Kinderen
alle pijlers
Partner vermindert of niet vruchtbaar.
dinsdag 15 mei 2007 om 14:38
Hallo allemaal,
Wat ik me afvraag, hoe gaan partners van 'onvruchtbare' mannen of vrouwen om met hun vruchtbaarheidsprobleem?
Vindt je dat het jullie probleem is of leg je 'schuld' bij je partner die minder of niet vruchtbaar is?
Zelf heb ik het ervaren als 'ons probleem' maar ik hoor verhalen van stellen die hun partner als het ware verantwoordelijk maken voor dit probleem.
En als jij degene bent die niet 'vruchtbaar genoeg' blijkt te zijn? Hoe ga je hier mee om?
En hoe gaan partners met elkaar om, verwerk je het samen óf staat het tussen jullie in?
Zijn er mensen die hier open en eerlijk over kunnen vertellen?
Sterkte allemaal, ik weet hoe moeilijk het zijn kan!
Liefs,S
Wat ik me afvraag, hoe gaan partners van 'onvruchtbare' mannen of vrouwen om met hun vruchtbaarheidsprobleem?
Vindt je dat het jullie probleem is of leg je 'schuld' bij je partner die minder of niet vruchtbaar is?
Zelf heb ik het ervaren als 'ons probleem' maar ik hoor verhalen van stellen die hun partner als het ware verantwoordelijk maken voor dit probleem.
En als jij degene bent die niet 'vruchtbaar genoeg' blijkt te zijn? Hoe ga je hier mee om?
En hoe gaan partners met elkaar om, verwerk je het samen óf staat het tussen jullie in?
Zijn er mensen die hier open en eerlijk over kunnen vertellen?
Sterkte allemaal, ik weet hoe moeilijk het zijn kan!
Liefs,S
dinsdag 15 mei 2007 om 18:26
Ja hoor Effes, dat kan ik zeker.
Ongeveer een jaar of 10 terug wilde ik heel graag zwanger worden dus stopte ik met de pil. Op dat moment voelde ik me al bijna zwanger! Maar helaas, maand na maand won de werkelijkheid het weer van mijn droom.
Na een jaar of twee hebben we kontakt opgenomen met de huisarts die ons meteen doorstuurde naar het ziekenhuis. Na een aantal onderzoeken bleek dat we een ernstig vruchtbaarheidsprobleem hadden en ivf was uitgesloten.
Wel zouden we ICSI kunnen proberen maar we moesten er niet teveel van verwachten. Er was een erg lange wachtlijst en het zou wel eens anderhalf jaar kunnen duren voor we 'aan de beurt' waren.
Ondertussen werd ons huwelijk steeds slechter, wat heb ik me eenzaam gevoeld die tijd zeg! Maar het verlangen naar een kindje bleef bij ons allebei aanwezig.
En onze omgeving leefde mee met kaartjes, belangstelling enzovoorts. Tijdens die wachttijd werd mijn zusje zwanger. Nou ik kan je melden, dat hakte er goed in! Mijn kleine zusje, net getrouwd, nog zo jong en zij werd gewoon zwanger.
Alles wat ik ooit wilde was weg, het zou nooit mijn kindje zijn die de trotse oudste klein zoon of dochter van mijn ouders zou zijn, als ik ooit zwanger zou worden zou het voor mijn ouders al niet zo spannend meer zijn, ze zouden dan toch al opa en oma zijn. En zo waren er nog meer van die dingen waar ik me toen erg druk over maakte.
En mijn zusje? Ik haatte haar, als ik haar zag komen met haar dikke buik kon ik haar wel schieten, ik vond haar zo ín en ín gemeen. Dat ze gewoon zwanger was geworden, dat ze geen rekening met mij had gehouden, wat een egoistische trut (dacht ik toen).
En mijn familie en vrienden?! Het leek wel of ze me opeens niet meer begrepen, ze namen het zelfs op voor mijn zusje. Wat een eenzame strijd voer je dan zeg, alsof er echt NIEMAND is die je begrijpt.
Tot op het moment dat ze in bed lag en op het punt van bevallen stond... Wat heb ik toen gevoeld dat het mijn zusje was. Opeens werd ik bang, stel dat het mis zou gaan, dan was het mijn schuld, ik had haar en haar baby een soort van verwenst.
Die dag heb ik alleen maar gehuild en gebeden. En mijn gebed werd verhoord: Ze beviel van een gezonde zoon en ze was zelf ook nog gezond.
Wat was ik blij! De eerste weken ging ik iedere dag wel 3x langs, 's ochtends voor dat ik aan het werk ging, 's avonds als ik terug kwam ging ik eerst langs om mijn neefje nog ff vast te houden en na het eten stapte ik zo weer in de auto.
Wat heb ik me schuldig gevoeld over mijn gedachten, en nu, zo'n jaar of 6 later, ik moet er niet aan denken dat ik mijn neefje missen moet. Ik hou van hem, ik voel zo veel liefde als ik hem zie en ook als ik alleen maar aan hem denk.
Maargoed, ondertussen zat ik nog steeds met mijn kinderwens en ik was ongelukkig in mijn huwelijk.
Ongeveer een jaar na de geboorte van mijn neefje ging de telefoon. De fertiliteitsafdeling van het ziekenhuis... Ik schrok me rot!
We waren aan de beurt!
Ik wilde dolgraag kinderen maar nu? Ik voelde me niet op mijn plek in mijn huwelijk dus wat moesten we met een kindje? Moest dat opgroeien met een moeder die eigenlijk helemaal niet van zijn of haar vader hield?
