Kinderen
alle pijlers
Peuter bang voor andere kinderen
dinsdag 22 september 2020 om 17:43
Mijn peuter van 2,5 vindt het eng om met andere kindjes te spelen. Het begon met gewoon wat verlegen gedrag, bijvoorbeeld op een verjaardag waar andere kindjes spelen juist op onze schoot kruipen. Maar ik merk dat het steeds groter wordt; in een speeltuin stopt hij echt met wat hij aan het doen was zodra er andere kindjes in de buurt komen en gaat ook niet meer verder spelen. Als ik met vriendinnen met kindjes afspreek moet hij huilen en geeft aan dat hij niet met de kindjes wil spelen.
Het gaat met name om kindjes van zijn eigen leeftijd. Echt grotere kinderen is minder eng en bij volwassenen kletst hij de oren van de kop...
Hij praat al heel goed, maar kan nog geen antwoord geven op de vraag waarom het eng is.
Hij gaat 2 dagen naar opvang en ook daar geven de leidstersaan dat hij meer op volwassenen lijkt gericht en moeite heeft met contact met andere kindjes. Hij komt daar al heel lang en t gaat daar dus ook wel iets beter. Hij gaat er meestal met plezier heen.
Overigens vindt hij sowieso de laatste tijd dingen opeens eng die voorheen geen issue waren, zoals diertjes bij de kinderboerderij, de autowasstraat, etc.
Ik merk dat ikzelf dit heel moeilijk vind om mee om te gaan en erg echt mega onzeker van wordt.
Het raakt me denk ik zo omdat ik zelf vroeger erg verlegen was en ook wel moeite heb gehad met sociale situaties als kind. Ik merk dat het veel emoties bij mij losmaakt. Iets waar ik natuurlijk juist niet mijn kind mee wil belasten en juist daarom ook de vraag of ik nu me terecht wat zorgen maak, of dat het meer iets is van mezelf.. Ik ben soms zo bang dat hij sociaal buiten de boot gaat vallen of soms gepest gaat worden. Al besef ik me ook dat ie nu gewoon nog hartstikke jong is...
(Oja sidenote, ik ben hoogzwanger en behoorlijk hormonaal
)
Ten eerste.... is dit normaal, of afwijkend gedrag? Iets om advies of hulp bij te vragen, of overdrijf ik nu enorm en is het gewoon een fase?
Zijn hier ouders die dit herkennen en tips hebben, zowel wat betreft het helpen van kind hierbij als mijn eigen rol hierin.
Ben benieuwd hoe jullie hiernaar kijken!
Dank alvast
Het gaat met name om kindjes van zijn eigen leeftijd. Echt grotere kinderen is minder eng en bij volwassenen kletst hij de oren van de kop...
Hij praat al heel goed, maar kan nog geen antwoord geven op de vraag waarom het eng is.
Hij gaat 2 dagen naar opvang en ook daar geven de leidstersaan dat hij meer op volwassenen lijkt gericht en moeite heeft met contact met andere kindjes. Hij komt daar al heel lang en t gaat daar dus ook wel iets beter. Hij gaat er meestal met plezier heen.
Overigens vindt hij sowieso de laatste tijd dingen opeens eng die voorheen geen issue waren, zoals diertjes bij de kinderboerderij, de autowasstraat, etc.
Ik merk dat ikzelf dit heel moeilijk vind om mee om te gaan en erg echt mega onzeker van wordt.
Het raakt me denk ik zo omdat ik zelf vroeger erg verlegen was en ook wel moeite heb gehad met sociale situaties als kind. Ik merk dat het veel emoties bij mij losmaakt. Iets waar ik natuurlijk juist niet mijn kind mee wil belasten en juist daarom ook de vraag of ik nu me terecht wat zorgen maak, of dat het meer iets is van mezelf.. Ik ben soms zo bang dat hij sociaal buiten de boot gaat vallen of soms gepest gaat worden. Al besef ik me ook dat ie nu gewoon nog hartstikke jong is...
