullie droom daardoor niet uitkomt, is vele malen makkelijker te dragen, dan elke dag van jullie (al zware) leven zitten stressen in overspannenheid, boosheid, verdriet en ruzies.
Spijt hebben van je kinderen doet nog veel meer pijn dan spijt over het feit dat er geen kindje meer komt.
En onthou altijd, als je de keus om het niet te doen hebt gemaakt, en de tijd verstrijkt, waarvoor je dat hebt gedaan en dat je het goed hebt gedaan, een geweldige moeder bent. En dat verdriet, dat mag er zijn, dat zul je voelen en mag je voelen.
zaterdag 21 augustus 2021 om 13:57
Hier toch een beetje een ander geluid, hoewel ik zeker niet zeg dat je het wél moet doen hoor, die keuze is echt aan jou natuurlijk.
Mijn situatie is wel anders. De twee oudsten hebben ongeveer hetzelfde leeftijdsverschil als die van jou (iets meer) en kunnen het wel goed met elkaar vinden. Maar toch was het ook hier een drukke boel hoor. Veel gedoe altijd. Zeker naarmate ze ouder werden. De oudste zit al in de puberteit.
Maar de derde (een stevig nakomertje) heeft voor zo veel geluk gezorgd! De puberschreeuwbuien waren direct verdwenen. Blijvend. De oudste realiseert zich dat hij zich niet volledig kan laten gaan met zo’n kleintje erbij. Blijkbaar had hij tóch wel controle over zijn (puber)gedrag. Ook lijken de twee oudsten nu te zien dat ze niet het middelpunt zijn maar een radertje van het grote geheel
We zijn zo gelukkig met de jongste. We zijn er allemaal van opgeknapt
Maar goed, dat is dus slechts één geval. Met een veel groter leeftijdsverschil.
Mijn situatie is wel anders. De twee oudsten hebben ongeveer hetzelfde leeftijdsverschil als die van jou (iets meer) en kunnen het wel goed met elkaar vinden. Maar toch was het ook hier een drukke boel hoor. Veel gedoe altijd. Zeker naarmate ze ouder werden. De oudste zit al in de puberteit.
Maar de derde (een stevig nakomertje) heeft voor zo veel geluk gezorgd! De puberschreeuwbuien waren direct verdwenen. Blijvend. De oudste realiseert zich dat hij zich niet volledig kan laten gaan met zo’n kleintje erbij. Blijkbaar had hij tóch wel controle over zijn (puber)gedrag. Ook lijken de twee oudsten nu te zien dat ze niet het middelpunt zijn maar een radertje van het grote geheel
We zijn zo gelukkig met de jongste. We zijn er allemaal van opgeknapt
Maar goed, dat is dus slechts één geval. Met een veel groter leeftijdsverschil.
zaterdag 21 augustus 2021 om 13:59
Meer alsof ze verwacht dat de reacties al naar nee neigen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zaterdag 21 augustus 2021 om 14:00
Nou inderdaad.little_angel89 schreef: ↑21-08-2021 13:55Niet goed in zijn? Volgens mij doet TO met haar partner juist ontzettend haar best om een goede ouder te zijn! En volgens mij doet ze dat gewoon goed! Waar haal jij het vandaan dat ze er niet goed in is?
Kinderen zijn niet altijd makkelijk. Pittige kinderen zijn ook niet altijd makkelijk. Maar dat maakt niet dat je slecht bent in opvoeden. Kom nou!
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zaterdag 21 augustus 2021 om 14:02
Ik denk ook dat TO en haar partner beter dan gemiddelde ouders zijn. Het valt ze zwaar ja, ze doen het met moeite. Betekent niet dat het niet goed gebeurt. Ik denk juist dat ze zich ontzettend bewust zijn van alles.little_angel89 schreef: ↑21-08-2021 13:55Niet goed in zijn? Volgens mij doet TO met haar partner juist ontzettend haar best om een goede ouder te zijn! En volgens mij doet ze dat gewoon goed! Waar haal jij het vandaan dat ze er niet goed in is?
Kinderen zijn niet altijd makkelijk. Pittige kinderen zijn ook niet altijd makkelijk. Maar dat maakt niet dat je slecht bent in opvoeden. Kom nou!
Alleen al het feit dat TO zo bewust is van het feit dat ze haar droom beter kan laten schieten, komt op mij niet over als een ouder die maar een beetje aanklooit en wel ziet wat er op haar pad komt.
zaterdag 21 augustus 2021 om 14:08
Dit is het hem, denk ik. Heel eerlijk van je, lijkt me niet makkelijk om dat van jezelf te zien/toe te geven. Je wens bestaat wellicht uit niet meer dan het verlangen naar hoe je eigenlijk een gezin voor je had gezien. Maar een baby gaat je dat niet geven.Vesvalli schreef: ↑21-08-2021 13:04Ik denk dat ik ook vooral de wens heb om ouders te zijn die het allemaal makkelijk aankunnen. Maar dat zijn we niet, en gaan we denk ik ook niet worden. Maar die waarheid is voor mij soms zo pijnlijk.
