Kinderen
alle pijlers
Overbezorgd en veel angst
vrijdag 30 oktober 2020 om 21:12
Hi allemaal,
Sinds een jaar of 3 heb ik veel last van angstgevoelens en overbezorgdheid. Dit ontstond nadat mijn eerste zwangerschap, na een ICSI-traject van 2 jaar, uitliep op een miskraam met 10 weken. Hier heb ik toen veel verdriet van gehad, waarna ik dacht het een plek gegeven te hebben. Na een tijd kreeg ik echter last van paniekaanvallen en angst om mijn partner kwijt te raken. Als hij zich niet lekker voelde, was ik bang dat hij dood zou gaan. Uiteindelijk ging het steeds beter en we gingen na een flinke pauze het zwangerschapstraject weer in.
Toen werd ik voor de tweede keer zwanger en vanaf het eerste moment ben ik alleen maar bang geweest. Eerst was ik bang om opnieuw een miskraam te krijgen en later in de zwangerschap werd ik bang om iets "verkeerd" te doen waardoor ik mijn baby zou verliezen. Dit ging zelf zover dat ik bijvoorbeeld niet meer wilde bukken, want dan kon mijn kind in de knel komen. Ook het al dan niet voelen van de baby was een obsessie. Wat was ik blij toen de bevalling eindelijk begon, want het was me dan toch gelukt!
Ik kwam van een koude kermis thuis, want met de geboorte van zo'n kleine hummel zijn je zorgen natuurlijk verre van voorbij
. In het begin maakt iedere ouder zich natuurlijk druk om dezelfde dingen. Ademt mijn kindje nog wel, heb ik hem/haar niet te koud gekleed of misschien te warm, zijn het krampjes of is er iets anders aan de hand? Helaas groeide mijn vertrouwen nauwelijks naarmate onze dochter ouder werd. Het hielp ook niet mee dat ze bij iedere verkoudheid (en dat waren er het eerste jaar heel wat) benauwd werd en we aan de slag moesten met puffers etc. Ook zijn we hiervoor meerdere keren bij de kinderarts terechtgekomen.
Na het eerste jaar begon ik toch langzaam wat meer dingen los te laten en ging het voor mijn gevoel steeds beter. En toen kwam corona en daarmee piekte mijn angst weer verschrikkelijk. Want (verkoudheids)virussen slaan bij mijn dochter (nu bijna 2) nog steeds direct op haar keel en ik was als de dood dat ze besmet zou raken. Naast die angst voor besmetting, merk ik dat mijn angst in het algemeen ontzettend aan het pieken is. Als ze haar hoofd stoot, ben ik bang dat ze niet meer wakker wordt de volgende ochtend. Als ze een bloedneus heeft door stoten, bel ik de huisartsenpost omdat ik bang ben dat er misschien wel een stukje bot haar hersens in is geschoten. Ik controleer nog altijd iedere avond of ze nog ademt.
Begin deze week ging ze in bad, waar ze zich flink verslikte in badwater (ze wilde met haar mond bubbels blazen en vond het een goed idee om daarna in te ademen). Na nog geen halve minuut hoesten, ging het weer goed en was er verder niets meer aan de hand. Voor haar dan, want ik had toevallig niet lang daarvoor gelezen over het fenomeen "late verdrinking" en was ervan overtuigd dat het alsnog mis zou gaan. Met hartkloppingen, pijn in mijn buik en huilbuien heb ik de 48 uur na het incident uitgezeten en bij elke hoest 's nachts stond ik naast haar bed. En toen ze daarna weer in bad ging, hing ik als een soort moederkloek om haar heen om er maar voor te zorgen dat ze niet weer per ongeluk badwater binnen zou krijgen.
Ik word hier zó moe van! Mijn rationele gedachten hebben continu strijd met mijn angsten, want ik weet natuurlijk dondersgoed dat er niets aan de hand is. Maar mijn hoofd blijft maar "ja maar wat als, ja maar wat als, ja maar wat als" roepen en ik maak mijzelf helemaal gek. Tijd dus om hier iets mee te doen, maar de wachttijden om bij een psycholoog terecht te kunnen zijn enorm.
