Kinderen
alle pijlers
Overal lees je over de beroemde moeder/dochter-band, hoe zit het met de moeder/zoon-band???
vrijdag 11 mei 2007 om 17:13
Hoi
Zo rond moederdag lees ik in de media (vnl. tijdschriften) weer veel over de beroemde "moeder/dochter-band". Ik word hier sinds ik zelf moeder ben van een prachtige zoon een beetje kriegelig van... Waarom wordt er nooit iets gedaan/ geschreven over de band tussen moeder en zoon. Is dat minder bijzonder dan? Ik ben zelf heel close met mijn moeder dus ik begrijp als dochter-zijnde best dat dat een bijzondere relatie is. Maar ik vind het zo eenzijdig...
Voordat ik zwanger was had ik (ook) een lichte voorkeur voor een dochter. Maar meteen toen ik zwanger was, was die voorkeur als sneeuw voor de zon verdwenen. Dit zou Mijn Kindje worden...het maakte echt helemaal niets uit wat het zou zijn. En nu ik een zoon heb vind ik het Geweldig! Heel even heb ik tijdens mijn zwangerschap een onzeker moment gehad. Zo van, "maar als het nou een jongetje is...ik heb helemaal niets met voetbal!", maar zelfs tijdens dat moment maakte het me niet echt uit. Ik denk wel dat een dochter anders is. Als vrouw voel je je dochter misschien wat gemakkelijker aan, ofzo. Ik weet het niet. Hoe dan ook, als wij over een 2e fantaseren heeft mijn man het over een meisje en ik over ventje:o. Dat had ik van te voren niet verwacht.
Ik zou wel eens willen weten hoe jullie dat ervaren...worden jullie ook wel eens kriegelig van die moeder/dochter-verhalen? En als je een zoon én een dochter hebt, vind je dat er een wezenlijk verschil is?
(Sorry, het is een heel verhaal geworden...ben een beetje lang van stof vandaag:$.)
Zo rond moederdag lees ik in de media (vnl. tijdschriften) weer veel over de beroemde "moeder/dochter-band". Ik word hier sinds ik zelf moeder ben van een prachtige zoon een beetje kriegelig van... Waarom wordt er nooit iets gedaan/ geschreven over de band tussen moeder en zoon. Is dat minder bijzonder dan? Ik ben zelf heel close met mijn moeder dus ik begrijp als dochter-zijnde best dat dat een bijzondere relatie is. Maar ik vind het zo eenzijdig...
Voordat ik zwanger was had ik (ook) een lichte voorkeur voor een dochter. Maar meteen toen ik zwanger was, was die voorkeur als sneeuw voor de zon verdwenen. Dit zou Mijn Kindje worden...het maakte echt helemaal niets uit wat het zou zijn. En nu ik een zoon heb vind ik het Geweldig! Heel even heb ik tijdens mijn zwangerschap een onzeker moment gehad. Zo van, "maar als het nou een jongetje is...ik heb helemaal niets met voetbal!", maar zelfs tijdens dat moment maakte het me niet echt uit. Ik denk wel dat een dochter anders is. Als vrouw voel je je dochter misschien wat gemakkelijker aan, ofzo. Ik weet het niet. Hoe dan ook, als wij over een 2e fantaseren heeft mijn man het over een meisje en ik over ventje:o. Dat had ik van te voren niet verwacht.
Ik zou wel eens willen weten hoe jullie dat ervaren...worden jullie ook wel eens kriegelig van die moeder/dochter-verhalen? En als je een zoon én een dochter hebt, vind je dat er een wezenlijk verschil is?
(Sorry, het is een heel verhaal geworden...ben een beetje lang van stof vandaag:$.)
vrijdag 11 mei 2007 om 17:45
Hai Tummytoe,
Ik heb een zoon (3) en een dochter (1,5). Ik weet natuurlijk niet hoe het is als de kinderen groter zijn, maar ik heb geen specialere band met mijn dochter dan met mijn zoon! Merkte wel dat ik in het begin toen de kleine meid net geboren was meer deed met de "baby" dan mijn man..., maar dat had/heeft niets met geslacht te maken.
De band met je kinderen is/wordt zo speciaal als je dat zelf maakt. Een jongen heeft misschien wat andere interesses, maar daar kun jij je best in verdiepen, net als bij een meid!
Ik zou me dus geen zorgen maken!, want tis allebei leuk! (ik was ook dolgelukkig geweest met 2 jongens).
Liefs Mondy
Ik heb een zoon (3) en een dochter (1,5). Ik weet natuurlijk niet hoe het is als de kinderen groter zijn, maar ik heb geen specialere band met mijn dochter dan met mijn zoon! Merkte wel dat ik in het begin toen de kleine meid net geboren was meer deed met de "baby" dan mijn man..., maar dat had/heeft niets met geslacht te maken.
De band met je kinderen is/wordt zo speciaal als je dat zelf maakt. Een jongen heeft misschien wat andere interesses, maar daar kun jij je best in verdiepen, net als bij een meid!
Ik zou me dus geen zorgen maken!, want tis allebei leuk! (ik was ook dolgelukkig geweest met 2 jongens).
Liefs Mondy
vrijdag 11 mei 2007 om 17:49
Hoi,
Ik heb een dochter van 6 ,en een zoon van ruim 10 maanden.
De band met mijn dochter is geweldig. We lijken wel op elkaar dus soms botst dat wel eens .Toen ik zwanger was hoopte ik ook op een dochter .Ik vond mezelf echt een meisjes moeder.We hebben ook een sterke band , en zijn erg close .
Toen ik weer zwanger werd hoopte ik stiekem weer op een meisje.Toen ik ook hoorde bij 20 weken dat het een jongen werd ,moest ik daar echt aan wennen.Ik heb stiekem wel eens gedacht wat moet ik nou met een jongen.
En toen werd hij geboren. Wat geweldig !!! Jongentjes zijn zo leuk!!!Ik zou bijna zeggen ,leuker dan meisjes.(ik hou van allebei evenveel hoor hahahha) Nu zeg ik ,ik ben een jongensmoeder. De band tussen moeder en zoon is zo bijzonder. Hij is mijn vriendje.
Begrijp me niet verkeerd hoor. Ik hou van alletwee echt evenveel. Alleen er is wel een verschil in band . Mijn eigen moeder heeft precies hetzelfde kwam ik achter nu ik zelf een dochter en zoon heb. Mijn broertje is ook echt een mamas kindje .Hij kan ook alles maken bij dr.En dat terwijl de band tussen mijn moeder ook echt ijzersterk is .
