Kinderen
alle pijlers
relatie is slechter geworden komt het nog goed?
donderdag 31 mei 2007 om 16:12
De komst van ons kindje was echt geweldig, het was wel een drukke periode maar het is echt het beste wat me ooit is overkomen. ik had geen idee dat het zo zou zijn en dat ik zoveel van mijn kindje kon houden, maar is het gezond?
ik heb weet ik veel hoeveelboeken gelezen over babies, hun gedrag etc, want ik wil het perfect doen, ik wil dat mijn kindje super gelukkig is en beschermen tegen alles (ik snap wel dat dat niet altijd kan) maar toch wil ik het zoveel mogelijk proberen, ik werk niet meer, ben altijd bij hem,af en toe wel ouders die oppassen en als ik ga sporten zit hij in de opvang, maar omdat ik altijd bij hem ben wil ik dat alles op mijn manier ga, bij vreemden zeg ik er niks van maar het irriteert me wel, vooral toen hij zelf z'n speen niet in kon doen en al die mensen die maar steeds die speen erin duwen,en waarom, als hij niet huilt en zelfs als hij heel even huilt hoeft het er toch niet gelijk in, alsof hij niet mag huilen? drinken en eten, als hij z'n hoofd wegtrekt wil ik niet dan een ander doorduwt want ik denk (weet niet of het zo is) maar als je gaat dwingen gaan ze er juist een hekel aan krijgen en een baby van een paar maanden hoef je toch niet te dwingen om te eten. En als er dingen moeten gebeuren laat ik hem gewoon alleen spelen, hij moet zich ook zelf kunnen vermaken, maar ik voel me schuldig als sávonds ik moet koken,afruimen,opruimen etc en ik geen tijd voor hem heb, omdat m'n vriend nog moet werken. ik wil alles zo goed doen, dat het bijna niet goed meer is, m'n vriend werkt heel hard en ziet hem dus een stuk minder, maar als hij er is wil ik ook graag dat hij met hem bezig is, en niet eerst iets anders wil doen, want hij moet op tijd naar bed.
En op een of andere manier kan ik het niet laten om me er mee te bemoeien, de manier waarop hij de beker of fles vasthoud: misschien kun je het beter zo doen (want zo doe ik het iedere dag, en altijd) als ik mezelf zo hoor/lees denk ik ook wat een zeikerd ben ik toch! of kun je hem niet beter even laten liggen want.... of heb je dat truitje aan getrokken, is dat niet wat te warm etc etc. en zo is het met alles, ik probeer het te minderen maar het is eruit voordat ik er erg in is. en dat allemaal omdat ik wil dat ons zoontje gelukkig word, niet onzeker word, omdat papa en mama hem als baby het gevoel gaven dat hij nooit mocht huilen doordat we de speen er altijd in stoppen (wat we dus niet doen) ik wil zo graag dat hij later gelukkig word en het leven leuk vind, mischien omdat ik altijd zo onzeker was en het leven vroeger nooit zag zitten, ik weet het niet maar ik maak het mezelf en onze relatie zo lastig, ja m'n kind staat op mijn nr 1, wat m'n vriend niet begrijpt want hij zegt dat ik op nr 1 staat en ons kindje! ik heb ook inderdaad minder aandacht voor m'n vriend en totaal geen zin in sex, want het doet nog steeds pijn,niet alleen met sex, ook met veel sporten,of in bad, dan voelt het alsof het een sluis is die open staat en al het water naar binnen komt.
soms ben ik welleens bang dat het nooit meer goed komt, en alsof de verliefdheid die ik voor m'n vriend had naar m'n zoontje is gegaan. ik hou van hem maar soms vooral als we vaker ruzie heben en anders denken over opvoeden. en hij eigenlijk wel zin in sex heeft maar ik weereens niet en liever om 22.30 in m'n bed lig, dat ik denk dat gezeur heb je niet als je alleenstaand ouder bent,maarja dat zou ik ook niet willen,maar lastig is het wel, ik doe gewoon alles voor m'n zoon, en soms is het alsof m'n vriend dat niet doet en zo anders denkt, met bijv. als m'n zoontje niet wil drinken en heel hard krijst, ik probeer het steeds opnieuw (niet als het een x voorkomt maar toen hij 4 weken amper dronk) en hij zegt dan, je moet het niet steeds proberen, gewoon stoppen dan weet hij de volgende x dat hij door moet drinken, alsof onze zoon het doet om te pesten, en dat lijkt me toch niet als hij super overstuur huilt.
