Kinderen
alle pijlers
Overbezorgd en veel angst
vrijdag 30 oktober 2020 om 21:12
Hi allemaal,
Sinds een jaar of 3 heb ik veel last van angstgevoelens en overbezorgdheid. Dit ontstond nadat mijn eerste zwangerschap, na een ICSI-traject van 2 jaar, uitliep op een miskraam met 10 weken. Hier heb ik toen veel verdriet van gehad, waarna ik dacht het een plek gegeven te hebben. Na een tijd kreeg ik echter last van paniekaanvallen en angst om mijn partner kwijt te raken. Als hij zich niet lekker voelde, was ik bang dat hij dood zou gaan. Uiteindelijk ging het steeds beter en we gingen na een flinke pauze het zwangerschapstraject weer in.
Toen werd ik voor de tweede keer zwanger en vanaf het eerste moment ben ik alleen maar bang geweest. Eerst was ik bang om opnieuw een miskraam te krijgen en later in de zwangerschap werd ik bang om iets "verkeerd" te doen waardoor ik mijn baby zou verliezen. Dit ging zelf zover dat ik bijvoorbeeld niet meer wilde bukken, want dan kon mijn kind in de knel komen. Ook het al dan niet voelen van de baby was een obsessie. Wat was ik blij toen de bevalling eindelijk begon, want het was me dan toch gelukt!
Ik kwam van een koude kermis thuis, want met de geboorte van zo'n kleine hummel zijn je zorgen natuurlijk verre van voorbij
. In het begin maakt iedere ouder zich natuurlijk druk om dezelfde dingen. Ademt mijn kindje nog wel, heb ik hem/haar niet te koud gekleed of misschien te warm, zijn het krampjes of is er iets anders aan de hand? Helaas groeide mijn vertrouwen nauwelijks naarmate onze dochter ouder werd. Het hielp ook niet mee dat ze bij iedere verkoudheid (en dat waren er het eerste jaar heel wat) benauwd werd en we aan de slag moesten met puffers etc. Ook zijn we hiervoor meerdere keren bij de kinderarts terechtgekomen.
Na het eerste jaar begon ik toch langzaam wat meer dingen los te laten en ging het voor mijn gevoel steeds beter. En toen kwam corona en daarmee piekte mijn angst weer verschrikkelijk. Want (verkoudheids)virussen slaan bij mijn dochter (nu bijna 2) nog steeds direct op haar keel en ik was als de dood dat ze besmet zou raken. Naast die angst voor besmetting, merk ik dat mijn angst in het algemeen ontzettend aan het pieken is. Als ze haar hoofd stoot, ben ik bang dat ze niet meer wakker wordt de volgende ochtend. Als ze een bloedneus heeft door stoten, bel ik de huisartsenpost omdat ik bang ben dat er misschien wel een stukje bot haar hersens in is geschoten. Ik controleer nog altijd iedere avond of ze nog ademt.
Begin deze week ging ze in bad, waar ze zich flink verslikte in badwater (ze wilde met haar mond bubbels blazen en vond het een goed idee om daarna in te ademen). Na nog geen halve minuut hoesten, ging het weer goed en was er verder niets meer aan de hand. Voor haar dan, want ik had toevallig niet lang daarvoor gelezen over het fenomeen "late verdrinking" en was ervan overtuigd dat het alsnog mis zou gaan. Met hartkloppingen, pijn in mijn buik en huilbuien heb ik de 48 uur na het incident uitgezeten en bij elke hoest 's nachts stond ik naast haar bed. En toen ze daarna weer in bad ging, hing ik als een soort moederkloek om haar heen om er maar voor te zorgen dat ze niet weer per ongeluk badwater binnen zou krijgen.
Ik word hier zó moe van! Mijn rationele gedachten hebben continu strijd met mijn angsten, want ik weet natuurlijk dondersgoed dat er niets aan de hand is. Maar mijn hoofd blijft maar "ja maar wat als, ja maar wat als, ja maar wat als" roepen en ik maak mijzelf helemaal gek. Tijd dus om hier iets mee te doen, maar de wachttijden om bij een psycholoog terecht te kunnen zijn enorm.
