Kinderen
alle pijlers
pijnlijke kinderwens maar niet klaar voor kinderen
zondag 20 mei 2007 om 20:33
Ik werd op mijn 18de wakker met een knagende kinderwens. Deze komt een paar keer per jaar weer mijn leven vergallen. Ik voel een leegte in mijn hart als ik zwangere vrouwen zie al weet ik dat ik het helemaal nog niet wil, of liever gezegd: kan.
Dit komt altijd het beste naar voren in de dromen die ik tijdens mijn kinderwens aanvallen krijg. Vannacht kreeg ik bijvoorbeeld een drieling maar kon daardoor niet afstuderen en alles ging fout. In mijn dromen heb ik ook wel kinderen gekregen tijdens het bergbeklimmen, tijdens mijn sportcarriere en terwijl ik een trip rond de wereld maak.
Het zegt het eigenlijk al. Ik ben er al klaar voor qua lichaam maar niet in mijn leven. Ik ben nu 23, ik wil nog afstuderen en niet zoals mijn moeder mijn kinderen kwalijk nemen dat ik niet genoeg geleefd heb.
Wat het op het moment zo moeilijk maakt is dat ik de papa al gevonden heb. Ik ben nu 4 jaar samen met een fantastische man die ook graag kinderen wil. We wonen al een jaar samen in een echt huisje huisje en zijn diep gelukkig. hierdoor is de kinderwens aanval nu bijna ondragelijk.
Ik mag er aan toegeven als ik 26 ben. Dat is over 3 jaar. hoe kom ik die door? herkent iemand dit probleem?
Dit komt altijd het beste naar voren in de dromen die ik tijdens mijn kinderwens aanvallen krijg. Vannacht kreeg ik bijvoorbeeld een drieling maar kon daardoor niet afstuderen en alles ging fout. In mijn dromen heb ik ook wel kinderen gekregen tijdens het bergbeklimmen, tijdens mijn sportcarriere en terwijl ik een trip rond de wereld maak.
Het zegt het eigenlijk al. Ik ben er al klaar voor qua lichaam maar niet in mijn leven. Ik ben nu 23, ik wil nog afstuderen en niet zoals mijn moeder mijn kinderen kwalijk nemen dat ik niet genoeg geleefd heb.
Wat het op het moment zo moeilijk maakt is dat ik de papa al gevonden heb. Ik ben nu 4 jaar samen met een fantastische man die ook graag kinderen wil. We wonen al een jaar samen in een echt huisje huisje en zijn diep gelukkig. hierdoor is de kinderwens aanval nu bijna ondragelijk.
Ik mag er aan toegeven als ik 26 ben. Dat is over 3 jaar. hoe kom ik die door? herkent iemand dit probleem?
dinsdag 22 mei 2007 om 10:03
Als ik met mijn hoofd ga denken ipv mijn gevoel volg dan had ik nu ook nog geen kinderen. En toch heb ik er 1 en ben ik zwanger van de 2e. Ben 24.
Ik geloof niet dat ik verstandelijk ooit klaar zal zijn voor kinderen, puur omdat er áltijd wel iets is waardoor het beter niet kan. Is het niet de studie, woonruimte of iets anders dan wel een drukke periode op het werk, de toestand in het middenoosten of de aanblik van jengelende koters in de supermarkt.
Mijn kinderwens was puur gevoelsmatig en dat is hij nog steeds. Ik studeer nog, zit in het laatste jaar, werk op HBO niveau, 4 dagen per week, dus druk is het wel. Maar het is ook heel erg leuk.
Ik denk dat je gewoon heel erg bang bent om je ouders te worden en dat hoeft volgens mij niet. Je zegt dat mannen onder de 30 minder goede vaders zijn, maar denk je dat jouw vader een andere vader was geweest als hij 31 was geweest? Ik denk het eigenlijk niet aan je verhaal te horen. Mijn man is nu 28, en hij is de meest geweldige vader ooit vind ik persoonlijk.