ben ik de enige die zo denkt? en zal het ooit beter worden? ik voel me zo schuldig tegenover m'n zoontje, ik zou het heel erg vinden als we uit elkaar gaan, voor mezelf maar ook voor m'n zoontje, dat zou betekenen dat hij z'n ouders nooit samen en gelukkig heeft gezien, terwijl hij nu met 8 maanden begint te giebelen als z'n vader en ik elkaar een kus geven bij thuiskomst.
ik heb weet ik veel hoeveelboeken gelezen over babies, hun gedrag etc, want ik wil het perfect doen, ik wil dat mijn kindje super gelukkig is en beschermen tegen alles (ik snap wel dat dat niet altijd kan) maar toch wil ik het zoveel mogelijk proberen, ik werk niet meer, ben altijd bij hem,af en toe wel ouders die oppassen en als ik ga sporten zit hij in de opvang, maar omdat ik altijd bij hem ben wil ik dat alles op mijn manier ga, bij vreemden zeg ik er niks van maar het irriteert me wel, vooral toen hij zelf z'n speen niet in kon doen en al die mensen die maar steeds die speen erin duwen,en waarom, als hij niet huilt en zelfs als hij heel even huilt hoeft het er toch niet gelijk in, alsof hij niet mag huilen? drinken en eten, als hij z'n hoofd wegtrekt wil ik niet dan een ander doorduwt want ik denk (weet niet of het zo is) maar als je gaat dwingen gaan ze er juist een hekel aan krijgen en een baby van een paar maanden hoef je toch niet te dwingen om te eten. En als er dingen moeten gebeuren laat ik hem gewoon alleen spelen, hij moet zich ook zelf kunnen vermaken, maar ik voel me schuldig als sávonds ik moet koken,afruimen,opruimen etc en ik geen tijd voor hem heb, omdat m'n vriend nog moet werken. ik wil alles zo goed doen, dat het bijna niet goed meer is, m'n vriend werkt heel hard en ziet hem dus een stuk minder, maar als hij er is wil ik ook graag dat hij met hem bezig is, en niet eerst iets anders wil doen, want hij moet op tijd naar bed.
En op een of andere manier kan ik het niet laten om me er mee te bemoeien, de manier waarop hij de beker of fles vasthoud: misschien kun je het beter zo doen (want zo doe ik het iedere dag, en altijd) als ik mezelf zo hoor/lees denk ik ook wat een zeikerd ben ik toch! of kun je hem niet beter even laten liggen want.... of heb je dat truitje aan getrokken, is dat niet wat te warm etc etc. en zo is het met alles, ik probeer het te minderen maar het is eruit voordat ik er erg in is. en dat allemaal omdat ik wil dat ons zoontje gelukkig word, niet onzeker word, omdat papa en mama hem als baby het gevoel gaven dat hij nooit mocht huilen doordat we de speen er altijd in stoppen (wat we dus niet doen) ik wil zo graag dat hij later gelukkig word en het leven leuk vind, mischien omdat ik altijd zo onzeker was en het leven vroeger nooit zag zitten, ik weet het niet maar ik maak het mezelf en onze relatie zo lastig, ja m'n kind staat op mijn nr 1, wat m'n vriend niet begrijpt want hij zegt dat ik op nr 1 staat en ons kindje! ik heb ook inderdaad minder aandacht voor m'n vriend en totaal geen zin in sex, want het doet nog steeds pijn,niet alleen met sex, ook met veel sporten,of in bad, dan voelt het alsof het een sluis is die open staat en al het water naar binnen komt.