Waar ik de moed vandaan haalde weet ik niet maar ik heb de mevrouw aan de lijn vriendelijk verteld dat we er toch maar vanaf zagen.
Ze vertelde dat als we van gedachten zouden veranderen,we dan zo weer aan de beurt zouden zijn.
Ik wilde eerst zorgen dat ons huwelijk weer goed was en dat ik zelf weer een beetje gelukkig zou zijn.
Ons huwelijk is uiteindelijk (nu 3 jaar geleden) uitgelopen op een scheiding. De afgelopen jaren van ons huwelijk heb ik mijn verlangen naar een kindje heel erg van me afgezet. Ik heb me er zelfs tegen afgezet, diep in mijn hart niet hoor maar ik probeerde me te richten op de negatieve dingen van het ouderschap.
Na de scheiding heb ik echt ook een beetje afscheid moeten nemen van van mijn kinderwens. Het drong tot me door dat ik de kans daarop misschien wel verspeeld had.
Nou, ik kan wel door blijven schrijven maar ik merk dat het schrijven hierover meer met me doet dan ik gedacht had.
Ondertussen heb ik een nieuwe vriend, hij is erg lief maar hij heeft in de eerste instantie niet een heel dringende kinderwens en daarnaast is de kans dat hij helemaal niet vruchtbaar is best wel aanwezig gezien zijn verleden.
Ik ga er mee stoppen voor nu. Hoop dat het wat meer duidelijk is geworden Effes.
Groetjes, S
Ongeveer een jaar of 10 terug wilde ik heel graag zwanger worden dus stopte ik met de pil. Op dat moment voelde ik me al bijna zwanger! Maar helaas, maand na maand won de werkelijkheid het weer van mijn droom.
Na een jaar of twee hebben we kontakt opgenomen met de huisarts die ons meteen doorstuurde naar het ziekenhuis. Na een aantal onderzoeken bleek dat we een ernstig vruchtbaarheidsprobleem hadden en ivf was uitgesloten.
Wel zouden we ICSI kunnen proberen maar we moesten er niet teveel van verwachten. Er was een erg lange wachtlijst en het zou wel eens anderhalf jaar kunnen duren voor we 'aan de beurt' waren.
Ondertussen werd ons huwelijk steeds slechter, wat heb ik me eenzaam gevoeld die tijd zeg! Maar het verlangen naar een kindje bleef bij ons allebei aanwezig.
En onze omgeving leefde mee met kaartjes, belangstelling enzovoorts. Tijdens die wachttijd werd mijn zusje zwanger. Nou ik kan je melden, dat hakte er goed in! Mijn kleine zusje, net getrouwd, nog zo jong en zij werd gewoon zwanger.
Alles wat ik ooit wilde was weg, het zou nooit mijn kindje zijn die de trotse oudste klein zoon of dochter van mijn ouders zou zijn, als ik ooit zwanger zou worden zou het voor mijn ouders al niet zo spannend meer zijn, ze zouden dan toch al opa en oma zijn. En zo waren er nog meer van die dingen waar ik me toen erg druk over maakte.
En mijn zusje? Ik haatte haar, als ik haar zag komen met haar dikke buik kon ik haar wel schieten, ik vond haar zo ín en ín gemeen. Dat ze gewoon zwanger was geworden, dat ze geen rekening met mij had gehouden, wat een egoistische trut (dacht ik toen).
En mijn familie en vrienden?! Het leek wel of ze me opeens niet meer begrepen, ze namen het zelfs op voor mijn zusje. Wat een eenzame strijd voer je dan zeg, alsof er echt NIEMAND is die je begrijpt.
Tot op het moment dat ze in bed lag en op het punt van bevallen stond... Wat heb ik toen gevoeld dat het mijn zusje was. Opeens werd ik bang, stel dat het mis zou gaan, dan was het mijn schuld, ik had haar en haar baby een soort van verwenst.
Die dag heb ik alleen maar gehuild en gebeden. En mijn gebed werd verhoord: Ze beviel van een gezonde zoon en ze was zelf ook nog gezond.
Wat was ik blij! De eerste weken ging ik iedere dag wel 3x langs, 's ochtends voor dat ik aan het werk ging, 's avonds als ik terug kwam ging ik eerst langs om mijn neefje nog ff vast te houden en na het eten stapte ik zo weer in de auto.
Wat heb ik me schuldig gevoeld over mijn gedachten, en nu, zo'n jaar of 6 later, ik moet er niet aan denken dat ik mijn neefje missen moet. Ik hou van hem, ik voel zo veel liefde als ik hem zie en ook als ik alleen maar aan hem denk.
Maargoed, ondertussen zat ik nog steeds met mijn kinderwens en ik was ongelukkig in mijn huwelijk.
Ongeveer een jaar na de geboorte van mijn neefje ging de telefoon. De fertiliteitsafdeling van het ziekenhuis... Ik schrok me rot!
We waren aan de beurt!
Ik wilde dolgraag kinderen maar nu? Ik voelde me niet op mijn plek in mijn huwelijk dus wat moesten we met een kindje? Moest dat opgroeien met een moeder die eigenlijk helemaal niet van zijn of haar vader hield?
Waar ik de moed vandaan haalde weet ik niet maar ik heb de mevrouw aan de lijn vriendelijk verteld dat we er toch maar vanaf zagen.
Ze vertelde dat als we van gedachten zouden veranderen,we dan zo weer aan de beurt zouden zijn.
Ik wilde eerst zorgen dat ons huwelijk weer goed was en dat ik zelf weer een beetje gelukkig zou zijn.