(Oja sidenote, ik ben hoogzwanger en behoorlijk hormonaal
) Ten eerste.... is dit normaal, of afwijkend gedrag? Iets om advies of hulp bij te vragen, of overdrijf ik nu enorm en is het gewoon een fase?
Zijn hier ouders die dit herkennen en tips hebben, zowel wat betreft het helpen van kind hierbij als mijn eigen rol hierin.
Ben benieuwd hoe jullie hiernaar kijken!
Dank alvast
dinsdag 22 september 2020 om 17:49
Als peuter had ik dit ook. Later bleek ik hoogbegaafd en autistisch te zijn.
Zegt verder niks over jouw kind, natuurlijk. Maar ik herken het dus wel.
En dan vooral dat op volwassenen gericht zijn. Mijn ooms en tantes waren mijn eerste 'vrienden'. Die kletste ik dan ook de oren van het hoofd. Liefst over 'volwassen' onderwerpen. Met leeftijdsgenoten had ik (vrijwel) niets.
Omdat andere kinderen mij niet begrepen en ik vanuit mijn autisme niet de skills had om daarmee om te gaan. Ik vond ze maar 'babies' en liet ze daarom links liggen.
Beetje triest, maar zo ging het.
Zegt verder niks over jouw kind, natuurlijk. Maar ik herken het dus wel.
En dan vooral dat op volwassenen gericht zijn. Mijn ooms en tantes waren mijn eerste 'vrienden'. Die kletste ik dan ook de oren van het hoofd. Liefst over 'volwassen' onderwerpen. Met leeftijdsgenoten had ik (vrijwel) niets.
Omdat andere kinderen mij niet begrepen en ik vanuit mijn autisme niet de skills had om daarmee om te gaan. Ik vond ze maar 'babies' en liet ze daarom links liggen.
Beetje triest, maar zo ging het.
anoniem_63613ca6e2601 wijzigde dit bericht op 22-09-2020 18:06
37.07% gewijzigd
dinsdag 22 september 2020 om 17:54
Het kan een fase zijn, daarnaast zijn andere kinderen onvoorspelbaar.
Als hij er goed praat voor zijn leeftijd kan het ook zijn dat hij vaak niet begrepen wordt door andere kleintjes.
Kindjes uitnodigen voor een speeldate en soms ook zonder de ouders.
Dan kun je de interactie beter zien, maar ook helpen met het nemen van initiatief.
Mijn kind moet soms "opgestart"worden. Dan ga ik gewoon tussen de kleintjes zitten met duplo of lego, of ik stel voor dat we de bal overgooien en daarna trek ik mij terug. Na een paar keer gaat het vanzelf met dat specifieke kind, niet perse met andere kinderen.
Ik moet wel zeggen dat mijn kind er niet altijd last van heeft echt alleen met bepaalde kinderen of op een plek waar kind blijkbaar niet comfortabel is.
Als hij er goed praat voor zijn leeftijd kan het ook zijn dat hij vaak niet begrepen wordt door andere kleintjes.
Kindjes uitnodigen voor een speeldate en soms ook zonder de ouders.
Dan kun je de interactie beter zien, maar ook helpen met het nemen van initiatief.
Mijn kind moet soms "opgestart"worden. Dan ga ik gewoon tussen de kleintjes zitten met duplo of lego, of ik stel voor dat we de bal overgooien en daarna trek ik mij terug. Na een paar keer gaat het vanzelf met dat specifieke kind, niet perse met andere kinderen.
Ik moet wel zeggen dat mijn kind er niet altijd last van heeft echt alleen met bepaalde kinderen of op een plek waar kind blijkbaar niet comfortabel is.
dinsdag 22 september 2020 om 18:19
Oh mijn zoontje had dit ook zo erg. Hij is nu 3.5 en durft steeds meer, laatst stond hij even te debatteren met zichzelf bij het springkussen maar klom er uiteindelijk in terwijl er zeker 10 andere kinderen waren. Een jaar geleden was dat echt compleet ondenkbaar. Op kdv heeft hij ook 2 echte vriendjes en ligt hij goed in de groep en over het algemeen is hij heel sociaal, open en vriendelijk geworden, eerst naar volwassenen en oudere kinderen, maar nu ook richting leeftijdsgenootjes en wordt hij steeds avontuurlijker.
