Kinderen
alle pijlers
Oppassen op kind van vrienden en kind raakt gewond
woensdag 9 april 2008 om 14:36
Hoi allemaal,
Van het weekend hebben mijn vriend en ik opgepast op de kindjes van vrienden van ons. Een meisje van 3 en een tweeling van 1.
Wij hebben zelf (nog) geen kinderen en ik heb er ontzettend naar uit gezien. Het was ook hartikke leuk, wel erg vermoeiend.. ( en dat zelf met z'n tweetjes) maar ik erg genoten en mijn vriend vond het ook erg leuk. We zijn naar een park geweestm, hebben gewandeld met de bolderwagen, pannenkoeken gebakken waarbij deoudste nog mee hielp en nog veel meer.
Alleen: er is een ongelukje gebeurd: zondagmorgen is een van de tweeling gevallen op een houten kinderbankje, toevallig met zijn hoofje op een punt. Flink bloeden en een sneetje op zijn gezicht.
Ik heb hem meteen opgepakt, ik was zelf behoorlijk rustig, ben naar boven gelopen naar mijn vriend en we hebben de wond schoongemaakt, onderzocht en pleister op gedaan. Ik heb de bloedvlekken uit het truitje gewassen en natuurlijk het kindje heel erg getroost die na een tijdje weer vrolijk rondhuppelde.
Toen onze vrienden thuiskkwamen, ging moeder natuurlijk direct naar het kleintje toe en schrok. Natuurlijk en ik vind het zo erg dat het is gebeurt! Moeder is bang dat het een litteken word en vind dat heel erg (waar ik in kan komen).
Dit verwacht je toch niet als je eens je kinderen bij anderen laat! Mijn vriend en de vader van de kinderen zeggen dat een ongelukje kan gebeuren, maar ik voel mij super schuldig.
Had ik beter moeten opletten? Ik was net bezig de sokjes van het meisje van 3 aan te trekken en de tweeling mag ook van pap en man op het bankje klimmen en doen dat ook de hele dag door. Vorige week is de andere van de tweeling gevallen maar dat liep goed af.
Mijn moeder zegt dat ik nog beter had moeten opletten met andermans kinderen en misschien het bankje weg had moeten zetten. Ik voel mij super schuldig, Wat vinden jullie?
p.s de moeder vond het niet nodig om maandag naar de huisarts te gaan
Van het weekend hebben mijn vriend en ik opgepast op de kindjes van vrienden van ons. Een meisje van 3 en een tweeling van 1.
Wij hebben zelf (nog) geen kinderen en ik heb er ontzettend naar uit gezien. Het was ook hartikke leuk, wel erg vermoeiend.. ( en dat zelf met z'n tweetjes) maar ik erg genoten en mijn vriend vond het ook erg leuk. We zijn naar een park geweestm, hebben gewandeld met de bolderwagen, pannenkoeken gebakken waarbij deoudste nog mee hielp en nog veel meer.
Alleen: er is een ongelukje gebeurd: zondagmorgen is een van de tweeling gevallen op een houten kinderbankje, toevallig met zijn hoofje op een punt. Flink bloeden en een sneetje op zijn gezicht.
Ik heb hem meteen opgepakt, ik was zelf behoorlijk rustig, ben naar boven gelopen naar mijn vriend en we hebben de wond schoongemaakt, onderzocht en pleister op gedaan. Ik heb de bloedvlekken uit het truitje gewassen en natuurlijk het kindje heel erg getroost die na een tijdje weer vrolijk rondhuppelde.
Toen onze vrienden thuiskkwamen, ging moeder natuurlijk direct naar het kleintje toe en schrok. Natuurlijk en ik vind het zo erg dat het is gebeurt! Moeder is bang dat het een litteken word en vind dat heel erg (waar ik in kan komen).
Dit verwacht je toch niet als je eens je kinderen bij anderen laat! Mijn vriend en de vader van de kinderen zeggen dat een ongelukje kan gebeuren, maar ik voel mij super schuldig.