soms ben ik welleens bang dat het nooit meer goed komt, en alsof de verliefdheid die ik voor m'n vriend had naar m'n zoontje is gegaan. ik hou van hem maar soms vooral als we vaker ruzie heben en anders denken over opvoeden. en hij eigenlijk wel zin in sex heeft maar ik weereens niet en liever om 22.30 in m'n bed lig, dat ik denk dat gezeur heb je niet als je alleenstaand ouder bent,maarja dat zou ik ook niet willen,maar lastig is het wel, ik doe gewoon alles voor m'n zoon, en soms is het alsof m'n vriend dat niet doet en zo anders denkt, met bijv. als m'n zoontje niet wil drinken en heel hard krijst, ik probeer het steeds opnieuw (niet als het een x voorkomt maar toen hij 4 weken amper dronk) en hij zegt dan, je moet het niet steeds proberen, gewoon stoppen dan weet hij de volgende x dat hij door moet drinken, alsof onze zoon het doet om te pesten, en dat lijkt me toch niet als hij super overstuur huilt.
ben ik de enige die zo denkt? en zal het ooit beter worden? ik voel me zo schuldig tegenover m'n zoontje, ik zou het heel erg vinden als we uit elkaar gaan, voor mezelf maar ook voor m'n zoontje, dat zou betekenen dat hij z'n ouders nooit samen en gelukkig heeft gezien, terwijl hij nu met 8 maanden begint te giebelen als z'n vader en ik elkaar een kus geven bij thuiskomst.
donderdag 31 mei 2007 om 16:27
Het rare is dat je topictitel totaal anders is dan de inhoud van je posting. En ik denk dat m daar ook de kneep zit.
J titel gaat over je relatie, maar je relaas over je zoontje en de (in mijn ogen redelijk krampachtige) manier waarop je met hem omgaat en je zelf in totale dienst van je zoontje stelt.
Ik kan me voorstellen dat je man daar problemen mee heeft, want hij dacht er een kindje bij te krijgen, maar is nu ook daarbij zijn vrouw kwijt.
Ik denk dat je je moet afvragen wat je belangrijker vindt, je zoontje gelukkig alten opgroeien in een stabiel gezin? dan zul je je zoontje wat los moeten laten en je gaan richten op je man en jullie leven samen en met zijn drieen. Wil je je zelf wegcijferenvoor je zoon en nergens anders meer aan denken of rekening houden? dan moet je misschien inderdaad gaan denken aan uit elkaar gaan.Hoewel dat vaak nog een brug verder is hoor.
Je moet altijd wennen als er een kindje komt, je prioriteiten veranderen gewoonweg, en je zult een nieuwe balans moeten vinden. Ik zeg dat nou wel heel makkelijk, maar ik heb zelf ookn diverse topics geopend in t verleden over het feit dat ik die balans niet kon vinden.Dat is soms heel heel moeilijk.
Maar wat je man doet, op zijn manier, is niet perse fout he! Misschien doet hij het wel goed, en jij niet! Jouw manier is niet perse de beste.Al lijkt het erop dat je dat wel denkt.
Ik denk dat je eens heel kritisch naar jezelf moet gaan kijken als je dat kunt, en anders met professionele hulp, en op een rijtje gaan zetten wat je wilt.
Als je vragen hebt, stel ze gerust, en anders succes!
J titel gaat over je relatie, maar je relaas over je zoontje en de (in mijn ogen redelijk krampachtige) manier waarop je met hem omgaat en je zelf in totale dienst van je zoontje stelt.
Ik kan me voorstellen dat je man daar problemen mee heeft, want hij dacht er een kindje bij te krijgen, maar is nu ook daarbij zijn vrouw kwijt.
Ik denk dat je je moet afvragen wat je belangrijker vindt, je zoontje gelukkig alten opgroeien in een stabiel gezin? dan zul je je zoontje wat los moeten laten en je gaan richten op je man en jullie leven samen en met zijn drieen. Wil je je zelf wegcijferenvoor je zoon en nergens anders meer aan denken of rekening houden? dan moet je misschien inderdaad gaan denken aan uit elkaar gaan.Hoewel dat vaak nog een brug verder is hoor.
Je moet altijd wennen als er een kindje komt, je prioriteiten veranderen gewoonweg, en je zult een nieuwe balans moeten vinden. Ik zeg dat nou wel heel makkelijk, maar ik heb zelf ookn diverse topics geopend in t verleden over het feit dat ik die balans niet kon vinden.Dat is soms heel heel moeilijk.
