Kinderen
alle pijlers
Oppassen op kind van vrienden en kind raakt gewond
woensdag 9 april 2008 om 14:36
Hoi allemaal,
Van het weekend hebben mijn vriend en ik opgepast op de kindjes van vrienden van ons. Een meisje van 3 en een tweeling van 1.
Wij hebben zelf (nog) geen kinderen en ik heb er ontzettend naar uit gezien. Het was ook hartikke leuk, wel erg vermoeiend.. ( en dat zelf met z'n tweetjes) maar ik erg genoten en mijn vriend vond het ook erg leuk. We zijn naar een park geweestm, hebben gewandeld met de bolderwagen, pannenkoeken gebakken waarbij deoudste nog mee hielp en nog veel meer.
Alleen: er is een ongelukje gebeurd: zondagmorgen is een van de tweeling gevallen op een houten kinderbankje, toevallig met zijn hoofje op een punt. Flink bloeden en een sneetje op zijn gezicht.
Ik heb hem meteen opgepakt, ik was zelf behoorlijk rustig, ben naar boven gelopen naar mijn vriend en we hebben de wond schoongemaakt, onderzocht en pleister op gedaan. Ik heb de bloedvlekken uit het truitje gewassen en natuurlijk het kindje heel erg getroost die na een tijdje weer vrolijk rondhuppelde.
Toen onze vrienden thuiskkwamen, ging moeder natuurlijk direct naar het kleintje toe en schrok. Natuurlijk en ik vind het zo erg dat het is gebeurt! Moeder is bang dat het een litteken word en vind dat heel erg (waar ik in kan komen).
Dit verwacht je toch niet als je eens je kinderen bij anderen laat! Mijn vriend en de vader van de kinderen zeggen dat een ongelukje kan gebeuren, maar ik voel mij super schuldig.
Had ik beter moeten opletten? Ik was net bezig de sokjes van het meisje van 3 aan te trekken en de tweeling mag ook van pap en man op het bankje klimmen en doen dat ook de hele dag door. Vorige week is de andere van de tweeling gevallen maar dat liep goed af.
Mijn moeder zegt dat ik nog beter had moeten opletten met andermans kinderen en misschien het bankje weg had moeten zetten. Ik voel mij super schuldig, Wat vinden jullie?
p.s de moeder vond het niet nodig om maandag naar de huisarts te gaan
Van het weekend hebben mijn vriend en ik opgepast op de kindjes van vrienden van ons. Een meisje van 3 en een tweeling van 1.
Wij hebben zelf (nog) geen kinderen en ik heb er ontzettend naar uit gezien. Het was ook hartikke leuk, wel erg vermoeiend.. ( en dat zelf met z'n tweetjes) maar ik erg genoten en mijn vriend vond het ook erg leuk. We zijn naar een park geweestm, hebben gewandeld met de bolderwagen, pannenkoeken gebakken waarbij deoudste nog mee hielp en nog veel meer.
Alleen: er is een ongelukje gebeurd: zondagmorgen is een van de tweeling gevallen op een houten kinderbankje, toevallig met zijn hoofje op een punt. Flink bloeden en een sneetje op zijn gezicht.
Ik heb hem meteen opgepakt, ik was zelf behoorlijk rustig, ben naar boven gelopen naar mijn vriend en we hebben de wond schoongemaakt, onderzocht en pleister op gedaan. Ik heb de bloedvlekken uit het truitje gewassen en natuurlijk het kindje heel erg getroost die na een tijdje weer vrolijk rondhuppelde.
Toen onze vrienden thuiskkwamen, ging moeder natuurlijk direct naar het kleintje toe en schrok. Natuurlijk en ik vind het zo erg dat het is gebeurt! Moeder is bang dat het een litteken word en vind dat heel erg (waar ik in kan komen).