Had ik beter moeten opletten? Ik was net bezig de sokjes van het meisje van 3 aan te trekken en de tweeling mag ook van pap en man op het bankje klimmen en doen dat ook de hele dag door. Vorige week is de andere van de tweeling gevallen maar dat liep goed af.
Mijn moeder zegt dat ik nog beter had moeten opletten met andermans kinderen en misschien het bankje weg had moeten zetten. Ik voel mij super schuldig, Wat vinden jullie?
p.s de moeder vond het niet nodig om maandag naar de huisarts te gaan
woensdag 9 april 2008 om 15:19
Ben even verder aan het filosoferen en het zou misschien wel kunnen dat kinderen bij de oppas eerder een ongelukje hebben. Dat kan je wijten aan het onbtreken van een "sensor", maar wat ik zelf merk als ik oppas op kinderen van vrienden, is dat ze op die momenten nét wat enthousiaster zijn en doen dan anders omdat ze het schijnbaar zo leuk en gezellig vinden. Een ongelukje is dan net weer iets sneller gebeurd. Althans, zo zijn de ongelukjes die onder mijn toeziend oog zijn voorgevallen in ieder geval samen te vatten.
woensdag 9 april 2008 om 15:22
Hé, ik wilde ook net iets in die trant zeggen! Ik heb zelf nog geen kinderen maar ik denk dat ik met de kinderen van een ander extra voorzichtig ben!! Juist omdat ik het vertrouwen van een ander gekregen heb! Met de spullen van een ander ben je toch ook juist voorzichtiger?? Kinderen zijn natuurlijk geen spullen
![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif){kind=small}
maar je brengt beide wel weer 100% in order terug! 
Enne Celeone, ik denk dat daar ook wel wat in zit hoor!! Mijn neefjes zijn echt een stuk drukker als wij op bezoek komen of als ze bij ons zijn! Ze willen allemaal continu de aandacht en doen dan soms de raarste dingen! Ze zijn dan echt helemaal uitgelaten!
woensdag 9 april 2008 om 15:22
Thanks Lisa!
Had niet zo'n lekkere dag en ga nu los op vrouwen die blijkbaar mannen hebben die beter opletten dan zijzelf en ouders hebben die andere kinderen beter beschermden.
Vind het wel lekker eigenlijk!
Normaal doe ik dat met kinderen van anderen in de speeltuin nu eens hier:)
By the way: Mijn vader is 93 en geen 73:)
woensdag 9 april 2008 om 15:23
Weegschaaltje het is niet niks om op drie van die hummels te passen. Als ze dan ook nog zo ondernemend zijn kan er wat gebeuren. Dat snapt toch iedereen?! Per slot van rekening was de ander ook pas ongeveer hetzelfde gevallen en daar was jij niet bij.
Ik vind, als moeder van vijf inmiddels grote koters, dat je als ouders en als oppas niet altijd alles kunt zien.
De mijne gingen ook uit logeren. Het is wel gebeurd dat bij een vriendin door de storm een boom bijna door de ruit in huis kwam, net boven het bed waar jongste (toen echt nog baby) lag te slapen. Als ouder schrik je je rot, maar daar kon zij toch niets aan doen? Zelfde kind ging met tante mee, rent naar een slagboom en denkt er onderdoor te kunnen rennen.....helaas hij had net een groeispurt gehad. Resultaat een flinke hoofdwond, echt een flinke. Kan tante daar iets aan doen, neuh, dus ben ik niet boos geworden. Wel weer geschrokken.
Maar dat deed en doe ik hier zelf thuis ook. Heb het grote "geluk" om een stel ADHD'ertjes te hebben wat nogal eens ongelukken en ongelukjes opleverde en nog levert. Verklaar op de EHBO maar eens hoe dat plamuurmes in een voorhoofd beland is, een zaag in een rug of een potloodpunt in een achterhoofd, okay dit zijn de bizarste maar evengoed wel gebeurd.
Je hoeft maar even niet je oog op een kind gericht te hebben en het kan iets uithalen. Je kúnt niet altijd alles voor zijn. Of je kind heeft geen leven, mammie hijgend in de nek.
