Kinderen
alle pijlers
Overal lees je over de beroemde moeder/dochter-band, hoe zit het met de moeder/zoon-band???
vrijdag 11 mei 2007 om 17:13
Hoi
Zo rond moederdag lees ik in de media (vnl. tijdschriften) weer veel over de beroemde "moeder/dochter-band". Ik word hier sinds ik zelf moeder ben van een prachtige zoon een beetje kriegelig van... Waarom wordt er nooit iets gedaan/ geschreven over de band tussen moeder en zoon. Is dat minder bijzonder dan? Ik ben zelf heel close met mijn moeder dus ik begrijp als dochter-zijnde best dat dat een bijzondere relatie is. Maar ik vind het zo eenzijdig...
Voordat ik zwanger was had ik (ook) een lichte voorkeur voor een dochter. Maar meteen toen ik zwanger was, was die voorkeur als sneeuw voor de zon verdwenen. Dit zou Mijn Kindje worden...het maakte echt helemaal niets uit wat het zou zijn. En nu ik een zoon heb vind ik het Geweldig! Heel even heb ik tijdens mijn zwangerschap een onzeker moment gehad. Zo van, "maar als het nou een jongetje is...ik heb helemaal niets met voetbal!", maar zelfs tijdens dat moment maakte het me niet echt uit. Ik denk wel dat een dochter anders is. Als vrouw voel je je dochter misschien wat gemakkelijker aan, ofzo. Ik weet het niet. Hoe dan ook, als wij over een 2e fantaseren heeft mijn man het over een meisje en ik over ventje:o. Dat had ik van te voren niet verwacht.
Ik zou wel eens willen weten hoe jullie dat ervaren...worden jullie ook wel eens kriegelig van die moeder/dochter-verhalen? En als je een zoon én een dochter hebt, vind je dat er een wezenlijk verschil is?
(Sorry, het is een heel verhaal geworden...ben een beetje lang van stof vandaag:$.)
Zo rond moederdag lees ik in de media (vnl. tijdschriften) weer veel over de beroemde "moeder/dochter-band". Ik word hier sinds ik zelf moeder ben van een prachtige zoon een beetje kriegelig van... Waarom wordt er nooit iets gedaan/ geschreven over de band tussen moeder en zoon. Is dat minder bijzonder dan? Ik ben zelf heel close met mijn moeder dus ik begrijp als dochter-zijnde best dat dat een bijzondere relatie is. Maar ik vind het zo eenzijdig...
Voordat ik zwanger was had ik (ook) een lichte voorkeur voor een dochter. Maar meteen toen ik zwanger was, was die voorkeur als sneeuw voor de zon verdwenen. Dit zou Mijn Kindje worden...het maakte echt helemaal niets uit wat het zou zijn. En nu ik een zoon heb vind ik het Geweldig! Heel even heb ik tijdens mijn zwangerschap een onzeker moment gehad. Zo van, "maar als het nou een jongetje is...ik heb helemaal niets met voetbal!", maar zelfs tijdens dat moment maakte het me niet echt uit. Ik denk wel dat een dochter anders is. Als vrouw voel je je dochter misschien wat gemakkelijker aan, ofzo. Ik weet het niet. Hoe dan ook, als wij over een 2e fantaseren heeft mijn man het over een meisje en ik over ventje:o. Dat had ik van te voren niet verwacht.
Ik zou wel eens willen weten hoe jullie dat ervaren...worden jullie ook wel eens kriegelig van die moeder/dochter-verhalen? En als je een zoon én een dochter hebt, vind je dat er een wezenlijk verschil is?
(Sorry, het is een heel verhaal geworden...ben een beetje lang van stof vandaag:$.)
zondag 13 mei 2007 om 19:51
Ik kan me goed voorstellen dat die enorme 'moeder-dochterband' nog stamt uit de tijd dat je meisjes en jongens dingen had. Meisjes gingen met hun moeder koken, haken, breien en borduren. Daarbij werd natuurlijk over vanalles gepraat, dat kan daarbij. Jongens gingen met hun vader voetballen of iets anders 'stoers'. In de regel kun je daarmee niet zoveel met elkaar praten. Ook werd gezegd dat mannen minder gevoel hadden/toonden. Dat werd ze natuurlijk ook niet geleerd.
Tegenwoordig doen moeders ook veel met hun zonen. En vaders met dochter, uiteraard. Meisjes voetballen met hun broers/moeders/vaders. Jongens spelen (ook) met barbies. En het mag allemaal.
