Kinderen
alle pijlers
pijnlijke kinderwens maar niet klaar voor kinderen
zondag 20 mei 2007 om 20:33
Ik werd op mijn 18de wakker met een knagende kinderwens. Deze komt een paar keer per jaar weer mijn leven vergallen. Ik voel een leegte in mijn hart als ik zwangere vrouwen zie al weet ik dat ik het helemaal nog niet wil, of liever gezegd: kan.
Dit komt altijd het beste naar voren in de dromen die ik tijdens mijn kinderwens aanvallen krijg. Vannacht kreeg ik bijvoorbeeld een drieling maar kon daardoor niet afstuderen en alles ging fout. In mijn dromen heb ik ook wel kinderen gekregen tijdens het bergbeklimmen, tijdens mijn sportcarriere en terwijl ik een trip rond de wereld maak.
Het zegt het eigenlijk al. Ik ben er al klaar voor qua lichaam maar niet in mijn leven. Ik ben nu 23, ik wil nog afstuderen en niet zoals mijn moeder mijn kinderen kwalijk nemen dat ik niet genoeg geleefd heb.
Wat het op het moment zo moeilijk maakt is dat ik de papa al gevonden heb. Ik ben nu 4 jaar samen met een fantastische man die ook graag kinderen wil. We wonen al een jaar samen in een echt huisje huisje en zijn diep gelukkig. hierdoor is de kinderwens aanval nu bijna ondragelijk.
Ik mag er aan toegeven als ik 26 ben. Dat is over 3 jaar. hoe kom ik die door? herkent iemand dit probleem?
Dit komt altijd het beste naar voren in de dromen die ik tijdens mijn kinderwens aanvallen krijg. Vannacht kreeg ik bijvoorbeeld een drieling maar kon daardoor niet afstuderen en alles ging fout. In mijn dromen heb ik ook wel kinderen gekregen tijdens het bergbeklimmen, tijdens mijn sportcarriere en terwijl ik een trip rond de wereld maak.
Het zegt het eigenlijk al. Ik ben er al klaar voor qua lichaam maar niet in mijn leven. Ik ben nu 23, ik wil nog afstuderen en niet zoals mijn moeder mijn kinderen kwalijk nemen dat ik niet genoeg geleefd heb.
Wat het op het moment zo moeilijk maakt is dat ik de papa al gevonden heb. Ik ben nu 4 jaar samen met een fantastische man die ook graag kinderen wil. We wonen al een jaar samen in een echt huisje huisje en zijn diep gelukkig. hierdoor is de kinderwens aanval nu bijna ondragelijk.
Ik mag er aan toegeven als ik 26 ben. Dat is over 3 jaar. hoe kom ik die door? herkent iemand dit probleem?
zondag 20 mei 2007 om 20:38
Duurt het nog 3 jaar voordat je afgestudeerd bent? Ik vind het heel verstandig klinken dat je eerst wilt afstuderen. Aan de andere kant denk ik: als je het echt zó graag wilt als jij, dan moet je dat misschien aan de kant zetten? Want, even advocaat van de duivel spelend, stel dat het niet lukt? Stel dat je nog jaren bezig bent om zwanger te worden? Een kind is niet iets dat je kunt plannen. Wel enigszins, maar niet tot op het jaar.
Sterkte, ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk voor je is.
Sterkte, ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk voor je is.
zondag 20 mei 2007 om 20:40
Je kinderen kwalijk nemen dat je niet genoeg hebt geleefd?
Misschien is het een goed idee om je beeld van het leven MET kinderen wat aan te passen. Dat bepaal je namelijk zelf.
Ik heb met 1 kind uit de buik en 1 kind in de buik 80% gewerkt en ben daarbij ook nog afgestudeerd. Was even pittig maar wel te doen.
We gaan nog steeds op vakantie, we doen nog steeds leuke dingen samen. Dat kan namelijk gewoon met kinderen.
Tuurlijk kun je 3 jaar wachten maar waarom zou je? De basisbenodigdheden zijn er toch? Fatsoenlijke relatie en een huis. Als je ook nog wat geld hebt om 'm/'r eten te geven na de zes maanden dan komt het wel goed, volgens mij.
Misschien is het een goed idee om je beeld van het leven MET kinderen wat aan te passen. Dat bepaal je namelijk zelf.
Ik heb met 1 kind uit de buik en 1 kind in de buik 80% gewerkt en ben daarbij ook nog afgestudeerd. Was even pittig maar wel te doen.
We gaan nog steeds op vakantie, we doen nog steeds leuke dingen samen. Dat kan namelijk gewoon met kinderen.