Als een hummel van een jaar van een bankje stuitert en loopt een wondje of bult op is dat niet leuk. Maar jij kunt er niets aan doen en het had de moeder zelf ook kunnen overkomen. Misschien bedenkt ze dat nog als de ergste schrik over is, of als een van haar kids het nog eens dunnetjes over doet.
Ik neem aan dat je na mijn relaas over mijn koters niet direct de behoefte voelt opkomen om eens op de mijne te passen hè?!
Ik vind, als moeder van vijf inmiddels grote koters, dat je als ouders en als oppas niet altijd alles kunt zien.
De mijne gingen ook uit logeren. Het is wel gebeurd dat bij een vriendin door de storm een boom bijna door de ruit in huis kwam, net boven het bed waar jongste (toen echt nog baby) lag te slapen. Als ouder schrik je je rot, maar daar kon zij toch niets aan doen? Zelfde kind ging met tante mee, rent naar een slagboom en denkt er onderdoor te kunnen rennen.....helaas hij had net een groeispurt gehad. Resultaat een flinke hoofdwond, echt een flinke. Kan tante daar iets aan doen, neuh, dus ben ik niet boos geworden. Wel weer geschrokken.
Maar dat deed en doe ik hier zelf thuis ook. Heb het grote "geluk" om een stel ADHD'ertjes te hebben wat nogal eens ongelukken en ongelukjes opleverde en nog levert. Verklaar op de EHBO maar eens hoe dat plamuurmes in een voorhoofd beland is, een zaag in een rug of een potloodpunt in een achterhoofd, okay dit zijn de bizarste maar evengoed wel gebeurd.
Je hoeft maar even niet je oog op een kind gericht te hebben en het kan iets uithalen. Je kúnt niet altijd alles voor zijn. Of je kind heeft geen leven, mammie hijgend in de nek.Als een hummel van een jaar van een bankje stuitert en loopt een wondje of bult op is dat niet leuk. Maar jij kunt er niets aan doen en het had de moeder zelf ook kunnen overkomen. Misschien bedenkt ze dat nog als de ergste schrik over is, of als een van haar kids het nog eens dunnetjes over doet.
Ik neem aan dat je na mijn relaas over mijn koters niet direct de behoefte voelt opkomen om eens op de mijne te passen hè?!
woensdag 9 april 2008 om 15:23
Ja, je weet het mooi te brengen.... Het één sluit het ander niet uit. Als ik van anderen iets leen, dan ben ik daar ook nét iets voorzichtiger mee en dat wil niet zeggen dat ik met mijn eigen spullen niet voorzichtig ben. Zeker niet. Dus wat Duploo zegt komt naar mijn idee helemaal niet voort uit haar ervaringen, maar is een vrij logische conclusie want ik neem aan dat iedereen net wat meer verantwoordelijkheid voelt als 'ie op andermans kind moet passen. Juist omdat je het soort reacties als weegschaaltje die heeft gekregen wilt voorkomen. En van je eigen kind weet je wel zo'n beetje wat je aan 'm hebt, da's ook weer anders bij een oppaskindje. Je weet niet hoe dat kindje reageert op bepaalde situaties.
woensdag 9 april 2008 om 15:25
Nou, in principe dachten ze misschien wel hetzelfde als jij. Dat zij als geen ander hun kinderen het beste kennen en dat dat dus ook voor andermans kinderen geldt (dat hun ouders hen het beste kennen).
Zij vertrouwden ons dus wel genoeg om in die bomen te laten klimmen en dan kwamen we wel eens met een buil of een schram terug, maar daar deden ze niet zo moeilijk over. Ze wilden alleen andere kinderen heelhuids bij hun ouders afleveren, omdat die toch weer heel anders op een buil of schram bij hun kind kunnen reageren zoals uit dit topic ook weer blijkt.
En het is natuurlijk niet zo dat ze anders roekeloos in de auto zaten als er geen andere kinderen bij zaten. Nee, meer dat ze extra voorzichtig waren met andermans kinderen erbij. Gordels om voor een klein kippe-eindje enzo (dat was nog niet zo gebruikelijk in de jaren dat ik een klein meisje was).
woensdag 9 april 2008 om 15:26
Ik denk juist dat je met andersmans kinderen voorzichtiger bent. Ik weet zeker dat de opa's en oma's hier voorzichtiger zijn met mijn kinderen dan ikzelf, want ze zijn het minder gewend en voelen zich die momenten extra verantwoordelijk.