Maar wat je man doet, op zijn manier, is niet perse fout he! Misschien doet hij het wel goed, en jij niet! Jouw manier is niet perse de beste.Al lijkt het erop dat je dat wel denkt.
Ik denk dat je eens heel kritisch naar jezelf moet gaan kijken als je dat kunt, en anders met professionele hulp, en op een rijtje gaan zetten wat je wilt.
Als je vragen hebt, stel ze gerust, en anders succes!
donderdag 31 mei 2007 om 16:28
Een baby brengt veel meer teweeg dan je van tevoren zou denken. Iedereen moet zijn eigen plaatje weer vinden. Zo ook jullie als nieuwe papa en mama!
Mijn oudste is alweer 10 jaar en wij hebben hetzelfde meegemaakt als jullie. Ik thuis bij zoonlief en manlief werken. Als hij het anders deed dan ik, kreeg hij dat ook te horen. Tot de maat vol was, hij liet weten dat hij ook wel wist hoe het moest. Maar dan anders dan ik deed.
Malief houdt heel veel van zijn kids, maar doet dingen op een heel andere manier. Ik heb geleerd om dat los te laten en hem zijn manier te laten doen. In het begin is dat heel moeilijk, want je ziet dat als hij het doet, dat je kindje bv onder het eten zit of hij doet de luier niet zo goed om. Laat het gaan, prijs hem de lucht in dat hij een goede vader is (want mannen zijn net zo onzeker als wij vrouwen:P)
Over de sex, ja, bij ons was dat ook een issue. Ik had nooit zin en hij altijd. Pas na 1 jaar was de pijn helemaal weg van onderen. Maar ik heb wel geleerd dat hoe meer je sext, je meer zin in sex krijgt! Dus ja, in het begin deed ik het om hem te plezieren, later ook voor mijn eigen joy ;).
Wat ook werkt bij mannen, is om een lekker dineetje te maken. Als mijn zoon lag te slapen dan maakte ik zijn lievelingseten klaar, mooie cd op. Ik had me opgemaakt en nette kleren aangedaan. Ja, dan komt de romantiek vanzelf weer erbij kijken hoor!
En eerlijkheid hoort erbij. Vertel dat je nog pijn hebt van onderen. Dat je het niet zo vaak wilt doen, omdat het pijn doet. Dat het niet aan hem ligt want je houdt zoveel voor hem. En dat het logisch is dat je (nu) meer van je kindje houdt dan van hem, want wie red je het eerste als het huis in brand staat? Juist! en dat doet je man ook hoor!
Meid, je bent echt de enige niet, Bij de meeste stellen gaat het zo bij een nieuwe baby. Wij hebben nu drie kids en hebben elke keer ook strubelingen gehad (oke, bij de laatste iets minder, maar we zijn dan nu alweer tien jaar verder)
Liefs Swinta
donderdag 31 mei 2007 om 19:50
Sanne, ik vind je post heel zorgelijk. Je komt extreem gespannen en freaky over. Ik heb medelijden met jou en je man en je kind. Dit is niet leuk allemaal...
Als ik jou was zou ik even tijd voor mezelf nemen. Zoek een baantje voor twee ochtendjes ofzo, dat je even los bent van je zoontje en je zoontje los van jou. Bedenk dat opvoeden zelfstandig maken is, en niet afhankelijk maken!
Verder zou ik met je pijnklachten een arts op zoeken. Seks is enorm belangrijk voor een goede relatie! En een van de mooiste dingen die jij je zoontje kunt bieden is niet een moeder die de hele dag op zijn lip zit, maar de veiligheid en het liefdevolle voorbeeld van twee ouders die een goede relatie met elkaar hebben!
Als ik jou was zou ik even tijd voor mezelf nemen. Zoek een baantje voor twee ochtendjes ofzo, dat je even los bent van je zoontje en je zoontje los van jou. Bedenk dat opvoeden zelfstandig maken is, en niet afhankelijk maken!