Dus ik vroeg me af of iemand zich hierin herkent en in de tussentijd tips heeft om hier wat beter mee om te gaan? Want ik wil mijn dochter juist met vertrouwen de wijde wereld in laten gaan, de manier waarop het nu gaat is voor haar helemaal niet helpend. En vaak hou ik me in, maar zij voelt natuurlijk ook aan dat ik bomvol angst zit, het komt zo ongeveer door mijn poriën naar buiten.
Sorry voor het lange verhaal (het had nog drie keer zo lang kunnen zijn, haha), ik hoop op wat handvaten!
Sinds een jaar of 3 heb ik veel last van angstgevoelens en overbezorgdheid. Dit ontstond nadat mijn eerste zwangerschap, na een ICSI-traject van 2 jaar, uitliep op een miskraam met 10 weken. Hier heb ik toen veel verdriet van gehad, waarna ik dacht het een plek gegeven te hebben. Na een tijd kreeg ik echter last van paniekaanvallen en angst om mijn partner kwijt te raken. Als hij zich niet lekker voelde, was ik bang dat hij dood zou gaan. Uiteindelijk ging het steeds beter en we gingen na een flinke pauze het zwangerschapstraject weer in.
Toen werd ik voor de tweede keer zwanger en vanaf het eerste moment ben ik alleen maar bang geweest. Eerst was ik bang om opnieuw een miskraam te krijgen en later in de zwangerschap werd ik bang om iets "verkeerd" te doen waardoor ik mijn baby zou verliezen. Dit ging zelf zover dat ik bijvoorbeeld niet meer wilde bukken, want dan kon mijn kind in de knel komen. Ook het al dan niet voelen van de baby was een obsessie. Wat was ik blij toen de bevalling eindelijk begon, want het was me dan toch gelukt!
Ik kwam van een koude kermis thuis, want met de geboorte van zo'n kleine hummel zijn je zorgen natuurlijk verre van voorbij
. In het begin maakt iedere ouder zich natuurlijk druk om dezelfde dingen. Ademt mijn kindje nog wel, heb ik hem/haar niet te koud gekleed of misschien te warm, zijn het krampjes of is er iets anders aan de hand? Helaas groeide mijn vertrouwen nauwelijks naarmate onze dochter ouder werd. Het hielp ook niet mee dat ze bij iedere verkoudheid (en dat waren er het eerste jaar heel wat) benauwd werd en we aan de slag moesten met puffers etc. Ook zijn we hiervoor meerdere keren bij de kinderarts terechtgekomen. Na het eerste jaar begon ik toch langzaam wat meer dingen los te laten en ging het voor mijn gevoel steeds beter. En toen kwam corona en daarmee piekte mijn angst weer verschrikkelijk. Want (verkoudheids)virussen slaan bij mijn dochter (nu bijna 2) nog steeds direct op haar keel en ik was als de dood dat ze besmet zou raken. Naast die angst voor besmetting, merk ik dat mijn angst in het algemeen ontzettend aan het pieken is. Als ze haar hoofd stoot, ben ik bang dat ze niet meer wakker wordt de volgende ochtend. Als ze een bloedneus heeft door stoten, bel ik de huisartsenpost omdat ik bang ben dat er misschien wel een stukje bot haar hersens in is geschoten. Ik controleer nog altijd iedere avond of ze nog ademt.
Begin deze week ging ze in bad, waar ze zich flink verslikte in badwater (ze wilde met haar mond bubbels blazen en vond het een goed idee om daarna in te ademen). Na nog geen halve minuut hoesten, ging het weer goed en was er verder niets meer aan de hand. Voor haar dan, want ik had toevallig niet lang daarvoor gelezen over het fenomeen "late verdrinking" en was ervan overtuigd dat het alsnog mis zou gaan. Met hartkloppingen, pijn in mijn buik en huilbuien heb ik de 48 uur na het incident uitgezeten en bij elke hoest 's nachts stond ik naast haar bed. En toen ze daarna weer in bad ging, hing ik als een soort moederkloek om haar heen om er maar voor te zorgen dat ze niet weer per ongeluk badwater binnen zou krijgen.