Maar mijn zoontje is onzeker en voorzichtig van aard en vindt het denk ik een beetje spannend om op te boksen tegen van die rouwdouwende durfals zonder angst.
Ik merk verder niks raars aan hem maar heb me er ook wel eens zorgen om gemaakt, omdat ik vond dat hij zoveel leuks misliep door zijn onzekerheid. Maar dat is dus vanzelf bijgetrokken.
Hij vindt hele drukke kinderen nog steeds wel een beetje spannend, springt er niet direct tussen, maar durft wel steeds vaker mee te doen. Rustigere, bedachtzamere kinderen zijn wel meer zijn type dan van die schreeuwende, joelende allesdurvers. Maar daar lijkt me niets mis mee
Maar mijn zoontje is onzeker en voorzichtig van aard en vindt het denk ik een beetje spannend om op te boksen tegen van die rouwdouwende durfals zonder angst.
Ik merk verder niks raars aan hem maar heb me er ook wel eens zorgen om gemaakt, omdat ik vond dat hij zoveel leuks misliep door zijn onzekerheid. Maar dat is dus vanzelf bijgetrokken.
Hij vindt hele drukke kinderen nog steeds wel een beetje spannend, springt er niet direct tussen, maar durft wel steeds vaker mee te doen. Rustigere, bedachtzamere kinderen zijn wel meer zijn type dan van die schreeuwende, joelende allesdurvers. Maar daar lijkt me niets mis mee
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
dinsdag 22 september 2020 om 18:23
Mijn zoontje had dit ook heel sterk, niet met andere kinderen willen spelen maar ook niet in de buurt van andere kinderen, tot hij naar groep 1 ging. En nu is het helemaal over.
Ik denk zelf dat vrij veel jonge kinderen dit hebben. Heb me er destijds ook best zorgen om gemaakt, maar dat was achteraf dus onnodig. Zoon is trouwens niet autistisch en vast ook niet hoogbegaafd.
Ik denk zelf dat vrij veel jonge kinderen dit hebben. Heb me er destijds ook best zorgen om gemaakt, maar dat was achteraf dus onnodig. Zoon is trouwens niet autistisch en vast ook niet hoogbegaafd.
dinsdag 22 september 2020 om 18:26
O, zoon praatte trouwens ook al veel eerder heel goed dan de meeste van zijn leeftijdsgenootjes. Had dus gewoon een andere manier van communiceren: geen schepjes uit handen trekken maar tegen mij uitleggen waarom het niet eerlijk was dat dat kindje nog steeds met dat schepje speelde. Maar dat verschil wordt vanzelf minder als ze wat groter worden.
dinsdag 22 september 2020 om 18:26
Jij zou mijn jongste dochter kunnen zijn!steampunk11111111 schreef: ↑22-09-2020 17:49Als peuter had ik dit ook. Later bleek ik hoogbegaafd en autistisch te zijn.
Zegt verder niks over jouw kind, natuurlijk. Maar ik herken het dus wel.
En dan vooral dat op volwassenen gericht zijn. Mijn ooms en tantes waren mijn eerste 'vrienden'. Die kletste ik dan ook de oren van het hoofd. Liefst over 'volwassen' onderwerpen. Met leeftijdsgenoten had ik (vrijwel) niets.
Omdat andere kinderen mij niet begrepen en ik vanuit mijn autisme niet de skills had om daarmee om te gaan. Ik vond ze maar 'babies' en liet ze daarom links liggen.
Beetje triest, maar zo ging het.
Wat jij beschrijft heb ik ook beleefd met haar.
Dochter vond haar vriendinnetjes ook "babies" en toen ze net 4 jaar was zei ze:
" Ik wil niet meer met X en Y spelen want die spelen altijd van die stomme spelletjes".
Verder deed ze soms heel volwassen uitspraken die niet pasten bij haar leeftijd.
Toen ze 20 + was werd bij haar autisme vastgesteld, Asperger.
Uit de tests is gebleken dat ze hoogbegaafd is, net zoals bij jou.