Ons huwelijk is uiteindelijk (nu 3 jaar geleden) uitgelopen op een scheiding. De afgelopen jaren van ons huwelijk heb ik mijn verlangen naar een kindje heel erg van me afgezet. Ik heb me er zelfs tegen afgezet, diep in mijn hart niet hoor maar ik probeerde me te richten op de negatieve dingen van het ouderschap.
Na de scheiding heb ik echt ook een beetje afscheid moeten nemen van van mijn kinderwens. Het drong tot me door dat ik de kans daarop misschien wel verspeeld had.
Nou, ik kan wel door blijven schrijven maar ik merk dat het schrijven hierover meer met me doet dan ik gedacht had.
Ondertussen heb ik een nieuwe vriend, hij is erg lief maar hij heeft in de eerste instantie niet een heel dringende kinderwens en daarnaast is de kans dat hij helemaal niet vruchtbaar is best wel aanwezig gezien zijn verleden.
Ik ga er mee stoppen voor nu. Hoop dat het wat meer duidelijk is geworden Effes.
Groetjes, S
dinsdag 15 mei 2007 om 22:50
Hoi search, administratie is grotendeels weggewerkt, dus geef ik je even mijn ervaring. Want hoewel lief en ik wel een dochter hebben, weet ik wel wat het met je kan doen als het idee bestaat dat dat nooit voor je is weggelegd.Toen mijn lief en ik een relatie kregen, waren we 19 en erg jong, naief en dom en ergens ook wel grensverkennend bezig. Anticonceptie die niet aansloeg (ik werd niet lekker van de pil), werd vervangen voor condooms. Maar daar waren we nogal eens onvoorzichtig mee. We werden zelf steeds lakser, want er gebeurde toch niks. Totdat we onderhand meer niet dan wel veilig vreeen. We dachten toen nog vrij makkelijk over een abortus, maar geloofden op een of andere manier toch niet dat we zwanger zouden worden. Ik weet het, ik hoef geen moralistische preken over ons gedrag, want dat kan ik niet goedpraten. Zoals ik al zei, een vorm van arrogantie (dat gebeurt ons toch niet) in combinatie met naieviteit en grenszoekend gedrag.Maar al 2 jaar waren gepasseerd en al die tijd hadden we nagenoeg onveilig gevreeen. We waren erg begin twintig en het was niet zo dat ik zat te wachten op kinderen. Maar de realiteit begon wel meer door te dringen. Zou dit dan betekenen dat we "zo'n" onvruchtbaar stel zouden zijn. Euh, dat we weleens never nooit geen kinderen zouden kunnen krijgen . Die realiteit deed meer met me dan ik had verwacht en ik wilde weten waar ik/wij aan toe waren. Gewoon zekerheid zeg maar. Na heeeel lang aandringen begon vriend ook in te zien dat het naast makkelijk (niet hoeven nadenken over AC) ook wel vreemd was en wilde hij eindelijk een vruchtbaarheidstest doen. Huisarts had aangegeven dat het logischer en makkelijker was de man eerst te testen. We waren toen (het kan een jaartje meer/minder zijn, weet het niet meer precies) 22. De uitslag van de test van vriend was ronduit slecht. De test moest herhaald om meer met zekerheid te kunnen zeggen (het liefst drie teste zelfs). De tweede uitslag was volgens mij nog slechter en onze prognose op een kind was statistisch erg klein (een kans van eens in de twintig jaar ofzo).De uitslag deed me verdriet, maar verbaasde me niet. Ergens moest het niet zwanger worden toch uit verklaard kunnen worden. Bovendien was ik echt nog neit toe aan het moderschap. Dus hoewel verdrietig, op dat moment nog niet onoverkomelijk. Maar dit werd het in de loop van de tijd wel steeds meer. Want vriend was zo geschokt door de uitslag, dat alle deurtjes over een toekomst met kinderen of wat dan ook, dichtgingen. Vanaf de testresultaten wilde hij het er niet meer over hebben. Het was een gesloten zaak, een done deal. Klaar.Terwijl deze wetenschap bij mij juist vragen en verdriet opriep. In de loop van de jaren begon het idee van kinderloos te blijven mij steeds meer bezig te houden. Het gevoel geen eigen keuze meer te hebben vond ik erg. Maar vooral, het niet te kunnen bepraten met mijn lief deed mij erg veel pijn. Dit was een stuk toekomst dat wat hem betreft niet bestond en werd doodgezwegen. Allemaal onder het mom van dat het zijn lijf, zijn uitslag en dus ook zijn recht was er niet over te willen praten. Terwijl het voor mij dus juist ONZE toekomst was.Tuurlijk vond ik het erg verdreitig dat we hierin kennelijk geen keus hadden. Maar het allerergst vond ik dat ik er zo alleen in stond. Mijn omgeving was/is nogal anti kind en ik voelde me niet veilig en begrepen om het er met anderen over te hebben. Voor mij begon in mijn eentje een rouwproces van afscheid nemen van een toekomst met kinderen op de leeftijd van 23 en 24 jaar. Totdat ik zeer onverwacht zwanger bleek. Nog studerende en het niet in de gaten hebbende (kon immers niet zwanger worden). Na twee maanden kwam ik erachter en rationeel gezien heb ik gedaan wat het verstandigst was. Ik heb me gehouden aan 'onze' afspraak van ons gestuntel en onveilige gehannes dat een zwangerschap zou eindigen