Ik word hier zó moe van! Mijn rationele gedachten hebben continu strijd met mijn angsten, want ik weet natuurlijk dondersgoed dat er niets aan de hand is. Maar mijn hoofd blijft maar "ja maar wat als, ja maar wat als, ja maar wat als" roepen en ik maak mijzelf helemaal gek. Tijd dus om hier iets mee te doen, maar de wachttijden om bij een psycholoog terecht te kunnen zijn enorm.
Dus ik vroeg me af of iemand zich hierin herkent en in de tussentijd tips heeft om hier wat beter mee om te gaan? Want ik wil mijn dochter juist met vertrouwen de wijde wereld in laten gaan, de manier waarop het nu gaat is voor haar helemaal niet helpend. En vaak hou ik me in, maar zij voelt natuurlijk ook aan dat ik bomvol angst zit, het komt zo ongeveer door mijn poriën naar buiten.
Sorry voor het lange verhaal (het had nog drie keer zo lang kunnen zijn, haha), ik hoop op wat handvaten!
zaterdag 31 oktober 2020 om 09:39
Ik zou hiermee echt naar een psycholoog gaan. Angst hoort een beetje bij het ouderschap maar dit belemmert je in je functioneren en je wordt er ongelukkig van. Ook je kind zal straks last van krijgen Van jouw angsten en spanningen en dat wil je niet.
Meestal is angst goed te behandelen.
Meestal is angst goed te behandelen.
patchouli_ wijzigde dit bericht op 31-10-2020 09:50
0.35% gewijzigd
zaterdag 31 oktober 2020 om 09:48
zaterdag 31 oktober 2020 om 10:50
Tips voor de wachttijd: probeer Zoveel mogelijk te rationaliseren. Wegduwen werkt meestal niet, maar probeer te bedenken wat de angst je oplevert en wat het je kost. Probeer je niet te schamen voor je gevoel en praat er over met iemand die je vertrouwt en je serieus neemt.
Hoe is de band met je moeder? Heb je een fijne zus die ook kinderen heeft?
Het is belangrijk dat mensen erkennen dat dit heel rot is voor jou en het moeilijk is om er vanaf te komen, en niet direct met allemaal welgemeende goede raad komen over dat je je er overheen moet zetten. Want als je dat kon, had je het vast al gedaan
Hoe is de band met je moeder? Heb je een fijne zus die ook kinderen heeft?
Het is belangrijk dat mensen erkennen dat dit heel rot is voor jou en het moeilijk is om er vanaf te komen, en niet direct met allemaal welgemeende goede raad komen over dat je je er overheen moet zetten. Want als je dat kon, had je het vast al gedaan
zaterdag 31 oktober 2020 om 11:08
Dankjewel! Ik vind het lastig om er met anderen over te praten, omdat ik me er een beetje voor schaam. Mijn zusje heeft nog geen kinderen, met mijn moeder heb ik het wel eens besproken maar die komt niet verder dan: “ja, kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen.” en “ik ben ook nog steeds bezorgd als je bv. gaat vliegen.”patchouli_ schreef: ↑31-10-2020 10:50Tips voor de wachttijd: probeer Zoveel mogelijk te rationaliseren. Wegduwen werkt meestal niet, maar probeer te bedenken wat de angst je oplevert en wat het je kost. Probeer je niet te schamen voor je gevoel en praat er over met iemand die je vertrouwt en je serieus neemt.
Hoe is de band met je moeder? Heb je een fijne zus die ook kinderen heeft?
