opvoeden: twee geloven op 1 kussen

Over de hel, ik vind dat echt zo'n fout onderwerp bij kinderen. Als ik er ooit achter kom dat een van mijn schoonouders dat uitvoerig uit gaat leggen aan mijn kinderen, dat ze als ze niet geloven naar de hel gaan, dan hebben ze een probleem. Ik heb echt wel respect voor hun geloof en draag op zondag bij hun thuis een rok. Maar mijn kinderen hun, in mijn ogen extreme overtuiging op leggen dat gaat niet gebeuren.



@Crini ik begrijp je worsteling, mijn man worsteld daar ook nog mee. Hij komt heel langzaam los van het stramien waarmee het gereformeerde geloof hem door de strot is geduwd. heel langzaam creeerd hij zn eigen overtuiging en voeld zich daar goed bij. Hij vind nu ook dat ik, een niet gelovend máár eerlijk en oprecht mens met normen en waarden een kans maakt in de hemel en niet per definitie in de hel terecht komt. Nou ja klinkt raar maar hij is wel de fase van het zwart/wit denken daarin voorbij. Juist omdat zn ouders leven op leugens en zich maar vasthouden aan hun geloof en dús in de hemel komen. jee hoe moet ik het uitleggen :-s



nou ja iig sterkte in het vinden van jouw weg daarin!

crini schreef op 01 juli 2008 @ 22:05:

[...]





Rider, dat zeg ik niet. Ik worstel er niet voor niks mee. Ik kan niks met die hel. Maar ik ben ook nog niet zover dat ik hem helemaal los kan laten. Erg lastig uit te leggen aan iemand die niet zo opgevoed is denk ik.

Niet te snel aannemen dat anderen je niet begrijpen.

Hoe denk je dat het eerder kan trouwens?

Zwiebers kinderen zijn onder de 5 meen ik, en die geloven heilig in wat mama/juf vertelt. Ik zie dus ook niet in dat wanneer mama/papa/juf ze niet gelovig opvoedt, ze ineens spontaan gaan geloven.

Ik kan alleen zeggen wat ik zie, en dat is dat kinderen vanaf een jaar of 6, 7 wel degelijk grondig nadenken over dit soort onderwerpen, indien het ze tenminste wat wordt aangereikt. Zowel het onderwerp, als de mogelijkheid er over na te denken.



Hoe? Geen idee, daar heb ik niet voor gestudeerd. Ik weet alleen wat ik zie.

Ik ben het produkt van een Rooms-Katholieke vader, van origine Joodse moeder en ik heb op een streng gereformeerde school gezeten. Gelukkig voor mij was mijn vader niet praktizerend katholiek, want de school was heel erg van het wijzende vingertje naar alles wat niet zou mogen, en iedere week werden we doodgegooid met Bijbelse Geschiedenis en psalmversjes. Uiteindelijk ben ik zelf geen atheïst geworden, ik geloof in een 'universeel iets', maar ik wil er geen naamkaartje aan hangen, ik wil niet in een hokje worden gestopt en tradities volgen waar ik zelf niet achter sta, of opvattingen aanhangen waar ik niet achter sta.



Mijn man is van origine katholiek, maar eveneens niet praktizerend. Mijn kinderen worden opgevoed met de wetenschap dat er meerdere geloven zijn, met 1 universele gedachte erachter, althans, ik hoop dat ze die boodschap eruit zullen pikken. Ik wil niet dat ze leren dat ene God de vrouw heeft geschapen uit de rib van een man, of dat je naar de hel gaat als je niet braaf genoeg leeft. De levenslessen die je uit de bijbel kunt halen vind ik weer wél waardevol. Ik probeer dan ook per geloof die aspecten eruit te pikken die niet indoctrineren en niet schadelijk zijn, maar alleen een levensles bevatten.



Het lijkt me een stuk lastiger als je een relatie met iemand hebt die nogal fanatiek is in zijn of haar eigen geloof, als je daar zelf absoluut niet achter kunt staan. Een compromis tussen atheistisch en gereformeerd of katholiek en gereformeerd is volgens mij de oecemenische kerk, die een stuk minder 'zwaar' is. Een bevriend stel van mij heeft een oecemenische dienst gedaan bij hun huwelijk, omdat hij atheist is en zij protestant.



Persoonlijk ben ik tegen het principe 'dopen'. Ik vind het belangrijk dat iedereen een vrije geloofskeuze heeft, en naar mijn mening leg je je kind het geloof op als je het laat dopen. Al willen mijn kinderen later boeddhist, atheist of aanhanger van de Pinkstergemeente worden, als die keuze weloverwogen is, mijn zegen hebben ze. Ik bepaal zelf het geloof van mijn kinderen niet.

