Kinderen
alle pijlers
Peuter bang voor andere kinderen
dinsdag 22 september 2020 om 17:43
Mijn peuter van 2,5 vindt het eng om met andere kindjes te spelen. Het begon met gewoon wat verlegen gedrag, bijvoorbeeld op een verjaardag waar andere kindjes spelen juist op onze schoot kruipen. Maar ik merk dat het steeds groter wordt; in een speeltuin stopt hij echt met wat hij aan het doen was zodra er andere kindjes in de buurt komen en gaat ook niet meer verder spelen. Als ik met vriendinnen met kindjes afspreek moet hij huilen en geeft aan dat hij niet met de kindjes wil spelen.
Het gaat met name om kindjes van zijn eigen leeftijd. Echt grotere kinderen is minder eng en bij volwassenen kletst hij de oren van de kop...
Hij praat al heel goed, maar kan nog geen antwoord geven op de vraag waarom het eng is.
Hij gaat 2 dagen naar opvang en ook daar geven de leidstersaan dat hij meer op volwassenen lijkt gericht en moeite heeft met contact met andere kindjes. Hij komt daar al heel lang en t gaat daar dus ook wel iets beter. Hij gaat er meestal met plezier heen.
Overigens vindt hij sowieso de laatste tijd dingen opeens eng die voorheen geen issue waren, zoals diertjes bij de kinderboerderij, de autowasstraat, etc.
Ik merk dat ikzelf dit heel moeilijk vind om mee om te gaan en erg echt mega onzeker van wordt.
Het raakt me denk ik zo omdat ik zelf vroeger erg verlegen was en ook wel moeite heb gehad met sociale situaties als kind. Ik merk dat het veel emoties bij mij losmaakt. Iets waar ik natuurlijk juist niet mijn kind mee wil belasten en juist daarom ook de vraag of ik nu me terecht wat zorgen maak, of dat het meer iets is van mezelf.. Ik ben soms zo bang dat hij sociaal buiten de boot gaat vallen of soms gepest gaat worden. Al besef ik me ook dat ie nu gewoon nog hartstikke jong is...
(Oja sidenote, ik ben hoogzwanger en behoorlijk hormonaal
)
Ten eerste.... is dit normaal, of afwijkend gedrag? Iets om advies of hulp bij te vragen, of overdrijf ik nu enorm en is het gewoon een fase?
Zijn hier ouders die dit herkennen en tips hebben, zowel wat betreft het helpen van kind hierbij als mijn eigen rol hierin.
Ben benieuwd hoe jullie hiernaar kijken!
Dank alvast
Het gaat met name om kindjes van zijn eigen leeftijd. Echt grotere kinderen is minder eng en bij volwassenen kletst hij de oren van de kop...
Hij praat al heel goed, maar kan nog geen antwoord geven op de vraag waarom het eng is.
Hij gaat 2 dagen naar opvang en ook daar geven de leidstersaan dat hij meer op volwassenen lijkt gericht en moeite heeft met contact met andere kindjes. Hij komt daar al heel lang en t gaat daar dus ook wel iets beter. Hij gaat er meestal met plezier heen.
Overigens vindt hij sowieso de laatste tijd dingen opeens eng die voorheen geen issue waren, zoals diertjes bij de kinderboerderij, de autowasstraat, etc.
Ik merk dat ikzelf dit heel moeilijk vind om mee om te gaan en erg echt mega onzeker van wordt.
Het raakt me denk ik zo omdat ik zelf vroeger erg verlegen was en ook wel moeite heb gehad met sociale situaties als kind. Ik merk dat het veel emoties bij mij losmaakt. Iets waar ik natuurlijk juist niet mijn kind mee wil belasten en juist daarom ook de vraag of ik nu me terecht wat zorgen maak, of dat het meer iets is van mezelf.. Ik ben soms zo bang dat hij sociaal buiten de boot gaat vallen of soms gepest gaat worden. Al besef ik me ook dat ie nu gewoon nog hartstikke jong is...
(Oja sidenote, ik ben hoogzwanger en behoorlijk hormonaal
) Ten eerste.... is dit normaal, of afwijkend gedrag? Iets om advies of hulp bij te vragen, of overdrijf ik nu enorm en is het gewoon een fase?
Zijn hier ouders die dit herkennen en tips hebben, zowel wat betreft het helpen van kind hierbij als mijn eigen rol hierin.
Ben benieuwd hoe jullie hiernaar kijken!
Dank alvast
woensdag 23 september 2020 om 13:13
Ons oudste kind heeft dit ook gehad en ik heb me daar ook wel zorgen over gemaakt, vooral omdat zij de enige leek te zijn in de omgeving die zo extreem verlegen was. Als er een ander kindje in de speeltuin kwam wilde ze meteen weg. Als we ergens op bezoek waren of als we bezoek kregen kroop ze meteen op schoot en wilde niet met andere kinderen spelen, ook bij mensen die we vaak zien of bij familie. Ik heb dit besproken op het kinderdagverblijf en daar bleek ze gedurende de dag leuk met de andere kinderen te spelen. Ze zocht wel wat vaker de leidsters op dan andere kinderen maar zij stelden ons gerust. Inmiddels is ze 5 jaar en heeft ze zich ontwikkeld tot een heel sociale en blije kleuter. Ze is nog steeds verlegen maar vooral bij mensen die ze niet kent of in nieuwe situaties. We merken dat het voor haar heel belangrijk is dat ze zich veilig voelt. Ze gaat met veel plezier naar school (veel vriendjes), gaat zelf naar zwemles (Corona maatregelen) en sinds kort zit ze zelfs op dansles waar ze veel plezier in heeft en wat ik me 2 jaar geleden echt niet had kunnen voorstellen.
Wat zeggen de leidsters op het kinderdagverblijf ervan?
Wat zeggen de leidsters op het kinderdagverblijf ervan?
woensdag 23 september 2020 om 13:13
Ik herken dit ook van mijn kind van vroeger. Hij heeft ook een lichte vorm van autisme .steampunk11111111 schreef: ↑22-09-2020 17:49Als peuter had ik dit ook. Later bleek ik hoogbegaafd en autistisch te zijn.
Zegt verder niks over jouw kind, natuurlijk. Maar ik herken het dus wel.
En dan vooral dat op volwassenen gericht zijn. Mijn ooms en tantes waren mijn eerste 'vrienden'. Die kletste ik dan ook de oren van het hoofd. Liefst over 'volwassen' onderwerpen. Met leeftijdsgenoten had ik (vrijwel) niets.
Omdat andere kinderen mij niet begrepen en ik vanuit mijn autisme niet de skills had om daarmee om te gaan. Ik vond ze maar 'babies' en liet ze daarom links liggen.
Beetje triest, maar zo ging het.