Het is belangrijk dat mensen erkennen dat dit heel rot is voor jou en het moeilijk is om er vanaf te komen, en niet direct met allemaal welgemeende goede raad komen over dat je je er overheen moet zetten. Want als je dat kon, had je het vast al gedaan
En ja, ik heb inderdaad hard mijn best gegaan om de angst te rationaliseren. Hopelijk valt de wachttijd uiteindelijk mee, ze schatten het op een week of 8.
zondag 1 november 2020 om 08:34
Herkenbaar op mijn eigen manier. Mijn oudste zoon is zwaar verstandelijk gehandicapt. Ik heb ook heel veel angsten gehad bij de andere 2 en de zwangerschap van de 3de. Overal op letten, elke keer wanneer ze niet reageerden zoals ik verwachtte schoot de paniek omhoog. Extreem veel angst om hen kwijt te raken, controle te verliezen. Maar ook voor mijn oudste zoon...hij kan niet praten en snel paniek en angst dat hij ziek zou zijn en ik het niet door heb, blinde darmontsteking, etc... De angst voor verborgen verdrinken is ook heel herkenbaar. Mijn jongste is een keer in de sloot gevallen met 2 jaar. Ik stond ernaast en hij was binnen 2 seconde weer boven water. Maar ik heb ook 2 dagen paniekaanvallen gehad en niet geslapen. Uit angst dat hij niet meer wakker zou worden. En zo ging dat de hele dag door. Doodvermoeiend.
Psychologische hulp heeft mij geholpen en heb ik nog steeds. Voor mij is het ook het rouwproces omtrent mijn oudste zoon. Zou dat voor jou ook gelden? Een rouwproces om alles wat er gebeurd is, wat je verloren hebt en waar je geen controle op hebt gehad?
Iets kleins wat mij helpt: maak een lijstje van alle angsten die je hebt gehad en zodra er een nieuwe bijkomt schrijf die erbij. Als ik in paniek raak dan neem ik dit lijstje door. Door alle dingen te lezen die gewoon goed zijn gekomen word ik rustiger.
Probeer toch verbinding te zoeken met mensen om je heen. Schaam je er niet voor, maak het bespreekbaar. Door er over te praten maakte ik de angst minder verborgen en merkte ik ook dat het minder werd.
Ik denk helaas niet dat het iets is wat snel opgelost zal zijn. Maar het kan zeker beter worden en op een dag hopelijk weg zijn. Het gaat met mij na een aantal jaar gelukkig een stuk beter. Het steekt soms nog wel de kop op, maar ik heb het dan sneller onder controle. Veel sterkte en ik hoop dat je snel psychologische hulp kunt krijgen!
Psychologische hulp heeft mij geholpen en heb ik nog steeds. Voor mij is het ook het rouwproces omtrent mijn oudste zoon. Zou dat voor jou ook gelden? Een rouwproces om alles wat er gebeurd is, wat je verloren hebt en waar je geen controle op hebt gehad?
Iets kleins wat mij helpt: maak een lijstje van alle angsten die je hebt gehad en zodra er een nieuwe bijkomt schrijf die erbij. Als ik in paniek raak dan neem ik dit lijstje door. Door alle dingen te lezen die gewoon goed zijn gekomen word ik rustiger.
Probeer toch verbinding te zoeken met mensen om je heen. Schaam je er niet voor, maak het bespreekbaar. Door er over te praten maakte ik de angst minder verborgen en merkte ik ook dat het minder werd.
Ik denk helaas niet dat het iets is wat snel opgelost zal zijn. Maar het kan zeker beter worden en op een dag hopelijk weg zijn. Het gaat met mij na een aantal jaar gelukkig een stuk beter. Het steekt soms nog wel de kop op, maar ik heb het dan sneller onder controle. Veel sterkte en ik hoop dat je snel psychologische hulp kunt krijgen!
zondag 1 november 2020 om 08:55
Ik vind die tip om op te schrijven waar je bang voor was en gewoon goed is afgelopen een goede.
