Kinderen
alle pijlers
Peuter op observatie/diagnostiek-groep
dinsdag 30 juni 2020 om 14:08
Over een paar maanden gaat mijn peuter starten op een observatie/diagnostiekgroep voor 2 ochtenden per week, dit omdat zijn (taal)ontwikkeling erg achter loopt en er ook nog wat 'afwijkende' dingen zijn rondom zijn gedrag.
Na een aantal logopedie-sessies, een observatie van een orthopedagoog op het kdv en zorgen van onze kant is besloten hem hier voor minimaal vier maanden te observeren om er zo wellicht achter te komen waarom hij nog niet praat (hij is 2,5 en zegt zo goed als niks, op wat brabbelen na) en of dit te maken heeft met wellicht een taalontwikkelingsstoornis, of dat er meer 'iets' in het gedrag zit wat hem remt in zijn verdere ontwikkeling.
Ik vind het best spannend, maar ben ook blij dat dat hij hier kan starten. Hopelijk komen we er zo achter hoe we hem beter kunnen helpen.
Zijn er hier ouders met ervaring?
Na een aantal logopedie-sessies, een observatie van een orthopedagoog op het kdv en zorgen van onze kant is besloten hem hier voor minimaal vier maanden te observeren om er zo wellicht achter te komen waarom hij nog niet praat (hij is 2,5 en zegt zo goed als niks, op wat brabbelen na) en of dit te maken heeft met wellicht een taalontwikkelingsstoornis, of dat er meer 'iets' in het gedrag zit wat hem remt in zijn verdere ontwikkeling.
Ik vind het best spannend, maar ben ook blij dat dat hij hier kan starten. Hopelijk komen we er zo achter hoe we hem beter kunnen helpen.
Zijn er hier ouders met ervaring?
dinsdag 30 juni 2020 om 14:20
Ja, wij hebben er ervaring mee, mijn zoon is ook een paar maanden twee ochtenden per week naar een observatiegroep geweest toen hij bijna drie jaar oud was. Het is ook heel spannend, ik weet nog wel dat ik dat toen ook vond.
Ik weet niet of het voor jou verder nut heeft als ik hier vertel wat eruit is gekomen, het kan bij jouw zoon heel wat anders zijn, dus misschien veroorzaak ik daarmee alleen onnodige onrust. Mijn zoon vond het daar in elk geval niet vervelend. Het is inderdaad fijn dat zoiets bestaat.
Ik weet niet of het voor jou verder nut heeft als ik hier vertel wat eruit is gekomen, het kan bij jouw zoon heel wat anders zijn, dus misschien veroorzaak ik daarmee alleen onnodige onrust. Mijn zoon vond het daar in elk geval niet vervelend. Het is inderdaad fijn dat zoiets bestaat.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 30 juni 2020 om 14:29
Er was toen op de observatiegroep een sterk vermoeden van autisme, we konden toen kiezen, of er werd direct op de groep een diagnose gesteld, of we konden een uitgebreider traject in. We hebben toen voor het tweede gekozen, omdat hij nog erg jong was. Precies een jaar later kreeg hij alsnog de diagnose klassiek autisme. Hij is eerst een tijdje drie dagen in de week naar de speel/leergroep binnen dezelfde organisatie gegaan in combinatie met twee ochtenden reguliere peuterspeelzaal (dat was nog voordat de uiteindelijke diagnose was gesteld), toen een tijd naar de autismegroep daar en uiteindelijk is hij met vijf naar een kinderdagcentrum gegaan. Daar gaat hij nu (twaalf jaar) nog steeds naartoe. We weten dat hij zeer waarschijnlijk nooit naar school zal gaan, maar hij is op heel veel vlakken wel erg vooruit gegaan en is over het algemeen heel blij en vrolijk. Uiteindelijk is zijn taalontwikkeling wel op gang gekomen, hij voert geen hele gesprekken, maar praat wel in zinnen en kan zeggen wat hij wil en antwoorden op vragen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 30 juni 2020 om 14:35