in een abortus. Bovendien ging het niet goed met onze relatie en waren de omstandigheden uitermate beroert (geen geld, geen woning en ik zou diezelfde week voor een half jaar naar afrika gaan), etc. Allemaal zeer goede redenen. Maar man, wat voelde ik me klote!Ik had (in mijn beleving) mijn/onze enige kans op een kindje weggegooit. Dit zou ons waarschijnlijk nooit meer gebeuren. Mijn rouwen ging in verhevigd tempo verder. En dat terwijl die ene zwangerschap bij mij zo'n beetje alle hormoonsluizen geopend heeft en ik een erg stevige kinderwens begon te ontwikkelen. Erg verdrietig allemaal, want ik deed het nog steeds in mijn eentje. aan de buitenkant was ik cool en verstandig, maar van binnen had ik verdriet.Ik wilde graag kinderen en heb bergen moeten verzetten om dit met vriend bespreekbaar te kunnen maken. Hij was nog steeds erg moeilijk te benaderen over dit onderwerp en waar hij vroeger niks leiver dan kinderen met mij wilde, wist hij inene niet meer of hij ze wel wilde en zo ja, wanneer dan wel. Uiteindelijk bleek na lang volhouden dat hij wel kinderne wilde, maar hij kon geen stappen zetten. Om een lang verhaal kort te maken. Het is ons gek genoeg gegeven dat er vrij snel een zwangerschap volgde uit (wederom) onveilige sex. Terwijl we eigenlijk nog middenin onze besluitvorming stonden. De vraag kinderen was dan welliswaar beantwoord, maar het moment, laat staan of het uberhaupt (weer) kon, dat was nog maar de vraag. Ik had juist ook zo'n haast, vanwege de grote twijfel of het ons gegeven was. Want elk uitstel, was een verloren maand waarin er misschien toch een piepklein kansje was. En als het toch niet ging lukken, wilde ik het ook weten ook. Zodat we misschien nog iets konden doen met adoptie of de medische wereld. Of wat dan ook, ik moest het gewoon weten. Ik moest weten waar ik aantoe was, ik moest gewoon, ik weet niet wat ik allemaal wilde. Maar het moest...en anders kon ik rouwen, dat moest ik ook weten. Moet ik rouwen of niet. Maar ik kon niet meer tegen de onzekerheid. Ik wilde mijn eigen keuzes kunnen maken en daarvoor was er actie nodig.Ik begrijp het verdriet, hoewel het voor mij een topje van de ijsberg is geweest. Want uiteindelijk hebben we onze dochter gekregen.Oh ja, wat betreft je gevoelens naar je zus, ik herken ze wel hoor. Want in mijn rouwproces en afscheid nemen, gecombineerd met de hoop toch ooit moeder te worden, kondigde mijn zusje ook aan dat zij steeds meer over kinderen begon na te denken. En ik werd daar toch een partijtje pissig van. Je wacht maar gvd, tis mijn beurt (ik vond haar ook een stomme trien die alles twintig keer sneller deed dan ik, samenwonen, zelfstandige woning, leuke baan, etc.). Ik vond dat ik als oudste recht had op die primeur. Stom he, hoe je zo kan denken. Ik heb me erg geschaamd over mijn gevoel, want mijn zusje is mij erg dierbaar. Maar ik kon het gewoon niet hebben. Ik voelde me haast van mijn plek gestoten.Heel verhaal geworden vrees ik.bewerkt door moderator,
dinsdag 15 mei 2007 om 23:22
Nou, das zeker een heel verhaal Intiem. Wat een twijfels moet je gehad hebben. Wat rijk dat je nu toch een dochter hebt. Hoop dat je gelukkig bent met haar. En met je lief natuurlijk, gewoon een gelukkig gezinnetje.
Appart hè, dat je toch gewoon zwanger wordt al is je man nauwelijks vruchtbaar.
Net als jij schrok ik ook niet echt van de uitslag van het onderzoek. Eigenlijk heb ik altijd al zo'n vaag gevoel gehad dat het niet helemaal goed zat. Ik weet dat ik ooit, toen ik de pil nog gebruikte, eens bij een collega heb 'uitgehuild' omdat ik het gevoel had dat ik nooit kinderen zou krijgen. Dat was heel appart want ik was gewoon aan de pil en kinderen krijgen was toen voor mij nog iets op de lange termijn.
Ik weet het niet, maar word er soms wel beetje bang van, ook in de situatie waarin ik nu zit.
Ergens op dit forum las ik net ook iets van: "Jippie we gaan dan en dan stoppen met pil" of iets dergelijks.
Dan denk ik weer aan mezelf, want ondanks dat vage onderbuikgevoel had ik toch, toen we het over kinderen hadden, nog ff een maandje wachten met stoppen want stel dat ik meteen zwanger ben, dan wordt het bijv. in juni geboren en dat is niet zo leuk want dan ben ik jarig. Maar als het 3 maanden duurt dan ben jij weer jarig, en ja, met de kerst is ook niet wat...
Echt, wat erg dat ik ooit zo heb kunnen denken, ik begrijp het heel goed maar nu weet ik dat je het gewoon zelf echt niet voor het zeggen hebt.
Intiem, bedankt voor je reactie! Ik zou nog meer van me af willen schrijven hier, maar ik moet verstandig zijn :P, het is morgen weer vroeg dag.
Iedereen die heeft gereageerd(ben zó slecht in namen): BEDANKT, ik waardeer het. Ook dat hart onder de riem en andere lieve berichtjes. Dank je wel.
Appart hè, dat je toch gewoon zwanger wordt al is je man nauwelijks vruchtbaar.