Als ik nu voor mezelf spreek: ik heb met beide kinderen een goede of zelfs geweldige band. Mijn dochter is de meer uithuizige, dus ik heb meer gesprekjes met m'n zoon. Aan de andere kant maakte m'n dochter de afgelopen paar maanden een paar heftige dingen mee, waardoor ik juist met haar weer gesprekken heb. Ik merkte ineens dat ik m'n zoon hier ook bij moest gaan betrekken, omdat hij dit toch ook weer zijdelings meemaakt.
Ik heb, gelukkig, een enorm knuffelige zoon en dochter. Ik kan me niet voorstellen dat ik een meer moeder-dochter band zal krijgen dan de moeder-zoon band is. (de puberteitsgesprekjes met dochter, daar zit zoon gewoon bij, weet ie dat vast ;)) Wel anders, zoals Darsjhan al zei: het zijn verschillende karakters, dus je hebt er een verschillende band bij.
Maar met het verdwijnen van de echte man/vrouw (meisje/jongen) zaken, zijn denk ik ook die echt speciale banden wat verdwenen, of in elk geval vervaagd. Neemt natuurlijk niet weg dat er een hele generatie voor ons zit, die nog wel die streng(er) gescheiden mannen/vrouwenzaken hadden. Dus in de Libelle/Margriet/Opzij zal deze speciale band nog vaak besproken kunnen worden
Tegenwoordig doen moeders ook veel met hun zonen. En vaders met dochter, uiteraard. Meisjes voetballen met hun broers/moeders/vaders. Jongens spelen (ook) met barbies. En het mag allemaal.
Als ik nu voor mezelf spreek: ik heb met beide kinderen een goede of zelfs geweldige band. Mijn dochter is de meer uithuizige, dus ik heb meer gesprekjes met m'n zoon. Aan de andere kant maakte m'n dochter de afgelopen paar maanden een paar heftige dingen mee, waardoor ik juist met haar weer gesprekken heb. Ik merkte ineens dat ik m'n zoon hier ook bij moest gaan betrekken, omdat hij dit toch ook weer zijdelings meemaakt.
Ik heb, gelukkig, een enorm knuffelige zoon en dochter. Ik kan me niet voorstellen dat ik een meer moeder-dochter band zal krijgen dan de moeder-zoon band is. (de puberteitsgesprekjes met dochter, daar zit zoon gewoon bij, weet ie dat vast ;)) Wel anders, zoals Darsjhan al zei: het zijn verschillende karakters, dus je hebt er een verschillende band bij.
Maar met het verdwijnen van de echte man/vrouw (meisje/jongen) zaken, zijn denk ik ook die echt speciale banden wat verdwenen, of in elk geval vervaagd. Neemt natuurlijk niet weg dat er een hele generatie voor ons zit, die nog wel die streng(er) gescheiden mannen/vrouwenzaken hadden. Dus in de Libelle/Margriet/Opzij zal deze speciale band nog vaak besproken kunnen worden
Later is nu
dinsdag 22 mei 2007 om 12:26
Ik denk (en hoop) dat je dat als moeder voor een groot deel zelf in de hand hebt, hoe de band met je kind (zoon of dochter) is.
Ik ben zelf 24 en bij mannen van mijn generatie (vrienden van me en mijn vriend) merk ik wel dat de band met hun moeder heel anders is dan de band van vriendinnen (en ikzelf) en hun moeder. Ik zou mijn moeder absoluut niet kunnen missen en ik vind haar geweldig. Het is niet "mijn beste vriendin" of zo, nee, ze is absoluut mijn moeder. En mijn vriendinnen (en vrouwelijke kennissen) hebben ook allemaal een goede band met hun moeder. (De één natuurlijk wat beter dan de ander)
En jammer genoeg merk ik dat bij geen enkel van mijn mannelijke vrienden. Natuurlijk zien ze hun moeder allemaal wel graag, maar als ze op bezoek moeten is dat een "verplichting" en ze vertellen al helemaal niks over wat hun echt bezighoudt, terwijl ik merk dat vrouwen dat wel doen bij hun moeder.
Wat ik wél ook merk, is dat de moeders van zoons vaak veel meer bemoederen en bemoeien! Het lijkt wel alsof ze hun zoons niet kunnen loslaten en hen als kleine jongens blijven bekijken. Jawel, ook de moeders die OOK een dochter hebben (deze dochters worden blijkbaar als veel zelfstandiger bekeken).
Misschien heeft dat er ook wel mee te maken dat zoons zich minder afzetten in de puberteit hoor. Dochters zijn (meestal, ik ben nu erg aan het generaliseren, natuurlijk zijn er ook andere situaties) vreselijke monsters tijdens hun puberteit die hun moeder tot het uiterste drijven.