Wat fijn dat hij vooruit is gegaan en vooral blij is. Mijn zoon is ook erg blij en vermaakt zich prima, soms is 'ie erg gefrusteerd met name omdat hij zich niet duidelijk kan maken doordat hij niet praat.Susan schreef: ↑30-06-2020 14:29Er was toen op de observatiegroep een sterk vermoeden van autisme, we konden toen kiezen, of er werd direct op de groep een diagnose gesteld, of we konden een uitgebreider traject in. We hebben toen voor het tweede gekozen, omdat hij nog erg jong was. Precies een jaar later kreeg hij alsnog de diagnose klassiek autisme. Hij is eerst een tijdje drie dagen in de week naar de speel/leergroep binnen dezelfde organisatie gegaan in combinatie met twee ochtenden reguliere peuterspeelzaal (dat was nog voordat de uiteindelijke diagnose was gesteld), toen een tijd naar de autismegroep daar en uiteindelijk is hij met vijf naar een kinderdagcentrum gegaan. Daar gaat hij nu (twaalf jaar) nog steeds naartoe. We weten dat hij zeer waarschijnlijk nooit naar school zal gaan, maar hij is op heel veel vlakken wel erg vooruit gegaan en is over het algemeen heel blij en vrolijk. Uiteindelijk is zijn taalontwikkeling wel op gang gekomen, hij voert geen hele gesprekken, maar praat wel in zinnen en kan zeggen wat hij wil en antwoorden op vragen.
Praatte jouw zoon ook niet op deze leeftijd en is zo het balletje gaan rollen? De logopedist vermoedde eerst een taalontwikkelingsstoornis, maar wellicht dat er toch meer aan de hand is.
dinsdag 30 juni 2020 om 14:39
Ja, bij ons is het ook begonnen omdat hij niet ging praten. We zouden eerst meedoen met het Molenspreekuur, dan zou hij in een ochtend gezien worden door een KNO-arts, een logopedist, een orthopedagoog of GZ-psycholoog en ik geloof ook nog een linguïst, maar dat onderzoek was volledig uitgekleed, we mochten alleen naar de KNO-arts en de logopedist, waarbij we ook nog een dag van tevoren hoorden dat dat onderzoek drie weken was uitgesteld (terwijl je daar dan echt enorm op zit te wachten). Toen zijn we zelf naar een logopediepraktijk gegaan, dat leverde ook niks op. Toen werd ons aangeraden integrale vroeghulp in te schakelen en zij zijn thuis komen observeren, en toen werd die observatiegroep aangeraden. Dit alles in zo'n drie kwart jaar tijd.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 30 juni 2020 om 14:50
Ja dat is ook precies ons tijdpad. Wij zijn nog bij het Audiologisch Centrum geweest omdat een gehoortest een eerste stap was. Dit onderzoek was niet volledig af te nemen omdat zoon niet goed te conditioneren was.
Helaas zijn door Corona alle wachtlijsten nog meer toegenomen, maar nu gaat zoon toch 2,5 maand voor zijn 3e verjaardag starten op een observatiegroep dus we zijn er op tijd bij denk ik.
Autisme komt ook steeds voorbij in m'n hoofd, maar ik merk ook dat dat 'snel' geroepen wordt. Het zou kunnen hoor, ik sluit het zeker niet uit.
Is jouw zoon oudste/jongste in jullie gezin? Dit is onze 3e en de andere twee waren zó communicatief al op hele jonge leeftijd, dat ons zijn gedrag en ontwikkeling wel echt opviel.
Helaas zijn door Corona alle wachtlijsten nog meer toegenomen, maar nu gaat zoon toch 2,5 maand voor zijn 3e verjaardag starten op een observatiegroep dus we zijn er op tijd bij denk ik.
Autisme komt ook steeds voorbij in m'n hoofd, maar ik merk ook dat dat 'snel' geroepen wordt. Het zou kunnen hoor, ik sluit het zeker niet uit.