Dit verwacht je toch niet als je eens je kinderen bij anderen laat! Mijn vriend en de vader van de kinderen zeggen dat een ongelukje kan gebeuren, maar ik voel mij super schuldig.
Had ik beter moeten opletten? Ik was net bezig de sokjes van het meisje van 3 aan te trekken en de tweeling mag ook van pap en man op het bankje klimmen en doen dat ook de hele dag door. Vorige week is de andere van de tweeling gevallen maar dat liep goed af.
Mijn moeder zegt dat ik nog beter had moeten opletten met andermans kinderen en misschien het bankje weg had moeten zetten. Ik voel mij super schuldig, Wat vinden jullie?
p.s de moeder vond het niet nodig om maandag naar de huisarts te gaan
woensdag 9 april 2008 om 18:28
Hmmmm ja ik weet hoe je je voelt...ik zorg veel voor kinderen, kinderen van vrienden, via het internet als betaalde oppas...maar tegenwoordig vooral voor kinderen met een handicap en/ of chronische ziekte.
Een hele verantwoording, en dat besef ik zeer zeker.. maar bij ouders gebeuren ook ongelukjes.
Helaas was ik er net die keer bij dat een van die kinderen in de ballenbak sprong blijkbaar net de diepte verkeerd ingeschat had en zo een scheurtje in haar scheenbeen opliep...6 weken gips als gevolg.
En ja, ik had ook een rotgevoel...voelde me schuldig. Maar besefte ook dat dit ook had kunnen gebeuren als haar moeder erbij was geweest...
Een hele verantwoording, en dat besef ik zeer zeker.. maar bij ouders gebeuren ook ongelukjes.
Helaas was ik er net die keer bij dat een van die kinderen in de ballenbak sprong blijkbaar net de diepte verkeerd ingeschat had en zo een scheurtje in haar scheenbeen opliep...6 weken gips als gevolg.
En ja, ik had ook een rotgevoel...voelde me schuldig. Maar besefte ook dat dit ook had kunnen gebeuren als haar moeder erbij was geweest...
woensdag 9 april 2008 om 18:33
Het verbaast me hoe stellig mensen kunnen zijn over mensen die geen kinderen hebben, om daar je kinderen niet even onder te brengen, wat een onzin zeg.
Stond laatst een heel artikel in de volkskrant over de nieuwe manier van opvoeden; kinderen worden veel te veel beschermd. Mij leek het een beetje onzin, maar als ik zo dit topic lees zie ik heel wat voorbeelden.
Stond laatst een heel artikel in de volkskrant over de nieuwe manier van opvoeden; kinderen worden veel te veel beschermd. Mij leek het een beetje onzin, maar als ik zo dit topic lees zie ik heel wat voorbeelden.
woensdag 9 april 2008 om 18:35
en het komt eigenlijk niet bij me op dat ik steeds achter haar aan zou moeten lopen, omdat ze nog niet eens zelf de trap op kan bij wijze van spreken.
Niet? Ik loop continue achter die kleintjes aan, tot ze er gek worden. ('Ik kan het heus wel zelluf hoor Zuss') Het zou juist niet bij me opkomen om het niet te doen.
Niet? Ik loop continue achter die kleintjes aan, tot ze er gek worden. ('Ik kan het heus wel zelluf hoor Zuss') Het zou juist niet bij me opkomen om het niet te doen.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
woensdag 9 april 2008 om 18:40
Hahaha, dat begrijp ik wel. Maar als je eenmaal idd zelf moeder bent, verandert toch niet je hele gevoel van verantwoordelijkheid? Ik verbaas me zelf er over dat ik veel relaxter ben met mijn zoon, terwijl ik toen ik geen kinderen had veel angstiger met kinderen was. Als ik dan oppaste was ik echt zo'n tante Truus.
woensdag 9 april 2008 om 18:55
Ja en dan nog kan blijken dat die mensen stomme fouten maken. Zoals ik zelf bijvoorbeeld, 3 weken geleden had dochter een verkleedjurk aan. Ze ging de trap op en ging op de sleep staan. Ik lette dus niet op, want met verkleedjurk mag ze echt de trap niet oplopen. Ze is al 3 en kan goed (en al lang) traplopen. Ze kukelde dus van de trap (van bijna helemaal bovenaan naar beneden) en had een flinke hersenschudding. Ik voelde me zelf ongelooflijk schuldig. En dan is het nog 'maar een hersenschudding'.
