oppaskind terroriseert mijn dochtertje

Feliciaatje schreef op 24 april 2008 @ 12:18:





Of heb jij echt het idee dat Floes zich hier uberhaupt beter niet mee kan bemoeien Poezewoes? Gezien je ervaring op dit vlak. Ik zit hier te posten als moeder en als mens maar niet met de juiste professionele achtergrond, dat is een feit.

Ja hoor, wel bemoeien! En zeker proberen om, samen met de instelling waar moeder verblijft, moeder over te halen hulp in te schakelen voor het kind.



Ik ben er altijd voor om bij, zeker zo jonge, kinderen waar het echt niet goed mee gaat, je er tegenaan te bemoeien als ouders er niets mee doen. Of door zelf met de ouders te gaan praten, of door de hulpvraag door te geven aan de juiste instanties. Kinderen kunnen niet voor zichzelf opkomen, die hebben daar volwassenen voor nodig.

Dwangbuis?

Nee, zeker niet slaan. Dit kindje voelt zich al zo onveilig!



Het knulletje is nog maar drie, op die leeftijd begint de gewetensontwikkeling pas. Hij uit zich vooral, het is geen naar jochie. Het probleem is alleen, Floes, dat jij hem niet echt kan helpen. Niet meer dan er voor hem zijn, bedoel ik dan. Hij heeft echt hulp van buitenaf nodig. Voor dit jochie en ook voor je eigen gezin, is het heel belangrijk dat er hulp komt. Als het niet met moeders medewerking kan, dan maar zonder. Maar dat houdt wel in dar de kinderbescherming er aan te pas komt. Heel naar. Maar dit gaat niet, en er is geen alternatief. Dan maar moeder boos en ruzie. Als zij niet voor haar kind kan zorgen en haar kind kan beschermen, moet een ander het doen.

Fijn om je reacties te lezen Poezewoes. Ik begon aan mijn gevoel te twijfelen of je je er idd wel mee mag bemoeien. Terwijl dat leeuwinneninstinct om kinderen te beschermen, wat ik sinds mijn dochter geboren is heb, zo sterk zegt dat dit kind niet voor zichzelf op kan komen en dat iemand, al is het maar 1 volwassene, ervoor kan zorgen dat dit kind toch een veiligere en stabielere omgeving moet kunnen krijgen en een consequente opvoeding.

Op een bepaalde manier wel fijn dat het zelfs bij de psz zo opvalt dat ze er kritisch naar gaan kijken. He wat een toestanden, het zal je allemaal wel wat rauw op je dak gevallen zijn.

Floes, ik zou dat gesprek moet moeder eventueel samen met iemand uit de instelling doen. Het lijkt me goed als moeder zich er van bewust is dat als ze géén hulp accepteert voor dit jochie, de kans dat ze hem kwijt raakt juist groter is. Dat je als ouder zelf hulp inschakelt als het niet goed gaat met je kind, wordt als positief gezien door de instanties. Daarmee laat je zien dat je problemen ook aanpakt en open staat voor hulp als je het zelf niet redt. Daarmee toon je je juist een verantwoordelijke ouder....

Feliciaatje schreef op 24 april 2008 @ 14:28:

Fijn om je reacties te lezen Poezewoes. Ik begon aan mijn gevoel te twijfelen of je je er idd wel mee mag bemoeien. Terwijl dat leeuwinneninstinct om kinderen te beschermen, wat ik sinds mijn dochter geboren is heb, zo sterk zegt dat dit kind niet voor zichzelf op kan komen en dat iemand, al is het maar 1 volwassene, ervoor kan zorgen dat dit kind toch een veiligere en stabielere omgeving moet kunnen krijgen en een consequente opvoeding.

Helemaal mee eens hoor, Feliciaatje, waarom denk je dat ik dit werk zo graag doe Je hoort soms verhalen van buren ofzo die horen/weten dat een kind wordt mishandeld, maar niks doen omdat ze bang zijn voor ruzie. Daar begrijp ik helemaal niks van, dat je een kind zo aan zijn lot over kan laten. Van mij mogen ze dat strafbaar stellen.