Is jouw zoon oudste/jongste in jullie gezin? Dit is onze 3e en de andere twee waren zó communicatief al op hele jonge leeftijd, dat ons zijn gedrag en ontwikkeling wel echt opviel.
dinsdag 30 juni 2020 om 14:53
Wij zijn ook nog naar het audiologisch centrum geweest (dat was zo'n beetje tijdens dat tijdpad) maar inderdaad was dat onderzoek niet af te nemen, ze hebben alleen een tympanogram gemaakt, een trommelvliesmeting. Daaruit bleek wel dat hij doffe trommelvliezen had en buisjes nodig had, dus toen had ik nog wel heel even de hoop dat het zou verbeteren, maar die buisjes hebben weinig uitgehaald.
Het hoeft ook zeker geen autisme te zijn. Daarom was ik voorzichtig met mijn verhaal vertellen. Ik wil dat zeker niet suggereren namelijk.
De derde, ja, dan sta je er heel anders in, denk ik. Mijn zoon is de oudste van twee kinderen. Ik heb heel lang gedacht dat ik het allemaal helemaal verkeerd deed, dat het aan mij lag. Als je er al twee hebt is dat denk ik minder?
Dat was heel dubbel, want ik vond het heel erg als het mijn schuld was en tegelijk hoopte ik er ook wel op want dat zou betekenen dat ik het ook kon veranderen.
Het hoeft ook zeker geen autisme te zijn. Daarom was ik voorzichtig met mijn verhaal vertellen. Ik wil dat zeker niet suggereren namelijk.
De derde, ja, dan sta je er heel anders in, denk ik. Mijn zoon is de oudste van twee kinderen. Ik heb heel lang gedacht dat ik het allemaal helemaal verkeerd deed, dat het aan mij lag. Als je er al twee hebt is dat denk ik minder?
Dat was heel dubbel, want ik vond het heel erg als het mijn schuld was en tegelijk hoopte ik er ook wel op want dat zou betekenen dat ik het ook kon veranderen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 30 juni 2020 om 15:12
Ik suggereer het zelf hoor, autisme komt snel naar voren als je de symptomen raadpleegt.Susan schreef: ↑30-06-2020 14:53Het hoeft ook zeker geen autisme te zijn. Daarom was ik voorzichtig met mijn verhaal vertellen. Ik wil dat zeker niet suggereren namelijk.
De derde, ja, dan sta je er heel anders in, denk ik. Mijn zoon is de oudste van twee kinderen. Ik heb heel lang gedacht dat ik het allemaal helemaal verkeerd deed, dat het aan mij lag. Als je er al twee hebt is dat denk ik minder?
Dat was heel dubbel, want ik vond het heel erg als het mijn schuld was en tegelijk hoopte ik er ook wel op want dat zou betekenen dat ik het ook kon veranderen.
Ja wat dat betreft ben ik wel 'blij' dat dit bij m'n jongste aan de hand is, wat dat betreft ben ik er een stuk rustiger onder dan dat ik bij m'n oudste geweest was. Tuurlijk vind ik het heel spannend en kan ik me verdrietig voelen of zorgen maken, maar over het algemeen kan ik het wel relativeren.
Wat moeilijk dat je die gevoelens hebt, maar ik snap het heel goed. Wat dat betreft is het ook een enorm proces in je rol als ouder he.
dinsdag 30 juni 2020 om 15:22
Ja, heel erg, inmiddels is hij al twaalf en weten we wat er aan de hand is en zou ik echt wel moeten weten dat het niet mijn schuld is, maar het heeft echt wel voor littekens gezorgd, ik heb nog steeds heel snel het gevoel dat dingen die minder goed gaan mijn schuld zijn.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 30 juni 2020 om 15:42
Anders. Meer nuchter. Ik denk dat hij zichzelf nooit de schuld heeft gegeven, of er erg over heeft gepiekerd. Ik heb het bij mijn dochter ook. Als bij haar een keer iets een keer minder gaat neem ik het standaard mezelf kwalijk, het eerste wat ik me altijd afvraag is: wat had IK beter kunnen doen hierin, heb ik tekort geschoten, is het mijn schuld? Heel lastig om dat helemaal kwijt te raken. Verstandelijk weet ik wel dat ik het gewoon goed heb gedaan ook met de oudste, maar het zit dan zo diep, dat gevoel tekort te schieten.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 30 juni 2020 om 16:06
Kind van vriendin van me heeft ontwikkelingsachterstand.