Verder zou ik met je pijnklachten een arts op zoeken. Seks is enorm belangrijk voor een goede relatie! En een van de mooiste dingen die jij je zoontje kunt bieden is niet een moeder die de hele dag op zijn lip zit, maar de veiligheid en het liefdevolle voorbeeld van twee ouders die een goede relatie met elkaar hebben!
donderdag 31 mei 2007 om 20:42
Ik wil even 2 dingen opmerken.
Ten eerste zeg je dat je "altijd zo onzeker was". Volgens mij ben je dat nog en resulteert dat in het krampachtige omgaan met je zoontje.
Ten tweede geef je aan dat je het voor je zoontje verschrikkelijk zou vinden als jullie uit elkaar zouden gaan en spreekt uit je hele (nogal warrige, sorry) stukje dat je vooral bezig bent met wat volgens jou zou "moeten" en niet met wat je voelt.
Mijn advies; ga hier eens met iemand over praten en neem geen overhaaste beslissingen! Soms scheelt heel veel als je alleen al inzicht in jezelf en je gedrag krijgt! Succes!
Ten eerste zeg je dat je "altijd zo onzeker was". Volgens mij ben je dat nog en resulteert dat in het krampachtige omgaan met je zoontje.
Ten tweede geef je aan dat je het voor je zoontje verschrikkelijk zou vinden als jullie uit elkaar zouden gaan en spreekt uit je hele (nogal warrige, sorry) stukje dat je vooral bezig bent met wat volgens jou zou "moeten" en niet met wat je voelt.
Mijn advies; ga hier eens met iemand over praten en neem geen overhaaste beslissingen! Soms scheelt heel veel als je alleen al inzicht in jezelf en je gedrag krijgt! Succes!
vrijdag 1 juni 2007 om 17:27
Hoi Sanne,
Ik moet hier ook echt even op reageren. Ik ben sinds een paar maanden zelf moeder en probeer juist niet zo te zijn als jij nu omschrijft. De reden, ik ben opgegroeid bij twee ouders die me nooit uit het oog verloren en me tegen alles wilde beschermen (nu nog steeds eigenlijk en ik ben 30+). Uit ervaring weet ik dat je hiermee te ver kunt gaan. Juist door je kind tegen alles te beschermen en doordat er nooit iets 'fout' mag gaan, krijgt een kind geen zelfvertrouwen. De boodschap die je uitzend is namelijk 'Ik weet wat goed voor je is en niemand anders' en 'Alles moet perfect zijn'. Ik kan je vertellen dat ik in mijn pubertijd (en tot ver daarna) veel problemen heb gehad met mijn zelfvertrouwen. Ik denk dus dat je je kind geen plezier doet met deze manier van opvoeden.
Daarnaast doe je ook jezelf en je partner geen plezier. Jij bent gestressd omdat niet alles volgens jouw aanpak gebeurt en je ontneemt je partner de mogelijkheid om een leuke vader te zijn. Mijn man doet ook niet alles op mijn manier, en tja, mijn dochter heeft wel eens kleding aan die ik niet bij elkaar vind passen en ze gaat wel eens wat later naar bed omdat papa nog even met haar wil spelen als hij thuiskomt, so what? Je moet echt proberen het wat meer los te laten!
Ik moet hier ook echt even op reageren. Ik ben sinds een paar maanden zelf moeder en probeer juist niet zo te zijn als jij nu omschrijft. De reden, ik ben opgegroeid bij twee ouders die me nooit uit het oog verloren en me tegen alles wilde beschermen (nu nog steeds eigenlijk en ik ben 30+). Uit ervaring weet ik dat je hiermee te ver kunt gaan. Juist door je kind tegen alles te beschermen en doordat er nooit iets 'fout' mag gaan, krijgt een kind geen zelfvertrouwen. De boodschap die je uitzend is namelijk 'Ik weet wat goed voor je is en niemand anders' en 'Alles moet perfect zijn'. Ik kan je vertellen dat ik in mijn pubertijd (en tot ver daarna) veel problemen heb gehad met mijn zelfvertrouwen. Ik denk dus dat je je kind geen plezier doet met deze manier van opvoeden.