Diezelfde dochter heeft toen ze 8 maanden was een nachtje in het ziekenhuis doorgebracht, omdat de stagiaire op het KDV (van wie je dus wel enigzins verantwoordelijkheid verwachten kunt) het hekje van het stapelbedje niet omhoog had gedaan en ze dus naar beneden is gevallen. Gelukkig kwam haar begeleidster 5 minuten later ook nog kijken en die vond haar dus buiten westen (ze ging nl.pas brullen toen ze werd opgepakt).
Die stagiaire had daarvoor al 2 maanden de kindjes op bed gelegd met begelidster erbij, wel zelf de handelingen verrichtend en toen had ze altijd wél de hekjes dicht gedaan.
Gelukkig heeft ze er ogenschijnlijk niks aan over gehouden maar
ik vond het daarna een tijd heel moeilijk haar naar het kdv te brengen, hoewel stagiaire dit niet meer alleen mocht doen (en terecht een onvoldoende voor haar stage kreeg). Achteraf denk ik, ik had gewoon moeten aangeven dat ik stagiaire daar niet meer wilde zien (en ze daar dus zou moeten vertrekken) , dit is me zelfs nog gevraagd of ik dit wilde. Maar ik voelde me toen te opgelucht dat het zo goed afgelopen was.
Dus zels mensen die ervoor leren kunnen hele gevaarlijke, stomme fouten maken.
Whatever, I do what I want
woensdag 9 april 2008 om 19:03
Helaas zullen mensen ook altijd fouten blijven maken.
Of het nou een kdv leidster is , of een arts, een politie of een leerkracht. En dat is best eng.
Van jou kindje, die uit het bed viel op het kdv denk je idd "dat had nooit mogen gebeuren" heel triest. Maar het is en blijft een ongeluk. Lastig is dat.
Overigens kan ik me voorstellen dat je juist met een kind dat niet van jezelf is, je nog voorzichtiger bent.
Als ik naar mijn gezin kijk, 2 kinderen van mezelf 1 stiefzoon die 100% bij ons woont, dan voel ik me op de een of andere manier meer verantwoordelijk voor hem. Ik heb het idee dat ik mezelf vaak moet verdedigen bij wat er met hem gebeurt, terwijl ik dat met mijn eigen 2 niet zo heb.
Of het nou een kdv leidster is , of een arts, een politie of een leerkracht. En dat is best eng.
Van jou kindje, die uit het bed viel op het kdv denk je idd "dat had nooit mogen gebeuren" heel triest. Maar het is en blijft een ongeluk. Lastig is dat.
Overigens kan ik me voorstellen dat je juist met een kind dat niet van jezelf is, je nog voorzichtiger bent.
Als ik naar mijn gezin kijk, 2 kinderen van mezelf 1 stiefzoon die 100% bij ons woont, dan voel ik me op de een of andere manier meer verantwoordelijk voor hem. Ik heb het idee dat ik mezelf vaak moet verdedigen bij wat er met hem gebeurt, terwijl ik dat met mijn eigen 2 niet zo heb.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
woensdag 9 april 2008 om 19:26
verhaal van kindje dat uit bed valt op kdv is wat mij betreft van heel andere orde dan kindje dat valt op een bankje waar hij altijd gewoon op mag spelen. Ongelukjes gebeuren hoor.