Hij ontwikkelde zich vanaf baby erg traag motorisch en sprak met 3 nog geen woord. Communiceerde wel met wijzen en lief kijken en was/is een enorm schattig ventje. Niet dat hij je niet aankijkt ofzo.
Op bepaald moment zijn ze door een medisch specialist (kinderarts of neuroloog ofzo?) naar een peutergroep van een revalidatie centrum gestuurd.
Kind werd met taxi gehaald en gebracht meerdere keren per week.
Hij is daar enorm gegroeid!
Binnen een paar weken kon hij wat woordjes zeggen, soort liedjes zingen, en ook fysiek werd hij uitgedaagd. Kon bv in speeltuintje ineens de wipkip op klimmen.
Inmiddels is hij paar jaar ouder, zit op speciaal onderwijs en is tijdje geleden zindelijk geworden.
Vriendin was echt heel blij met die peutergroep toen, zonder die groep en al de therapie zou kind niet praten denkt ze. Terwijl nu ook andere mensen begrijpen meestal wel begrijpen wat hij zegt.
Succes! Zal wel veel op je afkomen, ook misschien moeilijk te accepteren dingen. Maar áls het zo'n groep is als waar kind van vriendin zat, is het vast enorm goed voor je zoon!
Hij ontwikkelde zich vanaf baby erg traag motorisch en sprak met 3 nog geen woord. Communiceerde wel met wijzen en lief kijken en was/is een enorm schattig ventje. Niet dat hij je niet aankijkt ofzo.
Op bepaald moment zijn ze door een medisch specialist (kinderarts of neuroloog ofzo?) naar een peutergroep van een revalidatie centrum gestuurd.
Kind werd met taxi gehaald en gebracht meerdere keren per week.
Hij is daar enorm gegroeid!
Binnen een paar weken kon hij wat woordjes zeggen, soort liedjes zingen, en ook fysiek werd hij uitgedaagd. Kon bv in speeltuintje ineens de wipkip op klimmen.
Inmiddels is hij paar jaar ouder, zit op speciaal onderwijs en is tijdje geleden zindelijk geworden.
Vriendin was echt heel blij met die peutergroep toen, zonder die groep en al de therapie zou kind niet praten denkt ze. Terwijl nu ook andere mensen begrijpen meestal wel begrijpen wat hij zegt.
Succes! Zal wel veel op je afkomen, ook misschien moeilijk te accepteren dingen. Maar áls het zo'n groep is als waar kind van vriendin zat, is het vast enorm goed voor je zoon!
dinsdag 30 juni 2020 om 16:09
Ja ik denk sowieso dat het heel fijn is voor hem dat het een kleinere groep is dan bijv. het kdv, hier 'verzuipt' hij wel eens in de prikkels (loopt veel rond met handjes op z'n oren) en de orthopedagoog dacht ook aan een verstoorde prikkelverwerking. Dus in die zin heb ik er wel vertrouwen in, ik lees voornamelijk positieve verhalen!
dinsdag 30 juni 2020 om 16:10
Lastig hoor... Heb je hier wel eens over gepraat met iemand?Susan schreef: ↑30-06-2020 15:42Anders. Meer nuchter. Ik denk dat hij zichzelf nooit de schuld heeft gegeven, of er erg over heeft gepiekerd. Ik heb het bij mijn dochter ook. Als bij haar een keer iets een keer minder gaat neem ik het standaard mezelf kwalijk, het eerste wat ik me altijd afvraag is: wat had IK beter kunnen doen hierin, heb ik tekort geschoten, is het mijn schuld? Heel lastig om dat helemaal kwijt te raken. Verstandelijk weet ik wel dat ik het gewoon goed heb gedaan ook met de oudste, maar het zit dan zo diep, dat gevoel tekort te schieten.