Floes, waar denk je dan aan als je zegt het gevoel hebt dat er iets niet klopt met het kind? Denk je aan een stoornis, of bedoel je misbruik/mishandeling (om maar even kort door de bocht)?

Poezewoes schreef op 24 april 2008 @ 14:36:

[...]





Helemaal mee eens hoor, Feliciaatje, waarom denk je dat ik dit werk zo graag doe Je hoort soms verhalen van buren ofzo die horen/weten dat een kind wordt mishandeld, maar niks doen omdat ze bang zijn voor ruzie. Daar begrijp ik helemaal niks van, dat je een kind zo aan zijn lot over kan laten. Van mij mogen ze dat strafbaar stellen.

Dat begrijp ik inderdaad ook niet. Echt echt echt niet. Arme kinderen.

wat zeggen ze daar op de PSZ van? Of heb je het daar nooit over gehad? Goed dat hij in ieder geval geobserveerd gaat worden.

Mirjam762 schreef op 24 april 2008 @ 12:08:

Kan hij niet enkele dagen/dagdelen naar een medisch kinderdagverblijf? Hij mankeert dan zelf (lichamelijk!) wel niets, maar hij heeft probleemgedrag en zo gaat het ook niet, met het gezin van Floes. Ik weet van een stel dat het hebben van een kind amper aankon, dat dat dochtertje daar heen ging zodat de ouders het net redden qua geestelijke energie.

Ik wilde precíes hetzelfde opperen!!

Ik ken namelijk ook een kindje dat een aantal dagdelen naar een medisch kinderdagverblijf gaat, niet omdat er met het kindje zelf iets mis is, maar omdat de alleenstaande moeder psychisch niet in orde is.



Je zou eens bij Jeugdzorg kunnen informeren naar de mogelijkheden.

Het hangt van de stoornis af, Floes. Bepaalde stoornissen, bijvoorbeeld in gedrag, stemming, kan een kind ontwikkelen. Andere dingen, zoals ADHD of autisme, zitten in het kind. Op de leeftijd van 3 jaar is het echter heel erg moeilijk om diagnoses te stellen. Dat gebeurt voor veel stoornissen pas op latere leeftijd. Wel wordt er gekeken naar het functioneren van een kindje en wat hij nodig heeft om dat te optimaliseren.

Floes,ik vind het ongelooflijk dapper en erg lief dat je dit doet.

Het lijkt mij een hele zware taak.Ik zou mij ook heel goed situaties voor kunnen stellen waarin ik het ook zou doen,en het niet snel op zou geven.

Een kind van drie! Die zou ik ook niet snel aan zijn lot overlaten.

Echter moet je ook de stabiliteit en de gevoelens van je kinderen goed bewaken. Daarnaast ook goed voor jezelf zorgen,dus neem voldoende rust en af en toe afstand(als dat mogelijk is)

Want als jij door gaat draaien hebben meer kinderen een probleem.



Ik zou zeker met de moeder gaan praten(met begeleiding?)

Leg de situatie gewoon voor zoals het is.Benoem je zorg om haar kind en dat je graag het beste wil voor hem. Dat je graag wil dat hij weer lekker in zijn vel komt te zitten en zijn lieve ikje weer naar boven komt.

Dar je het moeilijk vind om alleen daar de juiste weg in te vinden.

Mischien kan ze meedenken hoe hier een oplossing voor komt.

Is de band met moeder en kind wel goed?



Hoe is hij als je alleen met hem bent? Ontspant hij dan een beetje? Kan je eens alleen met hem een spel doen of buiten gaan fietsen ofzo?



Ik hoop dat er snel een oplossing komt voor je gezin en je oppaskindje.