Dus ik vroeg me af of iemand zich hierin herkent en in de tussentijd tips heeft om hier wat beter mee om te gaan? Want ik wil mijn dochter juist met vertrouwen de wijde wereld in laten gaan, de manier waarop het nu gaat is voor haar helemaal niet helpend. En vaak hou ik me in, maar zij voelt natuurlijk ook aan dat ik bomvol angst zit, het komt zo ongeveer door mijn poriën naar buiten.
Sorry voor het lange verhaal (het had nog drie keer zo lang kunnen zijn, haha), ik hoop op wat handvaten!
Sinds een jaar of 3 heb ik veel last van angstgevoelens en overbezorgdheid. Dit ontstond nadat mijn eerste zwangerschap, na een ICSI-traject van 2 jaar, uitliep op een miskraam met 10 weken. Hier heb ik toen veel verdriet van gehad, waarna ik dacht het een plek gegeven te hebben. Na een tijd kreeg ik echter last van paniekaanvallen en angst om mijn partner kwijt te raken. Als hij zich niet lekker voelde, was ik bang dat hij dood zou gaan. Uiteindelijk ging het steeds beter en we gingen na een flinke pauze het zwangerschapstraject weer in.
Toen werd ik voor de tweede keer zwanger en vanaf het eerste moment ben ik alleen maar bang geweest. Eerst was ik bang om opnieuw een miskraam te krijgen en later in de zwangerschap werd ik bang om iets "verkeerd" te doen waardoor ik mijn baby zou verliezen. Dit ging zelf zover dat ik bijvoorbeeld niet meer wilde bukken, want dan kon mijn kind in de knel komen. Ook het al dan niet voelen van de baby was een obsessie. Wat was ik blij toen de bevalling eindelijk begon, want het was me dan toch gelukt!
Ik kwam van een koude kermis thuis, want met de geboorte van zo'n kleine hummel zijn je zorgen natuurlijk verre van voorbij
. In het begin maakt iedere ouder zich natuurlijk druk om dezelfde dingen. Ademt mijn kindje nog wel, heb ik hem/haar niet te koud gekleed of misschien te warm, zijn het krampjes of is er iets anders aan de hand? Helaas groeide mijn vertrouwen nauwelijks naarmate onze dochter ouder werd. Het hielp ook niet mee dat ze bij iedere verkoudheid (en dat waren er het eerste jaar heel wat) benauwd werd en we aan de slag moesten met puffers etc. Ook zijn we hiervoor meerdere keren bij de kinderarts terechtgekomen. Na het eerste jaar begon ik toch langzaam wat meer dingen los te laten en ging het voor mijn gevoel steeds beter. En toen kwam corona en daarmee piekte mijn angst weer verschrikkelijk. Want (verkoudheids)virussen slaan bij mijn dochter (nu bijna 2) nog steeds direct op haar keel en ik was als de dood dat ze besmet zou raken. Naast die angst voor besmetting, merk ik dat mijn angst in het algemeen ontzettend aan het pieken is. Als ze haar hoofd stoot, ben ik bang dat ze niet meer wakker wordt de volgende ochtend. Als ze een bloedneus heeft door stoten, bel ik de huisartsenpost omdat ik bang ben dat er misschien wel een stukje bot haar hersens in is geschoten. Ik controleer nog altijd iedere avond of ze nog ademt.
Begin deze week ging ze in bad, waar ze zich flink verslikte in badwater (ze wilde met haar mond bubbels blazen en vond het een goed idee om daarna in te ademen). Na nog geen halve minuut hoesten, ging het weer goed en was er verder niets meer aan de hand. Voor haar dan, want ik had toevallig niet lang daarvoor gelezen over het fenomeen "late verdrinking" en was ervan overtuigd dat het alsnog mis zou gaan. Met hartkloppingen, pijn in mijn buik en huilbuien heb ik de 48 uur na het incident uitgezeten en bij elke hoest 's nachts stond ik naast haar bed. En toen ze daarna weer in bad ging, hing ik als een soort moederkloek om haar heen om er maar voor te zorgen dat ze niet weer per ongeluk badwater binnen zou krijgen.