dinsdag 30 juni 2020 om 16:47
Onze zoon heeft afgelopen zomer de oriëntatiefase van het MKD doorlopen. Hij had zichtbaar steeds meer stress op het reguliere KDV en zijn taalontwikkeling kwam (komt) veel langzamer op gang dan bij leeftijdsgenoten. Ook waren zijn woede-uitbarstingen een stuk heftiger dan bij andere kinderen en had hij veel herhalend gedrag. Dat traject vond ik uiteindelijk wat slappe hap, maar er werd al snel in de richting van autisme gedacht. Daar konden wij ons ook in vinden. De diagnose is later door een psycholoog gesteld. Hij gaat sinds november naar een ODC en dit gaat gelukkig erg goed. Niet dat hij nou supergrote sprongen maakt of zo, maar hij gaat er graag heen en dat is al goud waard. Ze werken ook aan zijn taalvaardigheid en aan zijn prikkelverwerking.
@Suzan: ik herken je gevoel wel. Vooral voor zijn diagnose dacht ik dat het echt aan onze opvoeding lag. Rationeel weet ik wel dat het niet zo is, maar dat gevoel moet echt slijten. Hij is nu bijna 4 en is toen hij net 3 was gediagnosticeerd.
@Promesso: ik vond het voornamelijk erg fijn dat we hem een omgeving konden bieden waar hij beter op zijn plek is. Ik moet af en toe wel echt mijn best doen om mijn zoon niet te vergelijken met andere kinderen en me echt te richten op zijn eigen kleine overwinningen/successen. Dat hij niet naar een normale school zal gaan is confronterend, maar tegelijkertijd ben zo blij dat er plekken zijn waar kinderen als hij tot hun recht komen. Heel veel succes met jullie traject!
@Suzan: ik herken je gevoel wel. Vooral voor zijn diagnose dacht ik dat het echt aan onze opvoeding lag. Rationeel weet ik wel dat het niet zo is, maar dat gevoel moet echt slijten. Hij is nu bijna 4 en is toen hij net 3 was gediagnosticeerd.
@Promesso: ik vond het voornamelijk erg fijn dat we hem een omgeving konden bieden waar hij beter op zijn plek is. Ik moet af en toe wel echt mijn best doen om mijn zoon niet te vergelijken met andere kinderen en me echt te richten op zijn eigen kleine overwinningen/successen. Dat hij niet naar een normale school zal gaan is confronterend, maar tegelijkertijd ben zo blij dat er plekken zijn waar kinderen als hij tot hun recht komen. Heel veel succes met jullie traject!
dinsdag 30 juni 2020 om 16:50
Wat zielig dat hij die stress had, lijkt me heel naar om te zien. Wat is een ODC?ZeeKees schreef: ↑30-06-2020 16:47Onze zoon heeft afgelopen zomer de oriëntatiefase van het MKD doorlopen. Hij had zichtbaar steeds meer stress op het reguliere KDV en zijn taalontwikkeling kwam (komt) veel langzamer op gang dan bij leeftijdsgenoten. Ook waren zijn woede-uitbarstingen een stuk heftiger dan bij andere kinderen en had hij veel herhalend gedrag. Dat traject vond ik uiteindelijk wat slappe hap, maar er werd al snel in de richting van autisme gedacht. Daar konden wij ons ook in vinden. De diagnose is later door een psycholoog gesteld. Hij gaat sinds november naar een ODC en dit gaat gelukkig erg goed. Niet dat hij nou supergrote sprongen maakt of zo, maar hij gaat er graag heen en dat is al goud waard. Ze werken ook aan zijn taalvaardigheid en aan zijn prikkelverwerking.
@Suzan: ik herken je gevoel wel. Vooral voor zijn diagnose dacht ik dat het echt aan onze opvoeding lag. Rationeel weet ik wel dat het niet zo is, maar dat gevoel moet echt slijten. Hij is nu bijna 4 en is toen hij net 3 was gediagnosticeerd.
@Promesso: ik vond het voornamelijk erg fijn dat we hem een omgeving konden bieden waar hij beter op zijn plek is. Ik moet af en toe wel echt mijn best doen om mijn zoon niet te vergelijken met andere kinderen en me echt te richten op zijn eigen kleine overwinningen/successen. Dat hij niet naar een normale school zal gaan is confronterend, maar tegelijkertijd ben zo blij dat er plekken zijn waar kinderen als hij tot hun recht komen. Heel veel succes met jullie traject!