Ik wil niet zeggen dat ik helemaal niet geloof maar in elk geval een stuk minder fanatiek dan Bambi-man (christelijk)



Bij ons is het af en toe wél een issue. Wij hebben 3 kinderen (7, 6 en 2 jaar) en over het algemeen konden wij over de linie wel een redelijk compromis sluiten: Ik wilde openbare school ipv christelijk. Hij wil bidden voor het eten/slapen, af en toe voorlezen uit de bijbel en op zondag naar de kerk. (baptistengemeente) Allemaal prima voor mij. Maar dat zijn allemaal praktische zaken en met een beetje openstaan voor elkaar kom je dan al een eind.



Maar het heeft het soms echt wel lastige kanten. Voor Bambi-man is dit de enige waarheid, wil dat ook op die manier overbrengen aan de kinderen. Zou teleurgesteld zijn als zij op latere leeftijd niet voor dit geloof zouden kiezen. Ik zie dat allemaal niet zo, het mag voor mij wel wat minder, wat meer oog voor de rest van de mogelijkheden enzo. Maar dat is gewoon heel moeilijk overbrengen als de 1 écht iets zo voelt en de ander totaal niet. Dus dat leidt regelmatig tot pittige discussies en het is leuk gezegd dat je altijd respect moet opbrengen voor elkaars meningen en denkwijze maar soms niet haalbaar. Ik respecteer die starheid van hem namelijk niet en hij dat niet van mij. Ik hou dus af en toe mijn hart ook wel vast voor de toekomst want hoe ouder die kinderen worden, hoe meer vragen er komen. En mijn antwoorden op sommige pittige vragen (over leven/dood enzo) zijn heel anders dan die van Bambi-man. Niks over hel ofzo hoor, gelukkig niet, maar toch. En dat is jammer, want als je zo verschilt in levensvisie, is het heel moeilijk om daar dan een compromis in te vinden. (die tevens ook niet te verwarrend is voor de kinderen)

Er zal dan altijd 1 van de 2 meer water bij de wijn moeten doen. En vooralsnog ga ik dat niet zijn.



Dus ik hoop voor jou, Sha-la, dat je hier goed over kunt blijven praten met je vriend. (mijn man is overigens niet gelovig opgevoed, hij is pas een paar jaar geleden gelovig geworden, toen wij al bij elkaar waren.. kennelijk had hij het nodig, sinds ik bij hem was.. )

Sorry, ik was het topic even kwijt anders had ik wel wat eerder gereageerd.



Als eerste zei iemand "zwiebers kinderen zijn onder de 5"



Dat klopt Zwiepje is net 3 en die andere zit nog in de min hoor, ik weet van niets in ieder geval

Ik zie ook om me heen dat kinderen inderdaad vanaf een jaar of 6 a 7 daar wel over na gaan denken. Ik ga dat voor die tijd ook zeker niet opdringen, wel over alle religies een beetje vertellen maar nog echt niet met 3 hoor! Mijn punt was inderdaad dat als je zo jong bent je inderdaad automatisch gelooft wat papa/mama/ juf etc vertellen. Terwijl ik juist opgevoed ben met de "altijd door blijven vragen-houding". Dat betekent zeker niet dat je niet kan geloven. Ik geloof wel in het absolute goede, in God maar ik heb daar echt zelf voor gekozen toen ik een jaar of 8 was. Vind dit wel een moeilijk onderwerp hoor zeker omdat ik ook rechtsfilosofie gedaan heb en daar heel veel aan bod komt waar ik inderdaad van overtuigd ben. Maar goed, iemand vroeg waarom ik mijn kind heb laten dopen: (in willekeurige volgorde)

Een omdat ik wil dat hij door God beschermt wordt tegen het kwade.

Twee, omdat hij een geschenk van God is en ik zo God wilde bedanken

Drie omdat ik zo een basis meegeef maar of hij er wat mee doet is uiteindelijk zijn keus.

Vier omdat ik geloof en hem dopen een getuigenis is van mijn geloof in God en ik hoop dat God hem bij zal staan in moeilijke en vrolijke tijden, of Zwiepje nou uiteindelijk gelooft of niet.



Andere redenen waren er wel maar die schieten nu niet zo snel te binnen, dit zijn de belangrijkste.