Ik hoop dat het een beetje duidelijk overkomt hahaha Miss moet je ook wel een zoon en dochter hebben om te begrijpen wat ik bedoel.
Ik heb een dochter van 6 ,en een zoon van ruim 10 maanden.
De band met mijn dochter is geweldig. We lijken wel op elkaar dus soms botst dat wel eens .Toen ik zwanger was hoopte ik ook op een dochter .Ik vond mezelf echt een meisjes moeder.We hebben ook een sterke band , en zijn erg close .
Toen ik weer zwanger werd hoopte ik stiekem weer op een meisje.Toen ik ook hoorde bij 20 weken dat het een jongen werd ,moest ik daar echt aan wennen.Ik heb stiekem wel eens gedacht wat moet ik nou met een jongen.
En toen werd hij geboren. Wat geweldig !!! Jongentjes zijn zo leuk!!!Ik zou bijna zeggen ,leuker dan meisjes.(ik hou van allebei evenveel hoor hahahha) Nu zeg ik ,ik ben een jongensmoeder. De band tussen moeder en zoon is zo bijzonder. Hij is mijn vriendje.
Begrijp me niet verkeerd hoor. Ik hou van alletwee echt evenveel. Alleen er is wel een verschil in band . Mijn eigen moeder heeft precies hetzelfde kwam ik achter nu ik zelf een dochter en zoon heb. Mijn broertje is ook echt een mamas kindje .Hij kan ook alles maken bij dr.En dat terwijl de band tussen mijn moeder ook echt ijzersterk is .
Ik hoop dat het een beetje duidelijk overkomt hahaha Miss moet je ook wel een zoon en dochter hebben om te begrijpen wat ik bedoel.
vrijdag 11 mei 2007 om 17:56
Ik heb een zoon van bijna 8 maanden. Toen ik zwanger was, maakte het mij niets uit wat het zou worden, vriend hoopte heel erg op een jongen. Voor hem vind ik het fantastisch dat dat het is geworden, hij is echt een voetbalpapa.
Zelf zou ik het wel leuk vinden ook een dochter te krijgen omdat ik idd het idee heb dat moeder/dochterband wel een bijzondere is. En weet je wat mijn grootste angst is? Dat ik een schoondochter krijg met wie ik het niet kan vinden. Ha ha. Heb zelf nooit goed met mijn schoonmoeders kunnen opschieten en ben bang dat ik daarvoor word afgestraft dadelijk. Hoor je sowieso wel vaak, vind ik. Dat schoondochter/schoonmoederband niet best is. Maar goed, als het goed is heb ik nog minimaal een jaar of 16 voordat dat aan de orde is ;)
Zelf zou ik het wel leuk vinden ook een dochter te krijgen omdat ik idd het idee heb dat moeder/dochterband wel een bijzondere is. En weet je wat mijn grootste angst is? Dat ik een schoondochter krijg met wie ik het niet kan vinden. Ha ha. Heb zelf nooit goed met mijn schoonmoeders kunnen opschieten en ben bang dat ik daarvoor word afgestraft dadelijk. Hoor je sowieso wel vaak, vind ik. Dat schoondochter/schoonmoederband niet best is. Maar goed, als het goed is heb ik nog minimaal een jaar of 16 voordat dat aan de orde is ;)
vrijdag 11 mei 2007 om 18:01
Ik heb 1 dochter en 4 zoons
Het enige wat verschil maakt in de band tussen mij en de kinderen is hun verschil ik karakter
De band opzich voelt voor mij persoonlijk bij alle 5 even sterk en diep, de momenten wisselen alleen omdat ze nou eenmaal allemaal een eigen karakter en eigenaardigheden hebben zodat ik op het ene moment of gebeurtenis mijn zoon wel kan opvreten en dat zelfde moment mijn dochter t liefst achter het behang plak ;)
Feit is dat al mijn kinderen diep in mijn hart zitten en ik voor nu en voor later hoop dat dat zorgt voor een fijne omgang met allemaal, dat is de enige band waar ik op hoop
vrijdag 11 mei 2007 om 18:03
Dat vind ik nou een goed vraag TO!
Ik heb 2 zoontjes. (6 en bijna2) Geweldige knullen.
Maar oke....ik had tijdens de zwangerschap van de tweede erg op een meisje gehoopt. Niet omdat ik mijn eerste ventje niet leuk vond maar gewoon omdat ik zo graag een meisje wil.. En misschien ben ik ook een beetje 'aangestoken'door mijn omgeving en familie. Vooral mijn moeder stak niet onder stoelen of banken dat ze hoopte op een kleindochter omdat meisjes zooooooo leuk zijn. Van van vriendinnen heb ik weleens in vertrouwelijke gesprekken gehoord dat ze ook hoopte ooit een meid te krijgen....
En ja... dan denk ik soms toch stiekum; zou een moeder-dochter relatie echt specialer zijn? Ik weet wel dat ieder kind anders is en niet te vergelijken.
Ik heb met mijn zoontjes een hele goede band. Vooral de oudste lijkt op me, is erg gevoelig.
Wat misschien wel waar is, is dat als ze ouder zijn jongens (hoewel misschien stapelgek op hum moeder) iets minder met hun moeder delen.
Bv als je dochter later zwanger is of moeder wordt lijkt me toch heel speciaal. En je hoort ook vaak dat als je zoon aan de vrouw is, je ze niet vaak meer ziet.
Maargoed, dat kan voor meiden ook gelden natuurlijk :D
Ik heb 2 zoontjes. (6 en bijna2) Geweldige knullen.
Maar oke....ik had tijdens de zwangerschap van de tweede erg op een meisje gehoopt. Niet omdat ik mijn eerste ventje niet leuk vond maar gewoon omdat ik zo graag een meisje wil.. En misschien ben ik ook een beetje 'aangestoken'door mijn omgeving en familie. Vooral mijn moeder stak niet onder stoelen of banken dat ze hoopte op een kleindochter omdat meisjes zooooooo leuk zijn. Van van vriendinnen heb ik weleens in vertrouwelijke gesprekken gehoord dat ze ook hoopte ooit een meid te krijgen....
En ja... dan denk ik soms toch stiekum; zou een moeder-dochter relatie echt specialer zijn? Ik weet wel dat ieder kind anders is en niet te vergelijken.