En het is wat dat betreft ook een soort rouwproces denk ik, beetje loslaten van bepaalde verwachtingen.
Ik word trouwens heel goed begeleid door de jeugdwerker van het sociaal team in onze gemeente. Met name in het begin zag ik door de vele instanties het overzicht niet meer en zij heeft echt de regie van ons overgenomen. Daarbij heb ik ook een hele goede klik met haar en is ze er ook voor ons als ouders/gezin. Heel prettig.
dinsdag 30 juni 2020 om 16:56
Ik heb het er wel eens over als het ter sprake komt met bijvoorbeeld een leerkracht van mijn dochter: waarom ik soms geneigd ben om me dingen meer aan te trekken dan anderen.
En ook wel met mijn ouders. Het slijt ook wel wat, maar nog niet helemaal. Soms kan ik me echt minder voelen dan andere ouders, terwijl ik tegelijkertijd denk: wij doen het toch maar mooi, jullie zouden het nog maar moeten laten zien in onze situatie.
Ik had bij sommige hulpverleningsinstanties in het begin ook echt het gevoel dat we heel erg onder een vergrootglas lagen, op futiele dingen werden aangesproken waar andere ouders never nooit op aangesproken zouden zijn. Achteraf zou ik de mensen bij wie ik dat gevoel had er nog wel op aan willen spreken, maar ja, het is zo lang geleden.
Ik wil het topic verder niet kapen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 30 juni 2020 om 18:28
Dank je
Jij veel succes bij de observatiegroep en ik hoop voor jullie dat hij snel een sprong maakt in zijn (taal)ontwikkeling.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 30 juni 2020 om 19:43
1 van mijn zoons heeft hier ook op gezeten toen hij 2,5 jaar oud was. Zelfde redenen. Ik vond het fijn in de zin dat alles eindelijk serieus genomen werd. De diagnose, voor zover die er is bij hem, kregen we al na een paar maanden.
Ik vond het begin wel lastig, de confrontatie met de andere kinderen. Mijn zoon past hier helemaal niet tussen dacht ik. Zeker daarna op het kdc (hij startte daar met 3). Daar liepen ook jongens van 20. Ik kreeg een hartaanval. Erg pijnlijk die confrontatie met de toekomst terwijl je daar in je hoofd nog helemaal niet aan toe bent. Later bleek mijn zoon er perfect tussen te passen, maar het heeft even geduurd voordat ik dit kon accepteren en toelaten.
Ik vind je er vrij rustig onder. Knap. Je kon mij opvegen in die tijd van zorgen en verdriet.
Schuldgevoel herken ik ook heel erg. Mijn zoon is nooit gaan praten. In het begin was ik daar heel erg mee bezig. Allerlei therapieën zoeken en uitproberen. Allemaal zonder resultaat. Ik was zo bang dat ik iets gemist had, niet had aangeboden. Wat als ik wel net die ene therapie had gevonden? Had hij dan wel gaan praten? Is het mijn schuld dat hij verstandelijk niet meer gegroeid is na 1,5 jaar? Dit gevoel is wel gaan slijten na verloop van jaren. Maar alsnog knaagt het in mijn achterhoofd...in hoeverre heb ik invloed op zijn verstandelijke beperkingen? Doen we wel genoeg? Lastig, ondanks dat ik zie dat het bij de andere jongens allemaal redelijk vanzelf gaat zal ik dit toch nooit helemaal kunnen loslaten denk ik.
Ik vond het begin wel lastig, de confrontatie met de andere kinderen. Mijn zoon past hier helemaal niet tussen dacht ik. Zeker daarna op het kdc (hij startte daar met 3). Daar liepen ook jongens van 20. Ik kreeg een hartaanval. Erg pijnlijk die confrontatie met de toekomst terwijl je daar in je hoofd nog helemaal niet aan toe bent. Later bleek mijn zoon er perfect tussen te passen, maar het heeft even geduurd voordat ik dit kon accepteren en toelaten.
Ik vind je er vrij rustig onder. Knap. Je kon mij opvegen in die tijd van zorgen en verdriet.