Verder is ze hoog-intensief; ze hoort geluiden die niemand anders hoort.
Ze kan ook niet eten met gewoon bestek; alleen met plastic-bestek.
Mensen begrijpen het niet .
Mag ik je mss een pb-tje sturen?
dinsdag 22 september 2020 om 19:01
Dank voor de snelle reacties. Goed om wat herkenning te lezen. Sommige berichten stellen me meer gerust dan anderen. In ieder geval ook wel fijn te lezen dat andere moeders zich hier ook wel zorgen om hebben gemaakt (en natuurlijk helemaal als die zorgen vervolgens weer verdwenen..)
Het is inderdaad denk ik zo dat het onvoorspelbare van kindjes meespeelt. Drukkere kindjes zijn dan ook nog spannender. Maar toxh ook de wat rustige kindjes laten hem wel terugdeinzen.
Ook merk ik inderdaad dat hij veel meer praat en observeert waar andere kindjes fysieker zijn. Hij was ook erg laat met lopen, maar dus weer snel met praten enzo. Boekjes en tekenen zijn helemaal zijn ding. Muziek ook. Maar we gaan nu dus wekelijks naar muziekles en dat is best een klein drama omdat daar dus andere kindjes zijn en hij dan niks wil. Maakt me dan best verdrietig..
Het helpen opstarten van het spel vind ik een goeie tip. Alhoewel dat me al een uitdaging lijkt. Want hij wil gewoon echt niet. Maar ga ik toch eens mee aan de slag!
Thanks!
Het is inderdaad denk ik zo dat het onvoorspelbare van kindjes meespeelt. Drukkere kindjes zijn dan ook nog spannender. Maar toxh ook de wat rustige kindjes laten hem wel terugdeinzen.
Ook merk ik inderdaad dat hij veel meer praat en observeert waar andere kindjes fysieker zijn. Hij was ook erg laat met lopen, maar dus weer snel met praten enzo. Boekjes en tekenen zijn helemaal zijn ding. Muziek ook. Maar we gaan nu dus wekelijks naar muziekles en dat is best een klein drama omdat daar dus andere kindjes zijn en hij dan niks wil. Maakt me dan best verdrietig..
Het helpen opstarten van het spel vind ik een goeie tip. Alhoewel dat me al een uitdaging lijkt. Want hij wil gewoon echt niet. Maar ga ik toch eens mee aan de slag!
Thanks!
dinsdag 22 september 2020 om 19:03
Wat mooi om te lezen dat jouw zoontje steeds avontuurlijker wordt. Wat je verder schrijft is heel herkenbaar, dus het geeft mij een positief gevoel. Dank!lux- schreef: ↑22-09-2020 18:19Oh mijn zoontje had dit ook zo erg. Hij is nu 3.5 en durft steeds meer, laatst stond hij even te debatteren met zichzelf bij het springkussen maar klom er uiteindelijk in terwijl er zeker 10 andere kinderen waren. Een jaar geleden was dat echt compleet ondenkbaar. Op kdv heeft hij ook 2 echte vriendjes en ligt hij goed in de groep en over het algemeen is hij heel sociaal, open en vriendelijk geworden, eerst naar volwassenen en oudere kinderen, maar nu ook richting leeftijdsgenootjes en wordt hij steeds avontuurlijker.
Maar mijn zoontje is onzeker en voorzichtig van aard en vindt het denk ik een beetje spannend om op te boksen tegen van die rouwdouwende durfals zonder angst.
Ik merk verder niks raars aan hem maar heb me er ook wel eens zorgen om gemaakt, omdat ik vond dat hij zoveel leuks misliep door zijn onzekerheid. Maar dat is dus vanzelf bijgetrokken.
Hij vindt hele drukke kinderen nog steeds wel een beetje spannend, springt er niet direct tussen, maar durft wel steeds vaker mee te doen. Rustigere, bedachtzamere kinderen zijn wel meer zijn type dan van die schreeuwende, joelende allesdurvers. Maar daar lijkt me niets mis mee
dinsdag 22 september 2020 om 19:19
dinsdag 22 september 2020 om 19:22
Fijn. ‘Garanderen’ dat er niks ‘mis’ met jouw of mijn kind is kan ik je niet, maar ik heb totaal niet het gevoel dat mijn zoon bijvoorbeeld autistisch is. Ik denk wel dat het een gevoelig, wat kwetsbaar jongetje is qua karakter en dat zijn meestal geen haantjes-de-voorsten.