Tuurlijk kun je 3 jaar wachten maar waarom zou je? De basisbenodigdheden zijn er toch? Fatsoenlijke relatie en een huis. Als je ook nog wat geld hebt om 'm/'r eten te geven na de zes maanden dan komt het wel goed, volgens mij.
zondag 20 mei 2007 om 20:41
Wat heftig zeg.
Een antwoord hoe je die jaren door moet komen heb ik natuurlijk niet.
Wat ik als eerste afvraag is waarom je persee nog 3 jaar moet wachten als je het nu als zo graag wilt? Duurt het afstuderen nog 3 jaar?
Ik kan me trouwens totaal niet voorstellen dat een moeder haar kinderen kwalijk neemt dat ze niet heeft kunnen leven. Ik heb juist het gevoel veel meer te leven nu ik een kind heb en tegen de tijd dat ze ouder is ben ik niet al stokoud en kan ik hopelijk nog een heleboel leuke dingen gaan doen.
Ik had trouwens ook al rond mijn 23e een kinderwens maar ook ik wilde eerst een vaste baan, huis,etc. Uiteindelijk was ik zwanger met 25 maar voor mijn gevoel heb ik er heel lang op moeten wachten.
Als jullie het echt allebei heel graag willen en er geen grote bezwaren zijn (geen inkomen of huisvesting ofzo) dan zou ik er toch eens over nadenken om het te doen. Het is zo mooi om een kindje te hebben, dat is over 3 jaar echt niet anders.
Een antwoord hoe je die jaren door moet komen heb ik natuurlijk niet.
Wat ik als eerste afvraag is waarom je persee nog 3 jaar moet wachten als je het nu als zo graag wilt? Duurt het afstuderen nog 3 jaar?
Ik kan me trouwens totaal niet voorstellen dat een moeder haar kinderen kwalijk neemt dat ze niet heeft kunnen leven. Ik heb juist het gevoel veel meer te leven nu ik een kind heb en tegen de tijd dat ze ouder is ben ik niet al stokoud en kan ik hopelijk nog een heleboel leuke dingen gaan doen.
Ik had trouwens ook al rond mijn 23e een kinderwens maar ook ik wilde eerst een vaste baan, huis,etc. Uiteindelijk was ik zwanger met 25 maar voor mijn gevoel heb ik er heel lang op moeten wachten.
Als jullie het echt allebei heel graag willen en er geen grote bezwaren zijn (geen inkomen of huisvesting ofzo) dan zou ik er toch eens over nadenken om het te doen. Het is zo mooi om een kindje te hebben, dat is over 3 jaar echt niet anders.
zondag 20 mei 2007 om 20:47
Als alles goed gaat zijn we allebei over een jaar afgestudeert.
Mijn vader geeft mij de schuld van zijn heroineverslaving omdat hij mij op zijn 21ste kreeg. Mijn moeder kreeg mijn grote broer op haar 19de en heeft er geen spijt van maar nog steeds problemen van zowel financieel als geestelijk.
Ik wil gewoon zeker weten dat ik er klaar voor ben en geestelijk ben ik dat denk ik nog niet. Maar dat lichaam van mij. Ik verbaas me er gewoon over hoe erg zo'n kinderwens je beinvloed
Door mezelf een leeftijd te geven waarop ik er aan toe kan geven is het al iets makkelijker. Mijn vriend is als ik 26 ben 30 en dat speelt ook mee. Ik wil dat mijn kindje een papa heeft en ik heb door mijn vader een enorm vooroordeel dat mannen na hun 20 ste beter kinderen kunnen krijgen dat daarvoor...
Mijn vader geeft mij de schuld van zijn heroineverslaving omdat hij mij op zijn 21ste kreeg. Mijn moeder kreeg mijn grote broer op haar 19de en heeft er geen spijt van maar nog steeds problemen van zowel financieel als geestelijk.
Ik wil gewoon zeker weten dat ik er klaar voor ben en geestelijk ben ik dat denk ik nog niet. Maar dat lichaam van mij. Ik verbaas me er gewoon over hoe erg zo'n kinderwens je beinvloed
Door mezelf een leeftijd te geven waarop ik er aan toe kan geven is het al iets makkelijker. Mijn vriend is als ik 26 ben 30 en dat speelt ook mee. Ik wil dat mijn kindje een papa heeft en ik heb door mijn vader een enorm vooroordeel dat mannen na hun 20 ste beter kinderen kunnen krijgen dat daarvoor...
zondag 20 mei 2007 om 20:52
Hmm... wat zal ik hier eens van zeggen?