Maar zelfs als iets niet heel slim is kan het een ongelukje zijn. Schoonzus heeft eens hete thee over zoon gemorst. En toch vertrouw ik haar zoon met liefde toe. Onder andere omdat ik wéét dat ze op zo'n moment rustig blijft en zoon onder de kraan houdt en de goede dingen doet. Ik zal zelf ook nog wel een stomme dingen doen met zoon. Misschien niet met hete thee lopen (dat doet zij ook nooit meer
) maar weer andere dingen waar ik niet bij stil sta. Als ouders kun je ook niet alles weten en voorkomen (gelukkig niet zelfs; lijkt me een hele enge wereld worden).
Maar zelfs als iets niet heel slim is kan het een ongelukje zijn. Schoonzus heeft eens hete thee over zoon gemorst. En toch vertrouw ik haar zoon met liefde toe. Onder andere omdat ik wéét dat ze op zo'n moment rustig blijft en zoon onder de kraan houdt en de goede dingen doet. Ik zal zelf ook nog wel een stomme dingen doen met zoon. Misschien niet met hete thee lopen (dat doet zij ook nooit meer
) maar weer andere dingen waar ik niet bij stil sta. Als ouders kun je ook niet alles weten en voorkomen (gelukkig niet zelfs; lijkt me een hele enge wereld worden).
woensdag 9 april 2008 om 19:28
woensdag 9 april 2008 om 19:31
Ik vind wel dat je verantwoordelijkheidsgevoel erg verandert als je moeder wordt. Er komt een element bij, namelijk instinct. Zo noem ik dat dan maar even. Ik vind namelijk van mezelf dat ik niet overprotective ben, ben in sommige dingen zelfs laks, maar zodra er een echt gevaar is (lopen met een schaar, ik noem maar even iets) dan ben ik erg principieel tegen de kinderen. Dan gaat mn antenne omhoog zeg maar.
Dat ben ik ook voor andermans kinderen hoor, maar ik weet, zoals ik net zei, uit recente ervaring dat je er echt even in moet komen om je te realiseren wat een klein kind wel en niet kan en mag.
Laat staan als je er inene drie in je maag gesplitst krijgt.
Ik vind dat nogal wat!
woensdag 9 april 2008 om 19:47
Op een gegeven moment ontwikkel je ook een soort sensor waarmee je voelt dat er iets is. Ik hoor precies aan mijn oppaskinderen of er serieus iets is of niet, die kunnen nog niet praten. Ik volg ze overal, zou het niet in mijn hoofd halen om ze alleen te laten. Moet de postbode met het pakje maar even buiten blijven staan. Ik controleer de slaapkamer altijd voordat ik wegga op loshangende klamboe's, of de slaapzak wel goed dichtzit, dekentje goed zit etc. En ga zo maar door.
Als ik op het kindje van een ander pas ben ik me daar heel erg van bewust bij alles wat ik doe. Ik kan niet voorkomen dat het kindje een keer struikelt als we aan wandelen zijn. Dat hoeft ook niet, dat soort dingen gebeuren ook.
Als ik op het kindje van een ander pas ben ik me daar heel erg van bewust bij alles wat ik doe. Ik kan niet voorkomen dat het kindje een keer struikelt als we aan wandelen zijn. Dat hoeft ook niet, dat soort dingen gebeuren ook.
woensdag 9 april 2008 om 20:38
Genoteerd Zuss. Als Kitty komt logeren, krijgt ze een helm op en een zwemvest om. Dat laatste om een zachte landing bij vallen te garanderen, en verdrinking bij vallen in de douchebak te voorkomen.
Maar even serieus: het feit dat jij je zo bewust bent van de risico's en het feit dat je niet aan kinderen gewend bent, en je daarnaast zo verantwoordelijk voelt, maakt je denk ik een prima oppas.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 9 april 2008 om 20:55
Eens met Nijn. Als ouder ontwikkel je wel een bepaalde sensor voor gevaarlijke situaties.:
[...]