Maar voor mijn gevoel speelt er hier niet meer dan dat.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
dinsdag 22 september 2020 om 19:44
dinsdag 22 september 2020 om 19:53
Dank voor je suggestie.. Ik wilde hem juist met dingen als muziekles wel steeds weer laten proberen en laten zien dat het niet eng hoeft te zijn.Kittenxx schreef: ↑22-09-2020 19:19kan hij dan niet met muziekles naar een groep met wat oudere kinderen ?
Ik was zelf ook heel verlegen als kind, maar ook ik ben hoogbegaafd en vond kinderen van mijn leeftijd maar dom . Ik kon wel heel goed omgaan met ouderen kinderen.
T kwam bij mij pas echt goed in de 4e van het VWO overigens.
Heb het gevoel dat het ook niet helpt om het uit de weg te gaan.
Ik herken het dus inderdaad ook van mezelf en dat maakt t juist zo lastig. Het drukt op knopjes in mijzelf.
dinsdag 22 september 2020 om 20:17
Ah ja dat snap ik, zeker met zwangerschapshormonen kunnen dingen soms extra moeilijk zijnMarende schreef: ↑22-09-2020 19:44Ook jouw laatste beschrijving is precies mijn zoontje lux. En ik denk ook niet aan autisme eerlijk gezegd. Merk alleen dat het mij zoveel doet.. Word er erg emotioneel van. Maar waarschijnlijk heb ik er dus zelf meer last van dan hij... en die zwangerschapsonredelijkheid helpt dan ook niet vrees ik
ik denk wel dat je jouw gevoelens en je projectie daarvan op hem los moet zien van zijn emoties. Is hij een blij, tevreden kind? Heb je het idee dat hij gelukkig is? Dan is het voor nu prima zo. Ik heb overigens precies hetzelfde gedaan als jij; ik ging met hem op peutergym. Hij was motorisch gezien niet de allersterkste, dus ik dacht ‘win-win’. Maar eigenlijk vonden we er allebei maar weinig aan omdat hij telkens over grenzen heen moest waar hij denk ik gewoon nog niet aan toe was.
Paar weken geleden ben ik met lood in m’n schoenen met hem naar het peutertheater gegaan, dacht ‘dat zal wat worden’ (donkere zaal, fantasie, decor; net een combinatie van dingen die hij eng vindt), maar hij zat (wel bij mij op schoot) te schateren van het lachen en heeft zelfs de acteurs een high 5 gegeven. Dus ineens ‘kan’ hij het prima, zonder dat ik daar nou echt wat voor gedaan heb.
Als muziek nu een stressfactor is zou ik dus gewoon lekker stoppen ermee. Probeer het over een halfjaartje nog eens, wie weet hoe het dan ineens gaat. Je kunt ze niet dwingen ergens aan toe te zijn.
Als ik zie hoe mijn zoon nu in een rap tempo en met steeds minder begeleiding de wereld begint te verkennen, contact maakt met andere kinderen en op zijn tijd en zijn manier loskomt, dan had ik mezelf in retrospectief het advies willen geven om het lekker los te laten en erop te vertrouwen dat hij alles heus wel doet, als hij er zelf maar klaar voor is.
Makkelijker gezegd dan gedaan vanaf het punt waar je nu staat, dat weet ik, maar mijn advies zou zijn: leer vertrouwen op je kind. Hij weet zelf het beste wat fijn voor hem is, en als dit blijvend is, en er ligt meer aan ten grondslag, dan kun je altijd nog gaan kijken naar manieren om hem verder te helpen.
Succes!