Ik heb met mijn zoontjes een hele goede band. Vooral de oudste lijkt op me, is erg gevoelig.
Wat misschien wel waar is, is dat als ze ouder zijn jongens (hoewel misschien stapelgek op hum moeder) iets minder met hun moeder delen.
Bv als je dochter later zwanger is of moeder wordt lijkt me toch heel speciaal. En je hoort ook vaak dat als je zoon aan de vrouw is, je ze niet vaak meer ziet.
Maargoed, dat kan voor meiden ook gelden natuurlijk :D
vrijdag 11 mei 2007 om 19:27
quote: darsjhan reageerde
Ik heb 1 dochter en 4 zoons
Het enige wat verschil maakt in de band tussen mij en de kinderen is hun verschil ik karakter
De band opzich voelt voor mij persoonlijk bij alle 5 even sterk en diep, de momenten wisselen alleen omdat ze nou eenmaal allemaal een eigen karakter en eigenaardigheden hebben zodat ik op het ene moment of gebeurtenis mijn zoon wel kan opvreten en dat zelfde moment mijn dochter t liefst achter het behang plak ;)
Feit is dat al mijn kinderen diep in mijn hart zitten en ik voor nu en voor later hoop dat dat zorgt voor een fijne omgang met allemaal, dat is de enige band waar ik op hoop
Ik heb je dit al vaker zien schrijven en ik ben het er gewoon zó mee eens!
(Ook al ben ik alleen nog maar moeder van een zoon en kan ik dus eigenlijk niet oordelen)
Ik heb 1 dochter en 4 zoons
Het enige wat verschil maakt in de band tussen mij en de kinderen is hun verschil ik karakter
De band opzich voelt voor mij persoonlijk bij alle 5 even sterk en diep, de momenten wisselen alleen omdat ze nou eenmaal allemaal een eigen karakter en eigenaardigheden hebben zodat ik op het ene moment of gebeurtenis mijn zoon wel kan opvreten en dat zelfde moment mijn dochter t liefst achter het behang plak ;)
Feit is dat al mijn kinderen diep in mijn hart zitten en ik voor nu en voor later hoop dat dat zorgt voor een fijne omgang met allemaal, dat is de enige band waar ik op hoop
Ik heb je dit al vaker zien schrijven en ik ben het er gewoon zó mee eens!
(Ook al ben ik alleen nog maar moeder van een zoon en kan ik dus eigenlijk niet oordelen
)
vrijdag 11 mei 2007 om 20:35
Ik ben de trotse moeder van twee zoons. Waarschijnlijk komt hier nooit een dochter, omdat wij twee eigen kinderen wel genoeg vinden. (denk ik)
Ik vind het heerlijk om twee jongens te hebben. De oudste is nu 2,5 en speelt de hele dag buiten met zijn trekker, in zijn zandbak, met zijn keukentje en met zijn poppen. Het is een echt showbinkie, goeie grappen maken, Ernie imiteren, liedjes zingen....
De jongste is nu drie weken oud. Toen we op de 20-wekenecho zagen dat we weer een jongetje kregen, heb ik 1 seconde moeten slikken. Ik zag even alle Oililyjurken, paardestaarten, roze babykamers etc. aan me voorbij trekken. Dat gevoel was met een paar seconden weer weg... want ik vind het zo ontzettend leuk: twee jongens.
Die speciale moeder en dochter band? Grote bullshit, volgens mij.
Mijn schoonmoeder heeft vier dochters en een zoon (daarmee ben ik dus getrouwd) en met die ene zoon heeft ze een zeer bijzondere band. Mijn moeder heeft twee dochters en een zoon en met die ene zoon heeft ze een zeer bijzondere band.
Mijn broer ging altijd graag mee shoppen vroeger, mijn moeder is meegeweest om zijn trouwkostuum uit te zoeken en ze bellen elkaar minimaal 1 keer per dag.
Tip voor alle jongens-moeders: bestel de dvd van De Daltons (Nederlandse kinderserie van de VPRO a la Madelief, met Carine Crutzen en Gijs Scholten van Aschat, over een gezin met vier jongens) en kijk hem samen met je zoon. Mijn zoon vindt het een fantastische serie en ik wilde accuut vier zoons en geen dochters...
Ik vind het heerlijk om twee jongens te hebben. De oudste is nu 2,5 en speelt de hele dag buiten met zijn trekker, in zijn zandbak, met zijn keukentje en met zijn poppen. Het is een echt showbinkie, goeie grappen maken, Ernie imiteren, liedjes zingen....
De jongste is nu drie weken oud. Toen we op de 20-wekenecho zagen dat we weer een jongetje kregen, heb ik 1 seconde moeten slikken. Ik zag even alle Oililyjurken, paardestaarten, roze babykamers etc. aan me voorbij trekken. Dat gevoel was met een paar seconden weer weg... want ik vind het zo ontzettend leuk: twee jongens.
Die speciale moeder en dochter band? Grote bullshit, volgens mij.
Mijn schoonmoeder heeft vier dochters en een zoon (daarmee ben ik dus getrouwd) en met die ene zoon heeft ze een zeer bijzondere band. Mijn moeder heeft twee dochters en een zoon en met die ene zoon heeft ze een zeer bijzondere band.
Mijn broer ging altijd graag mee shoppen vroeger, mijn moeder is meegeweest om zijn trouwkostuum uit te zoeken en ze bellen elkaar minimaal 1 keer per dag.
Tip voor alle jongens-moeders: bestel de dvd van De Daltons (Nederlandse kinderserie van de VPRO a la Madelief, met Carine Crutzen en Gijs Scholten van Aschat, over een gezin met vier jongens) en kijk hem samen met je zoon. Mijn zoon vindt het een fantastische serie en ik wilde accuut vier zoons en geen dochters...
vrijdag 11 mei 2007 om 20:42
Hoi,
Om even op Mondy te reageren. Ik maak me geen zorgen hoor, dat onze relatie niet goed zou zijn, ofzo. Ik ben het er mee eens dat het ook aan jezelf ligt. Dat je je gewoon ook voor je kind moet interesseren. Dat kan toch niet moeilijk zijn lijkt mij.