Deze reacties zijn ook pijnlijk, maar wel wat ik eigenlijk dus moet horen en op me in moet laten werken.
zaterdag 21 augustus 2021 om 14:13
Jouw situatie is inderdaad heel anders dan die van TO. Totaal niet vergelijkbaar. Ik weet niet of jij psychisch belast bent? Of jouw kinderen?mybestfriend schreef: ↑21-08-2021 13:57Hier toch een beetje een ander geluid, hoewel ik zeker niet zeg dat je het wél moet doen hoor, die keuze is echt aan jou natuurlijk.
Mijn situatie is wel anders. De twee oudsten hebben ongeveer hetzelfde leeftijdsverschil als die van jou (iets meer) en kunnen het wel goed met elkaar vinden. Maar toch was het ook hier een drukke boel hoor. Veel gedoe altijd. Zeker naarmate ze ouder werden. De oudste zit al in de puberteit.
Maar de derde (een stevig nakomertje) heeft voor zo veel geluk gezorgd! De puberschreeuwbuien waren direct verdwenen. Blijvend. De oudste realiseert zich dat hij zich niet volledig kan laten gaan met zo’n kleintje erbij. Blijkbaar had hij tóch wel controle over zijn (puber)gedrag. Ook lijken de twee oudsten nu te zien dat ze niet het middelpunt zijn maar een radertje van het grote geheel
We zijn zo gelukkig met de jongste. We zijn er allemaal van opgeknapt
Maar goed, dat is dus slechts één geval. Met een veel groter leeftijdsverschil.
Verder zorgt de komst van een baby bij een acht en vierjarige echt voor
geen rust en al helemaal niet het bewustzijn dat ze zich anders, beter moeten gedragen. Ze zijn nog klein, hebben dat bewustzijn niet. Het zal eerder belastend voor ze zijn, alle drukte en onvoorspelbaarheid en dan nog alle aandacht die ze op moeten geven omdat die naar de kleine gaat.
En dar bij kan het bij kinderen zo lijken alsof ze redelijk goed onder een situatie gedijen. Kinderen zijn vaak ontzettend veerkrachtig, maar kunnen toch behoorlijke klappen meekrijgen in hun jeugd, terwijl dat in die tijd niet is opgevallen. Achteraf gezien, als een kind volwassen is, blijkt dan vaak toch dat er dingen fout zijn gegaan waar hij of zij wel degelijk iets aan heeft overgehouden.
zaterdag 21 augustus 2021 om 14:44
Maar, zoals al gezegd, jouw situatie is heel anders, omdat jouw kinderen al ouder zijn. De meeste oudere kinderen vinden een baby trouwens ontzettend leuk. De dreumes- peuterleeftijd vonden ze hier ook heel leuk. Maar jongste is nu een zeer aanwezige 8-jarige en alhoewel ze gek op hem zijn, vinden ze hem nu regelmatig heel irritant.mybestfriend schreef: ↑21-08-2021 13:57Hier toch een beetje een ander geluid, hoewel ik zeker niet zeg dat je het wél moet doen hoor, die keuze is echt aan jou natuurlijk.
Mijn situatie is wel anders. De twee oudsten hebben ongeveer hetzelfde leeftijdsverschil als die van jou (iets meer) en kunnen het wel goed met elkaar vinden. Maar toch was het ook hier een drukke boel hoor. Veel gedoe altijd. Zeker naarmate ze ouder werden. De oudste zit al in de puberteit.
Maar de derde (een stevig nakomertje) heeft voor zo veel geluk gezorgd! De puberschreeuwbuien waren direct verdwenen. Blijvend. De oudste realiseert zich dat hij zich niet volledig kan laten gaan met zo’n kleintje erbij. Blijkbaar had hij tóch wel controle over zijn (puber)gedrag. Ook lijken de twee oudsten nu te zien dat ze niet het middelpunt zijn maar een radertje van het grote geheel
We zijn zo gelukkig met de jongste. We zijn er allemaal van opgeknapt
Maar goed, dat is dus slechts één geval. Met een veel groter leeftijdsverschil.
Bij TO krijg ik vooral de indruk dat ze heel erg verlangt naar een makkelijk kind en een relaxt gezin. Die wens is heel legitiem en begrijpelijk, maar de kans is groot dat een baby deze rust niet gaat brengen. En dan moet je je als ouders afvragen hoe groot je draagkracht is en of je het redt om er nog een bewerkelijk kind bij te hebben.