Ik geloof niet dat ik verstandelijk ooit klaar zal zijn voor kinderen, puur omdat er áltijd wel iets is waardoor het beter niet kan. Is het niet de studie, woonruimte of iets anders dan wel een drukke periode op het werk, de toestand in het middenoosten of de aanblik van jengelende koters in de supermarkt.
Mijn kinderwens was puur gevoelsmatig en dat is hij nog steeds. Ik studeer nog, zit in het laatste jaar, werk op HBO niveau, 4 dagen per week, dus druk is het wel. Maar het is ook heel erg leuk.
Ik denk dat je gewoon heel erg bang bent om je ouders te worden en dat hoeft volgens mij niet. Je zegt dat mannen onder de 30 minder goede vaders zijn, maar denk je dat jouw vader een andere vader was geweest als hij 31 was geweest? Ik denk het eigenlijk niet aan je verhaal te horen. Mijn man is nu 28, en hij is de meest geweldige vader ooit vind ik persoonlijk.
dinsdag 22 mei 2007 om 10:56
Ik had net een jaar een baan, en we hadden net een huis.
Mijn man is 6 jaar ouder dan mij en ik had zelf gezegd dat ik ooit heel graag kinderen wilde, als het mocht lukken.
Hij wilde ook heel graag kinderen.
Ik was zelf aan de pil, en uiteindelijk was ik een paar dagen overtijd.
Zelf dacht ik van zwanger? nee dat kan niet, slik de pil.
Na een week werd ik gewoon ongesteld en eigenlijk vonden we dat wel erg jammer.
Op dat moment hebben we samen besloten dat ik met de pil zou stoppen, zou ik zwanger zijn, ja dan was ik 17.
Uiteindelijk zijn we gaan trouwen in september net na mijn 18de verjaardag, wat we hebben gedaan.
In april 99 was ik zwanger, 18 jaar.
Onze dochter is in december geboren en ik ben gewoon blijven werken.
Heb zelf nog een studie er naast gedaan.
Deze met succes afgerond, echter doe ik er nu niets meer mee.
(ik was adm.medewerker bij een autobedrijf, en heb de cursus automonteur gevolg)
In 2000 zijn we verhuisd, voor mijn werk was dat jammer want ik moest dan ruim 100km per dag reizen en mijn kindje moest ik dan bij opa en oma halen want die waren de oppas.
Ik ben toen gaan werken bij een groot distributiecentrum.
In 2001 was ik zwanger van dochter 2.
Ook toen ben ik blijven werken.
Ik genoot van mijn gezin en met werk was er een heel goede combinatie want papa die was er s´avonds en mama ging zodra papa thuis was werken.
In 2006 is onze zoon geboren en nu heb ik sinds vorige week een heftruckcertificaat erbij, dus weer een cursus met goed gevolg afgerond.
Papa werkt 39 uur per week en ik werk er tussen de 22 en 35 per week.
Ik doe alleen avond en nacht.
Nacht alleen als de kinderen een oppas hebben of als papa vrij is.
Op mijn 19 ben ik moeder geworden en ben nu 26, maar geniet ontzettend.
Ik heb naar mijn gevoel niets hoeven laten, heb altijd genoten.
Uitgaan, ben ik geen liefhebber van, doe mij een leuke film en een zak popcorn of chips en ik settel me op de bank.
Wel gaan we af en toe een avondje naar vrienden of ze komen naar ons.
We lachen, we spelen allerlei soorten spellen.
Of we installeren de gamecube en spelen met ons 4 en.
De kinderen gaan altijd mee,die leggen we daar op bed want in geval van past mijn vriendin op.
Andersom slaapt haar dochter ook hier als ze hier tot laat blijven.
Net als bij kerst. Komen zij naar hier, dochter gaat hier slapen, zij gaan om 4 uur naar huis en de andere dag breng ik of mijn man haar naar huis of ze komen haar zelf halen.
Haar dochter en onze kinderen zijn dikke vrienden en dan is dat logeerpartijtje erg leuk.