Schuldgevoel herken ik ook heel erg. Mijn zoon is nooit gaan praten. In het begin was ik daar heel erg mee bezig. Allerlei therapieën zoeken en uitproberen. Allemaal zonder resultaat. Ik was zo bang dat ik iets gemist had, niet had aangeboden. Wat als ik wel net die ene therapie had gevonden? Had hij dan wel gaan praten? Is het mijn schuld dat hij verstandelijk niet meer gegroeid is na 1,5 jaar? Dit gevoel is wel gaan slijten na verloop van jaren. Maar alsnog knaagt het in mijn achterhoofd...in hoeverre heb ik invloed op zijn verstandelijke beperkingen? Doen we wel genoeg? Lastig, ondanks dat ik zie dat het bij de andere jongens allemaal redelijk vanzelf gaat zal ik dit toch nooit helemaal kunnen loslaten denk ik.
dinsdag 30 juni 2020 om 20:53
Oh dat ben ik niet constant. Heb al flink wat tranen gelaten en soms vliegt het me ook wel aan hoor. Ben ik die zin ook wel ‘bang’ voor ons 1e gesprek op de groep, dat zal wellicht confronterend worden.herfst100 schreef: ↑30-06-2020 19:431 van mijn zoons heeft hier ook op gezeten toen hij 2,5 jaar oud was. Zelfde redenen. Ik vond het fijn in de zin dat alles eindelijk serieus genomen werd. De diagnose, voor zover die er is bij hem, kregen we al na een paar maanden.
Ik vond het begin wel lastig, de confrontatie met de andere kinderen. Mijn zoon past hier helemaal niet tussen dacht ik. Zeker daarna op het kdc (hij startte daar met 3). Daar liepen ook jongens van 20. Ik kreeg een hartaanval. Erg pijnlijk die confrontatie met de toekomst terwijl je daar in je hoofd nog helemaal niet aan toe bent. Later bleek mijn zoon er perfect tussen te passen, maar het heeft even geduurd voordat ik dit kon accepteren en toelaten.
Ik vind je er vrij rustig onder. Knap. Je kon mij opvegen in die tijd van zorgen en verdriet.
Schuldgevoel herken ik ook heel erg. Mijn zoon is nooit gaan praten. In het begin was ik daar heel erg mee bezig. Allerlei therapieën zoeken en uitproberen. Allemaal zonder resultaat. Ik was zo bang dat ik iets gemist had, niet had aangeboden. Wat als ik wel net die ene therapie had gevonden? Had hij dan wel gaan praten? Is het mijn schuld dat hij verstandelijk niet meer gegroeid is na 1,5 jaar? Dit gevoel is wel gaan slijten na verloop van jaren. Maar alsnog knaagt het in mijn achterhoofd...in hoeverre heb ik invloed op zijn verstandelijke beperkingen? Doen we wel genoeg? Lastig, ondanks dat ik zie dat het bij de andere jongens allemaal redelijk vanzelf gaat zal ik dit toch nooit helemaal kunnen loslaten denk ik.
Hoe oud is je zoon nu?
dinsdag 30 juni 2020 om 21:20
ODC staat voor orthopedagogisch dag centrum. Is een dagbehandeling voor kinderen met een ontwikkelingsachterstand. Is een hele fijne plek voor hem!
Dat loslaten van verwachtingen is iets dat nu een beetje komt en gaat merk ik, het overvalt me soms, maar meestal lukt het goed om alleen naar mijn zoon en zijn ontwikkeling te kijken. Gisteren had ik een kort gesprekje met een jongetje van zoons leeftijd in de speeltuin en als ik merk hoe makkelijk dat gaat in vergelijking met contact maken met mijn zoon dan is dat wel even lastig.
Fijn dat je steun zoveel steun ervaart vanuit jeugdhulp! Bij ons denken ze vanuit het ODC goed mee en dat is erg fijn. Het hulpverleningslandschap kan inderdaad wat overweldigend zijn. Er is aan de ene kant veel aanbod, aan de andere kant lange wachtlijsten vaak en daarnaast weten de verschillende partijen elkaar vaak moeilijk te vinden is mijn ervaring.