Net als jij schrok ik ook niet echt van de uitslag van het onderzoek. Eigenlijk heb ik altijd al zo'n vaag gevoel gehad dat het niet helemaal goed zat. Ik weet dat ik ooit, toen ik de pil nog gebruikte, eens bij een collega heb 'uitgehuild' omdat ik het gevoel had dat ik nooit kinderen zou krijgen. Dat was heel appart want ik was gewoon aan de pil en kinderen krijgen was toen voor mij nog iets op de lange termijn.
Ik weet het niet, maar word er soms wel beetje bang van, ook in de situatie waarin ik nu zit.
Ergens op dit forum las ik net ook iets van: "Jippie we gaan dan en dan stoppen met pil" of iets dergelijks.
Dan denk ik weer aan mezelf, want ondanks dat vage onderbuikgevoel had ik toch, toen we het over kinderen hadden, nog ff een maandje wachten met stoppen want stel dat ik meteen zwanger ben, dan wordt het bijv. in juni geboren en dat is niet zo leuk want dan ben ik jarig. Maar als het 3 maanden duurt dan ben jij weer jarig, en ja, met de kerst is ook niet wat...
Echt, wat erg dat ik ooit zo heb kunnen denken, ik begrijp het heel goed maar nu weet ik dat je het gewoon zelf echt niet voor het zeggen hebt.
Intiem, bedankt voor je reactie! Ik zou nog meer van me af willen schrijven hier, maar ik moet verstandig zijn :P, het is morgen weer vroeg dag.
Iedereen die heeft gereageerd(ben zó slecht in namen): BEDANKT, ik waardeer het. Ook dat hart onder de riem en andere lieve berichtjes. Dank je wel.
woensdag 16 mei 2007 om 11:11
Search, wat vreselijk dat je dit allemaal hebt moeten maken. Had jij het idee dat jullie uit elkaar zijn gegaan door de hele toestand?
Ikzelf ben sinds jan 2006 bezig en ga aan mijn vierde iui beginnen. In het begin maakte het ons huwelijk alleen maar sterker maar na een tijdje ging het effe wat minder. Ik zat niet lekker in mijn vel ook qua uiterlijk (ik heb pcos en kreeg acne, zweet/stink aanvallen en ineens een stuk donkere haren overal) Dit in combi met de verplichte sex liep niet erg lekker. mijn man was ook even bang dat hij sex niet meer als fun ervaarde. Nu zijn we heel wat verder en is dat allemaal weg. Omdat het probleem bij mij ligt ben ik wel bang hem te verliezen als het uiteindelijk echt niet blijkt te lukken. Ook omdat ik weet dat hij zoooo graag wil en het ook zo goed zou doen. Hij verzekert me telkens van niet maar toch hou je dat gevoel.
Ikzelf ben sinds jan 2006 bezig en ga aan mijn vierde iui beginnen. In het begin maakte het ons huwelijk alleen maar sterker maar na een tijdje ging het effe wat minder. Ik zat niet lekker in mijn vel ook qua uiterlijk (ik heb pcos en kreeg acne, zweet/stink aanvallen en ineens een stuk donkere haren overal) Dit in combi met de verplichte sex liep niet erg lekker. mijn man was ook even bang dat hij sex niet meer als fun ervaarde. Nu zijn we heel wat verder en is dat allemaal weg. Omdat het probleem bij mij ligt ben ik wel bang hem te verliezen als het uiteindelijk echt niet blijkt te lukken. Ook omdat ik weet dat hij zoooo graag wil en het ook zo goed zou doen. Hij verzekert me telkens van niet maar toch hou je dat gevoel.
woensdag 16 mei 2007 om 13:01
TO; het lijkt me een hele vervelende situatie, en ook al heb ik het zelf niet meegemaakt, ik kan me wel voorstellen dat dit spanningen geeft in je relatie.Hoeveel ik ook houdt van mijn vriendje, mijn kinderwens was (en is) zo enorm groot dat ik het hem toch kwalijk zou gaan nemen als hij onvruchtbaar zou zijn.Niet dat ie daar iets aan zou kunnen doen, maar zou toch het gevoel hebben dat ik dankzij hem mijn kinderwens niet zou kunnen vervullen. Als ik heel eerlijk ben, dank ik niet dat onze relatie dat had overleefd, dus ik ben blij dat dit bij ons niet aan de orde is.Mamarleenbewerkt door moderator,
woensdag 16 mei 2007 om 13:20
Ik heb alle off-topics verwijderd. Graag ontopic en mét respect voor elkaar verder.
e-mail | redactievivaforum@gmail.com
woensdag 16 mei 2007 om 13:55
Oke eerlijk. Maar als je man morgen een ernstige ziekte krijgt waar hij niks aan kan doen ga je dan ook bij hem weg omdat dat allerlei dingen in de weg staat? Ga je dan verder zoeken naar een leuke andere man die al die lastige dingen niet heeft? En wat als die ook iets krijgt of heeft?
Maar iedereen heeft recht op zijn eigen mening dus ja.......
Maar iedereen heeft recht op zijn eigen mening dus ja.......
woensdag 16 mei 2007 om 14:16
ik bedoelde niet te zeggen dat ik bij hem weg zou gaan OMDAT hij onvruchtbaar zou zijn, maar dat ik denk dat onze relatie uit elkaar klapt door de spanningen die het met zich mee zou brengen.
Hoop dat het zo duidelijker is, want ben echt niet zo'n onmens die haar vent in de steek laat zodra er iets tegen zit.