Ik ben 24 jaar en heb twee zoons. De oudste is 2,5 jaar en de jongste is 5 weken. Ik werk al 5,5 jaar op hbo-niveau en studeer bijna af (hbo). Mijn man werkt al wat langer en studeert over een half jaar af en is ondertussen bezig met het opzetten van een eigen bedrijf. We spelen in een band (weinig optredens) doen actief vrijwilligerswerk, hebben hobby's, mijn man sport, we hebben een sociaal leven, veel goede vrienden en doen veel leuke dingen samen. Ik ben supergelukkig met mijn man en zoons en zou niets (behalve mijn studie) willen missen in mijn leven.
Tja, ik heb studievertraging opgelopen. Drie jaar zelfs. Maar daar lig ik niet wakker van (alleen heel af en toe eens). Ik denk dat je, als het om dit soort wezenlijke dingen gaat, je gevoel moet volgen. En als je een sterkte kinderwens hebt, zou ik die serieus nemen.
Natuurlijk moet je verstandig met de dingen omgaan: hebben jij en je partner een goed toekomstperspectief, heb je een dak(je) boven je hoofd, kun je een beetje rondkomen? Dan kan een kind er vaak wel bij.
Ik had mijn jongens geen dag later willen krijgen. Alles loopt perfect zo. Nadelen zijn er:
- mijn kinderen hebben jonge opa's en oma's die het nog erg druk hebben met hun banen/bedrijven
- veel vriendinnen zitten nog in een andere levensfase. Dat zorgt er soms voor dat we van beide kanten wat meer ons best moeten doen.
- je krijgt veel, heel veel negatieve reacties
maar die wegen niet op tegen de voordelen...
Succes ermee!
Ik ben 24 jaar en heb twee zoons. De oudste is 2,5 jaar en de jongste is 5 weken. Ik werk al 5,5 jaar op hbo-niveau en studeer bijna af (hbo). Mijn man werkt al wat langer en studeert over een half jaar af en is ondertussen bezig met het opzetten van een eigen bedrijf. We spelen in een band (weinig optredens) doen actief vrijwilligerswerk, hebben hobby's, mijn man sport, we hebben een sociaal leven, veel goede vrienden en doen veel leuke dingen samen. Ik ben supergelukkig met mijn man en zoons en zou niets (behalve mijn studie) willen missen in mijn leven.
Tja, ik heb studievertraging opgelopen. Drie jaar zelfs. Maar daar lig ik niet wakker van (alleen heel af en toe eens). Ik denk dat je, als het om dit soort wezenlijke dingen gaat, je gevoel moet volgen. En als je een sterkte kinderwens hebt, zou ik die serieus nemen.
Natuurlijk moet je verstandig met de dingen omgaan: hebben jij en je partner een goed toekomstperspectief, heb je een dak(je) boven je hoofd, kun je een beetje rondkomen? Dan kan een kind er vaak wel bij.
Ik had mijn jongens geen dag later willen krijgen. Alles loopt perfect zo. Nadelen zijn er:
- mijn kinderen hebben jonge opa's en oma's die het nog erg druk hebben met hun banen/bedrijven
- veel vriendinnen zitten nog in een andere levensfase. Dat zorgt er soms voor dat we van beide kanten wat meer ons best moeten doen.
- je krijgt veel, heel veel negatieve reacties
maar die wegen niet op tegen de voordelen...
Succes ermee!
zondag 20 mei 2007 om 20:53
Hoi,
Waarom mag je dit niet van jezelf? Klopt dit niet met je "planning'"?
Je kunt nou eenmaal niet alles plannen. Als dit is wat je wil moet je misschien je "planning" omgooien. Soms is je gevoel is zo sterk, dat kun je niet met je hoofd beredeneren. Zou het zo erg zijn als dingen in een andere volgorde gebeuren als dat je altijd gedacht had?
Je leven stopt niet hoor als je een kind hebt. Het hoeft ook niet drastisch te veranderen. De eerste maanden misschien wel, maar daarna kan je het meeste gewoon weer oppakken.
Ik hoop dat je een beslissing kan nemen waar je achter kan staan, want 3 jaar tegen je gevoel in leven lijkt me niet prettig.
Groetjes
Waarom mag je dit niet van jezelf? Klopt dit niet met je "planning'"?
Je kunt nou eenmaal niet alles plannen. Als dit is wat je wil moet je misschien je "planning" omgooien. Soms is je gevoel is zo sterk, dat kun je niet met je hoofd beredeneren. Zou het zo erg zijn als dingen in een andere volgorde gebeuren als dat je altijd gedacht had?