Ik vind wel dat je verantwoordelijkheidsgevoel erg verandert als je moeder wordt. Er komt een element bij, namelijk instinct. Zo noem ik dat dan maar even. Ik vind namelijk van mezelf dat ik niet overprotective ben, ben in sommige dingen zelfs laks, maar zodra er een echt gevaar is (lopen met een schaar, ik noem maar even iets) dan ben ik erg principieel tegen de kinderen. Dan gaat mn antenne omhoog zeg maar.
Dat ben ik ook voor andermans kinderen hoor, maar ik weet, zoals ik net zei, uit recente ervaring dat je er echt even in moet komen om je te realiseren wat een klein kind wel en niet kan en mag.
Laat staan als je er inene drie in je maag gesplitst krijgt.
Ook eens met dat ik het nogal wat vind, 3 nog zo jonge kinderen bij oppas brengen, helemaal als die zelf geen ouder is. Waarmee ik jou oppaskwaliteiten en je verantwoordelijkheidsgevoel absoluut niet in twijfel trek hoor Weegschaal, je hebt prima gehandeld, al had je wellicht wel even de moeder moeten bellen voor overleg.
Ik ben zelf moeder van een dochter en de 2 kinderen van mijn zus, ook meisjes van ongeveer dezelfde leeftijdcategorie, logeren wel eens hier. Nou, dat vind ik hard werken! Ik vraag er altijd hulp bij van mijn maatje. Vóór de jongste van mijn zus 3 jaar was (en de oudste dan dus 5 en de mijne ook 3), heb ik het nooit aangedurft. Je komt met 3 hele kleine kinderen gewoon handen te kort als je dat niet gewend bent.
Als moeder groei je daar langzaam in, de risico's nemen beetje bij beetje toe. (OK, ze nemen een enorme spurt als het kind gaat lopen, maar ook dat is een kleinere stap dan van geen kind naar een wandelende dreumes)
Zelf was ik de eerste jaren ook heel erg bezorgd en geneigd mijn kind voor van alles te behoeden. Toch zijn de ergste ongelukken, bij mij thuis gebeurd. Kitty heeft 1 keer gruwelijk haar handen verbrand aan de kachel toen ze 1 was en is een keer met haar handen in het glas gevallen vorig jaar (ze is nu 5). Haar vader is wat laconieker en gek genoeg zijn daar nog nooit rare dingen gebeurd. Ik denk dat dit ook komt, omdat Kitty, sinds ze dat kan bevatten, bij mij thuis er veel meer op rekent dat ik haar waarschuw als iets niet kan, en bij haar vader veel meer zelf oplet.
Sinds ik dat besef heb, ben ik mijn waakzaamheid wat af gaan bouwen en verhip, het werkt. Kitty denkt veel meer zelf na, over wat wel en niet kan. En uiteindelijk is ze daar veel beter mee af in de grote buitenwereld, die haar ook niet behoedt voor alles wat gevaarlijk is...
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 9 april 2008 om 21:06
Lisa, een aantal van de dingen die jij noemt (kinderen duwen elkaar van de toren af) kan een ouder kind ook overkomen. En toch zal niemand het raar vinden als een kind van een jaar of 6 op zo'n toren zit.
Natuurlijk moet je als ouder geen echt grote risico's nemen, dus ik laat mijn kinderen bijvoorbeeld nog niet alleen buitenspelen (oudste is 3.5), ik ben extreem oplettend in de buurt van vijvers/sloten e.d. Maar sommige dingen moeten ze ook zelf ondervinden en ja, ze kunnen een keer ergens afvallen. Het klimrek in onze speeltuin is circa 1.80 m hoog en staat op mul zand. En daar zaten mijn kinderen vanaf 1.5 jaar op. Eerst stond ik er naast en later zat ik verderop op de bank.