Ik word hier zó moe van! Mijn rationele gedachten hebben continu strijd met mijn angsten, want ik weet natuurlijk dondersgoed dat er niets aan de hand is. Maar mijn hoofd blijft maar "ja maar wat als, ja maar wat als, ja maar wat als" roepen en ik maak mijzelf helemaal gek. Tijd dus om hier iets mee te doen, maar de wachttijden om bij een psycholoog terecht te kunnen zijn enorm.
Dus ik vroeg me af of iemand zich hierin herkent en in de tussentijd tips heeft om hier wat beter mee om te gaan? Want ik wil mijn dochter juist met vertrouwen de wijde wereld in laten gaan, de manier waarop het nu gaat is voor haar helemaal niet helpend. En vaak hou ik me in, maar zij voelt natuurlijk ook aan dat ik bomvol angst zit, het komt zo ongeveer door mijn poriën naar buiten.
Sorry voor het lange verhaal (het had nog drie keer zo lang kunnen zijn, haha), ik hoop op wat handvaten!
maandag 2 november 2020 om 20:10
Dit. Ik herken het wel een beetje, ik zie in een flits hele films voor me met rampscenario's.alouette schreef: ↑31-10-2020 09:48Ik denk dat herkennen van gevaren wel heel erg hoort bij het ouderschap en dat het normaal is dat je in veel situaties even voor je ziet wat er eventueel mis kan gaan. Maar als je daar erg veel angst bij voelt, dan zou ik daar inderdaad ook psychologische hulp bij zoeken.
Vooral toen ze baby waren, echt verschrikkelijk. Bij mij waren dat flitsen en zo klinkt het bij jou niet to. Ik zou hier hulp bij zoeken want dit klinkt voor jou heel zwaar.
maandag 2 november 2020 om 20:10
Ik hoop inderdaad dat dit iets is wat ook met de tijd minder wordt, maar wil inderdaad voorkomen dat ze hier last van krijgt. Dieren en fietsen is hier gelukkig ook geen probleem, vallen wel wat meer maar vooral als ze hard op haar hoofd is gevallen of de kans groot is (in mijn hoofd) dat dit gebeurt. Zoals bijvoorbeeld op een hoogte in de speeltuin of als ze wil rennen in de douche o.i.d. Geschaafde knieën heb ik geen moeite mee, dat is in ieder geval al iets!
maandag 2 november 2020 om 21:18
Oké.. nou m’n dochter is al een keer van drie meter hoogte de trap afgedonderd, en had niet eens iets gebroken. 
Dus dat heeft mij, na een totale hartverlamming, wel weer het vertrouwen gegeven dat ze sterk is en niet zo ‘breekbaar’.
Maar sommige dingen... oh wat heb ik daar om geleden.. alle zwembaden op vakantie, de diepe sloot in het parkje in de buurt, het idee om haar ‘gewoon’ kwijt te raken, in een mensenmassa of iets dergelijks. Vréselijk.
En toen ze kleiner was, een batterij opeten, (dat haalde ik me dan in m’n hoofd dat ze dat had gedaan). Dat is ook zo moeilijk te controleren, als je dat eenmaal in je hoofd hebt, en dan moeten afwachten..
En ook soms gedacht als ze ziek was, zou ze hersenvliesontsteking hebben? Zijn dit puntjes die je niet kan wegdrukken? Hoe weet je zeker dat je voldoende hebt gedaan? Moet ik niet naar het ziekenhuis etc.
Echt.. ik heb er zoveel om geleden.. ik heb ook heel veel waargebeurde ‘horror’verhalen gelezen over wat andere kinderen is overkomen. Dat die mensen dat mee moeten maken.. en het kan iedereen overkomen. Zo, zo immens erg.
Dus dat heeft mij, na een totale hartverlamming, wel weer het vertrouwen gegeven dat ze sterk is en niet zo ‘breekbaar’. Maar sommige dingen... oh wat heb ik daar om geleden.. alle zwembaden op vakantie, de diepe sloot in het parkje in de buurt, het idee om haar ‘gewoon’ kwijt te raken, in een mensenmassa of iets dergelijks. Vréselijk.