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
dinsdag 22 september 2020 om 20:40
Soms loopt kind gewoon weg hoor, pakt een boekje of iets anders. Ik blijf dan gewoon met het andere kindje spelen en meestal is dat toch wel erg interessant en sluit kind toch aan.Marende schreef: ↑22-09-2020 19:01Dank voor de snelle reacties. Goed om wat herkenning te lezen. Sommige berichten stellen me meer gerust dan anderen. In ieder geval ook wel fijn te lezen dat andere moeders zich hier ook wel zorgen om hebben gemaakt (en natuurlijk helemaal als die zorgen vervolgens weer verdwenen..)
Het is inderdaad denk ik zo dat het onvoorspelbare van kindjes meespeelt. Drukkere kindjes zijn dan ook nog spannender. Maar toxh ook de wat rustige kindjes laten hem wel terugdeinzen.
Ook merk ik inderdaad dat hij veel meer praat en observeert waar andere kindjes fysieker zijn. Hij was ook erg laat met lopen, maar dus weer snel met praten enzo. Boekjes en tekenen zijn helemaal zijn ding. Muziek ook. Maar we gaan nu dus wekelijks naar muziekles en dat is best een klein drama omdat daar dus andere kindjes zijn en hij dan niks wil. Maakt me dan best verdrietig..
Het helpen opstarten van het spel vind ik een goeie tip. Alhoewel dat me al een uitdaging lijkt. Want hij wil gewoon echt niet. Maar ga ik toch eens mee aan de slag!
Thanks!
woensdag 23 september 2020 om 07:24
Dank je. Ja dat snap ik! Hij kijkt erg naar hoe wij dingen doen, dus ik denk dat het inderdaad goed kan zijn als hij ziet dat wij het contact wel maken. Het zal vast niet in één keer lukken, maar ben blij net de tip!
woensdag 23 september 2020 om 07:32
Je hebt helemaal gelijk dat het ook draait om het vertrouwen hebben.lux- schreef: ↑22-09-2020 20:17Ah ja dat snap ik, zeker met zwangerschapshormonen kunnen dingen soms extra moeilijk zijn
Ik heb overigens precies hetzelfde gedaan als jij; ik ging met hem op peutergym. Hij was motorisch gezien niet de allersterkste, dus ik dacht ‘win-win’. Maar eigenlijk vonden we er allebei maar weinig aan omdat hij telkens over grenzen heen moest waar hij denk ik gewoon nog niet aan toe was.
Paar weken geleden ben ik met lood in m’n schoenen met hem naar het peutertheater gegaan, dacht ‘dat zal wat worden’ (donkere zaal, fantasie, decor; net een combinatie van dingen die hij eng vindt), maar hij zat (wel bij mij op schoot) te schateren van het lachen en heeft zelfs de acteurs een high 5 gegeven. Dus ineens ‘kan’ hij het prima, zonder dat ik daar nou echt wat voor gedaan heb.
Als muziek nu een stressfactor is zou ik dus gewoon lekker stoppen ermee. Probeer het over een halfjaartje nog eens, wie weet hoe het dan ineens gaat. Je kunt ze niet dwingen ergens aan toe te zijn.
Als ik zie hoe mijn zoon nu in een rap tempo en met steeds minder begeleiding de wereld begint te verkennen, contact maakt met andere kinderen en op zijn tijd en zijn manier loskomt, dan had ik mezelf in retrospectief het advies willen geven om het lekker los te laten en erop te vertrouwen dat hij alles heus wel doet, als hij er zelf maar klaar voor is.
Makkelijker gezegd dan gedaan vanaf het punt waar je nu staat, dat weet ik, maar mijn advies zou zijn: leer vertrouwen op je kind. Hij weet zelf het beste wat fijn voor hem is, en als dit blijvend is, en er ligt meer aan ten grondslag, dan kun je altijd nog gaan kijken naar manieren om hem verder te helpen.
Succes!
En mijn zoontje is werkelijk met alles zo dat hij het in zijn eigen tempo doet.... ook met iets simpels een bord eten bv zit hij er lang naar te kijken en mee te spelen en pas als wij de andere kant op kijken wordt opeens dat hele bord leeggegeten
Ook wel een goeie dus om na te denken of ik m nu niet te hard over z'n grenzen probeer te duwen met bv die muziek. Ik ga dat deze week nog eens bekijken..