Wat ik lees over vreselijke schoondochters zal soms wel kloppen, maar ik vind het ook beetje erg. Want ik denk dat mijn schoonmoeder ook vindt dat ik haar zoon bij haar weghoudt. Jammer genoeg is het haar eigen zoon die nooit op bezoek wil en zit ik vaak aan te dringen dat we nog eens moeten langsgaan...
Zij is dus (helaas) één van de bemoeizuchtige moeders. En mijn vriend kan daar helemaal niet mee om. Ik ook niet (want ben zelf totaal niet zo opgevoed) maar vind wel dat het zijn moeder is en dat hij moet proberen de band goed te houden. Zelf vertelt hij haar zo weinig mogelijk omdat ze zich overal mee bemoeit (echt in overdreven mate).
De broer van mijn vriend probeert het meer naast zich neer te leggen (en komt er iets vaker) maar ook hij heeft geen goede band met zijn moeder. Het is zijn moeder, dus hij bezoekt haar wel, maar het is nooit echt "leuk". Dat zou ik zelf als moeder toch heel erg vinden! En ja, mijn vriend heeft daar echt al met haar over proberen te praten, maar haar enige antwoord is: "Ik kan toch niet meer veranderen" en ze doet dus lustig voort.
Maar goed, mijn punt is dus dat ik denk dat je het voor een groot deel zelf in handen hebt. Als kinderen klein zijn, kan band met dochter en zoon even goed zijn, tijdens puberteit zijn zonen vaak minder erg. Maar als ze volwassen zijn, delen ze meestal toch veel minder met hun moeders. Dat is wat ik merk in mijn omgeving.
Ik ben zelf 24 en bij mannen van mijn generatie (vrienden van me en mijn vriend) merk ik wel dat de band met hun moeder heel anders is dan de band van vriendinnen (en ikzelf) en hun moeder. Ik zou mijn moeder absoluut niet kunnen missen en ik vind haar geweldig. Het is niet "mijn beste vriendin" of zo, nee, ze is absoluut mijn moeder. En mijn vriendinnen (en vrouwelijke kennissen) hebben ook allemaal een goede band met hun moeder. (De één natuurlijk wat beter dan de ander)
En jammer genoeg merk ik dat bij geen enkel van mijn mannelijke vrienden. Natuurlijk zien ze hun moeder allemaal wel graag, maar als ze op bezoek moeten is dat een "verplichting" en ze vertellen al helemaal niks over wat hun echt bezighoudt, terwijl ik merk dat vrouwen dat wel doen bij hun moeder.
Wat ik wél ook merk, is dat de moeders van zoons vaak veel meer bemoederen en bemoeien! Het lijkt wel alsof ze hun zoons niet kunnen loslaten en hen als kleine jongens blijven bekijken. Jawel, ook de moeders die OOK een dochter hebben (deze dochters worden blijkbaar als veel zelfstandiger bekeken).
Misschien heeft dat er ook wel mee te maken dat zoons zich minder afzetten in de puberteit hoor. Dochters zijn (meestal, ik ben nu erg aan het generaliseren, natuurlijk zijn er ook andere situaties) vreselijke monsters tijdens hun puberteit die hun moeder tot het uiterste drijven.
Wat ik lees over vreselijke schoondochters zal soms wel kloppen, maar ik vind het ook beetje erg. Want ik denk dat mijn schoonmoeder ook vindt dat ik haar zoon bij haar weghoudt. Jammer genoeg is het haar eigen zoon die nooit op bezoek wil en zit ik vaak aan te dringen dat we nog eens moeten langsgaan...
Zij is dus (helaas) één van de bemoeizuchtige moeders. En mijn vriend kan daar helemaal niet mee om. Ik ook niet (want ben zelf totaal niet zo opgevoed) maar vind wel dat het zijn moeder is en dat hij moet proberen de band goed te houden. Zelf vertelt hij haar zo weinig mogelijk omdat ze zich overal mee bemoeit (echt in overdreven mate).
De broer van mijn vriend probeert het meer naast zich neer te leggen (en komt er iets vaker) maar ook hij heeft geen goede band met zijn moeder. Het is zijn moeder, dus hij bezoekt haar wel, maar het is nooit echt "leuk". Dat zou ik zelf als moeder toch heel erg vinden! En ja, mijn vriend heeft daar echt al met haar over proberen te praten, maar haar enige antwoord is: "Ik kan toch niet meer veranderen" en ze doet dus lustig voort.
Maar goed, mijn punt is dus dat ik denk dat je het voor een groot deel zelf in handen hebt. Als kinderen klein zijn, kan band met dochter en zoon even goed zijn, tijdens puberteit zijn zonen vaak minder erg. Maar als ze volwassen zijn, delen ze meestal toch veel minder met hun moeders. Dat is wat ik merk in mijn omgeving.
dinsdag 22 mei 2007 om 12:55
Ik heb een zoon en een dochter, mijn dochter is net zo ongeduldig en zo'n heethoofd als ik en dat botst wel eens. Ik heb niet altijd het geduld voor haar koppige buien, ik vind het vaak vermoeiend en en het soms echt spuugzat. Mijn zoon is een rustig en lief ventje en ik vind het heerlijk om met hem even de stad in te gaan of wat te scharrelen.