Ik lees jou als een normaal denkende vrouw die af en toe golven van angst over zich heen krijgt. En daar van schrikt. Je ziet dat het niet nodig is. Dat je er moe van word, dat het niks oplevert en gewoon moet ophouden. En dan valt ze en overvalt de angst jou. Overspoelt jou.
Dus je bent al een heel eind.
Kun je je focus op iets anders richten als je in paniek schiet? Of kan iemand je helpen?
Jouw angst steekt door een situatie de kop op.
Ik denk dat uithuilen misschien juist wel helpt. En dat lijstje met wat er allemaal angst gaf en goed is afgelopen.
Maar huil juist wel denk ik, het moet er uit.
En dan iets dat je hopelijk kan vertrouwen dat je een kind hebt gekregen. En dat ze waarschijnlijk blijft, kijk de statistieken er maar op na.
Ik vind een kind eigenlijk een stuk van mijn hart op pootjes. Ze zijn nu in de bovenbouw en willen zelf naar school fietsen enzo. Ze vallen wel eens en meestal staan ze schadevrij weer op. Maar ik heb elk jaar wel eens overleg met de huisartsenpost (want mijn kinderen doen alles precies buiten kantooruren).
Als ik rustig kan blijven profiteert het hele pand ervan. Als ik het niet kan is er altijd nog mijn man. Want ik ben na een afgebroken zwangerschap goed ziek geweest, en toen ging het ook gewoon allemaal door.
Lang verhaal kort: ja, schrijven waar je angst bij had en goed afliep. En omdat je bang bent dat ze (ook) dood gaat is dat eigenlijk wel alles.
Blijf lief voor jezelf, je doet dit niet expres.
Je bent al een heel eind, want je ziet hoe het zit.
Ik lees jou als een normaal denkende vrouw die af en toe golven van angst over zich heen krijgt. En daar van schrikt. Je ziet dat het niet nodig is. Dat je er moe van word, dat het niks oplevert en gewoon moet ophouden. En dan valt ze en overvalt de angst jou. Overspoelt jou.
Dus je bent al een heel eind.
Kun je je focus op iets anders richten als je in paniek schiet? Of kan iemand je helpen?
Jouw angst steekt door een situatie de kop op.
Ik denk dat uithuilen misschien juist wel helpt. En dat lijstje met wat er allemaal angst gaf en goed is afgelopen.
Maar huil juist wel denk ik, het moet er uit.
En dan iets dat je hopelijk kan vertrouwen dat je een kind hebt gekregen. En dat ze waarschijnlijk blijft, kijk de statistieken er maar op na.
Ik vind een kind eigenlijk een stuk van mijn hart op pootjes. Ze zijn nu in de bovenbouw en willen zelf naar school fietsen enzo. Ze vallen wel eens en meestal staan ze schadevrij weer op. Maar ik heb elk jaar wel eens overleg met de huisartsenpost (want mijn kinderen doen alles precies buiten kantooruren).
Als ik rustig kan blijven profiteert het hele pand ervan. Als ik het niet kan is er altijd nog mijn man. Want ik ben na een afgebroken zwangerschap goed ziek geweest, en toen ging het ook gewoon allemaal door.
Lang verhaal kort: ja, schrijven waar je angst bij had en goed afliep. En omdat je bang bent dat ze (ook) dood gaat is dat eigenlijk wel alles.
Blijf lief voor jezelf, je doet dit niet expres.
Je bent al een heel eind, want je ziet hoe het zit.
zondag 1 november 2020 om 11:27
Kun je in de tussentijd misschien via de huisarts bij een poh-ggz terecht? Bij mijn praktijk is dat ook gewoon een psycholoog, maar anders waarschijnlijk een verpleegkundige met veel ervaring met dit soort klachten. Misschien dat die je kan helpen, en anders is het in ieder geval tijdelijk iemand die je misschien tips kan geven tot er plek is ergens anders.
mrlm wijzigde dit bericht op 01-11-2020 12:24
1.83% gewijzigd
zondag 1 november 2020 om 13:13
Bedankt voor het delen van je verhaal, herst100. Jeetje, wat heftig dat je oudste zoon zo zwaar verstandelijk gehandicapt is en dat dit zoveel invloed heeft gehad op je andere kids en zwangerschap. De aanleiding is inderdaad verschillend, maar ik vind het heel fijn om de herkenning te lezen. Ik kan me goed indenken dat je bij je oudste zoon nog steeds veel angst hebt omdat hij zich niet goed kan uitdrukken.