Mamarleen
zaterdag 19 mei 2007 om 13:12
Het blijft een lastig onderwerp en ik kan me heel goed voorstellen dat je aan jezelf, je relatie met je partner e.d. gaat twijfelen. Ik heb niet alles helemaal goed doorgelezen, ga ik vanavond ff doen hoop ik maar in grote lijnen begrijp ik ieders reactie hier.
Het lijkt me ook best wel logisch wat Effes zegt, dat je je een beetje schuldig voelt naar je partner toe, omdat het aan jou ligt.
Toch heb ik dit zelf anders ervaren (stond dan ook aan de andere kant, maar toch) Bij ons was het mijn man die vermindert vruchtbaar was, toch heb ik hem dit nooit kwalijk kunnen nemen, ook niet een heel klein beetje en ook diep in mijn hart had ik geen verwijten naar hem toe ondanks dat mijn kinderwens best heftig was.
Dus Effes, als je vriend zegt dat het je niet verwijt (weet niet meer hoe je het omschreef) maar geloof hem dan! Het kan!
Zelf zou ik het hartstikke lastig hebben gevonden als mijn partner toen alle schuld naar zich toe zou hebben getrokken. Hij heeft er niet voor gekozen, ik evenmin. het is ONS overkomen. Op het moment dat we het wisten vond ik het ook echt óns probleem.
Dat we uiteindelijk gescheiden zijn heeft mijns inziens helemaal niets te maken met het feit dat hij vermindert vruchtbaar was.
Wel vind ik het nu erg lastig voor hem, ik kan me wel eens schuldig voelen. Hij is nu alleen, stel dat hij een leuke vrouw ontmoet, dan moet hij wel vertellen hoe het zit. Hoe zou ze reageren? Dat lijkt me ontzettend lastig voor hem.
En Mamarleen, ik denk dat het toch moeilijk te bepalen is hoe je in zo'n situatie zou reageren. Ik kan me voorstellen dat de spanning zo hoog oploopt dat er irritaties en tenslotte verwijdering ontstaat tussen partners. Maar ik denk dat je altijd goed voor ogen moet houden dat de partner die het overkomt er niet zelf voor kiest.
Kijk, als je een man of vriend hebt die er bewust voor kiest om geen kinderen te willen, dan kun je het hem gaan verwijten. Maar als het iets is wat je overkomt en waar je zelf niet voor kiest dan denk ik dat het erg pijnlijk is om het een ander te verwijten. Ik snap heel goed wat je bedoeld hoor, en ook dat je niet zo'n onmens bent die bij tegenslag meteen weg is, maar ik denk wel dat het gevaar bestaat dat mensen elkaar verwijten gaan maken voor iets waar die ander echt helemaal niets meer aan kan doen.
Het is en het blijft moeilijk en je weet nooit wat je zou doen.
Zelfs ik weet niet wat ik de volgende keer zou doen. Als blijkt dat mijn huidige vriend nu ook onvruchtbaar is? Wat dan? Trek ik dat? Misschien ga ik het hem wel verwijten, zijn levenstijl was vroeger nou niet echt wat je noemt gezond. Hij had het kunnen voorkomen misschien...
Ik weet het gewoon niet en wil het eigenlijk ook niet weten. Wie dan leeft, wie dan zorgt.
Ik moet weer stoppen, nog veel te doen. Graag wil ik iedereen bedanken die hier reageerd en leest, voor mezelf ervaar ik het als best wel zwaar maar toch fijn om erover te schrijven.
Bedankt en sterkte en een goed weekend allemaal! *;
Het lijkt me ook best wel logisch wat Effes zegt, dat je je een beetje schuldig voelt naar je partner toe, omdat het aan jou ligt.
Toch heb ik dit zelf anders ervaren (stond dan ook aan de andere kant, maar toch) Bij ons was het mijn man die vermindert vruchtbaar was, toch heb ik hem dit nooit kwalijk kunnen nemen, ook niet een heel klein beetje en ook diep in mijn hart had ik geen verwijten naar hem toe ondanks dat mijn kinderwens best heftig was.
Dus Effes, als je vriend zegt dat het je niet verwijt (weet niet meer hoe je het omschreef) maar geloof hem dan! Het kan!
Zelf zou ik het hartstikke lastig hebben gevonden als mijn partner toen alle schuld naar zich toe zou hebben getrokken. Hij heeft er niet voor gekozen, ik evenmin. het is ONS overkomen. Op het moment dat we het wisten vond ik het ook echt óns probleem.
Dat we uiteindelijk gescheiden zijn heeft mijns inziens helemaal niets te maken met het feit dat hij vermindert vruchtbaar was.
Wel vind ik het nu erg lastig voor hem, ik kan me wel eens schuldig voelen. Hij is nu alleen, stel dat hij een leuke vrouw ontmoet, dan moet hij wel vertellen hoe het zit. Hoe zou ze reageren? Dat lijkt me ontzettend lastig voor hem.
En Mamarleen, ik denk dat het toch moeilijk te bepalen is hoe je in zo'n situatie zou reageren. Ik kan me voorstellen dat de spanning zo hoog oploopt dat er irritaties en tenslotte verwijdering ontstaat tussen partners. Maar ik denk dat je altijd goed voor ogen moet houden dat de partner die het overkomt er niet zelf voor kiest.
Kijk, als je een man of vriend hebt die er bewust voor kiest om geen kinderen te willen, dan kun je het hem gaan verwijten. Maar als het iets is wat je overkomt en waar je zelf niet voor kiest dan denk ik dat het erg pijnlijk is om het een ander te verwijten. Ik snap heel goed wat je bedoeld hoor, en ook dat je niet zo'n onmens bent die bij tegenslag meteen weg is, maar ik denk wel dat het gevaar bestaat dat mensen elkaar verwijten gaan maken voor iets waar die ander echt helemaal niets meer aan kan doen.