Ik denk wel dat je met een dochter meer deelt. Vooral als ze volwassen zijn. Even naar de stad enzo. En dat ik ooit een schoondochter krijg? Ik denk dat ik dan inderdaad ontpop als een ware schoonloeder. Een van de ergste soort. Hahaha...hij moet maar gewoon met z'n moeder trouwen en trouwens...voor zijn 36e mag hij sowieso niet uitgaan, dus...:)
Maar ik realiseer me wel dat het niet alleen met geslacht te maken heeft. Des te meer met karakter denk ik. Je kan ook een dochter treffen die aan de andere kant van het land gaat wonen en die je amper spreekt en ziet.
Maar hebben jullie ook dat je je ergert aan dat cliché-matige moeder/dochter-gebeuren. Dat eenzijdige..of ben ik de enige?
Om even op Mondy te reageren. Ik maak me geen zorgen hoor, dat onze relatie niet goed zou zijn, ofzo. Ik ben het er mee eens dat het ook aan jezelf ligt. Dat je je gewoon ook voor je kind moet interesseren. Dat kan toch niet moeilijk zijn lijkt mij.
Ik denk wel dat je met een dochter meer deelt. Vooral als ze volwassen zijn. Even naar de stad enzo. En dat ik ooit een schoondochter krijg? Ik denk dat ik dan inderdaad ontpop als een ware schoonloeder. Een van de ergste soort. Hahaha...hij moet maar gewoon met z'n moeder trouwen en trouwens...voor zijn 36e mag hij sowieso niet uitgaan, dus...:)
Maar ik realiseer me wel dat het niet alleen met geslacht te maken heeft. Des te meer met karakter denk ik. Je kan ook een dochter treffen die aan de andere kant van het land gaat wonen en die je amper spreekt en ziet.
Maar hebben jullie ook dat je je ergert aan dat cliché-matige moeder/dochter-gebeuren. Dat eenzijdige..of ben ik de enige?
vrijdag 11 mei 2007 om 20:59
Ik vond (en vind :$) mezelf dus een echte jongensmoeder. was zelf als kind ook een beetje jongensachtig, heb 12 jaar op hoog niveau gevoetbalt en meerdere malen botten gebroken door uit een 6 meter hoge boom te lazeren :P
ik was dan ook erg gelukkig met 20 weken te horen dat nummer 1 een jongetje was. ik vind het helemaal geweldig.
In februari zijn we pleegouders geworden. We kregen een telefoontje over een baby van 2 weken oud die een plekje nodig heeft voor de komende 18 jaar (of langer ;)). Veel was er niet bekend, maar we hebben onmiddelijk ja gezegd.
Meteen alle babykleding van zoon van de zolder af gehaald, allemaal stoere pakjes (we wisten van te voren dat het een jongetje werd dus hebben ons niet ingehouden door ecrukleurige pakjes te kopen).
En toen kregen we dus een pleegdochter :D
De volgende ochtend ben ik op de fiets snel naar de prenatal gesjeesd en heb alles wat maar zuurstok-roze en paars was gekocht ;)
Ze hoort er nu, inmiddels al weer bijna 4 maand later, helemaal bij. Ik hou van haar alsof ze mijn eigen dochter is en zou ook niet meer willen dat ze toch een jongetje was geweest. Er zit dan ook totaal geen verschil in gevoel tussen haar en mijn zoon. Ik ben nog steeds van mening dat ik een jongensachtige moeder ben. Reken maar dat ik er een pittige, stoere tante van ga proberen te maken, maar ik had van te voren niet kunnen bedenken dat meisjes zo leuk zouden zijn!
Inmiddels hebben we besloten voor nummertje drie te gaan (dit keer maar weer eentje uit mijn buik :?;))... Maar als ik heel eerlijk ben, dan hoop ik weer op een jongetje... Gek he?
Maar volgens mij is dat vooral een praktische voorkeur. Stel ik wordt binnen nu en 3 maanden zwanger, dan zit er maar een krap jaar tussen dochter en ongeboren spruit. Ik scheel zelf ruim anderhalf jaar met mijn zus. nu zijn we beste vriendinnen, maar wat hebben we gekibbelt met elkaar! Mijn ouders werden stapelgek van ons! Nee, 2 dochters tegelijkertijd in de pubertijd, dat trekt me toch niet zo heel erg :D.
Maar dat wil niet zeggen dat ik er niet blij mee zou zijn als het wel een meisje zou worden. We kiezen voor een 3e kindje, niet voor een jongetje of een meisje.
Mamarleen
ik was dan ook erg gelukkig met 20 weken te horen dat nummer 1 een jongetje was. ik vind het helemaal geweldig.
In februari zijn we pleegouders geworden. We kregen een telefoontje over een baby van 2 weken oud die een plekje nodig heeft voor de komende 18 jaar (of langer ;)). Veel was er niet bekend, maar we hebben onmiddelijk ja gezegd.
Meteen alle babykleding van zoon van de zolder af gehaald, allemaal stoere pakjes (we wisten van te voren dat het een jongetje werd dus hebben ons niet ingehouden door ecrukleurige pakjes te kopen).
En toen kregen we dus een pleegdochter :D
De volgende ochtend ben ik op de fiets snel naar de prenatal gesjeesd en heb alles wat maar zuurstok-roze en paars was gekocht ;)
Ze hoort er nu, inmiddels al weer bijna 4 maand later, helemaal bij. Ik hou van haar alsof ze mijn eigen dochter is en zou ook niet meer willen dat ze toch een jongetje was geweest. Er zit dan ook totaal geen verschil in gevoel tussen haar en mijn zoon. Ik ben nog steeds van mening dat ik een jongensachtige moeder ben. Reken maar dat ik er een pittige, stoere tante van ga proberen te maken, maar ik had van te voren niet kunnen bedenken dat meisjes zo leuk zouden zijn!
Inmiddels hebben we besloten voor nummertje drie te gaan (dit keer maar weer eentje uit mijn buik :?;))... Maar als ik heel eerlijk ben, dan hoop ik weer op een jongetje... Gek he?
Maar volgens mij is dat vooral een praktische voorkeur. Stel ik wordt binnen nu en 3 maanden zwanger, dan zit er maar een krap jaar tussen dochter en ongeboren spruit. Ik scheel zelf ruim anderhalf jaar met mijn zus. nu zijn we beste vriendinnen, maar wat hebben we gekibbelt met elkaar! Mijn ouders werden stapelgek van ons! Nee, 2 dochters tegelijkertijd in de pubertijd, dat trekt me toch niet zo heel erg :D.