En toen ze kleiner was, een batterij opeten, (dat haalde ik me dan in m’n hoofd dat ze dat had gedaan). Dat is ook zo moeilijk te controleren, als je dat eenmaal in je hoofd hebt, en dan moeten afwachten..
En ook soms gedacht als ze ziek was, zou ze hersenvliesontsteking hebben? Zijn dit puntjes die je niet kan wegdrukken? Hoe weet je zeker dat je voldoende hebt gedaan? Moet ik niet naar het ziekenhuis etc.
Echt.. ik heb er zoveel om geleden.. ik heb ook heel veel waargebeurde ‘horror’verhalen gelezen over wat andere kinderen is overkomen. Dat die mensen dat mee moeten maken.. en het kan iedereen overkomen. Zo, zo immens erg.
dinsdag 3 november 2020 om 20:27
Kniesoor, wat eng van de trap! Maar dat is inderdaad ook een bevestiging dat kids altijd (veel) meer kunnen hebben dat je denkt.
De rest herken ik inderdaad ook heel erg, vooral het moeten afwachten als je je iets in je hoofd hebt gehaald zoals met het water inslikken van laatst. Gaat het wel goed? Lijkt ze vermoeider dan normaal? Is ze benauwd of valt het mee? Waarom moet ze hoesten? Verschrikkelijk.
Die horrorverhalen probeer ik zoveel mogelijk te vermijden, dan doe ik helemaal nooit meer een oog dicht. Tijdens mijn zwangerschap hoorde ik op het nieuws dat Ellemieke Vermolen haar kindje met 39 weken zwangerschap was verloren, dat heeft me nog angstiger gemaakt dan ik al was. Dat soort dingen zijn echt hartverscheurend.
De rest herken ik inderdaad ook heel erg, vooral het moeten afwachten als je je iets in je hoofd hebt gehaald zoals met het water inslikken van laatst. Gaat het wel goed? Lijkt ze vermoeider dan normaal? Is ze benauwd of valt het mee? Waarom moet ze hoesten? Verschrikkelijk.
Die horrorverhalen probeer ik zoveel mogelijk te vermijden, dan doe ik helemaal nooit meer een oog dicht. Tijdens mijn zwangerschap hoorde ik op het nieuws dat Ellemieke Vermolen haar kindje met 39 weken zwangerschap was verloren, dat heeft me nog angstiger gemaakt dan ik al was. Dat soort dingen zijn echt hartverscheurend.
dinsdag 3 november 2020 om 20:31
Ik zou er voor gaan. EMDR is een methode om van je angstige of verdrietige herinneringen 'normale' herinneringen te maken. Voor wie het werkt heb je al na een paar sessie baat. Het hoeft helemaal geen lang of doorlopend proces te zijn. Hangt mede af of deze methode voor jou werkt. Het wordt zeker gebruikt bij angst, verlies en rouw.Celaena1 schreef: ↑01-11-2020 13:13
Psychologische hulp
De huisarts had het over een combinatie van EMDR en gewone consulten, ik weet niet of dat ook bij een rouwproces gebruikt wordt? Hier is niet specifiek over gesproken. Je geeft aan dat je nog steeds hulp krijgt, is dit een doorlopend proces om je angsten "onder controle" te houden?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
dinsdag 3 november 2020 om 21:19
Eens met deze reactie. En het mooie aan EMDR is dat als het help het zeer effectief is, maar baat het niet dan schaadt het ook niet.viva-amber schreef: ↑03-11-2020 20:31Ik zou er voor gaan. EMDR is een methode om van je angstige of verdrietige herinneringen 'normale' herinneringen te maken. Voor wie het werkt heb je al na een paar sessie baat. Het hoeft helemaal geen lang of doorlopend proces te zijn. Hangt mede af of deze methode voor jou werkt. Het wordt zeker gebruikt bij angst, verlies en rouw.
Verder zijn je angsten heel herkenbaar TO, ik ben ook dagelijks bang voor allerlei nare dingen... alleen wel echt klote dat het extreme vormen aanneemt en je leven zo overheerst.