Maar wordt je dan niet helemaal gek als je bij alles gaat bedenken wat er zou kunnen gebeuren? Immers ook van een eetstoel kan een kind een doodsmak maken en ook als ze uitglijden op een tegelvloer, op een gladde trap enz enz. Het is geen aanval naar jou toe, maar het lijkt me gewoon ontzettend vermoeiend om daar continu over na te moeten denken.
woensdag 9 april 2008 om 21:11
Nijn dat begreep ik wel maar je post kwam echt heel lullig over. Juist tegenover de TO die zich zo schuldig voelt.
Wat ik niet snap, je zegt aan de ene kant dat je een instinct erbij krijgt en tegelijkertijd dat je er niet aan denkt om achter andermans kind aan te lopen als het bij jou thuis is. Omdat je 'er in moet komen' als je kleinere kinderen in huis hebt, je hebt ze notabene zelf.
Als andermans kinderen bij mij in huis zijn dan voel ik me verantwoordelijk, dan let ik continue op, ook als hun ouders erbij zijn, ook als ik met die kids en hun ouders ergens naar toe ga. Lijkt mij zo logisch dat ik jouw verhaal echt niet snap.
Hoe kun je daar nu niet aan denken?
Wat ik niet snap, je zegt aan de ene kant dat je een instinct erbij krijgt en tegelijkertijd dat je er niet aan denkt om achter andermans kind aan te lopen als het bij jou thuis is. Omdat je 'er in moet komen' als je kleinere kinderen in huis hebt, je hebt ze notabene zelf.
Als andermans kinderen bij mij in huis zijn dan voel ik me verantwoordelijk, dan let ik continue op, ook als hun ouders erbij zijn, ook als ik met die kids en hun ouders ergens naar toe ga. Lijkt mij zo logisch dat ik jouw verhaal echt niet snap.
Hoe kun je daar nu niet aan denken?
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
woensdag 9 april 2008 om 21:13
Maar wordt je dan niet helemaal gek als je bij alles gaat bedenken wat er zou kunnen gebeuren? Immers ook van een eetstoel kan een kind een doodsmak maken en ook als ze uitglijden op een tegelvloer, op een gladde trap enz enz. Het is geen aanval naar jou toe, maar het lijkt me gewoon ontzettend vermoeiend om daar continu over na te moeten denken
Nu zal ik het wel weer niet snappen, maar ik zou daar denk ik wel over na gaan denken. Hoe kindvriendelijk is je huis? Een tegelvloer zal praktisch zijn, maar als je kind begint te lopen en valt steeds op een stenen vloer is dat geen pretje. En een gladde trap of een eetstoel waar ie vanaf kan glijden? Lijkt mij heel normaal dat je zorgt dat het niet eens kan gebeuren.
Nu zal ik het wel weer niet snappen, maar ik zou daar denk ik wel over na gaan denken. Hoe kindvriendelijk is je huis? Een tegelvloer zal praktisch zijn, maar als je kind begint te lopen en valt steeds op een stenen vloer is dat geen pretje. En een gladde trap of een eetstoel waar ie vanaf kan glijden? Lijkt mij heel normaal dat je zorgt dat het niet eens kan gebeuren.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
woensdag 9 april 2008 om 21:15
Mijn dochter ging een keer met haar vriendinnetje en diens moeder naar de speeltuin. Bij binnenkomst struikelt mijn dochter over haar eigen voeten, valt en komt toevallig verkeerd terecht. Daarbij breekt ze haar arm. Ze waren 100 km van mij vandaan, dus niet in staat om even langs te komen. De moeder van het vriendinnetje vond het vreselijk dat het gebeurde. Ze heeft me direct gebeld en is toen met haar naar het ziekenhuis gegaan.
Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om boos te worden op die moeder! Het had mij ook kunnen overkomen!
(Ben wél blij dat het mij niet is overkomen met het kind van een ander! )
Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om boos te worden op die moeder! Het had mij ook kunnen overkomen!
(Ben wél blij dat het mij niet is overkomen met het kind van een ander!
)