Ik hoop hier ook straks weer op terug te kijken, als je er middenin zit is het altijd wel moeilijker om iets in perspectief te plaatsen. Fijn dat t forum daar dan weer in helpt !!
woensdag 23 september 2020 om 12:41
Het lijkt wel wat op mijn zoon. In de speeltuin ging nog wel, zeker als ik fysiek dichtbij was. Maar lesjes ofzo had hij echt niet super gevonden met 2 jaar oud. Hij ging toen hij drie was op peuter- en kleutermuziek met wisselend succes. Ik herinner me nog wel een sinterklaasviering waarbij hij echt niet de drukke zaal in wilde en huilend in de gang stond. Ik heb hem opgetild en vanuit de gang steeds een beetje dichterbij. Na deze geleidelijke introductie durfde hij met Piet op de foto en zo.
Toen hij naar school ging, best wel een tijd gehad dat hij niet zonder mij ergens durfde te gaan spelen, wel okay als kinderen bij ons kwamen.
Fast forward: hij is nu zeven en loopt overal naar binnen als het nodig is. Logeren doet hij wel alleen nog bij vrienden die eerst bij hem zijn geweest of waar we hem eerst te slapen hebben gelegd en dan na een lange avond weer mee naar huis nemen... Maar hij heeft een aantal probleemloze adresjes en van de zomer is hij op eigen initiatief bij oom en tante in andere stad gaan logeren
Ook op school prima in de groep, ik geloof zelfs best populair omdat hij sociaal heel soepel is.
Wij hebben altijd aan zijn wensen voldaan op dit gebied, zijn eerste partijtje heb ik zelf met de moeder overlegd dat hij ook wat lekkers meenam (voor iedereen als kinderen dat wilden)omdat hij niet van taart houdt....en hij wist van zichzelf dat hij niet om een boterham zou durven vragen. en hij wist ook van zichzelf dat hij honger zou hebben na school... Sommige kinderen denken wat verder door, zijn wat verlegener etc.
En ik zal het vast niet mogen zeggen, maar zoon is ook nog hoogbegaafd
Toen hij naar school ging, best wel een tijd gehad dat hij niet zonder mij ergens durfde te gaan spelen, wel okay als kinderen bij ons kwamen.
Fast forward: hij is nu zeven en loopt overal naar binnen als het nodig is. Logeren doet hij wel alleen nog bij vrienden die eerst bij hem zijn geweest of waar we hem eerst te slapen hebben gelegd en dan na een lange avond weer mee naar huis nemen... Maar hij heeft een aantal probleemloze adresjes en van de zomer is hij op eigen initiatief bij oom en tante in andere stad gaan logeren
Ook op school prima in de groep, ik geloof zelfs best populair omdat hij sociaal heel soepel is.
Wij hebben altijd aan zijn wensen voldaan op dit gebied, zijn eerste partijtje heb ik zelf met de moeder overlegd dat hij ook wat lekkers meenam (voor iedereen als kinderen dat wilden)omdat hij niet van taart houdt....en hij wist van zichzelf dat hij niet om een boterham zou durven vragen. en hij wist ook van zichzelf dat hij honger zou hebben na school... Sommige kinderen denken wat verder door, zijn wat verlegener etc.
En ik zal het vast niet mogen zeggen, maar zoon is ook nog hoogbegaafd
woensdag 23 september 2020 om 12:53
Onze dochter heeft dat ook gehad een tijdje lang, van ongeveer 2,5 naar een paar maanden geleden en laat dat nu net de periode zijn dat ik ook hoogzwanger was tot een paar maanden na de geboorte van haar broertje.
Dus dat kan het ook nog zijn hè, dat hij zich terugtrekt door de aankomende verandering en dat projecteert.
Wij hebben het een beetje gelaten en vooral niet gepusht en op de peuterspeelzaal heeft ze allemaal vriendinnetjes dus dat is het niet. Trekt nu met 3 jaar 2 maanden helemaal bij.
En mijn dochter is zeker niet autistisch!