Maar dat wil niet zeggen dat ik er niet blij mee zou zijn als het wel een meisje zou worden. We kiezen voor een 3e kindje, niet voor een jongetje of een meisje.
Mamarleen
zaterdag 12 mei 2007 om 14:11
Ik erger me enorm aan al die romantische en rooskleurige berichten over de geroemde moeder-dochterband. Zelf heb ik nooit zo'n band met mijn moeder gehad en daar ben ik al zo gewend aan geraakt dat ik ook niets mis. Ik gun vrouwen uiteraard een goede band met hun moeder, maar er is te weinig aandacht voor het tegenovergestelde: de vrouw die juist geen band met haar moeder heeft.
zaterdag 12 mei 2007 om 22:37
ik heb maar één kind, een zoon van 5 en die voed ik nu alleen op en voorheen eigenlijk ook grotendeels maar met papa in huis, maar ik ben heel eg close met hem en ik kan met niet voorstellen een hechtere of andere band met een dochter te hebben, ik denk dat je sowieso met je kind een band opbouwt die bij het gevoel tussen jou en dat kind past, jongen of meisje, en dat die niet vergelijkbaar is met de band tussen een andere moeder en ander kind cq jezelf en een ander kind.
ik ben ook niet zo extreem close met mijn moeder, heb veel reserves naar haar toe qua gespreksonderwerpen, meer dan zij bij mij, maar ik houd wel heel veel van haar. maar ook van mijn vader dus ik geloof niet dat bij mijzelf de moederband sterker is dan de vaderband, die is alleen anders meer zonder woorden zeg maar, mijn moeder zegt ik hou van je en mijn vader verbouwt mijn hele huis voor me, het is allebei een teken van liefde, alleen kun je de tekens van vrouwen onderling beter navertellen.
ik ben ook niet zo extreem close met mijn moeder, heb veel reserves naar haar toe qua gespreksonderwerpen, meer dan zij bij mij, maar ik houd wel heel veel van haar. maar ook van mijn vader dus ik geloof niet dat bij mijzelf de moederband sterker is dan de vaderband, die is alleen anders meer zonder woorden zeg maar, mijn moeder zegt ik hou van je en mijn vader verbouwt mijn hele huis voor me, het is allebei een teken van liefde, alleen kun je de tekens van vrouwen onderling beter navertellen.
zaterdag 12 mei 2007 om 23:02
Hallo,
Ik heb 2 zonen en 1 dochter. Met mijn oudste zoon (bijna 11) heb ik een bijzonder sterke band, hij is erg gevoelig en lijkt in karakter veel op mij en helemaal niet op mijn man. Hij is ook erg op mij gericht. Mijn tweede zoon (bijna 6) is meer het type stoere bouwvakker, hij en mijn man begrijpen elkaar helemaal (en ik hen beiden soms wat minder...).
Mijn dochter is nu nog maar 1½, qua karakter lijkt ze tot nu toe het meest op mij, maar ze is even gek op papa als op mama. Wat het hebben van een dochter wel iets extra's geeft voor mij als moeder vind ik, dat ze qua uiterlijk echt sprekend op mij lijkt. Ze is ook echt heel meisjesachtig, blonde krullen, fijn gebouwd en als ze uit haar flesje drinkt houdt ze zelfs haar pink omhoog... Na twee zoons heeft dat elegante dat bij haar aangeboren lijkt te zijn, ook wel zijn charme... Niet dat ik tijdens mijn zwangerschap(pen) een voorkeur had trouwens. En ik houd van al mijn kinderen evenveel, de verschillen die er zo duidelijk zijn maken het alleen maar leuker.
Hoe de band zal zijn als ze groot zijn, weet ik natuurlijk nu nog niet, maar ik kan me niet voorstellen dat de band die ik heb met mijn oudste ooit oppervlakkig zou kunnen worden. Ik denk dus ook, net als de meesten hier, dat het heel veel met karakter te maken heeft.
Groetjes, Lemmy
Ik heb 2 zonen en 1 dochter. Met mijn oudste zoon (bijna 11) heb ik een bijzonder sterke band, hij is erg gevoelig en lijkt in karakter veel op mij en helemaal niet op mijn man. Hij is ook erg op mij gericht. Mijn tweede zoon (bijna 6) is meer het type stoere bouwvakker, hij en mijn man begrijpen elkaar helemaal (en ik hen beiden soms wat minder...).
Mijn dochter is nu nog maar 1½, qua karakter lijkt ze tot nu toe het meest op mij, maar ze is even gek op papa als op mama. Wat het hebben van een dochter wel iets extra's geeft voor mij als moeder vind ik, dat ze qua uiterlijk echt sprekend op mij lijkt. Ze is ook echt heel meisjesachtig, blonde krullen, fijn gebouwd en als ze uit haar flesje drinkt houdt ze zelfs haar pink omhoog... Na twee zoons heeft dat elegante dat bij haar aangeboren lijkt te zijn, ook wel zijn charme... Niet dat ik tijdens mijn zwangerschap(pen) een voorkeur had trouwens. En ik houd van al mijn kinderen evenveel, de verschillen die er zo duidelijk zijn maken het alleen maar leuker.
Hoe de band zal zijn als ze groot zijn, weet ik natuurlijk nu nog niet, maar ik kan me niet voorstellen dat de band die ik heb met mijn oudste ooit oppervlakkig zou kunnen worden. Ik denk dus ook, net als de meesten hier, dat het heel veel met karakter te maken heeft.
Groetjes, Lemmy
zaterdag 12 mei 2007 om 23:25
Ik had exact hetzelfde.
Mijn oudste is een meisje en ik vond dat ook heel logisch want wat moest ik met een jongen?
Toen kwam middelste, een jongen. En ik had ook meteen het gevoel van wauw... wat is een jongen leuk!
Ik had dat nooit gedacht.:$
Jongste is ook weer een jongen en ik ben echt superblij met mijn jongens en voel me heel erg verweven met ze, dat gaat heel ver.
Met oudste, mijn meisje, heb ik ook een heel goede band en ik ben ook superblij met mijn meisje maar met die jongens is het onverwacht echt een supergevoel!
Dus wat mij betreft is de moeder-zoon band zeker aanwezig!
zondag 13 mei 2007 om 00:10
Ik heb zelf alleen een zoon, en ik wou ook altijd een zoon. En pas toen mijn eigen moeder overleed realiseerde ik me waarom ik altijd een voorkeur voor een jongen heb gehad: omdat ik bij mijn eigen moeder en broertje gezien had hoe bijzonder een moeder-zoon band is.