TO, die dingen gebeuren, en het was niet jouw schuld. Mijn dochter mist sinds ze 1 is 2 halve voortanden doordat ze viel op tegels, vond ik heel erg want blijft nog jaren zichtbaar maar is niemands schuld. Toen mijn zoon van 3 echter op een terras ooit een kop kokende thee over zich heen kreeg, ben ik wel heel boos geworden. Serveersters horen niet een dienblad vol kokend water schuin boven een kind te houden, dat was te voorkomen geweest.
TO, die dingen gebeuren, en het was niet jouw schuld. Mijn dochter mist sinds ze 1 is 2 halve voortanden doordat ze viel op tegels, vond ik heel erg want blijft nog jaren zichtbaar maar is niemands schuld. Toen mijn zoon van 3 echter op een terras ooit een kop kokende thee over zich heen kreeg, ben ik wel heel boos geworden. Serveersters horen niet een dienblad vol kokend water schuin boven een kind te houden, dat was te voorkomen geweest.
woensdag 9 april 2008 om 15:30
Dat heb ik ook wel een beetje, nóg voorzichtiger met andermans kinderen. Als ik eens een kindje moet vervoeren naast mijn eigen twee kinderen, en maar twee autostoeltjes heb, dan laat ik het 'vreemde' kind in een van die autostoeltjes zitten en zet mijn oudste op een tas o.i.d.
Mijn zoontje reed laatst (voor het allereerst, oh help) met een schoolvriendinnetje in de auto van die moeder mee. Hij ging in het midden zitten op de achterbank, vriendinnetje en diens broertje links en rechts op de stoelverhogers. Dat zou ik dus zelf nooit zo gedaan hebben. Die moeder zei er niets van, dat vond ik vrij raar eigenlijk.
Fleurtje, aha, jij bedoelde de opa van jouw kind. Ik dacht in het algemeen een opa van 73. (hm, bij nader inzien, waarom zou je dan 73 genoemd hebben, duh...)
Ik vind trouwens niet dat leeftijd er toe doet. Maar gewoon hoe oplettend iemand is. Mijn man heeft nauwelijks een sensor, zeg maar. Die tilde onze oudste eens omhoog om te ruiken of hij een poepluier had, maar hij stond onder de toog... knots. Oooooh wat was ik toen boos, ik kan me gewoon niet voorstellen dat je daar dan niet op let. Het kind had wel een dwarslaesie kunnen hebben! (het ging echt heel hard)
xx lisa.
Mijn zoontje reed laatst (voor het allereerst, oh help) met een schoolvriendinnetje in de auto van die moeder mee. Hij ging in het midden zitten op de achterbank, vriendinnetje en diens broertje links en rechts op de stoelverhogers. Dat zou ik dus zelf nooit zo gedaan hebben. Die moeder zei er niets van, dat vond ik vrij raar eigenlijk.
Fleurtje, aha, jij bedoelde de opa van jouw kind. Ik dacht in het algemeen een opa van 73. (hm, bij nader inzien, waarom zou je dan 73 genoemd hebben, duh...)
Ik vind trouwens niet dat leeftijd er toe doet. Maar gewoon hoe oplettend iemand is. Mijn man heeft nauwelijks een sensor, zeg maar. Die tilde onze oudste eens omhoog om te ruiken of hij een poepluier had, maar hij stond onder de toog... knots. Oooooh wat was ik toen boos, ik kan me gewoon niet voorstellen dat je daar dan niet op let. Het kind had wel een dwarslaesie kunnen hebben! (het ging echt heel hard)
xx lisa.
woensdag 9 april 2008 om 15:32
Dingen als gordels om en bomen klimmen zijn allemaal dingen die van tevoren doordacht zijn. En dus bedenk je van tevoren "ik doe Pietje een gordel om". Daar heb ik het niet over.
Dat lijkt me logisch.
