Kinderen
alle pijlers
Oppassen op kind van vrienden en kind raakt gewond
woensdag 9 april 2008 om 14:36
Hoi allemaal,
Van het weekend hebben mijn vriend en ik opgepast op de kindjes van vrienden van ons. Een meisje van 3 en een tweeling van 1.
Wij hebben zelf (nog) geen kinderen en ik heb er ontzettend naar uit gezien. Het was ook hartikke leuk, wel erg vermoeiend.. ( en dat zelf met z'n tweetjes) maar ik erg genoten en mijn vriend vond het ook erg leuk. We zijn naar een park geweestm, hebben gewandeld met de bolderwagen, pannenkoeken gebakken waarbij deoudste nog mee hielp en nog veel meer.
Alleen: er is een ongelukje gebeurd: zondagmorgen is een van de tweeling gevallen op een houten kinderbankje, toevallig met zijn hoofje op een punt. Flink bloeden en een sneetje op zijn gezicht.
Ik heb hem meteen opgepakt, ik was zelf behoorlijk rustig, ben naar boven gelopen naar mijn vriend en we hebben de wond schoongemaakt, onderzocht en pleister op gedaan. Ik heb de bloedvlekken uit het truitje gewassen en natuurlijk het kindje heel erg getroost die na een tijdje weer vrolijk rondhuppelde.
Toen onze vrienden thuiskkwamen, ging moeder natuurlijk direct naar het kleintje toe en schrok. Natuurlijk en ik vind het zo erg dat het is gebeurt! Moeder is bang dat het een litteken word en vind dat heel erg (waar ik in kan komen).
Dit verwacht je toch niet als je eens je kinderen bij anderen laat! Mijn vriend en de vader van de kinderen zeggen dat een ongelukje kan gebeuren, maar ik voel mij super schuldig.
Had ik beter moeten opletten? Ik was net bezig de sokjes van het meisje van 3 aan te trekken en de tweeling mag ook van pap en man op het bankje klimmen en doen dat ook de hele dag door. Vorige week is de andere van de tweeling gevallen maar dat liep goed af.
Mijn moeder zegt dat ik nog beter had moeten opletten met andermans kinderen en misschien het bankje weg had moeten zetten. Ik voel mij super schuldig, Wat vinden jullie?
p.s de moeder vond het niet nodig om maandag naar de huisarts te gaan
Van het weekend hebben mijn vriend en ik opgepast op de kindjes van vrienden van ons. Een meisje van 3 en een tweeling van 1.
Wij hebben zelf (nog) geen kinderen en ik heb er ontzettend naar uit gezien. Het was ook hartikke leuk, wel erg vermoeiend.. ( en dat zelf met z'n tweetjes) maar ik erg genoten en mijn vriend vond het ook erg leuk. We zijn naar een park geweestm, hebben gewandeld met de bolderwagen, pannenkoeken gebakken waarbij deoudste nog mee hielp en nog veel meer.
Alleen: er is een ongelukje gebeurd: zondagmorgen is een van de tweeling gevallen op een houten kinderbankje, toevallig met zijn hoofje op een punt. Flink bloeden en een sneetje op zijn gezicht.
Ik heb hem meteen opgepakt, ik was zelf behoorlijk rustig, ben naar boven gelopen naar mijn vriend en we hebben de wond schoongemaakt, onderzocht en pleister op gedaan. Ik heb de bloedvlekken uit het truitje gewassen en natuurlijk het kindje heel erg getroost die na een tijdje weer vrolijk rondhuppelde.
Toen onze vrienden thuiskkwamen, ging moeder natuurlijk direct naar het kleintje toe en schrok. Natuurlijk en ik vind het zo erg dat het is gebeurt! Moeder is bang dat het een litteken word en vind dat heel erg (waar ik in kan komen).
Dit verwacht je toch niet als je eens je kinderen bij anderen laat! Mijn vriend en de vader van de kinderen zeggen dat een ongelukje kan gebeuren, maar ik voel mij super schuldig.
Had ik beter moeten opletten? Ik was net bezig de sokjes van het meisje van 3 aan te trekken en de tweeling mag ook van pap en man op het bankje klimmen en doen dat ook de hele dag door. Vorige week is de andere van de tweeling gevallen maar dat liep goed af.
Mijn moeder zegt dat ik nog beter had moeten opletten met andermans kinderen en misschien het bankje weg had moeten zetten. Ik voel mij super schuldig, Wat vinden jullie?
p.s de moeder vond het niet nodig om maandag naar de huisarts te gaan
donderdag 10 april 2008 om 11:15
Ik zeg toch ook dat ik die onderbroek geen enkel punt vind. Dat is iets dat wij normaal niet doen, en zij doet dat wel (en jullie blijkbaar ook) en dat vind ik dus geen probleem. Dat bedoelde ik met dat ik het echt niet erg of raar vind dat een ander sommige dingetjes anders doet.
Bepaalde praktische dingen kunnen wél gevaarlijk zijn, als je een kind nog niet goed kent. Stel dat zij naar die bioscoop gegaan zou zijn. Allemaal indrukwekkend voor de kinderen, donker, etc (ze zijn er dus nog nooit geweest hè). En ze zou met de oudste naar de wc gaan en de jongste laten zitten. Die zou achter haar aan gaan en misschien de weg kwijtraken in dat gebouw, of van een trap afvallen. Of in paniek raken.
Nouja, dit zijn van die dingen die je bij je eigen kinderen 'weet' of aanvoelt. Voor een ander zou zo'n biosbezoekje geen enkel punt zijn.