Psychologische hulp
De huisarts had het over een combinatie van EMDR en gewone consulten, ik weet niet of dat ook bij een rouwproces gebruikt wordt? Hier is niet specifiek over gesproken. Je geeft aan dat je nog steeds hulp krijgt, is dit een doorlopend proces om je angsten "onder controle" te houden?
Lijstje
Dat vind ik een fijne tip en ga ik zeker inzetten, dankjewel! Angsten genoeg die uiteindelijk onterecht bleken te zijn, dus ik kan al een flink lijstje maken, hopelijk helpt het mij ook rationaliseren.
Ik ga inderdaad ook proberen het toch bespreekbaar te maken bij in ieder geval een paar mensen. Nogmaals heel erg bedankt voor het delen van je verhaal en de tips!
zondag 1 november 2020 om 13:21
Ach to, wat ontzettend rot dat je zo geregeerd wordt door deze akelige gevoelens.
Maar toch is het als buitenstaander vrij makkelijk om een logica te ontdekken in je gedrag en gevoel. Het heeft volgens mij alles te maken met controle willen hebben over zaken waar men dat nou eenmaal niet heeft. Je hebt een miskraam gehad, na alle moeite om zwanger te worden. Het zwanger worden had je niet onder controle. Ook het zwanger blijven niet. En nu, als moeder, zijn er ook zoveel vreselijk belangrijke dingen waar je geen controle over hebt.
Deze angsten zijn een wens om te willen wat niet kan: controle over alles wat mis kan gaan. Je kind en jezelf behoeden voor verdriet.
Begrijpelijk en menselijk, maar ook onmogelijk.
Ik denk dat je hier therapie voor nodig hebt.
Veel sterkte.
Maar toch is het als buitenstaander vrij makkelijk om een logica te ontdekken in je gedrag en gevoel. Het heeft volgens mij alles te maken met controle willen hebben over zaken waar men dat nou eenmaal niet heeft. Je hebt een miskraam gehad, na alle moeite om zwanger te worden. Het zwanger worden had je niet onder controle. Ook het zwanger blijven niet. En nu, als moeder, zijn er ook zoveel vreselijk belangrijke dingen waar je geen controle over hebt.
Deze angsten zijn een wens om te willen wat niet kan: controle over alles wat mis kan gaan. Je kind en jezelf behoeden voor verdriet.
Begrijpelijk en menselijk, maar ook onmogelijk.
Ik denk dat je hier therapie voor nodig hebt.
Veel sterkte.
zondag 1 november 2020 om 13:22
Ook jij bedankt voor het reageren, Madderijn! Lief dat je aangeeft dat ik al een heel eind ben, dat helpt me.
Focus
Ik vind het lastig de focus te verleggen als ik in zo'n angst schiet, het beheerst me dan echt. Ik probeer dan wel afleiding te zoeken en bijvoorbeeld een stuk te gaan wandelen of iets te doen waar ik bij na moet denken, zoals een kruiswoordpuzzel, zodat ik minder ruimte heb om na te denken over de angst. En flink huilen helpt inderdaad altijd wel iets!
Statistieken werken bij mij altijd een beetje averechts, want "stel nu dat ze bij het kleine percentage hoort waar het niet goed gaat". Ook niet rationeel natuurlijk, maar helaas werkt het zo in mijn hoofd.