Wat ik bedoel is een kind dat vliegensvlug de straat op rent, op een bankje klimt waar hij af valt, zonder dat je het door hebt toch opeens bij de rand van die vijver staat.
Ik wil helemaal niet beweren dat mij nooit iets gebeurd maar ik merk gewoon dat ik onbewust continue doorheb wat mijn kind doet en dat heb ik bij kinderen van anderen niet.
Maar ik ben een uitzondering hier, dat was me al duidelijk.:)
woensdag 9 april 2008 om 15:34
Daarbij vind ik het trouwens ook nog wel afhankelijk van het soort kind. Mijn middelste is tot ALLES in staat en verrast mij nog steeds regelmatig met zijn gevaarlijke ideeën (inmiddels is hij 6). Als die ergens anders een ongelukje zou krijgen, zou ik het de oppas zeker niet aanrekenen.
Ik bedoel, sensor of geen sensor, er zijn grenzen aan wat haalbaar is.
Ik bedoel, sensor of geen sensor, er zijn grenzen aan wat haalbaar is.
woensdag 9 april 2008 om 15:35
Ik begrijp wel wat jij bedoelt hoor, Neele.
Ik denk alleen niet dat ik met mijn eigen kind voorzichtiger ben dan met andermans kind. Mijn eigen kind til ik bv aan haar voeten op, zou ik bij andermans kind niet doen. Mijn eigen kind mag op de onderste tree van de trap spelen, andermans kind niet. En meer van dat soort kleine dingen.
Ik denk alleen niet dat ik met mijn eigen kind voorzichtiger ben dan met andermans kind. Mijn eigen kind til ik bv aan haar voeten op, zou ik bij andermans kind niet doen. Mijn eigen kind mag op de onderste tree van de trap spelen, andermans kind niet. En meer van dat soort kleine dingen.
woensdag 9 april 2008 om 15:39
Hier ben ik het helemaal niet mee eens! Ik heb zelf 2 kinderen (intussen pubers) en later heb ik een jaar opgepast op het kind van een ander, en geloof me: op het kind van een ander let je meer dan op je eigen kind. Je eigen kind heb je 24 uur bij je, je weet wat hij doet, hoe hij kan reageren. Bij een vreemd kind heb je dit niet, wat maakt dat je voorzichtiger bent.
En nee: ik ben niet de enige die dat zo ervaart, dit hoor ik ook van andere moeders, die wel eens op het kind van een ander passen.
woensdag 9 april 2008 om 15:39
Schuldig voelen, daar kunnen we niets aan doen, behalve hopen dat het snel minder wordt. Maar om jou nou de schuld te geven van een ongelukkig valpartijtje, nee. Kinderen worden nu eenmaal groot met vallen en opstaan.
Zoals zovelen al zeggen, een ongelukje zit nu eenmaal in een klein hoekje. En dat littekentje zal op feesten en partijen heus geen gespreksstof opleveren hoor
Niet al te lang bij stil blijven staan...en ik denk dat de betreffende moeder ook heus wel tot inkeer zal komen, ze zal wel een beetje geschrokken zijn (Zag natuurlijk al de ambulances etc) maar ook dat gaat voorbij.
Zoals zovelen al zeggen, een ongelukje zit nu eenmaal in een klein hoekje. En dat littekentje zal op feesten en partijen heus geen gespreksstof opleveren hoor
Niet al te lang bij stil blijven staan...en ik denk dat de betreffende moeder ook heus wel tot inkeer zal komen, ze zal wel een beetje geschrokken zijn (Zag natuurlijk al de ambulances etc) maar ook dat gaat voorbij.
Ruil hem in voor een ED! Veilig en warm. Dat is wat je nodig hebt!
woensdag 9 april 2008 om 15:39
Dat voel ik helemaal aan, Neele. Ik zie al aan de lichaamstaal en subtiele veranderingen in de blik van mijn jongste dat hij van plan is ervandoor te gaan, bijvoorbeeld. Ik kan dus heel snel ingrijpen, terwijl andere mensen dan misschien denken 'er is toch niks aan de hand?'