Veel sterkte! en een knuffel omdat ik het onwijs liefdevol van je vindt dat je dit doet.

Ik heb met veel belangstelling het topic zitten lezen en hoewel ik ook niet echt een oplossing heb (heb een zoontje van 11 maanden, ken dus hélemaal niks van peuters van 3), wil ik wel even zeggen dat ik je een kanjer vindt, Floes.

Het is niet niks, wat je doet. En het is héél mooi om te merken dat er nog mensen zijn die zich zo onvoorwaardelijk inzitten voor anderen, ook als het moeilijk is. Knap hoor.



Veel sterkte nog. Enne, geef dat kleine jochie ook maar even een knuffel van mij hoor, want ik denk dat hij die ook wel kan gebruiken.

Hmmm, ik ben zoals gewoonlijk weer eens tegendraads. Ik vind het echt schandalig, eerlijk gezegd, dat iedereen hier direct roept dat Jeugdzorg en/of Maatschappelijk werk ingeschakeld zou moeten worden. Ik weet niet of iedereen die uitzending van Premtime die Antonio hier laatst postte gezien heeft, maar zeker met het inschakelen van Jeugdzorg bestaat het risico dat dat kind zonder pardon weggehaald wordt bij Floes en dat die moeder wellicht voor jaren haar kind kwijt is. Ik vind het nogal wat dat wildvreemden die maar 1 kant van het verhaal horen - en dan ook nog een hele subjectieve kant, namelijk die van een moeder die logischerwijze haar eigen kinderen belangrijker vindt dan dit kind - dergelijke risicovolle adviezen geven. en ik vind het ook nogal wat dat Floes, die kennelijk familie van dit kind is en aan wie dit kind dus vanuit die band is toevertrouwd, dat ook serieus overweegt. Echt, dat vind ik zo'n beetje het ultieme verraad, die moeder werkt aan haar probleem want ze zit in een inrichting, denkt waarschijnlijk dat haar kind in ieder geval in goede handen is, en met een beetje pech valt dat kind straks in de hulpverleningsmolen en is het kind gewoon wég.



Als Floes dan per se externe hulp in zou willen schakelen, dan lijkt me de juiste weg om met de artsen van moeder te praten, en niet met een externe instantie.



En dan nog iets:



Floes,



In tegenstelling tot de rest van de posters vind ik het gedrag van dat jongetje helemaal niet zo superschokkend. Jij bent zelf moeder van twee meiden, begrijp ik, en wat mij opvalt is dat meisjesmoeders dwars of driftig jongensgedrag vaak veel erger vinden dan het in werkelijkheid is.



Ik heb een zoon van net 4, en hij roept weliswaar niet dat andere vrouwen zijn moeder zijn, maar ook hij kan behoorlijk driftig zijn en doet dan ongeveer dezelfde dingen als dit jongetje. En als ik het gedrag wat jij beschrijft zou interpreteren zou ik eerder denken dat hij jou heel lief vind, en inderdaad nogal jaloers is, en dat lijkt me gezien de situatie niet zo gek.



Overigens ben ik met mijn zoon wél bij pedagogen ed geweest, vanwege zijn driftbuien, en in het geval van mijn zoon is iedereen het erover eens dat hij iig nu géén stoornis heeft, géén gedragsprobleem heeft, géén hulpverlening nodig heeft, maar gewoon een klein jongetje is die zijn gevoelens nog niet zo goed kan benoemen en dús de enige manier gebruikt die hij wél kent, namelijk boos en driftig worden. Voor zover ik begrijp is dat vrij normaal voor jongens en is het ook al vrij normaal voor de leeftijd. En het ene kind heeft er wat meer last van dan een ander. En geloof me maar, zijn buien zijn echt niet mals, ik heb wel eens met 3 volwassenen met hem moeten worstelen om zijn jas aan te doen en uiteindelijk legden we het alledrie af. Dus tja, als een kind zonder noemenswaardige problematiek thuis al zo enorm driftig kan zijn, dan begrijp ik wel dat een jongetje wiens moeder ineens weg is en die is opgegroeid in een onrustige thuissituatie, in jouw gezinssituatie dan vreselijk opspeelt. Maar wat jij beschrijft komt op mij over als vrij "logisch" gedrag, gezien die situatie. Steeds aandacht willen, boos worden als hij denkt dat hij die aandacht kwijtraakt, roepen dat jij zijn moeder bent... Allemaal heel logisch vanuit het perspectief van een doodsbang jochie van 3 die nog niet ontwikkeld genoeg is om eens een goed gesprek te voeren.