Hart op pootjes
Wat een mooie verwoording, dat is inderdaad precies hoe het zit! En hier gebeurt er inderdaad ook altijd precies iets in de avond of in het weekend. Mijn man is ook een goede hulp, hij snapt de angstgevoelens niet goed maar neemt wel dingen van me over als het nodig is.
zondag 1 november 2020 om 13:27
zondag 1 november 2020 om 13:28
Dank voor de tip, ik zal dit ook met de huisarts overleggen! Mijn schildklier is wel getest tijdens het zwangerschapstraject omdat het daar ook invloed op kan hebben en toen was het volgens mij prima. Maar kleine moeite om het nog eens te laten controleren, natuurlijk.
zondag 1 november 2020 om 13:31
Bedankt, Juf Joke! Ik denk dat je hier best wel eens gelijk in kunt hebben. Ik heb een flink probleem met het verliezen van controle en probeer dit waar mogelijk overal in de hand te houden. Ik drink niet, heb nog nooit drugs gebruikt en vind het eigenlijk al vervelend om bijvoorbeeld naast iemand in de auto of achterop de fiets te zitten. En wat je aangeeft, alle zaken waar ik geen of weinig controle over heb veroorzaken nu de angst.Jufjoke schreef: ↑01-11-2020 13:21Ach to, wat ontzettend rot dat je zo geregeerd wordt door deze akelige gevoelens.
Maar toch is het als buitenstaander vrij makkelijk om een logica te ontdekken in je gedrag en gevoel. Het heeft volgens mij alles te maken met controle willen hebben over zaken waar men dat nou eenmaal niet heeft. Je hebt een miskraam gehad, na alle moeite om zwanger te worden. Het zwanger worden had je niet onder controle. Ook het zwanger blijven niet. En nu, als moeder, zijn er ook zoveel vreselijk belangrijke dingen waar je geen controle over hebt.
Deze angsten zijn een wens om te willen wat niet kan: controle over alles wat mis kan gaan. Je kind en jezelf behoeden voor verdriet.
Begrijpelijk en menselijk, maar ook onmogelijk.
Ik denk dat je hier therapie voor nodig hebt.
Veel sterkte.
zondag 1 november 2020 om 17:17
Bedenk dat je door het zo goed mogelijk te willen doen. Jij je kind nu schade bezorgd. Een jong kind kan angsten al overnemen en bang worden voor tal van zaken. Straks durft ze niet meer in bad, angst voor water, niet in bomen klimmen totale paniek bij bloed, honden, gevaarlijke klimtoestellen. En dan heb ik het nog niet over fietsen en spelen met andere kinderen zonder jou in de toekomst.
Ik heb een klasgenoot gehad die ook overbeschermd is opgegroeid. Die is daardoor erg onzeker, neemt weinig initiatief en viel continu terug op zijn ouders voor zaken die andere kinderen al lang konden en mochten.
En nu bij mijn eigen kinderen zie ik het ook. Een bepaald klasgenootje heb ik hier liever niet te spelen omdat moeders zo'n paniekvogel is. En kind zelf hier totaal losgaat omdat hij thuis niets mag... Dat belooft ellende voor de toekomst. Kind wil daar ook niet spelen (want de moeder van x is er altijd bij en loopt iedere keer achter ons aan).
Ik heb een klasgenoot gehad die ook overbeschermd is opgegroeid. Die is daardoor erg onzeker, neemt weinig initiatief en viel continu terug op zijn ouders voor zaken die andere kinderen al lang konden en mochten.
En nu bij mijn eigen kinderen zie ik het ook. Een bepaald klasgenootje heb ik hier liever niet te spelen omdat moeders zo'n paniekvogel is. En kind zelf hier totaal losgaat omdat hij thuis niets mag... Dat belooft ellende voor de toekomst. Kind wil daar ook niet spelen (want de moeder van x is er altijd bij en loopt iedere keer achter ons aan).
zondag 1 november 2020 om 21:51
To, wat vreselijk naar. Voor een deel is het herkenbaar. Bij mij werkt rationaliseren maar een beetje. Meditatie helpt mij om goed in het hier en nu te blijven ipv in alle "wat als gedachten" te gaan.