Mijn moeder en ik waren ook heel erg close, echt Jut en Jul, maar met mijn broertje was het toch anders. Dat zegt hij zelf ook, dat we ondanks dat we allebei heel close met haar waren echt een hele andere band met haar hadden. Goed voorbeeld daarvan vond ik de liedjes die we allebei voor onze moeder hadden uitgezocht op haar begrafenis, waar ik "Geen kind meer" van Karin Bloemen had uitgezocht, wat heel erg gaat over hoe ingewikkeld een moeder-dochterband ook kan zijn, omdat je als dochter nu eenmaal ook vreselijk op haar kunt lijken, koos mijn broer het liedje "mama", met teksten als "mama you're the queen of my heart" en "you will always be the girl in my heart".
Jongetjes zijn gewoon verliefd op hun moeder, dat is het volgens mij.
Ik ben enorm blij dat ik een zoon heb, in ieder geval. Wat iemand anders ook al schreef, mijn zoon is echt mijn vriendje. Hij flirt ook echt met me, niet op een ranzige manier natuurlijk, zo bedoel ik het niet, maar we zijn echt verliefd op elkaar, dat merk ik wel. Ik vind jongens over het algemeen ook veel knuffeliger dan meisjes, dat zie ik ook wel bij andere kennissen die zoons hebben, dat hun zoon veel meer mama's baby is dan hun dochter. En dat was mijn eigen broertje ook, die zat als volwassene nog te kroelen met mijn moeder.
Jongetjes zijn gewoon leuk, hoewel ik het best leuk zou vinden om ook nog een dochter te hebben ( want dan heb je alle soorten, zeg maar) is het geen noodzaak. Want met 1 jongen ( en misschien ooit 2 jongens of zelfs 6 jongens) ben ik al de koning te rijk.
Ik vind trouwens de moeder-zoon band ook wat simpeler overkomen, het is allemaal wat minder gecompliceerd als ze later ouder worden, heb ik het idee. Mama is de ideale vrouw, zoon is de ideale man. Bij moeders en dochters speelt veel meer het identificeren met elkaar een rol denk ik, waardoor de band ook wat gecompliceerder wordt.
Mijn moeder en ik waren ook heel erg close, echt Jut en Jul, maar met mijn broertje was het toch anders. Dat zegt hij zelf ook, dat we ondanks dat we allebei heel close met haar waren echt een hele andere band met haar hadden. Goed voorbeeld daarvan vond ik de liedjes die we allebei voor onze moeder hadden uitgezocht op haar begrafenis, waar ik "Geen kind meer" van Karin Bloemen had uitgezocht, wat heel erg gaat over hoe ingewikkeld een moeder-dochterband ook kan zijn, omdat je als dochter nu eenmaal ook vreselijk op haar kunt lijken, koos mijn broer het liedje "mama", met teksten als "mama you're the queen of my heart" en "you will always be the girl in my heart".
Jongetjes zijn gewoon verliefd op hun moeder, dat is het volgens mij
. Ik ben enorm blij dat ik een zoon heb, in ieder geval. Wat iemand anders ook al schreef, mijn zoon is echt mijn vriendje. Hij flirt ook echt met me, niet op een ranzige manier natuurlijk, zo bedoel ik het niet, maar we zijn echt verliefd op elkaar, dat merk ik wel. Ik vind jongens over het algemeen ook veel knuffeliger dan meisjes, dat zie ik ook wel bij andere kennissen die zoons hebben, dat hun zoon veel meer mama's baby is dan hun dochter. En dat was mijn eigen broertje ook, die zat als volwassene nog te kroelen met mijn moeder.
Jongetjes zijn gewoon leuk, hoewel ik het best leuk zou vinden om ook nog een dochter te hebben ( want dan heb je alle soorten, zeg maar) is het geen noodzaak. Want met 1 jongen ( en misschien ooit 2 jongens of zelfs 6 jongens) ben ik al de koning te rijk.
Ik vind trouwens de moeder-zoon band ook wat simpeler overkomen, het is allemaal wat minder gecompliceerd als ze later ouder worden, heb ik het idee. Mama is de ideale vrouw, zoon is de ideale man. Bij moeders en dochters speelt veel meer het identificeren met elkaar een rol denk ik, waardoor de band ook wat gecompliceerder wordt.
Am Yisrael Chai!
zondag 13 mei 2007 om 02:05
Freud schijnt daar overigens ooit eens een onderzoekje/theorie aan gewaagd te hebben. Jongetjes tussen de 5 en 7 jaar schijnen écht gevoel van verliefdheid te kennen voor hun moeder. Dus je kunt je lol voorlopig nog wel even op, Fashion!
Wat houdt zo'n typische moeder-dochter-band dan precies in, eigenlijk?
Ik zie dan allerlei gezellige taferelen voor me, gearmd door de stad winkelend of elkaar direct bellend als er een nieuwtje is. Soort beste vriendinnen-idee?
Weet eigenlijk niet eens of het iets is wat ik nu direct zou ambieëren. Niet met mijn moeder, in elk geval. ;)
Weet niet, maar ik zie datzelfde tafereel over pakweg 10 jaar, als mijn oudste zoon 16 is, gerust met hém voor me. Merk niet echt een verschil, zowel dochter als zoon hangen erg aan me en ben met allebei erg close.
Jongste izoon is te klein, die hangt létterlijk nog regelmatig aan me (borst) dus die telt nog niet.
Als ik naar mijn man kijk: Die is als volwassen man nog steeds dol op zijn moeder. Niet op het afhankelijk af (alsjeblieft niet, ik weet wel met wie ik trouw) maar heeft zijn moeder wel op een voetstuk staan. Zijn moeder is alles wat goed is, zeg maar. Heeft hem een heerlijke jeugd bezorgd. Pas jaren later merkte hij zo heel af en toe dat ze ook maar een mens is van vlees en bloed, dat was even schrikken. Nu is het ook wel een heel mooi mens, maar ik kan eruit concluderen dat die moeder-zoon band net zo goed bestaat als zo'n zogenaamde moeder-dochter band.
Wat houdt zo'n typische moeder-dochter-band dan precies in, eigenlijk?