Toch kan het fout gaan. Ik vergeet het nooit, ik stond op de stoep te wachten om te kunnen oversteken op een rottig punt van een weg waar veel te hard gereden wordt en waar auto's achteruit moeten uitparkeren etc, rommelig en gevaarlijk dus allemaal. Twee vrouwen met een stel kinderen wilden ook gaan oversteken. Een van hen waarschuwde een kind uitvoerig dat hij op de stoep bij haar moest wachten, ze pakte ook nog zijn hand vast (kind zal een jaar of zes zijn geweest). En tóch ging hij die weg op, die vrouw greep hem nog bij zijn jas maar ook dat werkte niet. Een personenauto die aan kwam rijden remde zó hard en stond prompt stil, op ongeveer 5 cm van die jongen.
Als het een vrachtwagen geweest was, of iemand die niet zo oplette of net wat harder gereden had...
Dit was dus recht voor mijn neus. Ik was hoogzwanger van mijn oudste en hartstikke emotioneel. Ik heb zó moeten huilen van de schrik en de opluchting. Stel dat zo'n kind voor je neus wordt aangereden... om aan die moeder maar niet te denken...
Maar dit terzijde.
Het is een verschrikkelijke gedachte dat je nooit alle ellende kunt voorkomen, vind ik. Maar het hele leven is een risico. Ik vind wel dat je zoveel mogelijk moet doen om die te beperken, als het enigszins binnen het normale ligt. Zo begrijp ik dus niet dat er zo weinig echt autovrije campings en vakantieparken zijn. Er zullen wel niet veel ongelukken gebeuren, ik hoor het tenminste nooit, maar ik durf mijn kinderen er niet lekker te laten rennen of fietsen zonder dat ik erbij in de buurt ben om op auto's te letten. Jammer.
xx lisa.
Toch kan het fout gaan. Ik vergeet het nooit, ik stond op de stoep te wachten om te kunnen oversteken op een rottig punt van een weg waar veel te hard gereden wordt en waar auto's achteruit moeten uitparkeren etc, rommelig en gevaarlijk dus allemaal. Twee vrouwen met een stel kinderen wilden ook gaan oversteken. Een van hen waarschuwde een kind uitvoerig dat hij op de stoep bij haar moest wachten, ze pakte ook nog zijn hand vast (kind zal een jaar of zes zijn geweest). En tóch ging hij die weg op, die vrouw greep hem nog bij zijn jas maar ook dat werkte niet. Een personenauto die aan kwam rijden remde zó hard en stond prompt stil, op ongeveer 5 cm van die jongen.
Als het een vrachtwagen geweest was, of iemand die niet zo oplette of net wat harder gereden had...
Dit was dus recht voor mijn neus. Ik was hoogzwanger van mijn oudste en hartstikke emotioneel. Ik heb zó moeten huilen van de schrik en de opluchting. Stel dat zo'n kind voor je neus wordt aangereden... om aan die moeder maar niet te denken...
Maar dit terzijde.
Het is een verschrikkelijke gedachte dat je nooit alle ellende kunt voorkomen, vind ik. Maar het hele leven is een risico. Ik vind wel dat je zoveel mogelijk moet doen om die te beperken, als het enigszins binnen het normale ligt. Zo begrijp ik dus niet dat er zo weinig echt autovrije campings en vakantieparken zijn. Er zullen wel niet veel ongelukken gebeuren, ik hoor het tenminste nooit, maar ik durf mijn kinderen er niet lekker te laten rennen of fietsen zonder dat ik erbij in de buurt ben om op auto's te letten. Jammer.
xx lisa.
woensdag 9 april 2008 om 15:41
Hahahaha. Nope, geen sensor inderdaad!
Tja, ik heb geen kinderen maar ik leen mijn mooiste pumps nog niet uit aan iemand die pumps weliswaar heel mooi vindt, en ze ooit ook wel wil, maar tot nu toe alleen op Doc Martens gelopen heeft. Tenzij ik in calculeer dat ik ze beschadigd terug krijg.
Ik kan niet zo goed snappen dat je 3 jonge kinderen achterlaat bij mensen die geen idee hebben wat ze doen. Dus als er al "schuld" is dan ligt dat bij de ouders.