Het is en het blijft moeilijk en je weet nooit wat je zou doen.
Zelfs ik weet niet wat ik de volgende keer zou doen. Als blijkt dat mijn huidige vriend nu ook onvruchtbaar is? Wat dan? Trek ik dat? Misschien ga ik het hem wel verwijten, zijn levenstijl was vroeger nou niet echt wat je noemt gezond. Hij had het kunnen voorkomen misschien...
Ik weet het gewoon niet en wil het eigenlijk ook niet weten. Wie dan leeft, wie dan zorgt.
Ik moet weer stoppen, nog veel te doen. Graag wil ik iedereen bedanken die hier reageerd en leest, voor mezelf ervaar ik het als best wel zwaar maar toch fijn om erover te schrijven.
Bedankt en sterkte en een goed weekend allemaal! *;
zaterdag 19 mei 2007 om 13:34
Mijn man is ook verminderd vruchtbaar/onvruchtbaar. Waarschijnlijk doordat hij al zijn hele leven een chronische ziekte heeft. Volgens onze gynaecoloog zou er geen aantoonbaar bewijs zijn dat de onvruchtbaarheid door de chronische ziekte komt. Maar in onze omgeving kennen we nog twee mannen met de zelfde chronische ziekte die ook onvruchtbaar zijn.
Mijn man heeft niet om zijn ziekte gevraagd, en ook niet om verminderd of onvruchtbaar te zijn. Dat heb ik hem ook nooit verweten. Waar ik echter wel wat moeite mee heb, is het feit dat hij geen enkele moeite wil doen om zijn situatie te verbeteren. Dus hij rookt vrolijk een pakje sigaretten per dag, eet en snoept waar hij zin in heeft en drinkt graag een biertje. Maar als ik daar dan wat van zeg, dan moet ik niet zo zeuren. Terwijl ik wel degene ben die de IVF-behandeling moet ondergaan. Nou heb ik dat er allemaal wel voor over om onze kinderwens te vervullen, maar door zijn houding en zijn ongezonde manier van leven krijg ik soms wel het gevoel dat ik het eigenlijk alleen moet doen. En dat verwijt ik hem eigenlijk wel. Dit heb ik verder nooit meer echt uitgesproken, omdat hij van mening is dat roken en drinken toch geen invloed heeft op de kwaliteit van het sperma (wetenschappelijk wel aangetoond!!) en dat hij ook lekker wil leven. Ik denk dat hij diep van binnen zich wel ergens schuldig voelt dat het onvruchtbaarheidsprobleem aan zijn kant zit, maar dat hij dat nooit zal toegeven. Mijn kinderwens voor een tweede kindje staat voorlopig nog in de ijskast, voornamelijk door problematische zwangerschappen maar ook wel een beetje door de houding van mijn man.
Wij hebben dus wel al een kindje, en daarmee is onze situatie ook al weer anders dan bij stellen die nog geen kindje hebben mogen krijgen.
Mijn man heeft niet om zijn ziekte gevraagd, en ook niet om verminderd of onvruchtbaar te zijn. Dat heb ik hem ook nooit verweten. Waar ik echter wel wat moeite mee heb, is het feit dat hij geen enkele moeite wil doen om zijn situatie te verbeteren. Dus hij rookt vrolijk een pakje sigaretten per dag, eet en snoept waar hij zin in heeft en drinkt graag een biertje. Maar als ik daar dan wat van zeg, dan moet ik niet zo zeuren. Terwijl ik wel degene ben die de IVF-behandeling moet ondergaan. Nou heb ik dat er allemaal wel voor over om onze kinderwens te vervullen, maar door zijn houding en zijn ongezonde manier van leven krijg ik soms wel het gevoel dat ik het eigenlijk alleen moet doen. En dat verwijt ik hem eigenlijk wel. Dit heb ik verder nooit meer echt uitgesproken, omdat hij van mening is dat roken en drinken toch geen invloed heeft op de kwaliteit van het sperma (wetenschappelijk wel aangetoond!!) en dat hij ook lekker wil leven. Ik denk dat hij diep van binnen zich wel ergens schuldig voelt dat het onvruchtbaarheidsprobleem aan zijn kant zit, maar dat hij dat nooit zal toegeven. Mijn kinderwens voor een tweede kindje staat voorlopig nog in de ijskast, voornamelijk door problematische zwangerschappen maar ook wel een beetje door de houding van mijn man.
Wij hebben dus wel al een kindje, en daarmee is onze situatie ook al weer anders dan bij stellen die nog geen kindje hebben mogen krijgen.
maandag 21 mei 2007 om 18:21
Wolkewietje, dan heb jij ook al heelveel meegemaakt zeg, vijf keer icsi :(. Maar het resultaat mag er gelukkig zijn, top voor jullie!
Wat vervelend dat je man zo'n houding aan neemt zeg. Volgens mij staat er op pakjes shag soms zelfs iets van 'roken verminderd de vruchtbaarheid (?!)'
Het lijkt me voor jou idd lastig om daar mee om te gaan. Kijk, die verminderde vruchtbaarheid daar kan hij waarschijnlijk dus niets aan doen, maar als je weet dat roken en (overmatig) drinken het risico op vruchtbaarheid vermindert dan zet je toch alles op alles en dan doe je dat toch niet meer?
Maarja, dat weet ik eigenlijk ook niet. Mijn exman rookte ook gewoon door, ik heb daar eigenlijk nooit over na gedacht.