Je leven stopt niet hoor als je een kind hebt. Het hoeft ook niet drastisch te veranderen. De eerste maanden misschien wel, maar daarna kan je het meeste gewoon weer oppakken.
Ik hoop dat je een beslissing kan nemen waar je achter kan staan, want 3 jaar tegen je gevoel in leven lijkt me niet prettig.
Groetjes
zondag 20 mei 2007 om 20:55
quote: lanai reageerde
Ik wil gewoon zeker weten dat ik er klaar voor ben en geestelijk ben ik dat denk ik nog niet. Maar dat lichaam van mij. Ik verbaas me er gewoon over hoe erg zo'n kinderwens je beinvloed
Geestelijk klaar zijn? Wat bedoel je precies? Ik kan me er niet echt een voorstelling van maken...
Ik wil gewoon zeker weten dat ik er klaar voor ben en geestelijk ben ik dat denk ik nog niet. Maar dat lichaam van mij. Ik verbaas me er gewoon over hoe erg zo'n kinderwens je beinvloed
Geestelijk klaar zijn? Wat bedoel je precies? Ik kan me er niet echt een voorstelling van maken...
zondag 20 mei 2007 om 20:55
Als je er echt geestelijk nog niet aan toe bent dan is het natuurlijk wat anders. Maar als ik het zo lees dan hadden jouw ouders grotere problemen die echt niet komen doordat ze jong kinderen hebben gekregen.
En wanneer mannen er klaar voor zijn verschilt heel erg per man. Sommige mannen van 30 zijn nog lang niet klaar voor kinderen terwijl anderen er met 23 geweldige vaders zijn. Jij kunt het beste beoordelen of hij nu een goede vader zou zijn.
Of je er "echt" klaar voor bent weet je bijna nooit. Iedereen heeft volgens mij wel twijfels, ongeacht de leeftijd.
En wanneer mannen er klaar voor zijn verschilt heel erg per man. Sommige mannen van 30 zijn nog lang niet klaar voor kinderen terwijl anderen er met 23 geweldige vaders zijn. Jij kunt het beste beoordelen of hij nu een goede vader zou zijn.
Of je er "echt" klaar voor bent weet je bijna nooit. Iedereen heeft volgens mij wel twijfels, ongeacht de leeftijd.
zondag 20 mei 2007 om 20:56
zondag 20 mei 2007 om 21:01
Heel erg bedankt voor alle snelle en betrokken reacties....
Met geestelijk klaar bedoel ik ook vooral de weerzin die ik heb tegen mijn kinderwens.. Ik wil heel graag nu een kind (hart), maar ik moet er niet aan denken om nu een kind te hebben (hoofd).
Het stelt me wel gerust om van mensen te horen wiens leven niet instort door jong kinderen te krijgen. Natuurlijk wist ik wel dat het bestond maar als je het niet in je omgeving heb is het moeilijk voor te stellen. Zeker als je vooral de negatieve kanten ziet bij mensen.
En de negatieve reacties van mensen, tja dat krijg ik nu ook al omdat ik niet zovaak meeer uitga en me lamzuip. Ik zit liever thuis met vrienden, een goede maaltijd en een flesje wijn. Daar ben ik volgens sommige mensen te jong voor.... schijt aan hen
Met geestelijk klaar bedoel ik ook vooral de weerzin die ik heb tegen mijn kinderwens.. Ik wil heel graag nu een kind (hart), maar ik moet er niet aan denken om nu een kind te hebben (hoofd).
Het stelt me wel gerust om van mensen te horen wiens leven niet instort door jong kinderen te krijgen. Natuurlijk wist ik wel dat het bestond maar als je het niet in je omgeving heb is het moeilijk voor te stellen. Zeker als je vooral de negatieve kanten ziet bij mensen.
En de negatieve reacties van mensen, tja dat krijg ik nu ook al omdat ik niet zovaak meeer uitga en me lamzuip. Ik zit liever thuis met vrienden, een goede maaltijd en een flesje wijn. Daar ben ik volgens sommige mensen te jong voor.... schijt aan hen
zondag 20 mei 2007 om 21:04
Ik studeer journalistiek en mijn manspersoon is bezig met zijn master informatica.