Ik zie mijn taak als ouder dat ik hem bewust maak van alle religies, vertel waarom ik voor mijn visie gekozen heb, en hem verder zelf laat bepalen wat hij met al die kennis doet. Ik wil hem zo'n keuze niet opdringen. Ik wil hem dus niet met 1 geloof laten opvoeden maar hem vertellen over de joden, christenen, islam, buddhisme, hindoeisme etc. Wat hij daar uithaalt is aan hem. Een kind wat nooit over het geloof heeft gehad, gaat misschien niet opeens geloven maar als je het er wel over hebt en hem die keuze geeft misschien wel. Het blijft wel moeilijk want als hij zou vragen waar ga je heen als je doodgaat zou ik zeggen: je reincarneert en elke keer als je dat doet leer je wat bij. Als je genoeg geleerd hebt eindig je uiteindelijk in de hemel. Ik hou me dus niet vast aan de bijbel in letterlijke zin. Maar dat is toch niet erg? Daar heb ik voor gekozen. En ik denk dat als je bewust kiest voor een religie, na alle andere gezien te hebbne en er over gelezen te hebben dat die keuze meer waard is dan als je vanaf dag 1 altijd maar met 1 religie/opvatting geconfronteerd bent.



Oh ja, of ik het handen vouwen zou verbieden als Zwiepje dat zelf bij schoonmoeders zou willen: nee, niet als hij het zelf wil. Ik zou hem wel vragen waarom hij dat wil maar als hij daar goed over nagedacht heeft (en het dus niet alleen maar doet omdat hij het gezien heeft uit imitatie) dan vind ik het prima.

Als ik vragen vergeten ben te beantwoorden hoor ik het wel. Maar goed, dit is slechts mijn visie hoor, ieder gaat toch op zijn eigen manier met geloof om. Het is moeilijk maar als je daar binnen je relatie een mooie plek aan kan geven waar je het beide over eens bent is er toch weinig probleem aan twee geloven of 1 en de ander niets in een huis?

crini schreef op 01 juli 2008 @ 21:37:

[...]





Dat is natuurlijk lulkoek, dat een klein kind 'zou gaan geloven omdat hij het wil' . Je kind gaat in eerste instantie altijd geloven omdat het dat voorbeeld heeft gekregen. Omdat papa en mama dat ook doen en niet omdat hij dat zo graag wil. Er is helemaal geen sprake van willen of niet willen op jonge leeftijd. Papa en mama geloven het en leren het zo en dus is het zo voor het kind.

En kinderen die niet gelovig worden opgevoed gaan meestal niet geloven. Of ze moeten al in aanraking komen met het geloof op de een of andere manier (als ze het dus niet van huis hebben meegekregen). Dus, je moet wel getriggerd worden, anders valt er ook niks te kiezen. Kinderen die gelovig worden opgevoed, die kunnen juist wel kiezen later. Of ze ervoor willen gaan (ermee door willen gaan) of er mee willen breken.



Welke zogenaamde basis is die doop dan? Als het voor jou niks betekent is het toch ook geen basis? Dan is het gewoon een mooi symboliek, niks minder niks meer. Als je er verder niks mee doet dus bedoel ik. Dus in die zin snap ik je schoonzus heel erg goed. Ik snap óók geen hout van mensen die hun kind laten dopen en er verder niks mee doen. Waarom laat je je kind in godsnaam dopen als je er zelf niet achter staat, als je zelf dus niks aan geloofsopvoeding overbrengt? Is dat dan een soort van 'achter de hand' zo van "stel dat het waar is, dan is mijn kind toch maar mooi gered want hij is gedoopt" ?

Ik hoop dat ik jouw vragen een beetje beantwoord heb in mijn vorige post. Ben het wel met je eens dat als je zelf absoluut niet gelooft het natuurlijk zinloos is te dopen. En dat als je nooit op enige manier contact maakt met religies je ook niet weet waar je voor kan kiezen. Maar juist als ouder breng je dan toch die keuzes over. Jij ziet jouw taak in het overbrengen van jouw keuze, ik in het geven van alle opties en het verklaren waarom die ene mijn keuze geworden is. Dus ja je moet wel getriggerd worden. Maar ik denk niet dat een kind van 3 al gelooft hoor, die aapt gewoon na dus het lijkt me zinloos om die al "te indoctrineren" want zo laat je hem/haar wennen aan iets zonder ervoor te kiezen. Ik hoop dat je vat wat ik bedoel. Ik zie echt niet hoe je dat wil doen onder de 5 hoor. Behalve natuurlijk bijbelverhalen vertellen maar in hoeverre ze het zo jong koppelen aan de juiste zaken....dat betwijfel ik dus. Voor mij waren de verhalen over de Romeinse goden net zo echt als die van de bijbel bijvoorbeeld toen ik zo jong was.