Loopt wel voor qua veel zaken dus wellicht net als ikzelf hoogbegaafd, wat ik niet voor haar hoop want zo geweldig vind ik dat zelf niet. Maar dat is een ander verhaal
Dus denk dat t een stukje fase is en stukje spanning nu in zijn kleine wereldje waar een enorme verandering staat aan te komen.
Dus dat kan het ook nog zijn hè, dat hij zich terugtrekt door de aankomende verandering en dat projecteert.
Wij hebben het een beetje gelaten en vooral niet gepusht en op de peuterspeelzaal heeft ze allemaal vriendinnetjes dus dat is het niet. Trekt nu met 3 jaar 2 maanden helemaal bij.
En mijn dochter is zeker niet autistisch!
Loopt wel voor qua veel zaken dus wellicht net als ikzelf hoogbegaafd, wat ik niet voor haar hoop want zo geweldig vind ik dat zelf niet. Maar dat is een ander verhaal
Dus denk dat t een stukje fase is en stukje spanning nu in zijn kleine wereldje waar een enorme verandering staat aan te komen.
woensdag 23 september 2020 om 13:11
Herkenbaar hoor! Hier ook een zoontje van dik 2,5 en net grote broer geworden. Hij is itt veel leeftijdsgenootjes vrij voorzichtig. Houdt dus niet van overal opklimmen, wild springen etc. Is best bedachtzaam en praat ook al heel goed.
Hij vindt de laatste tijd ook veel dingen eng die voorheen geen probleem waren, dus dat is ook herkenbaar. Ik wijt het aan de leeftijd (fase) of vanwege onze eigen gezinssituatie, het afwachten tot en dan de komst van een baby kan ook voor zo’n kleintje best veel impact hebben.
Wat betreft spelen met andere kindjes: situaties waarin veel verschillende (drukke) kinderen zijn vindt mijn zoontje ook niks. Hij vindt dat te druk en kan zich er dan niet goed in mengen. Zegt dan ook weleens dat hij ergens niet wil spelen omdat er andere kindjes zijn. Het samen spelen gaat één op één vaak wel goed, zeker als ik er een beetje bij ‘help’. Dus eerst er even bij gaan zitten, vragen hoe een kindje heet, gesprekje aangaan. En dan spelen ze daarna vaak heel leuk samen. Ook met kinderen van vrienden waar hij bekend mee is vindt hij het vaak gezellig. Het moet wel een beetje klikken qua persoonlijkheid natuurlijk, maar meestal loopt het los. Misschien zou je dat dus wat vaker kunnen proberen itt tot zo’n hele groep kids?
Ik merk dus wel dat mijn zoontje interesse heeft in andere kindjes en samen spelen, maar wel onder specifieke omstandigheden. Hoe is dat bij jou?
Hij vindt de laatste tijd ook veel dingen eng die voorheen geen probleem waren, dus dat is ook herkenbaar. Ik wijt het aan de leeftijd (fase) of vanwege onze eigen gezinssituatie, het afwachten tot en dan de komst van een baby kan ook voor zo’n kleintje best veel impact hebben.
Wat betreft spelen met andere kindjes: situaties waarin veel verschillende (drukke) kinderen zijn vindt mijn zoontje ook niks. Hij vindt dat te druk en kan zich er dan niet goed in mengen. Zegt dan ook weleens dat hij ergens niet wil spelen omdat er andere kindjes zijn. Het samen spelen gaat één op één vaak wel goed, zeker als ik er een beetje bij ‘help’. Dus eerst er even bij gaan zitten, vragen hoe een kindje heet, gesprekje aangaan. En dan spelen ze daarna vaak heel leuk samen. Ook met kinderen van vrienden waar hij bekend mee is vindt hij het vaak gezellig. Het moet wel een beetje klikken qua persoonlijkheid natuurlijk, maar meestal loopt het los. Misschien zou je dat dus wat vaker kunnen proberen itt tot zo’n hele groep kids?
Ik merk dus wel dat mijn zoontje interesse heeft in andere kindjes en samen spelen, maar wel onder specifieke omstandigheden. Hoe is dat bij jou?