Daarnaast doe je ook jezelf en je partner geen plezier. Jij bent gestressd omdat niet alles volgens jouw aanpak gebeurt en je ontneemt je partner de mogelijkheid om een leuke vader te zijn. Mijn man doet ook niet alles op mijn manier, en tja, mijn dochter heeft wel eens kleding aan die ik niet bij elkaar vind passen en ze gaat wel eens wat later naar bed omdat papa nog even met haar wil spelen als hij thuiskomt, so what? Je moet echt proberen het wat meer los te laten!
vrijdag 1 juni 2007 om 19:25
Hoi sanne,
Ook ik moet even wat kwijt,Ieder doet het op zijn of haar manier.Maar zo beschermd ben ik ook opgevoed en nog(28 jr) zit me ma me op de huid met van alles en nog wat nu hoeft het bij jou niet zo te zijn als je zoontje groter is maar ik heb het als behoorlijk verstikkend ervaren waardoor de relatie met me ma nu dikke ruk is ,maar goed ik ben mama van 2 kindjes en 1 op komst. Toch denk ik dat een beetje hulp bij een huisarts helemaal niet zo gek is ,je kunt tenslotte niet alles tegen gaan,begrijp me niet verkeerd mijn kids zijn heel de dag bij mij niet op een kdv of bij een opppas alles is papa en mama daar is ook niets mis mee(met oppas trouwens ook niet),Om een voorbeeld te noemen papa is toevallig vanavond weg en de kids liggen al een uur op bed,als ze nu wakker wordenm omdat papa thuis komt(ongeacht hoelaat) mag de oudste nog een verhaaltje lezen en de jongste nog even auto rijden ook al betekend dit dat ze om tienb uur op lopen! wij vinden tijd met papa belangrijk ongeacht wat dan ook,daar tegen over liggen ze morgen gewoon weer op tijd op bed.
Vooral gaan praten met je huisarts over je ''probleem'' in je relate en zeker even naar je schaamstreek laten kijken heb ik ook gehad en was heel makkelijk op te lossen met bekkenbodemtherapie,ik bedoel je moet er nog we;l even mee rond lopen en wie weet komt er ooit nog een kindje dan heb je er alleen maar hinder van als je er niets aan doet!
In elk geval heel veel sterkte verder en probeer het een beetje losser te laten ook voor jezelf op lange termijn,scheelt een hoop stress voor iedereen.
groetjes Morgana
Ook ik moet even wat kwijt,Ieder doet het op zijn of haar manier.Maar zo beschermd ben ik ook opgevoed en nog(28 jr) zit me ma me op de huid met van alles en nog wat nu hoeft het bij jou niet zo te zijn als je zoontje groter is maar ik heb het als behoorlijk verstikkend ervaren waardoor de relatie met me ma nu dikke ruk is ,maar goed ik ben mama van 2 kindjes en 1 op komst. Toch denk ik dat een beetje hulp bij een huisarts helemaal niet zo gek is ,je kunt tenslotte niet alles tegen gaan,begrijp me niet verkeerd mijn kids zijn heel de dag bij mij niet op een kdv of bij een opppas alles is papa en mama daar is ook niets mis mee(met oppas trouwens ook niet),Om een voorbeeld te noemen papa is toevallig vanavond weg en de kids liggen al een uur op bed,als ze nu wakker wordenm omdat papa thuis komt(ongeacht hoelaat) mag de oudste nog een verhaaltje lezen en de jongste nog even auto rijden ook al betekend dit dat ze om tienb uur op lopen! wij vinden tijd met papa belangrijk ongeacht wat dan ook,daar tegen over liggen ze morgen gewoon weer op tijd op bed.
Vooral gaan praten met je huisarts over je ''probleem'' in je relate en zeker even naar je schaamstreek laten kijken heb ik ook gehad en was heel makkelijk op te lossen met bekkenbodemtherapie,ik bedoel je moet er nog we;l even mee rond lopen en wie weet komt er ooit nog een kindje dan heb je er alleen maar hinder van als je er niets aan doet!
In elk geval heel veel sterkte verder en probeer het een beetje losser te laten ook voor jezelf op lange termijn,scheelt een hoop stress voor iedereen.
groetjes Morgana