Over één of twee deuren dicht, ik vind dat echt wel een verschil.
Is net een extra grens tussen haar en de kinderen.
Maar, ik weet ook: in de ogen van veel mensen bén ik ook overdreven. Dat mogen jullie ook vinden. Ik vraag het mezelf ook vaak af hoor. Of ik wellicht doordraaf in bepaalde dingen. Zelf vind ik dan toch van niet en gelukkig word ik er niet de hele dag door in beslag genomen meestal.
xx lisa.
Bepaalde praktische dingen kunnen wél gevaarlijk zijn, als je een kind nog niet goed kent. Stel dat zij naar die bioscoop gegaan zou zijn. Allemaal indrukwekkend voor de kinderen, donker, etc (ze zijn er dus nog nooit geweest hè). En ze zou met de oudste naar de wc gaan en de jongste laten zitten. Die zou achter haar aan gaan en misschien de weg kwijtraken in dat gebouw, of van een trap afvallen. Of in paniek raken.
Nouja, dit zijn van die dingen die je bij je eigen kinderen 'weet' of aanvoelt. Voor een ander zou zo'n biosbezoekje geen enkel punt zijn.
Over één of twee deuren dicht, ik vind dat echt wel een verschil.
Is net een extra grens tussen haar en de kinderen.
Maar, ik weet ook: in de ogen van veel mensen bén ik ook overdreven. Dat mogen jullie ook vinden. Ik vraag het mezelf ook vaak af hoor. Of ik wellicht doordraaf in bepaalde dingen. Zelf vind ik dan toch van niet en gelukkig word ik er niet de hele dag door in beslag genomen meestal.
xx lisa.
donderdag 10 april 2008 om 11:59
Heeft jouw schoonzus letterlijk gezegd dat je te klein bent? Bedoelt ze dan in lengte of qua leeftijd? Vreemde opmerking zeg!:
[...]
Het feit dat ik klein ben, is volgens mij voor mijn schoonzus een reden om mij niet te vertrouwen met haar dochter. Ik heb nog NOOIT mogen oppassen!(Kind is nu 4.)
Maar wacht maar, ze krijgt haar verdiende loon wel. Als wij straks kinderen mogen krijgen dan zeg ik ook: "Nee ik wil niet dat JIJ oppast!" En als ze vraagt "waarom niet?" Zeg ik: "Simpel...omdat ik nooit op S mocht passen, terwijl ik dit dolgraag had gedaan!"
Ruil hem in voor een ED! Veilig en warm. Dat is wat je nodig hebt!
donderdag 10 april 2008 om 16:02
:
Bepaalde praktische dingen kunnen wél gevaarlijk zijn, als je een kind nog niet goed kent. Stel dat zij naar die bioscoop gegaan zou zijn. Allemaal indrukwekkend voor de kinderen, donker, etc (ze zijn er dus nog nooit geweest hè). En ze zou met de oudste naar de wc gaan en de jongste laten zitten. Die zou achter haar aan gaan en misschien de weg kwijtraken in dat gebouw, of van een trap afvallen. Of in paniek raken.
Nouja, dit zijn van die dingen die je bij je eigen kinderen 'weet' of aanvoelt.
Mee eens. Jijzelf kent je kinderen gewoon het beste. Mijn dochter zijn bijv. kunnen zeggen dat ze het niet eng vind om even alleen te bijven zitten in de bioscoopzaal, maar ze zou het wél eng vinden. Dat weet ik gewoon, ik ken haar al 7 jaar. Niet dat dat ook maar een reden zou moeten zijn om ze niet met een oppas mee te laten gaan, maar ik zou me wel uitputten in instructies denk ik.
Maar, ik weet ook: in de ogen van veel mensen bén ik ook overdreven. Dat mogen jullie ook vinden. Ik vraag het mezelf ook vaak af hoor. Of ik wellicht doordraaf in bepaalde dingen. Zelf vind ik dan toch van niet en gelukkig word ik er niet de hele dag door in beslag genomen meestal.
xx lisa.
Wat jij zelf vindt en voelt is het belangrijkste. :-) De hele wereld mag je obsessief vinden, als je zelf maar weet dat je het goed doet met je koters.
En nog even on topic; zie je wel Weegschaaltje, geen reden om je schuldig te voelen.
donderdag 10 april 2008 om 20:57
:
[...]
Lekker constructief dit. Heb je haar uberhaupt al eens gevraagd of je op S mag passen voordat je zo begint te schreeuwen en te gissen? En geloof me, tegen de tijd dat jij kinderen hebt, ben jij degene die oppas nodig heeft soms, en dan kunnen schoonzussen die op willen passen verdomd handig zijn als je ze met je kind vertrouwd.
pfff.... wat kunnen mensen toch rare gedachte gangen hebben soms
Nee, want zodra ik merkte dat ze me niet vertrouwde met S, durfde ik het al niet meer te vragen. Bang voor het antwoord: Nee. Of gewoon een smoesje (zie haar daar wel voor aan).
En ze weet dondersgoed dat ik vroeger altijd heb opgepast bij 2 gezinnen. Met kinderen variërend van paar maanden tot 5 jaar.
Mijn moeder denkt hetzelfde. Vroeg haar eens toen ik weer thuis woonde, of ik eens een dag helemaal alleen op 3 kinderen mocht passen (van hetzelfde oppasadres als vorige alinea). Ze kennen mij, ik ken hen. Maar mijn moeder dacht dat ik dat niet aan zou kunnen.