Oh ja en ik heb ooit ergens gelezen dat je brein heel goed is in je voorbereiden op rampen, dat je daarom allemaal scenario's verzint. En dat je dat tegen kan gaan door je over te geven aan je kwetsbaarheid.
Oh ja en ik heb ooit ergens gelezen dat je brein heel goed is in je voorbereiden op rampen, dat je daarom allemaal scenario's verzint. En dat je dat tegen kan gaan door je over te geven aan je kwetsbaarheid.
zondag 1 november 2020 om 22:48
Ik heb dit ook heeel erg gehad, en ondertussen ben ik er enigszins overheen. En dat is vooral gekomen doordat m’n dichter groter werd. (Ze is nu bijna zeven) en dan langzaam te gaan ervaren dat ze echt zelf dingen kan. (Gevaar inschatten, zwemmen, etc).
Maar zolang die kleintjes zo kwetsbaar zijn, is het gewoon zooo moeilijk. Ik wilde niet dat m’n angst op haar over zou gaan, hier heb ik wel een en ander voor moeten doen en ook wel een paar steken laten vallen. Maar gelukkig heb ik het meeste zelf kunnen dragen en heb ik m’n angsten ‘s avonds als ze sliep verwerkt, door allerlei boeken te gaan lezen over dingen die ik dan eng vond. Om er een bepaalde grip op te kunnen krijgen.
En ik ben gelukkig nooit bang geweest voor honden, vallen, fietsen, dat soort ‘simpele’ dingen. Dus daar heeft ze zich gelukkig normaal in kunnen ontwikkelen.
Maar zolang die kleintjes zo kwetsbaar zijn, is het gewoon zooo moeilijk. Ik wilde niet dat m’n angst op haar over zou gaan, hier heb ik wel een en ander voor moeten doen en ook wel een paar steken laten vallen. Maar gelukkig heb ik het meeste zelf kunnen dragen en heb ik m’n angsten ‘s avonds als ze sliep verwerkt, door allerlei boeken te gaan lezen over dingen die ik dan eng vond. Om er een bepaalde grip op te kunnen krijgen.
En ik ben gelukkig nooit bang geweest voor honden, vallen, fietsen, dat soort ‘simpele’ dingen. Dus daar heeft ze zich gelukkig normaal in kunnen ontwikkelen.
maandag 2 november 2020 om 20:02
Dat realiseer ik me zeker en om die reden schakel ik ook hulp in. Tot nu toe is dochter gelukkig nog onverschrokken, heel sociaal en heeft ze genoeg zelfvertrouwen om alles "zelluf" te willen doen. Het enige waar ze bang voor is zijn ballonnen, dat komt dan weer niet door mij!evelien2010 schreef: ↑01-11-2020 17:17Bedenk dat je door het zo goed mogelijk te willen doen. Jij je kind nu schade bezorgd. Een jong kind kan angsten al overnemen en bang worden voor tal van zaken.
maandag 2 november 2020 om 20:03
maandag 2 november 2020 om 20:06
Meditatie heb ik inderdaad ook geprobeerd, ik heb de neiging om daar gek van te gaan ademen omdat ik er te veel op let, haha. Maar ik kan zeker nog eens een poging wagen! Overgeven aan de kwetsbaarheid is een goed punt, ik ben vooral heel streng voor mijzelf.martje55 schreef: ↑01-11-2020 21:51To, wat vreselijk naar. Voor een deel is het herkenbaar. Bij mij werkt rationaliseren maar een beetje. Meditatie helpt mij om goed in het hier en nu te blijven ipv in alle "wat als gedachten" te gaan.
Oh ja en ik heb ooit ergens gelezen dat je brein heel goed is in je voorbereiden op rampen, dat je daarom allemaal scenario's verzint. En dat je dat tegen kan gaan door je over te geven aan je kwetsbaarheid.