Gewoon echt de meiden onder elkaar. Filmpje kijken vanuit bed, drinken erbij, chipjes erbij, gewoon gezellig.
Ik geniet daar zelfs nog van.
Spijt heb ik nooit gehad van mijn keus.
Ik ben van mening als je studie goed gaat en je voelt dat je heel erg graag een kindje wilt, dat je er voor moet gaan. Besef wel dat de eerste maanden een soort van tropentijd is voor beiden.
Als je nu te veel twijfelt, niet doen.
Luister naar jezelf!
Suc6 met jullie keus!
Mijn man is 6 jaar ouder dan mij en ik had zelf gezegd dat ik ooit heel graag kinderen wilde, als het mocht lukken.
Hij wilde ook heel graag kinderen.
Ik was zelf aan de pil, en uiteindelijk was ik een paar dagen overtijd.
Zelf dacht ik van zwanger? nee dat kan niet, slik de pil.
Na een week werd ik gewoon ongesteld en eigenlijk vonden we dat wel erg jammer.
Op dat moment hebben we samen besloten dat ik met de pil zou stoppen, zou ik zwanger zijn, ja dan was ik 17.
Uiteindelijk zijn we gaan trouwen in september net na mijn 18de verjaardag, wat we hebben gedaan.
In april 99 was ik zwanger, 18 jaar.
Onze dochter is in december geboren en ik ben gewoon blijven werken.
Heb zelf nog een studie er naast gedaan.
Deze met succes afgerond, echter doe ik er nu niets meer mee.
(ik was adm.medewerker bij een autobedrijf, en heb de cursus automonteur gevolg)
In 2000 zijn we verhuisd, voor mijn werk was dat jammer want ik moest dan ruim 100km per dag reizen en mijn kindje moest ik dan bij opa en oma halen want die waren de oppas.
Ik ben toen gaan werken bij een groot distributiecentrum.
In 2001 was ik zwanger van dochter 2.
Ook toen ben ik blijven werken.
Ik genoot van mijn gezin en met werk was er een heel goede combinatie want papa die was er s´avonds en mama ging zodra papa thuis was werken.
In 2006 is onze zoon geboren en nu heb ik sinds vorige week een heftruckcertificaat erbij, dus weer een cursus met goed gevolg afgerond.
Papa werkt 39 uur per week en ik werk er tussen de 22 en 35 per week.
Ik doe alleen avond en nacht.
Nacht alleen als de kinderen een oppas hebben of als papa vrij is.
Op mijn 19 ben ik moeder geworden en ben nu 26, maar geniet ontzettend.
Ik heb naar mijn gevoel niets hoeven laten, heb altijd genoten.
Uitgaan, ben ik geen liefhebber van, doe mij een leuke film en een zak popcorn of chips en ik settel me op de bank.
Wel gaan we af en toe een avondje naar vrienden of ze komen naar ons.
We lachen, we spelen allerlei soorten spellen.
Of we installeren de gamecube en spelen met ons 4 en.
De kinderen gaan altijd mee,die leggen we daar op bed want in geval van past mijn vriendin op.
Andersom slaapt haar dochter ook hier als ze hier tot laat blijven.
Net als bij kerst. Komen zij naar hier, dochter gaat hier slapen, zij gaan om 4 uur naar huis en de andere dag breng ik of mijn man haar naar huis of ze komen haar zelf halen.
Haar dochter en onze kinderen zijn dikke vrienden en dan is dat logeerpartijtje erg leuk.
Gewoon echt de meiden onder elkaar. Filmpje kijken vanuit bed, drinken erbij, chipjes erbij, gewoon gezellig.
Ik geniet daar zelfs nog van.
Spijt heb ik nooit gehad van mijn keus.
Ik ben van mening als je studie goed gaat en je voelt dat je heel erg graag een kindje wilt, dat je er voor moet gaan. Besef wel dat de eerste maanden een soort van tropentijd is voor beiden.
Als je nu te veel twijfelt, niet doen.
Luister naar jezelf!
Suc6 met jullie keus!