Ik zie dan allerlei gezellige taferelen voor me, gearmd door de stad winkelend of elkaar direct bellend als er een nieuwtje is. Soort beste vriendinnen-idee?
Weet eigenlijk niet eens of het iets is wat ik nu direct zou ambieëren. Niet met mijn moeder, in elk geval. ;)
Weet niet, maar ik zie datzelfde tafereel over pakweg 10 jaar, als mijn oudste zoon 16 is, gerust met hém voor me. Merk niet echt een verschil, zowel dochter als zoon hangen erg aan me en ben met allebei erg close.
Jongste izoon is te klein, die hangt létterlijk nog regelmatig aan me (borst) dus die telt nog niet.
Als ik naar mijn man kijk: Die is als volwassen man nog steeds dol op zijn moeder. Niet op het afhankelijk af (alsjeblieft niet, ik weet wel met wie ik trouw) maar heeft zijn moeder wel op een voetstuk staan. Zijn moeder is alles wat goed is, zeg maar. Heeft hem een heerlijke jeugd bezorgd. Pas jaren later merkte hij zo heel af en toe dat ze ook maar een mens is van vlees en bloed, dat was even schrikken. Nu is het ook wel een heel mooi mens, maar ik kan eruit concluderen dat die moeder-zoon band net zo goed bestaat als zo'n zogenaamde moeder-dochter band.
zondag 13 mei 2007 om 14:02
Ik (vrouw) heb helemaal niets met mijn moeder. Wel met mijn vader.
Aangezien wij het bij één kind laten zal ik nooit een dochter krijgen om de beroemde "moeder-dochter-band" te ervaren (wurgkoord ??).
Maar geloof me, de band met mijn vierjarige zoon is fantastisch, en ik hoor juist vaak van moeders dat zonen veel liever zijn voor hun moeder dan dochters.
Tsja, en als dochters iets gedaan willen krijgen, dan kunnen ze hun papa volgens mij sneller om hun vingertje winden dan mama.
Aangezien wij het bij één kind laten zal ik nooit een dochter krijgen om de beroemde "moeder-dochter-band" te ervaren (wurgkoord ??).
Maar geloof me, de band met mijn vierjarige zoon is fantastisch, en ik hoor juist vaak van moeders dat zonen veel liever zijn voor hun moeder dan dochters.
Tsja, en als dochters iets gedaan willen krijgen, dan kunnen ze hun papa volgens mij sneller om hun vingertje winden dan mama.
zondag 13 mei 2007 om 14:13
Hmmmm....volgens mij wordt er juist veel geschreven ook over de moeder/zoon en vader/dochter band maar goed dat is ook maar net wat je opvalt.
Het 'beetje enge' wat ik aan de moeder/zoon band vind, en ook aan de vader/dochter band trouwens is dat 'verliefderige' wat ik hier ook lees.
Volgens mij worden dat hele vervelende schoonmoeders :P lees maar eens de schoonmoederverhalen op dit forum, die komen ook ergens vandaan. :D
Beetje met een knipoog geschreven hoor, dus voel je niet gelijk aangevallen. Volgens mij heeft het geslacht totaal geen invloed op de band die je met je kind hebt, twee mensen kunnen onderling zo verschillen of dat nou twee jochies, twee meiden of een jongen en een meisje zijn.
Het 'beetje enge' wat ik aan de moeder/zoon band vind, en ook aan de vader/dochter band trouwens is dat 'verliefderige' wat ik hier ook lees.
Volgens mij worden dat hele vervelende schoonmoeders :P lees maar eens de schoonmoederverhalen op dit forum, die komen ook ergens vandaan. :D
Beetje met een knipoog geschreven hoor, dus voel je niet gelijk aangevallen. Volgens mij heeft het geslacht totaal geen invloed op de band die je met je kind hebt, twee mensen kunnen onderling zo verschillen of dat nou twee jochies, twee meiden of een jongen en een meisje zijn.
zondag 13 mei 2007 om 14:53
Ik neig meer naar mijn vader dan naar mijn moeder
Mijn man meer naar zijn moeder dan vader.
Geslacht maakt denk ik geen fluit uit.
We hebben in dec 2006 een dochter gekregen en ik ben nu bijna 11 weken zwanger van 'nr 2' ik heb eens super sterk voorgedoel dat het dit keer een jongen gaat worden, ik zou het ook erg leuk vinden:
een jongen, maar niet omdat ik liever een jongen zou krijgen maar meer omdat ik heeeeeeeeel benieuwd ben hoe een zoontje van mijn man en mij dr uit zou zien.
Ach we zien wel alles is welkom!
*Hoewel, het liefst géén freggel*
Mijn man meer naar zijn moeder dan vader.
Geslacht maakt denk ik geen fluit uit.
We hebben in dec 2006 een dochter gekregen en ik ben nu bijna 11 weken zwanger van 'nr 2' ik heb eens super sterk voorgedoel dat het dit keer een jongen gaat worden, ik zou het ook erg leuk vinden:
een jongen, maar niet omdat ik liever een jongen zou krijgen maar meer omdat ik heeeeeeeeel benieuwd ben hoe een zoontje van mijn man en mij dr uit zou zien.
Ach we zien wel alles is welkom!
*Hoewel, het liefst géén freggel*
zondag 13 mei 2007 om 14:58
Hier een moeder met alle smaken maar wel met voorkeur voor dochters. Een heel klein beetje omdat het me hartstikke leuk leek en lijkt om een meid op te voeden met al dat getut en gefruts wat erbij hoort. Maar de voorkeur ligt vooral in het praktische: ROOOOOOOOOOOOZE. Ik ben dol op roze, op jurkjes, op froezels, dat soort dingen.
Dus gelukkig: de eerste was een dochter.
Daarna kwam na lang wachten nummer 2 en hoewel ik stiekem weer op een dochter hoopte, was ik zeker niet teleurgesteld toen het een zoon bleek te zijn.
En vrijwel gelijk daarna (tsja, papa bleek niet zo onvruchtbaar als 'beloofd') weer zwanger en nu wordt 1 dezer dagen onze tweede zoon geboren.
Bij deze derde had ik een sterkere voorkeur voor een dochter maar ik zag op de echo als allereerste de piemel al dus het blijft hier bij 1 dochter. Ik was teleurgesteld dat ik geen dochter erbij kreeg maar dat nam niet weg dat ik in de wolken was met het feit dat er nog een zoon bijkomt. Het 1 sluit bij mij het ander niet uit.