Waarom bespreek je dit niet wat duidelijker met je man? Je kunt hem nergens de schuld van geven, maar zoals je zegt ben jij wel degene die de behandelingen moet ondergaan en er last van heeft, dan kan hij zich toch ook wel een beetje aanpassen?
Maargoed, dit is ook iets tussen jullie maar ik begrijp je heel goed, al heb ik mijn ex nooit wat verweten; als ik er over na had gedacht wat het betekende om stug door te roken was ik echt enorm kwaad geworden als hij niet zijn best deed er mee te stoppen, dan had ik hem dus wel verwijten gemaakt!
Alhoewel dat altijd makkelijk zeggen is natuurlijk, ik zit niet in jouw situatie.
Hoop dat je gelukkig bent met je dochter en dat je daar van genieten kunt. Heel veel sterkte verder en ik hoop echt dat jullie er samen uitkomen en misschien voor een broertje of zusje kunnen gaan...
Sterkte! *;
Wat vervelend dat je man zo'n houding aan neemt zeg. Volgens mij staat er op pakjes shag soms zelfs iets van 'roken verminderd de vruchtbaarheid (?!)'
Het lijkt me voor jou idd lastig om daar mee om te gaan. Kijk, die verminderde vruchtbaarheid daar kan hij waarschijnlijk dus niets aan doen, maar als je weet dat roken en (overmatig) drinken het risico op vruchtbaarheid vermindert dan zet je toch alles op alles en dan doe je dat toch niet meer?
Maarja, dat weet ik eigenlijk ook niet. Mijn exman rookte ook gewoon door, ik heb daar eigenlijk nooit over na gedacht.
Waarom bespreek je dit niet wat duidelijker met je man? Je kunt hem nergens de schuld van geven, maar zoals je zegt ben jij wel degene die de behandelingen moet ondergaan en er last van heeft, dan kan hij zich toch ook wel een beetje aanpassen?
Maargoed, dit is ook iets tussen jullie maar ik begrijp je heel goed, al heb ik mijn ex nooit wat verweten; als ik er over na had gedacht wat het betekende om stug door te roken was ik echt enorm kwaad geworden als hij niet zijn best deed er mee te stoppen, dan had ik hem dus wel verwijten gemaakt!
Alhoewel dat altijd makkelijk zeggen is natuurlijk, ik zit niet in jouw situatie.
Hoop dat je gelukkig bent met je dochter en dat je daar van genieten kunt. Heel veel sterkte verder en ik hoop echt dat jullie er samen uitkomen en misschien voor een broertje of zusje kunnen gaan...
Sterkte! *;
maandag 21 mei 2007 om 21:55
Hoi Search en anderen,
ik heb het vrij druk (te druk) en ik schrijf ook (vooral) op een ander topic. Dus ik zal hier niet vaak te vinden zijn.Ik schreef vooral omdat ik je een hart onder de riem wilde steken. Omdat ik je verhaal en je verdriet begrijp,ook al is bij mij de uitkomst heel anders.
Ik heb zelf ook nooit een verwijtend gevoel gehad dat ik de onvruchtbaarheid/verminderde vruchtbaarheid van mijn vriend aan hem weet. Zoiets is nu eenmaal zo,je kunt er niks aan doen. Wel heb ik het hem erg kwalijk genomen dat ik er gevoelsmatig zo alleen voor stond en hij het zijn probleem maakte en niet ook mijn 'probleem'. Daardoor voelde het bijna alsof ik geen reden tot verdriet had, terwijl de praktijk op hetzelfde neerkomt met een onvruchtbare partner: samen kun je geen kinderen krijgen....
Maar goed,we hebben een dochter.
Wat ik nog even vermelden wou: mijn vriend schijnt weer normaal/gemiddeld vruchtbaar te zijn. Wij rookten vroeger allebei fervent en de huisarts vermoed dat het stoppen met roken zijn vruchtbaarheid weer heeft bijgedraaid. Dus onderschat de werking van roken niet! Dit geeft voor sommige stellen misschien ook nog goede moed?
Sterkte in de toekomst met alles en hopelijk met veel leuke lieve mooie kindjes
ik heb het vrij druk (te druk) en ik schrijf ook (vooral) op een ander topic. Dus ik zal hier niet vaak te vinden zijn.Ik schreef vooral omdat ik je een hart onder de riem wilde steken. Omdat ik je verhaal en je verdriet begrijp,ook al is bij mij de uitkomst heel anders.
Ik heb zelf ook nooit een verwijtend gevoel gehad dat ik de onvruchtbaarheid/verminderde vruchtbaarheid van mijn vriend aan hem weet. Zoiets is nu eenmaal zo,je kunt er niks aan doen. Wel heb ik het hem erg kwalijk genomen dat ik er gevoelsmatig zo alleen voor stond en hij het zijn probleem maakte en niet ook mijn 'probleem'. Daardoor voelde het bijna alsof ik geen reden tot verdriet had, terwijl de praktijk op hetzelfde neerkomt met een onvruchtbare partner: samen kun je geen kinderen krijgen....
Maar goed,we hebben een dochter.
Wat ik nog even vermelden wou: mijn vriend schijnt weer normaal/gemiddeld vruchtbaar te zijn. Wij rookten vroeger allebei fervent en de huisarts vermoed dat het stoppen met roken zijn vruchtbaarheid weer heeft bijgedraaid. Dus onderschat de werking van roken niet! Dit geeft voor sommige stellen misschien ook nog goede moed?
Sterkte in de toekomst met alles en hopelijk met veel leuke lieve mooie kindjes
