Paniekaanvallen dochter 15

Misschien toch even naar de huisarts om bijv een milde type angstremmers te krijgen echt alleen voor als ze een paniekaanval krijgt om wat rustiger te worden, als tussenoplossing? Of iets op natuurlijke basis? Mijn dochter heeft ook regelmatig angst- en paniekaanvallen, wat hier helpt is dekentje over haar heen (ze kan er dan echt niet tegen om aangeraakt te worden) naast haar blijven zitten en zeggen dat we er voor haar zijn en onze grote troef: de hond, die voelt het ook al aan en gaat dan helemaal tegen haar aan liggen. Soms brengt een angstremmer even wat verlichting maar moet dan wel direct bij het opkomen ingenomen worden. Of zodra we zien dat ze een aanval krijgt, afleiding zoeken en haar mee naar buiten nemen. Veel sterkte want het is echt zo moeilijk als ouder zijnde, je voelt je machteloos. Ik hoop dat jullie snel de juiste hulp krijgen voor haar.

Een overgeeffobie is vaak niet het gevolg van bang zijn om daadwerkelijk te spugen. Het is vaak de angst voor controleverlies. Is ze op dit moment overprikkeld? In hoeverre heeft ze het idee dat ze grip heeft in haar dagelijks leven? Uit eigen ervaring: stel haar gerust, zeg dat de spanning een uitweg zoekt en dat maag/darmen je tweede hersenen zijn. De spanning wil gehoord worden. Heel erg moeilijk, ik wens je veel sterkte! Klinkt alsof je er echt voor haar bent

Wat werkte er aanvankelijk (toen de therapie aansloeg)? Werkt dat nu niet meer of minder goed? Kun je daar op teruggrijpen misschien? Kun je het je veroorloven om evt zelf een therapeut te betalen? Ik heb nu een psycholoog via psyned en kon binnen een week of twee terecht, maar betaal wel €100 per sessie. Het is niet ideaal want het tikt wel aan, maar wellicht zijn een paar opfris-sessies voorlopig genoeg?

Ik heb zelf ook een angst- en paniekstoornis en ik begin nu een beetje te beseffen dat ik dat als kind waarschijnlijk ook al had. Niemand herkende het toen (ikzelf uiteraard ook niet) en dat heeft toch wel (moeilijke) gevolgen voor hoe ik nu met angst omga ('dysfunctional coping'). Ik vind het dus al goed dat jullie het herkennen en er voor haar zijn, ook al weet je nu even niet zo goed op welke manier het beste is.

Ik kan wel mijn (functionele) tips and tricks delen maar die zijn zo persoonlijk dat het maar de vraag is of het werkt. Voor mij werkt in ieder geval het 'toestaan' van de paniek en dan echt voelen wat je allemaal voelt (en daardoor dus niet teveel nadenken). Exposure helpt mij ook wel af en toe, maar lang niet altijd. Het kan juist ook weer teveel stress oproepen waardoor de angst geen kans krijgt te zakken, maar voor anderen is exposure wel weer heel belangrijk.

Overigens heb ik er bij vlagen echt flink last van waarbij ik ook gewoon echt een paar maanden niet goed functioneer en me echt vreselijk voel. Maar buiten dat heb ik een heel rijk, avontuurlijk en gelukkig leven, met een goed huwelijk en carrière en heb ik nog steeds last van angst maar kan ik er mee omgaan.

Zelf geen kinderen dus ik kan je verder niet helpen, maar wil je wel veel sterkte wensen! En je dochter natuurlijk ook!!

Ja, snap ik. Je verandert natuurlijk enorm tussen je 9e en 15e dus die paniekaanvallen en coping mechanismen veranderen ook gewoon mee. Wat ontzettend rot voor jullie... Ik kan helaas niet veel betekenen, zou contact met lotgenoten helpen? Snap dat de drempel hoog is, en misschien zijn de wachtlijsten wel even lang, maar toch...

tammie28 schreef: ↑

05-11-2023 16:08

Bedankt voor jullie reacties.
@Maerilan, hoe oud is jouw dochter? Gaat ze wel naar school? Mijn dochter durft nu niet eens naar school of naar sport toe, dat vind ik nog wel het ergste. We gaan morgen naar huisarts, wellicht krijgt zij ook wat voorgeschreven.
@Mia, ze was 9 toen zij in behandeling was, in die periode durfde ze niet eens te eten vanwege angst om over te geven. Maar ze had toen niet zulke paniekaanvallen als nu..ze kan niet meer echt goed teruggrijpen op toen, ze weet het ook niet heel goed meer wat hielp.

Mijn dochter is nu 22, gelukkig op middelbare school is ze er op enkele periodes na doorgekomen met begeleiding en ze zat van wege haar dyslexie op een speciale school met kleine klassen en mooie voorzieningen en docenten die ook hier goed mee konden omgaan, vaak kwam de angst er thuis wel uit maar op school was het te overzien. Nu is het moelijker want in bepaalde periodes kan ze dus echt niet met het openbaar vervoer of zelfs over straat lopen en is dus veel thuis. Ze werkt nu als oproepkracht enkele dagen per week 2 à 3 uur per dag in een omgeving die ze nu goed kent en waar ook een vriendin van haar werkt en mij kan waarschuwen mocht het mis gaan op haar werk week en is nu gestart met een andere therapie met o.a. exposure maar nog te kort bezig om je te zeggen of dat helpt of niet. Nogmaals veel sterkte voor jou en je dochter. Hopelijk brengt de huisarts wat verlichting of in ieder geval opluchting om er over te kunnen praten, een goed begin!

Fijn om te horen dat de afspraak goed verlopen is en hulp in gang is dat is al een hele opluchting voor haar en voor jou ook,!

Wat fijn! Hoop dat de behandeling goed aanslaat.

Ik herken de angst, de paniek en de uitzichtloosheid, TO. Echt heel erg moeilijk om zelf te voelen en vast ook om te zien in je kind. Ik kan niet voor jouw kind spreken en geen toekomst vertellen maar ook na die hele diepe dalen is het toch ook echt weer beter gegaan voor mij; misschien helpt dit je een beetje.

Fijn dat de behandeling bijna begint. Je weet het vast zelf ook al, maar onthoud dat die behandeling niet direct gaat helpen. Misschien wordt het nog wel even iets erger eerst. Maar blijf ook aan je dochter uitleggen dat dat normaal is en dat dat niet betekent dat de behandeling niet helpt. Heb geduld en realistische verwachtingen, en wees lief voor elkaar. Succes TO!!