Qus band maak ik me niet zo druk. Het lijkt me leuk om met mijn dochter later typische vrouwendingen te gaan doen maarja, wie weet heeft ze daar wel een hekel aan. En het lijkt me ook leuk om lange slungelige puberzonen door het huis te hebben hangen. Aan schoondochters denk ik maar niet, misschien heb ik mazzel en worden ze allemaal homo. ;)
Dus gelukkig: de eerste was een dochter.
Daarna kwam na lang wachten nummer 2 en hoewel ik stiekem weer op een dochter hoopte, was ik zeker niet teleurgesteld toen het een zoon bleek te zijn.
En vrijwel gelijk daarna (tsja, papa bleek niet zo onvruchtbaar als 'beloofd') weer zwanger en nu wordt 1 dezer dagen onze tweede zoon geboren.
Bij deze derde had ik een sterkere voorkeur voor een dochter maar ik zag op de echo als allereerste de piemel al dus het blijft hier bij 1 dochter. Ik was teleurgesteld dat ik geen dochter erbij kreeg maar dat nam niet weg dat ik in de wolken was met het feit dat er nog een zoon bijkomt. Het 1 sluit bij mij het ander niet uit.
Qus band maak ik me niet zo druk. Het lijkt me leuk om met mijn dochter later typische vrouwendingen te gaan doen maarja, wie weet heeft ze daar wel een hekel aan. En het lijkt me ook leuk om lange slungelige puberzonen door het huis te hebben hangen. Aan schoondochters denk ik maar niet, misschien heb ik mazzel en worden ze allemaal homo. ;)
zondag 13 mei 2007 om 15:38
Ik heb een zoon en een dochter. Ze zijn vijf en twee en ik voel met beide dezelfde intense band.
Toch geloof ik wel (uitzonderingen uiteraard daargelaten) in de beroemde moeder-dochter band, maar dan vooral met volwassen dochters.
Mijn moeder heeft vijf dochters en drie zonen. Natuurlijk, het 'houden van' is voor allen even sterk. En met allen is er een goede band.
Maar mijn zussen en ik bespreken veel/alles met mijn moeder. Beleefden bijvoorbeeld onze zwangerschappen ook heel intens met haar. Mijn moeder vetrtlet vaak hoe zij diongen ervaarde toen ze mijn leeftijd had- vaak net als ik nu.
Mijn broers, (volwassen mannen dus) bespreken hun privezaken níet met mijn moeder. Zouden mijn schoonzussen vermoed3elijk ook zwaaaaar irritant vinden, als ik het zo eens op het forum lees, haha.
Er zullen natuurlijk altijd vrouwen zijn met een minder goede band met hun moeder, maar over het algemeen denk ik dat wanneer ouders een goede band met hun volwassen kinderen hebben, vooral moeders en dochters naar elkaar trekken. Omdat ze beide vrouwen zijn. Voor vaders en zonen zou dit ook op kunnen gaan, maar misschien iets minder sterk, omdat mannen nu eenmaal iets minder sociaal emotioneel ontwikkeld zijn, haha.
Je kinderen zijn het grootste deel van je leven met hen óók volwassenen. En in dat licht vind ik het leuk dat ik een dochter heb, die vermoedelijk haar eerste ongesteldheid, verliefdheden, studies, moederschap- weet ik veel wat- net als ik en heel veel andere vrouwen zal beleven.
Dáár denk ik aan bij die band, niet aan peuters en kleuters,
(of aan roze en winkelen:P)
Toch geloof ik wel (uitzonderingen uiteraard daargelaten) in de beroemde moeder-dochter band, maar dan vooral met volwassen dochters.
Mijn moeder heeft vijf dochters en drie zonen. Natuurlijk, het 'houden van' is voor allen even sterk. En met allen is er een goede band.
Maar mijn zussen en ik bespreken veel/alles met mijn moeder. Beleefden bijvoorbeeld onze zwangerschappen ook heel intens met haar. Mijn moeder vetrtlet vaak hoe zij diongen ervaarde toen ze mijn leeftijd had- vaak net als ik nu.
Mijn broers, (volwassen mannen dus) bespreken hun privezaken níet met mijn moeder. Zouden mijn schoonzussen vermoed3elijk ook zwaaaaar irritant vinden, als ik het zo eens op het forum lees, haha.
Er zullen natuurlijk altijd vrouwen zijn met een minder goede band met hun moeder, maar over het algemeen denk ik dat wanneer ouders een goede band met hun volwassen kinderen hebben, vooral moeders en dochters naar elkaar trekken. Omdat ze beide vrouwen zijn. Voor vaders en zonen zou dit ook op kunnen gaan, maar misschien iets minder sterk, omdat mannen nu eenmaal iets minder sociaal emotioneel ontwikkeld zijn, haha.
Je kinderen zijn het grootste deel van je leven met hen óók volwassenen. En in dat licht vind ik het leuk dat ik een dochter heb, die vermoedelijk haar eerste ongesteldheid, verliefdheden, studies, moederschap- weet ik veel wat- net als ik en heel veel andere vrouwen zal beleven.
Dáár denk ik aan bij die band, niet aan peuters en kleuters,
(of aan roze en winkelen:P)
zondag 13 mei 2007 om 15:51
NURSE, je krijgt toch een wuppie!!! Geen freggel dus.
Ik ben mamma van drie knullen. God wat een commentaar op de zwangerschappen zeg. Ik moest en zou een meisje krijgen of in ieder geval willen. Nou ik ben dol op mijn knullen en als ik het voor het zeggen heb komt er een vierde knul bij. Ik had vroeger nauwelijks een band met mijn moeder. Nog steeds niet. Met mijn vader ook niet, maar dat is weer een ander verhaal. Ik weet niet wat men zo heilig heeft verklaard aan het hebben van een dochter of aan de moeder/dochterband.
Ik ben mamma van drie knullen. God wat een commentaar op de zwangerschappen zeg. Ik moest en zou een meisje krijgen of in ieder geval willen. Nou ik ben dol op mijn knullen en als ik het voor het zeggen heb komt er een vierde knul bij. Ik had vroeger nauwelijks een band met mijn moeder. Nog steeds niet. Met mijn vader ook niet, maar dat is weer een ander verhaal. Ik weet niet wat men zo heilig heeft verklaard aan het hebben van een dochter of aan de moeder/dochterband.