Het lijkt me wel leuk om later met mijn dochter lekker te gaan shoppen zoals ik met mijn moeder doe maar ik kan nu niet echt zeggen dat ik met haar een meer bijzondere band heb dan met mijn zoon, wel anders.
Het lijkt me wel leuk om later met mijn dochter lekker te gaan shoppen zoals ik met mijn moeder doe maar ik kan nu niet echt zeggen dat ik met haar een meer bijzondere band heb dan met mijn zoon, wel anders.
dinsdag 22 mei 2007 om 13:23
Toevallig las ik hier laatst over dat je deze beroemde 'moeder-dochterband' hebt, doordat bij je dochter herkenning ziet.
Nou, dat klopt wel aardig.
Bomenklimmen, beschadigingen alom, blauwe plekken, verwondingen, net als haar moeder inmiddels al door d'r enkel gegaan en daarmee bij de dokter beland, wekenlang in het verband....
Toen ik, zwanger van haar, mezelf aanbood als EHBO-er op het werk, was mijn motivatie: "Als dit kind maar enigszins op mij lijkt, heb ik het nodig"
ik kan alleen maar zeggen dat ik gelijk gehad heb ;)
Mijn zoontje, 1,5 jaar jonger, doet het nog rustiger aan, heeft zich nog maar 1x heftig in de duim gesneden, waarna hij verbonden moest worden. (nadat ik had gezegd dat ie op moest passen voor z'n vingers, ... leermoment: tot in detail aangeven wat je bedoelt.. ik zeg nu ook.. pas je op je vingers én duim )
Maar goed, de herkenning was dus vooral ook over het zwanger zijn, de menstruatie, enz. geloof ik.
Het kan overigens best ook zijn dat het komt om het 'delen' dat vrouwen onderling sowieso meer doen. Vriendinnen vertellen elkaar andere dingen dan vrienden. Dochters vertellen van oudsher daardoor misschien meer aan hun moeders dan zonen. Delen hun geheimen en fantaasiën
IK hoop dat nu ook bij m'n zoon te kunnen stimuleren, zodat ik later met beide kinderen die 'moeder-dochter' band heb :D
Nou, dat klopt wel aardig.
Bomenklimmen, beschadigingen alom, blauwe plekken, verwondingen, net als haar moeder inmiddels al door d'r enkel gegaan en daarmee bij de dokter beland, wekenlang in het verband....
Toen ik, zwanger van haar, mezelf aanbood als EHBO-er op het werk, was mijn motivatie: "Als dit kind maar enigszins op mij lijkt, heb ik het nodig"
ik kan alleen maar zeggen dat ik gelijk gehad heb ;)
Mijn zoontje, 1,5 jaar jonger, doet het nog rustiger aan, heeft zich nog maar 1x heftig in de duim gesneden, waarna hij verbonden moest worden. (nadat ik had gezegd dat ie op moest passen voor z'n vingers, ... leermoment: tot in detail aangeven wat je bedoelt.. ik zeg nu ook.. pas je op je vingers én duim )
Maar goed, de herkenning was dus vooral ook over het zwanger zijn, de menstruatie, enz. geloof ik.
Het kan overigens best ook zijn dat het komt om het 'delen' dat vrouwen onderling sowieso meer doen. Vriendinnen vertellen elkaar andere dingen dan vrienden. Dochters vertellen van oudsher daardoor misschien meer aan hun moeders dan zonen. Delen hun geheimen en fantaasiën
IK hoop dat nu ook bij m'n zoon te kunnen stimuleren, zodat ik later met beide kinderen die 'moeder-dochter' band heb :D
Later is nu
woensdag 23 mei 2007 om 14:49
Hmmm...klopt wel als ik ook naarm ijn omgeving kijk. Ik trek naar mijn moeder en mijn schoonzusje ook naar haar moeder.
Mijn vriend heeft idd niet zoveel met zijn moeder, tuurlijk hij houdt van haar maar heeft geen vriendschappelijke gesprekken en zij probeert de band aan te halen door hem nog steeds te 'verzorgen'.
De schoonmoeder van mijn schoonzusje heeft geen dochters en zij is daar best verbitterd over, dat zegt ze ook gewoon en toch is zij heel claimerig ten opzichte van haar zoons. Tja, studeert hier niemand psychologie zodat we dit kunnen verklaren en analyseren?