Dus mijn advies zou zijn: voordat je de situatie van dit jongetje nóg erger maakt door jeugdzorg en maatschappelijk werk in te schakelen, zou ik gewoon een gesprek met de behandelaars van zijn moeder en met de moeder aangaan. En verder heb je behoorlijk wat goede opvoedtips gehad in deze discussie, dus die zou ik ook oppakken.

Oh, ik had nog niet alles gelezen, en dat pestgedrag zou ik me wel zorgen om maken, en dat snap ik wel dat de peuterspeelzaal dat ook doet. Maar ook in dat geval vind ik reppen over een stoornis veel te voorbarig, je zegt zelf al dat het kind eigenlijk niet weet wat er allemaal aan de hand is. Hij is 3 en weet dat er iets is, maar weet niet wát er is. Nogal logisch dat het jochie boos is, en pest, en anderen pijn doet. Niet goed te praten, begrijp me niet verkeerd, maar zeker niet gék.



Mijn zoon had een vriendje wiens ouders gingen scheiden, en dat jochie terroriseerde in die tijd ook de hele groep op de creche, idd pesten, slaan, andere kindjes pijn doen, enzo. Toen was hij ook net 3 trouwens. Ook dat kind heeft geen stoornis, maar was gewoon een bang jongetje dat niet overweg kon met alle spanningen. Vergeet alsjeblieft niet dat jongens veel vaker angst, onzekerheid en verdriet uiten door agressief gedrag te gaan vertonen. Véél vaker dan dat meisjes dat doen.

dropje schreef op 24 april 2008 @ 10:54:

[...]





Hoe omschrijf jij dan een beker melk omgooien, eten aan de tafel smeren, speelgoed afpakken? Zwaar crimineel gedrag? Het lijkt me zeker geen makkelijk kind als je twee lieve, makkelijke kindjes gewend bent, maar niet alle kinderen zijn even makkelijk. Zeker niet als ze uit hun thuissituatie worden weggeplukt. Het belangrijkste lijkt mij nu dat deze neerwaartse spiraal wordt doorbroken, en dat doe je niet door het kind steeds maar ongeduldig te corrigeren en boos te zijn.

Helemaal met Dropje eens trouwens, ik vind dit gedrag ook echt niet raar, schokkend, of de term "stoornis" waardig.



Ook met Dropjes andere postings eens.

fashion, dat verschil wat jij beschrijft over jongens en meisjes gedrag, speelt dat ook al op deze leeftijd? ik dacht dat dat meer bij pubers hoorden (dat agressieve gedrag). Niet dat dat wat uitmaakt voor deze discussie.



Aan de ene kant snap ik dat gedrag van dat jongetje heel goed, bang onzeker kind wat veel meegemaakt heeft en zich geen raad weet. Ik snap floes ook, dat ze voor dit jongetje wil zorgen en dat stoppen geen optie is door haar band met zijn ouders en met hem. Maar aan de andere kant, als haar eigen dochters er aan onderdoorgaan of bang worden of het niet trekken, dan moet je toch wat denk ik. En ik zou ook nooit zonder medeweten van de moeder bureau jeugdzorg inschakelen ofzo, maar hulp van iemand, wat je dus wel met de moeder moet bespreken van te voren, dat zou voor mij wel een optie zijn.