Het is natuurlijk waar dat ik niet direct met een koter op schoot zit als ik besluit er aan toe te geven In mijn dromen is dat trouwens altijd wel zo, dat is er zo eng aan. Dan lig ik te bevallen en stuur ik een vriendin er op uit om een wieg te gaan kopen hahahaha.
fijn idee. Misschien kan ik het er met manspersoon over hebben na ons afstuderen gewoon rustigjes de nuvaring aan de wilgen te hangen
Het is natuurlijk waar dat ik niet direct met een koter op schoot zit als ik besluit er aan toe te geven
In mijn dromen is dat trouwens altijd wel zo, dat is er zo eng aan. Dan lig ik te bevallen en stuur ik een vriendin er op uit om een wieg te gaan kopen hahahaha.fijn idee. Misschien kan ik het er met manspersoon over hebben na ons afstuderen gewoon rustigjes de nuvaring aan de wilgen te hangen
zondag 20 mei 2007 om 21:33
maandag 21 mei 2007 om 14:30
Je verhaal komt mij wel enigszins bekend voor,hoewel het bij mij niet zo heftig was.
Vanaf mijn 20e kregen vriendinnen kinderen en begon het bij mij regelmatig te kriebelen. Maar de omstandigheden waren er niet naar en ik durfde ook niet goed. De kriebelperiodes gingen gelukkig steeds weer na een paar weken voorbij en ik nam mezelf voor om te wachten tot de omstandigheden wat beter waren (studies klaar etc.). Of tot het kriebelgevoel minstens 3 maanden achter elkaar had aangehouden, want steeds als ik weer wat rustiger werd, was ik blij dat ik er niet aan toegegeven had. Dat was voor mij wel een teken dat hét moment nog niet aangebroken was en dat ik de goede keuze had gemaakt.
Uiteindelijk was mijn man klaar met studeren en ik hoefde nog maar een jaartje mijn deeltijdstudie af te maken en toen hebben we de pil overboord gegooid. Met het idee dat het wel een jaar zou duren voordat ik zwanger was..... Binnen 3 maanden was het raak en op een mooie woensdagavond bracht ik mijn afstudeerscriptie naar het postkantoor. 12 uur later had ik een baby in mijn handen, dus de timing kon niet beter, haha.
Uiteindelijk ben ik 6 weken na de bevalling officieel afgestudeerd, met het gesprek enzo. Ik was wel heel blij dat ik mijn scriptie al had ingeleverd, want daar was niks meer van terecht gekomen, als dat na de bevalling nog had gemoeten.
Moraal van het verhaal: ik ben blij dat ik gewacht heb tot ik (bijna) klaar was met studeren, tot ons huis helemaal op orde was en we allebei een goede baan hadden. En dat ik inderdaad niet gelijk heb toegegeven aan de kriebels, maar eerst eens heb afgewacht of het wel een blijvende wens was, of gewoon een beetje nesteldrang. Nu ben ik supergelukkig met m'n kleine boef en hebben we niet meer de stress van studies en verhuizingen in ons achterhoofd, zodat we volop van hem kunnen genieten.
Vanaf mijn 20e kregen vriendinnen kinderen en begon het bij mij regelmatig te kriebelen. Maar de omstandigheden waren er niet naar en ik durfde ook niet goed. De kriebelperiodes gingen gelukkig steeds weer na een paar weken voorbij en ik nam mezelf voor om te wachten tot de omstandigheden wat beter waren (studies klaar etc.). Of tot het kriebelgevoel minstens 3 maanden achter elkaar had aangehouden, want steeds als ik weer wat rustiger werd, was ik blij dat ik er niet aan toegegeven had. Dat was voor mij wel een teken dat hét moment nog niet aangebroken was en dat ik de goede keuze had gemaakt.
Uiteindelijk was mijn man klaar met studeren en ik hoefde nog maar een jaartje mijn deeltijdstudie af te maken en toen hebben we de pil overboord gegooid. Met het idee dat het wel een jaar zou duren voordat ik zwanger was..... Binnen 3 maanden was het raak en op een mooie woensdagavond bracht ik mijn afstudeerscriptie naar het postkantoor. 12 uur later had ik een baby in mijn handen, dus de timing kon niet beter, haha.
Uiteindelijk ben ik 6 weken na de bevalling officieel afgestudeerd, met het gesprek enzo. Ik was wel heel blij dat ik mijn scriptie al had ingeleverd, want daar was niks meer van terecht gekomen, als dat na de bevalling nog had gemoeten.
Moraal van het verhaal: ik ben blij dat ik gewacht heb tot ik (bijna) klaar was met studeren, tot ons huis helemaal op orde was en we allebei een goede baan hadden. En dat ik inderdaad niet gelijk heb toegegeven aan de kriebels, maar eerst eens heb afgewacht of het wel een blijvende wens was, of gewoon een beetje nesteldrang. Nu ben ik supergelukkig met m'n kleine boef en hebben we niet meer de stress van studies en verhuizingen in ons achterhoofd, zodat we volop van hem kunnen genieten.
..