Er zijn er aantal hele zinnige dingen gepost. Ik denk dat TO dit ook zelf al wel bedacht heeft. Maar de wens naar een baby kan enorm sterk zijn. Alleen is het in sommige gevallen beter om je verstand te volgen. Deze situatie lijkt mij hier een voorbeeld van.
zaterdag 21 augustus 2021 om 14:54
Ik begrijp je gevoel helemaal, heb ik ook met baby's. Maar wij hebben ook twee kinderen en dat is genoeg, mijn verstand is het daar helemaal mee eens.
Nu heb ik de oplossing die voor mij goed werkt, ik pas op baby's, dat is fantastisch want ik raak nooit oververmoeid, in tegenstelling tot de ouders van baby's en aan het eind van de dag/avond heb ik weer mijn portie baby gehad, ouders blij, ik blij en baby blij. Misschien ook een idee voor jou!
Nu heb ik de oplossing die voor mij goed werkt, ik pas op baby's, dat is fantastisch want ik raak nooit oververmoeid, in tegenstelling tot de ouders van baby's
en aan het eind van de dag/avond heb ik weer mijn portie baby gehad, ouders blij, ik blij en baby blij. Misschien ook een idee voor jou!
zaterdag 21 augustus 2021 om 15:55
We hebben ook geen makkelijk gezin. Zeker niet toen de kinderen kleiner waren. Kinderen klikken niet. Samen spelen hebben ze nooit gedaan. Ze hebben beide hun handleiding. Het zijn schatten maar zeker samen niet altijd de makkelijkste combi. De dreumes en peutertijd was ook niet makkelijk. Ze waren pittige kinderen.
Ik heb ook getwijfeld over een derde. Nu naderhand gezien verlangde ik met name naar wel een makkelijke leuke tijd. Dat relaxte wat ik bij andere zag. Bij ons was altijd stress, bij andere leek het zo soepel te gaan. Ik wilde vooral denk ik de kans op een leuke baby, dreumes en peutertijd
Nu naderhand is het wel goed zo.
Ik heb ook getwijfeld over een derde. Nu naderhand gezien verlangde ik met name naar wel een makkelijke leuke tijd. Dat relaxte wat ik bij andere zag. Bij ons was altijd stress, bij andere leek het zo soepel te gaan. Ik wilde vooral denk ik de kans op een leuke baby, dreumes en peutertijd
Nu naderhand is het wel goed zo.
zaterdag 21 augustus 2021 om 17:21
Ik heb geluisterd naar mijn eierstokken. En we zijn stapel gek op haar en ik kan eindelijk jurkjes kopen maar ik loop ook al 3 jaar op mijn tandvlees. Mijn grootste wens nu is om een dagje alleen thuis te zijn 
Babytijd was heerlijk maar toen kwam er een pittige dreumes en daarna een temperamentvolle peuter die ook nog eens constant ziek thuis komt van de creche en de rest van het gezin aansteekt. En de andere 2 mochten daar niet teveel onder lijden dus hun sport en uitjes zonder klein kind gingen ook door.
Ik weet niet of ik dezelfde keuze had gemaakt als ik dit had geweten.
Babytijd was heerlijk maar toen kwam er een pittige dreumes en daarna een temperamentvolle peuter die ook nog eens constant ziek thuis komt van de creche en de rest van het gezin aansteekt. En de andere 2 mochten daar niet teveel onder lijden dus hun sport en uitjes zonder klein kind gingen ook door.
Ik weet niet of ik dezelfde keuze had gemaakt als ik dit had geweten.
zaterdag 21 augustus 2021 om 17:26
3 is echt anders dan 2. Leuk, maar ook heftig. Je wordt weer teruggeworpen naar alles om de baby heen dat gaat ook gevolgen hebben voor je 2 andere kinderen. De momenten waarin je nu nog op kan laden zij met een baby lastiger in te plannen. Natuurlijk is het jullie keuze maar als je het nu als gezin al zo zwaar hebt kun je het mijn inziens beter niet doen.
zaterdag 21 augustus 2021 om 17:38
Misschien lullig om te zeggen, maar deze kinderwens schaar ik onder de noemer je hormonen bespelen je. Gezien jullie huidige belasting en de aanwezige kans dat een eventueel derde kind ook een wat complexere opvoeding met zich zal meebrengen en de wisselwerking op de al bestaande wisselwerking van jullie twee oudste kinderen is dit m.i. gewoon een slecht idee en dat weten jullie zelf ook wel. Ik kan mijn echt wel je verlangen voorstellen, maar dat is ook wat het is, een verlangen en dan komt het echte leven en die zal een stuk zwaarder worden dan het al is.
Even voor de duidelijkheid: dit is niet mijn mening over het wel/niet krijgen van drie kinderen maar puur op grond van de door jouw geschetste situatie.
Even voor de duidelijkheid: dit is niet mijn mening over het wel/niet krijgen van drie kinderen maar puur op grond van de door jouw geschetste situatie.
